Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "PLATON" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 23
Tytuł:
„System analityczny” Platona w relacji krytycznej Arystotelesa
Plato’s “Analytic System” in Aristotle’s Critical Account
Autorzy:
Wesoły, Marian
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2013144.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Platon
Arystoteles
agrapha dogmata
analysis
Plato
Aristotle
Opis:
Ancient Platonists and Aristotelians considered the heuristic method of reasoning to first principles as “analysis.” It was derived from Greek geometrical practice. Plato’s theory of first principles, as we reconstruct it following Aristotle, postulated such an “analytic system.” In this system both sensible things and mathematical objects, ideas and eidetic numbers are gradually reduced to the same principles (ἕν – μέγα – μικρόν). In the reversal order, from the principles are genetically elicited eidetic numbers and through them numbers, mathematical objects, and sensible things. This is a great analytical system that in fact has a mathematical structure. It transcends the physical explanation of the Timaios and is a broad translation of the nature of things. Our considerations concern a reconstruction and debatable issues, and they follow the following topics: 1. Testimonia Platonica, 2. Analytic theory of principles and agrapha dogmata, 3. Contextual problem and the field of agrapha dogmata, 4. The construction of a system: a procedure from and toward the principles, 5. The alleged paradox: “Good – One.” Ethics or mathematics? 6. Written and unwritten dogmata: dialogue or system?
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2008, 56, 2; 299-320
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Idee sprawiedliwości oraz własności w interpretacji Platona i Arystotelesa
Plato’s and Aristotle’s interpretations of idea of justice and property
Autorzy:
Jendrzejczak, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/588239.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet Ekonomiczny w Katowicach
Tematy:
Arystoteles
Platon
Sprawiedliwość
Własność
Aristotle
Justic
Plato
Property
Opis:
Artykuł przedstawia poglądy dwóch starożytnych filozofów greckich: Platona i Arystotelesa, na kwestie sprawiedliwości oraz własności. Opisuje ich ogólne przekonania dotyczące sprawiedliwości, a także ich praktyczne zastosowania – odnoszące się do równości, szans dla kobiet oraz problemu niewolnictwa. Prezentuje również ich poglądy na temat własności prywatnej i kolektywnej, w tym arystotelesowską krytykę wymierzoną przeciwko wspólnotowej wizji Platona. Autor stara się ponadto odpowiedzieć na pytanie o aktualność przesłania Platona i Arystotelesa dla współczesności.
This article presents the views of two ancient Greek philosophers: Plato and Aristotle on issues of justice and property. It describes their general ideas of justice and their practical applications (equal opportunities for women and slavery). It also presents their views on private property including Aristotle's critique of Plato's communitarian conceptions.
Źródło:
Studia Ekonomiczne; 2015, 236; 9-20
2083-8611
Pojawia się w:
Studia Ekonomiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
(R)evolution – the concept of political transformations in ancient Greece
Autorzy:
Anna, Ceglarska,
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/902265.pdf
Data publikacji:
2019-11-13
Wydawca:
Uniwersytet Warszawski. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego
Tematy:
Aristotle
Plato
Polybius
revolution
philosophy
Arystoteles
Platon
Polibiusz
rewolucja
filozofia
Opis:
This paper presents the evolution and revolution as important factors of the constitutional changes in Greek philosophy. It contains an analysis of the terminology, selected political theories, as well as the necessity and diversity of changes. It is meant to establish the systemic sources of revolution and answer the question whether the revolution and evolution factors were essential for constitutional changes according to the ancients and can those theories still be considered as valid.
Źródło:
Studia Interkulturowe Europy Środkowo-Wschodniej; 2019, 12; 3-17
1898-4215
Pojawia się w:
Studia Interkulturowe Europy Środkowo-Wschodniej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Co Platon i Arystoteles myśleli o szczęściu
What Plato and Aristotle thought about happiness?
Autorzy:
Gindera, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1203967.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Fundacja dzień dobry! kolektyw kultury
Tematy:
Platon
Arystoteles
kłótnia
szczęście
polityka
Plato
Aristotle
quarrel
happiness
politics
Opis:
Plato and Aristotle are Greek philosophers for whom status of their country was very important. However be-tween them there were big differences – more and less obvious. Apart from ontological differences, we can note a lot of ethical and political questions in their pieces of work. In Aristotle, we see argumentative and personal points directed against Plato. Above all, they were the intellectual elite of Greece, so they did not waste emotions to prove the point. But they were people and members of society, too. Political ambitions was nothing new for them, particularly for Plato. So between the lines, in Aristotle, we can find some mundane arguments. When philosopher from Stagira was writing about Plato, he was pointing out mistakes Socrates too. Because he claimed about Socrates mistakes when he explained questions of justice and irony. But mainly, both of them thought the same about happiness and in spite of these differences they reached similar conclusions in this issue.
Źródło:
Amor Fati; 2015, 1; 155-167
2449-7819
Pojawia się w:
Amor Fati
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Elementy filozofii Arystotelesa i Ksenokratesa w Didaskalikosie Alkinoosa
Elements of Aristotle’s and Xenocrate’s Philosophies in Alkinoos’s Didaskalikos
Autorzy:
Krzakowski, Jerzy Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/665189.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Tematy:
Alkinoos
Didaskalikos
Medioplatonizm
Platon
Arystoteles
Ksenokrates
Middle Platonism
Plato
Aristotle
Xenocrates
Opis:
According to Alkinoos, Didaskalikos - being a part of Plato’s doctrine - in fact seems to be a display of a Middle Platonism philosophy. Therefore, it imports a lot from the philosophers of the prior period. This paper deals with the impact of Aristotle’s and Xenocrate’s ideologies on Alkinoos’s interpretation of Plato’s philosophy. It attempts to show that the way Alkinoos classifies philosophies, types of living, the syllogistics and judgement, as well as most of his theology and ethics, is clearly of Aristotelian origins. Also, the terminology adapted by Alkinoos, his interpretation of cosmological terms, epistemology and the issue of God, as well as the theory of idea as a God’s thought, seem to be derived directly from Xenocrate’s concepts. Taking into account the impact of, for example, Antiochus of Ascalon, Philo of Alexandria, Arius Didymus or Posidonius, it seems plausible that Middle Platonism might be a further step in the evolution of philosophical thought.
Didaskalikos w zamierzeniu Alkinoosa będący wykładem doktryny Platona, w rzeczywistości jest obrazem filozofii obowiązującej w okresie Średniego Platonizmu. Zawiera więc w sobie wiele naleciałości i zapożyczeń z myślicieli okresu wcześniejszego. Artykuł dotyczy wpływu myśli Arystotelesa i Ksenokratesa na interpretację filozofii Platona dokonaną przez Alkinoosa. Podejmuje próbę wykazania, że przeprowadzony przez Alkinoosa podział filozofii, podział rodzajów życia, sylogistyki i sądów oraz znaczna część jego teologii i etyki ma wyraźne pochodzenie Arystotelesowskie, a przyjęta terminologia oraz podane przez Alkinoosa definicje, interpretacja zagadnień kosmologicznych, teorii poznania i problematyki Boga oraz teoria idei jako myśli Boga wywodzą się wprost z koncepcji Ksenokratesa. Mając także na uwadze wpływ np. Antiochosa z Askalonu, Filona z Aleksandrii, Areiosa Didymosa czy Posejdoniosa uprawnionym staje się twierdzenie, że filozofia średnioplatońska jest kolejnym krokiem ewolucji myśli filozoficznej.
Źródło:
Folia Philosophica; 2019, 41; 5-37
1231-0913
2353-9445
Pojawia się w:
Folia Philosophica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przyjemność w filozofii starożytnej: Platon, Arystoteles, Epikur
Pleasure in ancient philosophy: Plato, Aristotle, Epicurus
Autorzy:
Płotka, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/5918107.pdf
Data publikacji:
2022-12-31
Wydawca:
Naukowe Towarzystwo Tomistyczne
Tematy:
przyjemność
filozofia starożytna
Platon
Arystoteles
Epikur
pleasure
ancient philosophy
Plato
Aristotle
Epicurus
Opis:
The integral concept of pleasure seeks the answer to the question what various experiences of pleasure have in common. While contemporary philosophy partially capitulates before responding to this question, the integral and unifying concept of pleasure, ancient philosophers eagerly took up this thread and tried to elaborate on the essence of experience or the state of pleasure so as to be able to indicate its essential and inalienable element in various experiences. The aim of the paper is to present the three greatest concepts of pleasure in ancient philosophy: Platonic, Aristotelian and Epicurean. Although at the root of all three concepts is the same question and the same research problem to be solved (i.e. “what is pleasure in its essence”), the answers to this question were quite different. For Plato, pleasure is some kind of change in the soul or body (kinesis), he emphasized the nature of pleasure as a process. Aristotle, in turn, recognized pleasure not as a process, but as an activity, more precisely as a quality built on activity. The views of both philosophers can be considered “metaphysical”, i.e. they sought to answer the question about pleasure in terms of the nature and structure of this experience. Many scholars of ancient thought find inspiration for these concepts in ancient medical thought, especially the doctors of Hippocrates and Polybus of Kos. Similar influences are noted in the case of Epicurus’s concept of pleasure: although we would consider his concept as ethical rather than metaphysical, the relationship between Epicurean philosophy of pleasure and medicine is twofold. On the one hand, like Aristotle and Plato, he was influenced by the medical thought regarding the explanation of the nature of pleasure and pain, on the other hand, the influence of epicureanism, e.g. on medieval Arabic medical thought.
Źródło:
Rocznik Tomistyczny; 2022, 11; 53-64
2300-1976
Pojawia się w:
Rocznik Tomistyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cnota, charakter, dobroć. W nawiązaniu do powieści autobiograficznej Raimonda Gaity Mój ojciec Romulus
Character, Goodness: In Relation to the Autobiographical Novel by Raimond Gaita My Father Romulus
Autorzy:
Głąb, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488186.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Romulus
cnota
dobroć
charakter
Arystoteles
Platon
Kant
Gaita
Melville
virtue
goodness
character
Aristotle
Plato
Opis:
Przedmiotem tekstu jest rozróżnienie między dobrocią i cnotą oraz złem i występkiem, wprowadzone przez Hannah Arendt na podstawie lektury powieści Hermanna Melville’a Billy Budd. Rozróżnienie to analizuję, odnosząc się do historii życia Romulusa Gaity, bohatera powieści autobiograficznej Mój ojciec Romulus, której autorem jest australijski etyk Raimond Gaita. W paragrafie 1 zajmuję się ową dystynkcją, wskazując na przewartościowanie takich pojęć, jak cnota i występek w powieści Melville’a oraz jego rozumienie cnoty. Następnie (paragraf 2) staram się odpowiedzieć na pytanie, dlaczego Gaita pisze o swym ojcu, używając kategorii charakteru, a nie cnoty. Dalej (paragraf 3) podejmuję refleksję nad relacją między cnotą, charakterem, dobrocią a chorobą psychiczną Romulusa. Na koniec (paragraf 4) odpowiadam na pytanie, jaki jest metafizyczny fundament, na którym Gaita formułuje przekonanie o wyższości Dobra i dobroci nad cnotą oraz pokazuję, jakie konkrety składają się na przyjmowaną przez Romulusa etykę dobroci.
The purpose of the text is to demonstrate a distinction between good or virtue and evil or vice, introduced by Hannah Arendt on the grounds of the novel by Hermann Melville Billy Budd. I analyze this distinction in relation to the life story of Romulus Gaita, the hero of the autobiographical novel My father Romulus, written by the Australian ethicist Raimond Gaita. The first paragraph deals with the said distinction, indicating the reevaluation of such concept as virtue and vice in Melville’s novel and his understanding of virtue. Then (paragraph 2), I make an attempt to answer the question of why Gaita writes about his father using a category of character instead of virtue. Then (paragraph 3), I reflect on the relationship between virtue, character, goodness and Romulus’s mental illness. Finally (paragraph 4), I answer the question about the metaphysical foundation on which Gaita forms his conviction about the superiority of Good and goodness over virtue, and I show what particular components make up the ethics of goodness assumed by Romulus.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2020, 68, 1; 49-75
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rozwój pojęcia woli w pogańskiej filozofii starożytnej - Sokrates, Platon, Arystoteles
The Development of the Notion of Will in the Pagan Ancient Philosophy: Socrates, Plato, Aristotle
Autorzy:
Koszkało, Martyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/488551.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
wolna wola
wolność
thymos
proairesis
Sokrates
Platon
Arystoteles
free will
freedom
Socrates
Plato
Aristotle
Opis:
Celem artykułu jest przedstawienie i analiza kształtowania się pojęcia woli w starożytnej filozofii pogańskiej. W kontekście poglądów Sokratesa, Platona i Arystotelesa autor przedstawia wiele greckich intuicji dotyczących psychologii aktów moralnych i ludzkiego działania. Po pierwsze artykuł przedstawia doktrynę intelektualizmu etycznego, przypisywaną Sokratesowi, według której kognitywne elementy są głównym motywem naszych działań. Z tego powodu trudno znaleźć pojęcie wolnej woli w sokratejskiej antropologii. Po drugie artykuł prezentuje interpretację platońskiej antropologii, według której sferę thymos można nazwać proto-wolą. Ostatecznie autor ukazuje, jak trudno jest znaleźć pojęcie woli w arystotelesowskiej etyce i antropologii, pomimo że Arystoteles bardzo szczegółowo wyjaśniał relacje między przekonaniami, pragnieniami i działaniem. Ani proairesis, ani boulesis nie mogą pełnić funkcji woli, szczególnie gdy wola ma być władzą, która pragnie, może wybierać i jest samodeterminującą się władzą.
The aim of the article is to present and analyze the development of the notion of the will in the pagan ancient philosophy. In the context of the views of Socrates, Plato, and Aristotle, the Author presents a lot of Greek intuitions concerning the psychology of moral acts and human action. Firstly, the article examines the doctrine of ethical intellectualism, attributed to Socrates, according to which the cognitive elements are the main motives of our actions. So, it is difficult to find the notion of the will in Socratic anthropology. Secondly, the article gives the interpretation of Platonic anthropology according to which the thymos is the sphere that we can name as “proto-will.” At last, the Author shows how difficult is to find the will in Aristotelian ethics and anthropology despite the fact that Aristotle explicated very closely the relations among be liefs, desires, and the action. Neither proairesis, nor boulesis can play the role of the will, especially when the will should be something like the power that desires things, makes decisions, and is self-deremined.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2015, 63, 2; 157-186
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przeciw komu występuje Izokrates w swoim Liście do Aleksandra?
Against whom speaks Isocrates in his Letter To Alexander?
Autorzy:
Danek, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1882794.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Izokrates
pajdeutyka
erystyka
Platon
Arystoteles
Aleksander Wielki
Isocrates
paideutics
eristic
Plato
Aristotle
Alexander the Great
Opis:
Izokrates w swym Liście do Aleksandra rekomenduje jeden z dwóch modeli kształcenia, jakie przedstawia, inny natomiast uznaje za pośledniejszy. Problem stanowi to, przeciw komu zwraca się, oceniając jako mniej wartą dydaktykę opierającą się na prowadzeniu sporów (τὴν περὶ τὰς ἔριδας), czyli erystyczną. Autor artykułu występuje przeciw ogólnie przyjętej interpretacji listu, w myśl której krytyczny sąd Izokratesa skierowany jest przeciwko uprawianemu w Akademii erystycznemu modelowi kształcenia, jaki ma stosować Arystoteles sprawujący opiekę pedagogiczną nad Aleksandrem, a niska ocena tego programu jest głosem w rozgrywce między Izokratesem a Platonem – konkurentami na polu kształcenia młodzieży. Przedstawiony materiał pozwala na stwierdzenie, że zarówno Izokrates, który dość starannie rozgranicza „filozofię” erystyczną oraz nauki, jakie uprawiają akademicy, jak też sam Platon odżegnujący się od wszelkiej erystyki, nie dają swymi deklaracjami żadnych podstaw ku temu, by utożsamiać kształcenie akademickie z erystyką, może natomiast utożsamiać się z nią w jakiejś mierze to, co jako dydaktyk oferuje młodemu Aleksandrowi Arystoteles. Arystoteles bowiem, po odejściu z Akademii, realizuje własny już program pajdeutyczny, na który poza przygotowaniem ogólnym, również bliskim Izokratesowi przygotowaniem retorycznym, składa się także owa umiejętność wygrywania sporów. Zarówno przygana, jak i aprobata wobec określonej linii kształcenia, wyrażane w Liście do Aleksandra, odnoszą się wobec powyższego do programu nauczania, jaki realizuje Arystoteles, a zalecany przyszłemu władcy wybór dotyczy jedynie pewnych ”wewnętrznych” preferencji i orientacji w tym szerokim zakresie materiałowym.
In his letter to Alexander Isocrates presents and speaks in favour of one of two educational models, considering inferior the one he does not advocate for. Against whom he directs his critical evaluation of eristic didactics based on the art of disputation (τὴν περὶ τὰς ἔριδας) is the issue to discuss. The author of this article argues against the common interpretation of the letter, according to which Isocrates expresses his negative opinion on the eristic pedagogy of Platonic Academy, that is applied by Aristotle, the teacher of Alexander, as his educational model. The material as presented in the article leads to the conclusion that both critisism and approval of a certain educational model found in the letter to Alexander may be referred to Aristotle’s teaching program, while the choice recommended to the future ruler concerns only some ‘internal’ preferences and the general knowledge in the subject.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 3; 53-65
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cnoty kardynalne w pismach Bazylego z Cezarei. Aspekt filologiczno-historyczny
Autorzy:
Kochanek, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2158119.pdf
Data publikacji:
2022-12-15
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
cardinal virtues
Basil of Caesarea
Plato
Aristotle
Plotinus
cnoty kardynalne
Bazyli Wielki
Platon
Arystoteles
Plotyn
Opis:
Cztery cnoty kardynalne (roztropność, umiarkowanie, sprawiedliwość i męstwo) są często wspominane w pismach biskupa Cezarei. Bazyli jako teolog pisze o nich w kontekście chrześcijańskich zasad etyczno-moralnych. Cnoty kardynalne mają pomóc człowiekowi w osiągnięciu zbawienia, które jest głównym celem życia każdego wyznawcy Chrystusa. Można więc powiedzieć, że cnoty te są ukierunkowane chrystocentrycznie. Bazyli oparł swe analizy przede wszystkim na etycznych koncepcjach Platona, Arystotelesa i Plotyna. Jednak jako intelektualista chrześcijański wyszedł daleko poza schemat czterech cnót proponowany przez tych myślicieli greckich. Artykuł składa się z dwóch części. Część pierwsza zawiera głównie informacje bibliograficzne na temat znaczenia dwóch pojęć: ἀρετή i virtus. Druga część analizuje cnoty kardynalne w pismach Bazylego oraz związki aretologii  biskupa Cezarei z filozofią grecką. Również i tutaj wiele miejsca poświęcono informacjom bibliograficznym,  które umieszczono w przypisach. W ten sposób artykuł spełnia dwie funkcje: z jednej strony daje czytelnikowi użyteczną bibliografię, z drugiej zaś przedstawia koncepcję cnót kardynalnych na bazie pism Bazylego z Cezarei. 
The four cardinal virtues (prudence, moderation, justice and bravery) are frequently mentioned in the writings by the Bishop of Caesarea. Basil, as a theologian, writes about them in the context of Christian ethic and moral principles. The cardinal virtues are to help human beings achieve salvation, which is the main aim in the life of every confessor of Christ. Thus, one can say that these virtues are christocentrically directed. Basil based his analyses mainly on the ethical ideas of Plato, Aristotle and Plotinus. However, as a Christian intellectual, h4e went far beyond the scheme of these four virtues suggested by the Greek thinkers. The article consists of two parts. The first part contains mainly bibliographical information on the meaning of two notions: ἀρετή and virtus. The second part is the analysis of cardinal virtues in Basil’s writings and connections of Bishop of Caesarea’s aretology with Greek philosophy. Also here a lot of space is devoted to bibliographical information contained in the footnotes. In this way the article fulfils two functions: on one hand it gives the reader a useful bibliography, while on the other it presents the idea of cardinal virtues on the basis of the writings by Basil of Caesarea. 
Źródło:
Vox Patrum; 2022, 84; 7-30
0860-9411
2719-3586
Pojawia się w:
Vox Patrum
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Platon i Arystoteles – bibliofile
Plato and Aristotle – bibliophiles
Autorzy:
Warda, Elwira
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1019529.pdf
Data publikacji:
2017-06-29
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
Platon
Arystoteles
biblioteki
bibliofile
starożytność
Grecja
a library
a book collection
a book
Plato
Aristotle
Opis:
There is a wealth of information about the existence of libraries in antiquity. Historical sources indicate that already in the 6th century BC two Greek tyrants: Peisistratos of Athens and Polycrates of Samos had small collections. There had to be favourable conditions which allowed for establishing libraries. At the turn of the 4th century BC, sophists came to Athens and prepared citizens for public life. Then a new political structure was formed-democracy, which required education and knowledge from Athenians. There was the increased demand for such a model of education that would shape a human-citizen. At that time in Athens, numerous philosophical and rhetorical schools were founded. The creation of book collections was influenced by various factors. One of the book lovers was Plato, who founded his own school of philosophy, the Academy in Athens around 387 BC. We know that Plato collected and systematically enlarged his book collection, but it seems that his library was not too extensive. Aristotle of Stagira, the creator of the Athenian philosophical school, is considered to have been the first book collector. He held his collection in Lyceum, which was acquired by him around 335 BC.
Źródło:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne; 2017, 107; 325-330
0518-3766
2545-3491
Pojawia się w:
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Homoseksualność według starożytnych Greków
Homosexuality According to the Ancient Greeks
Autorzy:
Laskowski, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1603530.pdf
Data publikacji:
2021-06-15
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Tematy:
homoseksualizm
tradycja
starożytna Grecja
Platon
Arystoteles
Plutarch
gender
miłość
homosexuality
tradition
ancient Greece
Plato
Aristotle
love
Opis:
Artykuł przedstawia problem homoseksualności w starożytnej Grecji. Paiderastia jako relacja między dorosłym mężczyzną i chłopcem to szczególny element wychowania. Niekiedy wiąże się z opresją seksualną i natarczywością właściwą społeczeństwu patriarchalnemu. Relacje homoseks alne między rówieśnikami i dorosłymi były znane i akceptowane, o ile nie przekraczały ustalonych przez polis zasad. Nie mogły naruszać cnoty umiaru oraz sprowadzać mężczyzn do roli przypisywanej kobietom, a partner bierny nie mógł odczuwać przyjemności z seksualnej relacji. Kobiety nie mogły przejmować roli męskiej, gdyż oznaczałoby to osiąganie przyjemności właściwej mężczyznom. Przyczyn homoseksualizmu doszukiwano się w pozytywnej woli boga, tłumacząc ją jako pragnienie zjednoczenia się także z tym, co podobne, a także w naturze i wychowaniu, a później w fizjologii człowieka.
The article presents the issue of homosexuality in ancient Greece. Pederasty as a relationship between an adult male and a boy was a special part of mentoring. It is sometimes associated with the sexual oppression and intrusiveness relevant to a patriarchal society. Homosexual relations between peers and adults were known and accepted as long as they did not exceed the rules set by the polis. They could not violate the virtue of moderation and reduce men to the role ascribed to women, and the passive partner did not experience pleasure in the sexual relationship. Women could not take on the male role because it would mean achieving the pleasure inherent in men. The causes of homosexuality were sought in the positive will of god, explaining it as a desire to unite also with what is similar, as well as in nature and upbringing, and later in human physiology.
Źródło:
Verbum Vitae; 2021, 39, 1; 75-95
1644-8561
2451-280X
Pojawia się w:
Verbum Vitae
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Samowystarczalność najwyższego dobra u Platona, Arystotelesa i Tomasza z Akwinu
Self-sufficiency of the ultimate good in Plato’s, Aristotle’s and Thomas Aquinas’ works
Autorzy:
Galewicz, Włodzimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2016131.pdf
Data publikacji:
2001
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
aksjologia
Platon
Arystoteles
Tomasz z Akwinu
dobro
szczęście
axiology
Plato
Aristotle
Thomas Aquinas
the human good
happiness
Opis:
The subject of the article is the condition of self-sufficiency (autarchy) as the criterion of the ultimate good. This criterion first appears in Plato’s Philebus, and then it is used by Aristotle. According to the characterization of the ultimate good contained in the seventh chapter of Book I of Nicomachean E th ic s, the self-sufficient good has to be sufficient, that is it has to be a good that does not leave any unfulfilled desires, and at the same time is axiologically superior, that is surpassing all other kinds of good with its value. This condition for axiological superiority allows two interpretations: the absolutist and the relativist ones. The absolute superiority would be vested in the ultimate good if it was unsurpassable, that is if it was a good whose value cannot be increased by adding some other good to it. The relative superiority of the ultimate good only requires that it surpasses with its value every good that is completely different from it, e.g. does not comprise it as its component. A clearly relativist interpretation of the Aristotelian condition of self-sufficiency as the criterion of the ultimate good that can be achieved in human life is proposed by St. Thomas Aquinas in his commentary on Nicomachean Ethics. Although he also does not reject the concept of self-sufficient good that is not a component of a sum of goods that have an even higher value, he treats self-sufficiency understood in this absolute way as a characteristic of Go d ’s good.
Źródło:
Roczniki Filozoficzne; 2001, 49, 1; 5-23
0035-7685
Pojawia się w:
Roczniki Filozoficzne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Geneza wartości estetycznych w fizyce
The Genesis of Aesthetic Values in Physics
Autorzy:
Łata, Magdalena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2082671.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Zielonogórski. Instytut Filozofii
Tematy:
wartości estetyczne
piękno
harmonia
pitagorejczycy
Platon
Arystoteles
przeszkoda epistemologiczna
aesthetic values
beauty
harmony
Pythagoreans
Plato
Aristotle
epistemological obstacle
Opis:
W pracach z filozofii fizyki, historii nauki, w biografiach i autobiografiach uczonych oraz w literaturze popularnonaukowej występują treści o charakterze estetycznym. Wartości estetyczne i kojarzone z nimi właściwości pełnią wielorakie funkcje we współczesnej fizyce, między innymi stanowią poza empiryczne kryteria wyboru teorii naukowych. Najczęściej pojawiającymi się wartościami estetycznymi są kategorie piękna, elegancji i harmonii. Źródła połączenia nauki i estetyki odnajdziemy w starożytnej filozofii przyrody, a dokładnie w filozofii pitagorejczyków zasymilowanej przez Platona i Arystotelesa. Aspekty filozofii pitagorejskiej dotyczące odkryć w dziedzinie akustyki i matematyki zostały połączone z wartościami estetycznymi za sprawą platońskiej triady dobro-piękno-prawda, zaś estetyka Arystotelesa związana z pitagorejskim porządkiem miary i proporcji w świecie wzmocniła to połączenie. W starożytnych poglądach pitagorejsko-platońskich odnajdziemy także przyczyny późniejszych przeszkód epistemologicznych, które uczeni łączyli z aspektami estetycznymi.
In works on the philosophy of physics, the history of science, in biographies and autobiographies of scientists, and in popular science literature, there is aesthetic content. Aesthetic values and associated properties have multiple functions in modern physics including non-empirical criteria for selecting scientific theories. The most common aesthetic values are the categories of beauty, elegance and harmony. The sources of the connection between science and aesthetics can be found in the ancient philosophy of nature, particulary in the philosophy of the Pythagoreans, assimilated by Plato and Aristotle. The aspects of Pythagorean philosophy regarding the discoveries in acoustics and mathematics were linked to aesthetic values through the Platonic good-beauty-truth triad, while Aristotle's aesthetics of the Pythagorean order of measure and proportion in the world strengthened this connection. In the ancient Pythagorean-Platonic views we also find the causes of the later epistemological obstacles which scholars associated with aesthetic aspects.
Źródło:
Filozoficzne Aspekty Genezy; 2021, 18; 163-187
2299-0356
Pojawia się w:
Filozoficzne Aspekty Genezy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Arystoteles i jego wizja wprowadzenia pieniądza w świecie antycznej Grecji
Aristotle and his Vision of indroduction of Coinage in Ancient Greek World
Autorzy:
Jankowska, Aleksandra
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/584816.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Łódzkie Towarzystwo Naukowe
Tematy:
Arystoteles
Etyka Nikomachejska
Polityka
wprowadzenie pieniądza w starożytnej Grecji
Platon
nomos
nomisma
Aristotle
Nicomachean Ethics
Politics
introduction of coinage in ancient Greece
Plato
Opis:
Słynne stwierdzenie Arystotelesa dotyczące handlowej genezy wprowadzenia pieniądza monetarnego stało się dominującym i powszechnie przyjmowanym poglądem. Jednakże idee prezentowane przez filozofa wydają się bardziej subtelne i złożone. Właściwie Arystoteles rozważa początki pieniądza w dwóch różnych pracach, Etyce Nikomachejskiej i Polityce. W pierwszej z nich koncentruje się na znaczeniu handlu i bogactwa oraz na wymianie wewnątrz polis. W drugiej zaś analizuje powstanie państwa oraz rozważa zarówno rolę pieniądza w rozwoju polis jak i pieniądza jako środka wymiany między państwami. Pieniądz monetarny pojawia się nie tylko jako środek wymiany handlowej ale także jako część społecznej i politycznej wzajemności, jako znak wynikający z umowy, prawa czy tradycji. Ważnym jest by zrozumieć te różne konteksty i umieścić je w szerszej ideologicznej i filozoficznej perspektywie.
Famous statement proposed by Aristotle that the first coinage was introduced for the needs of trade became the dominant and universally favoured view. However, the ideas of the philosopher seem to be more sophisticated and complex. In fact, Aristotle considers the origin of coinage in two different works, the Nicomachean Ethics and the Politics. The first one concentrates on the meaning of commerce and wealth and on exchange within the polis. The other focuses on the origin of the state and considers both the role of coins in the development of the polis and money as a medium of exchange between states. Coinage emerges not merely as a medium of commercial exchange but also as a part of civic and political reciprocity, as a conventional sign. It is important to understand these different contexts and to put them in the wider ideological and philosophical discursive perspective.
Źródło:
Acta Archaeologica Lodziensia; 2016, 62; 37-42
0065-0986
2451-0300
Pojawia się w:
Acta Archaeologica Lodziensia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 23

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies