Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Leszka, Mirosław" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
Kwestia obsady stanowisk magistrów militum za panowania cesarza Zenona (474–491)
The Question of assigning the posts of Magistri Militum during the reign of emperor Zeno (474–491)
Autorzy:
Leszka, Mirosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2043548.pdf
Data publikacji:
2021-12-31
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Byzantium
emperor Zeno
magistri militum
Bizancjum
cesarz Zenon
magistrzy militum
Opis:
Kwestia obsady stanowisk magistrów militum za panowania cesarza Zenona (474–491). Wywodzący się z Izaurii cesarz Zenon, to władca zmagający się bardziej z wewnętrznymi przeciwnikami, którzy podejmowali próby odebrania mu władzy (uzurpacje Bazyliskosa 475–476, Marcjana 479, Illusa i Leoncjusza 484–488) niż z wrogami zewnętrznymi. Kariera Zenona, zanim został władcą miała charakter wojskowy. Z pewnością był komesem domesticorum i magistrem militum per Orientem, a część uczonych uważa, że mógł zajmować również stanowisko magistra militum per Thracias oraz magistra militum praesentalis. Celem artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie czym kierował się dysponujący bogatym wojskowym doświadczeniem cesarz przy powoływaniu magistrów militum. Przegląd dostępnych informacji, dotyczących powoływania magistrów militum przez Zenona prowadzi do wniosku, że stanowiska te były środkiem do pozyskiwania lub wynagradzania ludzi, których wsparcie było z jakichś względów potrzebne cesarzowi. Najwyższe stanowiska dowódcze stosunkowo często rozdawane były członkom cesarskiej rodziny czy rodzin wpływowych osobistości na dworze cesarskim względnie ich protegowanych. Trzeba zaznaczyć, że kandydaci na magistrów militum dysponowali najczęściej jakimś wojskowym doświadczeniem, ale nie musiało być ono szczególnie bogate.
Originating from Isauria, Emperor Zeno was a ruler who struggled more against internal opponents who made attempts to deprive him of power (usurpations of Basiliskos 475-476, Martian 479, Illus and Leontius 484-488) than against external enemies. Zeno's career, before becoming a ruler, was of a military nature. He was certainly a comes domesticorum and magister militum per Orientem, and some scholars believe that he may also have held the position of magister militum per Thracias and magister militum praesentalis. The aim of the article is to make an attempt to answer the question what the emperor, who had rich military experience, was guided by when appointing magistri militum. A review of the available information concerning the appointment of magistri militum by Zeno leads to the conclusion that these posts were a means of recruiting or rewarding people whose support the emperor needed for some reason. The highest positions of command were relatively often given to members of the imperial family or the families of influential personalities at the imperial court or their protégés.
Źródło:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2021, 28, 2; 5-22
0239-4278
2450-3177
Pojawia się w:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Flavius Areobindus – wódz jednej wojny
Flavius Areobindus – the one-war general
Autorzy:
Leszka, Mirosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/910246.pdf
Data publikacji:
2020-12-13
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Byzantium
Persia
Flavius Areobindus
Anicia Iuliana
Anastasius I
Bizancjum
Persja
Flawiusz Areobind
Anicja Juliana
Anastazjusz I
Opis:
Artykuł poświęcony został Flavius Areobindus, przedstawicielowi wojskowej arystokracji ostatnich dekad V i pierwszych VI w., magistrowi militum per Orientem i konsulowi roku 506.  Areobindus pojawia się wyraźniej na kartach źródeł jedynie w kontekście wojny bizantyńsko-perskiej z lat 503–505.   Wzmiankowany jest również w związku z wydarzeniami  rozgrywającymi się na tle religijnym w Konstantynopolu w  listopadzie 512 r. Został wówczas, bez żadnego zresztą własnego udziału, wskazany przez buntujących się przeciw cesarzowi Anastazjuszowi,  jako kandydat do cesarskiego tronu. Był mężem  Anicji Juliany, jednej z najwybitniejszych kobiet wczesnego Bizancjum.
The article is dedicated to Flavius Areobindus, a member of military aristocracy during the turn of the 5th and the 6th centuries; who was a magister militum per Orientem and a consul in the year 506. Areobindus appears more explicitly in the sources only in relation to the Byzantine-Persian war of 503–505. He is also referenced in the context of religious developments in Constantinople that took place in November, 512. At that point, with no contribution of his own, he was named a candidate to the imperial throne by the rebels against the emperor Anastasius. He was a husband of Anicia Juliana, one of the most prominent women of the early Byzantium.
Źródło:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2020, 27, 1; 5-16
0239-4278
2450-3177
Pojawia się w:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Flawiusz Patrycjusz, konsul roku 500
Flavius Patricius, consul for the year 500
Autorzy:
Leszka, Mirosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32316962.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Byzantium
Flavius Patricius
Anastasius I
Justin I
Bizancjum
Flawiusz Patrycjusz
Anastazjusz I
Justyn I
Opis:
Artykuł poświęcony jest Flawiuszowi Patrycjuszowi, konsulowi roku 500. Przez kilkanaście lat był on bliskim współpracownikiem cesarza Anastazjusza, który powierzał mu odpowiedzialne zadania zarówno w sferze wojskowej, cywilnej, jak i religijnej, co świadczyło o tym, że mu ufał i go doceniał. W czasie wy[1]borów władcy w lipcu 518 r. to prawdopodobnie on został okrzyknięty cesarzem przez gwardzistów podległych Celerowi, magistrowi officiorum. Wybór ten został utrącony przez podwładnych Justyna, komesa excubitores. W początkach panowania Justyna I (schyłek 518 początek 519 r.) po zrealizowaniu interwencji w Edessie — wobec tamtejszego biskupa Pawła — popadł w niełaskę, został pozbawiony majątku i skazany na wygnanie. Po tym wydarzeniu znika ze źródeł.
This article is devoted to Flavius Patricius, consul for the year 500. For several years he was a close associate of the emperor Anastasius, who entrusted him with important tasks in the military, civil and religious spheres, which indicated that he placed his confidence and esteem in him. During the election of the ruler in July 518, it was probably him who was proclaimed emperor by the guards subordinate to Celer, magister officiorum. This appointment was thwarted by the subordinates of Justin, the comes excubitorum. At the start of the reign of Justin I (late 518, early 519), after intervening in Edessa against the local bishop Paul, Patricius fell out of favour, was deprived of his property and sentenced to exile. After this event he disappears from the sources.
Źródło:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2022, 29; 25-42
0239-4278
2450-3177
Pojawia się w:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wojsko pogańskiej Bułgarii w opinii bizantyńczyków. Wybrane aspekty
The Bulgarian military in the eyes of the Byzantines. Select aspects
Autorzy:
Leszka, Mirosław J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/613948.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Bułgarzy
Bizancjum
armia
dowódcy wojskowi
Bulgarians
Byzantium
army
military leaders
Opis:
The present text focuses on presenting opinions of the Byzantines about the rulers of pagan Bulgaria as military leaders and reasons given by Byzantine authors explaining mishaps of their troops in battles against Bulgaria. The author concludes that, in general, the Byzantines did not allow for a thought that they could be defeated by any external power, in the least by the barbarian Mysians/ Bulgarians. However, if such occurrences took place, they were considered to be caused by divine intervention or negligence of the Byzantines themselves (i.e. disloyalty, lack of cooperation between commanders, low morale of the army etc.) and never result from genuine capability of the enemy, actual courage of the hostile forces or the adversaries’ leadership skills (which were generally discounted).
Źródło:
Vox Patrum; 2015, 63; 417-428
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies