Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "PERFORMANS" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-12 z 12
    Tytuł:
    Splot czasów: Teatr, performans i odtworzenia
    A Confluence of Times: Theater, Performance, and Re-enactment
    Autorzy:
    Ratajczakowa, Dobrochna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/34112072.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    performans
    archiwum
    czasowość
    odtworzenie
    performance
    archive
    temporality
    reenactment
    Opis:
    Artykuł stanowi omówienie dyskusji na temat performansu i archiwum oraz relacji między nimi na podstawie polskich tłumaczeń książek Rebecki Schneider Pozostaje performans (Kraków 2020; wyd. org. Performing Remains: Art and War in Times of Theatrical Reenactment, Routledge 2011) i Diany Taylor Performans (Kraków 2018; wyd. org. Performance, Duke University Press 2016). Centralnym wątkiem jest refleksja nad sposobem ujęcia czasu i cielesności w koncepcji Schneider, co umożliwia uwypuklenie różnic w podejściu do ontologii performansu w pracach obu autorek.
    This article presents the discussion on performance, the archive, and the relations between them, based on Polish translations of Rebecca Schneider’s book Performing Remains: Art and War in Times of Theatrical Reenactment (Routledge 2011; Polish edition: Pozostaje performans, Kraków 2020) and Diana Taylor’s Performance (Duke University Press 2016; Polish edition: Performans, Kraków 2018). The central theme of the article is a reflection on Schneider’s treatment of time and corporeality, which makes it possible to highlight the differences between the approaches to the ontology of performance proposed in the two books.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2021, 70, 3; 189-202
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pamięć, performans i afekty – temat ludobójstwa w filmach Joshui Oppenheimera
    Memory, Performance and Affects – Genocide in the Films by Joshua Oppenheimer
    Autorzy:
    Loska, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340578.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    ludobójstwo
    Indonezja
    film dokumentalny
    teoria afektów
    performans
    genocide
    Indonesia
    documentary
    affect theory
    performance
    Opis:
    Punktem wyjścia refleksji nad filmami Joshui Oppenheimera jest koncepcja performansu w ujęciu Rebeki Schneider – zwłaszcza jej uwagi na temat historycznych rekonstrukcji – oraz teoria afektów w ujęciu Jill Bennett (ponieważ rzeczywistym skutkiem praktyk performatywnych jest „afektywne poruszenie”). W proponowanym przez autora odczytaniu Sceny zbrodni (2012) i Sceny ciszy (2014) to właśnie zarejestrowane przez reżysera historyczne performanse wraz z ich zdolnością oddziaływania na emocje, czyli wywoływania określonych reakcji afektywnych (wstręt, obrzydzenie, współczucie, fascynacja), są metodą, za pomocą której można mówić o ludobójstwie w nowy sposób. Wychodząc od analizy filmów Oppenheimera, autor zastanawia się nad tym, w jaki sposób jest konstruowana i rekonstruowana pamięć o wydarzeniach historycznych, do jakiego stopnia przeszłość wpływa na teraźniejszość, a wreszcie, czy możliwe jest obserwowanie siebie niejako „z zewnątrz”, by zmierzyć się z własnymi afektami.
    The starting point for the reflection on Joshua Oppenheimer’s films is the concept of performance by Rebecca Schneider – especially her remarks on historical reconstructions – and the theory of affects by Jill Bennett (because the actual effect of performative practices is being “affectively moved”). In the author’s reading of The Act of Killing (2012) and The Look of Silence (2014), these historical performances registered by the director, with their ability to affect emotions, i.e. to provoke specific affective reactions (disgust, repulsion, sympathy, fascination), offer a new way in which genocide can be talked about. Starting from the analysis of Oppenheimer’s films, the author wonders how the memory of historical events is constructed and reconstructed, to what extent the past exerts influence on the present, and, finally, whether it is possible to observe yourself “from the outside” to face your own affections.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 111; 88-104
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Medium tańca w ujęciu Arnolda Berleanta
    The Medium of Dance according to Arnold Berleant
    Autorzy:
    Bieszczad, Lilianna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28903456.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    dance
    medium
    dance as performance
    environmental aesthetic
    Arnold Berleant
    taniec
    taniec jako performans
    estetyka środowiskowa
    Opis:
    Artykuł jest poświęcony wizji tańca w estetyce środowiskowej Arnolda Berleanta. Autorka przywołuje historyczne koncepcje estetyczne podkreślające znaczenie medium dla tożsamości poszczególnych sztuk (Gottholda E. Lessinga i Clementa Greenberga). Charakteryzuje problemy, które wynikają z uznania ludzkiego ciała za specyficzne medium tańca. Na tym tle przedstawia sposób ujmowania tańca jako performance’u w pismach Berleanta i stawia tezę, że pojęcie medium, którym Berleant się niekiedy posługuje, nie ma u niego ontologicznego zaplecza. Berleant bowiem nie opisuje świata w kategoriach substancji czy materii, lecz w kategoriach procesów i interakcji, a zamiast separowania sztuk czy odrywania sztuki od życia akcentuje ciągłość i holistyczny charakter doświadczenia. Taniec jest w jego koncepcji integralnym doświadczeniem, podczas którego ruch kreuje obszar przedstawienia, zespala tancerza i widza, ciało i świadomość, percepcję i myśl. Ważnym kontekstem tej teorii, w której doświadczenia estetycznego nie oddziela się od doświadczenia środowiskowego, jest ekologia.
    This article discusses the vision of dance in Arnold Berleant’s environmental aesthetics. The author recalls historical aesthetic concepts emphasizing the importance of the medium for the identity of the particular arts (Gotthold E. Lessing and Clement Greenberg) and identifies issues that arise when the human body is considered as the specific medium of dance. Against this background, she presents Berleant’s approach to dance as performance and argues that the notion of medium, as sometimes used by Berleant, has no ontological basis. This is because Berleant does not describe the world in terms of substance or matter, but in terms of processes and interactions; rather than isolating the arts or separating art from life, he emphasizes the continuity and holistic nature of experience. In his approach, dance is an integral experience in which movement creates the area of performance, unites the dancer and the spectator, body and consciousness, perception and thought. An important context for this theory, which does not separate aesthetic experience from environmental experience, is ecology.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 4; 121-137
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    W poprzek wpław. Ludzie nieznaczni w akcie niezgody
    Across and Along. Insignificant People in an Act of Discord
    Autorzy:
    Dauksza, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32084401.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    ludzie nieznaczni
    czołganie się
    leżenie
    bezsilność
    niezgoda
    opór
    performans
    insignificant people
    crawling
    lying
    helplessness
    discord
    resistance
    performance
    Opis:
    Autorka przedstawia kategorię ludzi nieznacznych, których rozumie jako tych, którzy pozostają w tle, nie wyróżniają się, w porządku publicznym nie mają znaczenia jako jednostki – są „większością”, na co dzień mało istotną z perspektywy instytucji władzy. Ludzie nieznaczni są zanurzeni i uwikłani w realia, na które nie mają większego wpływu. Nie czują się odpowiedzialni za bieg wydarzeń, nie mają też poczucia samosterowności. Autorka pisze o zmianie kulturowej, dystansowaniu się jednostek od opresyjnego modelu sukcesu, powodzenia i mobilności społecznej, sprawstwa pojętego jako planowe, zdeterminowane działanie nakierowane na cel. Scenariusze realizowane we współczesnych tekstach kultury skupiają się na odmowie produktywnej aktywności, formach nieprzystosowania się, nieradzenia sobie z „życiem w jego szczegółach”. Głównym tematem jest przeciętność, codzienność, z którą trzeba się mozolnie zmagać – nieheroicznie i bez większych szans na powodzenie. Zmienia się też „typowy” bohater – stają się nimi ci, którzy są „nieudani”, nie mają siły, nie dorastają, nie potrafią, którzy są ciągle czymś zaskakiwani. Autorka analizuje w tym kontekście kilka „dziwnych” performansów bezsilności: akty czołgania się, pełzania, pływania i leżenia bez ruchu w miejscach publicznych.
    The author presents a category of insignificant people whom she conceives to be those who remain in the background, are undistinguished and meaningless as individuals in public order – they constitute “the majority”, and are of little significance in daily life. They remain immersed and entangled in reality upon which they have little impact. They do not feel responsible for the course of events and do not possess of feeling of self-manoeuvrability. The author writes about cultural transformation, the process of individuals distancing themselves from the oppressive model of success, social mobility, and perpetration conceived as planned, determined activity focused on a given target. Scenarios realised in contemporary culture texts focus on the refusal of proactive activity, forms of non-adaptation, and the inability to deal with “life and all its details.” The main theme is mediocrity, daily life that one has to tackle unheroically and without greater chances for success. The “typical” protagonist also undergoes changes and turns into those who “failed”, are weak, do not measure up, are incapable and constantly taken by surprise by something. Within this context the author analyses several “strange” performances of helplessness: acts of grovelling, crawling, swimming, and remaining motionless in public places.
    Źródło:
    Konteksty. Polska Sztuka Ludowa; 2023, 343, 4; 199-203
    1230-6142
    2956-9214
    Pojawia się w:
    Konteksty. Polska Sztuka Ludowa
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    A Reading of Community
    Czytanie wspólnot
    Autorzy:
    Seiler, Nina
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/34112080.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    filozofia
    wspólnota
    czytanie
    pisanie
    Jean-Luc Nancy
    performans
    afekty
    tożsamość
    philosophy
    community
    writing
    reading
    performance
    affects
    identity
    Opis:
    The thinking about the idea, forms and practices of communitas has developed a specific discourse in political philosophical writing since the 1980s. This paper retraces the ways in which Jean-Luc Nancy established a “community of writing [and] the writing of community,” how in his view community compears with philosophical writing. Taking Nancy’s discussion as a ground line, the author modulates the perspective on writing—as both text and practice—and focuses on the confrontation with community in reading. By poetologically tackling Nancy’s essay “The Confronted Community” (2001), she investigates into the text’s performing of community and the affective interaction between text and corporeality. Her reading of Nancy’s writing thus activates not only its ecstatic valences leading towards the proposed community of those who have no community; it also uncovers the aesthetic, social and political implications that emanate from Nancy’s writing in this situated reading. Therefore, this paper analytically retraces the textual micro-performances of community in writing as a performative confrontation entailed in reading.
    Rozważania dotyczące idei, form i praktyk communitas tworzą od lat osiemdziesiątych XX wieku osobny dyskurs filozoficznopolityczny. Artykuł jest refleksją nad tym, w jaki sposób Jean-Luc Nancy ustanawia „wspólnotę pisania [i] pisanie wspólnoty”, jak w jego ujęciu wspólnota „współ-zjawia się” z pisarstwem filozoficznym. Wychodząc od refleksji Nancy’ego, autorka modyfikuje spojrzenie na pisanie – zarówno jako tekst, jak i praktykę – by skupić się na konfrontacji ze wspólnotą w czytaniu. Poprzez poetologiczny rozbiór eseju La Communauté affrontée (2001) bada tekstualną inscenizację wspólnoty i afektywną interakcję między tekstem a cielesnością. Jej osobista lektura nie tylko aktywizuje ekstatyczny potencjał pisarstwa Nancy’ego prowadzący ku postulowanej wspólnocie tych, którzy nie mają wspólnoty, lecz także ujawnia jego estetyczne, społeczne i polityczne implikacje. Artykuł analitycznie rekonstruuje zatem tekstualne mikroperformanse wspólnoty w pisaniu jako performatywną konfrontację wpisaną w czytanie.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2021, 70, 3; 57-72
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Performatywność jako postawa/perspektywa: Wstęp
    Performativity as an Attitude/Perspective: Introduction
    Autorzy:
    Sugiera, Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29432237.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    performatywność
    performans
    performatyka
    relacje między performansem a performatywnością
    performativity
    performance
    performatics/performance studies
    relations between performance and performativity
    Opis:
    Wstęp do bloku tematycznego Performatywność jako postawa/perspektywa. Redaktorka gościnna przypomina polskie dyskusje na temat relacji między performatyką a teatrologią, które toczyły się od 2006 roku. Podkreśla, że performatywność była w nich najczęściej wiązana z przedstawieniem/performansem oraz z ludzką sprawczością. Artykuły składające się na blok proponują – za Karen Barad – objęcie kategorią sprawczości materii oraz skupienie się na relacjach więcej-niż-ludzkich. Performatywność zaś jest w nich rozumiana jako perspektywa i postawa, w której na pierwszym planie są odpowiedzialność i troska o to, co się dzieje z nami i wokół nas.
    Introduction to the essay cluster Performativity as an AttitudePperspective. The guest editor recalls the Polish discussions on the relationship between theater studies and performance studies that have taken place since 2006. She emphasizes that in these discussions performativity was most often associated with theater/performance and human agency. In contrast, the articles that make up the cluster – following Karen Barad – focus on the agency of matter and more-than-human relations. Consequently, performativity is understood in them as a perspective and attitude in which responsibility and care for what happens to and around us are at the forefront.  
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2022, 71, 4; 13-26
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Marta Górnicka’s «Grundgesetz»: The Chorus as Portrait and Proxy of Political Community
    Grundgesetz Marty Górnickiej: Chór jako portret i przedstawiciel wspólnoty politycznej
    Autorzy:
    Décaillet, Louise
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/34112075.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Marta Górnicka
    chór
    performans
    zgromadzenie
    widowisko masowe
    reprezentacja
    przestrzeń publiczna
    chorus
    performance
    assembly
    mass spectacle
    representation
    public space
    Opis:
    This text analyzes the function of the chorus in Marta Górnicka’s open-air production Grundgesetz (Berlin, 2018) in redefining the political community of “the German people.” While examining its relation to the audience, the author refers to examples of German mass spectacles from the Weimar Republic that invested choruses to both represent a political community in the making and to shape political subjects through collective action. Based on aesthetic and political concepts of representation, which intertwine in the performance, the author shows how the chorus of Grundgesetz both portrays and enacts “the German people” as a plurality of bodies and voices united by fundamental rights. Making it thus an available community to stand for, the performance questions the agency of the audience as a collective body capable of acting together in public space.
    Przedmiotem artykułu jest analiza funkcji chóru w redefiniowaniu politycznej wspólnoty „narodu niemieckiego” w plenerowym spektaklu Marty Górnickiej Grundgesetz (Berlin, 2018). Badając relację chóru z publicznością, autorka odwołuje się do masowych widowisk z okresu Republiki Weimarskiej, w których chór miał zarówno reprezentować tworzącą się wspólnotę polityczną, jak i kształtować podmioty polityczne poprzez zbiorowe działanie. Wykorzystując estetyczne i polityczne koncepcje reprezentacji, które przeplatają się w Grundgesetz, autorka pokazuje, w jaki sposób chór Górnickiej zarówno portretuje, jak i inscenizuje „naród niemiecki” jako mnogość ciał i głosów zjednoczonych poprzez prawa podstawowe. Czyniąc chór wspólnotą dostępną dla wszystkich, spektakl kwestionuje sprawczość publiczności jako ciała zbiorowego zdolnego do wspólnego działania w przestrzeni publicznej.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2021, 70, 3; 123-143
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Cracking the Field of Linguistic Recognition: On the Cultural Mobility of Ukrainian Drama in Poland after 24 February 2022
    Rozszczelnianie pola językowej uznawalności: O mobilności kulturowej dramatu ukraińskiego w Polsce po 24 lutego 2022
    Autorzy:
    Bal, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28901824.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    teatr
    performans
    architektury spotkania
    migracje
    prekarne ciała
    wielojęzyczność
    wieloetniczność
    theater
    performance
    architecture of encounter
    migration
    precarious bodies
    multilingualism
    multiethnicity
    Opis:
    Artykuł jest próbą włączenia refleksji na temat mobilności kulturowej dramatu i teatru ukraińskiego w Polsce po 24 lutego 2022 w obręb badań nad wielojęzycznością i wieloetnicznością teatru w kontekście współczesnych ruchów migracyjnych. W centrum zainteresowania znajdują się strategie przedstawieniowe ukraińskich dramatów prezentowanych w Polsce w szczególnych okolicznościach wywołanych pełnowymiarową napaścią Rosji na Ukrainę. Autorka analizuje wybrane czytania performatywne dramatów tłumaczonych na język polski oraz projekty teatralne ukraińskich artystów realizowane w Polsce, by zbadać różne architektury międzykulturowego spotkania w ramach działań artystycznych i wzmacniania podmiotowości przybyszów z Ukrainy, między innymi poprzez równouprawnienie ich języka. Za najistotniejszy element architektury międzykulturowego spotkania uznaje różne strategie rozszczelniania pola językowej uznawalności, które sytuuje omawiane na polskim gruncie zjawiska w obrębie szerszych badań nad performatywnością języka i jego cielesną materialnością oraz performowania uchodźctwa.
    This article undertakes to inscribe considerations on the cultural mobility of Ukrainian drama and theater in Poland after 24th February 2022 into research on theater multilingualism and multiethnicity in the context of contemporary migration. It focuses on the peformative strategies of Ukrainian dramatic texts presented in Poland under the extraordinary circumstances resulting from Russia’s full-scale attack on Ukraine. The author analyzes selected performative readings of dramas translated into Polish, as well as theater projects carried out in Poland by Ukrainian artists, in order to explore the various architectures of intercultural encounter involved in artistic activities and enhancement of the agency of Ukrainian incomers, also through the empowerment of their language. As the most important element of the architecture of intercultural encounter she identifies various strategies of cracking the field of linguistic recognition, which situates phenomena discussed in the Polish context within the broader framework of research on the performativity of language and its corporeal materiality, as well as the performance of refugeeism.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 4; 81-97 (eng), 81-98 (pol)
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Miejskie performanse Władysława Hasiora
    Władysław Hasior’s Urban Performances
    Autorzy:
    Figzał-Janikowska, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32083652.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Władysław Hasior
    performans miejski
    sztuka partycypacyjna
    akcja efemeryczna
    sztuka site-specific
    urban performance
    participatory art
    ephemeral action
    site-specific art
    Opis:
    Artykuł poświęcony jest performatywnej twórczości Władysława Hasiora, w szczególności jego działaniom aranżowanym w przestrzeni miejskiej. Potrzeba dialogowania z odbiorcą, początkowo wyrażana przez Hasiora jedynie w eksponatach, począwszy od lat siedemdziesiątych przybiera formę bardzo wyrazistych manifestacji artystycznych zakładających bezpośredni udział widzów w kreowaniu zdarzenia performatywnego, a także znoszenie dystansu między artystą a społeczeństwem. Ze względu na ontologiczny status tych zdarzeń, ich efemeryczny i ulotny charakter, stanowią one jak dotąd najmniej zbadany obszar twórczości artysty. W artykule analizie poddane zostały najważniejsze miejskie i plenerowe performanse Władysława Hasiora, takie jak Pochód sztandarów w Łącku (1973), realizacja Solspann w Södertälje (1973–1976) czy wreszcie uroczysta Przeprowadzka z internatu „Szkoły Kenara” do nowej pracowni w Zakopanem (1984). Działania te autorka rozpatruje w kontekście współczesnych rozważań nad sztuką partycypacyjną, zarówno w świetle antagonistycznej teorii partycypacji Claire Bishop, jak i koncepcji sztuki dialogicznej Granta H. Kestera, zauważając, że Hasior w swoich projektach performatywnych łączył dwie strategie sztuki partycypacyjnej: potrafił współtworzyć efemeryczne dzieła razem z publicznością, a jednocześnie reżyserować działania odbiorców.
    This article discusses the performative art of Władysław Hasior, particularly his actions in the urban space. Initially expressed only in his artworks, since the 1970s Hasior’s need for dialogue with the spectator took the form of very expressive artistic manifestations involving audience participation, direct involvement of spectators in the creation of the performative event, and abolition of the distance between the artist and society. Due to the ontological status of these events, their ephemeral and fleeting nature, they have been the least explored area of Hasior’s work. The article analyzes his most important urban and open-air performances, such as the Procesja sztandarów (Banner Procession) in Łącko (1973), Solspann in Södertälje (1973–1976), and finally the ceremonial Przeprowadzka (Move) from the dormitory of Antoni Kenar school of fine arts to a new atelier in Zakopane (1984). These actions are considered in the context of contemporary discussions on participatory art: Claire Bishop’s antagonistic theory of participation and Grant H. Kester’s concept of dialogical art. It is argued that Hasior’s performative projects combined two strategies of participatory art; he was able to co-create ephemeral works together with the audience, while at the same time directing the spectators’ actions.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2022, 71, 1; 11-32
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Wojciech Klimczyk, Wirus mobilizacji. Taniec a kształtowanie się nowoczesności (1455–1795), Tom 1: Dworskie kroki; Tom 2: Mieszczańskie gesty, Universitas, Kraków 2015.
    Autorzy:
    Kondrasiuk, Grzegorz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/36139125.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    historia teatru
    historia tańca
    performans teatralny
    estetyka teatralna
    choreografia
    choreografie społeczne
    kinesis
    theatre history
    dance history
    theatrical performance
    theatrical aesthetics
    choreography
    social choreographies
    Opis:
    Wojciech Klimczyk w dziele Wirus mobilizacji prezentuję historię Europy Zachodniej widzianą poprzez przemiany w jej praktykach tanecznych, albo – zgodnie z językiem używanym przez Klimczyka – przegląd kolejnych choreografii społecznych. W dwóch obszernych tomach zaszyto w istocie kilka książek pokrewnych tematycznie: historię choreografii wraz z historią tańców; społeczno-polityczną oraz kulturową historię tańca; historię stanowisk estetycznych w tej dziedzinie; kinetyczne analizy obrazów i dramatów; przegląd stanowisk filozoficznych wykonany z perspektywy definiowania ludzkiej cielesności. Autor bezpośrednio wskazuje też badaczy, którym zawdzięcza ramy teoretyczne. Swoją osobliwą wizję historyczności opiera na foucaultowskiej koncepcji „épistème", za Bourdieu opisuje mechanizmy dystynkcji, „wytwarzające” tańcem hierarchie społeczne, a od Rancière’a przejmuje ponadczasowe pojęcie „postrzegalnego”, przeformułowując je w „poruszalne”. Wszystko to pozwala mu na wyprowadzenie nadrzędnej, generalizującej kategorii kinesis, manifestującej się nie tylko w tańcu artystycznym, ale przede wszystkim – w wielu innych widowiskach kulturowych.
    In his work, Wirus mobilizacji, Wojciech Klimczyk presents a history of Western Europe interpreted through the changing dancing practices, or to use Klimczyk’s own vocabulary, an owerview of subsequent social choreographies. The two sizeable volumes contain several books on related topics: a history of choreography including a history of dances; a social and political history of dancing; a history of aesthetic positions with respect to dance; kinetic analyses of paintings and dramas; an overview of philosophical reflexion with an eye to how human body is defined. Klimczyk openly refers to the scholars who have supplied him with the theoretical framework for his endeavour. His curious idea of historicity is based on Foucault’s concept of épistème; following Pierre Bourdieu, he describes the mechanisms of distinction that produce social hierarchies through dance; whereas Rancière has inspired him with the atemporal concept of the perceivable, which Klimczyk uses as an analogy for his own concept of “the movable.” All of it enables him to arrive at a more general, higher-level category of kinesis whose changeable form permeates history and manifests itself not only in artistic dance, but most of all in many other cultural spectacles.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2018, 67, 1/2; 225-229
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Performing the Power of the Photography: “BeHere/1942” by Masaki Fujihata
    Autorzy:
    Kłeczek, Jakub
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/14205146.pdf
    Data publikacji:
    2023-08-29
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Masaki Fujihata
    „BeHere/1942”
    sztuka rzeczywistości rozszerzonej
    relacje japońsko-amerykańskie
    fotografia a performans
    “BeHere/1942”
    augmented reality art
    Japan–United States relations
    photography and performance
    Opis:
    Celem tekstu jest analiza projektu artystyczno-badawczego BeHere/1942 (2022), koncepcji japońskiego artysty sztuki mediów Masakiego Fujihaty. Stworzony kolektywnie intermedialny system, w którym widz może uczestniczyć, odwołuje się do zapomnianego cyklu fotografii propagandowych dokumentujących internowanie Amerykanów pochodzenia japońskiego z zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych na terenie dzielnicy Little Tokyo w Los Angeles. BeHere/1942 opiera się na różnych strategiach twórczych uznanego pioniera wykorzystywania technologii rozszerzonej rzeczywistości w sztuce mediów. Jest również brawurową formą krytyki dominującej narracji medialnej na temat wydarzenia historycznego. W tekście analizowane są formy doświadczenia, w jakie wikłają uczestników twórcy BeHere/1942. Zwraca się tu szczególną uwagę na kwestie interaktywności, nowego rozumienia fotografii historycznej oraz aktu fotografowania jako performansu władzy.
    The aim of this article is to analyze the art and research project BeHere/1942 (2022) by the Japanese media artist Masaki Fujihata. The collectively created intermedia system, which enables viewer participation, refers to a forgotten series of propaganda photographs documenting the internment of West-Coast Americans of Japanese descent in the Little Tokyo district of Los Angeles. BeHere/1942 employs creative strategies developed by Fujihata, who is an acclaimed pioneer of the use of augmented reality technology in media art. The project also constitutes a daring form of critique of the dominant media narrative about the historical event. The article examines the forms of experience in which the creators of BeHere/1942 enmesh the viewers. Particular attention is paid to interactivity, a new understanding of historical photography, and the act of photographing as a performance of power.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 3; 41-55
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Performance, Politics, and Historiography in and out of Time: American Responses to the Paris Commune
    Performans, polityka i historiografia: Amerykańskie reakcje na Komunę Paryską
    Autorzy:
    Kruger, Loren
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32083640.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    anachronizm i ana-chronologia
    Bertolt Brecht
    Ernst Bloch
    Komuna Paryska
    współczesność
    Haymarket
    ruch Occupy
    performans
    anachronism and ana-chronology
    Paris Commune
    contemporaneity
    Occupy Movement
    performance
    Opis:
    American echoes of the Paris Commune have been muffled by the nation’s obsession with freedom at the expense of solidarity, but performative responses to social upheaval, including drama, parades, and protests, have tested the boundaries of public space and multiple temporalities from 1871 to 2021. This article notes traces of the Commune in the writings and performances of nineteenth century American anarchists but analyzes this legacy primarily in the 2012 performance of Brecht’s The Days of the Commune (1949) at New York sites claimed by the Occupy Movement in 2011. It also uses the argument of Brecht’s contemporary Ernst Bloch for cultural action grounded in an understanding of historical disappointment to anticipates setbacks while maintaining hope for future revolution. The paper delineates five theses on the politics of time: 1) the dramatic appeal of the clean break hides the tension between gradual evolution and a sudden event that ruptures the long span of history (Badiou); 2) historiography, the narrative that turns data into evidence, challenges the illusion of objectivity and thus a simple split between timely intervention and untimely interference with the established order (Nietzsche); 3) ana-chronology, the logic of untimeliness reads contemporaneity as companionship between events and agents across different times and places (Barthes); 4) recollecting history requires acts of forgetting, which shatter the constraints of the past to meet demands of the present (Renan, Nietzsche); 5) the politics of time entails the politics of place and thus requires the analysis of multiple temporalitieslayered on one site as well as political acts and performance in distinct places.
    Chociaż amerykańskie echa Komuny Paryskiej zostały stłumione przez narodową obsesję na punkcie wolności kosztem solidarności, to dramaty, manifestacje czy protesty, jako performatywne reakcje na społeczne niepokoje, testują granice przestrzeni publicznej i wielorakość/mnogość czasowości od 1871 do 2021 roku. Autorka tropi ślady Komuny przede wszystkim w Dniach Komuny Brechta (1949) wystawionych w 2012 na nowojorskich ulicach zajętych w 2011 przez ruch Occupy. Wykorzystuje koncepcję współczesnego Brechtowi Ernsta Blocha zakładającą, że zrozumienie historycznych rozczarowań jako podstawa działania kulturowego pozwala antycypować niepowodzenia, zachowując jednocześnie nadzieję na przyszłą rewolucję. Autorka formułuje pięć tez dotyczących polityki czasu: 1) dramaturgiczna atrakcyjność całkowitej przerwy skrywa napięcie między stopniową ewolucją a nagłym wydarzeniem, które rozrywa długą perspektywę historii (Badiou); 2) historiografia, czyli narracja, która przekształca dane w poszlaki, podważa iluzję obiektywności, a tym samym rozróżnienie między przeprowadzoną w porę interwencją a niewczesną ingerencją w ustalony porządek (Nietzsche); 3) ana-chronologia, logika niewczesności, odczytuje współczesność jako współistnienie wydarzeń i podmiotów w różnych czasach i miejscach (Barthes); 4) przypominanie historii wymaga aktów zapominania, które rozsadzają ograniczenia przeszłości, by sprostać wymaganiom teraźniejszości (Renan, Nietzsche); 5) polityka czasu zawiera również politykę miejsca, a zatem wymaga zarówno analizy wielu czasowości spiętrzonych w jednym miejscu, jak i aktów politycznych oraz działań w różnych miejscach.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2021, 70, 4; 79-100
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-12 z 12

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies