Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "polityka zagraniczna" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 39
Tytuł:
Trójkąt Weimarski po rozszerzeniu UE – niewykorzystany intstrument polskiej polityki zagranicznej
Autorzy:
WYLIGAŁA, Helen
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/615872.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Trójkąt Weimarski
polska polityka zagraniczna
Opis:
Following the enlargement of the European Union, Poland was expected to become a significant creator of European policy in the Community, and an equal partner to Germany and France. This was supposed to translate into intensified activity by Poland in the Weimar Triangle. New Weimar projects were expected to provide a new core for the EU, thus sparking a European integration process. However, over the five years of Poland’s membership in the EU, the inter-governmental Weimar initiative has diminished in importance, despite diplomats’ assurances of its useful character. On the other hand, trilateral ventures in social, cultural and regional areas have blossomed. The paper analyzes external and internal factors affecting the activity of the Weimar Triangle. The unused mechanisms of the Triangle and potential cooperation fields are discussed. This is done against the background of considerations on the change in priorities of Polish foreign policy after 2004, and Berlin and Paris’s search for strategic partners in an enlarged EU. The conclusion presents the answer to the question of whether the Weimar Triangle can still be included in the arsenal of instruments of Polish diplomacy, and what prerequisites might herald its revival in the near future.
Źródło:
Przegląd Politologiczny; 2010, 4; 69-78
1426-8876
Pojawia się w:
Przegląd Politologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ procesu zmian politycznych w państwach arabskich na politykę zagraniczną Turcji po 2010 roku
The Process of changes in the Arab States and Its Influence on the Turkish Foreign Policy after 2010
Autorzy:
Osiewicz, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/641927.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Arabska Wiosna
Arab Spring
Polityka zagraniczna Turcji
Turkish Foreign Policy
Opis:
The process of political changes in the Arab states, which began in Tunisia in 2010, came as a complete surprise not only to international community, but also to all key players in the Middle East and in North Africa. Undoubtedly, Turkey was one of them. The main aim of this article is to analyze influence of the process on the foreign policy of Turkey after 2010. In order to do that, the author analyzes fundamental objectives of the Turkish foreign policy before and after 2010. He argues that two of them, namely zero problems with neighbors policy as well as a role of a mediator in the Middle East, are not valid anymore. Moreover, the internal conflict in Syria became a symbol of a failure of zero problems with neighbors policy. One of the weaknesses of the Turkish foreign policy was its dependence on personal relations between Turkish politicians and authoritarian leaders in the Arab states. Paradoxically, although Turkey supports changes in Egypt, this state can become its biggest regional rival in the nearest future. Last but not least, the author tries to find out whether so-called Turkish political model is attractive to the Arab states. He claims that although we can find some examples how Arab politicians follow the Turkish example in Tunisia, Morocco or Egypt, it is still not enough to assert that these states have already adopted the Turkish model.
Proces zmian w państwach arabskich, którego początek wyznaczyły protesty w Tunezji na przełomie 2010 i 2011 r., stanowił zaskoczenie nie tylko dla szeroko definiowanej społeczności międzynarodowej, ale także dla najważniejszych graczy w regionach Bliskiego Wschodu oraz Afryki Północnej. Bez wątpienia do tej grupy zaliczyć należy Turcję. Celem niniejszego artykułu jest analiza wpływu procesu zmian w państwach arabskich po 2010 r. na politykę zagraniczną Turcji. Szczegółowej analizie zostały poddane przede wszystkim podstawowe założenia polityki zagranicznej Turcji przed 2010 r. oraz ich późniejsza, ewentualna modyfikacja w obliczu zmian politycznych w świecie arabskim. Na podstawie analizy, autor za nieaktualne uznał dwa z regionalnych celów polityki zagranicznej Turcji: eliminację problemów z państwami w regionie oraz niemożność pełnienia funkcji państwa mediatora w regionie. Konflikt wewnętrzny w Syrii stał się bez wątpienia jednym z przykładów niepowodzenia polityki zagranicznej Turcji. Istotną wadą tureckiej polityki zagranicznej po 2002 r. stanowiło oparcie stosunków na bliskich, osobistych relacjach tureckich polityków z niektórymi autorytarnymi przywódcami państw arabskich. Paradoksalnie, wsparcie procesu przemian w Egipcie, może zagrozić regionalnym aspiracjom Turcji. Pytanie dotyczące atrakcyjności tak zwanego modelu tureckiego dla państw arabskich pozostaje pytaniem otwartym. Chociaż można wskazać przykłady nawiązywania do politycznych doświadczeń Turcji w takich państwach jak Tunezja, Maroko czy Egipt, jest to jeszcze zbyt mało, by można mówić o politycznej miękkiej sile Turcji w regionie.
Źródło:
Przegląd Strategiczny; 2013, 1; 139-152
2084-6991
Pojawia się w:
Przegląd Strategiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cele, zasady i struktura wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej - próba oceny po zmianach w Traktacie lizbońskim
Objectives, principles and structure of Common Foreign and Security Policy of the European Union – attempt to asses after the changes in the Treaty of Lisbon
Autorzy:
Boniecka, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/499720.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Unia Europejska
polityka zagraniczna
bezpieczeństwo
European Union
foreign policy
security
Opis:
Artykuł przedstawia ocenę zmian, jakie zaszły we wspólnej polityce zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) Unii Europejskiej w ciągu 5 lat od wejścia w życie Traktatu z Lizbony. Przedstawiono w nim krótką, ale różnorodną historię europejskiej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, mającą swój początek w drugiej połowie XX wieku, czyli po zakończeniu II wojny światowej. Przybliżono także cele i zadania WPZiB Unii Europejskiej już po wejściu w życie Traktatu lizbońskiego, a także problemy, jakie się z tym wiążą. Artykuł zawiera również przemyślenia na temat efektów, jakie są widoczne od Traktatu lizbońskiego w WPZiB oraz porażek, jakie poniosły państwa członkowskie w praktycznym funkcjonowaniu tej dziedziny w strukturach unijnych. Podsumowanie zawiera wnioski dotyczące niewykorzystanych szans, jakie niósł ze sobą Traktat, oraz przemyślenia na temat przyszłości WPZiB Unii Europejskiej.
The article aims at assessing the changes that occurred in the Common Foreign and Security Policy of the European Union after over 5 years of entering into force of the Lisbon Treaty. The paper begins with a presentation of a short but complicated history of the European foreign and security policy which began in the second half of the 20th century, i.e. after the Second World War. The second part presents goals, objectives and structure of the EU Common Foreign and Security Policy after the entry into force of the Lisbon Treaty and problems which are associated therewith. Then, the complex institutional structure which the European Union CFSP is based on is described. The article also summarizes the effects on the Common Foreign and Security Policy which one can notice after entering into force of the Lisbon Treaty, as well as some failures suffered by the Member States concerning the functioning of this field within the European Union structures. The paper ends with conclusions on the missed opportunities regarding the Treaty and thoughts about the future of the Common Foreign and Security Policy in the European Union.
Źródło:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM; 2015, 5; 41-56
2299-2774
Pojawia się w:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Federacja Rosyjska wobec problemu afgańskiego w okresie 2014–2021
The Russian Federation towards the Afghan problem in the period 2014–2021
Autorzy:
Kardaś, Jarosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32306458.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Russian Federation
Afghanistan
Taliban
foreign policy
Federacja Rosyjska
Afganistan
talibowie
polityka zagraniczna
Opis:
Sytuacja wewnętrzna w Afganistanie stanowiła niezwykle ważny punkt odniesienia dla rosyjskiej polityki zagranicznej w XXI w. Rosja od wielu lat uważnie obserwuje wszystko to, co ma miejsce w tym państwie, bowiem procesy zachodzące w Afganistanie mocno wpływają na region Azji Centralnej, a ten, przez władze na Kremlu, jest uznawany za własną strefę wpływów. Na potrzeby niniejszego artykułu została stworzona hipoteza badawcza, zakładająca, że dla Moskwy, przejęcie władzy przez talibów w Afganistanie, jest szansą na zwiększenie swoich wpływów w tym rejonie Azji, ponieważ konsekwentnie od 2014 r. Rosja prowadziła politykę wspierania tej ekstremistycznej grupy. W tekście wykorzystano metodę instytucjonalno-prawną (przy określeniu problemu afgańskiego w dokumencie strategicznym, jakim jest Koncepcja polityki zagranicznej Federacji Rosyjskiej z 2016 r.), a także metodę decyzyjną (przy charakterystyce działań, jakie podejmowane były przez rosyjskie władze wobec talibów w okresie 2014–2021).
The internal situation in Afghanistan has been an extremely important point of reference for Russian foreign policy in the 21st century. Russia has been closely monitoring everything that is taking place in this country for many years, because the processes taking place in Afghanistan have a strong impact on the Central Asian region, and this, by the authorities, in the Kremlin, is considered its own sphere of influence. For the purposes of this article, a research hypothesis was created, assuming that for Moscow, the Taliban’s takeover of power in Afghanistan is an opportunity to increase its influence in this region of Asia, because since 2014 Russia has consistently pursued a policy of supporting this extremist group. The article uses the institutional and legal method (in defining the Afghan problem in the strategic document, the Concept of the Foreign Policy of the Russian Federation of 2016), as well as the decision-making method (in characterizing the actions taken by the Russian authorities against the Taliban in the period 2014–2021).
Źródło:
Przegląd Politologiczny; 2024, 1; 53-63
1426-8876
Pojawia się w:
Przegląd Politologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polityka zagraniczna i bezpieczeństwa Islamskiej Republiki Iranu wobec Afryki Subsaharyjskiej
Foreign and security policy of the Islamic Republic of Iran towards sub-Saharan Africa
Autorzy:
Czulda, Robert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/616340.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Iran
Sub-Saharan Africa
foreign policy
security policy
Afryka Subsaharyjska
polityka zagraniczna
polityka bezpieczeństwa
Opis:
The aim of this article is to analyze the role of sub-Saharan Africa plays in Iran’s calculations and foreign and security policy. In turn, several aspects will be analyzed, including the evolution of Iran’s approach towards this sub-region, its significance in Tehran’s geostrategic calculations, and a comparison of assumptions and actual accomplishments. The research hypothesis is that, in recent years, the importance of sub-Saharan Africa has grown in Iranian policymaking (during Mahmoud Ahmadinejad’s presidency), but the political and economic weakness of this country, as well as the deliberate actions of Saudi Arabia, has drastically limited Iran’s penetration capabilities on the African continent and set the boundaries of African-Iranian rapprochement, especially at the political and military level. As part of the analysis, the following questions are relevant: to what extent and why does sub-Saharan Africa appear from the perspective of some Iranian decision makers as an attractive sub-region?; to what extent and why do particular Iranian policy makers (presidents) differ in assessing the importance of Africa?; to what extent does Iranian-Saudi competition impact the effectiveness of Tehran’s policy?
Celem artykułu jest zanalizowanie miejsca, jakie w kalkulacjach i polityce zagranicznej i bezpieczeństwa Iranu odgrywa Afryka Subsaharyjska. W tym celu zostaną zanalizowane takie aspekty jak ewolucja podejścia do tego subregionu, jego znaczenie w geostrategicznych kalkulacjach Teheranu oraz porównanie założeń z faktycznymi sukcesami. Hipotezą badawczą jest stwierdzenie, że Afryka Subsaharyjska zyskała w ostatnich latach na dużym znaczeniu w polityce Iranu (podczas prezydentury Mahmuda Ahmadineżada), ale polityczna i gospodarcza słabość tego państwa, a także celowe działania Arabii Saudyjskiej, w drastyczny sposób ograniczają możliwość penetracji tego kontynentu przez Iran oraz wyznaczają granice afrykańsko-irańskiego zbliżenia, szczególnie na płaszczyźnie politycznej i militarnej. W ramach prowadzonej analizy istotne są następujące pytania: w jakim zakresie i dlaczego Afryka Subsaharyjska jawi się z perspektywy niektórych irańskich decydentów jako atrakcyjny sub-region? W jakim zakresie i dlaczego poszczególni decydenci (prezydenci) Iranu różnią się w ocenie znaczenia Afryki? W jakim stopniu rywalizacja irańsko-saudyjska przekłada się na skuteczność polityki w Teheranie?
Źródło:
Przegląd Politologiczny; 2020, 1; 35-46
1426-8876
Pojawia się w:
Przegląd Politologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Russian Politics Toward Ukraine: was there Ever a Strategic Partnership?
Polityka rosyjska wobec Ukrainy: czy to kiedykolwiek było partnerstwo strategiczne?
Autorzy:
Brusylovska, Olga
Koval, Igor
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/641957.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Russia
Ukraine
strategic partnership
foreign policy
Rosja
Ukraina
partnerstwo strategiczne
polityka zagraniczna
Opis:
W artykule postawiono hipotezę, że partnerstwo strategiczne Rosji i Ukrainy nigdy nie znajdowało się na wysokim poziomie (wbrew oficjalnie głoszonej wersji), będąc raczej – z powodu wysokiego poziomu asymetrii w ich relacjach – swego rodzaju „negatywną zależnością strategiczną”. I. Żowkwa twierdzi, że atrybutem partnerstwa strategicznego jest wspólnota interesów strategicznych, a relacje które nie stanowią odzwierciedlenia takiej wspólnoty są zbędne. G. Perepelytsia podkreśla, że naukowcy muszą rozróżnić dwie definicje partnerstwa strategicznego – jako poziom osiągniętej współpracy i jako instrument polityki zagranicznej państwa. Artykuł analizuje dwa aspekty partnerstwa strategicznego. Pierwsza część poświęcona jest wykorzystaniu koncepcji partnerstwa strategicznego w polityce zagranicznej Federacji Rosyjskiej (na przykładzie Ukrainy), a druga – poziomowi współpracy deklarowanej jako partnerstwo strategiczne. Po 1991 roku celem Moskwy była „przyjazna i neutralna Ukraina”. Relacje budowano przede wszystkim w dziedzinie gospodarczej, ale nawet wówczas Rosja intensywnie stosowała instrument polityczny w postaci zakazu importu niektórych towarów. Po 2004 r. relacje rosyjsko-ukraińskie zaostrzyły się w związku z rosyjską bazą wojskową zlokalizowaną na Krymie i stacjonowaniem rosyjskiej floty czarnomorskiej. Kreml był gotów raczej zniszczyć Ukrainę, niż pozwolić jej wybrać własną drogę, co zaprzeczało współczesnej koncepcji partnerstwa strategicznego, będącej fundamentem rosyjskiej polityki wobec Ukrainy. Zamiast tego Federacja Rosyjska zastosowała politykę „kija i marchewki” (niskie ceny gazu i inne preferencje ekonomiczne jako marchewkę, odpowiedzialność za „rodaków” jako kij). Traktat o przyjaźni, współpracy i partnerstwie pomiędzy Federacją Rosyjską i Ukrainą został wypowiedziany, tak samo jak i wszystkie porozumienia dotyczące Floty Czarnomorskiej, tym samym więc, Rosja nie chce posługiwać się formą „partnerstwa strategicznego” jako instrumentem swojej polityki wobec Ukrainy.
The hypothesis of this research was that these states never had a rich level of strategic partner-ship (despite the officially proclaimed status), but always remained a sort of “negative strate- gic dependence” because of the high level of asymmetry in their relations. I. Zhovkva proved that the attribute of strategic partnership is community of strategic interests without its further reflections existing relations are superfluous. G. Perepelytsia marked that scientists must distinguish two definitions of strategic partnership – as a level of the attained cooperation and as an instrument of state foreign policy. In the given article strategic partnership is examined in two measures. The first part is sanctified to the use of the concept of strategic partnership in the foreign policy of the Russian Federation (on the example of Ukraine), and second to accordance of level of their cooperation proclaimed strategic partnership. After 1991, the goal of Moscow was ‘a friendly and neutral Ukraine.’ The relations were built primarily on an economic basis, but even then Russia widely used a ban on the import of some goods as a political instrument. After 2004, problems in Russian-Ukrainian relations related to the Russian military base in Crimea and the basing of the Russian Black Sea Fleet aggravated. Kremlin tried to destruct Ukraine rather than let it go its own way these witnessed against the contemporary concept of strategic partnership, which was the foundation of Russian politics towards Ukraine. Rather, the RF used very old policy of ‘stick and carrot’ (low gas prices and other economic preferences as the carrot, responsibility for ‘compatriots’ as the stick). The Treaty on Friendship, Cooperation, and Partnership between Ukraine and the Russian Federation was denounced as well as all Russian-Ukrainian agreements on the Black Sea Fleet, so, the RF itself refuses from using ‘strategic partnership’ as instrument of its policy towards Ukraine.
Źródło:
Przegląd Strategiczny; 2019, 12; 131-144
2084-6991
Pojawia się w:
Przegląd Strategiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
THE CONCEPT OF ”SECURITY” IN ANNUAL SPEECHES OF THE REPUBLIC OF POLAND MINISTERS OF FOREIGN AFFAIRS AFTER 2001
POJĘCIE „BEZPIECZEŃSTWO” W EXPOSÉ MINISTRÓW SPRAW ZAGRANICZNYCH POLSKI PO 2001 ROKU
Autorzy:
Pochyły, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/641847.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
exposé
security
international security
foreign affairs
WTC
bezpieczeństwo
bezpieczeństwo międzynarodowe
polityka zagraniczna Polski
Opis:
Wraz z zamachami na WTC w 2001 roku sytuacji międzynarodowa i stan bezpieczeństwa na świecie zmieniły się. Stany Zjednoczone wraz z sojusznikami – w tym z Polską, rozpoczęły wojnę ze światowym terroryzmem i zaangażowały się w wojny w Afganistanie i w Iraku. Kryzys ekonomiczny z końca pierwszej dekady XXI na świecie, „Arabska Wiosna”, powstanie tzw. Państwa Islamskiego, wojna na Ukrainie i kryzys uchodźczy oddziaływały na stan bezpieczeństwa w Polsce i w Europie. Od 2014 roku polscy ministrowie spraw zagranicznych zmuszeni są reagować na najtrudniejszą sytuację geostrategiczną od 1989 roku. W artykule analizie poddane zostało zagadnienie bezpieczeństwa w exposé ministrów spraw zagranicznych Polski. Problem badawczy to wpływ sytuacji międzynarodowej na treści exposé poszczególnych ministrów w tym aspekcie.
After the WTC attacks in 2001, the international situation and security in the world has changed. The United States and its allies - including Poland – have started a war against global terrorism and got involved in the war in Afghanistan and Iraq. The economic crisis at the end of the first decade of the 21st century, the Arab Spring, the rise of the so-called Islamic State, the war in Ukraine and the refugee crisis have affected the state of security in Poland and in Europe. Since 2014 Poland’s foreign ministers have been forced to react to the most difficult geostrategic situation after 1989. The paper analyses the issue of security in the annual speeches of Poland’s foreign ministers. The research problem is the impact of the international situation on the contents of the ministers’ annual speeches in this regard.
Źródło:
Przegląd Strategiczny; 2017, 10; 223-238
2084-6991
Pojawia się w:
Przegląd Strategiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polityka zagraniczna prezydenta Litwy – Ginatautasa Nausėdy w latach 2019–2022. Kontynuacja czy zmiana?
Foreign Policy of the President of Lithuania – Ginatautas Nausėdy in 2019–2022. Continuation or Change?
Autorzy:
Malużinas, Martinas
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31339471.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Nauseda
Grybauskaitė
president
foreign policy
security
Lithuania
Nausėda
prezydent
polityka zagraniczna
bezpieczeństwo
Litwa
Opis:
Celem niniejszego artykułu jest analiza polityki zagranicznej prowadzonej przez prezydenta Republiki Litewskiej Gitanasa Nausėda w latach 2019–2022 oraz próba oceny głównych kierunków jego działalności w tym aspekcie. Celem analizy jest odpowiedź na pytanie, czy prowadzona przez prezydenta Litwy polityka zagraniczna jest kontynuacją polityki jego poprzednika czy też zmianą obranych kierunków (a jeśli tak – to w jakim zakresie). Podstawą teoretyczną badań jest model Gustavssona, który opiera się na analizie różnych etapów zmian w polityce zagranicznej.
The article aims to analyze the foreign policy pursued by the President of the Republic of Lithuania, Gitanas Nausėd, in 2019–2022, and attempts to assess the main directions of its activities in this aspect. The analysis aims to answer the question whether the foreign policy pursued by the Lithuanian president is a continuation of his predecessor’s policy or a change in the chosen directions (and if so – to what extent). The theoretical basis of the research is the Gustavsson model based on the analysis of various stages of changes in foreign policy.
Źródło:
Środkowoeuropejskie Studia Polityczne; 2022, 4; 65-96
1731-7517
Pojawia się w:
Środkowoeuropejskie Studia Polityczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polityka europejska Słowacji w kontekście jej uczestnictwa w Grupie Wyszehradzkiej
European policy of Slovakia as a member of the Visegrád Group
Autorzy:
Skorzycki, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/619564.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Slovakia
foreign policy
Visegrád Group
European Union
Słowacja
polityka zagraniczna
Grupa Wyszehradzka
Unia Europejska
Opis:
The text summarizes the main objectives and directions of European policy in Slovakia, as well as the interests of the state which are pursued within this framework. The article begins with a review of the most important interests of the Slovak Republic, which are implemented through its foreign policy. Then, the conditions for the implementation of this type of policy and the method of conducting one of its branches, i.e. European policy, are presented. Afterwards, the extent to which the state’s position in the EU can be taken advantage of within the Visegrád Group is discussed. The fundamental context of the analysis is provided by the specific political situation of the country, which is the only member of both the Visegrád Group and the Eurozone. The main goal of the analysis is to show the ways and scale of using this position to pursue one’s own interests. Slovakia is shown to be a country whose foreign policy is currently based on strong ties with Germany and France, providing it with access to EU funds, Western investments and energy security.
Tekst podsumowuje główne cele i kierunki polityki europejskiej Słowacji, a także interesy państwa, które są realizowane w jej ramach. Artykuł zaczyna się od przeglądu najważniejszych interesów Republiki Słowackiej, bronionych poprzez prowadzenie polityki zagranicznej. Następnie przedstawione są uwarunkowania realizacji tego typu polityki oraz metody prowadzenia jednej z jej odnóg, tj. polityki europejskiej, po czym omówiony zostaje zakres wykorzystania własnej pozycji w UE w działaniach wewnątrz Grupy Wyszehradzkiej. Zasadniczym kontekstem analizy zawartej w tekście jest swoista sytuacja polityczna kraju, który jako jedyny należy zarówno do Grupy Wyszehradzkiej, jak i strefy euro. Jej głównym celem jest ukazanie sposobów i skali wykorzystania tej pozycji do realizacji własnych interesów. Słowacja pokazana jest jako państwo, którego polityka zagraniczna opiera się obecnie na silnych związkach z Niemcami i Francją, zapewniających mu dostęp do unijnych środków i zachodnich inwestycji oraz bezpieczeństwo energetyczne.
Źródło:
Środkowoeuropejskie Studia Polityczne; 2020, 2; 107-130
1731-7517
Pojawia się w:
Środkowoeuropejskie Studia Polityczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Quo Vadis Turcjo – koniec europejskiego kierunku w polityce zagranicznej Turcji?
Quo Vadis Turkey – Is This The End of European Direction in Turkey’s Foreign Policy?
Autorzy:
ADAMCZYK, ARTUR
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/625554.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Turkey
European Union
Middle East
foreign policy
Turcja
Unia Europejska
Bliski Wschód
polityka zagraniczna
Opis:
Since the founding of the republic in 1923, Turkey has been geared towards westernization and building close contacts with European states. Even after the end of World War II and the emergence of the bipolar system, it decided on membership of the capitalist bloc as an ally within NATO and aspired to membership in the European Communities. The disintegration of the Yalta system and the creation of the multipolar system became a challenge for shaping new directions in Turkey’s foreign policy, and at the same time weakened its links with the Western allies. Ankara has started to believe uncritically in its own potential and capacity to act as a regional power and Eurasian state that was building its influence in the area of the former Ottoman Empire. It seems, however, that uncritical self-esteem and excessive ambition have outstripped the possibilities of Turkish politicians
Turcja od czasu powstania republiki w 1923 r. ukierunkowana była na westernizację i budowanie ścisłych kontaktów z państwami europejskimi. Także po zakończeniu drugiej wojny światowej i powstaniu systemu dwublokowego zadecydowała o członkostwie w bloku państw kapitalistycznych jako sojusznik w ramach NATO oraz aspirant do członkostwa we Wspólnotach Europejskich. Rozpad systemu jałtańskiego i powstanie układu multipolarnego stał się wyzwaniem dla kształtowania nowych kierunków w polityce zagranicznej Turcji, osłabił równocześnie jej związki z Zachodem. Ankara uwierzyła bezkrytycznie we własny potencjał i możliwości pełnienia roli mocarstwa regionalnego i państwa euroazjatyckiego budującego swoje wpływy na obszarze dawnego Imperium Otomańskiego. Wydaje się jednak, że bezkrytyczna samoocena i wygórowane ambicje przerosły możliwości polityków tureckich.
Źródło:
Rocznik Integracji Europejskiej; 2017, 11; 263-278
1899-6256
Pojawia się w:
Rocznik Integracji Europejskiej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sport jako element soft power Kataru
Sport as an Element of Qatar’s Soft Power
Autorzy:
Czulda, Robert
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/616232.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Qatar’s foreign policy
soft power
sport
brand building
polityka zagraniczna Kataru
budowa marki
Opis:
Until recently, the State of Qatar remained little recognized throughout the world. However, as a result of a well-considered and long-term brand building strategy, linked closely to foreign and security policy, Qatar has become not only a globally recognized country, but also – due to the disproportion between its geographical size and its impact on international activities – a trustworthy brand that is known and respected in the most important political and business circles. The main goal of this paper is to analyze one of the elements of Qatar’s brand building strategy, which is the use of sport for political purposes, and to answer the question as to what degree sport in the analyzed case can help with accomplishing those strategic objectives. To do so, the paper will analyze both the internal and external (international) dimensions of Qatar’s sports policy.
Do niedawna Katar pozostawał państwem mało rozpoznawalnym na świecie. W wyniku przemyślanej, wieloletniej strategii budowy marki, powiązanej ściśle z polityką zagraniczną i bezpieczeństwa, Katar stał się nie tylko rozpoznawalnym w skali globu państwem, ale za sprawą nieproporcjonalnej do swego geograficznego rozmiaru aktywności międzynarodowej godną zaufania marką, znaną i szanowaną na najważniejszych salonach politycznych i w kręgach dużego biznesu. Celem głównym niniejszego artykułu jest zanalizowanie jednego z elementów strategii budowania międzynarodowejmarki Kataru, jaką jest wykorzystanie sportu w celach politycznych oraz odpowiedzenia na pytanie, na ile sport w niniejszym przypadku pozwala zrealizować zakładane cele strategiczne. By to zrobić, w pracy zanalizowano wymiar wewnętrzny i zewnętrzny (międzynarodowy) polityki sportowej Kataru.
Źródło:
Przegląd Politologiczny; 2017, 1; 173-188
1426-8876
Pojawia się w:
Przegląd Politologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stosunki polsko-niemieckie i europejskie kryzysy
Polish-German relations and European crises Summary
Autorzy:
Malinowski, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/619454.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Polish-German relations
Poland’s foreign policy
Ukraine
stosunki polsko-niemieckie
polska polityka zagraniczna
Ukraina
Opis:
Polish-German relations are an example of good collaboration. They also offer considerable potential for even closer cooperation. The crises in the euro zone brought Warsaw and Berlin closer to one another, especially during the Polish presidency of the EU. The present conflict with Russia, however, has resulted in complications. Ironically, it may contribute to Germany’s better understanding Polish expectations regarding security. From Poland’s point of view, the partnership with Germany is being significantly tested within the framework of the North Atlantic Alliance. Germany is trying to accommodate Polish postulates by becoming involved in NATO spearhead forces and facilitating closer military contacts. Polish-German relations will long continue to depend on the nature of German leadership and the role of Poland in the EU, which is not ultimately defined.
Stosunki polsko-niemieckie charakteryzuje dobra współpraca. Dysponują one wysokim potencjałem kooperacji i mogłyby się stać się jeszcze bliższe. Kryzys w strefie euro zwłaszcza w okresie polskiej prezydencji w UE zbliżył Warszawę i Berlin. Jednak obecny konflikt z Rosja przyniósł komplikacje. Paradoksalnie może on przyczynić się do lepszego zrozumienia przez Niemcy polskich oczekiwań w zakresie polityki bezpieczeństwa. Z polskiego punktu widzenia partnerstwo z Niemcami podlega obecnie ważnemu sprawdzianowi w ramach Sojuszu Północnoatlantyckiego. Niemcy starają się wyjść naprzeciw polskim postulatom, angażując się w tworzenie szpicy NATO i zacieśnianie kontaktów wojskowych. Stosunki polsko - niemieckie jeszcze długo będą uwarunkowane charakterem niemieckiego przywództwa i nie do końca zdefiniowaną rolą Polski w UE.
Źródło:
Środkowoeuropejskie Studia Polityczne; 2015, 2; 35-52
1731-7517
Pojawia się w:
Środkowoeuropejskie Studia Polityczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
THE DIVISION OF COMPETENCE IN THE AREAS OF STATE SECURITY AND FOREIGN AFFAIRS WITHIN THE EXECUTIVE BRANCH IN LIGHT OF THE 1997 CONSTITUTION OF THE REPUBLIC OF POLAND
PODZIAŁ KOMPETENCJI WEWNĄTRZ WŁADZY WYKONAWCZEJ W SFERZE BEZPIECZEŃSTWA PAŃSTWA ORAZ SPRAW ZAGRANICZNYCH W ŚWIETLE KONSTYTUCJI RP Z 1997 ROKU
Autorzy:
Urbaniak, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/641845.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Council of Ministers
President
Constitution
security
foreign policy
Rada Ministrów
Prezydent
Konstytucja
bezpieczeństwo
polityka zagraniczna
Opis:
Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej oraz Rada Ministrów zgodnie z art. 10 Konstytucji RP stanowią władze wykonawczą w Rzeczpospolitej Polskiej. Występujący w Polsce dualizm egzekutywy stwarza problem podziału zadań i kompetencji między rządem a głową państwa. Publikacja poddaje analizie podział kompetencji wewnątrz władzy wykonawczej w sferze bezpieczeństwa państwa oraz w sferze prowadzenia polityki zagranicznej. Analiza przepisów konstytucyjnych oraz praktyka ustrojowa skłaniają do konkluzji, że przyjęty w Konstytucji z 1997 roku model kooperacji Prezydenta i rządu w sferze wykonawczej jest nieefektywny i prowadzi do konfliktów politycznych. Biorąc pod uwagę polskie warunki polityczne wskazanym jest przeprowadzenie nowelizacji konstytucji, w wyniku którego odejdziemy od mieszanego modelu i opowiemy się za prezydenckim lub parlamentarno-gabinetowym modelem egzekutywy.
Pursuant to Article 10 of the Constitution of the Republic of Poland, executive power is vested in the President of the Republic of Poland and the Council of Ministers. Implemented in Poland, the dualism of the executive branch creates a problem with the division of duties and competence between the cabinet and the head of state.  This paper analyses the division of powers within the executive branch in the areas of state security and foreign policy. The analysis of the constitutional provisions and the political practice indicates that the model of cooperation between the President and the cabinet as adopted in the Constitution of 1997 is ineffective and leads to political conflicts. In view of the Polish political conditions, it is advisable to amend the Constitution in order to move away from the mixed model towards either the presidential model or the parliamentary-cabinet model of the executive branch of government.
Źródło:
Przegląd Strategiczny; 2017, 10; 209-222
2084-6991
Pojawia się w:
Przegląd Strategiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Proces decyzyjny jako istotny element analizy zjawisk integracyjnych w Europie z perspektywy teoretycznej. Przykład Szwajcarii
Decision-making process as an important element of theoretical analysis of European integration. The Swiss case
Autorzy:
Tomczyk, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/616868.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
European integration
Switzerland
decision-making process
foreign policy
integracja europejska
Szwajcaria
proces decyzyjny
polityka zagraniczna
Opis:
For many years we have been witnessing scientific disputes between researchers, who are involved in modelling the development of European integration. Many of them have suggested moving its analysis from the level of whole system to the level of individual states, in order to justify better the motives of integration and its various forms. The understanding of the behaviour of the states on the international arena, including actions taken towards other actors – also states or organizations, is not possible without explaining the nature and character of the decision-making processes. Therefore, this article is focusing on the decision-making process as an important element in the analysis of European integration. Switzerland is used here as a reference point, a country formally remaining outside of the EU, but practically strongly integrated with the Community. The presented characteristics of decision-making process in Switzerland shows which elements should be taken into account when analysing the behaviour of states on the international arena, and why its proper analysis can be used to clarify the alternative forms of European integration. Thus, providing a contribution to the discussion on its theoretical aspects.
Od wielu lat prowadzony jest dyskurs naukowy, dążący do ujęcia zjawisk integracyjnych w Europie w teoretyczne ramy. Wielu badaczy, zajmujących się tworzeniem modeli rozwoju współpracy międzynarodowej sugeruje przeniesienie analizy z poziomu systemu na poziom poszczególnych państw, celem lepszego uzasadnienia motywów integracji oraz jej zróżnicowanych form. Z kolei zrozumienie zachowania państwa na arenie międzynarodowej, w tym działań podjętych wobec innych aktorów – państw lub organizacji, na płaszczyźnie bilateralnej lub multilateralnej nie jest możliwe bez wyjaśnienia natury i charakteru procesów decyzyjnych. Niniejszy artykuł jest więc próbą zwrócenia uwagi na proces decyzyjny, jako istotnego elementu analizy procesów integracyjnych w Europie. Co więcej, punktem odniesienia jest Szwajcaria, formalnie nienależąca do UE, ale silnie z nią zintegrowana, głównie na bazie powiązań bilateralnych. Zaprezentowana charakterystyka procesu decyzyjnego w kraju niebędącego członkiem Wspólnoty pokazuje, jakie elementy należałoby brać pod uwagę, analizując zachowanie państw na arenie międzynarodowej oraz dlaczego właściwa jego analiza może posłużyć wyjaśnieniu alternatywnych form integracji europejskiej, stanowiąc tym samym przyczynek do dyskusji nad jej teoretycznymi aspektami.
Źródło:
Przegląd Politologiczny; 2014, 4; 125-141
1426-8876
Pojawia się w:
Przegląd Politologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Polityka zagraniczna Serbii po rozpadzie Jugosławii. W poszukiwaniu sojuszników (szkic problemu)
Foreign policy of Serbia after the breakup of Yugoslavia: the search for allies (sketch of the problem)
Autorzy:
Szczepański, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/32330279.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Serbia
Yugoslavia
foreign policy
EU
NATO
Russia
China
Kosovo
Jugosławia
polityka zagraniczna
UE
Rosja
Chiny
Kosowo
Opis:
Celem artykułu jest szkicowa charakterystyka serbskich strategii geopolitycznych w okresie od rozpadu socjalistycznej Jugosławii, W zmieniających się warunkach globalnych, które ewoluowały z układu dwubiegunowego w wielobiegunowy serbska koncepcja funkcjonowania w polityce i gospodarce międzynarodowej oparła się na czterech filarach: Unii Europejskiej, USA, Rosji i Chinach. Serbskie elity są jednak podzielone na dwa obozy: prozachodni i prorosyjski. Zaznaczająca się od przeszło dekady przewaga opcji prorosyjskiej opiera się na sentymentach historyczno-kulturowych i doświadczeniach kryzysu kosowskiego. W 2022 roku, wobec agresji militarnej Rosji na Ukrainę niewykluczone jest, że więzi serbsko-rosyjskie osłabną na rzecz działań w kierunku integracji z UE. Artykuł stanowi wprowadzenie do najważniejszych wątków, obecnych w polityce zagranicznej Serbii. Oprócz nurtu prozachodniego i prorosyjskiego zasygnalizowano rolę Turcji, Chin i innych państw azjatyckich.
The aim of the article is to characterize generally main Serbian geopolitical strategies since the collapse of socialist Yugoslavia. In the changing global conditions, transforming from a Cold War-bipolar, into a multipolar order, Serbia has developed a concept of functioning in international politics and economy on four pillars: the European Union (EU), the United States (US), Russia and China. However, the Serbian elites are divided into two camps: pro-Western and pro-Russian. The advantage of the pro-Russian option, which has been visible for over a decade, is based on historical and cultural sentiments and the experience of hostility from the West, manifested during the Kosovo crisis period. However, in 2022, as a result of the military aggression of Russia against Ukraine, a gradual weakening of Serbian-Russian ties is possible in order to strengthen the position of Serbia on its way towards EU. The article is merely an introduction to main motives influencing Serbian foreign policy. It also notifies the role for Serbia of Turkey, China and other Asian countries.
Źródło:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia; 2022, 29; 281-295
0239-4278
2450-3177
Pojawia się w:
Balcanica Posnaniensia Acta et studia
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 39

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies