Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "abraham" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Abraham Goldfaden i teatr żydowski
    Abraham Goldfaden and Yiddish Theater
    Autorzy:
    Taub, Michael
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30146916.pdf
    Data publikacji:
    1992-12-30
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Abraham Goldfaden
    Mihail Eminescu
    Boris Tomashevsky
    teatr żydowski
    Jewish theater
    Opis:
    Tematem artykułu jest dzieło Abrahama Goldfadena, uwzględniające szczegółową genezę jego działalności w Rumunii (w odwołaniu do ówczesnej prasy rumuńskiej) i w Rosji. To właśnie w tym wczesnym okresie kształtował się dramatyczny i teatralny styl Goldfadena i powstała większość jego klasycznych sztuk, odzwierciedlających życie i problemy Żydów mieszkających w tej części Europy, a także zderzenie tradycji z modernizującym się społeczeństwem. Autor artykułu przytacza różne opinie historyków na temat roli Goldfadena w dziejach teatru jidysz. Jako przykład jego twórczości podaje Czarodziejkę. Uzupełnieniem  artykułu są opublikowane w tym samym zeszycie: streszczenie Czarodziejki w opracowaniu Chonego Szmeruka oraz tłumaczenia kupletów z tej operetki przygotowane przez Dorotę i Tomasza Kuberczyków.
    This article is devoted to the work of Abraham Goldfaden, taking into account in detail the origins of his work in Romania (making use of the Romanian press of the day) and in Russia. It is in those early days that Goldfaden’s dramatic and theatrical style had been forming and the majority of his classical plays, reflecting the life and problems of Jews living in this part of Europe, the encounter between tradition and modem society, had been written. The author of the article also cites various opinions of historians concerning Goldfaden’s role in the history of Yiddish theater. The article is supplemented in this issue by an example of Goldfaden’s writing: a summary of his Di kishef-makherin (The Witch), prepared by Chone Szhmeruk, as well as a translation of the couplets from this operetta, prepared by Dorota Kuberczyk and Tomasz Kuberczyk.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 1992, 41, 1/4; 57-76
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Bocian Nachmana: O dramatopisarstwie Hanocha Levina
    Nachmann’s Stork: On Hanoch Levin’s Playwriting
    Autorzy:
    Winch, Antoni
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29520122.pdf
    Data publikacji:
    2016-09-30
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Hanoch Levin
    Joshua Abraham Heschel
    metateatr
    teatr absurdu
    dramat izraelski
    metatheater
    the theater of the absurd
    Israeli drama
    Opis:
    W artykule zestawiono twórczość izraelskiego dramatopisarza Hanocha Levina z myślą żydowskiego teologa Joshuy Abrahama Heschela, wyrażoną w dwóch jego książkach: Człowiek szukający Boga i Bóg szukający człowieka, które wyznaczają bieguny egzystencjalnych zmagań Levina. Bohaterowie sztuk analizowanych w tym eseju, Kruma (1975), Męki Hioba (1981) i Śniącego chłopca (1993), dryfują w metafizycznej próżni. Próbują znaleźć jakiś punkt podparcia, ale ponieważ znajdują się w próżni, ich próby są absurdalne. Nie jest to jednak absurd, o jaki chodziło Albertowi Camusowi. Nie daje on bohaterom Levina żadnej godności, nie wyzwala ich, a wręcz przeciwnie – upokarza i sprawia, że czują się niezręcznie. Odniesienie do pism Heschela nie jest tu przypadkowe. Ojciec Levina pochodził z chasydzkiej rodziny i wychowywał syna zgodnie z ortodoksyjnymi żydowskimi wierzeniami. Levin dobrze zatem znał obraz żydowskiej religijności odzwierciedlony w filozofii Heschela i musiał się do niego ustosunkować. Fakt, że Levin odrzucił religijność, nie umniejsza znaczenia wiary, Boga i Jego przymierza z człowiekiem dla jego dramatycznej twórczości. Wręcz przeciwnie, czyni Boga jednym z najważniejszych problemów, z którymi Levin i bohaterowie jego sztuk muszą się zmierzyć. Dla Estragona i Vladimira z arcydzieła Samuela Becketta przedłużające się oczekiwanie na nieobecnego Godota również nie było błahostką. Hanoch Levin jest często postrzegany jako kontynuator teatru absurdu. Autor artykułu dowodzi, że niemożliwe byłoby pełne zrozumienie znaczenia tej kontynuacji bez odniesienia się do jej religijnego kontekstu.
    This article discusses the work of the Israeli playwright setting it side by side with the thought of the Jewish theologian Joshua Abraham Heschel as expressed in two of his books: Man Is Not Alone, and God in Search of Man. The two books define the poles of Levin’s existential struggles. The protagonists of the plays examined in this essay, i.e. of Krum (1975), Job’s Passion (1981), and Dreaming Child (1993), drift in a metaphysical vacuum. They try to get some fulcrum, but since they are in a vacuum, their attempts are absurd. This is not the kind of absurd that Albert Camus meant. Endorsing it does not lend Levin’s characters any dignity; it does not liberate them; on the contrary, it humiliates them and makes them feel awkward. The reference to Heschel’s writings here is not accidental. Levin’s father came from a Hasidic family and raised his son as the orthodox Jewish beliefs dictated. Thus, the image of Jewish religiosity reflected in Heschel’s philosophy was something very familiar to Levin, something that he had to take a position on. The fact that it was a position of rejection does not diminish the importance of religious faith, God and His covenant with man for the dramatic work of the author. On the contrary, it makes it one of the paramount problems that Levin and characters of his plays have to come to terms with. For Estragon and Vladimir from Samuel Beckett’s masterpiece the prolonged waiting for an absent Godot was no trifle either. Hanoch Levin is often seen as a continuator of the theatre of the Absurd. It would be impossible to fully grasp the meaning of this continuation without referring to its religious context.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2016, 65, 3; 179-198
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Teatr żydowski w świetle «Izraelity» w latach 1883–1905
    Yiddish Theater in the Light of «Izraelita» in the Years 1883–1905
    Autorzy:
    Bułat, Mirosława
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30146920.pdf
    Data publikacji:
    1992-12-30
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    prasa żydowska
    żargon
    tygodnik Izraelita
    Abraham Goldfaden
    Jakub Adler
    teatr żydowski w Polsce
    Jewish press
    jargon
    Izraelita weekly
    Yiddish theater in Poland
    Opis:
    W artykule omówione zostały wszystkie artykuły i wzmianki o teatrze żydowskim, które ukazywały się w polskojęzycznym czasopiśmie żydowskim „Izraelita” po zakazie wystawiania spektakli w jidysz. Autorka dzieli materiał tematycznie, pisze o konsekwencjach zakazu wystawiania spektakli w języku jidysz wydanym w 1883 roku, o roli języka jidysz w społeczności żydowskiej, o dyskusjach nad racją bytu teatru w tym języku i o propozycjach zastąpienia go różnymi formami działalności edukacyjnej. Omawia występy zespołów teatralnych jidysz według ich lokalizacji: w Warszawie, Lublinie, Łodzi oraz w podróżach poza granicami Polski. Na koniec przedstawia bardziej ogólne, biograficzne lub analityczne artykuły publikowane w „Izraelicie”. Analiza przeprowadzona w artykule potwierdza, że materiały publikowane w „Izraelicie” poszerzają naszą wiedzę o teatrze jidysz w latach1883–1905, a także o przeważnie przyjaznych relacjach między ówczesnymi wędrownymi teatrami żydowskimi i polskimi.
    This article concerns all references to Yiddish theater in the Polish-language Jewish periodical Izraelita which had been printed after the banning of performances in Yiddish. The author divides the material according to subject: the consequences of the ban on Yiddish performances issued in 1883, the role of the Yiddish language in the Jewish community, discussions on the raison d'etre of theater in this language and proposals of replacing it with other forms of educational activity. The performances of Yiddish theater troupes are discussed according to their location: Warsaw, Lublin, Łodź and their voyages outside Poland. Finally the author discusses more general, biographical or analytical articles published in Izraelita. The analysis presented in the article confirms that the materials printed in Izraelita contribute much to our knowledge about Yiddish theaters of the period 1883–1905, and also about their often friendly coexistence with travelling Polish troupes.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 1992, 41, 1/4; 77-126
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Teatry żydowskie w Warszawie między wojnami (1918–1939)
    Jewish Theatres in Warsaw between the Wars (1918–1939)
    Autorzy:
    Krasiński, Edward
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30146925.pdf
    Data publikacji:
    1992-12-30
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Abraham Kamiński Theatre
    «Dybbuk»
    Vilna Troupe
    Jewish actors
    WIKT
    Jung Teater
    repertoire
    ghetto
    Teatr Kamińskiego
    «Dybuk»
    Trupa Wileńska
    aktorzy żydowscy
    repertuar
    getto
    Opis:
    W 1837 roku działał w Warszawie teatr Dawida Hellina, co można uznać za początek teatru żydowskiego w Warszawie, chociaż jego rozkwit  nastąpił dopiero pod koniec XIX wieku. Ester Rachel i Abraham Kamińscy stworzyli wówczas stały zawodowy zespół, a w 1913 otworzyli własną siedzibę – teatr, którego tradycję kontynuowała ich córka, Ida. W artykule omówione zostały najważniejsze przedstawienia teatrów żydowskich, ich repertuar, warunki techniczne i finansowe, a także źródła archiwalne i prasowe do badania historii teatru żydowskiego w Warszawie przed II wojną światową. Trupa Wileńska i Warszawski Żydowski Teatr Artystyczny WIKT miały w repertuarze sztuki ambitne, klasykę żydowską i współczesny dramat światowy. Michał Weichert prowadził eksperymentalny Jung Teater o ambicjach politycznych. Powstawały liczne, choć działające krótko, teatry miniatur, sceny rewiowe i kabaretowe. Większość teatrów jidysz sąsiadowała z polskimi, ale działały też teatry w dzielnicy żydowskiej, jak Centralny czy Scala. Związki między teatrem polskim i żydowskim należy rozpatrywać wielostronnie, w odniesieniu do publiczności, repertuaru i krytyki, a także współpracy między teatrami i twórcami.
    Although Jewish theatre in Warsaw can be considered to date back to David Hellin’s theatre, operating in 1837, it had not flourished until the late 19th century. At that time, Ester Rachel and Abraham Kamiński created a permanent professional theatre company, and in 1913 they opened their own theatre, whose tradition was continued by their daughter Ida. The article discusses the most important performances of Jewish theatres, their repertoires, technical and financial conditions, as well as archival and press sources for researching the history of Jewish theatre in Warsaw before World War II. The Vilna Troupe and the Warsaw Jewish Art Theatre WIKT performed ambitious plays, Jewish classics, and contemporary world drama. Michal Weichert ran the experimental Jung Teater, which had political ambitions. Numerous if short-lived kleynkunst theatres, revues and cabarets were created. Most Yiddish theatres were located next to Polish ones, but there were also theatres in the Jewish quarter, such as Centralny and Scala. The relationship between Polish and Jewish theatre life should be considered on multiple levels, with regard to audiences, repertoires, and criticism, as well as collaboration between theatres and artists.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 1992, 41, 1/4; 313-344
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Architekt Abraham Würtzner (?). Przyczynek do dziejów wileńskiego baroku
    Architect Abraham (Würtzner?). Contribution to the History of Vilnius Baroque
    Autorzy:
    Boberski, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/24567385.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Wilno
    architektura
    późny barok
    wileńska odmiana architektury
    Johann Christoph Glaubitz
    Abraham Würtzner
    Abraham Genu
    dzwonnica kościoła Wszystkich Świętych w Wilnie
    kościół karmelitów w Głębokiem
    kościół pijarów w Łużkach
    Vilnius
    architecture
    late Baroque
    Vilnius architecture variant
    bell tower of the Church of All Saints in Vilnius
    Carmelite Church in Głębokie
    Piarist Church at Łużki
    Opis:
    Artykuł jest próbą nakreślenia sylwetki architekta Abrahama, noszącego zapewne nazwisko Würtzner (przed 1700–1758).  Źródła archiwalne zaświadczają, że pochodził z „Krajów Cesarskich”. Prawdopodobnie miał syna Ignacego, również architekta, a także krewnego, złotnika Johanna, który przybył do Wilna z Lidzbarka Warmińskiego. Potwierdzają one ponadto udział architekta Abrahama w powstaniu większości dzieł krzewiących idee Borrominiego i Guariniego, a wiązanych ostatnio z Glaubitzem lub z „anonimowym włoskim architektem”. Był on zatem autorem niezwykłych karmelickich budowli w Wilnie i w Głębokiem, wybudował wieże kościoła dominikanów na Łukiszkach, a także oryginalny kościół kolegium pijarów w Łużkach nieopodal Głębokiego (1742). Budował również w Mińsku oraz w Nowogródku. Jakkolwiek nie ma bezpośrednich odniesień do konkretnych realizacji, indywidualny styl architekta Abrahama pozwala rozważać jego autorstwo wobec szeregu budowli zarówno na terenie Wilna (fasady kościoła wizytek i kościoła franciszkanów, kościół augustianów), Mińska (fasady kościoła dominikanów i kościoła bernardynów, wieża przed kolegium jezuitów) i Nowogródka (cerkiew zamkowa?), jak i na prowincji, np. kościół farny w Iwieńcu czy pałac Radziwiłłów w Zdzięciole (1729–1731?). 
    As much as it is widely acknowledged that the Vilnius variant of late-Baroque architecture did not result as a slow development of the local tradition, but appeared suddenly after 1730, evolving stylistically for the next 40 years, two opposite views regarding its genesis have been clashing for almost a century. The first, and the still domineering one, represented in the publications by Stanisław Lorentz and Vladas Drema, saw the most important, possibly the only initiator and creator of the ‘school’ in Johann Christoph Glaubitz. Both scholars attributed to that unquestionably appreciated architect an impressive output containing over 60 pieces, including all the most outstanding works created both within his confirmed activity (1738–1767), before it, and even after his death. The sources of Glaubitz’s art have been sought after within the circle of architecture of the Imperial Countries, Bohemia, Austria, yet first and foremost in Silesia from where he most likely came. It was Marian Morelowski who promoted a contradictory view: he tried to diversify ‘Glaubitz’s’ hegemony, belittling the role of the artists with German-sounding names, and exposing that of the supposed Italians, Flemish, and native artists instead. When pointing to the Italian inspirations of Vilnius architecture of late Baroque, he emphasized the direct impact of the models by Borromini, Guarini, and Juvarra, as well as Pozzo and the Bibbienas working for the Habsburgs. Under the influence of Piotr Bohdziewicz’s suggestions at the time he seriously considered the possibility that the Vilnius style revolution may have been initiated by the architect Francesco Placidi active in Lesser Poland and his supposed disciples. The major premise for that attribution was the erroneous view which made Bohdziewicz attribute the unusual church in Kobyłka near Warsaw (1740–1746) to Placidi;  in its forms essential analogies with the early works of late-Baroque Vilnius ‘school’ of architecture were spotted. The Kobyłka Church also served as the key to the explanation of the genesis of the ‘school’ by Mariusz Karpowicz: he claimed that the groundworks for late Baroque in Vilnius were laid by Guido Antonio Longhi, later confirmed to have been the author of the church near Warsaw, while the work which played the role of the model was his design of the Uniate Cathedral of St Sophia in Połock from 1738, which actually anticipated the known activity of the architect. Since Longhi left the Polish-Lithuanian Commonwealth in 1749, Karpowicz attributed the most illustrious works of the Vilnius Baroque created after the mid-18th century to his supposed disciple Antonio Paracca of Castello, an architect affiliated to the Platers’ court in Krasław in Livonia. And thus, similarly as in the case of Glaubitz, a coherent and suggestive image was created, although obviously outlined only intuitively. Despite the fact that preliminary researches into archival materials conducted by Polish and Lithuanian scholars have allowed to bring forth profiles of other architects (Joannes Valentinus Tobias de Dyderszteyn, Józef Fontana ‘of Witebsk’, Johann Wilhelm Frezer, Tomasz Żebrowski SJ), while Jerzy Kowalczyk thoroughly  studied Guarini’s roots of late-Baroque architecture of Vilnius, the question of its initiators remains unclear. Still before the outbreak of WW II, Piotr Bohdziewicz and Marian Morelowski had distinguished three buildings whose dynamically undulating cornices  and protruding elevations were supposed to herald stylistic changes which occurred in Vilnius following the city’s fire in June 1737. The first was the Church of the Visitation Nuns whose construction launched in 1720 lasted for at least 20 years; the second was the belfry of the Calced Carmelites of All Saints dated from 1733–1743; the third being the Głębokie church of the Discalced Carmelites located 250 km south of Vilnius whose late-Baroque extension was to be completed with its consecration in 1735. When searching for the authors of those outstanding genuine pieces of architecture, focus was put on above-mentioned Francesco Placidi and his ‘school’, while in the case of the Głębokie towers the hypothesis was accepted that even a direct participation of his master may have taken place, namely that of Gaetano Chiaveri, designer of the Dresden Hofkirche. Having moved the dating, Stanisław Lorentz finally included all the three buildings in Glaubitz’s output, while Jerzy Kowalczyk created the concept of an ‘anonymous Italian architect’ (gently suggesting that Józef Fontatna, active within the Grand Duchy of Lithuania could have played that role), and extended the above-mentioned group by incorporating the undulating façade of the Dominican Church into it. The view on the activity of the anonymous Italian who ‘shyly’ promoted the ideas of Borromini and Guarini in Vilnius was shared by Mariusz Karpowicz, although he considered the façade of the Church of the Visitation Nuns to have been the work of Guido Antonio Longhi. Amidst that vivid academic debate, although not grounded in the sources, an exceptional view had been voiced still before WW II. Namely, owing to the similarity of ornamental motifs, Piotr Bohdziewicz pointed to the two towers of the façade of the Dominican Church of SS James and Philip at the Vilnius Łukiszki, concluding, however, that their author was less courageous in his artistic imagination than the authors of the three structures mentioned earlier. When Euzebiusz Łopaciński found among the invoices of the Łukiszki Dominicans the name of the architect Abraham who raised the towers of the Church of SS James and Philip in 1743–1746, Marian Morelowski, although not avoiding a question mark, attributed to this newly-discovered ‘representative of Placidi’s school’ all the works from the above-mentioned group (and several new ones as well), but also for some incomprehensible reasons (since not grounded in the mentioned invoices) he named him ‘Genu’, suggesting his descent from the Republic of Venice. The latter was, by no means, a fictitious personage, since at least as of 1727 until his death in 1769, there lived in Vilnius Abraham Antoni Genu (Żena, Genou). Finally, he turned out to have been a Frenchman. He participated in numerous celebrations of the Brotherhood of St Martin, which grouped German artists, craftsmen, and merchants living in Vilnius around the Church of the Jesuit Novitiate.  An affluent individual, he was buried in the Carmelite Church: his two tenement houses were located nearby. However, the only unknown is his profession. There are no such doubts with regard to another member of that Brotherhood Abraham Würtzner (Werthner), present in it from 1728, who died 30 years later. It is known that in 1741, an architect and a Vilnius citizen as well, he designed (unpreserved) brick stucco altars and the music gallery in the Corpus Christi Chapel in the Jesuit Church of St John. For the moment it is the only architect’s name recorded in the course of creating an impressive set of stucco altars inside the Church: a breakthrough artistic project in the art of the Vilnius of the day. Although Glaubitz, employed to renovate the Chapel of St Barbara (of the goldsmiths) and of the Annunciation of Our Lady had appeared there earlier (1739–1740), he was merely a ‘magister murarius’, working under architect’s supervision, and a stuccoist. The paper attempts at outlining the profile of the architect Abraham, possibly bearing the name of Würtzner (before 1700–1758).  Archival sources testify that he came from ‘Imperial Countries’. He most likely had a son Ignacy, an architect as well, but also a relative Johann, a goldsmith, who came to Vilnius from Lidzbark Warmiński  and died in 1757. Furthermore, the sources confirm the participation of the architect Abraham in the creation of the majority of works promoting the ideas of Borromini and Guarini,  previously attributed to Placidi, Glaubitz, or the ‘anonymous Italian architect’. Abraham thus authored  the unusual belfry of the Calced Carmelite Church of all Saints in Vilnius, the extension of the Carmelite Church in Głębokie; he raised the towers of the Łukiszki Dominican Church, and the genuine church of the Piarist College at Łużki near Głębokie (1742). Furthermore, he raised some edifices in Minsk and Nowogródek. Despite any direct references lacking with respect to definite projects, his genuine style allows to attribute to him the authorship of a number  of structures in Vilnius itself (façades of the Churches of the Visitation Nuns, the Franciscans, and of the Augustines), in Minsk (façades of the Dominican and Bernardine Churches, the tower in front of the Jesuit College), and Nowogródek (Uniate Church at the Castle?), as well as in the provinces, e.g., the Iwieniec Parish Church or the Zdzięcioł Palace of the Radziwiłłs (1729–1731?).  The assumed chronology of several of the above architectural works requires verification and specification, however, the collected material justifies the conclusion that next to Johann Christoph Glaubitz it was Abraham (Würtzner?) who played a leading role in the early period of the formation of ‘Vilnius Baroque’ in which the caesura was formed by the next fire in the city in 1749, and the inflow of new artists following it.
    Źródło:
    Biuletyn Historii Sztuki; 2021, 83, 3; 645-682
    0006-3967
    2719-4612
    Pojawia się w:
    Biuletyn Historii Sztuki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    «Burza» Szekspira w Folks un Jugnt-Teater: Inscenizacja Leona Schillera (1938/39)
    Shakespeare’s «The Tempest» in the Folks un Jugnt-Teater: The Staging by Leon Schiller 1938/1939
    Autorzy:
    Timoszewicz, Jerzy
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30146930.pdf
    Data publikacji:
    1992-12-30
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Leon Schiller
    teatr jidysz
    Burza Shakespeare'a
    Władysław Daszewski
    Folks Un Jungt-Teater
    Abraham Morewski
    teatr żydowski w Polsce
    Yiddish theater
    Shakespeare's The Tempest
    Jewish theater in Poland
    Opis:
    Inscenizacja Burzy Szekspira w inscenizacji Leona Schillera ze scenografią Władysława Daszewskiego w Folks un Jugnt-Teater w Łodzi (9 października 1938) uchodzi za jedno z największych osiągnięć teatru jidysz w Polsce. Wagę współpracy wybitnego polskiego reżysera z teatrem jidysz podkreślali mówcy na bankiecie, który odbył się po premierze, a recenzenci odkrywali polityczne podteksty spektaklu. Scenografia Daszewskiego na płytkiej scenie była wybitnym osiągnięciem, podobnie jak rola Prospera grana przez Abrahama Morewskiego, jednego z najwybitniejszych aktorów żydowskich XX wieku. Łódzki spektakl zalicza się także do najważniejszych osiągnięć wśród szekspirowskich inscenizacji Schillera, ale i w całej jego twórczości.
    The production of Shakespeare’s The Tempest staged by Leon Schiller with scenography by Władysław Daszewski in the Folks un Jugnt-Teater in Łodź (October 9th 1938) is considered to be one of the greatest achievements of Yiddish theatre in Poland. The author describes the political background of the production. The significance of the cooperation of a distinguished Polish director with a Yiddish theatre was stressed by speakers at the banquet which took place after the premiere, while the reviewers uncovered the political undertones of the production. Daszewski’s scenography on a shallow stage was a great achievement, as was the part of Prospero played by Avrom Morevsky, one of the most eminent Jewish actors of the 20th century. The Łodź production also turns out to be an important reflection of the evolution of the interpretation of Shakespeare’s play in Schiller’s work, as well as an important element of his artistic achievement.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 1992, 41, 1/4; 439-452 (pol), 439-457 (eng)
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies