Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "nation building" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-3 z 3
    Tytuł:
    The Gagauz Republic: Internal Dynamics of De Facto Statehood
    Autorzy:
    Kosienkowski, Marcin
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/647904.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    the Gagauz Republic
    Gagauzia
    de facto state
    state-building
    nation-building
    Opis:
    The post-Soviet area is a home for a several de facto states, which are entities that resemble "normal" states but lack international recognition. This paper examines a historical and under-researched case study of the Gagauz Republic (Gagauzia), a de facto state that existed within Moldova between 1990 and 1995. Drawing on a new suite of sources – interviews, memoirs and journalism – it analyses the territorial, military, political, and socio-economic dimensions of the Gagauz de facto statehood, tracing how the Gagauz authorities proceeded in consolidating Gagauzia’s statehood through processes of state- and nation-building. This study concludes that the Gagauz leadership was moderately successful in its activities.
    Źródło:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio K – Politologia; 2017, 24, 1
    1428-9512
    2300-7567
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio K – Politologia
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kwestie narodowe w postsowieckiej Rosji w kontekście „odroczonego” tranzytu
    Autorzy:
    Sidenko, Olga
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/686990.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    nation, nationalism, nation-building, democratic transition, identity
    naród polityczny, nacjonalizm, budownictwo narodowe, tranzyt demokratyczny, tożsamość
    политическая нация, национализм, национальное строительство, демократический транзит, идентичность
    Opis:
    National construction has been the object of close attention of scientists. One of the main aspects is how nation-building and development of political representation institutions influence each other. The Russian case is interesting because of growing contradiction between the current vector of national construction and the urgent need to protect human and civil rights and freedoms, democratic mechanisms of coordination, control and participation . The issue of national construction in post-Soviet Russia in Russian historiography is not only debatable, but also politicized. Valery A. Tishkov and his colleagues from the Institute of Ethnology and Anthropology of the Russian Academy of Sciences appeal to the state identity, which occupies the first position in the set of identities, as the key marker of the fully-formed political nation. Dmitry Oreshkin, Emil Pain indicate that Russian society has not yet found an answer to the key question for the formation of community – “Who we are in relation to power?” This, coupled with the actualization of the public demand for democracy, brings us back to the problems of democratic transition not only in terms of the “transit of power”. Of course, it is impossible to uncover fully and deeply the Russian national construction issue within the relatively small text. The main object of this paper is to propose a general framework, conceptual foundations for analyzing the problem. The Russian conditions, factors, and subjects of national construction are in focus too. The preliminary findings should be discussed in scientific communities.
    Konstrukcja narodowa jest tradycyjnie przedmiotem ścisłej uwagi naukowców, a jednym z aspektów budzących niesłabnące zainteresowanie jest wzajemny wpływ procesów formowania narodu oraz tworzenia i rozwoju instytucji reprezentacji politycznej. Znaczenie przypadku rosyjskiego wynika nie tylko z nieudanej próby przejścia do demokracji, niepolegającej na podstawach uformowanego narodu politycznego, ale również z rosnącej sprzeczności między obecnym wektorem konstruowania narodowego a potrzebą społeczeństwa w zakresie ochrony praw i wolności człowieka i obywatela, w demokratycznych mechanizmach koordynacji, kontroli i uczestnictwa. W rosyjskiej historiografii kwestia tworzenia konstrukcji narodowej w postsowieckiej Rosji jest nie tylko dyskusyjna, ale także w dużej mierze upolityczniona. Walerij Tiszkow i koledzy z Instytutu Etnologii i Antropologii Rosyjskiej Akademii Nauk odwołują się do tożsamości państwowej, która zajmuje pierwsze miejsce w zestawie tożsamości, jako kluczowy marker ustalonego narodu politycznego. Leokadia Drobizheva, mówiąc o tożsamości narodowo-obywatelskiej, zauważa, że tak ważne właściwości, jak odpowiedzialność, aktywność społeczno-polityczna, zaufanie i solidarność obywatelska są w trakcie formowania. Dmitrij Oreshkin, Emil Pain zwracają uwagę, że rosyjskie społeczeństwo wciąż nie znalazło odpowiedzi na kluczowe pytanie dotyczące utworzenia wspólnoty – „kim jesteśmy w stosunku do władz?”. To, w połączeniu z aktualizacją publicznego popytu na demokrację, przywraca nas do kwestii demokratycznego tranzytu, nie tylko w kategoriach „tranzytu władzy”. Oczywiście w stosunkowo niewielkim tekście nie można kompleksowo i głęboko ujawnić problemów rosyjskiego procesu budowania narodowego. Głównym zadaniem badawczym jest raczej propozycja ogólnych ram dla analizy problemu. Oprócz podstaw koncepcyjnych tekst omawia warunki, czynniki, a także tematykę procesu budowania narodowego we współczesnej Rosji.
    Национальное строительство традиционно является объектом пристального внимания учёных и одним из аспектов, вызывающих неослабевающий интерес, выступает взаимовлияние процессов нациестроительства и создания, развития институтов политического представительства. Актуальность исследования российского случая обусловлена не только безуспешной попыткой перейти к демократии, не опираясь на фундамент сформировавшейся политической нации, но и обостряющимся противоречием между нынешним вектором национального строительства и потребностью общества в защите прав и свобод человека и гражданина, в демократических механизмах согласования, контроля и участия. В российской историографии вопрос о национальном строительстве в постсоветской России является не только дискуссионным, но и в значительной степени политизированным. Валерий Тишков с коллегами из Института этнологии и антропологии РАН апеллируют к государственной идентичности, занимающей первую позицию в наборе идентичностей, как к ключевому маркеру сложившейся политической нации. Михаил Горшков, Владимир Петухов, Наталья Тихонова считают, что этого не достаточно. Леокадия Дробижева, говоря о национально-гражданской идентичности, отмечает, что такие важные для неё свойства как ответственность, общественно- политическая активность, доверие и гражданская солидарность, находятся в стадии формирования. Дмитрий Орешкин, Эмиль Паин указывают на то, что российское общество всё ещё не нашло ответа на ключевой для формирования общности вопрос – «Кто мы по отношению к власти?». Это, в купе с актуализацией общественного запроса на демократию, возвращает нас к проблематике демократического транзита не только в плане «транзита власти». Безусловно, в пределах относительно небольшого текста невозможно всесторонне и глубоко раскрыть проблематику российского процесса национального строительства. Основная исследовательская задача видится скорее в предложении общих рамок анализа проблемы. Помимо концептуальных оснований в тексте рассматриваются условия, факторы, а также субъекты процесса национального строительства в современной России.
    Źródło:
    Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne; 2019, 5, 1
    2450-4866
    Pojawia się w:
    Wschód Europy. Studia humanistyczno-społeczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Między polityzacją etnosu a etnicyzacją demosu: refleksje o polityce narodowej na Bałkanach
    Autorzy:
    Paruch, Waldemar
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/687375.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej. Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
    Tematy:
    Central Europe, the Balkans, nations, nation-building processes, national policy, political thought
    Europa Środkowa, Bałkany, narody, procesy narodotworcze, polityka narodowa, myśl polityczna
    Opis:
    The article is the analysis of the nation-building processes on the Balkans in the XIX-XXI centuries which took place in the model due to Central Europe. The social elites on the Balkans started to form the nations as the political communities due to the influences from the the Enlightenment and Napoleonic Era. At the turn of the XVIII and XIX centuries two ideas were boosted: illyrian and hellenistic ones. Both lost and the weekness of illyrian and hellenistic ideas was due to the history of the region as mature estate monarchy was not formed in the late Middle Ages. Particular Balkan people came across the will to build four historic communities on their territories from the end of XVIII to the beginning of XX century: Austrian (German-Habsburg), Hungarian (Magyar), Turkish (Osmanli) and Greek (Hellenic). The social elites who claimed to be the carriers of the national ideas began to act to expand the concept to ethnos speaking the mother tongue but with no national identity. The Austrian-Hungarian rivalry on the consciousness of the people and the direction of politicisation took place. Both feuding sides of the conflict agreed upon the necessity to politicize the ethnos which meant the formation of the demographic basis for demos. The demotic classes on particular lands rejected the political claims. The natural answer from the demotic classes was the will to form their own political community. Such the way of thinking formed the base for the national programmes which could be evaluated as the maximum programmes: the Great Serbia, the Great Croatia, the union of the Slovenian lands, the United Macedonia, the United Albania, the union of Bosnia and Herzegovina, the projects România Mare and the Great Bulgaria. Still, the concepts had no real historic-state roots similar to Yugoslavia. Such a situation caused that on the Balkans the consideration about the nation in political categories was rejected by the consideration about the nation in ethnic-cultural categories. The outcome of the process was the ethnicisation of demos.
    W artykule dokonano analizy procesów narodotworczych na Bałkanach w XIX–XXI wieku, które przebiegały według schematu właściwego dla Europy Środkowej. Pod wpływem oddziaływań oświeceniowych i napoleońskich elity społeczne na Bałkanach podjęły działania na rzecz ukształtowania narodów jako wspólnot politycznych. Na przełomie XVIII i XIX wieku wylansowano dwie idee: iliryjską i hellenistyczną. Obie zakończyły się porażką, a słabość iliryzmu i hellenizmu wynikała z dziejów regionu, bowiem na tym obszarze w okresie schyłkowego średniowiecza nie wykształciła się dojrzała postać monarchii stanowej.Poszczególne bałkańskie terytoria i zamieszkująca je ludność od końca XVIII wieku do początków XX stulecia zetknęły się z wolą budowy czterech historycznych wspólnot politycznych: austriackiej (niemiecko-habsburskiej), węgierskiej (madziarskiej), tureckiej (osmańskiej) i greckiej (helleńskiej). Elity społeczne, uznające się za nosicieli tych idei narodowych, podjęły działania na rzecz rozciągnięcia swoich wyobrażeń na etnos, mówiący językiem krajowym, ale bez określonej przynależności narodowej. Toczyła się rywalizacja austriacko-węgierska i turecko-grecka o świadomość ludu oraz kierunek jego polityzacji. Obie zwaśnione strony łączyło przekonanie o konieczności polityzacji etnosu, czyli uczynienie z niego demograficznej podstawy demosu. Warstwy plebejskie w poszczególnych ziemiach odrzuciły roszczenia polityczne walczących przeciwników. Naturalną odpowiedzią sformułowaną przez reprezentantów warstw plebejskich była wola ukształtowania własnej wspólnoty politycznej. Takie myślenie stało u podstaw tzw. maksymalistycznych programów narodowych: wielkoserbskiego, wielkochorwackiego, zjednoczenia krain słoweńskich, wszechmacedońskiego, wielkoalbańskiego, jedności Bośni i Hercegowiny, projekty Romania Mare i Wielkiej Bułgarii. Jednak koncepcje te nie miały realnych korzeni historyczno-państwowych, podobnie jak państwo jugosłowiańskie. Ta sytuacja spowodowała, że na Bałkanach myślenie o narodzie w kategoriach politycznych zostało wyparte przez rozumowanie w kategoriach etniczno-kulturowych. Następstwem tego procesu była etnicyzacja demosu.
    Źródło:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio M – Balcaniensis et Carpathiensis; 2016, 1, 1-2
    2450-6354
    Pojawia się w:
    Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio M – Balcaniensis et Carpathiensis
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-3 z 3

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies