Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Great Britain" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Great Britain in the Economic Life of the Free City of Gdańsk in the Years 1920–1939
    Autorzy:
    Hajduk, Bolesław
    Zawadka, Beata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1627895.pdf
    Data publikacji:
    2011
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Opis:
    Wytworzona po zakończeniu pierwszej wojny światowej nowa sytuacja prawno-polityczna, której przejawami były utworzenie Wolnego Miasta oraz wzrost zainteresowania Brytyjczyków dominacją w strefi e Morza Bałtyckiego, stworzyła nowe warunki do rozwoju dwustronnych relacji w sferze gospodarczej. Wcześniej, jeszcze przed utworzeniem Wolnego Miasta, aktywność Brytyjczyków ujawniła się w bankowości gdańskiej wraz z rozpoczęciem w listopadzie 1919 roku działalności The British Trade Corporation Ltd. Angielskie grupy fi nansowe uczestniczyły także w ustanowieniu nowego pieniądza, guldena gdańskiego, oraz w powołaniu Banku Gdańskiego S.A., pierwszego i podstawowego banku emisyjnego Wolnego Miasta Gdańska. Wymieniony bank angielski był również współzałożycielem i głównym udziałowcem Polsko-Brytyjskiego Banku Handlowego S.A., utworzonego w Gdańsku w 1926 roku. Ponadto kapitał brytyjski zaznaczył swoją obecność w dziedzinie ubezpieczeń: transportowych, pożarowych, morskich, dotyczących zdarzeń spowodowanych żywiołami, wypadkowych i na życie. Poza tym angielskie pieniądze bezpośrednio zaangażowane były w gdańskim przemyśle stoczniowym, mianowicie w powołanym z ich udziałem Międzynarodowym Towarzystwie Budowy Statków i Maszyn S.A. Z udziałem Brytyjczyków funkcjonowały zakłady w branży tłuszczów i olejów jadalnych oraz w przemyśle przetwórstwa owocowo-warzywnego i cukierniczo-czekoladowym. Stosunkowo dużą aktywność osób oraz spółek angielskich odnotować można w handlu, spedycji i żegludze. Ich działalność widoczna była szczególnie w obsłudze eksportu drewna i importu śledzi z łowisk wokół Wielkiej Brytanii oraz w handlu hurtowym pojazdami samochodowymi. W żegludze przedsiębiorczość angielska ujawniła się przez rejestrację w Wolnym Mieście oddziałów takich towarzystw okrętowych, jak Zjednoczona Korporacja Bałtycka Ltd. (Filia Gdańska), White Star Line Ltd. oraz Polsko-Brytyjskie Towarzystwo Okrętowe „Polbryt” S.A. Statki pod banderą angielską obsługiwały port gdański w zakresie przewozów towarów i osób, choć ich udział w odniesieniu do ogólnego ruchu statków w najlepszym dla niej pod względem liczby zawinięć 1927 roku wynosił 4,89%, pod względem tonażu 9,69%. Ogólny bilans handlu pomiędzy Wielką Brytanią a Wolnym Miastem był dla Gdańska generalnie korzystny. Ujemne saldo w zakresie wagowym wystąpiło w latach 1920–1922, a pod względem wartości – w latach 1928, 1932 i 1933.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2011, 24; 197-222
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The British Government and the Naval Disarmament Conference in Geneva (1927)
    Autorzy:
    Szudarek, Krystian Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1627328.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Great Britain
    naval disarmament
    Coolidge Conference
    Opis:
    Morska konferencja rozbrojeniowa w Genewie (20 czerwca – 4 sierpnia 1927 r.) została zwołana z inicjatywy amerykańskiego prezydenta Calvina Coolidge’a i miała stanowić kontynuację procesu zapoczątkowanego na Konferencji Waszyngtońskiej (12 listopada 1921 r. – 6 lutego 1922 r.). Na konferencji w Waszyngtonie ustalono stosunek sił morskich Imperium Brytyjskiego, Stanów Zjednoczonych, Japonii, Francji i Włoch w klasie pancerników i lotniskowców według ratio: 5 : 5 : 3 : 1,75 : 1,75. Na konferencji Coolidge’a w 1927 roku strona amerykańska dążyła do uzyskania w traktacie międzynarodowym parytetu pomiędzy US Navy i Royal Navy we wszystkich klasach okrętów wojennych. Brytyjski rząd przyjął zaproszenie na konferencję w 1927 roku wychodząc z założenia, że delegacja brytyjska zdoła w Genewie przeforsować własny plan rozbrojenia opracowany przez Admiralicję. Polegał on na modyfikacji zasad traktatu waszyngtońskiego w taki sposób, aby zapewnić oszczędności finansowe, ale jednocześnie zachować bezpieczeństwo Imperium Brytyjskiego. Głównymi elementami brytyjskiego planu było: wydłużenie okresu pozostawania w służbie pancerników i lotniskowców, redukcja kalibru dział i wyporności pancerników, wprowadzenie traktatowego podziału krążowników na ciężkie i lekkie oraz nałożenie ograniczeń ilościowych tylko na krążowniki ciężkie. Brytyjski plan spotkał się ze zdecydowaną opozycją delegacji amerykańskiej. Próby opracowania kompromisowego porozumienia w sprawie parytetu pomiędzy flotą brytyjską i amerykańską w klasie krążowników zakończyły się niepowodzeniem, a konferencja zakończyła się fiaskiem. Przesądziły o tym względy strategiczne, polityczne i ekonomiczne. Admiralicja była przeciwna porozumieniu, które narażało na szwank bezpieczeństwo Imperium Brytyjskiego, a większość członków rządu brytyjskiego uważała, że niepowodzenie konferencji będzie mniejszym złem niż kapitulacja przed żądaniami amerykańskimi. Dyplomacja brytyjska dążyła do ustalenia wspólnego stanowiska z delegacją japońską, aby odium za niepowodzenie konferencji skierować na przedstawicieli Waszyngtonu.
    The Naval Disarmament Conference was held in Geneva between 20 June – 4 August 1927 on the initiative of the American President Calvin Coolidge. It was a continuation of the process initiated during the Washington Conference (12 November 1921 – 6 February 1922). It was then that Great Britain, the United States of America, Japan, France and Italy determined the ratio of the naval forces in the class of battleships and aircraft carriers in line with the following: 5 : 5 : 3 : 1.75 : 1.75. During the so-called Coolidge Conference (1927) the American party did its best to conclude an international treaty and consequently achieve parity between the US Navy and Royal Navy in all classes of warships. The British government accepted an invitation to the Geneva Conference (1927) assuming that their delegation would succeed in forcing through the disarmament plan formulated by the Admiralty. The plan was aimed at modifying the Washington Treaty in order that the British Empire could make savings and at the same time improve her national security. The British plan was aimed at prolonging the service life of battleships and aircraft carriers, reducing the displacement and calibre of guns carried by battleships, and, last but not least, dividing the cruisers into heavy and light as well as imposing limitations only on the number of the former. The British plan met with strong objection from the American delegation. Attempts made to reach a consensus over parity between the Royal and US Navy in the class of cruisers were unsuccessful, and the conference eventually turned into a fiasco. Such a state of affairs had to do with strategic, political and economic issues. The Admiralty opposed to reaching an agreement which put the security of the British Empire at a serious risk, and the majority of the British ministers were inclined to believe that the conference breakdown would be lesser evil than agreeing to the American demands. The British diplomats strove for adopting a common stance with the Japanese delegation in order that the responsibility for the conference collapse rested with the American party.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2014, 27, 1; 87-151
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Brytyjsko-islandzkie „wojny dorszowe” (1958–1976) jako przykład sporów o zawłaszczanie morza
    British-Icelandic “cod wars” (1958–1976) as an example of appropriation of the sea disputes
    Autorzy:
    Kubiak, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1600812.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Iceland
    Great Britain
    fisheries
    conflict
    cod wars
    Islandia
    Wielka Brytania
    łowiska
    konflikt
    wojny dorszowe
    Opis:
    „Wojny dorszowe” to ciąg konfrontacji, które rozegrały się w latach 1958–1976 między Wielką Brytanią a Islandią, dotyczących praw do połowów na północnym Atlantyku. Długotrwały spór zakończył się w 1976 roku, kiedy Wielka Brytania uznała 200-miliową islandzką Wyłączną Strefę Ekonomiczną. Dzięki zwiększeniu zdolności połowowych, co dokonało się w drugiej połowie XIX wieku za sprawą trawlerów parowych, wody wokół Islandii zyskały nowe znaczenie. W 1893 roku Dania, która sprawowała kontrolę nad Islandią i Wyspami Owczymi, próbowała ustanowić strefę połowową wokół ich wybrzeży. Wielka Brytania ostatecznie zaakceptowała prawa duńskie tylko na wodach terytorialnych, które miały jedynie 3 mile morskie szerokości. W 1952 roku Republika Islandii ustanowiła morze terytorialne o szerokości 4 mil, a w 1958 roku próbowała rozszerzyć je do 12 mil. Wywołało to konflikt zwany „pierwszą wojną dorszową”. Trwał on od 12 listopada 1958 roku do 11 marca 1961 roku. Rozegrało się wówczas wiele incydentów między rybakami brytyjskimi a islandzką Strażą Wybrzeża. Osiągnięty w 1961 roku kompromis zakładał, że rozbieżności między Islandią a Wielką Brytanią dotyczące kwestii połowowych zostaną rozpatrzone przez Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości w Hadze. „Druga wojna dorsza” między Zjednoczonym Królestwem a Islandią trwała od września 1972 roku do listopada 1973 roku. Powodem było utworzenie przez Islandię 50-milowej strefy rybołówstwa. Po miesiącach napięć międzynarodowych i wielu incydentach Wielka Brytania zaakceptowała decyzję islandzką w zamian za zezwolenie na połów 150 000 ton ryb do 1975 roku. „Trzecia wojna dorszowa” trwała od listopada 1975 roku do czerwca 1976 roku. Do wybuchu konfliktu doszło, gdy Islandia zadeklarowała utworzenie Wyłącznej Strefy Ekonomicznej o szerokości 200 mil morskich. Konfrontację zakończyło porozumienie, na mocy którego Zjednoczone Królestwo zmuszone było zaakceptować pretensje islandzkie, otrzymując czasowy limit połowowy dla swojej floty rybackiej. Podczas „wojen dorszowych” Islandia osiągnęła zakładane cele i obroniła swą suwerenność państwową nad obszarami morskimi.
    The Cod Wars were a series of confrontations in the 1950s and 1970s between the United Kingdom and Iceland regarding fishing rights North Atlantic. The conflict ended in 1976, when the United Kingdom accepted a 200 nautical-mile Icelandic exclusive zone. With increases in fishing ability enabled by steam trawlers in the latter part of the 19th century, pressure was exerted on boat owners and skippers to exploit new grounds. Large catches in Icelandic waters meant voyages across the North Atlantic became more regular. In 1893 Denmark, which had governed Iceland and the Faroe Islands tried to establish a fishing limit zone around their shores. United Kingdom finally accepted the Danish rights only in the territorial waters which had been only 3 nautical miles wide. In 1952 independent Republic of Island established 4 mile wide territorial water and in 1958 tried to widen them to 12 miles. It caused the conflict called “the first cod war”. It lasted from 1 September until 12 November 1958 to 11 March 1961. Many incidents followed, such as the one on 4 September, when the Icelandic patrol vessel Aegir attempted to take a British trawler, but was thwarted when frigate Russell intervened, and the two vessels collided. Eventually Britain and Iceland came to a settlement, which stipulated that any future disagreement between Iceland and Britain in the matter of fishery zones would be sent to the International Court of Justice in the Hague. In total the 37 Royal Navy ships and 7 000 sailors protecting the fishing fleet from six Icelandic gunboats and their 120 crew members. The Second Cod War between the United Kingdom and Iceland lasted from September 1972 until the signing of a temporary agreement in November 1973. The reason was creating by Iceland 50 nautical-mile exclusive fishery zone. Finally, after the months of international tense as well as many incidents and collision the agreement was reached. According the document the UK accepted the Icelandic annexation in exchange for permission to catch 150 000 tons of fish until 1975. The Third Cod War lasted from November 1975 until June 1976. The conflict occurred when Iceland had declared that the ocean up to 200 nautical miles from its coast. The British government did not accept the large increase to the exclusion zone. The confrontation, which was the most hard fought of the Cod Wars, saw British fishing trawlers have their nets cut by the Icelandic Coast Guard and there were several incidents of ramming by Icelandic ships and British trawlers, frigates and tugboats. Finally the agreement was reached where the UK had accepted the Icelandic expansion while receiving a temporary allowable catch for its fishing fleet. During the Cod Wars Iceland achieved its overall aims, to the detriment of the already declining British fisheries, severely affecting the economies of northern fishing ports in the United Kingdom.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2017, 30; 191-221
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Emigracja Polaków do Wielkiej Brytanii w latach 2004-2016. Implikacje dla stosunków polsko-brytyjskich
    The Polish Emigration to Great Britain in the Years 2004–2016. Implications for the Polish-British Relations
    Autorzy:
    Podgórzańska, Renata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1367751.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    international migration
    Polish-British relations
    foreign policy
    migracje międzynarodowe
    stosunki polsko-brytyjskie
    polityka zagraniczna
    Opis:
    Emigracja nie jest zjawiskiem nowym w polskiej rzeczywistości. Powodowana różnorodnymi przyczynami, generuje określone konsekwencje z punktu widzenia państwa i społeczeństwa. Odzwierciedleniem tego założenia jest kwestia emigracji Polaków do Wielkiej Brytanii po 2004 roku, która stanowi wyzwanie w kontekście polityki zagranicznej Polski i będących jej następstwem stosunków polsko-brytyjskich. Zauważyć bowiem należy, iż migracje, w szczególności w wymiarze społecznym i gospodarczym, stanowią ważny komponent polityki zagranicznej, zarówno państwa wysyłającego, jak i przyjmującego. Celem artykułu jest przeanalizowanie wpływu emigracji Polaków do Wielkiej Brytanii w okresie poakcesyjnym na poziom i charakter polsko-brytyjskiej współpracy. Dodatkowo starano się ustalić, jakie przesłanki determinowały polską aktywność oraz jakie działania podejmowano na rzecz ochrony interesów Polaków przebywających na terytorium Wielkiej Brytanii.
    Emigration is not a new phenomenon in the Polish history. It is caused by various reasons and generates some consequences from the point of view of the state and society. This assumption is reflected in the question of the Polish emigration to Great Britain after 2004, which is a challenge in the context of the Polish foreign policy and its results in the form of Polish-British relations. It should be noted that migrations, especially in its social and economic dimension, constitute an important component of foreign policy, both of the sending state and the receiving one. The aim of the article is to analyse the impact of the Polish emigration to Great Britain after 2004 on the level and character of the Polish-British cooperation. In addition, the author of the article tries to find out what factors determined Polish activities intended to protect the interests of the Poles living in Great Britain.
    Źródło:
    Przeszłość Demograficzna Polski; 2016, 38, 3; 177-204
    0079-7189
    2719-4345
    Pojawia się w:
    Przeszłość Demograficzna Polski
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Polska migracja do Szkocji po akcesji do Unii Europejskiej
    The Polish Migration to Scotland after the Accession of Poland to the European Union
    Autorzy:
    Czapiewski, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1367755.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    integration
    ethnic minority
    Scotland
    Great Britain
    Polska
    migration
    mniejszość etniczna
    Szkocja
    Wielka Brytania
    Polska
    migracja
    integracja
    Opis:
    Artykuł ma na celu analizę procesu polskiej migracji do Szkocji po roku 2004, przy wykorzystaniu metod ilościowych oraz jakościowych. Migracja opisywana jest w dwóch podstawowych wymiarach: za pomocą określenia skali przepływów migracyjnych (flow), tj. napływu i odpływu migrantów, oraz liczby cudzoziemców w danym czasie na terenie kraju (stock). W badaniach jakościowych kluczowe jest określenie motywacji, strategii migracyjnych, podejmowanych aktywności oraz mechanizmów integracji z lokalną społecznością. Analizy takie, prowadzone w niniejszym artykule, zostały uzupełnione o wprowadzający opis możliwych źródeł informacji na gruncie brytyjskim. W artykule uwzględniono również tło historyczne migracji polsko-szkockich oraz ogólnobrytyjski kontekst, nieodzowny w tym przypadku, jako że Szkocja formalnie stanowi wyłącznie część składową Zjednoczonego Królestwa.
    The article contains an analysis of the process of the Polish migration to Scotland after 2004 based on quantitative and qualitative methods. Migration is described in two basic dimensions: by defining the size of the flows, i.e. the inflow and outflow of migrants, and the number of foreigners in the country in a given time. In qualitative methods the key elements are motives, migration strategy, activities migrants engage in and mechanisms of integration with the local community. Such analyses carried out in the present article have been supplemented with an introductory description of possible British sources of information. A historical background of the Polish migration to Scotland has also been taken into consideration in the article, and so has the overall British context, which was indispensable in this case, as Scotland is part of the United Kingdom.
    Źródło:
    Przeszłość Demograficzna Polski; 2016, 38, 3; 151-175
    0079-7189
    2719-4345
    Pojawia się w:
    Przeszłość Demograficzna Polski
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Parliamentary Election Held in Poland in 2005 and 2007 According to the “The Guardian”
    Autorzy:
    Kustowska, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1627342.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    the British press
    parliamentary election in Poland
    Poland’s image in Great Britain
    political parties in Poland
    Opis:
    Parliamentary elections has always been arousing extreme emotions in Poland. The 2005 and 2007 elections were widely addressed in the Polish media. Furthermore, the election campaign and the final election results attracted the attention of the British press, which was reflected in a number of articles published in the United Kingdom in 2005 and 2007 respectively. The main reason behind interest that the British press had in the political situation in Poland had to do with large population of Polish emigrants residing in the UK. The article is aimed at presenting the standpoint of one of widely-read English dailies which shapes not only the British foreign policy, but also the British public opinion, namely “The Guardian”. Through presenting the profiles of two main political parties running for the 2005 and the 2007 elections in Poland (i.e. Civic Platform as well as Law and Justice), “The Guardian” did its best to affect the results of the vote. The articles published in the daily not only described the political parties, but were also aimed at creating the image of Poland in Great Britain. Depending on the election results, the image of Poland and Poles was subject to change. “The Guardian”, British daily dealing with political matters, devoted much of its attention to parliamentary election held in Poland in Autumn 2005 and 2007. Before taking a good look at articles published in the newspaper, it is worth presenting the profile of the daily and political preferences expressed by its journalists. Originally “The Manchester Guardian”, “The Guardian” was first published in Manchester in 1821, and since 1961 has been coming out also in London. At the very beginning a weekly, now it is published Monday through Saturday and owned by world-famous Guardian Media Group plc., “The Guardian” boasts of being the first British daily produced entirely in colour. Having in mind the place and moment in history when it was first published, “The Guardian” is said to have liberal-democratic character, in other words to be in favour of the political programme outlined by British Labour Party. As for parliamentary election, since 1945 “The Guardian” has been a committed supporter of Labour Party or Liberal Democrats (an exception was election held in 1951 when the daily backed the candidature of Winston Churchill). Political sympathy expressed toward liberal parties is reflected in articles published by the daily. This was also the case with press coverage of two leading Polish political parties running for election both in 2005 and 2007, namely Law and Justice (PiS) and Civic Platform of the Republic of Poland (PO).
    Wybory parlamentarne w Polsce budzą duże emocje. Wybory w 2005 i 2007 roku były szeroko opisywane prze polskie media. Kampanią wyborcza oraz ostatecznym rezultatem wyborów zainteresowały się także brytyjskie media. Zainteresowanie to znalazło odzwierciedlenie w artykułach prasowych, które ukazywały się w 2005 i 2007 w Zjednoczonym Królestwie. Głównym czynnikiem, dla którego prasa w Wielkiej Brytanii zainteresowała się sytuacją polityczną w Polsce była duża liczba emigrantów z Rzeczpospolitej przebywająca na terenie Wysp. Artykuł ma na celu przedstawienie stanowiska jednego z najważniejszych angielskich dzienników, który kreuje nie tylko brytyjską politykę zagraniczną ale także wpływa na opinię mieszkańców Wielkiej Brytanii – gazety “The Guardian”. „The Guardian” poprzez zaprezentowanie dwóch odmiennych wizerunków głównych partii politycznych w Polsce – które miały zmierzyć się w wyborach w 2005 i 2007 roku – Platformy Obywatelskiej i Prawa i Sprawiedliwości, starał się wpłynąć na wynik głosowania. Artykuły prasowe, które ukazywały się na łamach publikatora opisywały nie tylko partie polityczne, ale także miały na celu wykreowanie wizerunku Polski na Wyspach. W zależności od wyniku głosowania obraz Polski i Polaków ulegał diametralnej zmianie.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2014, 27, 1; 217-234
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Brytyjsko-niemiecki układ morski z 18 czerwca 1935 roku
    Anglo-German naval agreement of 18 June 1935
    Autorzy:
    Szudarek, Krystian Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1600701.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    Great Britain
    Germany
    Anglo-German relations
    disarmament
    rearmament
    appeasement
    Wielka Brytania
    Niemcy
    stosunki brytyjsko-niemieckie
    rozbrojenie
    remilitaryzacja
    Opis:
    Brytyjsko-niemiecki układ morski został zawarty 18 czerwca 1935 roku w Londynie w formie wymiany not pomiędzy brytyjskim sekretarzem stanu do spraw zagranicznych sir Samuelem Hoarem i przedstawicielem III Rzeszy Joachimem von Ribbentropem. W porozumieniu tym rząd brytyjski zaakceptował prawo Niemiec do rozbudowy floty wojennej do poziomu 35% połączonych sił morskich członków Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Z punktu widzenia militarnego oznaczało to możliwość czterokrotnego wzrostu tonażu globalnego Kriegsmarine (z poziomu 108 000 ton, przyznanego Niemcom w traktacie wersalskim, do poziomu 420 500 ton). Z punktu widzenia formalnoprawnego układ oznaczał rewizję traktatu wersalskiego i legalizację przez Wielką Brytanię wypowiedzenia części V traktatu wersalskiego przez Adolfa Hitlera w marcu 1935 roku. W wymiarze politycznym układ uwidocznił tendencję polityki brytyjskiej do poszukiwania porozumienia z Berlinem poprzez rewizję systemu wersalskiego w ramach tzw. polityki appeasementu. Oznaczał również zerwanie wspólnego brytyjsko-francusko-włoskiego frontu wobec Niemiec i odejście od polityki zakładającej zgodę mocarstw zachodnich na rewizję militarnych klauzul traktatu wersalskiego w zamian za pewne ustępstwa ze strony Hitlera (powrót Niemiec do Ligi Narodów i na Konferencję Rozbrojeniową oraz przystąpienie Niemiec do regionalnych paktów bezpieczeństwa – paktu lotniczego, paktu wschodniego i paktu dunajskiego). W artykule przedstawiono genezę tego układu z brytyjskiej perspektywy i przeanalizowano przyczyny, które skłoniły brytyjski rząd do akceptacji żądań Hitlera i zawarcia porozumienia na warunkach niemieckich. Brytyjski rząd zawarł porozumienie, mając na uwadze czynniki polityczne, strategiczne, militarne i ekonomiczne. Wielka Brytania nie była skłonna reagować na remilitaryzację Niemiec za pomocą sankcji. W Londynie uważano, że zawarcie porozumienia na warunkach niemieckich jest jedyną alternatywą dla nieograniczonego rozwoju niemieckiej floty. Brytyjscy ministrowie byli zdania, że nie można było odrzucić niemieckiej „oferty” przez wzgląd na własną opinię publiczną w przededniu wyborów do Izby Gmin. Porozumienie na warunkach niemieckich akceptowała brytyjska Admiralicja, która analizowała układ w szerszej perspektywie, w kontekście japońskiego zagrożenia na Dalekim Wschodzie. W Foreign Office zakładano natomiast, że bilateralne porozumienie z Berlinem będzie punktem wyjścia do ogólnego porozumienia z Niemcami, obejmującego inne elementy, w tym ważny dla brytyjskiego bezpieczeństwa pakt lotniczy.
    The Anglo-German Naval Agreement was signed on 18 June 1935 in London through the exchange of notes between the British Foreign Secretary, Sir Samuel Hoare and the representative of the Third Reich, Joachim von Ribbentrop. In this agreement the British government accepted Germany’s right to grow their Navy up to the level equalling 35% of the aggregate naval strength of the members the British Commonwealth of Nations. From a military perspective it meant that Germany could increase their Kriegsmarine’s global tonnage fourfold (from 108,000 tonnes limit set in the Treaty of Versailles to 420,500 tonnes). From an official and legal point of view it meant a revision of the Treaty of Versailles and legalisation of Adolf Hitler’s renunciation of the Part V of the Treaty of Versailles in March 1935 by Great Britain. The political dimension highlighted a trend in British policy to seek an agreement with Berlin through a revision of the Versailles order within the so-called policy of Appeasement. It also meant a break in the joint British, French and Italian front towards Germany and a move away from a policy of agreement between western powers on revising military caveats of the Treaty of Versailles in exchange for some concessions by Adolf Hitler (Germany’s return to the League of Nations and to the Disarmament Conference and Germany’s accession to the regional security pacts: the Air Pact, the Eastern Pact and the Danubian Pact. This article presents the background to this agreement from the British point of view and the analysis of the logic that made British government accept Hitler’s demands and conclude the agreement on German terms. British government signed the agreement taking into consideration political, strategic, military and economic factors. Great Britain was not keen to react to the remilitarisation of Germany with sanctions. London believed that concluding the agreement on German terms is the only alternative to the unlimited growth of the Germany Navy. British ministers considered the rejection of the German “offer” off the table due to the view of their public opinion in the run-up to the General Election. Signing the agreement on German terms was accepted by the British Admiralty where the deal was analysed in a broader perspective through the lenses of the Japanese threat to the Far East. Foreign Office, on the other hand, assumed that a bilateral agreement with Berlin would be a good opening towards a general settlement with Germany that would embrace other elements including the Air Pact so significant for the security of Britain.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2017, 30; 151-189
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    U kresu zimnej wojny - brytyjska ocena relacji z ZSRR i państwami Europy Środkowo-Wschodniej w 1988 roku
    At the End of the Cold War - The British Opinion about the Relations with the USSR and the States of Central and Eastern Europe in 1988.
    Autorzy:
    Leszczyński, Paweł
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1601079.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    British Foreign Policy
    Cold War
    Central and Eastern Europe
    Soviet Union
    Great Britain
    brytyjska polityka zagraniczna
    Zimna Wojna
    Europa Środkowo-Wschodnia
    Związek Radziecki
    Wielka Brytania
    Opis:
    W niniejszym artykule przedstawiono koncepcję brytyjskiej polityki zagranicznej w stosunku do państw Europy Środkowo-Wschodniej, realizowanej przez ministra spraw zagranicznych Geoffreya Howe’a w końcu lat 80. XX wieku, gdy zimna wojna zmierzała ku końcowi. Howe był ministrem sprawa zagranicznych i Wspólnoty Narodów w rządzie Margaret Thatcher. Polityka zagraniczna Zjednoczonego Królestwa w stosunku do państw Europy Środkowej i Wschodniej w tym okresie, była zdeterminowana paroma ważnymi czynnikami, przykładowo: pozycją geopolityczną, sojuszem ze Stanami Zjednoczonymi i pozostałymi państwami z NATO i resztą świata „kapitalistycznego”, reformami Michaiła Gorbaczowa (szczególnie tzw. Pierestrojką, Glasnostią o raz Nowym Myśleniem) i ich znaczeniem dla stosunków międzynarodowych. Autor zwraca uwagę na brytyjską „politykę różnicowania” w ramach bloku radzieckiego w tamtym czasie. Z jednej strony były w nim państwa z rodzajem reform ekonomicznych jak ZSRR, Polska i Węgry, a z drugiej – państwa „starego reżimu” bez oznak liberalizacji – jak np. Rumunia, NiemieckaRepublika Demokratyczna czy Bułgaria.
    The article presents the concept of the British foreign policy towards the states of Central and Eastern Europe, made by Foreign Secretary Geoffrey Howe at the end of 1980s, when the cold war was just about to be over. He was Secretary of State for Foreign and Commonwealth Affairs in the cabinet of Margaret Thatcher. The foreign policy of the United Kingdom towards the states of Central and Eastern Europe at that time was shaped by several important factors; for example: the geopolitical position, the alliance with the USA, the other NATO member-states and the remaining capitalist countries, the reforms introduced by Mikhail Gorbachev (especially the socalled perestroika, glasnost and ‘New Thinking’) and their significance for international relations. T he a uthor p ays a special attention to the British policy of ‘diversification’ within the Soviet bloc at that time. On the one hand there were countries that were introducing the reforms implemented in the USSR (Poland and Hungary); on the other, there were states of ‘old regime’, without any signs of liberalisation, such as Romania, the German Democratic Republic, or Bulgaria.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2016, 29; 217-232
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Nasza przyszłość leży na morzu”. Wewnętrzne i zewnętrzne uwarunkowania rozbudowy floty niemieckiej w latach 1898–1912
    “Our future lies on the sea”. Internal and external factors of Germany’s naval armaments in the years 1898–1912
    Autorzy:
    Szlanta, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1600367.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Szczeciński. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego
    Tematy:
    William II
    Alfred von Tirpitz
    Germany
    Great Britain
    fleet
    naval arms race
    First World War
    Wilhelm II
    Niemcy
    Wielka Brytania
    flota
    wyścig zbrojeń morskich
    pierwsza wojna światowa
    Opis:
    Od momentu wstąpienia na tron w czerwcu 1888 roku cesarz Wilhelm II dążył do rozbudowy potencjału morskiego Niemiec jako integralnej części tzw. Weltpolitik (polityki światowej). Uznawał on przekształcenie Niemiec w mocarstwo morskie za jeden z kluczowych celów swego panowania. W jego ocenie nowa flota powinna spełniać wiele istotnych funkcji, m.in. poprawić międzynarodową pozycję Niemiec, uczynić z nich atrakcyjnego sojusznika i ułatwić pozyskanie nowych zdobyczy kolonialnych. Dodatkowo była potrzebna do ochrony handlu zamorskiego i szlaków komunikacyjnych z niemieckimi koloniami. Duma z nowej, potężnej floty miała pomóc w unifikacji społeczeństwa niemieckiego i przyczynić się do zwalczenia wśród klasy robotniczej wpływów podważającej polityczne i społeczne status quo socjaldemokracji. W aspekcie ekonomicznym zakrojony na szeroką skalę program zbrojeń morskich przyczynić się miał do poprawy sytuacji ekonomicznej w Niemczech, dając ważny impuls do rozwoju nowoczesnych gałęzi przemysłu i stymulując wzrost zatrudnienia. Aby przekonać niemiecką opinię publiczną do konieczności zbrojeń morskich, rząd niemiecki zainicjował bezprecedensową, nowoczesną kampanię propagandową. Kluczową postacią całego projektu stał się nominowany w 1897 roku na stanowisko sekretarza stanu w Urzędzie ds. Marynarki Alfred von Tirpitz. Opracował on tzw. koncepcję ryzyka. W jego ocenie Niemcy powinny posiadać flotę na tyle silną, aby odstraszyć potencjalnego agresora. Głównie dzięki jego wysiłkom Reichstag w 1898 roku przegłosował ustawę morską. W kolejnych latach, aż do 1912 roku, była ona aż czterokrotnie nowelizowana. Pokładane w projekcie nadzieje nie zostały spełnione. Zamiast wzmocnić pozycję międzynarodową Niemiec, program rozbudowy floty doprowadził do ich izolacji w gronie wielkich mocarstw. Zwłaszcza brytyjscy politycy i opinia publiczna byli przekonani, że stacjonująca na stałe w bazach nad Morzem Północnym niemiecka flota była budowana tylko w jednym celu, a mianowicie po to, aby zagrozić brytyjskiej dominacji na morzach i przygotować ewentualną inwazję. Wielka Brytania była zdeterminowana do zachowania swojej przewagi morskiej, którą uznawała za niezbędny warunek obrony Wysp Brytyjskich i utrzymania rozległego imperium kolonialnego. Brytyjczycy bezskutecznie próbowali wypracować kompromis z Niemcami w tej kwestii. Jednak cesarz Wilhelm II był zdecydowany, by nie pozwolić na jakąkolwiek obcą ingerencję w program budowy floty. Ostatnią próbą znalezienia kompromisu była nieudana misja lorda Richarda Haldane w Niemczech, podjęta w lutym 1912 roku. Wielkiej Brytanii nie pozostał zatem inny wybór niż zacieśnienie swych politycznych i wojskowych więzi z państwami uznawanymi dotąd za potencjalnych wrogów, czyli z Francją i Rosją. Koszty programu bardzo obciążyły niemiecki budżet, czyniąc koniecznymi reformy finansowe i wprowadzenie nowych podatków. Podczas pierwszej wojny światowej niemiecka flota pancerna nie odegrała znaczącej roli w operacjach wojskowych, a po jej zakończeniu została wydana zwycięzcom.
    Since the very beginning of his accession to the throne in June, 1888, German emperor William II strived to develop Germany’s naval potential, as an integral element of so called “world policy” Weltpolitik. He regarded the transition of the German Reich into a full-scale naval great power as one of the crucial aims of his reign. In his eyes a new fleet should perform many important tasks such as improving Germany’s international position and appeal as a potential ally. This would widen its freedom of movement and help gain new colonial acquisitions. In addition, a German fleet was needed to protect her growing overseas trade and defend communication lines with German colonies. The pride of a new, powerful navy should also help to establish a real unification of German society and to fight back the socialist influence within the working-class, which challenged the existing political and social status quo. In economic terms, this largescale naval armament program should improve Germany’s economic situation, acting as an important catalyst for developing branches of modern industry and for boosting employment. To convince German public opinion of the necessity of naval armaments, the German government started a huge, unprecedented, modern PR-campaign. A key figure of the whole project was Admiral Alfred Tirpitz, nominated in 1897 to the post of State Secretary of the Naval Office. Tirpitz framed the conception of “the risk fleet”. In his opinion Germany should possess a fleet so strong that it would discourage potential aggressor. Mainly, thanks to his efforts in 1898, the German parliament voted in favor of a naval bill. In the following years, until 1912, this law was amended four times. The aspirations of this project were quashed. Instead of strengthening the German international position among the great powers, this program lead to the isolation of Germany among them. Especially, the British politicians and British public opinion were convinced that the German battle fleet stationed permanently in home waters within striking distance of their islands could have only one meaning, namely that such a fleet was built to challenge British naval supremacy and prepare the way for the eventual German invasion. Great Britain was keen to maintain her naval preponderance, which it regarded as indispensable for defending the British Islands and maintaining its vast overseas empire. In vain they tried to work out a compromise with Germans on that issue. But William II was determined to not allow any foreign intrusion in his naval-building program. The last attempt of finding a compromise was the failed mission to Germany of lord Richard Haldane at the beginning of 1912. Thus Great Britain seemed to have no choice but to try to tighten political and military relations with countries regarded, until now, as potential enemies, namely France and Russia. The cost of the program weighed down the German state budget, thus necessitating financial reform and new taxes. During the First World War, the German battleship fleet did not play a substantial role in military operations and after the war was handed over to the victorious allies.
    Źródło:
    Studia Maritima; 2017, 30; 41-67
    0137-3587
    2353-303X
    Pojawia się w:
    Studia Maritima
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies