Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Queer" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Nowe kino litewskie a medialność afektu. Przypadek „Kolekcjonerki” Kristiny Buožytė i „You Can’t Escape Lithuania” Romasa Zabarauskasa
    New Lithuanian Cinema and Mediality of the Affect. The Case of „The Collectress” by Kristina Buožytė and „You Can’t Escape Lithuania” by Romas Zabarauskas
    Autorzy:
    Tsibets, Ilya
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340588.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    kino litewskie
    Litwa
    skopofilia
    kino queer
    medialność
    Lithuanian cinema
    Lithuania
    scopophilia
    queer cinema
    mediality
    Opis:
    Autor dokonuje analizy dwóch filmów litewskich (Kolekcjonerki [Kolekcionierė, reż. Kristina Buožytė, 2008] oraz You Can’t Escape Lithuania [Nuo Lietuvos nepabegsi, reż. Romas Zabarauskas, 2016]), badając możliwości filmowych reprezentacji tematyki afektywnej z perspektywy autoreferencyjności medialnej. Inspirując się psychoanalitycznymi koncepcjami Jacquesa Lacana oraz feministyczną refleksją Laury Mulvey i Mieke Bal, autor artykułu na przykładzie wymienionych dzieł udowadnia, że afektywność jest w dużym stopniu zmediatyzowana, co jest swoistym znakiem współczesności. W artykule ponadto został zarysowany kształt współczesnego kina litewskiego, twórcy którego w swoich dziełach często odnoszą się do problematyki afektu i zmysłu. Niebagatelnym założeniem badawczym było również zwrócenie uwagi na kino litewskie jako takie, refleksja nad którym w Polsce jest rzadka i powierzchowna.
    The author analyzes two Lithuanian films (The Collectress /dir. Kristina Buožytė, 2008/ and You Can’t Escape Lithuania /dir. Romas Zabarauskas, 2016/), exploring the possibilities of cinematic representations of affectivity from the perspective of media self-referentiality. Inspired by the psychoanalytical concepts of Jacques Lacan and the feminist reflection of Laura Mulvey and Mieke Bal, the author of the article used the example of the above-mentioned films to prove that affectivity is largely mediated, which is a peculiar sign of the our time. The article also outlines the shape of contemporary Lithuanian cinema, whose creators often refer to issues of affect and senses in their works. Another important research assumption is to draw attention to Lithuanian cinema, which is only rarely and superficially discussed in Poland.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 111; 145-162
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Toward Theatrical Communitas
    Ku teatralnej communitas
    Autorzy:
    Sajewska, Dorota
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/34112057.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    communitas
    awangarda teatralna
    bezproduktywność
    eksces
    bezużyteczność
    wspólnota queer
    wspólnota transwersalna
    avant-garde theater
    non-performance
    excess
    uselessness
    queer community
    transversality
    Opis:
    The term communitas, introduced into anthropological discourse by Victor Turner in the late 1960s, returned to humanist debates at the threshold of the twenty-first century by way of Roberto Esposito. Referring to Esposito’s concept of communitas, this essay brings out the anthropological tradition in thinking about the common, which Esposito had marginalized. The present author emphasized the importance of processuality and antistructural dimensions of egalitarian forms of togetherness, along with their potential to liberate human capacities of creativity. Examining the relation between munus and ludus, she shows theatricality residing immanently in the root of communitas. Focusing on the aesthetic and creative dimensions of togetherness helps in detecting multiple forms of commonality, and indicates various models of theatrical communitas. Exploring a nonnormative, transformative potential in experimental theater (Jerzy Grotowski, Sarah Kane, Ron Athey, Krzysztof Garbaczewski), she emphasizes collective, temporal, and excessive natures of theater that eschews the market-driven economy, along with the importance of a transversal communitas where the human being is only one of many actors. Some threads of the argumentation are expanded upon in a conversation with Leszek Kolankiewicz, included as an appendix.
    Pojęcie communitas, wprowadzone do dyskursu antropologicznego przez Victora Turnera pod koniec lat 60. XX wieku, powróciło do debaty humanistycznej u progu XXI wieku za sprawą Roberta Esposito. Niniejszy esej przywraca zmarginalizowaną przez Esposito antropologiczną tradycję w myśleniu o tym, co wspólne. Autorka podkreśla znaczenie procesualności i antystrukturalności egalitarnych form bycia razem oraz ich potencjał wyzwalania kreatywności. Analizując relację między munus a ludus, ukazuje teatralność jako immanentną właściwość communitas. Skupienie na estetycznych i twórczych aspektach wspólnotowości pozwala odsłonić i nazwać wiele jej form oraz scharakteryzować rozmaite modele teatralnej communitas. Autorka wskazuje na nienormatywny i transformacyjny potencjał teatru eksperymentalnego (Jerzy Grotowski, Sarah Kane, Ron Athey, Krzysztof Garbaczewski), by podkreślić kolektywny, efemeryczny i ekscesywny charakter teatru wymykającego się ekonomii rynku, a także uwydatnić znaczenie transwersalnej communitas, w której człowiek jest tylko jednym z wielu aktorów. Niektóre wątki argumentacji zostały rozwinięte w umieszczonej w aneksie rozmowie z Leszkiem Kolankiewiczem.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2021, 70, 3; 15-56
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Dziewczyny, które gryzą. „Córki Dancingu” jako kino buntu
    Girls That Bite: “The Lure” as Rebel Cinema
    Autorzy:
    Jagielski, Sebastian
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341178.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Agnieszka Smoczyńska
    queer
    kamp
    syreny
    ciało
    feminizm
    camp
    mermaids
    body
    feminism
    Opis:
    W Córkach Dancingu (2015) Agnieszki Smoczyńskiej bohaterki-syreny samą swoją obecnością naruszają obowiązujący – patriarchalny i heteronormatywny – porządek społeczny. Ów film to kino wielkiej odmowy, przykład feministycznego i queerowego kontr-kina, które każe nam spojrzeć na rzeczywistość przez pryzmat potworów i niesie ze sobą obietnicę innego życia, porządku i pragnienia. Jagielski sytuuje film Smoczyńskiej w kontekście, po pierwsze, kampowej estetyki oraz cielesnych i abiektalnych gatunków (horroru, musicalu i melodramatu), po drugie zaś – negatywnych afektów: niespełnionej miłości, smutku, depresji, żalu, utraty czy gniewu. Koncentruje się on na obrazach potwornych, pokawałkowanych ciał oraz sadomasochistycznych, melodramatycznych i muzycznych performance’ów. „Wsteczność” – kampowa estetyka, abiektalne ciała, „słabe” afekty, niemodne artefakty – prowadzi widzów Córek Dancingu, jak dowodzi autor, w stronę utopii, nadziei i przyszłości.
    In Agnieszka Smoczyńska’s The Lure (Córki Dancingu, 2015) the siren heroines, by their very presence, violate the dominating - patriarchal and heteronormative - social order. This film is a cinema of great refusal, an example of a feminist and queer counter-cinema, which makes us look at reality through the prism of monsters and brings with it the promise of a different life, order and desire. Jagielski situates Smoczyńska’s film in the context of, firstly, camp aesthetics and bodily and abject genres (horror, musical and melodrama), and second - negative affects: unrequited love, sadness, depression, grief, loss or anger. He focuses on images of monstrous, fragmented bodies and sadomasochistic, melodramatic and musical performances. “Backwardness” - camp aesthetics, abnormal bodies, “weak” affects, unfashionable artefacts - lead the viewers of The Lure, as the author shows, towards utopia, hope and the future.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2017, 100; 126-144
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Trzydzieści ton polskiej, polskiej literatury queerowej
    Thirty Tons of Polish, Polish Queer Literature
    Autorzy:
    Stępniak, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/34112078.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    tożsamość
    queer
    seksualność
    nienormatywność
    historia literatury
    identity
    sexuality
    non-normativity
    history of literature
    Opis:
    Artykuł jest recenzją książki Dezorientacje: Antologia polskiej literatury queer (Warszawa 2020). Autor omawia ideowe założenia tomu oraz jego zawartość, komentując zwłaszcza wybór fragmentów tekstów teatralnych. Zwraca uwagę na nieco anachroniczne wykorzystanie metodologii queer studies, zawężające ją do analizy modeli (homo)seksualności. Doceniając edytorski trud redaktorów i akcentując potrzebę tego typu inicjatyw w polskiej kulturze, proponuje drobne przesunięcia w podejściu do literatury mniejszościowej, które mogłyby pomóc zdekonstruować tradycyjne sposoby ustanawiania historii literatury i kultury.
    This article is a review of the book Dezorientacje: Antologia polskiej literatury queer [Disorientations: An Anthology of Polish Queer Literature] (Warsaw 2020). The author discusses the ideological premises of the volume and presents its contents, commenting in particular on the selection of excerpts from theater texts. He points out that the methodology of queer studies is used here in a somewhat anachronistic way, narrowed down to the analysis of models of (homo)sexuality. Appreciating the editors’ efforts and emphasizing the need for such initiatives in Polish culture, he suggests minor shifts in the approach to minority literature, which could help deconstruct the traditional ways of establishing the history of literature and culture.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2021, 70, 3; 203-212
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    From Queer Necropolitics to Queer Eschatology: Reza Abdoh’s Unsettling Historiography
    Od queerowej nekropolityki do queerowej eschatologii: Dezorientująca historiografia Rezy Abdoha
    Autorzy:
    Ybarra, Patricia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32083642.pdf
    Data publikacji:
    2021-12-20
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    nekropolityka
    queerowa perspektywa nekropolityczna
    Reza Abdoh
    patriarchat
    neoliberalizm
    transpłciowość
    historiografia
    necropolitics
    queer necropolitics
    patriarchy
    neoliberalism
    transgender
    historiography
    Opis:
    The theatrical oeuvre of Reza Abdoh has been lauded for its reinvigoration of the avantgarde, its formal and political daring and its astute commentary about the violence of the HIV virus (Fordyce, Carlson, Mufson, Bell). More recently, Abdoh’s work has been taken up as a commentary on neoliberalism—in part because of its politicization of bricolage and pastiche, recalling the more radical possibilities of theorizations of scholars such as Frederic Jameson (Zimmerman). Others have called out the modes by which Abdoh expanded the possibilities of queerness in the early 1990s. Yet no scholar has commented on Abdoh’s engagement of eschatology as a mode of historiography. That is the purpose of this essay. It is under this rubric, rather than an idea of generic postmodern milieu, that I read the multiple and discordant temporalities in Abdoh’s performances. While drawing on theories of the necropolitical (Mbembe) and gore capitalism (Valencia) in relation to conceptions of queer eschatology and capitalist violence, my inquiry emerges from consideration of the structural and theoretical aspects of the art works (“object’s”) themselves. I consider how Father Was a Peculiar Man (1990), performed in the Meatpacking District of Manhattan, exemplifies the historiographical possibilities of performance through its embodiment of an eschatological vision of the world in which the gender binary is performatively undone.
    Teatralną twórczość Rezy Abdoha chwalono za ożywienie awangardy, formalną i polityczną odwagę oraz celny komentarz na temat brutalności wirusa HIV (Fordyce, Carlson, Mufson, Bell). Ostatnio odczytano ją jako komentarz do neoliberalizmu – po części ze względu na metody upolitycznienia bricolage’u i pastiszu, przypominające radykalne sposoby teoretyzowania takich badaczy, jak Frederic Jameson (Zimmerman). Dostrzeżono także środki, za pomocą których już na początku lat dziewięćdziesiątych Abdoh poszerzył możliwości queerowania. Celem tego artykułu jest analiza sposobu, w jaki Abdoh wykorzystał eschatologię jako rodzaj historiografii. W tym niekomentowanym dotąd kontekście, bez odwołań do ogólnego postmodernistycznego klimatu, autorka interpretuje wielorakie i sprzeczne czasowości w jego spektaklach. Odnosząc teorie nekropolityki (Mbembe) i kapitalizmu gore (Valencia) do koncepcji queerowej eschatologii i kapitalistycznej przemocy, opiera swoje dociekania na analizie strukturalnych i teoretycznych aspektów samych dzieł (“przedmiotu badań”). Zastanawia się, jak Father Was a Peculiar Man (1990), wystawiony w Meatpacking District na Manhattanie, ukazuje historiograficzne możliwości performansu poprzez ucieleśnienie eschatalogicznej wizji świata, w której binarność płci zostaje performatywnie unieważniona.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2021, 70, 4; 141-159
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wychodząc z „baserri”. Queerowe kino baskijskie dzisiaj
    Out of the “Baserri”: Queer Basque Cinema Today
    Autorzy:
    Agirre, Katixa
    Fresneda, Iratxe
    Nadgrodkiewicz, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341020.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    nowe kino baskijskie
    queer
    LGBT
    Roberto Castón
    José María Goenaga
    Jon Garaño
    baserri
    new Basque cinema
    Opis:
    W niniejszym artykule autorki przyglądają się temu, jak nowe kino baskijskie – zwłaszcza to realizowane w języku baskijskim – reprezentuje seks i miłość w obrębie społeczności LGBT. Agirre i Fresneda skupiają się na dwóch filmach: Ander (reż. Roberto Castón, 2009) – historii miłosnej między rolnikiem i jego imigranckim pomocnikiem, oraz 80 dni (reż. José María Goenaga, Jon Garaño, 2010) – opowieści o romansie między dwiema starszymi kobietami, które przyjaźniły się w młodości. Agirre i Fresneda dowodzą, że tematyka gejowska zostaje w tych filmach spleciona z wyznacznikami tradycyjnej baskijskiej tożsamości, zwłaszcza tymi, które odnoszą się klasycznego konfliktu tożsamościowego wiążącego się z przynależnością do przestrzeni wiejskiej bądź miejskiej, a nawet prywatnej bądź publicznej, co jest symbolizowane przez baserri – tradycyjne baskijskie gospodarstwo wiejskie, które w obu filmach pełni kluczową rolę.
    In the article the authors look at how new Basque cinema - specifically that filmed in Basque language - has represented LGTB love and sex focusing on two films: Ander (dir. Roberto Castón, 2009), a love story between a farmer and his immigrant farmhand, and 80 Egunean (For 80 days, dir. Jose Mana Goenaga and Jon Garano, 2010), a romance between two elderly women who were friends in their adolescence. Agirre and Fresneda argue that gay themes are intertwined with traditionally Basque identity traits, especially those referring to the classical identity conflict between rural and urban identities, or even private and public spaces, symbolized by the baserri (the traditionally Basque farmhouse), a Basque symbol that plays a key role in both films.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2018, 101-102; 223-230
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies