Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Chronologia" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-2 z 2
    Tytuł:
    Czas niszczy wszystko. Fenomen odwróconej chronologii w opowiadaniu filmowym
    Time Destroys Everything: The Phenomenon of Reverse Chronology in Film Narrative
    Autorzy:
    Szczekała, Barbara
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28408963.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    odwrócona chronologia
    narratologia
    Mieke Bal
    reverse chronology
    narratology
    Opis:
    Celem artykułu jest opisanie i sproblematyzowanie fenomenu wstecznej narracji filmowej. Filmy takie jak Happy End, Zdrada, Dwie przyjaciółki, Miętowy cukierek, Memento, 5x2 czy Nieodwracalne w różny sposób funkcjonalizują chwyt odwróconej chronologii sekwencji. Jego rolą jest nie tylko stymulowanie aktywności odbiorczej, lecz także redefinicja, czy też dekonstrukcja konwencji gatunkowych oraz form identyfikacji widza z bohaterem. Nowatorstwo strukturalne i samozwrotność tych filmów sprawiają, że ich interpretacja musi uwzględniać także fikcyjne doświadczenie czasowe (Ricoeur). Autorka bada wsteczną narrację z perspektywy poetyki historycznej i form recepcji. Artykuł zawiera analizę sposobów, w jakie odwrócona chronologia sekwencji przedstawia kwestie epistemologiczne oraz opozycję przyszłości i przeszłości. Kontekstem analitycznym artykułu są narzędzia wypracowane przez narratologię (Mieke Bal) i teorię neoformalno-kognitywną.
    The aim of the article is to describe and problematize the phenomenon of reverse film narration. Films such as Happy End, Betrayal, Two Friends, Peppermint candy, Memento, 5x2 or Irreversible use the technique of the reverse sequence of events in different ways. Its role is not only the stimulation of the reception by the audience, but also a redefinition, or perhaps deconstruction of genre conventions and forms of viewer’s identifications with the protagonist. The structural innovation and self reflexivity of these films mean that their interpretation must also consider fictitious experience of time (Ricoeur). The author reflects on reverse narrative from the perspective of historical poetics and forms of reception. The article contains an analysis of ways in which reverse sequence chronology presents epistemological matters and the opposition between the future and the past. The analytical context for the article is provided by the tools developed in narratology (Mieke Bal) and neoformal-cognitive theory.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2014, 86; 47-66
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Performance, Politics, and Historiography in and out of Time: American Responses to the Paris Commune
    Performans, polityka i historiografia: Amerykańskie reakcje na Komunę Paryską
    Autorzy:
    Kruger, Loren
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32083640.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    anachronizm i ana-chronologia
    Bertolt Brecht
    Ernst Bloch
    Komuna Paryska
    współczesność
    Haymarket
    ruch Occupy
    performans
    anachronism and ana-chronology
    Paris Commune
    contemporaneity
    Occupy Movement
    performance
    Opis:
    American echoes of the Paris Commune have been muffled by the nation’s obsession with freedom at the expense of solidarity, but performative responses to social upheaval, including drama, parades, and protests, have tested the boundaries of public space and multiple temporalities from 1871 to 2021. This article notes traces of the Commune in the writings and performances of nineteenth century American anarchists but analyzes this legacy primarily in the 2012 performance of Brecht’s The Days of the Commune (1949) at New York sites claimed by the Occupy Movement in 2011. It also uses the argument of Brecht’s contemporary Ernst Bloch for cultural action grounded in an understanding of historical disappointment to anticipates setbacks while maintaining hope for future revolution. The paper delineates five theses on the politics of time: 1) the dramatic appeal of the clean break hides the tension between gradual evolution and a sudden event that ruptures the long span of history (Badiou); 2) historiography, the narrative that turns data into evidence, challenges the illusion of objectivity and thus a simple split between timely intervention and untimely interference with the established order (Nietzsche); 3) ana-chronology, the logic of untimeliness reads contemporaneity as companionship between events and agents across different times and places (Barthes); 4) recollecting history requires acts of forgetting, which shatter the constraints of the past to meet demands of the present (Renan, Nietzsche); 5) the politics of time entails the politics of place and thus requires the analysis of multiple temporalitieslayered on one site as well as political acts and performance in distinct places.
    Chociaż amerykańskie echa Komuny Paryskiej zostały stłumione przez narodową obsesję na punkcie wolności kosztem solidarności, to dramaty, manifestacje czy protesty, jako performatywne reakcje na społeczne niepokoje, testują granice przestrzeni publicznej i wielorakość/mnogość czasowości od 1871 do 2021 roku. Autorka tropi ślady Komuny przede wszystkim w Dniach Komuny Brechta (1949) wystawionych w 2012 na nowojorskich ulicach zajętych w 2011 przez ruch Occupy. Wykorzystuje koncepcję współczesnego Brechtowi Ernsta Blocha zakładającą, że zrozumienie historycznych rozczarowań jako podstawa działania kulturowego pozwala antycypować niepowodzenia, zachowując jednocześnie nadzieję na przyszłą rewolucję. Autorka formułuje pięć tez dotyczących polityki czasu: 1) dramaturgiczna atrakcyjność całkowitej przerwy skrywa napięcie między stopniową ewolucją a nagłym wydarzeniem, które rozrywa długą perspektywę historii (Badiou); 2) historiografia, czyli narracja, która przekształca dane w poszlaki, podważa iluzję obiektywności, a tym samym rozróżnienie między przeprowadzoną w porę interwencją a niewczesną ingerencją w ustalony porządek (Nietzsche); 3) ana-chronologia, logika niewczesności, odczytuje współczesność jako współistnienie wydarzeń i podmiotów w różnych czasach i miejscach (Barthes); 4) przypominanie historii wymaga aktów zapominania, które rozsadzają ograniczenia przeszłości, by sprostać wymaganiom teraźniejszości (Renan, Nietzsche); 5) polityka czasu zawiera również politykę miejsca, a zatem wymaga zarówno analizy wielu czasowości spiętrzonych w jednym miejscu, jak i aktów politycznych oraz działań w różnych miejscach.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2021, 70, 4; 79-100
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-2 z 2

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies