Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "gods" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-11 z 11
Tytuł:
Stół czy stoły Słowa Bożego?
Table or tables of God’s divine word?
Autorzy:
Dullak, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/469442.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
stół słowa Bożego
liturgia słowa Bożego
ambona
wyposażenie prezbiterium
table of God’s Word
liturgy of God’s Word
pulpit
presbytery equipment
Opis:
Msza Święta sprawowana w Kościele jako odpowiedź na polecenie Jezusa: „To czyńcie na moją pamiątkę”, składa się z dwóch zasadniczych części – skoncentrowanych na dwóch stołach – liturgii słowa Bożego i liturgii eucharystycznej. Obie części są ze sobą ściśle zespolone. Dzięki pierwszej z nich uczestniczący otrzymują wskazanie, pouczenie, napomnienie, zaś z drugiej części (stołu Ofiary) otrzymują siłę uzdalniającą do wdrażania pouczeń w swoje życie. W tym znaczeniu mamy do czynienia we Mszy Świętej z dwoma stołami – ołtarzami. Odpowiedzialni za kształt liturgii mają zadanie troszczyć się o przejrzystość i jednoznaczność tej więzi obu stołów w służbie jak najbardziej owocnego przeżycia Mszy Świętej. Wszystko, co przyczynia się do zacierania tej harmonii, należy wyeliminować, zarówno wyeksponowane pulpity czy rozmaite stojaki służące zarówno przewodniczącemu liturgii, jak i komentatorom oraz innym usługującym w liturgii.
Holy Mass, celebrated at the Church as a response to Jesus’ command: “Do it in memory of Me”, consists of two basic parts focused on two tables: the Liturgy of God’s Divine Word and the Eucharist. Both parts are closely jointed together (united). Out of the first one, the participants are given explanation, instruction and admonition. The other one (table of Sacrifice) gives strength empowering them to implement those instructions into their lives. In that sense we are dealing here (at a Mass) with two tables – two altars. Those responsible for the shape of the liturgy are to take care of transparency and clarity of unity of those two tables – to make the most of fruitful participation of the Mass attendant. Anything that could harm that unity (harmony) should be eliminated: both too elevated reading stands and other similar equipment (lectern, pulpit) that serve main celebrant as well as commentators or others who serve at the liturgy.
Źródło:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2014, 21; 241-253
1230-0780
2719-4337
Pojawia się w:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Oblicza postawy miłosierdzia ludzkiego w świetle Bulli Papieża Franciszka "Misericordiae Vultus"
Different aspects of the attitude of human mercy in the light of the Bull of Pope Francis "Misericordiae Vultus"
Autorzy:
Wejman, Henryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1592034.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
God’s mercy
human mercy
attitude
Miłosierdzie Boga
miłosierdzie ludzkie
postawa
Opis:
Zasadniczym celem refleksji w niniejszym artykule jest ukazanie postawy miłosierdzia ludzkiego. Ów cel był realizowany w trzech etapach. Przede wszystkim zostało odsłonięte źródło tej ludzkiej postawy miłosierdzia. Jest nim miłosierdzie Boga, który powołał człowieka do istnienia, odkupił go w Chrystusie i wciąż mu się udziela w Duchu Świętym. Kolejny etap refleksji dotyczył uchwycenia istoty ludzkiej postawy miłosierdzia. W toku analiz naukowych stwierdzono, że postawa miłosierdzia polega na okazaniu potrzebującemu wsparcia w duchu poszanowania jego godności i w zawierzeniu Bogu. Ostatnim etapem refleksji było zaprezentowanie form tej ludzkiej postawy miłosierdzia. Do nich należą: niesądzenie bliźnich, okazywanie im przebaczenia i wspieranie w jakichkolwiek potrzebach. Tak świadcząc miłosierdzie drugiemu, człowiek spełnia się w człowieczeństwie i daje świadectwo Bogu.
The main purpose of this article is to show the attitude of human mercy. This purpose was implemented in three stages. In the first place, the source of human attitude of mercy was revealed. It is the mercy of God who called man into existence, he redeemed him in Christ and continues to give him this mercy in the Holy Spirit. The next stage of reflection was about capturing the essence of human attitude of mercy. In the course of scientific analyzes, it was stated that the attitude of mercy manifests itself in showing to those in need the respect of their dignity in entrusting to God. The last stage of reflection was to present multiple forms of human attitude of mercy. These include: do not judge your fellow men, show them forgiveness and support them in any need. Thus, by giving mercy to the other, man fulfills himself in humanity and gives testimony to God.
Źródło:
Colloquia Theologica Ottoniana; 2018, 1; 233-243
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:
Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nadzieja wyrażona w lamentacji Psalmu 13 (12)
Hope Expressed in Lamentation of Psalm 13 (12)
Autorzy:
Wilk, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/469488.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
lamentacja
milczenie Boga
kryzys
zniecierpliwienie
nadzieja
lamentation
God’s silence
crisis
impatience
hope
Opis:
Artykuł podejmuje filologiczno-teologiczną analizę Psalmu 13. Badając poszczególne jego strofy (I: „Pytania i lament” /w. 2–3/; II: „Wołanie o pomoc” /w. 4–5/; III: „Wyznanie ufności i wdzięczności” /w. 6/), autor przeprowadził studium egzystencjalno-duchowych zmagań psalmisty. Kluczową rolę w interpretacji tego utworu pełni zaufanie, jakie orant pokładał w Bogu. Pomimo zniecierpliwienia psalmisty, wywołanego długotrwałym milczeniem Boga wobec próśb, jakie do Niego kierował, nie przestał Mu ufać, jakby wyczuwał, że rezygnując z nadziei – najpożywniejszego owocu wiary w Boga – pozostanie tylko rozpacz.
The article makes philological-theological analyses of Psalm 13. Reviewing its each stanza (I: “Question and lament” /v 2–3/; II: “Calling for help” /v 4–5/; III: “Confession of thrust and gratitude” /v 6/) gave the possibility to study the existential-spiritual psalmist’s struggle. The trust that orans has placed in God performs the key role in the interpretation of the work. Despite the psalmist’s impatience caused by long God’s silence to answer the requests he has directed to Him, he did not stop to trust Him. He just might feel that resigning from hope which is the most nourishing fruit of faith in God one allows to stay in despair.
Źródło:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2017, 24; 55-66
1230-0780
2719-4337
Pojawia się w:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Peter Ahlwardt’s Theology of Thunder
Autorzy:
Drozdek, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1591814.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
Ahlwardt
physico-theology
thunder
lightning
God’s attributes
fizyko-teologia
grzmot
błyskawica
atrybuty Boga
Opis:
Peter Ahlwardt, osiemnastowieczny profesor Uniwersytetu w Greifswaldzie, znany jest przede wszystkim jako autor książki Bronto-teologia, w której przedstawił swoją teologię piorunów, należącą do bardzo silnego w jego czasach ruchu fizyko-teologii. Niniejszy artykuł sytuuje tę bardzo wąską część fizyko-teologii w kontekście filozofii i teologii Ahlwardta. W swojej epistemologii Ahlwardt podkreślił potrzebę rozumowania w zrozumieniu i docenieniu objawienia, z drugiej strony wymagał również, aby rozum był oświetlany przez Ducha Świętego, stwierdzając tym samym, że objawienie jest ostatecznym autorytetem. Ahlwardt odrzucił ideę wrodzonej koncepcji Boga, dlatego jedyną drogą otwartą na poznanie Boga jest metoda a posteriori stosowana do boskiego stworzenia. Ahlwardt oparł swój dowód na istnienie Boga na samoświadomości. Stworzenie istnieje, aby pokazać nieskończone doskonałości Boga, a ludzie jako racjonalne istoty powinni badać przyrodę, aby ujrzeć te doskonałości i poznać Boską wolę. Podobnie jak inni fizyko-teolodzy Ahlwardt chciał poprzez swoje badania piorunów i błyskawic wykazać, że są one manifestacjami boskich atrybutów. Powołując się na doskonałość i jedność atrybutów Boga, Ahlwardt argumentował, że te zjawiska atmosferyczne są w równym stopniu przejawami Bożego gniewu, jak i Jego miłości, oraz sprawiają, że ludzie dostrzegają wielkość Bożej chwały i zmuszają ich do myślenia o doskonałości Boga.
Peter Ahlwardt, an eighteenth-century professor at the University in Greifswald, is primarily remembered as the author of the Bronto-theology, in which he presented his thunder-theology – an idea which belongs to a very strong physico-theology movement at that time. This article situates this very small portion of physico-theology in the context of Ahlwardt’s philosophy and theology. In his epistemology, Ahlwardt stressed the need for reason in understanding and appreciating revelation. Conversely, he also required that reason should be illuminated by the Holy Spirit, thereby stating that the revelation is the final authority. Ahlwardt rejected the idea of an inborn concept of God – thus, the only way open to the knowledge of God is a posteriori from God’s creation. Ahlwardt proved the existence of God from self-awareness. Creation exists to show God’s infinite perfections, and humans, as rational creatures, should investigate nature to see these perfections and learn about the will of God. Like other physico-theologians, Ahlwardt used his investigation of thunder and lightning to show that they are manifestations of God’s attributes. Relying on the perfection and the unity of God’s attributes, Ahlwardt argued that these investigated atmospheric phenomena are as much the manifestations of God’s wrath as of His love; they make people see the greatness of God’s splendour and make them think about God’s perfections.
Źródło:
Colloquia Theologica Ottoniana; 2020, 36; 87-108
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:
Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Nauczanie pomorskie prymasa Polski Józefa Kardynała Glempa
The Pomeranian teaching of Cardinal Józef Glemp, the Primate of Poland
Autorzy:
Wejman, Henryk
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2032604.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
God’s Love
Christocentric spirituality
patriotism
Marian spirituality
miłość Boga
duchowość chrystocentryczna
patriotyzm
duchowość maryjna
Opis:
Kard. J. Glemp, jako prymas Polski, przejawiał głębokie zatroskanie o życie duchowe i społeczne wiernych na Pomorzu Zachodnim, tj. na ziemiach nad Odrą i Bałtykiem. Świadczy o tym zarówno liczba wizyt w tym regionie, jak i waga słów, które kierował do wiernych w czasie tych spotkań. Wielokrotne przybywanie na te ziemie (29 razy, w tym 16 razy na teren archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej i 13 razy na teren diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej) oraz ranga podejmowanych przez niego tematów w oficjalnych przemówieniach – takich, jak: potrzeba poznawania przez wiernych historii regionu i budowania na tym lokalnego patriotyzmu, konieczność wierności wartościom ewangelicznym jako sposób osiągnięcia szczęścia wiecznego i w końcu rozbudzanie regionalnych form nabożeństwa ku czci Najświętszej Maryi Panny – aż nadto potwierdzają jego wrażliwość na sytuację materialną, społeczną i moralną ludzi tych ziem i jednoznacznie wskazują na jego poczucie odpowiedzialności za tożsamość narodową i duchową tego regionu Rzeczypospolitej Polskiej, tj. na północno-zachodnich jej rubieżach usytuowanych nad Odrą i Bałtykiem.
Cardinal Józef Glemp, as the Primate of Poland, showed deep concern about the spiritual and social life of the faithful in Western Pomerania, i.e. the lands on the Odra River and the Baltic Sea. This is evidenced by both the number of His visits to the faithful of these lands and the gravity of the words He addressed to them during these meetings. Multiple arrivals to these lands (29 times, including 16 times to the Szczecin-Kamień Archdiocese and 13 times to the Koszalin-Kołobrzeg Diocese) and the gravity of the issues taken by Him in His official speeches, such as: the need to explore the region’s history and build on this the local patriotism by the faithful, and the need for fidelity to the Gospel values as a way of achieving eternal happiness, and finally awakening the regional forms of service in honour of the Blessed Virgin Mary, confirm more than enough His sensitivity to the material, social and moral situation of people of these lands and clearly show His sense of responsibility for the national and spiritual identity of this region of the Republic of Poland, i.e. on its north-western fringes located on the Odra River and the Baltic Sea.
Źródło:
Colloquia Theologica Ottoniana; 2018, 2; 209-221
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:
Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Posłańcy Boga oraz niebiańskie istoty w Księdze Rodzaju
God’s messenger and celestial beings in the Book of Genesis
Autorzy:
Lemański, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1395531.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
posłańcy Boga
synowie Boga
cheruby
niebiańskie istoty
God’s messengers
sons of God
cherubim
celestial beings
Opis:
W tradycjach o Abrahamie i Jakubie prześledzić można proces ewolucji koncepcji „posłańców Boga/Jhwh”. Najpierw opisuje się ich jako ludzi, potem jako głos Boga przemawiającego z nieba, a wreszcie jako niewidzialne istoty roztaczające opiekę nad patriarchą. W starszych tekstach mają oni za zadanie również dokonywanie inspekcji na ziemi i kontrolowanie biegu spraw. W prologu z Rdz 1-11 spotykamy jeszcze dwa inne rodzaje istot z nieba: „synowie Boga” i „cheruby”. Pierwsi są przedstawicielami niebiańskiego dworu przekraczającymi granicę w relacjach z ludźmi i prezentuje się ich jako przodków dawnych mieszkańców Kanaanu. Drudzy stanowią strażników Edenu. Pełnią więc tradycyjną rolę, ale nie opisuje się ich jako postaci o wyglądzie hybrydy łączącej cechy ludzkie i zwierzęce.
In the Abraham and Jacob traditions we can follow the evolution of the notion of “God’s messengers”. Firstly, they are described as men and then as the voice of God, uttering His words from heaven, and finally, as invisible beings who care of the patriarchs. In the prologue of Gen 1-11 we meet another two types of celestial beings: „sons of God” and „cherubim”. The former are representatives of the heavenly court who cross the boundaries in relation with the people. They are presented as ancestors of the inhabitants of Canaan. The latter are the guardians of Eden, so they play the traditional role, however, they are not described as hybrids which combine human and animal features.
Źródło:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2014, 21; 29-52
1230-0780
2719-4337
Pojawia się w:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Biblijne ordalia? Od procedury „sądu bożego” do ceremoniału kultowego (Lb 5,11–31)
A Biblical Ordeal? From “God’s Court” Procedure to the Ceremonial Cult
Autorzy:
Lemański, Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2010824.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
trial by ordeal
“God’s judgment”
uncleanness
suspicion of adultery
rozprawa sądowa
„sąd Boży”
nieczystość
podejrzenie cudzołóstwa
Opis:
Perykopa z Lb 5,11–31 często bywa określana jako przykład sądu Bożego – ordalia (ang. ordeal). Praktyki tego rodzaju znane były na starożytnym Bliskim Wschodzie co najmniej od końca trzeciego tysiąclecia przed Chrystusem i stosowane potem jeszcze w średniowieczu. Analiza perykopy wskazuje jednak, że tekst w obecnej formie powstał dość późno. Elementy rytualne (próba wiarygodności poprzez wypicie „świętej wody” przed Jhwh; samoprzekleństwo; ofiara przypominające ofiary ubogich za grzechy) mogły zostać zebrane razem w jednym i tym samy momencie, aby stworzyć procedurę zapobieżenia ewentualnej nieczystości grożącej całej wspólnocie i znajdującym się w jej centrum sanktuarium. Ograniczona (tylko do Jerozolimy) możliwość jego zastosowania sugeruje bardziej symboliczny wyraz troski o tę czystość niż rytuał stosowany często w praktyce. Elementy próby poprzez ordalia stanowią element składowy całej procedury, jednak nie wybijają się one na pierwszy plan i nie są na tyle dominujące, by mówić tu o klasycznym przykładzie „sądu Bożego”. Wskazuje na to przede wszystkim brak jasnych wskazówek odnośnie odczytania ewentualnego wyroku Bożego.
The pericope from Numbers 5:11–31 is often referred to as an example of God’s judgment, meaning an ordeal. Practices of this kind were known in the ancient Middle East at least from the end of the 3rd millennium BC, and they were also practiced in the Middle Ages. However, an analysis of the pericope indicates that the text in its current form was written quite late. The ritual elements (the test of credibility by drinking “holy water” before Jhwh; a self-curse; a sacrifice reminiscent of the sacrifice for sins) could be given together at the same time to create a procedure to prevent any impurity that threatens the entire community and the sanctuary at its center. Its limited application (only to Jerusalem) suggests a more symbolic expression of concern for this purity than a ritual that could often be used in practice. The elements of a trial through an ordeal are part of the entire procedure, yet they do not stand out and are not dominant enough so that we can speak of a classic example of “God’s judgment”. This is primarily indicated by the lack of clear instructions regarding the reading of a possible divine judgment.
Źródło:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie; 2020, 27; 87-122
1230-0780
2719-4337
Pojawia się w:
Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Mówione Magisterium Kościoła - kaznodziejstwo Papieża Franciszka
Spoken magiterium of the Church - the Preaching of Pope Francis
Autorzy:
Kowalski, Rafał
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1592031.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
Pope Francis
homily
sermon
proclamation of God’s Word psychology of communication
papież Franciszek
homilia
kazanie
przepowiadanie słowa Bożego
psychologia komunikacji
Opis:
Autor tekstu, analizując homilie papieża Franciszka, poszukuje odpowiedzi na pytanie, co sprawia, że są one tak chętnie przyjmowane przez wiernych i szeroko komentowane przez dziennikarzy, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę, że Ojciec Święty często dokonuje krytyki przejmowanego przez Europejczyków stylu życia. Bazą do poszukiwań jest antropologiczne spojrzenie na przepowiadanie słowa Bożego (zachowując w pamięci teologiczny aspekt tej rzeczywistości), a szczególnie tzw. kwadrat komunikacyjny Friedmana Schluza von Thuna. Na jego podstawie badane są poszczególne wypowiedzi biskupa Rzymu, a sekret skuteczności oddziaływań papieskich przemówień – zdaniem autora – leży w spójności tego, co Franciszek przekazuje, oraz sposobu, w jaki to czyni. Autor zwraca uwagę nie tylko na treść homilii i katechez, ale przede wszystkim na to, co papież w nich mówi o sobie samym, jak traktuje słuchacza oraz w jaki sposób wzywa go do konkretnych działań. Konkludując, stwierdza, że Franciszek nie wypomina wiernym, kim nie są, ale pomaga im zrozumieć, kim stali się dzięki łasce Boga i kim mogą się stawać, kiedy pozwolą Bogu działać w swoim życiu.
The author of the text, by the analysis of Pope Francis’s homilies, seeks the answer for the question: what makes the homilies so willingly received by the faithful and widely discussed by journalists, especially, if you take into consideration that the Holy Father often criticizes the Europeans’ lifestyles. This search is based on the anthropological approach to the proclamation of God’s Word (keeping in mind the theological aspect of this reality), and especially, the so called communication square by Friedman Schluz von Thun. On this basis, particular statements of the Bishop of Rome are analyzed, and the secret of the effectiveness of Pope’s speeches – in the author’s opinion – is in the draws attention not only to the contents of the homilies and catechesis, but primarily to what the Pope says about himsef, how he treats his listeners, and how he calls for particular actions. The author concludes that Francis does not call the faithful out on who they are not, but he helps them understand who they became through God’s grace, and who they can become if they allow God act in their lives.
Źródło:
Colloquia Theologica Ottoniana; 2018, 1; 179-196
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:
Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Otwartość Boga. Wieczność i wolna wola
THE OPENNESS OF GOD: ETERNITY AND FREE WILL
Autorzy:
Stump, Eleonore
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1591863.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
God’s knowledge
free will
eternity
open theism
determinism
future contingents
wiedza Boga
wolna wola
wieczność
teizm otwarty
determinizm
przyszłe zdarzenia przygodne
Opis:
Artykuł jest analizą koncepcji wieczności Boga. Źródeł tej koncepcji można się dopatrywać już w filozofii Boecjusza czy Tomasza z Akwinu. Zgodnie z koncepcją wieczności istnienie Boga nie jest zdeterminowane linearnym upływem czasu, lecz Bóg istnieje w wiecznej teraźniejszości. Z perspektywy wieczności Bóg ma równoczesny dostęp do wszystkich chwil linearnego czasu przyrody. Koncepcja wieczności ma stanowić antidotum na rzekomą sprzeczność wszechwiedzy Boga z wolną wolą człowieka. Koncepcja wieczności jest jednak krytykowana. Współcześnie jej skuteczność w rozwiązywaniu problemów filozoficznych podważają m.in. Alvin Plantinga czy Wiliam Hasker. Niniejsza praca jest próbą twórczej krytyki stanowiska Haskera. Hasker postrzega swoje stanowisko jako alternatywę dla klasycznego teizmu, reprezentowanego np. przez tomizm. Hasker odrzuca tomizm z dwóch powodów. Po pierwsze, tomistyczny Bóg nie może pozostawać w zażyłości z istotami ludzkimi ani być opiekuńczy wobec nich. Po drugie, tomistyczne ujęcie Boga jako ponadczasowego rozwiązuje, co prawda, problem Bożej przedwiedzy i wolnej woli człowieka, ale tylko za cenę uczynienia ponadczasowej wiedzy Boga bezużyteczną dla Niego w interakcji ze światem pozostającym w czasie. W niniejszej pracy na samym początku dokonano analizy rozumowania Haskera prowadzącego do konkluzji, że można pogodzić wolną wolę z ponadczasową wiedzą, i wskazano argumenty przemawiające za tym, że rozumowanie Haskera jest samo w sobie niezgodne z koncepcją wieczności. Następnie wykazano, że ten sam wniosek nasuwa się jeszcze wyraźniej na podstawie rozważań wywodzących się z koncepcji wieczności. Wreszcie, wykorzystano te refleksje do podważenia wniosku Haskera, że ponadczasowa wiedza jest dla Boga bezużyteczna w zawiadywaniu Jego działaniami w czasie.
This article is an analysis of the doctrine of divine eternity. The sources for this doctrine can be traced back to the philosophy of Boethius or Thomas Aquinas. According to the doctrine of divine eternity, the existence of God is not determined by the linear passage of time – God exists in the eternal present. From an eternal perspective, God has simultaneous access to all moments of nature’s linear time. The doctrine of divine eternity is meant to be an antidote to the alleged contradiction of God’s omniscience with the freedom of human will. However, the doctrine of divine eternity has been criticised. Recently, its effectiveness in solving philosophical problems has been undermined by Alvin Plantinga or William Hasker, among others. This work is an attempt to creatively argue against the Hasker’s position. Hasker sees his position as an alternative to classical theism as represented, for example, by Thomism. Hasker rejects Thomism for two reasons. First, the Thomistic God cannot be intimate with human beings or responsive to them. Secondly, the Thomistic view of God as timeless solves the problem of God’s foreknowledge and of the existence of free will only at the cost of making God’s timeless knowledge useless to him in interaction with the temporal world. This paper analyses Hasker’s reasoning leading to the conclusion that free will and timeless knowledge are compatible and gives reasons for concluding that his argument is itself incompatible with the doctrine of eternity. Subsequently, it has been shown that the same conclusion is made even more clearly on the basis of considerations derived from the concept of eternity. Finally, these considerations are used to challenge Hasker’s conclusion that timeless knowledge might be useless to God in directing his actions over time.
Źródło:
Colloquia Theologica Ottoniana; 2020, 36; 327-348
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:
Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
L’agire divino e umano. La manifestazione multiforme della grazia di Dio
Divine and human acting: the multiform manifestation of Gods grace
Autorzy:
Witaszek, Gabriel
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2010799.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
Holy Bible
God’s grace
Mercy
The grace of salvation
Human Acting
Sacra Bibbia
grazia di Dio
misericordia
grazia della salvezza
azione umana
Opis:
La Sacra Scrittura parla della grazia di Dio che presiede il suo agire salvifico nei confronti degli uomini. La grazia ha avuto il suo annunzio nell’Antico Testamento, con l’esperienza dell’amore di benevolenza da parte di Dio nei confronti d’Israele che non viene mai meno alla parola data. Essa ha raggiunto la sua pienezza in Cristo, il quale con il suo mistero pasquale ha donato la salvezza all’uomo peccatore. Avviene così una vera rigenerazione, che trasforma il credente in figlio di Dio e in tempio dello Spirito Santo. Lo inserisce intimamente nella vita stessa di Cristo e lo rende partecipe della natura e della vita divina. La multiforme grazia della salvezza ha la forma del dono che presuppone una capacità di libera accoglienza da parte dell’uomo. Dio dona la grazia, ma essa diventa efficace solo? nel momento in cui l’uomo l’accoglie. L’accoglienza della grazia rende a sua volta l’uomo più libero e più capace di accogliere in modo sempre più pieno e profondo il progetto di Dio su di lui. Lasciar fare a Dio non significa infatti sottomettersi supinamente al fato, ma significa invece consentire a Dio di portare a compimento l’opera da lui iniziata col chiamarci all’esistenza e col renderci partecipi della sua vita trinitaria.
The Holy Scriptures speak of God’s grace, which directs the saving work of the Creator for man. The Old Testament shows God’s grace combined with the experience of God’s benevolence for Israel, who never ceases to keep his word. God’s grace is made complete in Christ, who, through the paschal mystery, brought salvation to sinful man. In this way, there is a true rebirth that transforms the believer into a child of God and a temple of the Holy Spirit. It introduces him deeply into the life of Christ and makes him a sharer in the nature and life of God. The multiform grace of salvation takes the form of a gift that implies the ability of man to freely accept it. God gives grace, but it is effective when a person accepts it. In turn, accepting grace makes man more free and able to accept God’s plan for him in a more complete and deeper way. Leaving God’s grace to God does not mean politely surrendering to fate but allowing God to complete the work he has begun by calling us into existence and making us sharers in his Trinitarian life.
Źródło:
Colloquia Theologica Ottoniana; 2021, 37; 295-308
1731-0555
2353-2998
Pojawia się w:
Colloquia Theologica Ottoniana
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Panenteizm a teizm klasyczny. Uwagi na kanwie Jacka Wojtysiaka krytyki stanowiska Józefa Życińskiego
Panentheism and classical theism. Comments on the basis of Jacek Wojtysiak's criticism of Józef Życiński's position
Autorzy:
Gutowski, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2074658.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
Tematy:
Józef Życiński
Jacek Wojtysiak
thesim
panentheism
classical theism
God’s impassibility
omnipotence
omniscience
creatio ex nihil
teizm
panenteizm
teizm klasyczny
boska niecierpiętliwość
wszechmoc
wszechwiedza
stworzenie świata ex nihilo
Opis:
The article was inspired by the tenth anniversary of the death of Archbishop Życiński and the article containing polemic with his panentheism published by Wojtysiak. Wojtysiak claims that the essence of theism is the thesis about the existential self sufficiency of God and the resulting asymmetry of his causal relationship with the world, which consists in the fact that God can exert causal influence on the world, but the world cannot influence God in this way. Since Życiński contradicts this thesis, according to Wojtysiak, his panentheism is not theism at all. I do not agree with this judgment, and what Wojtysiak calls ‘theism’ I call ‘classical theism’. Both panentheism and classical theism constitute legitimate versions of theism. Ishow that the classical theism in the version proposed by Wojtysiak is entangled in serious difficulties. One of them is that on cosmological level it harmonizes best with occasionalism, that is, with full theological determinism. Another one is connected with the thesis t that God is impassible, which deprives him of the possibility of ful filling these pro-religious functions, which are crucial for Christianity, such as God’s experiential involvement in the history of the world. I propose that the recogni tion of divine passibility be the minimum condition for any panentheism or position similar to it. Meeting this condition does not require the rejection of the thesis about the classically understood divine immutability, omnipotence or the creation of the world ex nihilo, but it is conducive to the revision of these notions. I point out that revisions proposed by Życiński in his version of panentheism were incomparably smaller than those proposed by Whitehead or especially Hartshorne, but still they cannot be treated as a minor supplement to classical theism. They constitute ver sion of panentheism or neoclassical theism, which is a much better philosophical basis for Christianity.
Źródło:
Analiza i Egzystencja; 2022, 57; 49-69
1734-9923
2300-7621
Pojawia się w:
Analiza i Egzystencja
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-11 z 11

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies