Temat: festivals - Katalog OPAC zbiorów

Skocz do pozycji: 1.

Tytuł:: Direct cinema a dokument muzyczny. Wpływ kina bezpośredniego na powstanie i kształt dokumentalistyki muzycznej
Direct Cinema and a Musical Documentary: The Impact of Direct Cinema on the Rise and Shape of Music Documentaries
Autorzy:: Kicka, Mateusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/31342086.pdf
Data publikacji:: 2015
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: direct cinema
rockumentaries
koncerty
festiwale muzyczne
concerts
music festivals
Opis:: Celem artykułu jest analiza okoliczności narodzin dokumentalistyki muzycznej oraz wskazanie źródeł języka filmowego, którym po dziś posługują się jej twórcy. Przedmiotem dociekań są zarówno tradycyjne dokumenty muzyczne, tzw. rockumentaries, jak i filmowe rejestracje koncertów oraz festiwali. Badając genezę powstania muzycznego kina faktów, autor szczególną uwagę poświęca aspektom technologicznym, a także ich oddziaływaniu na kształt oraz estetykę dzieł zaliczanych do tego nurtu. Rozważania koncentrują się wokół klasycznych tytułów powstałych w duchu direct cinema, ponieważ to właśnie w kinie bezpośrednim Kicka odnajduje źródła większości cech dystynktywnych współczesnej dokumentalistyki muzycznej.
The aim of the article is the analysis of the rise of music documentaries and defining the source of the film language employed by its creators. The subject of research are both traditional film documentaries, the so called rockumentaries, and film recordings of concerts and festivals. Through examining the genesis of the musical fact based cinema, the author devotes special attention to technological aspects, as well as their impact on the shape and aesthetics of the works of art belonging to this genre. The considerations revolve around classic titles created in the spirit of direct cinema, because it is direct cinema that Kicka defines as the source of the most distinctive features of contemporary music documentary.
Źródło:: Kwartalnik Filmowy; 2015, 91; 46-58
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:: Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 2.

Tytuł:: Kapitał niejedno ma imię… Przemysł filmowy w świecie przedcovidowym
Capital Has Many Names... The Film Industry in the Pre-Covid World
Autorzy:: Lewicki, Arkadiusz
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/31339913.pdf
Data publikacji:: 2021
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: przemysł filmowy
Hollywood
festiwale filmowe
Chiny
film industry
film festivals
China
Opis:: Artykuł jest recenzją książki Marcina Adamczaka Kapitały przemysłu filmowego. Hollywood, Europa, Chiny (2020). Autor monografii opisuje w niej sposoby funkcjonowania współczesnego rynku filmowego. Książka składa się z trzech rozdziałów dotyczących: hollywoodzkiego systemu kinematograficznego, od jego początków do czasów obecnych; europocentrycznego podsystemu festiwalowego opartego na budowaniu prestiżu społecznego, kulturowego i symbolicznego; oraz wzrastającej roli Chin w pejzażu współczesnej produkcji i dystrybucji filmów. Książka zawiera też propozycje metodologiczne, które mogą być wykorzystywane w dalszych badaniach dotyczących nie tylko działania rynku filmowego, ale również innych przemysłów kreatywnych, choć nie sposób przewidzieć, czy w świecie postcovidowym rynki te będą funkcjonowały według zasad opisanych w książce Adamczaka.
Review of Marcin Adamczak’s book on the functioning of the modern film market: Kapitały przemysłu filmowego. Hollywood. Europa. Chiny [Capitals of the Film Industry: Hollywood. Europe. China] (2020). The book consists of three chapters, which describe: the Hollywood cinematographic system from its beginnings to the present day; the Eurocentric festival subsystem based on building social, cultural and symbolic prestige; and the growing role of China in the landscape of contemporary film production and distribution. The book contains also methodological proposals, which can be used in further research concerning not only the functioning of the film market, but also other creative industries, although it is impossible to predict whether in the post-covid world these markets will function according to the rules described by Adamczak.
Źródło:: Kwartalnik Filmowy; 2021, 113; 243-247
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:: Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 3.

Tytuł:: Mińkowce: Podolski «Hamlet» i święto dożynek
Mińkowce: A Podolian «Hamlet» and Harvest Feasts
Autorzy:: Komorowski, Jarosław
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/29520649.pdf
Data publikacji:: 2017-12-15
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: historia teatru
teatr polski 1800-1900
obrzędy dworskie
theater history
Polish theater 1800-1900
court festivals
Opis:: Mińkowice, miasteczko na dalekim Podolu, zapisało się w historii polskiego teatru jako miejsce, w którym w 1805 roku ukazało się pierwsze polskie wydanie Hamleta Shakespeare’a w przekładzie Jana Nepomucena Kamieńskiego na podstawie adaptacji Friedricha Ludwiga Schrödera. Od 1790 Mińkowice wraz z rozległym majątkiem ziemskim liczącym 20 wsi były własnością Ignacego Ścibora Marchockiego. Właściciel majątku nie uznał rozbiorów Polski i po 1795 utworzył własne „państwo mińkowickie”, silnie podkreślając jego niezależność od Rosji; wyznaczył nawet własne granice. Zniósł pańszczyznę i ustanowił prawa w duchu oświecenia; założył szkołę, drukarnię i „Akademię Muzykalną”. Jednocześnie Marchocki eksponował swoją władzę i rolę „obrońcy ludu”, ustanawiając ekstrawaganckie ceremonie, przez co zyskał opinię oryginała, a nawet szaleńca. W rzeczywistości, podobnie jak w przypadku Hamleta, był to prawdopodobnie sposób Marchockiego na ukrycie swoich prawdziwych intencji przed rosyjskimi urzędnikami cywilnymi i sąsiadami niechętnymi reformom społecznym. Marchocki ustanowił w swoich dobrach ziemskich dwie uroczystości „państwowe” – Nowy Rok i dożynki, które odbywały się 15 sierpnia, w święto Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. To ostatnie było świętem religijnym połączonym z wielkim, całodziennym widowiskiem, które Marchocki przez trzydzieści kolejnych lat organizował według coraz bardziej skomplikowanego scenariusza. Z biegiem lat podstawowy schemat (procesja po mszy, uczta przed plenerowym ołtarzem, symboliczna orka, apoteoza bogini żniw) stawał się coraz bardziej rozbudowany. Wykorzystywane były elementy okolicznościowej architektury i scenografii, tworzono specjalne kostiumy i rekwizyty. Hołd złożony spersonifikowanej bogini żniw był ostatnią częścią święta. Naoczni świadkowie zaczęli nazywać spersonifikowaną boginię rzymskim imieniem Cerery, co ściągnęło na Marchockiego absurdalne oskarżenia o pogaństwo i bałwochwalstwo, które jednak nie skłoniły go do ustąpienia i do końca życia organizował te niezwykłe uroczystości.
Mińkowce, a town in the far-away Podolia, became a part of history of the Polish theater as the place where the first Polish edition of Shakespeare’s Hamlet, as translated by Jan Nepomucen Kamieński based on Friedrich Ludwig Schröder’s adaptation, was published in 1805. Since 1790, Mińkowice, along with an expansive landed estate of 20 villages, had been owned by Ignacy Ścibor Marchocki. The estate owner chose not to acknowledge the partitions of Poland and established his own “Mińkowice state” sometime after 1795, strongly emphasising its independence from the Russian Empire; he even set up his own boundary markers. He released his peasants from the bond of personal serfdom and laid down laws in the spirit of the Enlightenment; he founded a school, printer, and “music academy.” At the same time, Marchocki flaunted his power and role of “the protector of the people” with extravagant ceremonies, which earned him the reputation of an eccentric or even madman. In reality, just like in Hamlet’s case, it was probably Marchocki’s way of concealing his real intentions from Russian civil officers and neighbours disapproving of social reform. Marchocki established two “state” holidays in his landed estate, the New Year and harvest festival, which was held on 15 August, on the Feast of St Mary the Virgin. The latter was a religious feast combined with a grand, all-day-long spectacle put on by Marchocki for 30 consecutive years according to an increasingly complex and theatrical scenario. As years went by, the basic scheme (a procession after the Mass, a feast in front of an outdoor altar, symbolic ploughing, an apotheosis of the goddess of harvest) became more and more elaborate. Pieces of occasional architecture and stage set, special costumes, and props appeared. A tribute to a personified goddess of harvest was the final and part of the feast. Eyewitnesses started calling the personified goddess by the Roman name of Ceres, which brought onto Marchocki absurd accusations of paganism and idolatry, which, however, did not make him budge, as he kept organising the unusual celebrations until the end of his life.
Źródło:: Pamiętnik Teatralny; 2017, 66, 4; 5-28
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:: Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki

Artykuł

Zmień widok

na półce

Skocz do pozycji: 4.

Tytuł:: “We Could Have Ventured in the Opposite Direction”: Exploring the Legacy of Polish Theatre on the Festival Map of Independent Ukraine
„Mogliśmy pójść w przeciwnym kierunku”: Odkrywanie dziedzictwa polskiego teatru na festiwalowej mapie niepodległej Ukrainy
Autorzy:: Harbuziuk, Maiia
Powiązania:: https://bibliotekanauki.pl/articles/28897489.pdf
Data publikacji:: 2023
Wydawca:: Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:: polsko-ukraińskie relacje teatralne
ukraińskie festiwale teatralne
mobilność kulturowa
Polish–Ukrainian theatre relations
Ukrainian theatre festivals
cultural mobility
Opis:: This article examines the representation of Polish theatre on the Ukrainian festival map. This study includes key stages, events, and trends, and aims to uncover both positive developments and underlying problems. The research is based on sources such as published material, information resources, and my experience as a theatre critic. The periods of individual “breakthroughs” (1992–2000), “local encounters” (2001–2011), and “dramaturgical and performative landing forces” (from 2011) are identified and briefly characterized. The article outlines a broad geographical and genre-specific range of festivals in which Polish theatres participate and highlights their contribution. It also discusses the reception of individual performances by Polish theatres in Ukrainian criticism. The author focuses on the absence of iconic plays of Polish theatre on the posters of Ukrainian festivals (the exception is Bzik tropikalny (The Tropical Craze) by Witkacy, directed by Grzegorz Jarzyna, 1998). This resulted in the fact that the most important achievements of Polish theatre remained unknown to the Ukrainian audiences, and the professional community gravitated more towards Russia than towards the West. Given the more than four-hundred-year history of Polish–Ukrainian relations, it is essential that steps be taken to restore Polish–Ukrainian theatrical communication in order to ensure that Ukrainian theatre is connected to the European cultural space.
Artykuł analizuje obecność polskiego teatru na ukraińskiej mapie festiwalowej. Obejmuje kluczowe etapy, wydarzenia i trendy, a jego celem jest odsłonięcie zarówno pozytywnych zmian, jak i podstawowych problemów. Tekst opiera się na opublikowanych materiałach, informacjach festiwalowych i doświadczeniach autorki jako krytyczki. Wyróżniono i krótko scharakteryzowano trzy okresy indywidualnych „sukcesów” (1992–2000), „spotkań lokalnych” (2001–2011) oraz „dramaturgicznych i performatywnych desantów” (od 2011 roku). Artykuł daje obraz lokalnej i gatunkowej różnorodności festiwali, w których uczestniczą polskie teatry, i podkreśla, jak wiele wnoszą w ich programy. Omawia również recepcję poszczególnych spektakli polskich teatrów w ukraińskiej krytyce. Autorka zwraca uwagę na nieobecność ikonicznych spektakli polskiego teatru na afiszach ukraińskich festiwali (wyjątkiem jest Bzik tropikalny Witkacego w reżyserii Grzegorza Jarzyny, 1998). To sprawiło, że ukraińska publiczność nie poznała najważniejszych osiągnięć polskiego teatru, a środowisko teatralne ciążyło bardziej ku Rosji niż ku Zachodowi. Biorąc pod uwagę ponad czterystuletnią historię stosunków polsko-ukraińskich, konieczne jest podjęcie kroków w celu przywrócenia polsko-ukraińskiej komunikacji teatralnej, aby zapewnić ukraińskiemu teatrowi połączenie z europejską przestrzenią kulturową.
Źródło:: Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 4; 57-80
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:: Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:: Biblioteka Nauki