Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "zarządu" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Konstrukcja umowy ubezpieczenia odpowiedzialności członków zarządów spółek handlowych
Construction of the Directors and Officers insurance contract
Autorzy:
Grzelak, Kinga
Pietruszka, Artur
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/499660.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
ubezpieczenie
spółka handlowa
odpowiedzialność zarządu
insurance
commercial partnership
liability of members
Opis:
W artykule została podjęta próba analizy zasad odpowiedzialności cywilnej członków zarządów spółek handlowych na gruncie k.s.h., a także możliwych rozwiązań konstrukcyjnych umowy ubezpieczenia takiej odpowiedzialności. Na wstępie opisano przyczyny wyodrębnienia szczególnego rodzaju ubezpieczenia, jakim jest ubezpieczenie D&O, a także jego ewolucję. Ponadto, artykuł relacjonuje recepcję tego specyficznego produktu ubezpieczeniowego na polskim rynku ubezpieczeń. Dalsza część rozważań jest poświęcona wskazaniu poszczególnych źródeł odpowiedzialności członków zarządów spółek handlowych, ze szczególnym uwzględnieniem przepisów k.s.h. Istotnym problemem, jaki pojawia się w tej części analizy, jest kwestia charakteru odpowiedzialności z art. 299 k.s.h. W doktrynie zarysowały się przeciwstawne stanowiska co do tego, czy ma ona charakter odszkodowawczy. Przyjęcie jednego z rozwiązań pociąga za sobą daleko idące konsekwencje na gruncie prawa ubezpieczeniowego, bowiem decyduje o możliwości skorzystania z actio directa. Umowa ubezpieczenia D&O może zostać skonstruowana w dwóch podstawowych wariantach – w pierwszym ubezpieczony zawiera umowę we własnym imieniu i na własny rachunek, natomiast w drugim – umowie na rzecz osoby trzeciej. Ów drugi wariant dominuje w obrocie gospodarczym, wobec czego został on omówiony szerzej. Szczególne znaczenie dla omawianego ubezpieczenia ma możliwość zawarcia umowy ubezpieczenia na rzecz nieoznaczonej osoby trzeciej. Dalsza część artykułu została poświęcona zakresowi przedmiotowemu ubezpieczenia – omówione zostały poszczególne klauzule ubezpieczeniowe, oznaczone kolejnymi literami alfabetu. Stanowią one typowe, najczęściej występujące w praktyce warianty umowy ubezpieczenia D&O. Jedynie niektóre z tych klauzul prowadzą do objęcia ubezpieczonego umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Ostatnim z omówionych zagadnień są zdarzenia wyłączające odpowiedzialność ubezpieczyciela w ubezpieczeniu D&O.
The main purpose of this article is to analyze the principles of civil liability of members of boards of commercial companies on the basis of the Polish Code of Commercial Companies. The authors also try to present possible models of an insurance contract structure concerning such liability. In the introduction, the authors describe the causes of separation a specific type of insurance, which is a D&O insurance, as well as its evolution. In addition, the article reports reception of this specific insurance product on the Polish insurance market. The remaining part of the discussion is oriented to identifying various sources of liability of members of boards of commercial companies, with particular consideration of the provisions of the Code of Commercial Companies. A major problem that arises in this part of the analysis is the question of the nature of the liability set forth in art. 299 of the Code of Commercial Companies. The jurisprudence emerged opposing views as to whether it is compensatory in nature. The adoption of one of the solutions entails far-reaching consequences for the insurance law, as it is the main factor that allows to file an actio directa complaint against an insurer. D&O insurance contract can be constructed in two basic versions - the first is that the insured enters into a contract in their own name; the second is that the contract is concluded for the benefit of a third party. This second variant dominates in business, so that it has been discussed widely. The possibility to conclude the contract for any third party has a significant meaning. The rest of the article is devoted to presenting the objective scope of the D&O insurance -various insurance clauses, marked with consecutive letters of the alphabet, have been discussed. They represent typical most often used in practice variants of the D&O insurance contract. Only some of these clauses lead to cover the insured party with the civil liability insurance. The last of the issues discussed in the article are the circumstances that exclude the liability of the insurer in the D&O insurance.
Źródło:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM; 2017, 7; 117-133
2299-2774
Pojawia się w:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Prawne aspekty wygaszenia trwałego zarządu a zarząd ustawowy Lasów Państwowych
Legal aspects of the termination of permanent management vis a vis the statutory management of State Forests
La cessazione dell’amministrazione permanente e l’amministrazione legale delle Foreste Demaniali: aspetti giuridici
Autorzy:
Leśkiewicz, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1490374.pdf
Data publikacji:
2021-06-23
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
amministrazione permanente
amministrazione delle foreste
cessazione dell’amministrazione permanente
permanent management
forest management
termination of permanent management
trwały zarząd
zarząd lasami
wygaszenie trwałego zarządu
Opis:
Celem rozważań jest ustalenie, czy a jeśli tak, to w jaki sposób możliwe jest wygaszenie zarządu powstałego w czasie obowiązywania ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości w odniesieniu do nieruchomości znajdujących się w zarządzie Lasów Państwowych. Zdaniem autorki zarząd Lasów Państwowych sprawowany na podstawie ustawy o lasach nie podlega wygaszeniu tak jak zarząd trwały przewidziany w przepisach o gospodarce nieruchomościami. Ocena dopuszczalności wygaszenia zarządu powstałego na podstawie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości wymaga precyzyjnego ustalenia w szczególności, czy wspomniany akt prawny w ogóle mógł mieć zastosowanie do gruntów leśnych objętych decyzją stwierdzającą prawo zarządu, a ponadto, czy w tej sytuacji stosuje się przepisy art. 2 ust. 1 lub art. 4 ustawy z 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Jeśli bowiem to te ostatnie regulacje miały zastosowanie, to w takim przypadku nie mogło dojść do przekształcenia zarządu powstałego w czasie obowiązywania ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości w trwały zarząd na podstawie art. 199 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami.
L’articolo si propone di determinare se e, in caso affermativo, come sia possibile rescindere l’amministrazione istituita ai sensi della legge in materia di gestione dei terreni e espropriazione degli immobili, quando era ancora in vigore, nei confronti dei beni immobili gestiti dall’amministrazione delle Foreste Demaniali. A parere dell’autrice l’amministrazione delle Foreste Demaniali, istituita dalla legge sulle foreste, non è soggetta a cessazione, lo è invece l’amministrazione permanente prevista dalle disposizioni riguardanti la gestione degli immobili. Tuttavia, per valutare se consentire la cessazione dell’amministrazione istituita dalla legge in materia di gestione dei terreni e di espropriazione degli immobili occorre stabilire se il suddetto atto giuridico potesse applicarsi ai terreni forestali, i quali andavano comunque amministrati. Inoltre, è importante determinare se in questa situazione vadano applicate le disposizioni dell’art. 2 comma 1 oppure dell’articolo 4 della legge del 29 settembre 1990, la quale ha modificato la legge in materia di gestione dei terreni e espropriazione degli immobili. Se quest’ultime regolazioni andavano applicate, in tal caso l’amministrazione istituita dalla legge in materia di gestione dei terreni e espropriazione degli immobili, quando era ancora in vigore, non sarebbe potuta diventare permanente ai sensi dell’art. 1999 comma 2 della legge sulla gestione degli immobili.
The aim of the considerations presented in the article was to determine whether and if so, in what way, the management created with regard to real estate managed by the State Forests during the validity of the Act on land management and real estate expropriation may cease to exist. In the author's opinion, the State Forests’ management performed under the provisions of the Forest Act is not subject to termination in the manner that applies to the permanent management of real estate. The question that needs to be addressed and assessed is whether the termination of the management under the Act on land management and real estate expropriation requires a precise determination and, in particular, whether the said legislative act could apply to forest land covered by the decision confirming the right of management. It must also be considered whether the provisions of Article 2.1 or Article 4 of the Act of 29 September 1990 amending the Act on land management and expropriation of real estate should apply in such cases. Had the latter regulations applied, then the management created when the Act on land management and real property expropriation was in force, could not have been transformed into permanent management pursuant to Article 199 clause 2 of the Act on the management of real property.
Źródło:
Przegląd Prawa Rolnego; 2021, 1(28); 129-146
1897-7626
2719-7026
Pojawia się w:
Przegląd Prawa Rolnego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
W poszukiwaniu środków ochrony prawnej małoletniego spadkobiercy przed mimowolnym przyjęciem spadku
In search of legal measures protecting a minor heir from the involuntary acceptance of succession
Autorzy:
Jasiakiewicz, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/693860.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
succession law; acts exceeding the scope of ordinary management of the child’s property; time limit to reject succession; rejection of succession by a minor heir; permission to reject succession on a minor’s behalf; motion for the court to accept the declaration to reject succession; avoiding the legal consequences of a lack of declaration to reject succession in the time limit due to the error of law; analogia legis
prawo spadkowe; czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka; termin na odrzucenie spadku; odrzucenie spadku przez małoletniego; zezwolenie na odrzucenie spadku w imieniu małoletniego; wniosek o odebranie przez sąd oświadczenia o odrzuceniu spadku; uchylenie się od skutków prawnych niezłożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku w terminie z uwagi na błąd co do prawa; analogia legis
Opis:
According to the prevailing opinion, the period of time allowed for the acceptance or rejection of succession (Article 1015 para. 1 of the Civil Code) requires modification when the parents submit to the court a motion to be granted the permission to reject succession on a minor’s behalf (Article 101 para. 3 of the Family and Guardianship Code). There is a risk the Court may grant its permission after the lapse of the strict time limit and the minor would lose his or her right to reject the succession. To avoid such a situation, in the way of analogia legis, the provisions on limitation of claims or the provisions on transmission are applied to the period of the time allowed for acceptance or rejection of succession. The paper proves that Article 1015 para. 1 of the Civil Code is not burdened with the constructional loophole, therefore there are no reasons for applying analogia legis. The time limit may be preserved if the parents submit a motion to make the declaration to reject succession to the court. If they fail to do so and the time limit has lapsed, it is possible to avoid the legal consequences of a lack of declaration to reject succession in the time limit due to an error of law (Article 1019 of the Civil Code).
Według dominującego poglądu bieg terminu na przyjęcie lub odrzucenie spadku (art. 1015 § 1 k.c.) wymaga modyfikacji w przypadku złożenia przez rodziców wniosku o udzielenie zezwolenia na odrzucenie spadku w imieniu małoletniego (art. 101 § 3 k.r.o.). Istnieje ryzyko, że sąd udzieli zezwolenia już po upływie terminu zawitego i małoletni utraci prawo do odrzucenia spadku. Aby tego uniknąć, do biegu terminu na przyjęcie lub odrzucenie spadku w drodze analogia legis stosuje się przepisy o przedawnieniu względnie przepisy o transmisji. W artykule wykazano, że art. 1015 § 1 k.c. nie jest dotknięty luką konstrukcyjną, a więc brak jest przesłanek dla stosowania analogia legis. Termin bowiem może zostać zachowany, jeżeli rodzice w czasie jego biegu złożą w sądzie wniosek o odebranie oświadczenia o odrzuceniu spadku. Jeżeli tego nie uczynili i termin upłynął, istnieje możliwość uchylenia się od skutków prawnych niezłożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku w terminie z uwagi na błąd co do prawa (art. 1019 k.c.).
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2019, 81, 4; 125-137
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies