- Tytuł:
-
LOST IN TRANSLATION: THE VERBAL CHANGE FROM PERSONA TO PERSON
UTRACONE W PRZEKŁADZIE: ZMIANA WERBALNA Z OSOBISTOŚCI W OSOBĘ - Autorzy:
- WU, Tzung-Mou
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/920048.pdf
- Data publikacji:
- 2017-02-08
- Wydawca:
- Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
- Tematy:
-
koncepcja “osoby”
zmiana werbalna
prawo rzymskie
łaciński termin “persona”
tłumaczenie
concept of „person”
verbal change
Roman law
Latin word “persona”
translation - Opis:
-
This paper challenges the modern legal concept of “person” by analyzing the translation problems of some Roman law fragments. It shows why the Latin word “persona” cannot be the etymon of the vernacular “person,” and argues that the modern use of “person” stems from the nineteenth-century German juridical literature, especially that of F. C. von Savigny. This paper shows that “persona” forms a phrase with verbs like gerere, tenere and sustinere (bear, carry, hold, etc.) and has no meaning by itself. Such phrases require a noun complement in genitive form, as their synonym “represent,” which is transitive, needs a direct object. On the other hand, the modern literature attributes a sense to “person,” taking it as equivalent to “human individual” and using it word with the verb “be.” This use is a modern invention and cannot be re-translated into Latin without semantic confusion.
Artykuł analizuje współczesną koncepcję prawną „osoby” skupiając się na problemach tłumaczeniowych wybranych fragmentów prawa rzymskiego. Tekst dowodzi, że łaciński termin persona nie może być źródłem dla terminu osoba, jak i zastanawia się nad pochodzeniem współczesnego użycia terminu osoby wywodzącym się z XIX-wiecznej niemieckiej literatury sądowej, szczególnie F.C. von Savigny’ego. Persona tworzy zwroty z czasownikami jakimi jak gerere, tenere oraz sustinere (posiadać, mieć, trzymać itp.,), zaś termin ten sam w sobie nie posiada znaczenia. Zwroty takie wymagają rzeczownika w dopełniaczu, ze względu na to, że ich współczesny synonim reprezentować (czasownik przechodni) wymaga bezpośredniego dopełnienia. Współczesna literatura skłania się ku znaczeniu osoby, przyjmując je jako ekwiwalent dla człowieka jako jednostki, łącząc je z czasownikiem być (be).
Cet article met en cause le concept juridique moderne de « personne » en analysant les problèmes de traduction de quelques fragments de droit romain. L’article explique pourquoi le mot latin « persona » ne peut pas être l’étymon du mot vernaculaire « personne », et que l’emploi moderne de « personne » remonte à la littérature juridique allemande de XIXe siècle, en particulier des écrits de F. C. von Savigny. Cet article constate que « persona » fait partie des expressions idiomatiques construites avec des verbes tels que gerere, tenere et sustinere (porter, tenir, supporter, etc.) et n’a pas de signification en lui-même. Ce genre d’expression a besoin d’un substantif en génitif comme complément, tout comme leur synonyme « représenter », qui est transitif, nécessite un complément d’objet direct. De l’autre côté, la littérature moderne attribue un sens au « personne », le traitant comme équivalent de l’ « individu humain » et l’employant avec le verbe « être ». Cet emploi est une invention moderne et ne peu se retraduire en latin sans perplexité sémantique. - Źródło:
-
Comparative Legilinguistics; 2010, 2, 1; 141-152
2080-5926
2391-4491 - Pojawia się w:
- Comparative Legilinguistics
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł