Temat: the World War II - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Dziennik Hansa Franka jako źródło historyczne do badań nad okupacją niemiecką podczas II wojny światowej
Autorzy:: Kłusek, Mirosław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2028749.pdf
Data publikacji:: 2014-12-31
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: General Government
Hans Frank
World War II
the German occupation
Opis:: Official Hans Frank, not counting indexes includes 24 volumes of diaries and 11 volumes of minutes. Entries were conducted from 24 October, 1939 to April 3, 1945. It can be a great source of historical research into the German occupation during World War II. However, using the Journal, we must not forget the conditions under which arose and how it was given character – propaganda showing the construction of a new order in the East. Also be aware that the issues were not top secret protocols.
Źródło:: Krakowskie Studia Małopolskie; 2014, 19; 88-97
1643-6911
Pojawia się w:: Krakowskie Studia Małopolskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Leon Weintraub ocalały dla pojednania
Autorzy:: Ptaszyński, Radosław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2176639.pdf
Data publikacji:: 2022-12-31
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: Auschwitz-Birkenau
Holocaust
II wojna światowa
antysemityzm
the Holocaust
World War II
anti-Semitism
Opis:: The group of Auschwitz survivors is numerous and rapidly shrinking. However, the accounts (could use: biographies, memoirs, recollections, stories, etc.) of those who experienced it are remarkable and still worthy of study. Moreover, testimonies from the time of the Annihilation (or Holocaust) – a message with a great weight of emotion and a particular feature of the great history, make the material collected in this way can serve as an invaluable contribution to expanding knowledge and analysis for future generations. Naturally, the educational issue is also important, although the focus will be on the cognitive role. The purpose of this article is to demonstrate the fate of the life of an outstanding physician, a Polish Jew from Lodz, Leon Weintraub, who “started” his life anew three times – at the time of his birth in 1926, his liberation from the Nazi camps, and his expulsion from the country as part of the anti-Semitic campaign of March 1968. It seems that the study of the fate of an individual’s life under totalitarian systems, using the oral history method and confronting other sources, makes it possible to create a biographical sketch that is not just a collection of dry facts but enriched with elements of personal emotions, sensitivities, and feelings.
Grupa ocalałych z Auschwitz jest niewielka i szybko się kurczy. Biografie jej członków są jednak niezwykłe. Świadectwa czasu Zagłady, przekaz o dużej wadze emocji i szczególny rys wielkiej historii sprawiają, że zebrany w ten sposób materiał może służyć jako bezcenny wkład w poszerzenie wiedzy i analiz dla kolejnych pokoleń. Naturalnie istotna jest również kwestia edukacyjna, choć skupiać się będziemy na roli poznawczej. Celem niniejszego artykułu jest pokazanie losów życia wybitnego lekarza, polskiego Żyda z Łodzi, który „zaczynał” swoje życie od nowa trzykrotnie – w chwili urodzin w 1926 r., wyzwolenia z nazistowskich obozów i wyrzucenia z kraju w ramach antysemickiej nagonki Marca 1968 r. Wydaje się, że badanie losów życia jednostki w systemach totalitarnych z wykorzystaniem metody oral history i konfrontacji z innymi źródłami pozwala na stworzenie szkicu biograficznego, będącego nie tylko zbiorem suchych faktów, ale wzbogaconego o elementy osobistych emocji, wrażliwości i uczuć.
Źródło:: Polish Biographical Studies; 2022, 10; 287-309
2353-9291
Pojawia się w:: Polish Biographical Studies
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Второй Всебелорусский конгресс (июнь 1944): забытая страница истории наших восточных соседей
The Second All-Byelorussian Congress (June 1944): a forgotten page of our eastern neighbors’ history
Autorzy:: Червонная (Czerwonnaja), Светлана (Swietłana)
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2189177.pdf
Data publikacji:: 2014-12-31
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: rezultaty II wojny światowej
ruchy narodowe ludów Związku Radzieckiego w nadzwyczajnych warunkach wojny i okupacji
kontrasty interpretacji historiograficznej wydarzeń lat 40. XX wieku
Results of the II World War
national movements of the Soviet Union peoples in the war’s and occupation’s extraordinary circumstances
historiography’s contrasts in the events’ interpretation of the 1940s years
Opis:: The second All-Belarusian Congress (after the First Congress in 1917, which laid the foundations of the Belarusian national statehood) was held in Minsk on June 27, 1944 on the eve of Soviet Army invasion in the capital of Belarus (‘liberation’ of Minsk from Nazi occupation). In Soviet historiography, this Congress was treated unambiguously negative as a criminal ‘gathering’ of Hitler’s henchmen. Official historiography of Soviet Belarus ignored this event. Several generations of citizens grew up in the post-war decades who had no idea about the Second Congress, its decisions and speeches that were voiced from the tribune. The task of overcoming this ignorance is still relevant which, of course, does not exclude the development of modern critical thinking about political and ideological positions of the national movement leaders of that dramatic era. This problem is connected with concurrent need to revise the view at the Second All-Belarusian Congress, which was dominant in science and political journalism of Eastern European countries, particularly in Polish historical literature – until 1989 in Polish emigre circles and in the last decades in Polen itself. Here this Congress was well know (down to the smallest detail in the memory of eyewitnesses of what happened in June 1944) and discussed openly. Irreconcilable contradictions between Poland and Belarus and anti-Polish sentiment of the Congress were often emphasized. Allegedly, Congrees participants were more concerned about the imaginary ‘Polish threat’ rather than salvation of their country from the Nazi and Soviet occupation in those tragic days (the last days of their stay in the native land). Based on the sources found in archives and examined by the author, primarily the full transcript of the Congress, we can imagine that the content and emotional speeches of Congress delegates (chairman Yauhim Kipel, head of the Belarusian Central Rada Radoslav Austroysky / Ostrovsky, Archbishop of Mogilev and Minsk – Filafey, General Constance Ezavitov, Master M. Shkelionk and culture referent – Nadzeiya Mizkevich) were aimed at protecting the Belarusian national statehood and culture against the threat of degeneration in the USSR. Great moral value in the perspective of revival of the Belarusian state and political activities in the strategy of the Belarusian emigration in the postwar world had Declaration ‘On breakup with the Bolshevik Moscow’ passed by the Congress. The myth engrafted by communist propaganda that the Second All-Belarusian Congress was initiated by the Nazi occupants of Belarus should be dispelled in today’s public consciousness. In fact, the leaders of the Belarusian national movement managed to convene Congress in spite of resistance, prohibitions and unwillingness of the occupation authorities (which is why it only became possible in the last days before the entrance of the Soviet Army in Minsk). Belarussians were the only peoples of the former Soviet Union (who found themselves ‘between a rock and a hard place’ of rivaling forces during the Second World War – Nazi Germany and the Kremlin), who managed to articulate their national objectives and claims primarily related to public integrity and independence of Belarus at the level of the national congress. The very date of the Second All-Belarusian Congress (June 27th) signifies an important additional perspective, which should be considered in the history of the peoples of Eastern Europe of 1944. It turns out that you can do a lot in the last minute. The trail of All-Belarusian Congress, conducted in emergency circumstances, should not be erased from the memory of the Belarusian people and the international community. Comparative analysis of the Congress delegates’ speeches and those of leaders of Belarusian Popular Front ‘Adrazhenne / Renaissance’ that were made in Minsk at the turn of 1980–1990s (for example, at a rally in memory of victims of Stalin’s repression in Minsk on November 1, 1987) shows that there is a political relay race passing from the First to the Second All-Belarusian Congress, to the Belarusian emigration of 1940–1950s (especially to international ‘Promethean League of Atlantic Charta’, speaking also on behalf of the Belarusian people), to democratic forces of the country, entered the historical arena in the era of perestroika.
Drugi Wszechbiałoruski Kongres (podczas Pierwszego Kongresu z 1917 r. ustalono podstawy białoruskiego państwowości narodowej) odbył się w Mińsku 27 czerwca 1944 r., dosłownie w przeddzień inwazji Armii Radzieckiej na stolicę Białorusi (jej „wyzwolenia” spod okupacji niemiecko-faszystowskiej). Radziecka historiografia oceniała go jednoznacznie negatywnie jako przestępcze zbiegowisko hitlerowskich wspólników a oficjalna białoruska nauka historyczna ignorowała to wydarzenie. W ciągu powojennych dziesięcioleci narodziło się już kilka generacji obywateli tego kraju, którzy nigdy nie słyszeli o tym kongresie i o treści przyjętych przez niego uchwał, deklaracji i wygłoszonych z jego trybuny mów. Przezwyciężenie tej „niewiedzy” pozostaje do dziś aktualnym zadaniem, co – rzecz jasna – nie wyklucza wypracowania w naszych czasach krytycznego stosunku do politycznej i ideologicznej pozycji liderów narodowego ruchu tej dramatycznej epoki. Jest ono związane z koniecznością ponownego rozpatrzenia punktu widzenia na Drugi Wszechbiałoruski Kongres, który ustalił się w nauce i publicystyce Europy Wschodniej, w tym w polskiej literaturze historycznej – do 1989 r. przede wszystkim na uchodźstwie, w środowisku emigracji politycznej, natomiast w ostatnich dekadach w samej Polsce. Tutaj ten kongres był znany (nawet w drobnych szczegółach, które pozostały w pamięci świadków tego, co zdarzyło się w czerwcu 1944 r.), pisano o nim często, ale zazwyczaj akcentowano jedynie trudne do pogodzenia białorusko-polskie animozje, antypolskie nastroje delegatów kongresu, w tych tragicznych czasach (ostatnie dni ich obecności w ojczyźnie) rzekomo bardziej zaniepokojonych „polskim zagrożeniem” niż zainteresowanych uratowaniem ojczyzny przed nazistowską i bolszewicką okupacją. Na podstawie zbadanych przez autorkę źródeł archiwalnych, przede wszystkim autentycznego stenogramu posiedzeń kongresu, udowodniono, że treść i patos emocjonalny wystąpień delegatów (przewodniczącego Jauchima Kapela, prezydenta Białoruskiej Centralnej Rady Radosława Ostrowskiego, arcybiskupa mohylewskiego i mińskiego Fiłafeja, generała Konstancyja Jezawitowa, magistra M. Szkielonka, referentki do spraw kultury Nadziei Mickiewicz) wynikały z konieczności obrony białoruskiej narodowej państwowości i kultury przed zagrożeniem ich zniszczenia przez ZSRR. Wielkie znaczenie moralne – w perspektywie przyszłości, odrodzenia państwa białoruskiego i w strategii działalności politycznej białoruskiej emigracji w powojennym świecie – miała jednogłośnie uchwalona przez kongres deklaracja „O zerwaniu stosunków z bolszewicką Moskwą”. Współcześnie należy obalić stworzony przez komunistyczną propagandę mit, jakoby inicjatorami Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu byli nazistowscy okupanci Białorusi. W rzeczywistości liderzy białoruskiego ruchu narodowego zorganizowali ten kongres wbrew oporowi, zakazom i niechęci władz okupacyjnych (i właśnie dlatego udało się zwołać go dosłownie kilka dni przed wejściem Armii Radzieckiej do Mińska). Przy tym Białorusini są jedynym narodem dawnego ZSRR, które znalazł się „między młotem a kowadłem” rywalizujących ze sobą sił hitlerowskich Niemiec i Kremla, narodem, któremu udało się sformułować narodowe zadania i cele, przede wszystkim dotyczące państwowej integralności i niezależności Białorusi, na poziomie uchwał ogólnonarodowego zjazdu. Już sama data przeprowadzenia Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu wskazuje na ważny aspekt, w którym musimy rozpatrywać 1944 r. w historii narodów Europy Wschodniej: nawet w ostatniej chwili można zrobić bardzo dużo, a ślad Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu, który odbył się w nadzwyczajnych i dramatycznych okolicznościach, nie powinien być zatarty w pamięci narodu białoruskiego i świata. Analiza porównawcza wystąpień delegatów tego kongresu z mowami liderów Białoruskiego Frontu Ludowego „Адражэньне” („Odrodzenie”), wygłoszonymi w Mińsku pod koniec lat 80. (na przykład na wiecu poświęconym pamięci ofiar represji stalinowskich w Mińsku 1 listopada 1987 r.), wskazuje, że w wielu kwestiach można dostrzec sztafetę polityczną od Pierwszego do Drugiego Wszechbiałoruskiego Kongresu oraz do białoruskiej emigracji lat 40. i 50. (przede wszystkim do Prometejskiej Ligi Karty Atlantyckiej, która działała również w imieniu narodu białoruskiego), a także do tych demokratycznych sił Białorusi, które pojawiły się w czasach „pierestrojki”.
Źródło:: Studia Orientalne; 2014, 2(6); 215-240
2299-1999
Pojawia się w:: Studia Orientalne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Los obywateli polskich po 17 września 1939 r. i okoliczności powstania Armii Polskiej w ZSRR
The lot of Polish citizens after September 17, 1939 and the circumstances of the formation of the Polish Army in the USSR
Autorzy:: Ossowska, Katarzyna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2037897.pdf
Data publikacji:: 2011-12-31
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: II wojna światowa
17 września
ZSRR
Armia Polska
Władysław Anders
deportacje
terror
Armia Czerwona
amnestia
World War II
September 17
USSR
the Polish Army
deportations
the Red Army
amnesty
Opis:: The events that occurred on September 17 were extremely tragic, especially for Polish civilian population. After the defeat in September, a lot of Polish soldiers retreating to Hungary and Romania were taken captive. The reason behind their sad plight was the fact that, although captives, they were not entitled to prisoner-of-war status. They were grouped in camps built particularly for that purpose. Three of the camps were given a special status and the Polish captives detained there were murdered in spring 1940. After their invasion on the Second Republic of Poland, the Soviets started to consistently implement the previously sketched plan to exterminate the Polish nation. Due to mass arrests and deportations, hundreds of thousands of Poles, including women, children and elderly people, were taken to the wild backwoods regions of the USSR and left without any protection whatsoever. The flower of our nation was forced to hard labour, such as railway construction or deforestation of some Siberian areas. That tragic situation did not change until the summer of 1941, when the London-based Polish government, after long and stormy negotiations, signed an agreement with the Soviet government. By virtue of Sikorski-Majski agreement, masses of Polish citizens were granted amnesty and a Polish army was to be formed in the USSR. After announcement of the amnesty decree, Poles from the furthest recesses of the USSR started their southward journey to meet their “brothers”. Władysław Anders, general and commander of the Polish Army, had to face a number of difficulties in order to provide his soldiers with relatively good living conditions. The army was short of virtually everything, especially as it also gave shelter to civilians, who wanted to escape death. Therefore, it was an army composed of down-at-heel, rugged human skeletons. Thanks to their persistence and the feeling of great injustice, however, they became highly skilled soldiers and the Polish Army in the USSR was exceptionally vital and resilient.
Artykuł traktuje o tragicznej sytuacji w jakiej znaleźli się polscy obywatele po agresji sowieckiej na Polskę 17 września 1939 r. Opisane zostały stosowane przez Sowietów metody terroru. Deportacje i aresztowania dotknęły ogromną ilość ludzi, niemal z każdej klasy społecznej. Po aresztowaniu następowały brutalne śledztwa, po ich zakończeniu Polaków wysyłano do łagrów. Tam wyniszczano ich przez ciężką pracę i brak jedzenia. Nakreślenie tych zagadnień pomaga uwypuklić znaczenie powstania Armii Polskiej na terenie ZSRR. Stanowiła ona bowiem nie tylko siłę wojenną, ale była ratunkiem dla niemal zamęczonej ludności polskiej. Przy powstającej armii gromadziła się bowiem ludność w nadziei, że w ten sposób unikną śmierci z głodu i zimna. Artykuł ma więc za zadanie podkreślić znaczenie Armii Andersa, pracy jej oficerów, dzięki której niemal 115 tys. ludzi udało się opuścić Związek Radziecki.
Źródło:: Krakowskie Studia Małopolskie; 2011, 15; 97-112
1643-6911
Pojawia się w:: Krakowskie Studia Małopolskie
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Planowany Anschluss Szwajcarii w czasie drugiej wojny światowej
Plans for the Anschluss of Switzerland during the Second World War
Autorzy:: Żejmo, Marek
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/2164485.pdf
Data publikacji:: 2015-12-31
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: Switzerland
annexation
Nazi Germany
gold transactions during the Second World War
Szwajcaria
aneksja
hitlerowskie Niemcy
transakcje złotem w czasie II wojny światowej
Opis:: Since 1933, when Adolf Hitler became the Chancellor of Germany, to the end of World War II, the independence of Switzerland was constantly threatened. From the beginning, Nazi propaganda sounded off about the unifi cation of the German peoples under the banners of the Third Reich. However, Swiss neutrality gave the Germans such great material benefi ts that they ultimately abandoned their plans to annex Switzerland. Prior to the outbreak of World War II and throughout the War, the Swiss authorities collaborated with the Germans and imposed restrictions on the admission of European Jews. Nevertheless, owing to its status of a ‘perpetually’ neutral state and informal actions of a number of state offi cials, many human lives were saved. For many years after the war, the Swiss found themselves in a kind of political isolation from the countries fi ghting against the Nazi Third Reich, owing to Switzerland’s trade cooperation and trade in goods with all participants of the war.
Źródło:: Historia Slavorum Occidentis; 2015, 2(9); 185-209
2084-1213
Pojawia się w:: Historia Slavorum Occidentis
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: German Cultural Policy in the Reich Province of Danzig-West Prussia: A Short Characteristic
Niemiecka polityka kulturalna w okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie: krótka charakterystyka
Autorzy:: Grochowina, Sylwia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1935871.pdf
Data publikacji:: 2018-12-31
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: World War II
Nazism
German occupation 1939–1945
Reich Province of DanzigWest Prussia
Polish territories incorporated into the Third Reich
Nazi cultural policy
II wojna światowa
nazizm
okupacja niemiecka 1939–1945
Okręg Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie
ziemie polskie wcielone do Trzeciej Rzeszy
nazistowska polityka kulturalna
Opis:: An important element of the ethnic and racial policy pursued by the German occupant in the Reich Province of Danzig-West Prussia was cultural policy (Kulturpolitik). Admittedly, since the first days of occupation the German authorities attached great importance to matters of culture – however, in the Nazi reality there was no cultural policy understood as encouragement and support offered by state authorities for independent, artistic creativity in its varied forms. The Nazis “controlled” culture, which played an important role in the process of creating a new reality in the annexed Polish territories. In the present paper, the author discusses selected issues illustrating the organization and forms of German cultural life in the Danzig-West Germany Province of the Reich. In outlining the German cultural policy, two main aspects were taken into account: culture as just another component of the broader German nationalistic and ethnic policy, as well as its role as an integral part of social reality.
Ważnym filarem polityki narodowościowej realizowanej przez okupanta niemieckiego w Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie była polityka kulturalna (Kulturpolitik). Wprawdzie już od pierwszych dni okupacji władze niemieckie przykładały ogromną wagę do spraw kultury, ale w realiach nazistowskich nie istniała polityka kulturalna rozumiana jako inicjowanie i wspieranie przez władze państwowe niezależnej, szeroko pojętej twórczości artystycznej. Naziści „sterowali” kulturą, która odgrywała ważną rolę w procesie kreowania nowej rzeczywistości na zaanektowanych polskich obszarach. W niniejszym artykule omówiłam wybrane kwestie, które ilustrują organizację oraz formy niemieckiego życia kulturalnego w Okręgu Rzeszy Gdańsk- -Prusy Zachodnie. Kreśląc obraz niemieckiej polityki kulturalnej, starałam się uwzględnić dwa zasadnicze aspekty, tj. kulturę jako element składowy niemieckiej polityki narodowościowej oraz integralną część społecznej rzeczywistości.
Źródło:: Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne; 2018, 60; 142-159
1505-2192
Pojawia się w:: Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Białoruś Zachodnia w interpretacji polskiej: wybrane wątki historyczne i motywy liryczne Część II: Polska wizja Białorusi w II wojnie światowej: widmo zdrady i obudzenie skruchy
Autorzy:: Czerwonnaja, Swietłana
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/568538.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Wydawnictwo Adam Marszałek
Tematy:: Polish and Belarusian people
World War II
Belarussian minority in Poland
under the communist dictatorship
after 1989
repentance in Polish literature
studies
Польские и белорусские люди Второй мировой
войны
белорусского меньшинства в
Польше
под коммунистической
диктатуры
после 1989 года
покаяние в польских
исследований литературы
Opis:: The main theme in the Polish science and fiction literature, which in the postwar era evolved primarily in exile (in the works of Józef Mackiewicz and other authors whose interest was concentrated on Second World War times), are issues related to the lack of understanding and reconciliation between the Polish resistance movement, the history of the Home Army and the guerrilla groups of various nationalities (Belarusian, Lithuanian, Ukrainian, Russian) in the Polish Eastern Borderlands occupied by the Nazis and national organizations and liberation movements of nations that sought their own solutions to national problems by means of collaboration with the occupants. Misunderstandings, war clashes among themselves caused fatal misfortune, irreparable damage to the lives of these people and for the common cause against the occupant. At first the Polish literature was dominated by the desire to find the culprits of this situation among neighbours, among others to prove the guilt of the Belarusians in what formed in Polish Eastern Borderland during the war and occupation, then the creation of the communist regime, when, supposedly, Belarusians willingly and on a mass scale served in the Soviet authorities “gosbezopasnosti” and in the ranks of the Polish Department of Security (UB). Such a drive in the works of writers and scientific studies of recent decades is changing to a more objective approach and indepth analysis of the dramatic situation in which were nations of Eastern Europe, deceived by their own leaders, blinded by false illusions, pulled into a fratricidal war. In Polish literature, whose attention is paid to the situation of the Belarusian minority in post-war “People’s Poland” – situation in many aspects hard and unlawful – new intonations of repentance and reconciliation can be heard much louder. Evidence of this poetic light Belarus-Dobrorus image can be.
Главным мотивом польской научной и художественной литературы, освещающей период Второй мировой (в советской терминологии – Великой Отечественной) войны на оккупированных немецко-фашистскими захватчиками землях Белоруссии и на восточных окраинах («Кресах») Польши, остаются проблемы и сюжеты досадных недоразумений, несогласованности, столкновений между польским движением антифашистского сопротивления, действиями Армии Крайовой, и партизанскими группами белорусов, литовцев, украинцев, русских, находившимися в антифашистком подполье, а также национальными движениями и организациями этих народов, сотрудничавшими с немецкими оккупантами. Взаимные раздоры наносили непоправимый ущерб общему делу антифашистского сопротивления. Доминирующее на первых порах в польской исторической литературе, развивавшейся в условиях эмиграции (у Юзефа Мацкевича и других авторов), стремление найти в своих соседях, в частности, в белорусской среде, главных виновников польской трагедии и обвинить их сначала в колаборации гитлеровскими оккупантами, а затем в действиях, способствующих установлению коммунистического режима, в служении в органах советской госбезопасности и в Управлении безопасности (УБ) Польской Народной Республики, якобы вербующего из белорусского меньшинства основные кадры палачей и карателей, сменяется в творчестве писателей и в исторических исследованиях последних десятилетий более объективным подходом и глубоким анализом той драматической ситуации, в которой оказались большие и малые народы Восточной Европы, обманутые своими лидерами, ослепленные ложными иллюзиями, ввергнутые в кошмар братоубийственной войны. В польской литературе, обратившей внимание на во многом бесправное и ущемленное положение белорусского меньшинства в ПНР, все сильнее звучат интонации сочувствия и раскаяния. Свидетельством тому является поэтический образ Белоруссии-Доброруси, созданный Тадеушем Конвицким.
Źródło:: Nowa Polityka Wschodnia; 2015, 1(8); 154-176
2084-3291
Pojawia się w:: Nowa Polityka Wschodnia
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki