- Tytuł:
-
Flowering biology and nectary structure of Melissa officinalis L.
Biologia kwitnienia i budowa nektarnika Melissa officinalis L. - Autorzy:
- Chwil, M.
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/28111.pdf
- Data publikacji:
- 2009
- Wydawca:
- Polskie Towarzystwo Botaniczne
- Tematy:
-
flowering biology
nectary structure
Melissa officinalis
blooming
visiting insect
insect
micromorphology
stoma
plant anatomy
lemon balm - Opis:
-
The present study on lemon balm (Melissa officinalis L.)
covered flowering biology, monitoring of pollinating insects and
floral nectary structure. The micromorphology of epidermal cells
of the nectary was investigated using scanning electron microscopy.
The nectariferous tissues were observed using light microscopy
based on semi-thin sections.
Lemon balm flowered from the second decade of June
until September. Buds opened from early morning hours until
noon. Flowers lived for 24 hours, on the average. Their primary
pollinator was the honey bee. The beginning of nectar secretion
was found to be at the bud swell stage. The automorphic
nectary forms a disc with four protrusions at the base of the
nectary. Three smaller ones and one larger than the other ones
were distinguished among them. No stomata were found on the
lower protuberances, whereas on the highest part anomocytic
stomata were present, the number of which was 15. The stomata
exhibited different development stages and they were situated
above other epidermal cells. In their outline, they were ellipsoidally
shaped (18 x 23 μm) and they had average-sized cuticular
ledges. They produced a smooth cuticle and wax granules. In
cross section, the nectary tissues were composed of a singlelayered
epidermis and 9 – 11 layers of the nectary parenchyma.
Their thickness was 198 μm. In longitudinal section, the
height of the nectary was within a range of 354 – 404 μm. The
epidermal cells produced thin outer cell walls. Some of them
were completely filled with strongly stained cytoplasm, whereas
others showed a high degree of vacuolisation. But the nectary
parenchyma cells were marked by poorly stained cytoplasm,
a large nucleus and vacuolisation of varying degree.
Przeprowadzone badania melisy lekarskiej (Melissa officinalis L.) obejmowały biologię kwitnienia, monitoring owadów zapylających i strukturę nektarnika kwiatowego. Mikromorfologię komórek epidermy nektarnika analizowano w skaningowym mikroskopie elektronowym. Tkanki nektarnikowe obserwowano w mikroskopie świetlnym w oparciu o preparaty półcienkie. Melisa lekarska kwitła od drugiej dekady czerwca do września. Pąki rozwijały się od wczesnych godzin rannych do południa. Kwiaty żyły średnio dobę. Ich głównym zapylaczem była pszczoła miodna. Początek sekrecji nektaru stwierdzono w fazie nabrzmiałego pąka. Automorficzny nektarnik tworzy przy nasadzie zalążni dysk z czterema wzniesieniami. Wśród nich wyróżniono trzy mniejsze i jedno większe od pozostałych. Na niższych uwypukleniach brak było aparatów szparkowych, zaś na najwyższej części obecne były skupienia anomocytycznych aparatów szparkowych, których liczba wynosiła 15. Aparaty szparkowe wykazywały zróżnicowane fazy rozwoju i były usytuowane powyżej innych komórek epidermy. W zarysie miały kształt elipsoidalny (18 x 23 μm) i średniej wielkości listwy kutykularne. Na ich powierzchni obserwowano gładką kutykulę i granulki wosku. Tkanki nektarnika na przekroju poprzecznym obejmowały jednowarstwową epidermę i 9 – 11 warstw parenchymy nektarnikowej. Ich miąższość wynosiła 198 μm. Natomiast wysokość nektarnika na przekroju podłużnym wahała się w granicach 354 – 404 μm. Komórki epidermy tworzyły cienkie zewnętrzne ściany komórkowe. Niektóre były całkowicie wypełnione silnie zabarwioną cytoplazmą, inne wykazywały duży stopień wakuolizacji. Natomiast komórki parenchymy nektarnikowej wyróżniały się słabo zabarwioną cytoplazmą, dużym jądrem komórkowym i zróżnicowanym stopniem wakuolizacji. - Źródło:
-
Acta Agrobotanica; 2009, 62, 2
0065-0951
2300-357X - Pojawia się w:
- Acta Agrobotanica
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł