Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Nouailhat, Yves-Henri" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
La diplomatie française face au projet polonais de désarmement moral de 1931
Dyplomacja francuska wobec polskiego projektu rozbrojenia moralnego z roku 1931
Autorzy:
Nouailhat, Yves-Henri
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16729272.pdf
Data publikacji:
1991
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
Artykuł Y. H. Nouailhat przedstawia polska inicjatywę rozbrojenia moralnego wysuniętą w 1931 r., jej kontynuację na forum Konferencji Rozbrojeniowej w Genewie (1932 r.) oraz wywołane nią reakcje rządu francuskiego. Artykuł zawiera również próbę uzasadnienia tych reakcji, opierając się na działalności dyplomacji francuskiej w Komitecie Rozbrojenia Moralnego (do 1933 r.). Praca składa się z dwóch zasadniczych części. W pierwszej, autor zajmuje się definicją rozbrojenia moralnego, jej ujęciem w polskiej koncepcji zgłoszonej na forum międzynarodowym we wrześniu 1931 r. oraz pracami powołanego z polskiej inicjatywy Komitetu Rozbrojenia Moralnego. Na tym tle prezentuje nacechowane dużą ostrożnością i krytycyzmem stanowisko rządu francuskiego wobec polskiego projektu. Część druga stanowi natomiast próbę uzasadnienia tego stanowiska w stosunku do aktywności polskiej dyplomacji i prac Komitetu, zwłaszcza w momencie, kiedy znalazł się tam przedstawiciel Francji. Autor zwraca uwagę na różnice metod i celów, jakie przyświecały stronie polskiej i francuskiej, ujmując to w kontekście ścierania się odmiennych tendencji rozbrojenia moralnego reprezentowanych przez poszczególnych członków Komitetu. Podsumowanie tej części pracy zawiera analizę dokumentu końcowego przyjętego na sesji Komitetu w listopadzie 1933 r. Całość artykułu zamyka autor konkluzją, w której podkreśla pierwszorzędne znaczenie dla rządu polskiego sprawy rozbrojenia moralnego w czasie obrad Konferencji Rozbrojeniowej, odmiennie niż dla dyplomacji francuskiej.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 1991, 42; 131-141
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Le Canada et la Conférence du Désarmement de 1932
Kanada a konferencja rozbrojeniowa w 1932 r.
Autorzy:
Nouailhat, Yves-Henri
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/16729043.pdf
Data publikacji:
1986
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
Problem ograniczenia zbrojeń miał dla rządu kanadyjskiego inny wymiar, aniżeli dla państw europejskich. Kraj nie był zagrożony (bardzo dobro stosunki z Waszyngtonem i Londynem) i posiadał symboliczno siły zbrojne. Delegatom kanadyjskim w Lidze Narodów (LN) przeprowadzenie ograniczenia i redukcji zbrojeń wydawało się sprawą stosunkowo prostą i łatwą. Udział delegacji Kanady w konferencji rozbrojeniowej w Genewie poprzedziły prace przygotowawcze komisji rządowej, złożonej z przedstawicieli MSZ i Ministerstwa Obrony. W skład delegacji kanadyjskiej na konferencję weszli m. in. sir Georges Perley, minister bez leki, Maurice Dupré, państwowy radca prawny, Winnifred Kydd, przewodnicząca Narodowej Rady Kobiet w Kanadzie, dr Riddell, stały delegat Kanady w LN, L. B. Pearson, pierwszy sekretarz w MSZ. Do rządu napływały petycje rozmaitych organizacji społecznych (ok. pół miliona podpisów) domagających się podjęcia w Genewie inicjatyw zmierzających m. in. do powszechnej redukcji zbrojeń, ograniczenia wydatków zbrojeniowych, kontroli produkcji broni. W przededniu konferencji rozbrojeniowej dyplomacja kanadyjska zakładała, że powodzenie obrad zależeć będzie głównie od pogodzenia stanowisk Francji i Niemiec w kwestiach bezpieczeństwa i rozbrojenia. W Ottawie okazywano zrozumienie dla dążenia Francji do wzmocnienia bezpieczeństwa kraju, ale uważano, że „zbrojenia nigdy nie zagwarantują bezpieczeństwa". Podczas obrad konferencji (otwartej 2 II 1932 r.) delegaci kanadyjscy nie zgłosili żadnego planu rozbrojeniowego. Zgodnie z instrukcjami MSZ zajmowali krytyczne stanowisko wobec działań delegacji francuskiej uzależniającej ograniczenie zbrojeń od postępu w dziedzinie bezpieczeństwa. Kanadyjczycy odnieśli się niechętnie do „planu Tardieu". Popierali natomiast niektóre projekty Stanów Zjednoczonych i W. Brytanii, m. in. zasadę „rozbrojenia jakościowego", częściowo „plan Hoovera" oraz „plan MacDonalda". Uważali, że należy uznać niemieckie żądania równouprawnienia w zakresie zbrojeń. Opowiadali się za podpisaniem konwencji, która uwzględniałaby zwłaszcza francuskie i niemieckie postulaty. Z niepokojem obserwowali, że pogłębiające się różnice pomiędzy stanowiskami delegacji Niemiec i Francji prowadzą do fiaska konferencji. W schyłkowym okresie konferencji (od 1934 r.) delegaci Kanady zajmowali bierną postawę. Rząd kanadyjski był przeciwny przekształceniu konferencji rozbrojeniowej w stałą konferencję pokojową (projekt Maksyma Litwinowa), ale zgadzał się na wejście Związku Radzieckiego do LN.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica; 1986, 28; 89-101
0208-6050
2450-6990
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies