Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "postepowanie karne" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    Mediacja w polskim prawie karnym
    Autorzy:
    Sułkowski, Karol
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/617384.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    mediation
    criminal procedure
    mediation procedure
    mediacja
    postępowanie karne
    postępowanie mediacyjne
    Opis:
    The article discusses the mediation and character of mediation procedure in Polish criminal law based on the Code of Criminal Procedure from 6 June 1997. In the first part of his work, the author shows usage of different forms of mediation. Next, he describes a historical outline of mediation procedure and its way of development. Then, he describes entity-connected terms, a legal person entitled to be a mediator, as well as reasons why somebody cannot be a mediator. Next, the rules of mediation are discussed. Case files and prerequisites for being qualified to mediation are presented. The author also shows what is needed while writing a report and describes the settlement which is at the end of mediation procedure. Additionally, the author talks over extra provisions which enable somebody to use mediation. Finally, the recapitulation of the work is given.
    W opracowaniu zostały omówione instytucje mediacji oraz charakter postępowania mediacyjnego w polskim prawie karnym na podstawie Kodeksu postępowania karnego z dnia 6 czerwca 1997 r. W pierwszej części pracy autor przedstawia używane definicje mediacji, następnie omawia zarys historyczny i kształtowanie instytucji mediacji, podmioty mediacji, terminy, podmioty uprawnione do bycia mediatorem oraz wymagania im stawiane, a także przesłanki uniemożliwiające bycie mediatorem. Następnie wskazano zasady, jakimi winna rządzić się mediacja. Ponadto zostały opisane akta sprawy, przesłanki kwalifikujące sprawę do mediacji, wymagania dotyczące sprawozdania, a także ugoda kończąca postępowanie mediacyjne. Na końcu wskazano przepisy dodatkowe, które umożliwiają stosowanie instytucji mediacji.
    Źródło:
    Studenckie Zeszyty Naukowe; 2017, 20, 35
    1506-8285
    Pojawia się w:
    Studenckie Zeszyty Naukowe
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Evolution of the Status of Legal Counsel in a Criminal Procedure
    Autorzy:
    Bereza, Arkadiusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/618617.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    legal counsel
    criminal procedure
    attorney
    plenipotentiary
    legal assistance from the office
    radca prawny
    postępowanie karne
    obrońca
    pełnomocnik
    pomoc prawna z urzędu
    Opis:
    The status of legal counsel in a criminal procedure has been gradually changing over time. It was caused by political factors, and was connected with  the necessity to overcome the reluctance of the Bar Association. Initially, a legal counsel could appear in a criminal trial as an attorney, although until 2009 this entitlement was limited to a defined group of represented bodies. The authority to defend was granted to legal counsels in misdemeanour cases in 2001, except for disciplinary proceedings. Greater governance in the powers of legal counsels and defence lawyers resulted in the Bill on the lawyer profession  of 22 October 2009, which aimed at creating the so-called new Bar Association. However, the Bill was not passed because of critical attitude of both professional bodies. The Bill would have allowed a legal counsel to appear before a court as a defence lawyer in a criminal procedure. An attempt to resolve this issue was made during work on comprehensive amendments to the criminal-procedure law. This work began in 2012 and resulted in the Act of 27 September 2013 on Amending the Act – the Code of Criminal Procedure and other acts. Finally, legal counsels were granted the power to appear before a court in the capacity of a defence lawyer in a criminal procedure, excluding legal counsels working under employment contracts, apart from the researchers and academics. Attempts to question the aforementioned amendment by the Bar Association in  the Constitutional Tribunal proved to be ineffective. The next amendment to the criminal-procedure law, passed in March 2016, restoring some of the provisions in force prior to the great reform of criminal trials, did not change the powers of legal counsels to appear before a court as defence lawyers  in a criminal procedure.
    Status radcy prawnego w postępowaniu karnym ulegał z biegiem czasu stopniowej zmianie. Były one uzależnione od czynników politycznych oraz wiązały się z koniecznością przełamania oporu adwokatury. Początkowo radca prawny mógł występować w procesie karnym jako pełnomocnik, choć to uprawnienie było do 2009 r. ograniczone do ściśle określonego kręgu reprezentowanych podmiotów. Uprawnienia obrończe po raz pierwszy, nie licząc postępowań dyscyplinarnych, zostały radcom prawnym przyznane w sprawach o wykroczenia w 2001 r. Zbliżenie uprawnień radców prawnych i adwokatów zaowocowało projektem ustawy o zawodzie adwokata z dnia 22 października 2009 r., zmierzającym do stworzenia tzw. nowej adwokatury. Projekt nie został uchwalony ze względu na krytyczne stanowiska obu samorządów. Przewidywał w swej treści możliwość występowania radcy prawnego w charakterze obrońcy w postępowaniu karnym. Realizacja tego postulatu została podjęta w pracach nad wielką nowelizacją postępowania karnego. Prace te rozpoczęły się w 2012 r. i znalazły finał w ustawie z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego i niektórych innych ustaw. Ostatecznie przyznano radcom prawnym uprawnienie do występowania w charakterze obrońcy w postępowaniu karnym, z wyłączeniem radców prawnych pozostających w stosunku pracy, nie licząc pracowników naukowych i naukowo-dydaktycznych. Próby zakwestionowania wskazanej nowelizacji przez adwokaturę przed Trybunałem Konstytucyjnym okazały się nieskuteczne. Kolejna zmiana postępowania karnego, uchwalona w marcu 2016 r., przywracająca niektóre rozwiązania obowiązujące przed wielką reformą procesu karnego, nie zmieniła już wprowadzonych uprawnień radców prawnych do występowania w charakterze obrońcy w postępowaniu karnym.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2016, 25, 3
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Remarks on the Question of Cessation of the Running of Limitation Period for Amenability to a Penalty (Selected Issues)
    Uwagi w kwestii przerwy biegu terminu przedawnienia karalności przestępstw (kwestie wybrane)
    Autorzy:
    Nowikowski, Ireneusz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31348194.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    extension of the limitation period for the offence
    limitation period
    Penal Code
    criminal proceedings
    wydłużenie przedawnienia karalności przestępstwa
    termin przedawnienia
    Kodeks karny
    postępowanie karne
    Opis:
    The author discusses the regulations concerning cessation of the running of limitation period for amenability to a penalty contained in the Act of 13 June 2019 amending the Penal Code and certain other acts, in the draft Act amending the Penal Code and certain other acts of 16 September 2021, and in the Act of 7 July 2022 amending the act – Penal Code and certain other acts. The Constitutional Tribunal in its judgment of 14 July 2020 (Kp 1/19) decided that the Act of 13 June 2019 amending the Penal Code and certain other acts was incompatible in its entirety with Article 7 in conjunction with Article 112 and Article 119 (1) of the Polish Constitution. According to the Constitutional Tribunal, the reason for the defectiveness of this law was the Sejm’s failure to observe the correct procedure for the adoption of this law as provided for in the Constitution. Under the proposed regulation, in the case of a reasonable suspicion of another offence found in the course of criminal proceedings, the criminality of this newly disclosed offence was supposed to be extended as set out in Article 102 § 1 of the Penal Code. A circumstance to cause an extension (or cessation) of the limitation period for a newly disclosed offence would be reasonable suspicion that the offence was committed. In that case, the amenability to a penalty for that offence would be temporally extended from the date on which the first evidence-taking activity was proceeded to determine whether that offence had been committed. The author criticized this proposal and put forward arguments challenging the validity of this amendment to the Penal Code. The discussion leads to the conclusion that the proposed amendment to Article 102 of the Penal Code does not guarantee that the time in which the circumstances justifying the extension of the limitation period for the offence would occur is precisely determined. The limitation period should be set in such a way as to allow precise determination of the lapse of that period. It determines the cessation of amenability to a penalty and thus the admissibility or inadmissibility of criminal proceedings. Moreover, the amendment does not guarantee that a reasonable suspicion of committing the crime arises. This, therefore, justifies the finding that legislation does not fulfil the guarantee (protection) function relating to statutes of limitation as a precondition of a criminal trial. For these reasons, the solution offered in proposed Article 102 § 2 of the Penal Code should be considered highly debatable.
    Przedmiotem rozważań są regulacje dotyczące przerwy biegu terminu przedawnienia karalności przestępstw zawarte w ustawie z dnia 13 czerwca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, w projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw z dnia 16 września 2021 r. i w ustawie z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 14 lipca 2020 r. (Kp 1/19) orzekł, że ustawa z dnia 13 czerwca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw niezgodna jest w całości z art. 7 w zw. z art. 112 i art. 119 ust. 1 Konstytucji RP. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego przyczyną wadliwości owej ustawy było niezachowanie przez Sejm przewidzianego w Konstytucji trybu uchwalenia tej ustawy. Zgodnie z proponowaną regulacją jeżeli w toku wszczętego postępowania karnego powzięto uzasadnione podejrzenie popełnienia innego przestępstwa, to karalność tego nowo ujawnionego przestępstwa miała ulegać przedłużeniu w sposób określony w art. 102 § 1 Kodeksu karnego. Okolicznością, która powodowałaby wydłużenie (przerwę) przedawnienia karalności nowo ujawnionego przestępstwa, miałoby być uzasadnione podejrzenie popełnienia tego przestępstwa. W tym wypadku karalność tego przestępstwa ulegałaby przedłużeniu z dniem, w którym podjęto pierwszą czynność dowodową zmierzającą do ustalenia, czy przestępstwo to zostało popełnione. Autor krytycznie ocenił tę propozycję i wskazał argumenty kwestionujące zasadność tej nowelizacji Kodeksu karnego. Przeprowadzone rozważania pozwoliły na sformułowanie wniosku, że proponowana nowelizacja art. 102 Kodeksu karnego nie daje gwarancji dokładnego ustalenia czasu, w którym miałaby wystąpić okoliczność uzasadniająca wydłużenie przedawnienia karalności przestępstwa. Termin przedawnienia powinien być wyznaczony w taki sposób, który pozwala na precyzyjne ustalenie upływu tego terminu, decyduje on bowiem o ustaniu karalności przestępstwa, a tym samym dotyczy dopuszczalności albo niedopuszczalności procesu karnego. Ponadto nowelizacja ta nie daje gwarancji stwierdzenia zaistnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa. Uzasadnia to zatem stwierdzenie, że regulacja ta nie spełnia funkcji gwarancyjnej (ochronnej) związanej z przedawnieniem jako przesłanką procesu karnego. Z tych względów rozwiązanie zawarte w projektowanym art. 102 § 2 Kodeksu karnego należy uznać za wysoce dyskusyjne.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2022, 31, 3; 203-232
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Mediation in Penal Enforcement Proceedings de lege lata
    Mediacja w karnym postępowaniu wykonawczym de lege lata
    Autorzy:
    Broński, Włodzimierz
    Bara, Damian
    Dąbrowski, Marek
    Sławicki, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31348326.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    mediation
    penal enforcement proceedings
    mediation settlement agreement
    penitentiary proceedings
    mediacja
    karne postępowanie wykonawcze
    ugoda mediacyjna
    postępowanie penitencjarne
    Opis:
    The purpose of the article is to provide a dogmatic analysis of the current regulations on mediation in penitentiary proceedings in the context of its practical functioning in penitentiary units within the territory of the Regional Inspectorate of the Prison Service in Lublin. The current legal solutions are incorrect and require significant modification. This is supported by significant doubts as to the interpretation of the law and practice related to the regulation in question. Furthermore, they do not sufficiently implement acts of international law. This article consists of four parts. The first part presents the essence of mediation in penitentiary proceedings. Next, the legal nature of the mediation settlement agreement concluded in these proceedings and the international legal acts on restorative justice at the stage of serving a sentence are discussed. The last part describes the practice of applying mediation at the Regional Inspectorate of the Prison Service in Lublin.
    Artykuł ma na celu dogmatyczną analizę obecnych regulacji mediacji w postępowaniu penitencjarnym w kontekście praktycznego jej funkcjonowania w jednostkach penitencjarnych na terenie Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Lublinie. Aktualne rozwiązania prawne są nieprawidłowe i wymagają znacznych modyfikacji. Przemawiają za tym istotne wątpliwości interpretacyjne w nauce prawa i praktyce związane z przedmiotową regulacją. Ponadto nie implementują w wystarczającym stopniu aktów prawa międzynarodowego. Niniejszy artykuł składa się z czterech części. W pierwszej przedstawiono istotę mediacji w postępowaniu penitencjarnym. Następnie omówiono charakter prawny ugody mediacyjnej zawartej w tym postępowaniu i międzynarodowe akty prawne dotyczące sprawiedliwości naprawczej na etapie odbywania kary. Ostatnia część opisuje praktykę stosowania mediacji na terenie Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Lublinie.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2023, 32, 2; 57-72
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dopuszczalność orzeczenia przez sąd odwoławczy wyrokiem łącznym kary łącznej po raz pierwszy albo orzeczenia jej w zakresie innym niż orzekł sąd pierwszej instancji. Glosa do uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2018 r. (I KZP 3/18, OSNKW 2018, nr 8, poz. 55)
    Admissibility of the Issuing Cumulative Penalty in Cumulative Judgement by Appeal Court for the First Time or Issuing That Penalty Within the Different Scope of Punishment: Commentary on the Resolution of the Panel of 7 Judges of the Supreme Court of 28 June 2018 (I KZP 3/18, OSNKW 2018, no. 8, item 55)
    Autorzy:
    Marko, Dawid
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2096377.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    criminal procedure
    appeal court
    principle of two-instance court proceedings
    access to court
    right of defence
    cumulative judgement
    postępowanie karne
    sąd odwoławczy
    zasada dwuinstancyjności
    dostęp do sądu
    prawo do obrony
    wyrok łączny
    Opis:
    W glosie poruszono problem dopuszczalności orzeczenia przez sąd odwoławczy po raz pierwszy kary łącznej lub wymierzenia jej w zakresie innym niż sąd pierwszej instancji z punktu widzenia zasady dwuinstancyjności, dostępu do sądu i prawa do obrony. Dokonując analizy rozwiązań konstytucyjnych i konwencyjnych, autor podejmuje próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie, jaki jest zakres uprawnienia sądu odwoławczego do zmiany wyroku łącznego sądu pierwszej instancji. Rozważania prowadzą do wniosku, że ani art. 176 ust. 1 Konstytucji RP, ani art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (EKPC) i uzupełniający jego treść art. 2 Protokołu nr 7 do EKPC, jak również art. 14 ust. 5 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych zasadniczo nie stoją ku temu na przeszkodzie, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w procesie wykładni art. 437 § 2 Kodeksu postępowania karnego. Zdaniem autora wątpliwości, z omawianej perspektywy, budzi jednak sytuacja, w której sąd odwoławczy miałby uwzględnić przy wymierzaniu kary łącznej karę jednostkową nieznaną, z różnych względów, sądowi pierwszej instancji, czemu szczególnie poświęcono część rozważań i uwag krytycznych.
    The commentary raises the problem of the admissibility of the issuing cumulative penalty in cumulative judgement by appeal court for the first time or issuing that penalty within the different scope of punishment, from the perspective of the power to alter decisions of a court of the first instance, the principle of two-instance court proceedings, access to court and the right of defence. By discussing the essence of the constitutional and convention provisions, the author attempts to answer the question what the scope of the appeal court’s power is to alter cumulative judgement issued in the first instance, by concluding that neither Article 176 (1) of the Polish Constitution, nor Article 6 of the European Convention on Human Rights (ECHR) and Article 2 of Protocol no. 7 to the ECHR supplementing its content, as well as Article 14 (5) of the International Covenant on Civil and Political Rights in principle stand in the way of such an approach, which should be reflected in the process of interpretation of Article 437 (2) of the Code of Criminal Procedure. However, in the author’s opinion, doubts arise, from the perspective discussed above, if the appellate court were to take into account, when imposing the cumulative penalty, a unit judgement unknown, for various reasons, to the court of first instance, to which a special part of the considerations and critical remarks is devoted.
    Źródło:
    Studia Iuridica Lublinensia; 2021, 30, 4; 655-674
    1731-6375
    Pojawia się w:
    Studia Iuridica Lublinensia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies