Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę ""Sztuka"" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 101
Tytuł:
« Chaque esprit est maçon » : l’Art Royal et l’idée de religion universelle dans la littérature française du XIXe siècle
"Each Mind is a Mason": the Royal Art and the Idea of Universal Religion in 19th Century French Literature
"Każdy duch jest murarzem": Sztuka królewska i idea religii uniwersalnej w literaturze francuskiej XIX wieku
Autorzy:
Szymański, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/683340.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Sztuka królewska
wolnomularstwo
XIX wiek
Francja
religia uniwersalna
Royal Art
Freemasonry
19th century
France
universal religion
Opis:
Wolnomularska Sztuka królewska, łącząca naukę i filozofię z poszukiwaniem duchowym i moralnym doskonaleniem, promieniuje na cały XIX wiek, który jest spadkobiercą zarówno racjonalistycznej myśli oświeceniowej jak i XVIII-wiecznego iluminizmu. Jedną zaś z kluczowych dla wolnomularstwa idei jest „religia co do której wszyscy są zgodni”, o której mówią Konstytucje Andersona. Idea religii uniwersalnej, już to odwołująca się do pierwotnego objawienia już to przyjmująca postać religii naturalnej, posiada liczne odmiany w XIX wieku, które kształtują się w zetknięciu z literaturą romantyczną (Pani de Staël), utopiami społecznymi (saint-simonizm) czy humanitaryzmem (Pierre Leroux). Artykuł ma na celu przedstawienie roli odegranej w tym procesie przez wolnomularzy oraz oddźwięku jaki ich twórczość znalazła w refleksji innych autorów na temat religii.
Masonic Royal Art, combining science and philosophy with spiritual research and moral improvement, radiates throughout the whole 19th century, which is the successor of both rationalist Enlightenment thought and 18th century illuminism. One of the key ideas of Freemasonry is the “Religion in which all Men agree” mentioned in Anderson’s Constitutions. The idea of a universal religion, referring to a primal revelation or taking the form of natural religion, has numerous variations in the 19th century, formed in contact with romantic literature (Madame de Staël), social utopias (Saint-Simonianism) or humanitarianism (Pierre Leroux). The aim of the article is to show the role played in this process by Freemasons and the influence they have exerted on other authors reflection on religion.
-
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica; 2018, 13; 19-31
1505-9065
2449-8831
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Capellae maiores et minores” i różne sposoby ich kształtowania w architekturze sakralnej po Soborze Trydenckim
Autorzy:
Krasny, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2016280.pdf
Data publikacji:
2020-12-30
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
nowożytna architektura sakralna
nowożytna teoria sztuki
sztuka sepulkralna
liturgia po Soborze Trydenckim
kaplice
przestrzeń sakralna w epoce nowożytnej
early modern sacral architecture
early modern theory of art
sepulchral art
liturgy after the Council of Trent
chapel
sacred space in early modern period
Opis:
Reformy liturgiczne po Soborze Trydenckim doprowadziły do zasadniczych zmian w funkcjonowaniu liturgicznym i w kształtowaniu różnych partii świątyni. W różnych środowiskach terminem kaplica określano więc bądź prezbiterium, bądź aneksy ściśle powiązane z korpusem, bądź też autonomiczne budowle służące kultowi relikwii i cudownych obrazów oraz grzebaniu dostojnych zmarłych. Ten zamęt terminologiczny nie został uporządkowany w tekstach teoretyczno-artystycznych, takich jak mediolańskie Instructiones fabricae et supellectilis ecclesiastice. Nie sposób zatem wypracować jednoznacznej definicji nowożytnej kaplicy przykościelnej na użytek historii sztuki.
In Instructiones fabricae et supellectilis ecclesiasticae published in Milan in 1577, in line with the tradition formed in the Middle Ages, the term capella was used to describe a part of the church interior, definitely designated as the place for altar. There, the term capella maior was referred to the church’s presbytery, and capelle minores – to the strings of identical chapels, adjacent to the sides of the nave, and sometimes also to the transept. Capella maior was already losing its spatial separateness as a result of liturgical reforms introduced after the Council of Trent. In Italy and in most European countries, it was then that great importance was attached to gathering the people at one solemn Holy Mass, at the same time striving to make its celebration as visible as possible to the gathered worshipers. Therefore, the choir partitions were removed, and the presbyteries were cleaned from elements emphasizing their spatial distinctiveness on the one hand (reliquaries, miraculous paintings, impressive tombstones), and on the other, distracting the attention of the worshipers from the celebration of the Holy Sacrifice. Such activities – strongly recommended in Instructiones – meant that the presbytery was very strongly (both spatially and ideologically) integrated with the body of the church, as a result of which in most languages it ceased to be called a chapel. On the other hand, in the documents of church factories such a term was applied to annexes connected very loosely with the space and body of the temple, to which the saints and tombstones from the presbytery were “transferred”. The construction of two such structures by the popes at the larger basilica of Santa Maria Maggiore in Rome became the confirmation of this practice by the highest authority in the Church. However, Instructiones and other Counter-Reformation texts on church shaping did not record the rapid spread of an “autonomous” chapel in sacral architecture. The Milanese work describes only the way of shaping the strings of capellae minores, so a solution present in the Italian architecturefrom the late Middle Ages. The reason for this choice was probably the fact that the chapels adjacent to the nave fulfilled a specific tradition in the liturgy in the church, and the role of autonomous chapels in this field remained insignificant. Due to the well-established local tradition in the South Netherlands, there was no integration of the spaces of presbyteries and churches in this area. In this area, Catholicism was restored after the period of violent Reformation, which meant that in the churches, first of all, elements destroyed by iconoclasts were reconstructed. Therefore, in the cathedrals and collegiate churches, with the consent of the Holy See, the partitions separating them from the corpus were reconstructed. Behind these partitions, imposing tombstones of bishops and canons were built, because only these spaces were supervised by higher clergy, while the corps were under the administration of municipalities. In Flemish, the presbytery was thus still described with the term (grote) kapel, while the side chapels, usually built between the buttresses of great Gothic churches, were called chapels (kapelletjes). Thus, in the modern era, the term “chapel” was associated with various spatial and functional solutions, both in construction practice and in texts on sacral architecture. Therefore, one should limit himself to noticing the complex presence of chapels in the history of modern architecture, and not try to formulate a precise and unambiguous definition of this type of building.
Źródło:
TECHNE. Seria Nowa; 2020, 5; 11-37
2084-851X
Pojawia się w:
TECHNE. Seria Nowa
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Jak żywa” to uniwersalny komunał? O nieoczywistych związkach prozopopei z ekfrazą w powieści Portret Pierre’a Assouline’a
Autorzy:
Dynkowska, Julia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2034777.pdf
Data publikacji:
2021-09-30
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
intertekstualność
intersemiotyczność
prozopopeja
ekfraza
apokryf
sztuka
Jean-Pierre Assouline
Auguste-Dominique Ingres
intertextuality
intersemiotics
prosopopoeia
ekphrasis
apocryphon
art
Jean-Auguste-Dominique Ingres
Pierre Assouline
Opis:
Ekfraza – literacka deskrypcja dzieła sztuki – nie jest, rzecz jasna, wyłącznie dokładnym opisem artefaktu; często dotyczy również tego, czego na obrazie nie ma. W ekfrazach dzieła sztuki ulegają czasem swoistemu „ożywieniu” – narratywizacji namalowanych scen, a także uzupełnieniu ich o przed- i „poakcje” czy też o wyobrażone wypowiedzi przedstawionych postaci. Artykuł dotyczy specyficznej formy takich literackich „ożywień”, czyli tekstów, których autorzy, wykorzystując prozopopeję, oddali głos bohaterom obrazów oraz świadomym swej sztuczności (i eksponującym ją) obrazom-przedmiotom. Ciekawym (i rozbudowanym) przykładem zastosowania prozopopei jest powieść Portret P. Assouline’a. Narrację prowadzi w niej namalowana przez J.A.D. Ingres’a Betty de Rothschild. W artykule omawiam sposób i sens zastosowania tej figury retorycznej w powieści Assouline’a i zastanawiam się nad tym, czy każdy tekst literacki, w którym narratorem (dzięki prozopopei) czyni się postać z obrazu, można nazwać ekfrazą.
It stands to reason that ekphrasis cannot be limited to the detailed but plain description of the artifact, for it often concerns what is not there in the painting as well. Authors of the ekphrases sometimes “animate” or “revive” a work of art, which manifests itself in narrativization of painted scenes. The process is also frequently supplemented by its continuation or backstory and fictitious utterances of figures depicted in the painting. The paper discusses a specific literary form of that kind of “animation”, that is texts in which characters that can be seen in a painting (or paintings itself) receive the voice through the prosopopoeia and expose their selfawareness of “artificiality”. The precise subject of this study is P. Assouline’s novel Le Portrait which is narrated by baroness Betty de Rothschild, the figure from the J.A.D. Ingres’ painting. In this article, I am focusing on the mode and meaning of prosopopoeia in Assouline’s novel. I am also trying to examine whether every text that is based on the concept of a “speaking” work of art (i.e. in which prosopopoeia is used) can be described as ekphrasis.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica; 2021, 61, 2; 83-99
1505-9057
2353-1908
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Ortlich betäubt" und "Aus dem Tagebuch einer Schnecke" von Günter Grass
Sztuka powieści a sztuka polityki, "Ortlich beräubt" i "Aus dem Tagebuch einer Schnecke" Güntera Grassa
Autorzy:
Światłowski, Zbigniew
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034839.pdf
Data publikacji:
1982
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
Przedmiotem artykułu jest "socjaldemokratyczna" faza twórczości Guntera Grass, której dokumentami są dwie powieści "Örtlich betäubt" (1969) i "Aus dem Tagebuch einer Schnecke"(1972). Ewolucję estetycznych poglądów Grassa autor artykułu interpretuje jako refleks ewolucji jego politycznej postawy. Proces intelektualnych przemyśleń i rewizji, który w drugiej połowie lat sześćdziesiątych doprowadził autora "Blaszanego bębenka" z pozycji radykalnego nonkonformizmu na pozycje umiarkowanego reformizmu, nie tylko w sposób zasadniczy odmienił światopoglądowy fundament jego utworów; sprawił on również, że pojawiły się w nich nieobecne dotąd u Grassa konstelacje tematyczne. Jeśli więc z jednej strony staje się Grass zwolennikiem społecznego pragmatyzmu, rzecznikiem polityki "małych kroków", wyznawcą zasady ewolucyjnego postępu, to z drugiej strony porzuca on gdańskie reminiscencje i zdecydowanie zwraca się ku zahodnioniemieckiej współczesności. 0 tych trendach rozwojowych obie wspomniane powieści wyraziście zaświadczają. V/ obu tematem nadrzędnym jest najnowsza polityka. W centrum "Örtlich betäubt" stoi światopoglądowy spór między "rewolucją" a "reformą", między pragnieniem natychmiastowego odmienienia świata a trzeźwą wiedzą o iluzoryczność takich zamierzeń. W tonacji nie polemicznej, lecz deklaratywnej ten wątek myślowy powróci w "Aus dem Tagebuch einer Schnecke". Ta oparta na autobiograficznych doświadczeniach . Grassa książka zawiera otwartą deklarację jego politycznej "wiary", zawiera również melancholijną refleksję nad nieodłączną od reformizmu koniecznością kompromisów i godzenia się z niedoskonałością świata; W obu tych powieściach istotną rolę odgrywa krytyka społecznej filozofii zachodnionieckiej lewicy. Krytyka ta - dowodzą tego ewidentnie publicystyczne wypowiedzi Grassa - logicznie zwraca się również przeciwko marksizmowi i komunizmowi. W tym punkcie ideowa postawa Grassa poddana została krytycznej analizie, ze wskazaniem zarówno na schematyczność jego wyobrażeń o marksizmie, jak i na nieuchronne zubożenie artystyczne jego dzieła, będące konsekwencją owej trzeźwości zaprzysięgającej wierność empirycznym faktom.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria; 1982, 6
0208-6085
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
"Palestyna leje wodę…" Sztuki wizualne a pogromy i wystąpienia antyżydowskie w latach 1914–1920
Palestine is pouring water... Visual arts in the face of anti-Jewish pogroms and riots in the years 1914–1920
Autorzy:
Tanikowski, Artur
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1197974.pdf
Data publikacji:
2019-06-30
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
sztuka żydowska
ikonografia pogromowa
Wilhelm Wachtel
Tadeusz Pobóg-Rossowski
Wojciech Weiss
Abel Pann
Jezus Chrystus
sztuka i wojna
Jewish Art
pogrom iconography
sztuka i wojna
Opis:
Niniejsze studium ze względów obiektywnych nie aspiruje do całościowego ujęcia tematu sygnalizowanego w tytule. W zamyśle autora ma stanowić punkt odniesienia dla przyszłych badaczy. Autorzy obrazów, rysunków czy grafik o tematyce pogromowej, reprezentujący różne generacje, szkoły artystyczne, tendencje stylistyczne, poglądy polityczne i status społeczny, nieczęsto byli naocznymi świadkami komentowanych wydarzeń. Wizualizowali je w oparciu o rozmaite relacje w prasie, komentarze ocalonych, własną wyobraźnię, wreszcie wzory ikonograficzne popularyzowane od lat. Gdyby w oparciu o znane nam prace pokusić się o ułożenie spójnego narracyjnie scenariusza zajść pogromowych musiałby on rozpoczynać się od „okrzyków pogromowych”, przedstawiających złowieszczą atmosferę przedpogromową, niejako uzasadniającą i usprawiedliwiającą w mniemaniu ich autora (T. Pobóg-Rossowski) krwawe zajścia od strony politycznej, religijnej czy społecznej. Takie obrazy spotykamy nad wyraz rzadko. Zupełnie wyjątkowa jest w tej grupie litografia ukazująca perspektywę niedoszłych ofiar, które szykują się do samoobrony (W. Wachtel).1 Dużo częściej artyści przedstawiali sceny właściwego pogromu ‒ niszczenie dobytku ofiar, palenie ich domostw, ukrywanie się, mordowanie, dużo rzadziej gwałty. Pogrom Wojciecha Weissa jest w tej grupie prac wybitnym ewenementem. W obrębie tych właśnie epizodów znajdują się sceny ucieczek niedoszłych ofiar, próbujących się ocalić (niektóre litografie A. Panna). Należy je stanowczo odróżnić od obrazów przedstawiających popogromowych wygnańców, bo ich wizerunki zaliczają się już do ostatniej, może najliczniejszej grupy, którą można określić mianem następstw pogromów czy też ich skutków. Do tej ikonografii zaliczyć należy widoki orszaków pogrzebowych i cmentarzy. W obrębie sztuki o tematyce pogromowej i okołopogromowej jako osobny, ważny rozdział jawi się tzw. dyskurs chrystologiczny. Wprowadzenie postaci Nazarejczyka do pejzażu pogromowego dawało artystom pole do malarskich czy graficznych komentarzy o podłożu polityczno-społecznym i religijnym. Przybierały one ton oskarżenia sprawców (chrześcijan, Rosjan, Ukraińców, Polaków), ale też wyraźnej wskazówki dotyczącej jedynego dla wielu zakończenia żydowskiej niedoli, czyli syjonizmu (R. Rubin). Żydowski Chrystus, konfrontowany z wiecznym tułaczem Ahaswerem lub wręcz z nim utożsamiany, ze sprawcy żydowskich nieszczęść stawał się ofiarą własnych wyznawców, ofiarą, z którą łatwiej się było utożsamić. Nie sposób dziś pokusić się o pełny katalog artystycznych narracji o pogromach żydowskich okresu pierwszej wojny światowej, rewolucji październikowej i czasu, który nastąpił tuż po obu krwawych konfliktach, gdy miały miejsce polsko-ukraińskie walki o Lwów oraz wojna polsko-bolszewicka. Komentowane przez artystów wydarzenia wpisują się w długi ciąg represji antyżydowskich, w tym pogromy w Kiszyniowie i Homlu (1903) czy te w Żytomierzu i Odessie (1905). Znalazły one swych artystycznych komentatorów, którzy na początku XX wieku wykreowali schematy kompozycyjne i ikonograficzne, inspirujące później ich młodszych kolegów.  
Authors of paintings, drawings or graphics on pogrom themes, representing various generations, art schools, stylistic tendencies, political views and social status, have rarely witnessed commented events. They visualized them based on various reports in the press, comments from survivors, their own imagination, and finally iconographic formulas that have been popularized for years. If, based on known works, we were tempted to arrange a narrative coherent scenario of pogroms, it would have to start with „pogrom shouts”, presenting the ominous pre-pogrom atmosphere, justifying the events in the opinion of their author (Pobóg-Rossowski), in terms of politics, religion and society. Such images are extremely rare. The lithograph showing the perspective of would-be victims who are preparing for self-defense (Wachtel) is quite unique in this group. Much more often, the artists presented scenes of the actual pogrom – destruction of the victims’ belongings, burning their homes, hiding, murdering, and much less often rapes. Pogrom by Wojciech Weiss is an outstanding phenomenon in this group of works. Within these episodes there are scenes of escape of would-be victims trying to save themselves (some Pann’s lithographs). They should be clearly distinguished from images of post-fire exiles, because their images are already in the last, perhaps the most numerous group, which can be described as the consequences of pogroms or their effects. This iconography includes views of retinue and cemeteries. In the collection of pogrom and post-pogrom art there is a separate, important episode – Christological discourse. The introduction of the figure of the Nazarene into the pogrom landscape gave artists room for painting or graphic commentaries of the political, social and religious background. They took on a tone of accusation of perpetrators (Christians, Russians, Ukrainians, Poles), but also clear directions include the only way of ending misery for many Jews, i.e. Zionism (Rubin). Jewish Christ, confronted with Ahasver, the Wandering Jew, or even identified with him, instead of being a cause of Jewish misfortunes became a victim of the followers’ bonds, a victim with which it was easier to identify. It is impossible today to fully catalogue the artistic narratives about the Jewish pogroms of the First World War, the October Revolution and the time that followed just after both bloody conflicts, when the Polish-Ukrainian struggle over Lviv and the Polish-Bolshevik war took place. The events commented on by the artists are part of a long string of anti-Jewish repression, including the ones more than a decade earlier, to mention the pogroms in Chisinau and Gomel (1903) as well as those in Żytomierz and Odessa (1905). They found their commentators in the field of visual arts, who at the beginning of the 20th century created compositional and iconographic schemes, later inspiring their younger.  
Źródło:
TECHNE. Seria Nowa; 2019, 3; 51-80
2084-851X
Pojawia się w:
TECHNE. Seria Nowa
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Pomiędzy izmami” – Jan Brzękowski jako krytyk i teoretyk nowej sztuki
Autorzy:
Rejniak-Majewska, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1033728.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
avant-garde
art criticism
surrealism
abstract art
Jan Brzękowski
art magazines
L’Art Contemporain (Sztuka Współczesna)
awangarda
krytyka artystyczna
surrealizm
sztuka abstrakcyjna
prasa artystyczna
Opis:
Z końcem lat dwudziestych XX wieku w Europie nowe kierunki artystyczne wydawały się już czymś okrzepłym, częścią „awangardowej tradycji”. Wyrazem tej świadomości była m.in. książka Jeana Arpa i El Lissitzky’ego Kunstismen (1925) oraz Art. Bilan des arts modernes en France Ozenfanta (1928). Jan Brzękowski, polski poeta i krytyk, widział ten czas podobnie, jako okres „ustalania się pewnych wartości” raczej niż nowych przełomów. W artykule śledzę poglądy Brzękowskiego dotyczące sztuk wizualnych oraz jego strategie jako rzecznika sztuki nowoczesnej, pośrednika między środowiskiem paryskim a polską awangardą, autora powiązanego z konstruktywizmem (członka grupy „a.r.”), a równocześnie z kręgami surrealistów w Paryżu. Głównym przedmiotem moich analiz jest wydawane przez Brzękowskiego pismo „Sztuka Współczesna – L’Art Contemporain” (1929–1930) i jego cykl artykułów Kilometraże, będący próbą podsumowania przemian nowej sztuki. Zdając sobie sprawę ze „zużywania się” awangardowych idei i zachowując krytycyzm wobec „kultu nowości”, Brzękowski bronił awangardowych pozycji w oparciu o ideę formalnego rygoru i twórczej „budowy”. Zgodnie z modernistycznym światopoglądem odrzucał mimetyczną koncepcję sztuki i opowiadał się za formą abstrakcyjną; zaznaczał jednak, że powinna być ona „zakotwiczona o dno życia” – w oryginalny sposób podkreślał dialektyczne napięcie między abstrakcją i figuracją.
By the late 1920s in Europe new art directions were regarded as already completed phenomena, a part of “avant-garde tradition.” Such views were expressed by Jean Arp and El Lissitzky’s in their book Kuntismen (1925), and by Amédée Ozenfant’s in Art. Bilan des arts modernes en France (1928). Similar opinions were also voiced by Jan Brzękowski, a Polish poet and critic, who regarded this time as a period of “establishing certain values” rather than new breakthroughs. In this article I discuss Brzękowski’s strategies as a spokesman of modern art, an intermediary between the Parisian artworld and Polish avant-garde, an author connected with constructivism (a member of “a.r.” group), and also with surrealist circles in Paris. My main focus is his magazine “Sztuka Współczesna – L’Art Contemporain” (1929–1930) and his series of articles “Mileages,” in which he summarizes the developments of modern art. Conscious of the “wearing up” of avant-garde ideas and critical about seeking “novelty” for its own sake, Brzękowski tried to establish a progressive position based on the idea of formal discipline and creative construction. While rejecting a mimetic conception of art, he argued for abstract artistic form that would be “anchored to the bottom of life,” thus emphasizing the interplay of abstract and figurative elements and their dialectic.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica; 2020, 36; 57-72
0208-6107
2353-9631
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Absolutyzm i legitymizacja władzy w Mediolanie pod rządami Ludovica Sforzy „Il Moro”
Absolutism and legitimacy of power in Milan under the rule of Ludovico Sforza ‘Il Moro’
Autorzy:
Tafiłowski, Piotr
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/689125.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Mediolan
Sforzowie
legitymizacja
sztuka
historiografia
Milan
the Sforzas
legitimacy
art
historiography
Opis:
The paper seeks to present the forms of legitimacy, as well as the means and tools that have been used for this purpose by usurping authority over Milan Ludovico Sforza. The attempts to legitimate the illegally seized power, taken by the Renaissance and early modern rulers, not only by political meanse, but also through cultural and artistic patronage are very important and interesting issues. The first part of the paper discusses the Ludovico’s road to take over the principality; in the second part Ludovico’s efforts to legalize his illegal power are described.
W tekście podjęto próbę zaprezentowania form legitymizacji władzy, a także środków i narzędzi, jakie wykorzystywał w tym celu uzurpujący sobie władzę nad Mediolanem Ludovico Sforza. Ważnym i ciekawym zagadnieniem są podejmowane przez renesansowych i wczesnonowożytnych władców próby zalegitymizowania nieprawnie zobytej władzy nie tylko środkami politycznymi, lecz także poprzez mecenat kulturalny i artystyczny. Pierwsza część tekstu poświęcona została drodze Ludovica do przejęcia władzy nad księstwem, druga zaś podejmowanym przez niego zabiegom, które miały mu pozwolić ją uprawomocnić.
Źródło:
Przegląd Nauk Historycznych; 2019, 18, 2; 189-207
1644-857X
2450-7660
Pojawia się w:
Przegląd Nauk Historycznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Akademizm w twórczości Mojżesza Kislinga (1891–1953)
Academism in the works of Moïse Kisling (1891–1953) – an outline of the issue
Autorzy:
Malinowski, Jerzy
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1197972.pdf
Data publikacji:
2019-06-30
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Akademizm
„École de Paris”
sztuka żydowska
Kisling
Montparnasse
Academic Art
Jewish Art
Moïse Kisling
Opis:
Celem artykułu jest prezentacja twórczości wszechstronnego artysty z formacji École de Paris Mojżesza Kislinga (1891–1953). Główny wysiłek badawczy został skierowany na omówienie portretów i aktów malarza powstałych w latach 30., które związane były z nurtem akademickim w jego dorobku. W portretach takich jak Biała kryza (1930) i Ingrid (1932), artysta ujawnia również zainteresowanie historyzmem, co widoczne jest w kostiumie wzorowanym na stroju z XVII wieku i inspiracji oszczędnym w wyrazie mieszczańskim, północnoeuropejskim portrecie tej samej epoki. Użycie kostiumu i formuły portretu historycznego wprowadziło do malarstwa Kislinga odniesienia do konwencji wizerunku dworskiego a zarazem akademickiego portretu wielkiej burżuazji XIX wieku. Malarz traktował je ironicznie, prowadząc prowokującą grę z konwencjami sztuki salonowej. Grupa tzw. „aktów leżących”, z lat 30. XX wieku (np. Akt na kwiecistym kobiercu (1935) czy Greta (1937) jak też zespół martwych natur z rybami także reprezentują podobną „akademicką” konwencję dialogu z malarstwem historycznym.
The aim of this article is to present the work of Moïse Kisling (1891–1953) – versatile artist from the formation of École de Paris. The main focus of this research was discussing the painter’s portraits and nudes created in the 1930s, which were associated with the academic current in his ouvre. In portraits such as Biała kryza (1930) and Ingrid (1932), the artist also reveals his interest in historicism, which is evident in a costume modeled on the seventeenth century dress and inspiration taken from a bourgeois, frugal expression of a northern European portrait of the same era. Both use of costume and historical portrait’s formula introduced to Kisling’s paintings references to the conventions of court image and also the academic portrait of the great bourgeoisie of the 19th century. The painter treated them ironically, playing a provocative game with the conventions of salon art. The group of so-called „Lying Acts”, from the 1930s (eg The Nude on a Floral Rug (1935) or Greta (1937) as well as a set of still lifes with fish also represent a similar “academic” convention of dialogue with historical painting.
Źródło:
TECHNE. Seria Nowa; 2019, 3; 107-114
2084-851X
Pojawia się w:
TECHNE. Seria Nowa
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Apofatyka w fenomenologicznych rozważaniach o sztuce
Apophatic theology in phenomenological considerations about art
Autorzy:
Krawiec, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/18105192.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
apofatyka
Duméry
fenomenologia
Florenski
Marion
sztuka
apophatic theology
phenomenology
art
Opis:
W fenomenologii coraz częściej obserwujemy zainteresowanie filozofów wczesną myślą chrześcijańską – w tym apofatyką – co nie pozostaje bez wpływu na pojmowanie roli i znaczenia sztuki. „Niewidzialność” w sztuce oraz objawienie Boga poprzez dzieło artystyczne stanowi tajemnicę, wobec której tradycyjne modele estetyki filozoficznej nie znajdują w pełni satysfakcjonujących wyjaśnień. Teologia negatywna – wraz z kluczową dla niej drogą apofatyczną – wnosi do współczesnych debat estetycznych nową perspektywę rozumienia dzieła sztuki, a jej „redukcyjne” zastosowanie odnajdujemy zwłaszcza w teorii ikony. Analiza ikony dokonana przez Pawła Florenskiego w wielu punktach wykazuje zbieżność z kategorią „fenomenu przesyconego” Jeana-Luca Mariona, a redukcja henologiczna Henry’ego Duméry’ego — uzupełniająca i zarazem przekraczająca redukcje Edmunda Husserla — rozszerza horyzont „niewidzialnego” wymiaru sztuki o relację, jaką duch (inteligibilność) nawiązuje z Transcendencją. W niniejszym artykule wskazuję na spójność współczesnej refleksji fenomenologicznej z wczesnochrześcijańską apofatyką oraz teorią ikony, a także stawiam pytania o zasadność i przydatność tak skonstruowanej koncepcji estetyczno-teologicznej jako ogólnej filozoficznej teorii sztuki.
In the field of phenomenology philosophers more and more frequently show interest in early Christian thought – including apophatic theology – which, in result, affects the understanding of the role and significance of art. „Invisibility” in art and the manifestation of God through the work of art is a mystery which cannot be satisfactorily explained by traditional philosophical aesthetic models. Negative theology, together with its key apophatic way brings a new perspective of understanding art into contemporary aesthetic debates. Its 'reductive' application can be found especially in the theory of the icon. Paweł Florenski's icon analysis and Jean-Luc Marion's category of the ‘saturated phenomenon’ converge in many points. Henry Duméry’s henological reduction which is complementary to, but at the same time exceeds Edmunda Husserl's reductions, extends the horizon of the 'invisible' dimension of art by the relation the Spirit (intelligibility) makes with Transcendence. In the article I will show the cohesion of contemporary phenomenological thought, early Christian apophatics and the theory of the icon. I will also consider whether an aesthetic and theological framework so structured could be valid and useful as a general philosophical theory of art.
Źródło:
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris; 2020, 51, 4; 80-110
1689-4286
Pojawia się w:
Internetowy Magazyn Filozoficzny Hybris
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ars memorativa i nauczanie retoryki w kolegiach jezuickich. Recepcja dzieł: "Rhetorica ad Herennium", "De oratore" Marka Tuliusza Cycerona i "Institutio oratoria" Marka Fabiusza Kwintyliana w podręczniku "De arte rhetorica" libri III Cipriano de Soareza
Ars Memorativa and the Teaching of Rhetoric in Jesuit Colleges. The Reception of the Works: "Rhetorica ad Herennium", "De Oratore" by Marcus Tullius Cicero and "Institutio Oratoria" by Marcus Fabius Quintilian in the Manual "De Arte Rhetorica" Libri III by Cipriano De Soarez
Autorzy:
Konrad, Agata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2230979.pdf
Data publikacji:
2022-12-16
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
Rhetorica ad Herennium
ars memorativa
memoria
pamięć
zapamiętywanie retoryczne
sztuka zapamiętywania
De arte rhetorica libri III
Cipriano de Soarez
nauczanie retoryki
szkoły jezuickie
Cyceron De oratore
Kwintylian Institutio oratoria
Cicero De oratore
Quintilian Institutio oratoria
memory
rhetorical memorisation
art of memory
teaching of rhetoric
Jesuit colleges
Opis:
Members of the Society of Jesus, as didacticians (and humanists), were aware of the importance of the memoria for the delivery of speech. For this reason, they did not omit this opus oratoris in rhetorical studies intended for their students. An example of this is the textbook De arte rhetorica libri tres ex Aristotele, Cicerone, et Quintiliano praecipue deprompti by the Portuguese Jesuit Cipriano de Soarez (1524–1593). The aim of the research was to trace the influence of Rhetorica ad Herennium, De oratore by Marcus Tulius Cicero and Institutio oratoria by Marcus Fabius Quintilian on the rhetorical theory presented by Soarez concerning ars memorativa. An attempt was also made to determine what the teaching of rhetoric looked like in Jesuit colleges, which was helped by the Ratio studiorum treatise (1599). In the course of comparative analysis, it was found that the Portuguese teacher mainly drew on Marcus Fabius Quintilian’s Institutio oratoria.  
Źródło:
Collectanea Philologica; 2022, 25; 51-71
1733-0319
2353-0901
Pojawia się w:
Collectanea Philologica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Art and Life in John Fowles’s “The Ebony Tower”
Sztuka i życie w opowiadaniu Hebanowa wieża Johna Fowlesa
Autorzy:
Książek, Agnieszka
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945307.pdf
Data publikacji:
1997
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Opis:
Opowiadania Johna Fowlesa ze zbioru Hebanowa wieża stanowią ciekawy głos w dyskusji nad znaczeniem sztuki i jej relacji z życiem. Utwór tytułowy jest zapisem spotkania dwóch artystów malarzy, diametralne różniących się od siebie stylem twórczości i postawą życiową. Starszy z nich - żyjący pełnią życia, bulwersujący niejednokrotnie opinię publiczną swoim zachowaniem - opowiada się za konwcncjonalnością w sztuce, odrzuca abstrakcję, która, jego zdaniem, obca jest człowiekowi, gdyż go ogranicza. Młodego malarza natomiast cechuje konformizm, ciągła ucieczka przed ryzykiem i korzystaniem z radości życia. Wieża hebanowa jest symbolem artystycznego odosobnienia, odrzucenia tego, co ludzkie w imię dobrego smaku i wyrafinowania technik malarskich. Jest ona współczesną wersją wieży z kości słoniowej, w której romantycy upajali się swoją samotnością. Spotkanie to uzmysławia młodemu człowiekowi, że lęk przed życiem prowadzi do przeciętności w sztuce, że zamknięcie się na wszelkie przejawy człowieczeństwa musi skończyć się zubożeniem malarskiego wyrazu. Dokonując wyboru między bezpieczeństwem stałego związku a uleganiem prawdziwym emocjom i pragnieniom, młody malarz skazuje się na przeciętność, zarówno w życiu, jak i w swej twórczości. Kieruje się nakazami moralnymi, a nie własnymi uczuciami. Sztuka i życie pozostają bowiem w ścisłej zależności, co dzięki pobytowi w tajemniczej posiadłości uświadamia sobie bohater opowiadania.
Źródło:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Anglica; 1999, 3
1427-9673
Pojawia się w:
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Anglica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Badacz jako artysta, artysta jako badacz. Założenia metodologiczne działań artystycznych w procesie badawczym ABR (art-based-research)
The Researcher as the Artist, the Artist as the Researcher: Methodological Premises of Artistic Activities in the ABR Research Process (Art-Based-Research)
Autorzy:
Bielecka-Prus, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1371618.pdf
Data publikacji:
2020-05-31
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
sztuka w badaniach jakościowych
ABR
metodologia badań jakościowych
art in qualitative research
art-based research (ABR)
methodology of qualitative research
Opis:
Postmodernizm, podważając założenia epistemologiczne pozytywizmu i hermeneutyki, wywarł ogromny wpływ na metodologię badań jakościowych. Zatarciu ulegają nie tylko gatunki, ale także granice między dyscyplinami, tak jak to jest w przypadku działań artystycznych w procesie badawczym (ABR – art-based-research), w których badacz posługuje się środkami artystycznymi na różnych etapach zbierania, analizy i prezentacji danych. Problem łączenia sztuki z działaniami badawczymi można rozpatrywać na wielu płaszczyznach. W tym artykule chciałabym skupić się na: 1. Wyjaśnieniu głównych założeń epistemologicznych i metodologicznych badań opartych o sztukę; 2. Omówieniu funkcji ABR w społecznym konstruowaniu wiedzy; 3. Wskazaniu kryteriów, które pozwalają ocenić jakość ABR, oraz trudności, jakie wiążą się z prowadzeniem tego typu badań.
Questioning the epistemological assumptions of positivism and hermeneutics, postmodernism has had a huge impact on the methodology of qualitative research. Not only genres and research roles, but also the boundaries between disciplines have been blurred, as the example of art-based-research (ABR) shows. In ABR, researchers use artistic forms of expression at different stages of data collection, analysis, and presentation. The question of merging the art with science can be analyzed on different levels. In this article, I would like to focus on: 1. explaining the main epistemological and methodological assumptions of ABR; 2. discussing the function of ABR in the social construction of knowledge; 3. specifying the criteria which help evaluate the quality of ABR as well as the difficulties associated with conducting such studies.
Źródło:
Przegląd Socjologii Jakościowej; 2020, 16, 2; 16-34
1733-8069
Pojawia się w:
Przegląd Socjologii Jakościowej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Body art – ciało, sztuka, technologia. Od ciała ułomnego do bezawaryjnego humanoida
Body art – body, art, technology. From the defective body to the faultless humanoid
Autorzy:
Franckiewicz-Olczak, Izabela
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1373716.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
bodyart
technology
art
culture
body
new media
Opis:
Analyzing the body condition and its status in the technicized, postbiological world – where the body no longer consists an element of nature – the artistic discourse overlaps with the science discourse not only in terms of research subjects, but also research conclusions. However, both perspectives differ one from another in terms of the applied research methods. This article collates the major issues of the contemporary humanistics, such as: disagreement with ageing, interference in human body, transplantology, genetics, exhibicionism with the thematic of the chosen pieces of art.
Źródło:
Przegląd Socjologii Jakościowej; 2012, 8, 2; 228-241
1733-8069
Pojawia się w:
Przegląd Socjologii Jakościowej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Brazylijska sztuka walki - tanca capoeira. Wykorzystanie technik jakosciowych do badania jakosciowego grupy capoeiristas.
THE BRAZILIAN MARTIAL-ART DANCE CAPOEIRA. USING QUALITATIVE TECHNIQUES IN THE QUALITATIVE RESEARCH OF THE CAPOERISTAS GROUP.
Autorzy:
Kolbowska, Katarzyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1373925.pdf
Data publikacji:
2009
Wydawca:
Uniwersytet Łódzki. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
Tematy:
ANTHROPOLOGY OF EVERYDAY LIFE
GROUP SLANG
INTERVIEWING AS A DIALOG
MOVEMENT PARTICIPANTS
NEOTRIBALISM
NON-DIRECTIVE INTERVIEW
OBSERVER
PARTICIPANT OBSERVATION
Opis:
Capoeira is a Brazilian martial-art dance. Capoeira combines elements of dance, folklore, martial arts, sport, ritual and training for unarmed combat. Many Brazilians regard it as a vital Afro-Brazilian contribution to their native culture. The genesis of this martial dance was said to have been a style that sprang up in the huts of Brazilian slaves. According to legend, capoeira back then was a series of blows requiring great physical strength. It constituted a rural style that enabled one to avoid the aggression of slave masters and slave hunters. From the outset, my research conception was based on the assumption that the study I was launching was of a pioneering nature. The objective of this study was to create a full picture of capoeira in Poland My choice of a research method was influenced by the awareness that I was dealing with a 'niche' community, a totally new phenomenon that has yet to entrench itself in Polands' popculture landscape. Anna Wyka believes that: When planning to study communities that are little known in a given society and radically depart from the ordinary, the researcher should predispose himself to a largely exploitative type of study and map out the research process accordingly. Such had to be the nature of qualitative research on alternative, pattern-setting communities, a socio-cultural phenomenon that emerged in the latter half of the 1970s as a total novelty. (...) Research into communities of that type appears necessary and cognitively attractive. The interpretive (qualitative, humanistic) paradigm, which runs counter to the normative (quantitative, positivistic) type, takes the humanistic coefficient into account. Introduced by Florian Znaniecki, that term refers to the significance of ascribing to people the phenomena they have personally experienced. The researcher therefore strives to adopt their point of view.
Źródło:
Przegląd Socjologii Jakościowej; 2009, 5, 2; 62-81
1733-8069
Pojawia się w:
Przegląd Socjologii Jakościowej
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 101

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies