- Tytuł:
-
Kritik des Stoizismus in Johann Michael von Loëns "Epicurische Sittenlehre die beste" (1751)
Critique of stoicism in the text of J. M. von Loën "Epicurische Sittenlehre die beste" (1751) - Autorzy:
- Grzesiuk, Ewa
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1592359.pdf
- Data publikacji:
- 2019
- Wydawca:
- Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
- Tematy:
-
Kritik des Stoizismus
Johann Michael von Loën
Alexander Gottlieb Baumgarten
Georg Friedrich Meier
Critique of stoicism
Krytyka stoicyzmu - Opis:
-
Der vorliegende Aufsatz ist ein Beitrag zur Erforschung der Kritik des Stoizismus im 18. Jahrhundert in Deutschland. Die Autorin weist darauf hin, dass Johann Michael von Loëns Text der von Christian Thomasius initiierten und von Alexander Gottlieb Baumgarten sowie Georg Friedrich Meier weiterentwickelten Strömung einer kritischen Aufnahme des stoischen Gedankenguts zuzurechnen ist. Die Terminologie, die von Loën anwendet, verweist auf evidenten genetischen Zusammenhang mit der Terminologie Baumgartens („rauhe Sittenlehre/Tugend“), die Argumentation dagegen auf ein argumentatives Bemühen Meiers, der das stoische Postulat, der Mensch müsse die Emotionen unterdrücken bzw. vertilgen, vehement abgelehnt hat. Von Loën ist – genauso wie Meier – ein Anhänger der Konzeption des ganzen Menschen und er plädiert für das Ideal einer Harmonie von Geist und Körper („Gemütsruhe“).
Artykuł jest przyczynkiem do badań nad krytyką stoicyzmu w XVIII wieku. Autorka wskazuje, że tekst Johanna Michaela von Loëna wpisuje się w trend zainicjowany przez Thomasiusa, który został rozwinięty przez Baumgartena i Meiera. Terminologia, jakiej używa von Loën, ewidentnie wykazuje genetyczne związki z terminologią Baumgartena („rauhe Sittenlehre/Tugend”), a krytyczna argumentacja ma związek z argumentacją Meiera, który stoicki postulat tłumienia emocji nazwał pozbawieniem człowieka połowy człowieczeństwa. Von Loën – podobnie jak Meier – jest zwolennikiem koncepcji „całego człowieka” („der ganze Mensch”) i optuje za ideałem harmonii ducha („Gemütsruhe”).
This article is a contribution to analysis of the critique of stoicism in the 18th century. The author suggests that the text of J. M. von Loën is intertwined with the trend initiated by Thomasius that was developed by Baumgarten and Meier. The terminology that is used by von Loën evidently suggests genetic connotations with the terminology used by Baumgarten (“rauhe Sittenlehre/Tugend”), and the critical argumentation has the connection with the argumentation used by Meier, who has termed the stoic postulate of stifling emotions as a removal of half of humankind from a human being. Von Loën – similarly to Meier – is a proponent of the concept of a whole human being (“der ganze Mensch”) and he opts for the harmony of the soul (“Gemütsruhe”). - Źródło:
-
Colloquia Germanica Stetinensia; 2019, 28; 69-82
2450-8543
2353-317X - Pojawia się w:
- Colloquia Germanica Stetinensia
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł