- Tytuł:
- NATACHA LESUEUR, DES CLICHÉS IRONIQUES : UN FÉMINISME DISCRET
- Autorzy:
- Ferret, Sandrine
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/487764.pdf
- Data publikacji:
- 2018
- Wydawca:
- Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
- Tematy:
-
NATACHA LESUEUR
FRENCH PHOTOGRAPHY
FEMINIST METHODOLOGY
DECONSTRUCTION OF IDENTITY
FOTOGRAFIA FRANCUSKA
METODOLOGIA FEMINI- STYCZNA
DEKONSTRUKCJA TOŻSAMOŚCI - Opis:
-
Ironic Banalities: the Discreet Feminism of Natacha Lesueur
Natacha Lesueur is a French photographer, who discreetly conforms with the feminist tendencies, starting from her earliest works realized in the 1990s. Her first photographs depict compositions, in which fragments of the body, the head, the bust, the legs, etc., are adorned with intricately composed pieces of food, sometimes creating mysterious alphabets. The colour photographs are exceptionally painstainkingly processed – re- fined – and disorient the viewer with the vision of body fragments staged in weird situations.
On the exhibition entitled White shadows, in the Marc Chagall Mu- seum in Nice in 2014, Natacha Lesueur presented a work realized during several trips to Tahiti. Moved by the similarity of the Tahitian landscapes to her own shots, she would ask herself a question, how to use visual means to depict the reality in which the women and men of Tahiti lived, the reality so distant from the postcards which we all see in front of our eyes. Her choice included adopting these schematic representations as a starting point, together with introducing elements of destruction connected with colonisation, and especially with nuclear tests. She also considered voluptuous looks cast at young Tahitian women (wahine) by the colonizers.
Playing with the Tahitian exoticism in an exaggerated way, underta- king strategic topics and perspectives (the landscape and wahine), Nata- cha Lesueur stages these subjects in order to introduce distortions into their perception. The light of the stroboscope lamp or red lighting make the viewers embarrassed, as they also perceive typical pictures from the well- known categories: the paradise lagoon, the lewd native, light flashes or overly erotic dance. Lesueur’s work criticises depictions of the Tahitian exoticism, with which it enters into a dispute, thus deconstructing it.
The article analyses in detail two video films, Omaï and Upa Upa, shown during the exhibition mentioned. At the same time it attempts to answer the question, in what way, while making use of special lighting in her work, Natacha Lesueur utilizes the feminist methodology, whose aim is to deconstruct identity.
Natacha Lesueur jest francuską fotografką, która, począwszy od najwcze- śniejszych prac realizowanych w latach 1990, dyskretnie wpisuje się w ten- dencje feministyczne. Jej pierwsze fotografie przedstawiają kompozycje, w których fragmenty ciała, głowy, popiersia, nóg, itd. przyozdobione są misternie skomponowanymi kawałkami żywności, tworzącymi czasem ta- jemnicze alfabety. Barwne fotografie są bardzo starannie opracowane – wycyzelowane – i dezorientują widza wizją fragmentów ciała inscenizowa- nych w dziwacznych sytuacjach. Na wystawie zatytułowanej Białe cienie, w Muzeum Marca Chagalla w Nicei w 2014 roku, Natacha Lesueur zaprezentowała pracę zrealizo- waną w czasie kilku podróży na Tahiti. Poruszona podobieństwem tam- tejszych krajobrazów do własnych zdjęć, zadawała sobie pytanie, jak oddać środkami plastycznymi rzeczywistość przeżywaną przez Tahitanki i Tahitańczyków, tak odległą od kartek pocztowych, jakie wszyscy mamy w oczach. Jej wybór polegał na przyjęciu w punkcie wyjścia tych schema- tycznych przedstawień, z wprowadzeniem do nich elementów destrukcji związanej z kolonizacją, a w szczególności z próbami z bronią jądrową. Wzięła także pod uwagę lubieżne spojrzenia rzucane przez kolonizatorów na młode Tahitanki, wahine. Przesadnie grając z tahitańskim egzotyzmem, podejmując strategicz- ne tematy i perspektywy (krajobraz i wahine), Natacha Lesueur insceni- zuje te tematy tak, aby wprowadzić w ich percepcję zaburzenia. Światło lampy stroboskopowej albo oświetlenie czerwienią wprowadzają widza w zakłopotanie, gdyż postrzega on zarazem typowe obrazki ze znanych mu kategorii: rajska laguna, lubieżny tubylec, rozbłyski światła czy prze- erotyzowany taniec. Dzieło jej poddaje krytyce przedstawienia tahitań- skiego egzotyzmu, z którym dyskutuje, dekonstruując go. Artykuł szczegółowo analizuje dwa filmy wideo, Omaï i Upa Upa, po- kazane w czasie wspomnianej wystawy, próbując zarazem odpowiedzieć na pytanie, w jaki sposób, posługując się specyficznym oświetleniem, stosuje ona w swej pracy metodologię feministyczną, której celem jest dekonstrukcja tożsamości. - Źródło:
-
DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu; 2018, 25; 136-147
1733-1528 - Pojawia się w:
- DYSKURS: Pismo Naukowo-Artystyczne ASP we Wrocławiu
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł