Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Kresy Wschodnie Polski" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-4 z 4
Tytuł:
Byle nie dalej na zachód ! : Polacy z Kresów na Górnym Śląsku
Polacy z Kresów na Górnym Śląsku
Autorzy:
Tracz, Bogusław (1972- ).
Powiązania:
Biuletyn IPN 2021, nr 1/2, s. 37-47
Data publikacji:
2021
Tematy:
Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego
Kresowiacy
Adaptacja kulturowa
Linia Curzona
Artykuł z czasopisma historycznego
Opis:
Tematem artykułu jest adaptacja Polaków z Kresów Wschodnich na Górnym Śląsku. Pierwsi Kresowiacy dotarli na Górny Śląsk w 1945 roku, wkrótce po ukonstytuowaniu się polskich władz w Katowicach. W 1943 roku wiele polskich rodzin z Kresów w obawie przed rozlewającym się terrorem UPA i OUN wyjechało na zachód do Krakowa i zachodniej części Generalnej Guberni. 27 lipca 1944 roku Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego podpisał w Moskwie porozumienie akceptujące tzw. linię Curzona i tym samym rezygnację na rzecz ZSRR z Kresów Wschodnich. W lutym 1945 roku Niemcy zostali wyparci za Odrę, a obszar województwa katowickiego stał się częścią nowej Polski i rozpoczęła się akcja tzw. równoleżnikowego przeniesienia ludności polskiej z przedwojennych województw: lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
Tytuł:
Domy kwarantanny : walka z zagrożeniem epidemicznym na wschodnich kresach Rzeczypospolitej w XVIII wieku
Autorzy:
Danowska, Ewa.
Powiązania:
Mówią Wieki 2020, nr 11, s. 44-47
Data publikacji:
2020
Tematy:
Stanisław August Poniatowski (król Polski ; 1732-1798)
Potocki, Szczęsny (1752-1805)
Epidemie
Choroby zakaźne ludzi
Leczenie
Artykuł problemowy
Artykuł z czasopisma historycznego
Artykuł z czasopisma popularnonaukowego
Opis:
W ówczesnej Polsce miało miejsce blisko 20 epidemii, jak obliczono trwających łącznie pół wieku. Nosicielami często byli żołnierze walczący podczas wojny północnej (1700-1720) na terenie Polski, Szwecji, Litwy, Ukrainy, a pod koniec wieku Podola. Tak rozprzestrzeniała się dżuma, dur brzuszny, czarna ospa, tyfus plamisty i czerwonka. Pierwsze zachorowania odnotowano na Ukrainie, potem we Lwowie, Zamościu i Opatowie. Do 1712 zaraza opanowała całe terytorium Korony i Litwy. Próby zapobiegania rozwojowi epidemii przez organizację kordonów sanitarnych czy domów kwarantanny (ok. 42 dni) w Austrii i Prusach nie skutkowały. Zarazę przenosili też kupcy, roznoszący zarazki na jarmarkach i targowiskach. Apogeum epidemii dżumy nastąpiło w latach 1770-1771 na Wołyniu i Podolu w związku z wojną rosyjsko-turecką i konfederacją barską. W marcu zaraza wygasła po mroźnym lutym, ale straty wśród ludności obliczano na blisko 200 tys. osób. Z braku budynków chorzy leżeli na słomie pod gołym niebem, ogrodzeni drutami i pilnowani przez żołnierzy. Wielu magnatów nie czekając pomocy państwa, budowało domy kwarantanny na własny koszt, a pierwszym był wojewoda ruski Stanisław Szczęsny Potocki. W tym czasie powstały też szczegółowe przepisy dotyczące leczenia, zasad kwarantanny i sposobu pochówku osób zakażonych. Ostatecznie wzmożone starania obywateli i władz Rosji i Polski, w tym wzrost higieny, spowodowały, że liczba epidemii zmalała.
Dostawca treści:
Bibliografia CBW
Artykuł
    Wyświetlanie 1-4 z 4

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies