Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "czynności" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-9 z 9
    Tytuł:
    Complaint on a bailiffs omission to take action: selected comments de lege lata and de lege ferenda
    SKARGA NA ZANIECHANIE PRZEZ KOMORNIKA DOKONANIA CZYNNOŚCI – WYBRANE UWAGI DE LEGE LATA I DE LEGE FERENDA
    Autorzy:
    Derlatka, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1389804.pdf
    Data publikacji:
    2018-03-30
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    Keywords: bailiff’s action
    omission
    inaction
    enforcement
    judicial supervision
    refusal to take
    action
    czynności komornika
    zaniechanie
    bezczynność
    egzekucja
    nadzór judykacyjny
    odmowa dokonania czynności
    Opis:
    Skarga na czynności komornika stanowi podstawowy środek zaskarżenia w postępowaniu egzekucyjnym. Z art. 767 §1 k.p.c. wynika, iż de lege lata przysługuje ona nie tylko na „czynności” komornika, lecz także na „zaniechanie” tego organu egzekucyjnego. Pod pojęciem czynności należy rozumieć także odmowę dokonania czynności przez komornika. Skarga nie przysługuje jednak w przypadku bezczynności komornika. Bezczynność rozumiana jest jako opieszałość i zaniedbanie komornika w realizacji obowiązków wynikających z art. 45a ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Prowadzi ona do przewlekłości postępowania egzekucyjnego. De lege ferenda bezczynność komornika nie powinna podlegać zaskarżeniu w drodze skargi z art. 767 §1 zd. 2 k.p.c. Tym samym dążenia do zrównania zakresu znaczeniowego pojęć „zaniechanie” oraz „bezczynność” nie zasługują na aprobatę. Stanowisko to należy podtrzymać, mimo iż niejednokrotnie w ocenie wierzyciela skutki zaniechania i bezczynności komornika są takie same. Z dużą ostrożnością należy też podejść do postulatów rezygnacji ze skargi na zaniechanie komornika. Efektywność egzekucji wspierają bowiem dokonane w ostatnim czasie zmiany ograniczające zakres dopuszczalności przedmiotowej tej skargi w odniesieniu do aktywnego, nie zaś pasywnego, zachowania komornika.
    A complaint about a bailiff’s action is a fundamental appeal measure in the executive proceedings. Pursuant to Article 767 §1 of the Code of Civil Procedure, it is granted de lege lata not only with respect to a bailiff’s action, but also with regard to this executive body’s omission to take action. The term “action” should also be understood as a bailiff’s refusal to take action. A complaint is not admissible, however, in the case of a bailiff’s inaction. Inaction is understood as a bailiff’s excessive delay and negligence in the fulfilment of obligations under Article 45a of the Act on court bailiffs and enforcement procedure. It leads to excessive lengthiness of executive proceedings. A bailiff’s inaction should not be de lege ferenda subject to complaint under Article 767 §1 sentence 2 CCP. Thus, the pursuit of equating the semantic scopes of the terms “omission” and “inaction” does not deserve approval. This attitude should be upheld, despite the fact that a creditor often believes the effects of a bailiff’s omission and inaction are the same. It is also very important to treat with great caution the proposals to abandon a complaint about the bailiff’s omission. The effectiveness of enforcement is supported by the recently introduced changes limiting the scope of admissibility of a complaint in relation to active, not passive, bailiff’s conduct.
    Źródło:
    Ius Novum; 2018, 12, 1; 62-82
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Nowe regulacje w zakresie ochrony dziecka w postępowaniu karnym i skutki ich wprowadzenia
    Autorzy:
    Mierzwińska-Lorencka, Joanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392366.pdf
    Data publikacji:
    2016-09-30
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    świadek
    pokrzywdzony
    małoletni
    czynności procesowe
    przesłuchanie
    witness
    aggrieved
    minor
    proceeding activities
    questioning
    Opis:
    The article aims to present the amended provisions of the Criminal Procedure Code regulating the mode and conditions for questioning aggrieved minors and witnesses (Article 185a CPC and Article 185b CPC), provisions of the Act on proceeding in cases involving minors in the area of hearing and questioning them and provisions of the Act on the protection of and assistance for the aggrieved and witnesses. The article discusses amended provisions in the context of the EU directives implementation and assesses the consequences of their implementation and problems that may result from their implementation in the practice of law enforcement and justice administration organs. The author uses a dogmatic method. She also analyses court decisions as well as court statistics. She proves that criminal law regulations provide minors with various levels of protection that depend on such criteria as age, the type of party to the proceeding (a witness/ the aggrieved) or the character of a crime.
    Opracowanie ma na celu prezentację znowelizowanych przepisów kodeksu postępowania karnego w zakresie normującym tryb i warunki przesłuchania małoletnich pokrzywdzonych i świadków (art. 185a k.p.k. oraz art. 185b k.p.k.), przepisów ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich w zakresie odnoszącym się do wysłuchania nieletnich oraz przesłuchania małoletnich innych niż nieletni oraz przepisów ustawy o ochronie i pomocy dla pokrzywdzonego i świadka. W tekście zostały omówione znowelizowane przepisy w kontekście implementacji dyrektyw unijnych, oceniono skutki ich wprowadzenia oraz problemy, jakie mogą wyniknąć w związku z ich stosowaniem w praktyce organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości. Przy pisaniu tekstu posłużono się metodą dogmatyczną. Dokonano także analizy orzecznictwa sądowego i uwzględniono statystyki sądowe. W opracowaniu wykazano, że przepisy karne zapewniają małoletnim różne poziomy ochrony, które uzależnione są od kryterium podmiotowego, tj. wieku, pozycji procesowej – świadek/pokrzywdzony oraz kryterium przedmiotowego – charakter popełnionego przestępstwa.
    Źródło:
    Ius Novum; 2016, 10, 3; 254-273
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Public prosecutor’s actions during a recess or an adjournment in the main trial
    Autorzy:
    Skorupka, Jerzy
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1393131.pdf
    Data publikacji:
    2016-06-30
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    przerwa w rozprawie
    czynności oskarżyciela publicznego
    czynności dowodowe
    kontradyktoryjne postępowanie sądowe
    „równość broni”
    recess/adjournment in the trial
    public prosecutor’s actions
    evidentiary activities
    adversarial judicial proceeding
    “equality of arms”
    Opis:
    The legal issue that is discussed in the article is what kind of actions a public prosecutor can perform during a recess or an adjournment in the trial. The issue is questionable in the doctrine of Polish criminal procedure law. The author presents an opinion that a public prosecutor cannot perform any evidentiary actions because there is no clear statutory authorisation and, moreover, because he is a party to the judicial proceeding, and evidentiary activities are restricted for proceeding organs. The author supports the opinion using three methods of legal interpretation: the grammatical, functional and structural ones.
    Problemem prawnym, który próbowano rozwiązać, jest to, jakie czynności może wykonać oskarżyciel publiczny w czasie przerwy albo odroczenia rozprawy. Kwestia ta w doktrynie polskiego prawa karnego procesowego jest sporna. Autor wyraził zaś pogląd, że oskarżyciel publiczny nie może wykonać żadnej czynności dowodowej ze względu na brak wyraźnego upoważnienia ustawowego, a nadto, gdyż jest stroną postępowania, a czynności dowodowe są zastrzeżone dla organów procesowych. Pogląd ten autor uzasadnia wykorzystując trzy metody wykładni przepisów prawa, tj. gramatyczną, funkcjonalną i systemową.
    Źródło:
    Ius Novum; 2016, 10, 2; 156-165
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Legal nature of the time limit for verification activities (Article 307 § 1 Criminal Procedure Code)
    Autorzy:
    Koper, Radosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1338719.pdf
    Data publikacji:
    2020-12-02
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    czynności sprawdzające
    termin
    proces karny
    wszczęcie postępowania karnego
    verification activities
    time limit
    criminal proceedings
    institution of criminal proceedings
    Opis:
    The article concerns the issue of verification activities which precede the institution of criminal proceedings and are aimed at determining legitimacy or admissibility of the criminal proceedings. The author focuses on the presentation of this problem from the viewpoint of the legal nature of the time limit for the said proceedings. The article adopts a dogmatic and legal method. The existing regulation has been analysed, its defects identified and amendments proposed. The general goal of the discussion is to postulate the development of solutions that would result from proper balancing of protected interests of the administration of justice and the necessity to respect human rights.
    Artykuł jest poświęcony zagadnieniu czynności sprawdzających poprzedzających wszczęcie postępowania karnego, służących ustaleniu zasadności lub dopuszczalności wszczęcia procesu. Autor analizuje tę problematykę z punktu widzenia kwestii dotyczącej charakteru prawnego terminu prowadzenia wspomnianych czynności. W opracowaniu przyjęto metodę dogmatyczno-prawną. Dokonano oceny obowiązującej regulacji normatywnej i sformułowano propozycje zmian. Całość rozważań ujętych w artykule jest podporządkowana postulatowi kreowania takich rozwiązań, które stanowią rezultat odpowiedniego zbilansowania ochrony dobra wymiaru sprawiedliwości oraz potrzeby poszanowania praw człowieka.
    Źródło:
    Ius Novum; 2020, 14, 2; 89-104
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Tzw. dochodzenie uproszczone w polskim procesie karnym
    Autorzy:
    Żbikowska, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1393181.pdf
    Data publikacji:
    2016-03-31
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    summary proceeding investigation
    investigation
    preparatory proceedings
    minutes
    evidence collection
    simplified use of evidence
    dochodzenie uproszczone
    dochodzenie
    postępowanie przygotowawcze
    protokoły
    czynności dowodowe
    uproszczenia dowodowe
    Opis:
    W zaprezentowanym artykule starano się wykazać niezasadność oraz niecelowość utrzymywania w Kodeksie postępowania karnego przepisu art. 325h k.p.k., regulującego tzw. dochodzenie uproszczone, ze względu na jego nieprawidłową normatywną konstrukcję, a także praktyczną nieużyteczność. Autorka skonfrontowała treść tego przepisu z innymi przepisami zamieszczonymi w rozdziale VII k.p.k. (rozdział dotyczący postępowania przygotowawczego), a zwłaszcza ze znowelizowanym przepisem art. 297 § 1 pkt 5 k.p.k. Rozważania doprowadziły autorkę do konkluzji o konieczności uchylenia wskazanego przepisu prawnego oraz przemodelowania postępowania przygotowawczego w taki sposób, by przeprowadzane w nim czynności dowodowe zostały zredukowane do niezbędnego minimum, zaś utrwalanie tych czynności następowało – w wybranych sytuacjach – w formie nieprotokołowanej.
    The author of the article tries to prove groundlessness and purposelessness of the provision of Article 325h of the Criminal Procedure Code regulating the so-called summary proceeding investigation due to its improper normative construction as well as practical uselessness. The 62 MAŁGORZATA ŻBIKOWSKA Ius Novum 1/2016 author confronts the content of this regulation with other provisions of Chapter VII of the Criminal Procedure Code (the Chapter is regulating preparatory proceeding), especially the amended regulation of Article 297 § 1 point 5 of the CPC. The consideration made the author conclude that there is a need to repeal the discussed regulation and remodel preparatory proceeding in order to reduce the process of collecting evidence to a necessary minimum level and, in selected situations, record the undertaken activities in a form different than taking the minutes.
    Źródło:
    Ius Novum; 2016, 10, 1; 50-62
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Communications interception and obtaining telecommunications billings by authorised entities within their operational and intelligence activities in Poland
    Autorzy:
    Rogalski, Maciej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392814.pdf
    Data publikacji:
    2016-06-30
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    operational and surveillance activities
    operational control
    authorised entities
    correspondence
    communications
    telecommunications billings
    : czynności operacyjno-rozpoznawcze
    kontrola operacyjna
    uprawnione podmioty
    korespondencja
    przesyłki
    wykaz połączeń telekomunikacyjnych
    Opis:
    Przedmiotem artykułu jest problematyka pozyskiwania przez tzw. uprawnione podmioty, np. Policję, w ramach czynności operacyjno-rozpoznawczych, korespondencji, przesyłek i wykazu połączeń. W Polsce, poza sądami i prokuraturą, podmioty te są uprawnione do pozyskiwania tego rodzaju informacji. Uprawnienia wskazanych podmiotów są przewidziane w ustawach szczególnych, które regulują ich działalność. W wyroku z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. K 23/11, polski Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność szeregu przepisów regulujących czynności operacyjno-rozpoznawcze z postanowieniami polskiej Konstytucji. Nowela ustaw regulujących te uprawnienia uwzględnia wyrok Trybunału Konstytucyjnego. Artykuł omawia zmiany i przedstawia nowe uregulowania w tym zakresie.
    The article focuses on the issue of communications interception and obtaining telecommunications billings by authorised entities, e.g. the Police, within their operational and surveillance activities. In Poland, apart from courts and the prosecution service, these entities are authorised to collect this information. Their entitlements are laid down in statutes regulating their functioning. The Constitutional Tribunal of the Republic of Poland in its ruling of 30 July 2014, K 23/11, stated that a series of provisions regulating operational and surveillance activities are in contradiction to the Constitution. The amendments to these acts take into account the ruling of the Constitutional Tribunal. The article discusses the changes and presents the new solutions.
    Źródło:
    Ius Novum; 2016, 10, 2; 126-141
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Unconventional ways of adjudication in criminal cases within the solutions in the Polish trial
    Autorzy:
    Rogacka-Rzewnicka, Maria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1392819.pdf
    Data publikacji:
    2016-06-30
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    czynności operacyjno-rozpoznawcze
    kontrola operacyjna
    uprawnione podmioty
    korespondencja
    przesyłki
    wykaz połączeń telekomunikacyjnych
    operational and surveillance activities
    operational control
    authorised entities
    correspondence
    communications
    telecommunications billings
    Opis:
    The article focuses on the issue of communications interception and obtaining telecommunications billings by authorised entities, e.g. the Police, within their operational and surveillance activities. In Poland, apart from courts and the prosecution service, these entities are authorised to collect this information. Their entitlements are laid down in statutes regulating their functioning. The Constitutional Tribunal of the Republic of Poland in its ruling of 30 July 2014, K 23/11, stated that a series of provisions regulating operational and surveillance activities are in contradiction to the Constitution. The amendments to these acts take into account the ruling of the Constitutional Tribunal. The article discusses the changes and presents the new solutions.
    Przedmiotem artykułu jest problematyka pozyskiwania przez tzw. uprawnione podmioty, np. Policję, w ramach czynności operacyjno-rozpoznawczych, korespondencji, przesyłek i wykazu połączeń. W Polsce, poza sądami i prokuraturą, podmioty te są uprawnione do pozyskiwania tego rodzaju informacji. Uprawnienia wskazanych podmiotów są przewidziane w ustawach szczególnych, które regulują ich działalność. W wyroku z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. K 23/11, polski Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność szeregu przepisów regulujących czynności operacyjno-rozpoznawcze z postanowieniami polskiej Konstytucji. Nowela ustaw regulujących te uprawnienia uwzględnia wyrok Trybunału Konstytucyjnego. Artykuł omawia zmiany i przedstawia nowe uregulowania w tym zakresie.
    Źródło:
    Ius Novum; 2016, 10, 2; 142-155
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O zawartości normatywnej przepisów art. 18 § 1–3 k.k.
    Autorzy:
    Siwek, Kamil
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1336574.pdf
    Data publikacji:
    2021-05-25
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    norma sankcjonowana
    zjawiskowe formy popełnienia czynu zabronionego
    znamię czynności wykonawczej
    przepis zrębowy
    przepis modyfikujący
    sanctioned  norm
    forms  of  accessorial  liability
    trait  of  an  executive  action
    peripheral regulation
    modifying regulation
    Opis:
    W  opracowaniu  podjęto  zagadnienie  dotyczące  charakteru  normatywnego  przepisów  art.  18  § 1–3 k.k. Z perspektywy wyznaczników derywacyjnej koncepcji wykładni prawa oraz teorii legislacji  i  zasad  techniki  prawodawczej,  podjęto  próbę  rozstrzygnięcia  istniejącego  w  nauce o prawie  karnym  sporu  dotyczącego  tego,  czy  w  odniesieniu  do  sprawstwa  kierowniczego  i sprawstwa polecającego przepisy art. 18 § 1 k.k. są przepisami uzupełniającymi przepis typizujący  części  szczególnej  k.k.,  czy  też  wysławiają  zrębowo  normę  sankcjonującą  zabraniająca  sprawstwa kierowniczego i sprawstwa polecającego. Opowiedziano się za pierwszy wariantem interpretacyjnym. W opracowaniu przyjęto również, że przepisy art. 18 § 2 i 3 k.k. nie są przepisami zrębowymi, lecz modyfikatorami przepisów określających rodzajowy typ czynu zabronionego. W konsekwencji podżeganie i pomocnictwo nie są odrębnymi typami popełnienia czynu zabronionego charakteryzującymi się własnym zestawem ustawowych znamion i nie uzupełniają opisu rodzajowego typu czynu zabronionego o dodatkowe znamię czynnościowe. Tym samym w każdej postaci przestępnego współdziałania może dojść do realizacji przedmiotowych znamion rodzajowego typu czynu zabronionego, w tym znamienia czynności wykonawczej.
    The  paper  addresses  the  issue  of  normative  character  of  the  provisions  of Article  18  §  1–3  of  the Penal Code. An attempt has been made - from the standpoint of the determinants of the derivational concept of interpretation of the law and the theory of legislation and rules of legislative technique  –  to  resolve  a  dispute  existing  in  the  science  of  criminal  law  concerning  whether,  in  respect of directing the commission of an offence and solicitation of the commission of an offence the  provisions  of Article  18  §  1  of  the  Penal  Code  are  provisions  supplementing  the  provision  typifying the detailed part of the Penal Code, or whether they express a norm which prohibits directing the commission of an offence or solicitation of the commission of an offence. The first variant of interpretation has been favoured. It was also assumed in the paper that the provisions of Article  18  §  2  and  3  of  the  Penal  Code  are  not  peripheral  regulations,  but  modifiers  of  the  regulations defining the generic type of a prohibited act. Consequently, incitement and aiding and abetting are not separate types of commission of a prohibited act characterised by their own set of statutory traits and they do not supplement the generic description of the type of prohibited act with an additional functional trait. Thus, in any form of criminal complicity, the subjective traits of a generic type of a prohibited act may be identified, including the traits of an executive action.
    Źródło:
    Ius Novum; 2021, 15, 1; 85-106
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Aggravation of crimes against property due to features of the subject of committed act
    Typy kwalifikowane przestępstw przeciwko mieniu ze względu na właściwości przedmiotu czynności wykonawczej
    Autorzy:
    Stefańska, Blanka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1359693.pdf
    Data publikacji:
    2019-09-30
    Wydawca:
    Uczelnia Łazarskiego. Oficyna Wydawnicza
    Tematy:
    dobro o szczególnym znaczeniu dla kultury
    mienie znacznej wartości
    przedmiot czynności wykonawczej
    przestępstwo kwalifikowane
    rzecz powierzona
    typ podstawowy przestępstwa
    znamię kwalifikujące
    object of special importance for culture
    property of substantial value
    subject of the act committed
    aggravated crime
    entrusted object
    basic type of crime
    aggravating constituent element
    Opis:
    This article discusses aggravated types of crime against property considering the features of the act committed. This concerns an entrusted movable object (Article 284 § 2 of the Polish Criminal Code), property of substantial value (Article 289 § 2, Article 294 § 1 Criminal Code) and objects of special importance for culture (Article 294 § 2 Criminal Code). Interpretation of these constituent elements has been provided by making references to views presented by the representatives of the legal doctrine and in case law. The author assumes that an entrusted object is one which has been handed over to the perpetrator with the power of disposal, subject to the obligation to return it. It is in the perpetrator’s possession before being misappropriated. Property of substantial value or an object of special importance for culture – pursuant to Article 294 § 1 and § 2 of the Criminal Code – is a constituent element aggravating some crimes against property under the Criminal Code listed in Article 294 § 1, namely: theft of another person’s movable object (Article 278 § 1), theft of computer software (Article 278 § 2), misappropriation of another person’s movable object or property right (Article 284 § 1), misappropriation (Article 284 § 2), switching into a telecommunication device (Article 285 § 1), fraud (Article 286 § 1), computer fraud (Article 287 § 1), destroying, damaging or making useless of another person’s property (Article 288 § 1), breaking or damaging a submarine cable or violating regulations applicable in the case of laying or repairing such cables (Article 288 § 3) and intentional handling stolen goods (Article 291 § 1). The list of the regulations defining the basic types of the crimes is exhaustive (numerus clausus), and this regulation may not be applied to other crimes against property. Property of substantial value is property the value of which at the time of committing of the prohibited act exceeds PLN 200,000 (Article 115 § 5 Criminal Code). The value of the property being the subject of the prohibited act should be calculated as of the time of committing the act and not the time of passing the judgment. In the author’s opinion, cultural property has the same meaning as in the definition provided in Article 2(1) of the Act of 25 May 2017 on the restoration of national cultural property, pursuant to which this is “a monument as defined in Article 3(1) of the Act of 23 July 2003 on the protection and care of monuments, a movable object which is not a monument, and also elements or components thereof the preservation of which is in the public interest, considering their artistic, historical or scientific value or their significance for cultural heritage and development.” One argument for giving it this meaning is the fact that it is determined in the act which is recognised as fundamental as regards cultural property.
    Przedmiotem artykułu są typy kwalifikowane przestępstw przeciwko mieniu ze względu na właściwości przedmiotu czynności wykonawczej. Chodzi o powierzoną rzecz ruchomą (art. 284 § 2 k.k.), mienie znacznej wartości (art. 289 § 2, art. 294 § 1 k.k.) oraz dobro o szczególnym znaczeniu dla kultury (art. 294 § 2 k.k.). Została dokonana wykładnia tych znamion z odwołaniem do wypowiedzi w doktrynie i judykaturze. Autorka przyjmuje, że rzeczą powierzoną jest ta, która została przekazana sprawcy we władanie z obowiązkiem zwrotu. Znajduje się ona w posiadaniu sprawcy przed dokonaniem jej przywłaszczenia. Mienie znacznej wartości lub dobro o szczególnym znaczeniu dla kultury – zgodnie z art. 294 § 1 i 2 k.k. – jest znamieniem kwalifikującym niektórych przestępstw przeciwko mieniu, enumeratywnie wymienionych w art. 294 § 1 k.k., a mianowicie: kradzieży cudzej rzeczy ruchomej (art. 278 § 1 k.k.), kradzieży programu komputerowego (art. 278 § 2 k.k.), przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego (art. 284 § 1 k.k.), sprzeniewierzenia (art. 284 § 2 k.k.), włączenia się do urządzenia telekomunikacyjnego (art. 285 § 1 k.k.), oszustwa (art. 286 § 1 k.k.), oszustwa komputerowego (art. 287 § 1 k.k.), zniszczenia cudzej rzeczy, uszkodzenia lub uczynienia jej niezdatną do użytku (art. 288 § 1 k.k.), przerwania lub uszkodzenia kabla podmorskiego albo naruszenia przepisów obowiązujących przy zakładaniu lub naprawie takiego kabla (art. 288 § 3 k.k.) i umyślnego paserstwa (art. 291 § 1 k.k.). Wyliczenie przepisów określających podstawowe typy przestępstw jest wyczerpujące (numerus clausus) i przepis ten nie może być zastosowany do innych przestępstw przeciwko mieniu. Mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200 000 zł (art. 115 § 5 k.k.). Wartość mienia stanowiącego przedmiot czynu winna być liczona w odniesieniu do czasu popełnienia czynu, a nie odniesiona do czasu orzekania. Dobro kultury, zdaniem autorki, ma takie samo znaczenie, jakie nadano mu w definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 25 maja 2017 r. o restytucji narodowych dóbr kultury, w myśl której oznacza ono „zabytek w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, rzecz ruchomą niebędącą zabytkiem, a także ich części składowe lub zespoły, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na ich wartość artystyczną, historyczną lub naukową, lub ze względu na ich znaczenie dla dziedzictwa i rozwoju kulturalnego”. Za nadaniem takiego znaczenia przemawia zamieszczenie definicji w ustawie uważanej za podstawową w dziedzinie dóbr kultury.
    Źródło:
    Ius Novum; 2019, 13, 3; 17-32
    1897-5577
    Pojawia się w:
    Ius Novum
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-9 z 9

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies