Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "kapucyni" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    O. Józef Krzysikiewicz. Kapucyn w zapiskach kronikarskich z lat 1880-1883
    Fr. Józef Krzysikiewicz. The Capuchin in chronicle notes from 1880-1883
    Autorzy:
    Szmerek, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1191447.pdf
    Data publikacji:
    2020-06-30
    Wydawca:
    Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy Redakcja "Nasza Przeszłość"
    Tematy:
    kapucyni
    kronika
    Krosno
    Krzysikiewicz
    Capuchins
    chronicle
    Opis:
    Zakon oo. Kapucynów na przestrzeni wieków wychował wielu znamienitych zakonników. Wśród nich znalazł się również o. Józef Krzysik (Krzysikiewicz) żyjący w latach 1800–1882. Zasłużył się on dla każdego z klasztorów kapucyńskich w Polsce, w których przebywał, w tym również dla wspólnoty w Krośnie. Cennym i bogatym w informacje źródłem poznania osoby o. Józefa okazały się kroniki tegoż klasztoru. W drugim ich tomie obejmującym lata 1837–1903, oznaczonym sygnaturą AKKR 16 i noszącym tytuł Chronologiae Conventus Liber Secundus mamy trzy wzmianki na jego temat. Pierwsza z nich zapisana jest na kartach 128–131. Jej autor to ks. Karol Fischer, późniejszy biskup pomocniczy przemyski. Drugi fragment znajdujemy na karcie 136v. W tym przypadku nie udało się jednak ustalić autora. Trzecia wzmianka zapisana została na karcie 137, zaś autorem jej jest o. Florian Janocha, kapucyn. Wszystkie fragmenty pochodzą z lat 1880–1883.
    Over the centuries, the Capuchin Order has educated many distinguished monks. Among them was also Fr Józef Krzysik (Krzysikiewicz), who lived from 1800 to 1882. He rendered great service for every Capuchin monastery in Po-land he stayed in, including the Krosno community. The chronicles of this monastery proved to be a valuable source, rich in information about Fr Józef. The second volume, which covers the years 1837–1903, reference AKKR 16, entitled Chronoliae Conventus Liber Secundus mentions him three times. The first note can be found on pages 128–131. The author is Rev Karol Fischer, who later became an auxiliary bis-hop of Przemyśl. The second excerpt can be found on page 136v. Its author, however, is unknown. The third note is found on page 137, and its author is Fr Florian Janocha, Capuchin. All notes come from the years 1880–1883.
    Źródło:
    Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce; 2020, 133; 335-353
    0137-3218
    2720-0590
    Pojawia się w:
    Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kapucyni polscy a wydarzenia 1920 roku
    Polish capuchins and the events of 1920
    Autorzy:
    Prejs, Roland
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1202810.pdf
    Data publikacji:
    2020-11-20
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Polska
    kapucyni
    1920 rok
    Polska
    Capuchins
    1920 Year
    Opis:
    Do wydarzeń rozgrywających się na ziemiach polskich w 1920 r. kapucyni nie odnieśli się obojętnie, ale z powodu poważnych braków personalnych i konieczności zapewnienia bieżącej obsługi duszpasterskiej kościołów klasztornych nie mogli zaangażować się na większą skalę. Największą aktywność przejawił Wiator Rytel, który był kapelanem szpitali wojskowych, ponadto organizował wśród tercjarzy szycie bielizny dla wojska, a także zbieranie różnych ofiar i składek, za które między innymi zakupiono i wyposażono pociąg sanitarny.
    Capuchins were not indifferent to the events taking place in Poland in 1920, due to serious staff shortages and the need to provide ongoing pastoral service of the monastery churches they could not get involved on a larger scale. Wiator Rytel, who was a chaplain of military hospitals, showed the greatest activity, in addition, he organized tertiary sewing of underwear for the army, and collecting various victims and contributions, for which, among others, a sanitary train was purchased and equipped.
    Źródło:
    Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL; 2020, 2(17); 135-142
    2658-1175
    2719-3144
    Pojawia się w:
    Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Realizacja powołania zakonnego Maurycego Ludwika Kubraka OFMCap (1937-1987)
    Realization of the Religious Vocation of Maurycy Ludwik Kubrak OFMCap (1937-1987)
    Autorzy:
    Derdziuk, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035011.pdf
    Data publikacji:
    2020-03-30
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Capuchins
    Maurycy Kubrak
    holiness
    pastoral care
    Kapucyni
    świętość
    duszpasterstwo
    Opis:
    The figure of Capuchin Maurycy Ludwik Kubrak (1937-1987) was remembered as a charismatic priest who influenced the faithful with his humbleness, simplicity and the spirit of piety and poverty. While working in Biała Podlaska and Lublin as a religion teacher, he was called a catechist with a magnet. In his service as a hospital chaplain in Lublin and in pastoral work for the nuns in Nowe Miasto, he was faithful to his duties and sacrificial availability which spared no effort. As a parish priest in Rywałd Królewski, he spread the Marian cult and developed pastoral work in the sanctuary. His patience and love for the cross was revealed during his terminal illness, which he experienced with exceptional submission to God's will. He died in the opinion of holiness.
    Kapucyn Maurycy Ludwik Kubrak (1937-1987) został zapamiętany jako charyzmatyczny duszpasterz, który oddziaływał na wiernych swoją pokorą, prostotą oraz duchem pobożności i ubóstwa. Pracując w Białej Podlaskiej i Lublinie, jako nauczyciel religii, był nazywany katechetą z magnesem. W swojej posłudze jako kapelan szpitalny w Lublinie oraz duszpasterz sióstr w Nowym Mieście nad Pilicą odznaczał się wiernością obowiązkom i ofiarną dyspozycyjnością nie szczędzącą siebie. Jako proboszcz w Rywałdzie Królewskim szerzył kult maryjny i rozwijał duszpasterstwo w sanktuarium. Jego cierpliwość i umiłowanie krzyża ujawniło się podczas śmiertelnej choroby, którą przeżywał z wyjątkowym poddaniem się woli Bożej. Zmarł w opinii świętości.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 3; 105-119
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Jezuickie rekolekcje o. Honorata Koźmińskiego OFMCap
    Jesuit retreat of Father Honorat Koźmiński OFMCap
    Autorzy:
    Derdziuk, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2154379.pdf
    Data publikacji:
    2022-12
    Wydawca:
    Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Elbląskiej w Elblągu
    Tematy:
    Honorat Koźmiński
    kapucyni
    duchowość ignacjańska
    ćwiczenia duchowne
    Capuchins
    Ignatian spirituality
    spiritual exercises
    Opis:
    Bł. Honorat Koźmiński OFMCap (1829 – 1916), założyciel licznych zgromadzeń zakonnych i odnowiciel oblicza Kościoła w Polsce na przełomie XIX i XX wieku, w swoim duchowym doświadczeniu czerpał z ćwiczeń duchowych św. Ignacego z Loyoli. Dokonywało się to przez korzystanie z książek autorstwa jezuitów i wydawanie tego rodzaju publikacji oraz przeżywanie rekolekcji według metody ignacjańskiej. W artykule została omówiona kwestia miejsca dorocznych rekolekcji w rytmie formacji ciągłej kapucynów oraz ukazane zostały podręczniki jezuitów, które były w zasięgu zainteresowań o. Honorata Koźmińskiego, a także jest przedstawione przylgnięcie Założyciela zgromadzeń ukrytych do metody ćwiczeń duchownych św. Ignacego. Spośród pięćdziesięciu dwóch serii rekolekcji, które o. Koźmiński osobiście przeżywał, aż trzydzieści cztery było odprawianych z podręczników jezuickich. Błogosławiony kapucyn mimo głębokiego przywiązania do duchowości świętego Franciszka z Asyżu miał wielkie uznanie dla ćwiczeń duchownych propagowanych przez jezuitów.
    Blessed Honorat Koźminski, OFMCap (1829 – 1916), founder of numerous religious congregations and renewer of the face of the Church in Poland at the turn of the 19th and 20th centuries, in his spiritual experience drew from the spiritual exercises of St Ignatius of Loyola. This was done through the use of books authored and published by Jesuits, and by living retreats according to the Ignatian method. The article discusses the question of the place of annual retreats in the rhythm of continuous formation of Capuchins and shows the Jesuit manuals that were within the range of interest of Father Honorat Koźmiński, as well as presents the adherence of the Founder of hidden congregations to the method of spiritual exercises of St Ignatius. Out of the fifty-two series of retreats that Fr. Koźmiński personally experienced, as many as thirty-four were conducted from Jesuit manuals. Despite his deep attachment to the spirituality of Saint Francis of Assisi, the Blessed Capuchin had a great appreciation for the spiritual exercises promoted by the Jesuits.
    Źródło:
    Studia Elbląskie; 2022, 23; 187-199
    1507-9058
    Pojawia się w:
    Studia Elbląskie
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Agua y poder político. La reubicación del convento capuchino de Figueras
    Woda i władza polityczna. Relokacja kapucyńskiego klasztoru z Figueras
    Autorzy:
    Fuente de la, Pablo
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/560533.pdf
    Data publikacji:
    2016-12-31
    Wydawca:
    Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
    Tematy:
    Rodzina Aloy
    kapucyni
    woda
    władza
    Figueras
    the Aloy family
    Capuchins
    water
    power
    Opis:
    This article concerns the relocation of the Capuchin monastery in Figueras in the 2nd half of the 18th century from the location allocated to the construction of the San Fernando fort. It appears that although the new site of the monastery did not directly interfere with the new project, it was opposed by the municipal government for economic reasons. The problem was related to urban water supply. Although the Capuchins had great experience and technical skills in hydraulic works, vested interests of the Aloy family came into play. At that time the Aloy family were decision makers in the town and wanted to monopolize such investments.
    Artykuł traktuje o przeniesieniu klasztoru kapucynów w Figueras w drugiej połowie XVIII wieku z miejsca, które przeznaczone zostało na budowę fortu San Fernando. Okazuje się, że kolejna lokalizacja zakonna, pomimo że nie przeszkadzała w sposób bezpośredni nowej inwestycji, spotkała się z oporem władz miejskich, co miało podstawy ekonomiczne. Problem związany był z zaopatrzeniem miasta w wodę. Chociaż kapucyni posiadali duże doświadczenie i umiejętności techniczne w zakresie prac hydraulicznych, jednak w grę wchodziły także partykularne interesy rodziny Aloy, której członkowie byli w tym czasie decydentami miasta i chcieli zmonopolizować tego rodzaju inwestycje.
    Źródło:
    Folia Historica Cracoviensia; 2016, 22; 91-107
    0867-8294
    Pojawia się w:
    Folia Historica Cracoviensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Fundacje sakralne wojewody wołyńskiego Seweryna Józefa Rzewuskiego (po 1694–1755)
    Sacred foundations of Volhynian Voivode Seweryn Józef Rzewuski (1694–1755)
    Autorzy:
    Rolska, Irena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1068249.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-01
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    Seweryn Józef Rzewuski
    Łęczna
    Łuszczów
    kapucyni
    Olesko
    bł. Jan z Dukli
    Lwów
    Capuchins
    Lviv
    blessed John of Dukla
    Opis:
    Seweryn Józef Rzewuski był synem Stanisława Mateusza Rzewuskiego (1662–1728), hetmana wielkiego koronnego i wojewody bełskiego oraz Ludwiki Eleonory Kunickiej (herbu Bończa; zm. 1749). Był starszym bratem Wacława Piotra Rzewuskiego (1706–1779), hetmana wielkiego koronnego i kasztelana krakowskiego. Główną rezydencją Seweryna Józefa i Antonii z Potockich Rzewuskich był zamek w Olesku. Przed 1745 r. wojewoda przeprowadził na zamku prace remontowe, dekorując go stiukami i rzeźbami. Głównym budynkiem ufundowanym przez Rzewuskiego był znajdujący się u stóp zamku kościół i klasztor kapucynów. Jednonawowy kościół otrzymał dwuprzęsłową, szeroką nawę ujętą dwoma rzędami niższych prostokątnych kaplic bocznych połączonych wąskimi przejściami. Kościół w Olesku otrzymał surową, płaską, typową dla polskiej architektury kapucyńskiej trójosiową fasadę z pojedynczym portalem na osi. Zabudowania klasztorne znajdowały się po północnej stronie kościoła. Skrzydła klasztoru otaczały wewnętrzny, prostokątny wirydarz, niespotykany w innych założeniach kapucyńskich. Klasztor w Olesku był jednym z najwspanialszych polskich klasztorów kapucynów. Seweryn Józef i Antonina Rzewuscy oddawali cześć błogosławionemu Janowi z Dukli. Wyrazem tego była fundacja kolumny bł. Jana z Dukli we Lwowie w 1736 r. Rzewuscy utrzymywali dobre stosunki z grekokatolikami z Chełma i starostwa chełmskiego. Rzewuski ufundował barokowe ołtarze boczne do cerkwi w Kaniach, które obecnie znajdują się w miejscowym kościele parafialnym. Był także jednym z inicjatorów koronacji Chełmskiej ikony Matki Bożej. Seweryn Józef Rzewuski odziedziczył też Łęczną (1737). Jako właściciel miasta przystąpił do generalnego remontu zniszczonego kościoła parafialnego pw. św. Marii Magdaleny, odbudowy spalonego ratusza, dwóch rynków oraz założenia trzeciego placu targowego. Rzewuski ufundował do kościoła dwa nowe, barokowe ołtarze. Do dziś zachowały się dwa ołtarze boczne, ambona, chrzcielnica i dwa ołtarze w kaplicach bocznych. W przestrzeni kościoła zawarty był program, którego wątki zachowane w ołtarzach wskazują na ścisły związek kultu pasyjnego z kultem eucharystycznym. W 1745 roku Seweryn Józef zakończył budowę i dekorację niewielkiego, jednonawowego kościoła w Łuszczowie. Wszystkie wymienione budowle i dzieła sztuki ufundowane przez Seweryna Józefa Rzewuskiego, poza kolumną poświęconą błogosławionemu Janowi z Dukli we Lwowie, znajdowały się na terenach należących do wojewody.
    Seweryn Józef Rzewuski was the son of Stanisław Mateusz Rzewuski (1662–1728), grand crown hetman and Belz voivode, and Ludwika Eleonora Kunicka (coat of arms: Bończa; d. 1749). He was the older brother of Wacław Piotr Rzewuski (1706–1779), grand crown hetman and castellan of Cracow. The main house of Seweryn Józef and Antonia from the Potocki Rzewuski was the castle in Olesko. Before 1745 the voivode carried out renovation works at the castle, decorating it with stuccos and sculptures. The main building Rzewuski founded was the church and Capuchin monastery located below the castle. The single-nave church has a double-span nave enclosed by two rows of lower, rectangular-shaped side chapels linked by narrow passages. The church has an austere, flat facade with one portal on the axis, typical for Polish Capuchin architecture. Monastery buildings were located on the northern side of the church. The wings of the monastery surrounded a rectangular inner viridary, uncommon for Capuchin monasteries. The monastery in Olesko was one of the most magnificent Polish Capuchin monasteries. Seweryn Józef and Antonina Rzewuski revered the blessed John of Dukla. This was manifested by their decision to found the building of a column dedicated to Blessed John of Dukla in Lviv in 1736. The Rzewuski kept good relations with the Greek Catholics from Chełm and the Chełm starosty. Rzewuski founded baroque side-altars for the orthodox church in Kanie, which are now in the local parish church. He was also one of the initiators of the coronation of the icon of Our Lady of Chełm. Seweryn Józef Rzewuski inherited Łęczna (1737), and as the city’s owner he began renovating the parish church of Saint Mary Magdalene, rebuilding the burned city hall, two market squares and establishing a third one. Rzewuski founded two new, baroque altars for the church. Two side-altars, the pulpit, baptismal font and two altars in side chapels remain until this day. The remains of the programme, that can be found on the altars, indicate a close link between the passion and eucharistic worship. In 1745 Seweryn Józef finished building and decorating a small, single-navechurch in Łuszczów. All aforementioned buildings and art founded by Seweryn Józef Rzewuski, except from the column dedicated to the blessed John of Dukla in Lviv, were located on territories which belonged to the voivode.
    Źródło:
    Artifex Novus; 2019, 3; 76-95
    2544-5014
    Pojawia się w:
    Artifex Novus
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Posługa opiekuńcza duchaków i kapucynów w Szpitalu Świętego Ducha w Rzymie w XVII-XVIII wieku
    Autorzy:
    Surdacki, Marian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2158284.pdf
    Data publikacji:
    2022-12-22
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
    Tematy:
    Hospital of the Holy Spirit
    Rome
    the sick
    canons
    Capuchins
    Reformanti
    nursing
    care
    Szpital Świętego Ducha
    Rzym
    chorzy
    kanonicy
    kapucyni
    reformaci
    pielęgnacja
    opieka
    Opis:
    W średniowieczu i w okresie potrydenckim szpitale jako instytucje pozostające pod zarządem kościelnym były miejscem, w którym szczególnie troszczono się o życie religijne podopiecznych. Z jednakową troską dbano w nich o fizyczne wyleczenie chorego, jak i o zbawienie jego duszy. Tak też było w rzymskim Szpitalu Świętego Ducha, ufundowanym w 1198 roku przez papieża Innocentego III. Życie religijne i duchowe jego pensjonariuszy było kształtowane przez rezydujących w nim stale kanoników regularnych Świętego Ducha, często wspomaganych przez kapłanów z innych zakonów. Szpital od początku swojego istnienia składał się z dwu instytucji – przytułku dla podrzutków i lecznicy, inaczej infirmerii. Niniejszy tekst koncentruje się na służbie oraz pracy opiekuńczej i pielęgnacyjnej wykonywanej na rzecz chorych zarówno przez miejscowych kanoników Świętego Ducha, jak i kapłanów oraz zakonników spoza szpitala, głównie kapucynów czy reformatów, których wynajmowano do pomocy świeckiemu personelowi w czasie zwielokrotnionego napływu chorych osób. Na przykład w 1759 roku do pomocy zaproszono 14 kapucynów, zaś w 1783 roku – 15. Dla rzymskiej infirmerii kanoników Świętego Ducha kapucyni stanowili swego rodzaju zaplecze, z którego zawsze można było w potrzebie korzystać, zarówno gdy chodzi o pomoc duszpasterską, jak i pielęgnacyjną. Za swoją posługę, w zależności od pełnionej funkcji i wykonywanych obowiązków, kapucyni otrzymywali odpowiednie wynagrodzenie. Kapucyni czy reformaci, gościnnie usługujący w infirmerii świętoduskiej, dobrze wypełniali powierzoną misję dobroczynną wobec chorych, natomiast niemal zupełnie od swojej pierwotnej reguły odeszli sami kanonicy regularni Świętego Ducha. W omawianym okresie praktycznie porzucili opiekuńcze obowiązki względem chorych, koncentrując się na pełnieniu funkcji administracyjnych. Już w XVII wieku ich praca charytatywna była zaniedbywana i budziła wiele zastrzeżeń, jeszcze gorzej było w następnym stuleciu, kiedy w dokumentach spotyka się jedynie wezwania do przestrzegania charyzmatu zakonnego z czasów średniowiecznej fundacji. Chorzy mogli wtedy liczyć już wyłącznie na personel świecki, wspomagany przez obcych zakonników. A przecież według założyciela zakonu Guidona z Montpellier, jak i papieża Innocenty III, który zatwierdził zakon, jego członkowie mieli przede wszystkim sprawować opiekę nad chorymi. Pierwszym i obowiązkowym etapem na drodze do życia zakonnego był nowicjat, polegający na rocznej posłudze chorym w szpitalu zakonnym.  Zaniedbywanie, wręcz unikanie posługi chorym stawało się z czasem zjawiskiem permanentnym w postawie kanoników Świętego Ducha. Źródła z kolejnych lat potwierdzają, że bezpowrotnie odeszli oni od pierwotnej reguły i charyzmatu, spychając swoje powinności na zewnętrznych zakonników i służbę świecką. Opuściwszy sale szpitalne i chorych, duchacy koncentrowali swoje wysiłki na kumulowaniu beneficjów i utrzymywaniu najwyższych stanowisk administracyjnych w szpitalu. Nigdy już nie powrócili do pierwotnej reguły i czynnej pracy opiekuńczej z chorymi.
    During the Middle Ages and the post-Tridentine period, hospitals as institutions under ecclesiastical administration were places where special care was taken for the religious life of their patients. Care was administered with equal concern for the physical cure of the sick as for the salvation of their souls. This was also the case at Rome’s Hospital of the Holy Spirit, founded in 1198 by Pope Innocent III. The religious and spiritual life of its patients was shaped by the permanently resident Canons Regular of the Holy Spirit, often assisted by priests from other orders. From its inception, the hospital consisted of two institutions – a shelter for foundlings and an infirmary. This text focuses on the service, care and nursing work performed on behalf of the sick by both local canons of the Holy Spirit and priests and monks from outside the hospital, mainly Capuchins or Reformanti, who were hired to assist the lay staff during the increased influx of the sick. For example, in 1759, 14 Capuchins were invited to help, with that number reaching 15 in 1783. For the Roman infirmary of the Canons of the Holy Spirit, the Capuchins were a sort of back-up that could always be used in times of need, both when it came to pastoral and nursing assistance. Depending on their function and duties, the Capuchins received appropriate remuneration for their service. While the Capuchins or Reformanti, serving as outsiders in the infirmary of the Holy Spirit, performed well in their entrusted mission of charity to the sick, the Canons Regular of the Holy Spirit themselves departed almost completely from their original rule. During the period in question, they practically abandoned their care responsibilities towards the sick, focusing instead on administrative functions. Their charitable work was neglected and raised many objections as early as in the 17th century, and it was even worse in the following one, as evidenced by the documents, which only mentions calls for observance of the monastic charism from the time of the medieval foundation. By then, the sick could only rely on lay staff, assisted by outsider monks, despite the fact, according to the order’s founder, Guidon de Montpellier, as well as Pope Innocent III, who approved the order, its members were primarily meant to care for the sick. The first and obligatory stage on the path to religious life was the novitiate, consisting of a year’s service to the sick in a religious hospital.  Neglect, or even avoidance of service to the sick became a permanent phenomenon in the attitude of the Canons of the Holy Spirit over time. Sources from subsequent years confirm that they irrevocably departed from the original rule and charism, relegating their duties to external monks and lay servants. Having left the hospital halls and the sick, the clerics concentrated their efforts on accumulating profits and maintaining top administrative positions at the hospital. They never again returned to the original rule and active care service with the sick.
    Źródło:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2022, 119; 417-436
    0518-3766
    2545-3491
    Pojawia się w:
    Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Uwarunkowania duchowości zgromadzeń zakonnych życia ukrytego w Królestwie Polskim w XIX wieku
    Conditions of the Spirituality of Religios Congregations of Hidden life in the Kingdom of Poland in Poland in the 19h century
    Autorzy:
    Baran, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/545220.pdf
    Data publikacji:
    2019-06-30
    Wydawca:
    Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy Redakcja "Nasza Przeszłość"
    Tematy:
    duchowość
    franciszkanizm
    kapucyni
    Honorat Koźmiński OFM Cap
    tercjarstwo franciszkańskie
    życie zakonne ukryte
    Żywy Różaniec
    Spirituality
    Franciscanism
    Capuchins
    Franciscan
    Third Order
    hidden monastic life
    Living Rosary
    Opis:
    Przedmiotem analizy jest duchowość ukrytego życia zakonnego i jej uwarunkowania. Prawda o Bogu ukrytym zafascynowała Honorata Koźmińskiego, kapucyna żyjącego na przełomie wieków XIX i XX. Zainicjował ponad 20 zgromadzeń zakonnych żeńskich i męskich, których członkowie nie nosili jednolitego stroju zakonnego i w ukryciu przed światem przeżywali swoją konsekrację. Niehabitowość, według zamysłu Założyciela miała być uwarunkowana nie tylko sytuacją społeczno-polityczną. Artykuł ukazuje ukrycie jako swoisty styl życia, charakteryzujący się pokorą, cichością, pracowitością i franciszkańskim minoritas. Zwiera także Rrozważania dotyczące zaangażowania kapucynów, ich pracy formacyjnej wśród kobiet i mężczyzn w określonych uwarunkowaniach społeczno-polityczno-eklezjalnych drugiej połowy XIX wieku.
    The subject of the analysis is the spirituality of hidden religious life and its conditions. The truth about hidden God fascinated Honorat Koźmiński, a Capuchin who lived at the turn of the 19th and 20th centuries. He initiated more than 20 male and female religious congregations whose members did not wear uniform clothing and experienced their consecration in hiding from the world. Not wearing the habit, according to the plan of the Founder, was not determined solely by the socio-political situation. The article shows hiding as a special lifestyle characterized by humility, quietness, diligence and Franciscan minoritas. The article reflects on the commitment of the Capuchins and their formation work among men and women in socio-political and ecclesial conditions of the second half of the 19th century.
    Źródło:
    Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce; 2019, 131; 5-41
    0137-3218
    2720-0590
    Pojawia się w:
    Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Inwentarz archiwum klasztoru kapucynów w Krośnie
    The inventory of the archive of the Capuchin monastery in Krosno
    Autorzy:
    Marecki, Józef
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1191451.pdf
    Data publikacji:
    2020-06-30
    Wydawca:
    Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy Redakcja "Nasza Przeszłość"
    Tematy:
    archiwum
    kapucyni
    Krosno
    zasób archiwalny
    inwentarz archiwalny
    porządkowanie zasobu archiwalnego
    klasztor kapucynów w Krośnie
    archive
    Capuchins
    archival resources
    archival inventory
    organization of archival resources
    Capuchin monastery in Krosno
    Opis:
    Archiwum klasztorów kapucynów w Krośnie swoimi początkami sięga XVIII w. Narastający ciągle zasób archiwalny, podzielony na 12 grup, w początkach XXI wieku sięgał 128 jednostek archiwalnych. Jest to archiwum otwarte, w którym znajdują się materiały związane z życiem zakonnym kapucynów, ich działalnością duszpasterską, charytatywną, społeczną i kulturalną oraz dokumentacja obejmująca działalność osób pośrednio związanych z konwentem. Część zasobu obejmuje sprawy majątkowe i remontowo budowlane. Inwentarz został sporządzony zgodnie z normami w polskiej archiwistyce kościelnej.
    The archive of the Capuchin monastery in Krosno dates back to the 18th century. The constantly growing archive resources, divided into 12 groups, rea-ched 128 archival units at the beginning of the 21st century. It is an open archive containing materials related to the religious life of the Capuchins, their pastoral, chari-table, social and cultural activities as well as documentation covering the activities of persons indirectly associated with the monastery. Part of the documents concerns property and renovation matters. The inventory was prepared in accordance with the norms of Polish church archives.
    Źródło:
    Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce; 2020, 133; 259-314
    0137-3218
    2720-0590
    Pojawia się w:
    Nasza Przeszłość. Studia z dziejów Kościoła i kultury katolickiej w Polsce
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies