Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "drzeworyt" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-2 z 2
    Tytuł:
    Pontificale Romanum z 1520 roku z biblioteki prymasa Macieja Drzewickiego. O odnalezieniu jednego z zaginionych klejnotów Biblioteki Katedralnej w Gnieźnie
    Pontificale Romanum of 1520 from the library collection of primate Maciej Drzewicki. On the finding of one of the lost gems from the Cathedral Library in Gniezno
    Autorzy:
    Pokora, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/910762.pdf
    Data publikacji:
    2013-01-01
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    woodcut
    bookplate
    bookbinding
    superexlibris
    Maciej Drzewicki
    Maciej z Przasnysza
    superekslibris
    ekslibris
    drzeworyt
    introligatorstwo
    Opis:
    Tematem artykułu jest odnalezione w maju 2013 roku Pontificale Romanum (wyd. Wenecja 1520), które od czasów ostatniej wojny uważane było za zaginione. Egzemplarz ten, wydany w oficynie Lucantonia Giunty, był w XVI wieku własnością biskupa włocławskiego, później prymasa, Macieja Drzewickiego. Jego unikatowa oprawa introligatorska wykonana została na początku lat 20. XVI wieku w pracowni Mistrza Główek Anielskich (Macieja z Przasnysza) i ozdobiona superekslibrisem hierarchy. Na wewnętrznej stronie górnej okładziny wklejony jest jeden z trzech znanych egzemplarzy ekslibrisu Drzewickiego, który uznawany jest obecnie za najstarszy polski datowany ekslibris drzeworytniczy.
    Źródło:
    Biblioteka; 2013, 17(26); 37-51
    1506-3615
    2391-5838
    Pojawia się w:
    Biblioteka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kobieta i kobiecość w oparach ulotnego świata (ukiyo), czyli na pograniczu świata i artystycznej ułudy (na przykładzie teatru kabuki i drzeworytu ukiyo-e)
    Women and Feminity in The Floating World (ukiyo): Between Reality and Artistic Vision (based on The Kabuki Theatre and Woodblock Prints Ukiyo-E)
    Autorzy:
    Żeromska, Estera
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1185270.pdf
    Data publikacji:
    2013-12-02
    Wydawca:
    Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
    Tematy:
    kabuki theatre
    Okuni
    onnagata actor
    Japanese woodcut (ukiyo-e)
    teatr kabuki
    aktor onnagata
    drzeworyt japoński (ukiyo-e)
    Opis:
    U progu XVII wieku Japończycy znali jedynie teatr nō (XIV/XV) i integralnie z nim związaną, wystawianą na tej samej scenie w ramach tego samego przedstawienia farsę kyōgen (XIV/XV). Przyzwyczajeni też byli do tego, że w teatrze występowali wyłącznie mężczyźni. Kiedy zatem w 1603 roku, który wyznaczył początek trwającego do 1868 roku okresu Edo, w Kioto pojawiła się utalentowana tanecznie kapłanka ze świątyni w Izumo, Okuni (Izumo-no Okuni), nikt nie spodziewał się, że w bliskiej przyszłości występ ten okaże się zalążkiem kabuki – nowego gatunku teatralnego, który wraz z teatrem lalkowym (jōruri) błyskawicznie stanie się ulubioną rozrywką mieszkańców większości japońskich miast (zwłaszcza Kioto i Edo) oraz jednym z głównych symboli kultury mieszczańskiej. Rozkwitała ona wprawdzie na marginesie oficjalnego kręgu ascetycznej kultury samurajskiej, ale z tak dużą żywiołowością, że nawet surowe ograniczenia narzucane przez ówczesne władze wojskowe (bakufu) nie wpływały na nią hamująco. Kolejni sioguni nie byli w stanie odstraszyć mężczyzn od przekraczania bram dzielnic rozpusty, nie zdołali powstrzymać rozwoju kabuki czy drzeworytu (ukiyo-e), którego wybitnie utalentowani twórcy z upodobaniem utrwalali ulotne chwile (ukiyo) z życia urodziwych gejsz, sławnych aktorów i zwykłych ludzi. Artykuł jest poświęcony kobiecie i kobiecości w życiu i na scenie kabuki w Japonii okresu Edo.
    In the beginning of the 17th century, the Japanese knew only the nō theatre (14th–15th c.), and integrally related to it, the kyōgen farce (14th–15th c.), played on the same stage during the same performance. They were used to the fact that only men played in the theatre. When in 1603, which marks the beginning of the Edo period lasting until 1868, a rhythmically-gifted priestess from Izumo shrine, Okuni (Izumo-no Okuni), appeared in Kyoto, nobody suspected that in the near future her performance would give rise to kabuki – a new theatrical genre, which together with the puppet theatre (jōruri) would immediately become a favorite pastime of inhabitants of most of the Japanese cities (especially Edo and Kyoto), and one of the symbols of the urban culture. It flourished outside the official sphere of the ascetic samurai culture, but with such vivaciousness that even strict regulations imposed by the military government (bakufu) did not prevent its development. Consecutive shogun were not capable of stopping men from visiting the pleasure quarters, nor preventing the development of the kabuki and woodblock printing (ukiyo-e), whose outstanding creators portrayed with gusto the floating world (ukiyo) of beautiful geishas, famous actors and commoners. The article focuses on women and feminity in everyday life and in the kabuki theatre in Japan of the Edo period.
    Źródło:
    Porównania; 2013, 12; 225-233
    1733-165X
    Pojawia się w:
    Porównania
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-2 z 2

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies