Temat: GOD - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Jahwe: Bóg gniewu czy miłosierdzia?
YHWH: God of Anger or Mercy?
Autorzy:: Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1902572.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: Jahwe
Bóg
gniew
miłosierdzie
Bóg miłości
Stary Testament
Yahweh
God
Anger
Mercy
God of Love
Old Testament
Opis:: Starotestamentowa wiedza o Bogu ma wiele aspektów. W teologicznych poglądach biblijnych widoczne są zarówno koncepcje oryginalne, jak i pewne zapożyczenia zaczerpnięte z ówczesnej literatury bliskowschodniej. Wywarły one wpływ na tekstowe wyrażenia odnoszące się do Jehowy. Mimo tych literackich zależności, w Starym Testamencie istnieje jednorodne przesłanie o Bogu. Na różne sposoby Biblia ukazuje aktywną obecność Boga wśród narodu wybranego. Są teksty przedstawiające gniew Boży lub Boga wojny. Inne opisują Jehowę jako kochającego Ojca, troszczącego się o wszystkich ludzi, a nie tylko o Izraelitów. Nie ma jednak w tych obrazach sprzeczności, ponieważ różnorodność przedstawień Boga w Biblii nie wynika z jakiejś niestałości w postępowaniu Jahwe wobec ludzi, ale z różnych etapów objawienia Bożego, które w dłuższym okresie doprowadziło wierzących do spotkania z jedynym Bogiem: Bogiem miłości.
The Old Testament knowledge about God has many aspects. The theological views of the Bible show both original concepts and some borrowings taken from the contemporary Middle East literature. They exerted influence on the textual expressions referring to Jehovah. Despite this literary dependence, there is a homogeneous message about God in the Old Testament. In various ways the Bible shows the active presence of God among the chosen people. There are texts presenting God’s anger or the God of war. Others describe Jehovah as a loving Father, caring for all people, not just for the Israelite’s. Still, there is no contradiction in these images because the variety of God’s depiction in the Bible does not come from any inconstancy of Yahweh’s conduct towards people but from different stages of the divine revelation which – within a longer period of time – has led the believers to meet the only God: the God of love.
Źródło:: Scriptura Sacra; 2017, 21; 189-203
1428-7218
Pojawia się w:: Scriptura Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Sformułowanie metV evmou jako znak bliskości Boga i człowieka w Apokalipsie św. Jana
The Phrase metV evmou as a Sign of Intimacy between God and Man in the Book of Revelation
Autorzy:: Nowińska SM, Joanna
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/578771.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: bliskość
Bóg
człowiek
percepcja
cel
intimacy
God
man
perception
aim
Opis:: The phrase metV evmou used in the Book of Revelation has two subjects. The first is Jesus, who submit to a man a proposition to create relationship (Rev 3:4.20.21), the second one – a man, who receive news as directed to him (Rev 1,12; 4,1; 10,8; 17,1; 21,9). Mediations of God’s presence (Rev 10,8; 17,1; 21,9) don’t make any problem for perception. The space of communication between God and a man constitutes the intimacy, confidence and protection, and courage to realize God’s order (Rev 1:12) and fight to everyday problems (Rev 3:4). The accent on the aspect of interchange (Rev 3:20f) confirms the quality of that relationship for God and establishes liberty and authenticity of that discuss (peripate,w metV evmou – Rev 3:4). The propose of common dinner, because of deipne,w (Rev 3:20) put the intimacy in the context of Eucharist. The author join metV evmou with promises for conquerors (Rev 3:21) and in that’s way remind the covenantal declaration (Rev 21:3) and announce son’s dignity (Rev 21:7). Such founded the intimacy give a chance to fight with any kind of a pressure and a distress – so it is the aim of the Book of Revelation.
Sformułowanie metV evmou zastosowane w Apokalipsie św. Jana posiada dwa podmioty. Pierwszym jest Jezus, składający człowiekowi propozycję tworzenia więzi (Ap 3,4.20.21), natomiast drugim – człowiek, odbierający przekaz jako skierowany do niego (Ap 1,12; 4,1; 10,8; 17,1; 21,9). Percepcji nie utrudniają zastosowane mediacje Bożej obecności (Ap 10,8; 17,1; 21,9). Powstała w ten sposób przestrzeń komunikacji interpersonalnej kształtuje bliskość, zaufanie i poczucie bezpieczeństwa oraz udziela odwagi do podjęcia Bożych poleceń (Ap 1,12) i stawiania czoła wymaganiom codzienności (Ap 3,4). Zaakcentowany aspekt wymiany między Jezusem a człowiekiem (Ap 3,20n) potwierdza wartość tej relacji, jaką posiada ona w oczach Boga, oraz sankcjonuje wolność i autentyzm dyskursu (peripate,w metV evmou – Ap 3,4). Propozycja wspólnej uczty z racji zastosowanego deipne,w (Ap 3,20) rozciąga horyzont bliskości na eucharystyczną. Włączenie metV evmou w obietnice dla zwycięzcy (Ap 3,21) odsyła do deklaracji przymierza (Ap 21,3) i zwiastuje uzyskanie godności syna (Ap 21,7). Zbudowana na takich fundamentach bliskość z Jezusem ma szansę oprzeć się każdej formie ucisku i rozpaczy – a taką nadzieję pragnie wlać w serca odbiorców autor natchniony Apokalipsy św. Jana.
Źródło:: Scriptura Sacra; 2015, 19; 171-182
1428-7218
Pojawia się w:: Scriptura Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: La Parola di Dio nelle preces dei Vespri dell’Epifania
The Word of God in the Preces of the Epiphany Vespers
Autorzy:: Superson, Jarosław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/29432150.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: Word of God
Preces
Vespers
Epiphany
słowo Boże
preces
Nieszpory
Epifania
Opis:: Preces are the prayers that in modern Liturgy of the Hours are recited during Morning Prayer (invocationes) and Vespers (intercessiones). For centuries they were usually composed of psalm verses quotes and placed in different canonical hours. Contemporary preces created after the Second Vatican Council by Coetus XII bis are generally not. The author of the presentation entitled “The Word of God in the preces of the Vespers on Epiphany”, considering the record of Sacra Congregatio pro Cultu Divino, Commissio specialis ad instaurationem liturgicam absolvendam, Schemata n. 348, pointed out some expressions and phrases in verses 2, 6, 7, 12 i 17 of Psalm 71, which belongs to royal prayers, as the biblical source for preces on the Feast of Epiphany. The result of his research is an observation that Scriptura crescit cum orante, not only during reading of the text but above all as the updating in the course of the rite, which dynamism feeds the prayer so lavishly that the Word of God becomes his own and motivates him to compose a personal prayer. Keywords: Word of God, preces, Vespers, Epiphany.
Preces to modlitwy, które we współczesnej Liturgii Godzin są odmawiane podczas Jutrzni (invocationes) i Nieszporów (intercessiones). Przez wieki były one zbudowane zazwyczaj z cytatów wersetów psalmicznych i umieszczone w różnych godzinach kanonicznych. Współczesne preces utworzone po Soborze Watykańskim II przez Coetus XII bis generalnie już takie nie są. Autor prezentacji pt. „Słowo Boże w preces Nieszporów Epifanii” dzięki dotarciu do zapisu Sacra Congregatio pro Cultu Divino. Commissio specialis ad instaurationem liturgicam absolvendam. Schemata n. 348 wskazał niektóre wyrażenia i zwroty umieszczone w wersetach 2, 6, 7, 12 i 17 psalmu 71, zaliczanego do królewskich, jako źródła biblijne dla preces uroczystości Epifanii. Owocem jego badania jest konstatacja, że Scriptura crescit cum orante nie tylko podczas zwykłej lektury tekstu ale przede wszystkim jako jego aktualizacja i waloryzacja w przebiegu obrzędu, którego dynamizm karmi modlącego się tak obficie, że słowo Boże staje się jego modlitwą i motywuje go do komponowania modlitwy osobistej. Słowa kluczowe: słowo Boże, preces, Nieszpory, Epifania.
Źródło:: Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars; 2023, 61, 1; 49-63
1234-4214
Pojawia się w:: Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: Najbliższe pokrewieństwo a wielka rodzina w Biblii
The close family relationship and the great family in the Bible
Autorzy:: Dąbek OSB, Tomasz Maria
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/475257.pdf
Data publikacji:: 2011
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: Family, clan, redeemer, society, nation, Israel, Church, redemption, children of God
Opis:: In biblical Israel family relations were very important. God created man in the image of Himself - male and female (Gn 1:27). The woman is a helper suitable for man (Gn 2:21-23) and both are the unity. The children are continuation of the life of their parents (Si 30:3-6). Twelve tribes were descendants of the twelve Jacobs’s sons and all Israel was one great family. The family duties were sacred as the holy war (cf. Dt 20:5.7; 24:5). God was for Israel as father or mother (cf. Dt 1:31; 8:56; Is 66:13; Hos 11:2s), redeemer of His debts (LaeGo, laeAG - Gö´ël, Gô´ël - Is 41:14; 49:7; Iz 59:20; cf. Ps 19:15). In the New Testament Christ lived in the human family, but He taught that His true family are those who hear the words of God and put them into practice (Mt 12:46-50; Mk 3:31-35; Lk 8:19-21; 11:27s). No one who prefers father or mother, son or daughter to Jesus is worthy of Him (Mt 10:37; cf. Lk 14:26). He is opposed to divorce (Mk 10:2-12 par.) and ritual traditions opposite to help to father and mother (korban – Mt 15:4-6; Mk 7:10-12; Lk 18:20). His doctrine will be a cause of dissension in the families (Mt 10:35s; Lk 12:52s). In the Church of Christ all are brothers and sisters (cf. Ac 1:13.15s; 6:3; 9:30; 10:23; Rm 1:13; 8:1; 16:1 Co 1:1.10; 7:15; 9:5; 16:11s.15.20; 2 Co 11:8; Ga 1:2; 1 Th 1:4; 5:25-27; 2 Th 1:3; 1 Tm 5:2; Phm 2; Jm 2:15) as adopted children of God (Rm 8:15-17), brothers and sisters of Jesus – “the eldest of many brothers” (Rz 8:29). He is our Redeemer (Tt 2:14; cf. Mt 20:28; Mk 10:45; Lk 21:28; 24:21; Rm 3:24; 8:23; 1 Co 1:30; Ga 3:13; 4:5; Ep 1:7.14; 4:30; Col 1:14; Heb 9:12.15; 1 P 1:18) – by His Blood. The biblical references from "The New Jerusalem Bible", Garden City - New York 1985.
Źródło:: Family Forum; 2011, 1; 193-205
2084-1698
Pojawia się w:: Family Forum
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 5.

Tytuł:: Gotteserfahrung heute – Wie kann man Gott überhaupt erfahren?
Experience of God Today – how Can be God experienced at All?
Doświadczenie Boga dzisiaj – jak można w ogóle doświadczyć Boga?
Autorzy:: Werbick, Jürgen
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/595702.pdf
Data publikacji:: 2019
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: Erfahrung
Gotteserfahrung
Glaube
doświadczenie
doświadczenie Boga
wiara
experience
experience of God
faith
Opis:: Doświadczenia są wyzwaniami w obszarze uczenia się. Doświadczać oznacza w tym sensie postrzegać i rozumieć, jak człowiek w obliczu tego, z czym się spotyka, musi przepracować swoje założenia, wyobrażenia i nastawienia. Pismo Święte jest świadectwem o doświadczeniach Boga, w których za każdym razem Bóg był postrzegany jako wyzwanie dla odnowy życia i prowokował proces uczenia się, który prowadził do nowego postrzegania Boga, człowieka i świata. Bóg jest współ-doświadczany; jest dostrzegany jako współ-działający, inicjujący życie w pełni, jako pełne obietnicy wyzwanie, aby zawierzyć temu, co – używając języka Nowego Testamentu – Bóg pragnie zapoczątkować z ludźmi jako swoje królestwo.
Experiences are challenges in the field of learning. Experience means in this meaning seen and understand how man in the face of what he meets should rework his assumptions, imaginations and attitudes. Bible is witnessing experiences of God, in which God is always seen as a challenge for the renewal of life and has provoked processes of learning which lead to a newly seen of God, man and world. God is experienced "with", God is seen as working "with", as one how initiates full life, as a challenge full of promise that calls to entrust to him all what – in the words of the New Testament – God wants to begin for building his kingdom with his people.
Erfahrungen sind Lern-Herausforderungen. Eine Erfahrung machen heißt in diesem Sinne wahrzunehmen und zu verstehen, wie ich angesichts des mir Widerfahrenen meine Annahmen, Vorstellungen und Einstellungen umarbeiten muss. Die Bibel bezeugt Gotteserfahrungen, in denen jeweils Gott als Herausforderung zur Erneuerung des Lebens wahrgenommen wurde und einen Lernprozess provozierte, der Gott, die Menschen, Geschichte und Welt neu sehen lehrte: Gott wird mit-erfahren; er wird wahrgenommen als der Mit-Wirkende, das Leben in Fülle Initiierende, als die verheißungsvolle Herausforderung, sich auf das einzulassen, was er – neutestamentlich gesprochen – als sein Reich mit den Menschen anfangen will.
Źródło:: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2019, 39, 2; 11-26
0137-3420
Pojawia się w:: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 6.

Tytuł:: Markowa Ewangelia o Synu Bożym
Mark’s Gospel about the Son of God
Autorzy:: Malinowski, Zbigniew
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/578747.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: św. Marek
Ewangelia
Syn Boży
Jezus Chrystus
St. Mark
Gospel
Son of God
Jesus Christ
Opis:: Every gospel discovers the truth about God. St. Mark reveals Jesus Christ to us. Gospel shows us identity of Jesus, presents him, and with details shows his relation to his father. The title of this gospel is given by Mark himself, and at its very beginning appears the subject of Gods fatherhood.Mark focuses on the vision of the mission of Jesus. Presents with details showing chronology of events in Jerusalem, exactly showing also the relation between Jesus and his pupils. Firstly we see the picture of a person, than crucified Messiah, human son, and finally Gods Son.The article focuses on only two crucial moments of St. Marks Gospel: the description of baptism and the death of Jesus (the confession of centurion) showing Jesus as Gods son.Tradition perpetuates the belief that it is a work about Gods son. Mark shows it in the very first sentence. His baptism is a confirmation of solidarity of Jesus and sinners, but also climax in St. Mark Gospel. This moment convinces us that the mission of John the Baptist is fulfilled. In the direct closeness of the death of Jesus we see this happening emphasising the significance of what happened. The centurion ascertains a big change after the death of Jesus. It is also a condensation of a faith admission of commune into godhead after his death and resurrection.Mark admits just like Matthew extraordinary happenings that took place in nature after his death. The confession of centurion is shown similarly by Mark and Matthew. By introducing the centurions figure Mark shows the analogy between the baptism and the death of Jesus. Mark in his gospel speaks to those who are unfaithful and to those who wander. By reading marks gospel they can see that Jesus is alive and acts in reference to the Father. And at the same time we can see that alongside there exists the Father and the Son.
Każda Ewangelia odkrywa przed nami prawdę o Bogu. Chcę pokazać, że św. Marek objawia nam Jezusa Chrystusa. Ewangelista, ukazując nam tożsamość Jezusa, przedstawia, kim On jest oraz szczegółowo rysuje nam relację Jezusa z Ojcem. Tytuł tej Ewangelii nadaje sam Marek, a na samym początku pojawia się temat ojcostwa Boga.Marek skupia się na wizji posłannictwa Jezusa. Bardzo dokładnie przedstawia chronologię wydarzeń z publicznej działalności Jezusa w samej Jerozolimie, dokładnie ukazuje też relacje Jezusa i uczniów. Najpierw widzimy obraz człowieka, nauczyciela, dalej ukrzyżowanego Mesjasza, Syna Człowieczego i w końcu Syna Bożego. W swojej prezentacji zatrzymuję się jedynie nad dwoma kluczowymi momentami Ewangelii św. Marka: opis chrztu i śmierci Pana Jezusa (wyznanie setnika), które ukazują Chrystusa jako Syna Bożego.Sama tradycja utrwala przekonanie, że jest to dzieło o Synu Bożym. Marek pokazuje to już w pierwszym zdaniu: „Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym” (Mk 1,1). Chrzest Jezusa jest potwierdzeniem solidarności Jezusa z grzesznikami, ale i punktem kulminacyjnym Ewangelii św. Marka. Ten moment utwierdza nas w tym, że teraz wypełnia się misja Jana Chrzciciela. W bezpośredniej bliskości śmierci Jezusa zauważamy wydarzenie, które podkreśla znaczenie tego, co się stało. Opis ten pokazuje nam poganina i jego serce, w którym coś się dzieje. Setnik stwierdza wielką zmianę, która ma miejsce po śmierci Pana Jezusa. Jest to jednocześnie streszczenie wyznania wiary gminy w bóstwo Chrystusa po jego zmartwychwstaniu.Marek wskazuje tak jak Mateusz niezwykłe zjawiska, jakie miały miejsce w naturze po śmierci Pana Jezusa. Wyznanie setnika Mateusz i Marek ukazują podobnie. Wprowadzając postać setnika, Marek wskazuje analogię, jaka jest pomiędzy chrztem i śmiercią Jezusa. Marek w swojej Ewangelii przemawia do niewierzących i do tych którzy jeszcze błądzą. Czytający więc Ewangelię Markową mogą zobaczyć, że Jezus żyje i działa w odniesieniu do Ojca, a jednocześnie możemy zobaczyć, że obok Syna istnieje Ojciec.
Źródło:: Scriptura Sacra; 2018, 22; 281-291
1428-7218
Pojawia się w:: Scriptura Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 7.

Tytuł:: Monotrynitarne powitanie w Apokalipsie
Monotrinitarian Greeting in the Book of Revelation
Autorzy:: Rucki, Mirosław
Szymański, Karol
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/578794.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: Apokalipsa
objawienie
Trójca
sąd ostateczny
Book of Revelation
God’s revelation
Trinity
the last judgement
Opis:: In the paper, the attention is paid to the greeting directed to the readers of the Revelation in the passage 1:4-7. Its structure suggests that its source is not John who wrote the Book, but the Gog who presents Himself as a unity of three persons: Father, Son and the Holy Spirit. The greeting focused most on Jesus Christ, his exceptional love towards humans and his mssion. Along with his appearance on the Earth, the process of bringing people back to God started. Monotrinitarian greeting introduces the reader to the reality of the eschatological future which would have been horrible if not the fact of limitless love and care expressed in the greeting.
W artykule zwrócono uwagę na pozdrowienie skierowane do czytelników Apokalipsy św. Jana w wersetach 1,4-7. Struktura pozdrowienia sugeruje, że nie jest do pozdrowienie wyartykułowane przez Jana, tylko pochodzące od Boga jawiącego się jako jedność trzech Osób: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Najwięcej uwagi pozdrowienie poświęca osobie Jezusa Chrystusa, Jego wyjątkowej miłości do człowieka oraz Jego misji, albowiem wraz z Jego pojawieniem się na ziemi rozpoczęło się dzieło odzyskiwania człowieka dla Boga. Monotrynitarne pozdrowienie wprowadza czytelnika w rzeczywistość rzeczy ostatecznych, która byłaby przerażająca, gdyby nie fakt bezgranicznej miłości i życzliwości wyrażonej w tymże pozdrowieniu.
Źródło:: Scriptura Sacra; 2015, 19; 183-197
1428-7218
Pojawia się w:: Scriptura Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 8.

Tytuł:: Eucharystia w centrum eklezjologii Soboru Watykańskiego II w teologii Josepha Ratzingera
Eucharistic Ecclesiology of the Second Vatican Council in the Interpretation of Joseph Ratzinger
Autorzy:: Mętlewicz, Krzysztof
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1394561.pdf
Data publikacji:: 2021-07-29
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: Sobór Watykański II
Eucharystia
Kościół
Lud Boży
The Second Vatican Council
Eucharist
Church
People of God
Opis:: Artykuł prezentuje refleksję Josepha Ratzingera o Eucharystii, która w myśl nauczania Soboru Watykańskiego II stanowi centrum Kościoła. Lud Boży otrzymawszy od Chrystusa Jego sakramentalną obecność, ma sprawować Eucharystię z bojaźnią i szacunkiem, powinien odkrywać ją jako Jego najwyższy wyraz kultu oraz pamiętać, że z niej czerpie swoje źródło. Właściwe odczytanie tych prawd soborowych wyraźnie widać w teologii Josepha Ratzingera, który nie tylko wskazuje na istotne dla soboru postulaty odnowy, lecz także daje konkretne propozycje, w jaki sposób Kościół powinien patrzeć na najwyższy Jego dar – Eucharystię.
The article presents Joseph Ratzinger’s reflection on the Eucharist, which, according to the teaching of the Second Vatican Council, is the center of the Church. The People of God, having received from Christ his sacramental presence, are to celebrate the Eucharist with fear and respect, they should discover it as his highest expression of worship and remember that they draw their source from it. The correct readingof these conciliar truths is clearly seen in the theology of Joseph Ratzinger, who not only points to the postulates of renewal that are essential for the Council, but also gives concrete suggestions on how the Church should look at His supreme gift – the Eucharist.
Źródło:: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2021, 41, 1; 73-92
0137-3420
Pojawia się w:: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 9.

Tytuł:: Pokutna modlitwa psalmisty
Penitential prayer of psalmist
Autorzy:: Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/1902561.pdf
Data publikacji:: 2017
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: modlitwa pokutna
psalmista
psalm
lamenty
Bóg
Stary Testament
Penitential Prayer
Psalmist
Psalm
Laments
God
Old Testament
Opis:: Ps 6 jest lamentem indywidualnym (struktura: ww. 2-4 lament; ww. 5-8 modlitwa o uzdrowienie; ww. 9-11 dziękczynienie). Lamenty w Biblii dotyczą bardzo różnorodnej tematyki. Ps 6 jest pierwszym z siedmiu psalmów pokutnych (Ps 6; 32; 38; 51; 102; 130; 143). Ww. 2-3 ukazują wszechobecną moc grzechu. Grzech ma wpływ na całą egzystencję, o czym świadczy użycie słów „kości” (fizyczne) i „dusza” (cała istota). W istocie psalmista próbuje błagać Boga, mówiąc: „Jeśli mnie nie wybawisz, będziesz miał o jednego czciciela mniej”. Psalmista kładzie wysoką wartość na chwałę Boga jako kartę przetargową.
Ps 6 is an individual lament (structure: 2-4 lament; 5-8 prayer for healing; 9-11 thanksgiving). Laments in the Bible cover a wide variety of topics. Ps 6 is the first of the seven .penitential psalms (Ps(s) 6; 32; 38; 51; 102, 130; 143). Verses 2-3 demonstrate the pervasive power of sin. The sin has an impact on whole existence, as evidenced by the use of the word s “bones” (physical) and “soul” (entire being). In essence, the psalmist is trying to plead with God by saying, “If You don’t deliver me, You will have one less worshiper”. Psalmist puts a high value on the praise of God as a bargaining chip.
Źródło:: Scriptura Sacra; 2017, 21; 71-83
1428-7218
Pojawia się w:: Scriptura Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 10.

Tytuł:: Czy dom jest tylko miejscem zamieszkania? Studium biblijne
Is home only place of living? Bible study
Autorzy:: Stasiak, Sławomir
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/19944836.pdf
Data publikacji:: 2013
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: home
inhabitants
the human body
the house of God
Church
dom
dom Boży
Kościół
ciało człowieka
mieszkańcy
Opis:: The multiplicity of the use of both terms, the Hebrew (bajit) and the Greek (ho oikos) also translates into a multiplicity of meanings. The primary meaning is of course its material importance, which describes a place of residence, to which man returns after a special experience, as Zacharias (Lk 1:23), the healed paralytic (Lk 5:24), the messengers of the centurion Cornelius (Lk 7:10), or the possessed, freed from the evil spirit (Lk 8:39). An example of the extension of the meaning of the word “home” is a metaphorical sense of Luke’s work in two volumes – The Gospel and the Acts of the Apostles. The concept analysed by us he refers to all members of the family. It is the residents of the house who are the first recipients of the Gospel preached by the disciples (Lk 10:5), whose acceptance or rejection may result in a split in one house (Lk 12:52). Conversion always begins from the head of the family, its faith determines getting baptised by all members of the household (Acts 10:2, 11:14, 18:8) Particularly important meaning of the metaphor concerns home as the human body. Saint Paul developed this metaphor showing Church as the Body of Christ (Lk 11:24). We have paid particular attention to the importance of the Old Testament concept of bajit. Both the Tent of Meeting (Ex 25:8) and the Temple of Jerusalem (1 Kings 8:27) were called the House of God. God chose these places as a house for himself. However, his presence among the people does not have neither magical nor automatic consequence. God Himself, through the prophet observes: „Heavens is my throne, and the earth is a footstool for my feet. What house do you want to build for me and what place will you give me as a dwelling?” (Is 66:1). The New Testament develops even more the spiritual importance of the dwelling. We can see this especially in the parable about the host who went on a journey and left the running of his house to his servants (Mark 13:34-35). This house is also home to all its residents – members of God’s family (Eph 2:19-20). The church is the house of God, which must be properly ruled, hence the instruction that Paul addressed to Timothy (1 Tim 3:15). Every home on earth could become the House of God, if the Eucharist was being celebrated there (Acts 2:46). The early Christians clearly distinguished between the place of prayer (the Temple of Jerusalem ) from the place of celebration of the Eucharist (the house of Christians).
Źródło:: Scriptura Sacra; 2013, 17; 7-16
1428-7218
Pojawia się w:: Scriptura Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 11.

Tytuł:: Mesjasz Dawidowy w tradycji starotestamentalnej
Davidic Messiah in the Old Testament’s tradition
Autorzy:: Szymończyk, Marcel
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/19987040.pdf
Data publikacji:: 2022
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: Mesjasz Dawidowy
Jezus
obietnica Boża
Jerozolima
Stary Testament
Davidic Messiah
Jesus
God’s promise
Jerusalem
Old Testament
Opis:: Dawid pokonał różnych nieprzyjaciół Izraela i zdobył Jerozolimę. Uroczyście przeniósł do niej Arkę Przymierza i zbudował sobie tam wspaniały pałac. Przyszła mu wtedy myśl, aby swoją wdzięczność okazać Bogu przez wybudowanie świątyni. O tym zamiarze powiadomił proroka Natana. Ten sądził, że plany króla są jak najbardziej właściwe. Jednak w najbliższą noc Bóg pouczył go, by odradził Dawidowi budowanie świątyni, bo to będzie dziełem jego syna, Salomona. Przy innej okazji wyjaśniono, że Dawid nie mógł spełnić swego zamiaru, bo za jego panowania, w czasie licznych wojen, przelano zbyt wiele krwi. Jednak za to, że Dawid chciał wybudować świątynię, Bóg dał mu wielką obietnicę, że zbuduje mu dom (w znaczeniu dynastii) niezniszczalny, trwający na wieki. Była to zapowiedź, że Mesjasz narodzi się z królewskiego rodu Dawida. Zapowiedź Boża spełniła się w Jezusie, który jest nie tylko potomkiem Dawida, ale i prawdziwym Synem Bożym.
David defeated Israel’s various enemies and captured Jerusalem. He solemny brought the Ark of the Covenant there and built a wonderful palace. Then he got an idea to show his gratitude to God by building a temple. He notified this intention to the prophet Nathan who thought the king’s plans were absolutely right. The following night, however, Nathan was told by God to advise David against building the temple because this would be the task of his son Salomon. It was explained on another occasion that the reason for not realizing David’s intention were the numerous wars during his reign and the fact that too much blood was shed in them. However, God gave David a great promise in return for his wish to build the temple. God promised David, namely, that He would build a house for him (meaning dynasty), an indestructible and everlasting one. It was a prophecy that the Messiah would be born of the royal house of David. God’s prophecy came true in Jesus who is not only a descendant of King David but also the true Son of God.
Źródło:: Scriptura Sacra; 2022, 26; 187-230
1428-7218
Pojawia się w:: Scriptura Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 12.

Tytuł:: Synoptyczne ujęcie roli Ducha Świętego w poczęciu Jezusa przez Maryję (Mt 1,18.20; Łk 1,35)
A Synoptic Approach to the Role of the Holy Spirit in the Conception of Jesus through Mary (Matt 1:18.25; Luke 1:35)
Autorzy:: Witkowski, Stanisław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/595545.pdf
Data publikacji:: 2020
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: Duch Święty
Najwyższy
zstępować
ocieniać
Syn Boży
Holy Spirit
the Most High
descend
shade
Son of God
Opis:: The article is based on the analysis of three verses (Matt 1:18.20; Luke 1:35), which deal with the role of the Holy Spirit in the conception of Jesus through Mary. Matthew uses the formulation “by the Holy Spirit” twice. Luke, in this context, uses a parallel indicating that the Holy Spirit is the power of the Most High that is God. The Holy Spirit is in these texts a separate Person having a relationship with the Father and acting on his behalf. Therefore the conceived Child will be Holy and called God’s Son from the moment of conception. In this way, the version of the text by Matthew receives a fuller understanding when read from the perspective of Luke.
Artykuł opiera się na analizie trzech wersetów (Mt 1,18.20; Łk 1,35), które traktują o roli Ducha Świętego w poczęciu Jezusa przez Maryję. Mateusz dwukrotnie posługuje się formułą „z Ducha Świętego”, natomiast Łukasz stosuje w tym kontekście paralelę wskazującą, że Duch Święty jest mocą Najwyższego, czyli Boga. Duch Święty jest w tych tekstach odrębną Osobą, mającą więź z Ojcem i działającą w Jego imieniu. Dlatego poczęte Dziecko będzie Święte i nazwane od samego poczęcia Synem Bożym. W ten sposób tekst Mateuszowy otrzymuje pełniejsze zrozumienie, gdy jest odczytany w perspektywie Łukaszowej.
Źródło:: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2020, 40, 1; 15-25
0137-3420
Pojawia się w:: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 13.

Tytuł:: Übel, Leid und Erlösung
Evil, suffering, and salvation
Zło, cierpienie i zbawienie
Autorzy:: Kałuża, Krystian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/595635.pdf
Data publikacji:: 2018
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: naturalizm
teizm
Bóg
zło
cierpienie
zbawienie
teodycea
Jezus Chrystus
naturalism
theism
God
evil
suffering
salvation
theodicy
Jesus Christ
Opis:: Naturalizm jest obecnie największym wyzwaniem dla teizmu. Jako teza metafizyczna głosi on, iż wszystko, co wydarza się w świecie, da się wyjaśnić za pomocą przyczyn naturalnych (praw przyrody); nie istnieją duchy, Bóg, bogowie lub inne nadprzyrodzone moce bądź siły. W konsekwencji naturalizm utożsamia się z materializmem i ateizmem. W artykule postawiono pytanie o egzystencjalne konsekwencje światopoglądu naturalistycznego i teistycznego. Od strony metodologicznej postanowiono wykorzystać słabości naturalizmu na korzyść teizmu. Punktem sporu uczyniono problem zła i cierpienia. Analiza obydwu stanowisk prowadzi do wniosku, iż naturalizm jest złą nowiną dla ludzkości. Jeśli Boga nie ma, nie ma ostatecznej sprawiedliwości, pojednania, odkupienia ani zbawienia. Śmierć jest kresem wszystkiego. Pokonani przez życie, ofiary zła i przemocy, na zawsze pozostaną pokonanymi. Nie ma dla nich żadnej nadziei ani ratunku. W takiej perspektywie teizm jawi się jako dobra nowina dla ludzkości. Głosi on, że chociaż istnieje zło i cierpienie, to jednak nie są one czymś ostatecznym. Wszystkie wielkie systemy religijne utrzymują„kosmiczny optymizm” (J. Hick). Chrześcijaństwo dostrzega w Jezusie Chrystusie, w Jego śmierci i zmartwychwstaniu, znak ostatecznego zwycięstwa Boga nad śmiercią i cierpieniem. Przedstawiona w artykule argumentacja na rzecz teizmu w kontekście zła i cierpienia z pewnością nie stanowi dowodu jego prawdziwości, podobnie zresztą jak naturalizm nie dowodzi nieistnienia Boga. To, w jaki sposób niewierzący postrzegają zło, jest już określoneprzez ich niewiarę. I odwrotnie: wierzący postrzegają zło w świetle wiary. Dla chrześcijan ostatnim słowem Boga w obliczu zła i cierpienia jest Jezus Chrystus.
Naturalism is currently the greatest challenge for theism. As a metaphysical thesis it proclaims that everything that happens in the world can be explained by natural causes (the laws of nature) and ghosts, God, gods, or other upernatural powers or forces do not exist. Consequently, naturalism identifies with materialism and atheism. In the article a question about existential consequences of naturalist and theist worldviews was raised. From the methodological point of view it was decided to use the weaknesses of naturalism in favour of theism. The issue of evil and suffering was made a moot point. The analysis of both attitudes led to the conclusion that naturalism is bad news for humanity. If God does not exist, there is no final justice, reconciliation, redemption, or salvation. Death is the end of everything. Defeated by life, victims of evil and violence will remain defeated forever. There is no hopenor rescue for them. From such a perspective theism appears to be good news for humanity. It proclaims that though evil and suffering exist they are not anything final. All the great religious systems maintain “cosmic optimism” (J. Hick). Christianity perceives the sign of the final victory of God over death and suffering in Jesus Christ, His death, and resurrection. The argumentation in favour of theism, presented in the article in the context of evil andsuffering, is definitely not the evidence of its truthfulness the same way as naturalism does not prove the non-existence of God. How non-believers see evil is already determined by their disbelief. And inversely, believers see evil in the light of faith. For Christians, the last word of God in the face of evil and suffering is Jesus Christ.
Źródło:: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego; 2018, 38, 2; 79-100
0137-3420
Pojawia się w:: Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 14.

Tytuł:: The God of the Patriarchs as a Common Heritage of Judaism and Christianity
Bóg patriarchów jako wspólne dziedzictwo judaizmu i chrześcijaństwa
Autorzy:: Jasiński OFM, Andrzej Sebastian
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/578765.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: Bóg
judaizm
chrześcijaństwo
patriarchowie
Abraham
Izaak
Księga Rodzaju
Tora
przymierze
obietnica
God
Judaism
Christianity
Patriarchs
Isaac
Genesis
Torah
Covenant
Promise
Opis:: Artykuł podejmuje kwestię teologicznego znaczenia (dla judaizmu i chrześcijaństwa) relacji Boga z wybranymi postaciami starotestamentalnymi Abrahamem i Izaakiem. Punktem wyjścia do analizy były teksty zawarte w Księdze Rodzaju (Rdz 15; 17; 22). Na początku ukazano miejsce Księgi Rodzaju w Torze i znaczenie tego zbioru pism w judaizmie oraz w chrześcijaństwie. Księga Rodzaju jest pierwszym pismem Tory (Pięcioksięgu), a jej redakcja była bardzo długim procesem, która brała początek już w epoce patriarchalnej (tradycje ustne), a skończyła się w czasach perskich. Pismo to ma wielkie znaczenie zarówno w tradycji judaistycznej, jak i chrześcijańskiej (Księga Rodzaju otwiera kanon Biblii w obu religiach).Najważniejszym wydarzeniem w życiu Abrahama było zawarcie przymierza z Bogiem (Rdz 15; 17). Patriarcha został nazwany „ojcem wiary”. Judaizm akcentuje aspekt partykularny relacji Bóg – Abraham i traktuje patriarchę przede wszystkim jako protoplastę Izraela, narodu, który stał się dziedzicem obietnic danych Abrahamowi. Chrześcijaństwo podkreśla w tej relacji aspekt uniwersalny, patriarcha uważany jest bowiem za ojca wszystkich wierzących, także uczniów Jezusa Chrystusa.Dzieje Izaaka są kontynuacją historii Abrahama i jego relacji z Bogiem. Najważniejszym wydarzeniem w życiu Izaaka był epizod opisany w Rdz 22 (ofiara w Moria). Abraham został wypróbowany w wierze, bowiem Bóg polecił mu ofiarować syna obietnicy (Izaaka). Uratowany przez Pana Izaak, stał się spadkobiercą obietnic Bożych. W judaizmie jest traktowany przede wszystkim jako znak wierności Boga oraz wypełnienia obietnicy potomka, natomiast w chrześcijaństwie podkreśla się znaczenie typiczne ofiary Izaaka, która zapowiadała ofiarę Jezusa Chrystusa.
The God of Patriarchs is one of the most important problem of the Old Testament. Here I argue that the problem is actually so severe as has been before (in recent scholarship). First I presented the Book of Genesis (an integral part of the Torah), then the God’s covenant with Abraham and Isaac. The story of Abraham and Isaac shows some aspects of the nature of God (his transcendent and immanent) and his activities in the time of the patriarchal period. The God of patriarchs is the God of Moses, the God of the prophets (OT) and the God of the apostles (NT). The soteriological interpretations of the Isaac’s tale found in rabbinic and Christian sources affirmed the important significant of the story (Gn 22) for the both religions. Abraham hoped that God might be capable of restoring life to his son. Isaac appears as the figure of the risen one (New Testament).
Źródło:: Scriptura Sacra; 2015, 19; 107-132
1428-7218
Pojawia się w:: Scriptura Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 15.

Tytuł:: Egipt za czasów Izajasza
Egypt in the time of Isaiah
Autorzy:: Adamski OFM, Michał Ezechiel
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/578778.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Uniwersytet Opolski. Redakcja Wydawnictw Wydziału Teologicznego
Tematy:: Izajasz
proroctwa Izajasza
historia Egiptu
naród wybrany
karanie Boże
Isaiah
Isaiah’s prophecy
the history of Egypt
God’s sermon
Opis:: Isaiah shows how deceptive the trust of Israel to Egypt can be, which once was treated as the most important ally. However, God did not let to forget about himself. The nation, who went away so far from the Alliance and started to believe only in their own strength instead of Yahweh, will have to pay the price of their next leaving from the only God.In the meantime, as the prophet says, Egypt has to face Assyrian invasion and cruel deportations from the Assyria side. Isaiah realises, that Egypt, although in VIII century led lively diplomacy, now is not military involved. It is just a game leading to the weakening of the Assyria Monarchy, not to common, fair action. The next context presents Egypt as the one of the countries, where Jews live. God is going to gather the scattered nation with its raised right hand. Yahweh also makes, that there will be a peace and an internal Israel unity. Isaiah explains that God will never stop taking care of the chosen , when they will be coming back scattered.. The God will lower the rivers level for them to be able to cross them safely as it was in Mazes times. Yahweh is a special defender and carer of his nation, he is their only right superior. Israel will also be His servant, if it only turns to God. This moment is also mentioned by the prophet. By the scattering of Israel, pagan nations had the possibility to know the God truth, so they also have the chance for a salvation and getting the Yahweh blessing.In the history of Chosen Nation, Egypt always has its unchallengeable place. It was a salvation for Israel and a great joy, but it also was the reason of the fall and leaving from the only God. It was a fertile country, where hungry patriarch look for a shelter, as well as exiles and fugitives. Egypt was also the centre of culture and wisdom. It always was the model for Hebraist longing for a powerful country. On the other side it was a country of magic and idolatrous beliefs, which receded a lot of Israelis from the true faith.
Izajasz ukazał, jak zwodnicze może być zbytnie zaufanie Izraela do Egiptu, który był wówczas traktowany jak najważniejszy, strategiczny sojusznik. Bóg jednak nie pozwolił o Sobie zapomnieć. Naród, który tak daleko odszedł od Przymierza i zaczął ufać jedynie we własne siły zamiast Jahwe, musiał ponieść konsekwencję swojego kolejnego odejścia od jedynego Boga.Tymczasem, jak przepowiadał prorok, Egipt czeka najazd asyryjski i okrutne deportacje ze strony Asyrii. Izajasz jasno zdawał sobie sprawę z tego, że Egipt, choć prowadził w VIII w. ożywioną dyplomację, to nie angażował się militarnie, więc chodziło mu tylko o rodzaj gry pozorów mającej na celu osłabienie mocarstwowości Asyrii, nie natomiast rzetelną wspólną akcję.Kolejny kontekst ukazuje Egipt jako jeden z krajów, gdzie żyła diaspora żydowska. Bóg miał zamiar zgromadzić rozproszony naród swoją podniesioną prawicą. Jahwe również w kolejnych wiekach sprawi, że zapanuje pokój i wewnętrzna jedność Izraela. Izajasz dawał do zrozumienia, że Bóg nigdy nie przestaje opiekować się swoimi wybranymi – gdy będą wracać z rozproszenia, Bóg obniży przed nimi nawet wody rzek, aby mogli bezpiecznie przechodzić przez ich nurty jak za czasów Mojżesza. Jahwe jest szczególnym obrońcą i opiekunem swojego narodu, jest jego jedynym właściwym zwierzchnikiem, natomiast Egipt również będzie Jego sługą, jeśli tylko się nawróci do Boga. Również taki moment zapowiada prorok; poprzez rozproszenie Izraela pogańskie narody miały możliwość poznania prawdy Bożej, wiec również i oni mają szansę na zbawienie i otrzymanie błogosławieństwa Jahwe.W historii narodu wybranego Egipt miał zawsze swoje niepodważalne miejsce. Był dla Izraela wybawieniem i wielką radością, ale też bywał powodem upadku i odejścia od jedynego Boga. Z jednej strony był to kraj urodzajny, w którym chronili się cierpiący głód patriarchowie, wygnańcy bądź uciekinierzy. Egipt był też ośrodkiem kultury i mądrości, zawsze pozostawał swoistym wzorem dla Hebrajczyków pragnących potężnego państwa. Jednak Egipt był też krajem czarów i wierzeń bałwochwalczych, które oddalały wielu Izraelitów od prawdziwej wiary.
Źródło:: Scriptura Sacra; 2015, 19; 53-63
1428-7218
Pojawia się w:: Scriptura Sacra
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Informacja

Wyszukujesz frazę "GOD" wg kryterium: Temat

Źródło danych

Dostawca treści

Kolekcja

Rok wydania

Wydawca

Temat

Autor

Typ dokumentu

Język