Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Kołodko, Piotr" wg kryterium: Autor

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    ‘QUAESTOR POPULI ROMANI AD PRAETOREM IN IUS VOCARI POSSET’? UWAG KILKA NA TLE FRAGMENTU GELL. 13,13
    ‘Quaestor populi Romani ad praetorem in ius vocari posset?’ A Few Remarks on Gell. 13,3
    Autorzy:
    Kołodko, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2096670.pdf
    Data publikacji:
    2021-06-24
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    kwestor; magistratura rzymska; prawo rzymskie; odpowiedzialność urzędnika w trakcie trwania kadencji.
    quaestor; Roman magistrates; Roman law; a Roman magistrate’s liability during his term of ofce.
    Opis:
    Niniejsze opracowanie koncentruje się na problematyce dokonania in ius vocatio przez pretora wobec kwestora. Przedmiotem analizy jest przede wszystkim fragment z dzieła Noctes Atticae Aulusa Gelliusa, w którym to antykwarysta wskazał, że kazus pozwanego kwestora budził zainteresowanie jurysprudencji klasycznej nie tylko w sferze teoretycznej, lecz także praktycznej. Prowadzone rozważania pozwoliły wykazać, że wykształcona w okresie republikańskim zasada braku immunitetu procesowego przez magistratus minores miała także zastosowanie w czasach współczesnych Gelliusowi (II n.e.).
    This article focuses on the praetor’s performance of in ius vocatio in proceedings against a quaestor. I examine a passage from Aulus Gellius’ Attic Nights, in which he says that Roman jurisprudence was particularly interested in cases involving the prosecution of a quaestor, not only theoretically, but also from the practical aspect. My study shows that the rule established in the Republican period whereby minor magistrates did not enjoy legal immunity was still applicable in Gellius’ times (the 2nd century AD).
    Źródło:
    Zeszyty Prawnicze; 2021, 21, 2; 7-21
    2353-8139
    Pojawia się w:
    Zeszyty Prawnicze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    I SZCZECIŃSKA KONFERENCJA ROMANISTYCZNA PT. ‘CIVIS ROMANUS SUM’. MISTRZOWIE I DZIEŁA POLSKIEJ ROMANISTYKI, SZCZECIN 18-20 WRZEŚNIA 2015 R.
    Autorzy:
    Kołodko, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/663879.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Źródło:
    Zeszyty Prawnicze; 2015, 15, 4
    2353-8139
    Pojawia się w:
    Zeszyty Prawnicze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    UWAGI NA TEMAT ODPOWIEDZIALNOŚCI ‘MAGISTRATUS POPULI ROMANI’ W ŚWIETLE PRAWA PRYWATNEGO ORAZ PRAWA PUBLICZNEGO
    Autorzy:
    Kołodko, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/664326.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    magistratus populi Romani, republika rzymska
    stałe trybunały karne
    odpowiedzialność urzędników rzymskich
    Opis:
    SOME REMARKS ON THE RESPONSIBILITY OF THE MAGISTRATUS POPULI ROMANI IN THE LIGHT OF PRIVATE AND PUBLIC LAWSummaryThe article presents the immunity process for the magistratus populi Romani on the grounds of ius privatum and ius publicum. In view of the source material which has been preserved this subject is generally discussed in terms of the magistratus maiores and magistratus minores (senior and junior magistrates). I show that under private law senior magistrates, who were vested with imperium, were protected against in ius vocatio summons during their term in office. On the other hand, their junior colleagues, the magistratus minores, who were equipped only with potestas, could be sued in the course of their term. Hence, they did not enjoy the warranty process which served the exclusive benefit of the senior magistrates of Republican Rome. Due to the profound evolution that Roman criminal proceedings underwent, a uniform approach to the issue of immunity against prosecution was never developed. The first successful attempt to introduce magistrates’ immunity has to be associated with the lex Acilia repetundarum, which had a limited scope: only senior magistrates and those junior magistrates who exercised the powers of imperium were its beneficiaries; also it only applied to the crimen repetundarum. The lex Memmia de absentibus, which was adopted in 113 BC, was not much more than a half-measure, but it definitely broadened the group of protected magistrates. It is difficult to determine whether it was treated as a general lex, applicable not only to the standing courts (quaestiones perpetuae) and to the extraordinary court (quaestiones extraordinariae), but also to the iudicia populi (the “people’s courts” or centuriate assemblies). However, it is most likely that the provisions of this lex applied to the extraordinary criminal courts, since the quaestiones perpetuae did not start operations until the late second century BC.
    Źródło:
    Zeszyty Prawnicze; 2014, 14, 3
    2353-8139
    Pojawia się w:
    Zeszyty Prawnicze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    LE CONSEGUENZE LEGALI DEL DIVIETO DI NOZZE PER UNA VEDOVA NEL DIRITTO ROMANO
    Autorzy:
    Niczyporuk, Piotr
    Kołodko, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/663777.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
    Tematy:
    luctus
    tempus lugendi
    tempus legitimum
    secundae nuptiae
    widow
    period of mourning
    new marriage.
    vedova
    periodo di lutto
    nuove nozze.
    Opis:
    In the archaic period violations of the prohibition relating to mourning was regarded as a nefas and hence subject to penalisation under religious law. A widow guilty of an infringement was required to make an expiatory sacrifce known as a piaculum, viz. a bovis feta. This religious and customary practice underwent a series of transformations and eventually became a law (ius). In the pre-classical period the prohibition on the remarriage of widows in the period of mourning was perceived primarily as subject to penalties laid down by civil law. This was due to the question of the paternity of any offspring such a widow might bear in the tempus lugendi. The edictum perpetuum names the persons who were liable to infamy if they committed a breach of the prohibition on the remarriage of a widow within the period of mourning for her deceased husband. Such persons could neither engage in postulare pro aliis nor act as a procurator or cognitor. One of the consequences of a sentence of praetorian infamy was the convicted person’s forfeiture of the right to appoint his or her plenipotentiaries for legal proceedings.The classical period brought fundamental changes in the law on remarriage. Nonetheless, even though Augustus encouraged citizens to remarry, yet his legal provisions left widows a certain period of time following the loss of their husband in which they could refrain from remarrying. The reason behind this legal arrangement was not so much mourning as such; it was rather a question of Augustus wanting to show his respect for univirae (women who had been married only once). Augustus kept in force the provisions that gave a bad reputation to people who violated the prohibition of widows’ remarriage. The significance and effectiveness of these regulations made them a subject for jurists’ commentary, on account of the need to avoid situations where the paternity of children born to widows was uncertain. The prohibition on the remarriage of widows also shows that the creators of these regulations wanted marriage to be contracted primarily for the purpose of procreation, which would ensure the continuation of Roman families, especially as regards the perpetuation of their sacra, nomina, and pecunia.
    Skutki prawne zakazu zawierania małżeństw wdowom w prawie rzymskim StreszczenieW okresie archaicznym pogwałcenie zakazu odnoszącego się do żałoby było czynnością określoną jako nefas i dlatego miała tutaj zastosowanie sankcja prawa sakralnego. Wdowa powinna była złożyć ofiarę ekspiacyjną zwaną piaculum, którą była bovis feta. Norma sakralno-obyczajowa doznawała przeobrażeń i przekształciła się w ius. Zakaz zawarcia ponownego małżeństwa przez wdowę w okresie tempus lugendi był postrzegany w epoce przedklasycznej przede wszystkim przez pryzmat sankcji ius civile. Zachodziła bowiem obawa co do ojcostwa przyszłego potomstwa, które urodziłaby owdowiała kobieta. W tekście edictum perpetuum zostały wymienione osoby, które podlegały infamii w przypadku złamania zakazu secundae nuptiae wdowy po śmierci męża. Nie mogły one działać postulare pro aliis ani też występować jako procurator lub cognitor. Pretorska infamia pociągała za sobą niemożność ustanawiania tych zastępców procesowych.Epoka klasyczna przyniosła zasadnicze zmiany w kwestii secundae nuptiae. Cesarz August, pomimo że zachęcał do zawierania powtórnych związków małżeńskich, to jednak w swoich ustawach pozostawił wdowie pewien okres (vacatio) w czasie którego mogła ona powstrzymać się od powtórnego małżeństwa. Regulacje te miały swój związek z żałobą a przede wszystkim były próbą okazania przez cesarza szacunku dla univira. Cesarz August utrzymał w mocy przepisy, które okrywały niesławą osoby naruszające zakaz powtórnego małżeństwa wdowy po śmierci męża. Aktualność tych regulacji spowodowała, że stały się przedmiotem komentarzy jurystów, chociażby ze względu konieczność uniknięcia niepewności co do ojcostwa przyszłego potomstwa, które urodziłaby owdowiała kobieta. Unormowania mogą też świadczyć o tym, że ich twórcom przyświecała idea, by małżeństwa były zawierane liberorum procreandorum causa, co w rezultacie miało doprowadzić do kontynuacji rzymskich rodzin w przyszłości, a szczególności sfery ich sacra, nomina czy pecunia.
    Źródło:
    Zeszyty Prawnicze; 2018, 18, 3
    2353-8139
    Pojawia się w:
    Zeszyty Prawnicze
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies