Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "theatre performance" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Recenzja książki «The Routledge Companion to Puppetry and Material Performance»
    A Review of «The Routledge Companion to Puppetry and Material Performance»
    Autorzy:
    Jurkowski, Henryk
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29519904.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    teatr lalkowy
    lalkarstwo
    perfomans materialny
    puppet theatre
    puppetry
    material performance
    Opis:
    Recenzja omawia The Routledge Companion to Puppetry and Material Performance jako wartościową publikację na temat teatru lalek, a także wybór referatów wygłoszonych podczas Puppetry and Postdramatic Performance International Conference on Performing Objects in the 21 Century, która odbyła się na Uniwersytecie Connecticut w kwietniu 2011 roku. Książka została zredagowana przez Johna Bella (Ballard Institute Museum of Puppetry), Claudię Orenstein (Hunter College) oraz Dossię N. Posner (Northwestern University). Tom zawiera teksty dwudziestu ośmiu autorów podzielone na trzy części: 1. Teoria i praktyka, 2. Nowe dialogi z historią i tradycją, 3. Współczesne badania i hybrydyzacje. Redaktorzy deklarują, że prezentuje ona w większości prace anglojęzycznych badaczy, którzy przyglądają się lalce i materialnemu performansowi z perspektywy filozofii, historii i teatru. Książka charakteryzuje się nie tylko zróżnicowaną tematyką, ale także różnorodnością metodologiczną. Jest dowodem na to, że współczesny teatr lalek i materialny performans przyciągają wybitnych badaczy i intelektualistów, którzy zręcznie posługują się metodami wypracowanymi przez współczesną psychologię, filozofię, antropologię i teatrologię.
    This review presents The Routledge Companion to Puppetry and Material Performance as a valuable publication on puppet theatre, and a selection of papers delivered at the Puppetry and Postdramatic Performance International Conference on Performing Objects in the 21 Century held at the University of Connecticut in April 2011. The book is edited by John Bell, Director of the Ballard Institute Museum of Puppetry, Claudia Orenstein, Associate Professor of the Hunter College Theatre Department, and Dossia N. Posner, theatre studies professor at Northwestern University. The volume contains texts by twenty-eight authors divided into three parts: 1. Theory and Practice, 2. New Dialogues with History and Tradition, 3. Contemporary Investigations and Hybridizations. The editors declare that it presents for the most part work of English-language scholars who look at the puppet and material performance from the viewpoints of philosophy, history and theatre. The book stands out not only because of the varied subject matter but also because of its methodological diversity. It is proof that contemporary puppet theatre and material performance attract outstanding researchers and intellectuals who deftly apply methods developed by contemporary psychology, philosophy, anthropology and theatre studies.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2016, 65, 1/2; 318-331
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Imperium teatralne Maxa Reinhardta
    Max Reinhardt’s Theatre Empire
    Autorzy:
    Leyko, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/36132187.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    historia teatru
    Max Reinhardt
    estetyka teatralna
    inscenizacja
    produkcja teatralna
    theatre history
    theatre studies
    theatre aesthetic
    stage performance
    theatrical production and management
    Opis:
    Max Reinhardt – reżyser, który w sposób istotny kształtował styl i konwencje teatru europejskiego w XX wieku – stworzył także nowoczesny model teatru jako przedsiębiorstwa; prowadził jednocześnie kilka scen, a rozmach, z jakim kierował swoim imperium teatralnym, sprawił, że w środowisku niemieckojęzycznym bywał nazywany „der Theatrarch”. Działalność Reinhardta jako dyrektora teatrów berlińskich – Deutsches Theater, Kammerspiele i Grosses Schauspielhaus – została przedstawiona na tle systemu organizacji teatrów niemieckich, jaki obowiązywał od roku 1869 po wprowadzeniu „Gewerbefreiheit”, czyli prawa o wolności zarobkowania, na mocy którego działalność teatralna została potraktowana na równi z innymi przedsiębiorstwami gospodarczymi i handlowymi. System ten „zepsuł” w pewnym sensie teatr, którego misją było dotychczas powszechne podnoszenie kultury społeczeństwa niemieckiego i sankcjonował dynamiczny przyrost scen jako miejsca popularnej rozrywki. W obliczu silnej konkurencji Reinhardtowi udało się nie tylko prowadzić kilka teatrów na wysokim poziomie artystycznym, a mimo to przynoszących poważne zyski finansowe.
    Max Reinhardt, a director who had an enormous influence on the style and convention of European theatre in the 20th century, can also be credited with creating a modern model of theatre enterprise; he ran several theatres at the same time, and the gusto with which he ruled his theatre empire earned him the name of der Theatrarch in the German-speaking community. Reinhardt’s actions as manager of Berlin theatres—the Deutshes Theater, the Kammerspiele, and the Grosses Schauspielhaus—is presented against the backdrop of the German theatre management system that had been in place since 1896, when Gewerbefreiheit, the freedom of trade law that made theatre enterprise no different from any other commercial endeavour came into effect. In a sense, the law spoiled the theatre whose mission had hitherto been to raise the culture of German society, and as a result, the number of theatres offering popular entertainment increased dramatically. Faced with strong competition, Reinhardt was nevertheless able to run several theatres without lowering high artistic standards and still turn a profit.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2018, 67, 1/2; 45-58
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O teatrze bulwarowym: Szkic
    On Boulevard Theatre: A Sketch
    Autorzy:
    Ratajczakowa, Dobrochna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/36140142.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    historia teatru
    teatr bulwarowy
    bulwar
    inscenizacja
    produkcja teatralna
    theatre history
    boulevard theatre
    boulevard
    stage performance
    theatrical production and management
    Opis:
    Bulwar i jego teatr to fenomen o mieszanym charakterze, społecznym, politycznym, artystycznym. Możemy mówić przynajmniej o trzech etapach jego dziejów. Na początku mamy prolog, zaczynający się w głębi XVII wieku, a nawet jeszcze wcześniej, w teatrze jarmarcznym, posiadającym własną historię. Stamtąd pochodziły pierwsze zespoły osiedlające się w drugiej połowie XVIII wieku na bulwarach, powstałych po wyburzeniu starych paryskich murów obronnych. Tu narodziła się nowoczesna kultura popularna, w miejscu heterogenicznych praktyk handlowych i konsumpcyjno-rozrywkowych, przyjaznym licznym prywatnym scenom otwieranym po zniesieniu przez rewolucję teatralnego monopolu i wspieranym przez procesy demokratyzacji. Kształtujący się tu multisystem popularnych atrakcji tworzył własną kulturę uczestnictwa i w swej pierwszej wersji powoływał się głównie do ludowej widowni. Gdy po II wojnie następuje konsekracja awangardy, powstaje Eurowizja, a film przechwytuje wielkie przedsięwzięcia handlowo-rozrywkowe, bulwar ulega marginalizacji, choć wciąż ma wiernych odbiorców.
    The boulevard and its theatre is a phenomenon of mixed social, political, and  artistic character. We can talk about at least three stages of its history. First, we have a prologue reaching back well into the 17th century and possibly even earlier, to fair theatre that has its own history as well. This is where the troupes that started taking up residence on the boulevards in the second half of the 18th century had come from. The boulevards themselves replaced the old city walls that had been torn down. This is where modern popular culture has been born, in a home to a variety of trading, entertainment, and consumption practices that welcomed a large number of private stages that, supported by the processes of democratisation, were cropping up after the Revolution abolished theatre monopolies. What emerged was a multisystem of popular attractions that developed its own culture of participation and, in its original version, referred mostly to plebeian audiences. After the Second World War, with the consecration of avant-garde, when Eurovision has been established and cinema has taken over great commercial and entertainment enterprises, boulevard theatre has become a marginal phenomenon, though it still has a loyal audience.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2018, 67, 1/2; 27-44
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wojciech Klimczyk, Wirus mobilizacji. Taniec a kształtowanie się nowoczesności (1455–1795), Tom 1: Dworskie kroki; Tom 2: Mieszczańskie gesty, Universitas, Kraków 2015.
    Autorzy:
    Kondrasiuk, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/36139125.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    historia teatru
    historia tańca
    performans teatralny
    estetyka teatralna
    choreografia
    choreografie społeczne
    kinesis
    theatre history
    dance history
    theatrical performance
    theatrical aesthetics
    choreography
    social choreographies
    Opis:
    Wojciech Klimczyk w dziele Wirus mobilizacji prezentuję historię Europy Zachodniej widzianą poprzez przemiany w jej praktykach tanecznych, albo – zgodnie z językiem używanym przez Klimczyka – przegląd kolejnych choreografii społecznych. W dwóch obszernych tomach zaszyto w istocie kilka książek pokrewnych tematycznie: historię choreografii wraz z historią tańców; społeczno-polityczną oraz kulturową historię tańca; historię stanowisk estetycznych w tej dziedzinie; kinetyczne analizy obrazów i dramatów; przegląd stanowisk filozoficznych wykonany z perspektywy definiowania ludzkiej cielesności. Autor bezpośrednio wskazuje też badaczy, którym zawdzięcza ramy teoretyczne. Swoją osobliwą wizję historyczności opiera na foucaultowskiej koncepcji „épistème", za Bourdieu opisuje mechanizmy dystynkcji, „wytwarzające” tańcem hierarchie społeczne, a od Rancière’a przejmuje ponadczasowe pojęcie „postrzegalnego”, przeformułowując je w „poruszalne”. Wszystko to pozwala mu na wyprowadzenie nadrzędnej, generalizującej kategorii kinesis, manifestującej się nie tylko w tańcu artystycznym, ale przede wszystkim – w wielu innych widowiskach kulturowych.
    In his work, Wirus mobilizacji, Wojciech Klimczyk presents a history of Western Europe interpreted through the changing dancing practices, or to use Klimczyk’s own vocabulary, an owerview of subsequent social choreographies. The two sizeable volumes contain several books on related topics: a history of choreography including a history of dances; a social and political history of dancing; a history of aesthetic positions with respect to dance; kinetic analyses of paintings and dramas; an overview of philosophical reflexion with an eye to how human body is defined. Klimczyk openly refers to the scholars who have supplied him with the theoretical framework for his endeavour. His curious idea of historicity is based on Foucault’s concept of épistème; following Pierre Bourdieu, he describes the mechanisms of distinction that produce social hierarchies through dance; whereas Rancière has inspired him with the atemporal concept of the perceivable, which Klimczyk uses as an analogy for his own concept of “the movable.” All of it enables him to arrive at a more general, higher-level category of kinesis whose changeable form permeates history and manifests itself not only in artistic dance, but most of all in many other cultural spectacles.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2018, 67, 1/2; 225-229
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies