Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Albo albo" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Idea unii polsko-litewskiej w twórczości Jana Kochanowskiego
Autorzy:
Rusnak, Radosław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2031010.pdf
Data publikacji:
2019-12-16
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Jan Kochanowski
Union of Lublin
Proporzec albo Hołd pruski
Fraszki
unia lubelska
Opis:
The paper takes a common view of those works by Jan Kochanowski which reflect the relationship between the author and the act of the Polish-Lithuanian Union established on 1 July 1569 in Lublin. The only text that is the poet’s direct reaction to the event in question is Proporzec or Hołd pruski, which does not mean that there are no other works of this type by Kochanowski. The examples are the poem Zgoda / Concordia, Fragment XXI (Battle with Amurat at Varna), the Latin Ode IV (Ad Concordiam) or Fraszka II 107 (Na most warszewski / On the Bridge of Warsaw).
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2019, 14, 9; 158-169
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pieśń o chwale Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Uwagi o tradycji genologicznej Proporca albo Hołdu pruskiego Jana Kochanowskiego
Autorzy:
Banaś-Korniak, Teresa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2031012.pdf
Data publikacji:
2019-12-16
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Polish-Lithuanian Commonwealth
Jan Kochanowski
Proporzec albo Hołd pruski
unia polsko-litewska
Opis:
The aim of the paper is to show that Jan Kochanowski’s Proporzec albo Hołd Pruski, a work of literature considered for a long time to be poor in artistic terms, refers to the convention of a triumphant song of victory, namely the epinikion. It is a literary form with ancient roots. The poet of Czarnolas, in his original way, combined the convention of epinikion with verse-driven canvassing speech (on the border between genus deliberativum and genus demonstrativum), using a number of arguments in favour of implementing the resolutions of the Sejm (Parliament Assembly) of Lublin of 1569. The work consistently develops one thread – the struggle with the Teutonic Knights, which is connected with the selective presentation of the historical images of the Polish rulers’ military campaigns for Pomerania and Duchy of Prussia. The consistency of the presented historical descriptions with the ideological content, expressive “speech decorations” and faithfulness to the conventions of the sixteenth-century political poetry make the literary artistry of Proporzec… impressive and standing out with its artistry against the background of occasional Old Polish poems.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2019, 14, 9; 170-184
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wyspiański, Schiller, Osterwa – Pillars of Modern Polish Theatre
Wyspiański, Schiller, Osterwa – filary nośne nowoczesnego teatru polskiego
Autorzy:
Braun, Kazimierz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2030920.pdf
Data publikacji:
2018-12-16
Wydawca:
Uniwersytet Rzeszowski. Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego
Tematy:
Mise en scene
Theatre direction (or theatre directing)
Polish directorial style
The Great Reform of Theatre
inscenizacja
reżyseria
polski styl inscenizacji albo „polski teatr inscenizacji”
Wielka Reforma Teatru
Opis:
Spośród wielu artystów, którzy zakładali fundamenty, a następnie budowali wielki gmach nowoczesnego teatru polskiego, historia wyróżniła trzy wielkie postaci. Stanisław Wyspiański, związany z modernizmem, przez wielu zwany „ojcem nowoczesnego teatru polskiego”, zbudował fundamenty polskiego teatru, tak jak był on rozumiany i praktykowany w XX w. w dziedzinie dramaturgii i inscenizacji. Tworzył sztuki teatralne nierozdzielnie związane z ich projektami scenicznymi. Były to „dzieła sztuki teatru”, w których materia utkana była ze słów i obrazów, z wizyjnej poezji i dosadnego realizmu. Leon Schiller poszedł śladami Wyspiańskiego. Stał się czołowym twórcą Wielkiej Reformy Teatru w Europie. Uprawiał reżyserię jako wyodrębnioną dziedzinę sztuki; stworzył „polski teatr inscenizacji”; zapoczątkował także nauczanie reżyserii jako dziedziny akademickiej. Jego głównym reżyserskim dokonaniem (obok innych widowisk) były inscenizacje polskich dramatów romantycznych, z których mickiewiczowskie Dziady (Lwów 1932, Wilno 1933, Warszawa 1934) były szczytowym osiągnięciem polskiego teatru w XX wieku. Juliusz Osterwa, aktor, reżyser, organizator życia teatralnego oraz reformator teatru, stworzył teatr Reduta, modelowe laboratorium nowego aktorstwa. Rozwinął i ugruntował psychologiczny i realistyczny nurt w polskim aktorstwie. Propagował polską dramaturgię współczesną (m.in. prapremiery sztuk Szaniawskiego, Żeromskiego, Rittnera) i poetycki teatr wspólnoty aktorów i widzów (Wyzwolenie jako dialog Konrada z widzami, misteryjny Książę niezłomny, przedstawienia podziemne i projekty z czasu II wojny światowej). Włączył swe prace w specyficznie polską tradycję „teatru służby” – służby narodowi i służby Bogu.
Źródło:
Tematy i Konteksty; 2018, 13, 8; 415-435
2299-8365
Pojawia się w:
Tematy i Konteksty
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies