Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "criminal liability" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 22
Tytuł:
Corporate criminal liability in English law
Autorzy:
Sepioło-Jankowska, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/684959.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
corporate criminal liability
english law
corruption offences
Opis:
Juridical regimes have been created in order to punish corporate wrongdoing. Although the imposition of criminal liability on corporations, as opposed to managers or employees, has generate considerable debate, commentators have not comprehensively analyzed why corporate criminal liability exists. Furthermore, it is not clear that corporate criminal liability is the best way to influence corporate behavior. Following sections will try to find answers to the above mentioned questions.
Źródło:
Adam Mickiewicz University Law Review; 2016, 6; 135-143
2450-0976
Pojawia się w:
Adam Mickiewicz University Law Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Disciplinary and Criminal Liability of Judges in Poland. A Criminalistics Study of Cases of Disciplinary and Criminal Liability of Judges in the Years 2010–2018
Autorzy:
Hrehorowicz, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1831424.pdf
Data publikacji:
2020-12-30
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
disciplinary liability
criminal liability
judges
legal ethics
Opis:
The article presents basic findings about the disciplinary and criminal liability of common courts judges in Poland. These findings are presented from a criminalistics perspective. The article provides data on the following issues: the basics of the disciplinary and criminal liability of judges, the number of disciplinary cases of judges in the years 2010–2018 and the number of criminal cases of judges in the years 2001–2017, categories of the disciplinary violations and crimes committed, decisions taken in cases of disciplinary violations, and imposed penalties. The article is based on an examination of Supreme Court verdicts issued in disciplinary cases of judges and data provided by the Ministry of Justice
Źródło:
Adam Mickiewicz University Law Review; 2020, 11; 293-320
2450-0976
Pojawia się w:
Adam Mickiewicz University Law Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Criminal Liability for Crimes Against Humanity as a Problem of International Law
Autorzy:
Diallo, Boubacar Sidi
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/962419.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
international law
crimes
humanity
liability
genocide
war crimes
Opis:
The article sets out the nature, the history and the general structure of the crime against humanity and provides a comprehensive analytical commentary of the elements of such crimes as a problem of international law. The contextual element determines that crimes against humanity involve either large-scale violence in relation to the number of victims or its extension over a broad geographic area (widespread), or a methodical type of violence (systematic). This excludes random, accidental or isolated acts of violence. In addition, Article 7(2) (a) of the Rome Statute determines that crimes against humanity must be committed in furtherance of a State or organizational policy to commit an attack. The plan or policy does not need to be explicitly stipulated or formally adopted and can, therefore, be inferred from the totality of the circumstances. In contrast with genocide, crimes against humanity do not need to target a specific group. Instead, the victim of the attack can be any civilian population, regardless of its affiliation or identity.
Źródło:
Adam Mickiewicz University Law Review; 2019, 9; 77-83
2450-0976
Pojawia się w:
Adam Mickiewicz University Law Review
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Problemy przypisywania odpowiedzialności karnej podmiotowi zbiorowemu
Problems of attributing criminal liability to a collective entity
Autorzy:
Lipiński, Konrad
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/28813436.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
corporate liability
attributing criminal liability
reasonable man standard
concept modelling
odpowiedzialność podmiotów zbiorowych
przypisywanie odpowiedzialności karnej
wzorzec osobowy
modelowanie pojęć
Opis:
Artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, czy odpowiedzialność karną – w wąskim rozumieniu, jakie nadajemy temu pojęciu – dałoby się przypisać podmiotowi innemu niż osoba fizyczna (podmiotowi zbiorowemu). W toku rozważań autor posługuje się konstrukcją wzorca osobowego (zarówno w postaci normatywnej, jak i rekonstrukcyjnej). Artykuł obejmuje rozważania o charakterze teoretycznym (modelowym) nad problematyką odpowiedzialności karnej i odpowiedzialności podmiotów zbiorowych. Analizując poszczególne płaszczyzny prawnokarnego wartościowania, autor dochodzi do wniosku, że możliwe byłoby ich odpowiednie wymodelowanie – tak aby uszyte były na miarę nie tylko człowieka, lecz również związków osób. Dotyczy to nawet takich elementów wartościowania, jak wina czy strona podmiotowa czynu zabronionego.
The article is an attempt to answer the question of whether criminal liability – in the narrow meaning of this concept – can be attributed to an entity other than a natural person (collective entity). This applies even to such elements of evaluation as guilt or mens rea. In the course of the considerations, the author uses the reasonable man standard (both in a normative and reconstructive form). The article consists of theoretical (model) considerations on the issuesof criminal liability and liability of collective entities. Analysing various levels of criminal law evaluation, the author comes to the conclusion that it would be possible to model them appropriately – so that they are tailored not only to a human being, but also to a collective entity. This applies even to aspects of evaluation such as guilt or the subjective component of the prohibited act.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2023, 85, 2; 187-200
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stealthing – karalność zdjęcia prezerwatywy bez wiedzy partnerki
Stealthing: criminal liability for non-consensual condom removal
Autorzy:
Głuchowski, Michał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2137579.pdf
Data publikacji:
2022-09-30
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
stealthing
non-consensual condom removal
rape
deception
sexual autonomy
Istanbul Convention
prezerwatywa
zgwałcenie
podstęp
wolność seksualna
autonomia seksualna
konwencja stambulska
Opis:
Stealthing, czyli potajemne zdjęcie prezerwatywy przez mężczyznę bez zgody partnerki, różni się od typowego przestępstwa zgwałcenia, gdyż pokrzywdzona wyraża zgodę na współżycie, tyle że z zabezpieczeniem. Mimo to współżycie bez prezerwatywy nie jest objęte zakresem zgody na obcowanie płciowe z jej użyciem, gdyż stanowi inny rodzaj czynności seksualnej. Przemawiają za tym fizyczna bariera przed intymnością, inny stan psychiczny w trakcie współżycia wynikający z większego ryzyka ciąży i zarażenia chorobą weneryczną, różnica doznań fizycznych i waga przywiązywana do użycia prezerwatywy przez wiele osób. Stealthing wypełnia znamiona zgwałcenia z użyciem podstępu (art. 197 § 1 k.k.), ale pod warunkiem, że sprawca działał z podjętym z góry zamiarem. W przypadku decyzji podjętej w trakcie współżycia zdjęcie przezerwatywy będzie jedynie naruszeniem nietykalności cielesnej (art. 217 § 1 k.k.).
Condom removal without sexual partner’s knowledge and consent, popularly termed “stealthing”, differs from a typical rape in that the partner consents to the intercourse, although only with protection. Still, in this case, sexual consent does not encompass an intercourse without a condom, as it as an act of a different nature than the protected intercourse. This view is justified as follows: a condom constitutes a physical barrier against intimacy; the partners might be in a different mental state during the intercourse due to the increased risk of pregnancy and sexually transmitted diseases; condoms alter the physical sensation; and finally, condom usage is a material prerequisite of an intercourse to a significant proportion of the general public. Stealthing amounts to rape by deception pursuant to Art. 197(1) of the Polish Criminal Code, but only if, at the beginning of the sexual act, the perpetrator already intends to remove the condom later. If he spontaneously decides to remove the condom during the intercourse, then he is merely liable for breach of personal inviolability under Art. 217(1) of the Polish Criminal Code.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2022, 84, 3; 99-116
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wyłączenie odpowiedzialności karnej lekarza za wykonanie chirurgicznego zabiegu zmiany płci
Exclusion of the criminal liability of a doctor in sex reassignment surgery
Autorzy:
Kozioł, Iga
Łakomy, Kamil
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/499656.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
transseksualizm
zabieg adaptacyjny
zabieg leczniczy
kontratyp
odpowiedzialność karna lekarza
transsexualism
sex reassignment surgery
medical treatment
justification
criminal liability of a doctor
Opis:
Artykuł porusza problematykę prawnej dopuszczalności chirurgicznego zabiegu „zmiany płci”, poprzez wyłączenie odpowiedzialności karnej lekarza. Tematyka zabiegu uzgodnienia płci budzi kontrowersje w obszarze prawa karnego z punktu widzenia wyłączenia bezprawności dokonania tego rodzaju zabiegu. Część badaczy stoi na stanowisku, że to zjawisko powinno być traktowane jako zabieg medyczny i w konsekwencji opowiada się za pierwotną legalnością chirurgicznej zmiany płci. Z drugiej strony, powyższe stanowisko jest niekoherentne z tendencją do zaprzestania klasyfikowania transseksualizmu jako choroby psychicznej, która ma na celu ograniczenie stygmatyzacji osób transpłciowych. Tym samym należy zaprezentować inne koncepcje uzasadniające wyłączenie bezprawności zabiegu adaptacyjnego wypracowane przez polską naukę prawa karnego, które są związane z tematyką kontratypów. Owe koncepcje obejmują przede wszystkim kwestie zgody dysponenta dobrem oraz stanu wyższej konieczności. Jednocześnie, rozwiązania prezentowane przez doktrynę nie wydają się być adekwatne dla praktyki w tym zakresie, co uzasadnia konieczność omówienia potencjalnych zmian legislacyjnych w analizowanym obszarze.
This paper contains an analysis of the legality of the sex reassignment surgery by excluding criminal liability of a doctor. The issue of sex reassignment in the area of criminal law raises controversies due to the exclusion of the unlawfulness of doctor’s activity. Some scholars share the point of view that presented matter should be concerned as a medical treatment and thus be recognized as primarily legal. Nevertheless, such standpoint may be incoherent with the tendency to exclude transsexualism from the catalogue of mental diseases and to prevent transgender population from stigmatization. Therefore, Polish doctrine of criminal law aims at finding other potential solutions in order to exclude unlawfulness of doctor’s behavior. Consequently, the theories of justifications are presented, particularly with an analysis that concerns the consent of the owner of the good and the force majeure concept. However, presented solutions do not seem to be adequate and comprehensive enough, hence the authors concluded with the necessity of legislative activity in this sphere and eventually pointed out possible de lege ferenda postulates.
Źródło:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM; 2019, 9; s. 131-145
2299-2774
Pojawia się w:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przestępstwo naruszenia autorskich praw osobistych z art. 115 ust. 3 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych w świetle zasady określoności
The offence of violation of author’s moral rights under Article 115 para. 3 of the Act of 4 February 1994 on copyright and related rights
Autorzy:
Piesiewicz, Piotr F.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/927555.pdf
Data publikacji:
2019-06-15
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
author’s moral rights
copyright
criminal liability
Opis:
The Act of February 4, 1994 on Copyright and Related Rights, which regulates issues related to the protection of copyrights, belongs to the private law system (its provi- sions protect the private interest). However, the Act includes both administrative and criminal law provisions aimed at protecting the public interest. The literature rightly points out that the systemic division into public and private law is becoming increasingly less pronounced, due to the permeation of legal domains belonging to both systems. An example of such interpenetration are the provisions of copyright law. This statement is significant for the considerations made in this article due to the statutory method of penalising certain behaviour contained in the provisions of the Copyright and Related Rights Act. Criminal law provisions, systemically related to public law and protecting the public interest, contain references to the provisions of the Copyright and Related Rights Act regulating the scope of copyright protection, i.e. private law norms. In the context of the requirements that should be met by criminal law, such a reference raises doubts, which are particularly highlighted in Art. 115 para. 3 of the Copyright and Related Rights Act. This issue is impor- tant because the Constitutional Tribunal in its judgment of 17 February 2015, Ref. K 15/13 recognised this provision as constitutional. Therefore, he concluded that the principle of the specificity of a criminal act does not preclude the legislator from using terms that are imprecise or vague if their designations can be determined. At the same time, the Constitutional Tribunal has not presented any arguments indicating that in this case the determination of the designates of Art. 115 para. 3 of the Copyright and Related Rights Act does not cause any difficulties. The author of this article attempts to determine the extent of criminal liability in the event of a violation of author’s moral rights (Article 115 section 3 of the Copyright and Related Rights Act), at the same time indicating the difficulties that are associated with the unambiguous determination of behaviour which Art. 115 para. 3 of the Copyright and Related Rights Act penalises.
Źródło:
Studia Prawa Publicznego; 2018, 2 (22); 29-48
2300-3936
Pojawia się w:
Studia Prawa Publicznego
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Lekarski obowiązek udzielenia pomocy i związana z nim odpowiedzialność karna za jego zaniechanie
Doctors obligation to provide help and the criminal liability for its nonfeasance
Autorzy:
Kowalska, Dagmara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/499460.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
pomoc lekarska
nieudzielenie pomocy lekarskiej
odpowiedzialność karna
medical help
failure to provide medical help
criminal liability
Opis:
Problematyka odpowiedzialności karnej lekarzy za nieudzielenie pomocy osobie jej potrzebującej jest opisywana w zakresie poszukiwania źródła tej odpowiedzialności. Autorka konstatuje, że udzielenie pomocy jest obowiązkiem, a nie przywilejem lekarza. Stanowisko to potwierdzają przepisy Kodeksu karnego.
The issue of criminal liability of doctors for failure to provide help to a person in need is described within the search for the source of this responsibility. The author concludes that providing medical aid is an obligation, and not a doctor’s privilege. This standpoint is confirmed by the provisions of the Criminal Code.
Źródło:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM; 2013, 3; 69-78
2299-2774
Pojawia się w:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Granice odpowiedzialności karnej za przestępstwo składania fałszywych zeznań w interpretacji Sądu Najwyższego
Limits of criminal liability for perjury in the interpretation of the Supreme Court
Autorzy:
Kaczmar, Paulina
Krzyżaniak, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/499643.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
przestępstwo fałszywych zeznań
prawo do obrony
kontratypy pozaustawowe
Opis:
W niniejszym artykule analizie poddano problem zakresu kryminalizacji przestępstwa fałszywych zeznań z uwzględnieniem nowelizacji art. 233 Kodeksu karnego z dnia 11 marca 2016 r. oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego. W opracowaniu skupiono się na interpretacji uchwał Sądu Najwyższego z lat 1991 i 2007 oraz postanowienia z 2020 r., które dotyczyły składania fałszywych zeznań w obawie przed odpowiedzialnością karną grożącą osobom te zeznania składającym oraz im najbliższym. Uchwała z 1991 r. oraz dwie uchwały z 2007 r. poprzez wprowadzenie do porządku prawnego kontratypów pozaustawowych, koncentrujących się wokół prawa do obrony, przesądzały o tym, kto nie ponosi odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań. Orzeczenia te wskazywały na okoliczności, w których może dojść do wyłączenia bezprawności czynu, począwszy od uchwały z roku 1991 r., w której podkreślono, że nie będzie ponosiła odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań osoba, która zeznania złożyła jako świadek we własnej sprawie, poprzez uchwałę z 26 kwietnia 2007 r., która potwierdzała taki stan rzeczy, aż do uchwały z 20 września 2007 r., zgodnie z którą za fałszywe zeznania nie będzie odpowiadała osoba, które złożyła je w celu realizacji prawa do obrony. Postanowienie z 15 stycznia 2020 r., stanowiące rekonstrukcję ratio legis ustawodawcy, który wprowadził nowelizację Kodeksu karnego z marca 2016 r., przesądziło, że funkcjonujące wcześniej kontratypy pozaustawowe wprowadzone przez wymienione powyżej uchwały, nie mają już racji bytu oraz, że aktualnie za składanie fałszywych zeznań co do zasady odpowiadał będzie każdy, nawet składający je w obawie przed odpowiedzialnością karną. Wydane ostatnio postanowienie nie wyjaśniło kontrowersji związanych ze stosowaniem art. 233 § 1a Kodeksu karnego, ale pogłębiło wątpliwości co do jego konstytucyjności.
In the present article the issue of criminal liability for perjury was submitted for analysis in the context of amendment of article 233 of the penal code of 11 March 2016 and the judicature of the Supreme Court. The study was focused on the interpretation of the Supreme Court’s resolutions from years 1991 and 2007, as well as a decision of 2020, which considered the problem of giving false testimony because of possible penal liability for the person in question and their families. The resolution of 1991 and both decisions of 2007 by implementing the non-statutory justification – focusing on the right to defense - to the legal system, indicated who , and in which circumstances, could be held liable for false testimony. In the resolution of 1991 it was pointed out that the person who gave testimony as a witness in its own case, is not held liable. The said standpoint was confirmed in the resolution of 26 April 2007. In the same year, in the resolution of 20 September 2007, the Supreme Court went further and decided that the person is not held liable for false testimony if such were made in order to exercise its right to defense. However in the recent resolution of 15 January 2020, the Supreme Court, basing on the amendment of the penal code of March 2016, decided that previous justifications implemented to the legal system by way of the above resolutions can no longer function in the legal system, and at present every person giving false testimony shall be held liable, even if such were given in fear of criminal liability. Nevertheless, the issued ruling did not resolve doubts related with the application of article 233 § 1a of the penal code and raised even more questions about its constitutionality.
Źródło:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM; 2020, 10; s. 193-206
2299-2774
Pojawia się w:
Zeszyt Studencki Kół Naukowych Wydziału Prawa i Administracji UAM
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Odpowiedzialność karna za zbrodnie sądowe sędziów III Rzeszy w Niemczech Zachodnich i Wschodnich
Criminal liability for judicial misconduct of judges in the Third Reich in West and East Germany
Autorzy:
Kulesza, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2046244.pdf
Data publikacji:
2021-12-21
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
sprawiedliwość tranzytywna
odpowiedzialność sędziów
odpowiedzialność prokuratorów
Trzecia Rzesza
trzeci proces norymberski
Opis:
Sędziowie niemieckich sądów specjalnych w okupowanej Polsce podczas II Wojny Światowej skazując Polaków na karę śmierci dopuszczali się zbrodni przeciwko ludzkości. Na karę śmierci został skazany Polak, który jako ekspedient w sklepie pomagał wysiedlanym Polakom w ten sposób, że sprzedawał im mięso, do którego kupowania nie mieli oni prawa. Tak samo ukarano Polaka wysiedlonego z całą rodziną własnego gospodarstwa rolnego za to że utrzymywał się z nielegalnego handlu. Skazano na karę śmierci polskiego mleczarza, który zaniedbywał niemieckie krowy, dające przez to mniej mleka. Żaden z sędziów, którzy wydawali takie wyroki nie poniósł odpowiedzialności w Republice Federalnej. W komunistycznych Niemczech wschodnich skazano na karę 8 lat więzienia sędziego sondergerichtu w Poznaniu, który brał udział w karaniu śmiercią 71 osób oskarżonych o drobne wykroczenia. Wyrok ten zasługuje na respekt z perspektywy współczesności.
The judges of German special courts committed crimes against humanity when they sentenced Poles to the death penalty in occupied Poland during World War II. For instance, a Pole was sentenced to death due to the fact that he had helped displaced Poles by selling them meat, which they had no right to purchase, in his capacity as a shop assistant. The same punishment was meted out to another Pole who was displaced with his whole family from his own farm for living off illegal trade. A Polish milkman was sentenced to capital punishment for neglecting German cows, which resulted in the cows giving less milk. None of the judges who had handed down such judgments was held accountable in the Federal Republic. In communist East Germany, a judge of the Sondergericht in Poznań who participated in sentencing 71 people accused of minor offences to death was sentenced to 8 years in prison. This verdict deserves respect from a contemporary perspective.
Źródło:
Czasopismo Prawno-Historyczne; 2021, 73, 2; 63-96
0070-2471
Pojawia się w:
Czasopismo Prawno-Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uiszczenie grzywny za pracownika – poplecznictwo, niegospodarność czy jedynie wykroczenie?
Paying an employee’s fines − support, mismanagement, or just a misdemeanour?
Autorzy:
Długosz-Jóźwiak, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2037206.pdf
Data publikacji:
2021-12-30
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
employee
ompanies
criminal liability
fine
embezzlement
economic risk
pracownik
przedsiębiorca
odpowiedzialność karna
grzywna
niegospodarność
ryzyko gospodarcze
Opis:
Artykuł podejmuje problematykę karnoprawnego wartościowania zachowania profesjonalnego menedżera przedsiębiorcy, polegającego na uiszczeniu za pracownika grzywny wymierzonej mu za popełnienie przestępstwa lub wykroczenia powszechnego, w wyniku czego dochodzi do udaremnienia efektu oddziaływania kary jako osobistej dolegliwości wymierzanej sprawcy czynu karalnego oraz do utraty aktywów przedsiębiorcy. Celem rozważań jest rozstrzygnięcie, czy przedsiębiorca może udzielić ochrony prawnej pracownikowi, który, podejmując czynności służbowe na rzecz przedsiębiorcy, dopuszcza się czynu karalnego, a w szczególności, czy menedżer, podejmując decyzję o poniesieniu grzywny za pracownika, nie naraża się na odpowiedzialność karną za niegospodarne zarządzanie majątkiem przedsiębiorcy (art. 296 k.k.). W opracowaniu wykorzystano formalno-dogmatyczną metodę badań, co jest determinowane ich przedmiotem. We wnioskach końcowych wskazano, że uiszczenie grzywny przez menedżera nie wyczerpuje ustawowych znamion przestępstwa poplecznictwa (art. 239 § 1 k.k.); w niektórych przypadkach może jednak zostać zakwalifikowane jako przestępstwo niegospodarności z art. 296 k.k.
The article deals with the issue of criminal law valuation of the behaviour of a professional manager of an entrepreneur consisting in paying for an employee a fine imposed on him for committing a crime or a common misdemeanour, as a result of which the effect of the penalty as a personal nuisance imposed on the perpetrator of a criminal offence is thwarted and the entrepreneur loses his assets. The aim of the reflection is to decide whether an entrepreneur may grant legal protection to an employee who, while undertaking business activities for the entrepreneur, commits a punishable act and, in particular, whether a manager, by deciding to incur a fine for an employee, does not expose himself to criminal liability for embezzlement of the entrepreneur's assets (Article 296 Criminal Code). The study uses a formal-dogmatic method of research, which is determined by its subject. In the final conclusions it was indicated that the payment of a fine by a manager does not exhaust the statutory elements of the offence of hustling (Article 239 § 1 CC); in some cases, however, it may be qualified as an offence of mismanagement under Article 296 CC.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2021, 83, 4; 65-77
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Odpowiedzialność karna za zbrodnie sądowe prokuratorów III Rzeszy w Niemczech Zachodnich i Wschodnich
Criminal liability for judicial crimes of prosecutors in the Third Reich in West and East Germany
Autorzy:
Kulesza, Witold
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1596885.pdf
Data publikacji:
2021-06-30
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
sprawiedliwość tranzytywna
zbrodnia sądowa
odpowiedzialność sędziego
odpowiedzialność prokuratora
III Rzesza
III proces norymberski
Opis:
Prokuratorzy niemieckich sądów specjalnych (Sondergerichte) w okupowanej w czasie II wojny światowej Polsce uczestniczyli w dokonywaniu zbrodni przeciwko ludzkości, domagając się karania śmiercią wszystkich, którzy „wykazywali antyniemieckie nastawienie”. Formalną podstawę wyroków śmierci stanowiło zwłaszcza rozporządzenie o postępowaniu karnym przeciwko Polakom i Żydom z 4 grudnia 1941 r. Ogólnikowe sformułowania tego rozporządzenia powoływano w uzasadnieniach wyroków skazujących na karę śmierci Polaków za „nielegalny” ubój świń, wszelkie próby oporu rolników przy wysiedlaniu ich z własnych gospodarstw, handel mięsem, odzieżą, a także pomoc udzielaną zbiegłym z niemieckiej niewoli jeńcom wojennym, angielskim i rosyjskim, jak również słowa, że „Niemcy przegrają wojnę”. W Republice Federalnej nazistowscy prokuratorzy i sędziowie kontynuowali kariery w wymiarze sprawiedliwości, ponieważ uznano, że służąc wcześniej w III Rzeszy, stosowali obowiązujące wówczas prawo i nie mieli zamiaru czynienia bezprawia. Zignorowane zostały zasady przyjęte przez amerykański Trybunał Wojskowy w III procesie norymberskim – prawników („The Justice Case” – 1947). W komunistycznych Niemczech Wschodnich skazano dwóch prokuratorów, za pomocnictwo do zabójstw dokonywanych przez okupacyjne sądy specjalne w Polsce i branie udziału w zbrodniach przeciwko ludzkości. Wyroki te zasługują na prawniczy respekt.
Prosecutors of German special courts (Sondregerichte) in occupied Poland during World War II participated in committing crimes against humanity by demanding the death penalty for all people who “exhibited anti-German attitudes”. The formal basis for the death sentences in particular was the regulation concerning criminal proceedings against Poles and Jews of the 4th of December 1941. The general wording of this regulation was referred to in the justifications of the sentences condemning Poles to death for the “illegal” slaughter of pigs, any and all attempts by farmers to resist being displaced from their own farms, meat trade, clothing trade, providing aid to English and Russian prisoners of war who escaped from German captivity as well as for uttering the following words: “Germany will lose the war”. In the Federal Republic, Nazi prosecutors and judges continued their careers in the judiciary because it was deemed that when they had earlier served the Third Reich they had applied the law in force and had had no intention of committing lawless acts. The rules adopted by the U.S. Military Tribunal in the Third Nuremberg Trial (of lawyers, “The Justice Case” – 1947) were ignored. In communist East Germany, two prosecutors were sentenced for giving aid in the killings committed by the special occupying courts in Poland and for taking part in crimes against humanity. These rulings deserve legal respect.
Źródło:
Czasopismo Prawno-Historyczne; 2021, 73, 1; 59-98
0070-2471
Pojawia się w:
Czasopismo Prawno-Historyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Niesprawcza odpowiedzialność karna o charakterze represyjnym (karnym) w świetle Konstytucji RP (art. 42 ust. 1)
Noncausative criminal liability as subject to penalty in light of the Constitution of the Republic of Poland (Article 42, item 1)
Autorzy:
Tarnowska, Danuta
Kaczorkiewicz, Dorota
Brzezińska, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/692934.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
Constitution
crime
criminal proceedings
Konstytucja
przestępstwo
postępowanie karne
Opis:
The analysis focuses on three types of liability, that is ancillary liability (Article 24 and 25 of the Penal and Fiscal Code), pledge to return a financial gain (Article 53 of the Criminal Code and Article 24 § 5 of the Penal and Fiscal Code) and criminal liability of collective entities provided in Article 42 item 1 of the Constitution of the Republic of Poland, which refers to direct criminal liability of a perpetrator. The approach to liability reflected in the Constitution has prompted to seek to determine whether or not Article 42, item 1 refers also to indirect criminal liability, provided for in the abovementioned legal provisions. The regulations incorporated in the analysed articles lead to a conclusion that convicting the perpetrator of a crime sets the grounds for prosecution under ancillary liability, for obligation to return a financial gain, or for prosecution of collective entities. Therefore, the imperative condition for the application of such measures, subject to the abovementioned types of liability, is to find a natural person associated with the entity guilty of a crime whose consequences affect this entity. In view of the above, prosecution under noncausative criminal liability remains closely related to causative liability, as provided for in Article 42, item 1 of Poland’s Constitution. Causative liability constitutes, as a matter of fact, the fundamental condition for prosecuting under noncausative liability, while noncausative liability constitutes, in a way, a consequence of prosecuting under causative criminal liability.
Analizie poddano trzy rodzaje odpowiedzialności, tj. odpowiedzialność posiłkową (art. 24 i 25 k.k.s.), zobowiązanie do zwrotu korzyści majątkowej (art. 52 k.k. i art. 24 § 5 k.k.s.) oraz odpowiedzialność podmiotów zbiorowych w odniesieniu do art. 42 ust. 1 Konstytucji RP, w którym mowa o odpowiedzialności sprawczej osoby dopuszczającej się czynu zabronionego. Z uwagi na takie ujęcie odpowiedzialności w Konstytucji w opracowaniu podjęto próbę określenia, czy art. 42 ust. 1 odnosi się także do odpowiedzialności niesprawczej, wprowadzonej wymienionymi aktami prawnymi. Unormowanie zawarte w wyżej wymienionych aktach prawnych prowadzi do wniosku, że skazanie sprawcy przestępstwa daje podstawę do pociągnięcia do odpowiedzialności posiłkowej, do zobowiązania do zwrotu korzyści majątkowej czy też do pociągnięcia do odpowiedzialności podmiotów zbiorowych. Warunkiem koniecznym stosowania tych instytucji jest więc uznanie osoby fizycznej powiązanej z określonym podmiotem wymienionych przejawów odpowiedzialności za winną popełnienia przestępstwa, którego skutki dotyczą tego podmiotu. Pociągnięcie do odpowiedzialności niesprawczej pozostaje zatem w ścisłym związku z odpowiedzialnością sprawczą, o której stanowi art. 42 ust. 1 Konstytucji RP. Odpowiedzialność sprawcza jest bowiem podstawowym warunkiem pociągnięcia do odpowiedzialności niesprawczej. Ta ostatnia stanowi niejako reperkusję pociągnięcia do sprawczej odpowiedzialności karnej.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2013, 75, 4; 91-105
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Z problematyki odpowiedzialności karnej intraneusa za niewykonawcze formy współdziałania przestępnego (uwagi na tle przestępstwa dzieciobójstwa)
Intraneus’ criminal liability for non-executive forms of criminal co-operation (remarks in the context of the crime of infanticide)
Autorzy:
Siwek, Kamil
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1036923.pdf
Data publikacji:
2020-12-30
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
phenomenal forms of committing a crime
nfanticide
legal classification
individual crime;
interpretation of law
zjawiskowe formy popełnienia przestępstwa
dzieciobójstwo
kwalifikacja prawna
przestępstwo indywidualne
wykładnia prawa
Opis:
Przedmiotem opracowania jest wysoce sporne w literaturze z zakresu prawa karnego zagadnienie związane z karnoprawną oceną czynu intraneusa za niewykonawcze formy współdziałania przestępnego. Rozważania prowadzone są w kontekście przestępstwa dzieciobójstwa określonego w art. 149 k.k. W wyniku poprowadzonych rozważań autor ustala, iż w języku prawnym Kodeksu karnego dany typ czynu zabronionego określony w części szczególnej k.k. bądź ustawy karnej pozakodeksowej, swoje odniesienie ma zawsze do wszystkich form popełnienia czyn zabronionego w ujęciu rozdziału II k.k., a więc form wykonawczych, niewykonawczych, a także form stadialnych.
The subject of the study is a highly controversial issue related to the criminal law assessment of an intraneus act for non-executive forms of criminal cooperation, which is discussed in the literature on criminal law. Deliberations are conducted in the context of the crime of infanticide specified in Article 149 of the Penal Code. As a result of the deliberations, the author determines that in the legal language of the Penal Code a given type of prohibited act specified in the special part of the Penal Code or the Non-Codex Criminal Act, it always refers to all forms of committing a prohibited act in terms of Chapter II of the Penal Code: executive, non-executive forms, as well as stadium forms.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2020, 82, 4; 273-284
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Karnoprawna odpowiedzialność sprawców przestępstw przeciwko dobrom kulturalnym popełnionych w okresie konfliktu zbrojnego jako element międzynarodowej ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego
Criminal-law liability of perpetrators of crimes against cultural goods committed during armed conflicts as part of the international protection of the world cultural heritage
Autorzy:
Gerecka-Żołyńska, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/693153.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Tematy:
criminal law protection of world heritage
individual criminal liability of natural persons
International Criminal Court
armed conflicts
jurisdiction
karnoprawna ochrona światowego dziedzictwa
indywidualna odpowiedzialność karna osób fizycznych
Międzynarodowy Trybunał Karny
konflikt zbrojny
jurysdykcja
Opis:
The article presents two international documents produced in the last decade of the twentieth century, the adoption of which was intended to contribute, among other things, to a more effective protection of cultural assets in times of armed conflicts. The increase in their effectiveness was mainly the result of distinguishing individual criminal liability of perpetrators of offences against cultural property by national and international jurisdictions. Accordingly, the provisions of Second Protocol to the Hague Convention of 1954 for the Protection of Cultural Property in the Event of Armed Conflict (1999) and the provisions of the Statutes of the International Criminal Court have been duly discussed. Attention was drawn to the similarities and differences in these documents which allow to eliminate the existing legal loopholes and the still unsatisfactory level of protection of cultural goods in times of armed conflicts.
W artykule przedstawiono dwa dokumenty międzynarodowe powstałe w ostatniej dekadzie XX w., a których przyjęcie miało przyczynić się m.in. do zagwarantowania skuteczniejszej ochrony dóbr kulturalnych w okresie konfliktów zbrojnych. Wzrost skuteczności połączono przede wszystkim z kwestią wyodrębnienia indywidualnej odpowiedzialności karnej sprawców przestępstw przeciwko wskazanym dobrom, w obrębie jurysdykcji krajowych i jurysdykcji międzynarodowej. Omówiono zatem w odpowiednim zakresie postanowienia Drugiego protokołu do Konwencji o ochronie dóbr kulturalnych w okresie konfliktu zbrojnego oraz Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego. Zwrócono uwagę na podobieństwa i różnice w zakresie, w jakim wskazane dokumenty pozwalają wyeliminować istniejące dotychczas luki prawne oraz w jakim utrzymują nadal niesatysfakcjonujący społeczność międzynarodową poziom ochrony dóbr kulturalnych w okresie konfliktu zbrojnego.
Źródło:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; 2018, 80, 1; 255-267
0035-9629
2543-9170
Pojawia się w:
Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 22

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies