- Tytuł:
- Intertekstualność w powieści Chajima Beera Et hazamir
- Autorzy:
- Piela, Marek
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/679425.pdf
- Data publikacji:
- 2017
- Wydawca:
- Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
- Tematy:
-
Haim Beer, The Time of Trimming, Intertextuality, Modern Israeli Prose
Chajim Beer, Et hazamir, intertekstualność, współczesna literatura izraelska - Opis:
-
The novel Et hazamir ʻThe Time of Singing/Trimmingʼ by Haim Be'er relates experiences of young recruit Nahum Gvirtz who was posted to serve in a rabbinical unit of Israel Defense Forces, just before the Six Day War. The novel is written in a highly sophisticated style, replete with allusions to the Hebrew Bible, less frequently to the Talmud and the New Testament. The allusions to the Hebrew classical texts often have a form of microquotations, i.e. short phrases that can be recognized as quotations only thanks to their linguistic form, not to their meaning which is too general and unspecified. Because of this feature of the microquotations it seems that a translation of the novel which would be faithfull in terms of the style and its impact on the reader, is impossible. The function of those allusions is threefold: in most cases they create a mock-heroic effect, when they appear in passages referring to negative chatacters (exponents of religious zionism: Raphael Gvirtz, Nathan Mivcar, members of decadent hasidic movement: Yidel Shubin and his masters), less frequently the allusions contribute to elevated style, when they refer to positive characters (Nahum Gvirtz, his mother Chava, and Ziser, an exponent of religious humanism). Last but not least the allusions are the base for jokes and amusing anecdotes.
Powieść Chajima Beera Et hazamir ‘Czas śpiewu/wycinania’ przedstawia losy młodego rekruta, Nachuma Gwirca, który służy w jednostce rabinatu wojskowego armii izraelskiej w okresie poprzedzającym wojnę sześciodniową. Powieść jest napisana w wysoce artystycznym stylu, obfitującym w aluzje do Starego Testamentu, rzadziej do Talmudu i do Nowego Testamentu. Nawiązania do klasycznych tekstów hebrajskich są często mikrocytatami, to jest krótkimi frazami, które mogą być rozpoznane jako cytaty tylko na podstawie ich szczególnej formy językowej, a nie na podstawie znaczenia, które jest zbyt ogólne i mało specyficzne. Z powodu tej właśnie cechy, częstych w powieści, mikrocytatów wydaje się niemożliwy jej przekład, który byłby wierny stylistycznie. Aluzje do klasyki judaizmu pełnią w powieści trzy funkcje. Najczęściej są one tworzywem stylu heroikomicznego, gdy pojawiają się we fragmentach dotyczących postaci przedstawionych w negatywnym, satyrycznym świetle (czyli wyznawców syjonizmu religijnego: Rafaela Gwirca i Natana Miwcara, oraz przedstawicieli schyłkowego chasydyzmu: Jidela Szubina i jego mistrzów duchowych). Rzadziej aluzje te przyczyniają się do podniesienia stylu, gdy mianowicie mowa o postaciach pozytywnych (Nachum Gwirc, jego matka, Ziser – przedstawiciel humanizmu religijnego. Wreszcie aluzje te bywają materiałem zabawnych anekdot i żartów słownych. - Źródło:
-
Artes Humanae; 2017, 2
2449-6340 - Pojawia się w:
- Artes Humanae
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł