Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "BERLIN" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-5 z 5
    Tytuł:
    „Szkoła berlińska”, czyli postulat filmu jako sztuki albo „tęsknota za ocaleniem opowieści”
    “Berlin School” – Postulate of the Film as an Art, or “The Longing for Saving the Story”
    Autorzy:
    Fiuk, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341704.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    szkoła berlińska
    Maren Ade
    Christian Petzold
    Berlin school
    Opis:
    Artykuł jest próbą przedstawienia historii i istoty zjawiska artystycznego, które pojawiło się w kinie niemieckim w połowie lat 90., a które niedługo potem krytycy filmowi okrzyknęli mianem „szkoły berlińskiej”. Działający w duchu odnowy niemieckiego filmu autorskiego reżyserzy, wśród których znajdziemy tak znane dziś nazwiska, jak Maren Ade (Toni Erdmann), Valeska Grisebach (Western) czy Christian Petzold (Barbara), nie stworzyli wprawdzie nigdy żadnego sformalizowanego ruchu, jednak ich twórczość pozwala się analizować jako pewna całość oparta na określonym porządku ideologiczno-estetycznym, dotyczącym zarówno samych fabuł, ich formalnej konstrukcji, jak i działań okołofilmowych – produkcji, dystrybucji i recepcji. Charakteryzujące się audiowizualną surowością, narracyjną skromnością i realistyczną wymową utwory „szkoły berlińskiej”, realizowane najpierw jako niszowe produkcje telewizyjne, w pierwszej dekadzie nowego wieku wyróżniane podczas kolejnych edycji festiwalu w Cannes, z czasem stały się częścią europejskiego kina głównego nurtu, trafiając do świadomości szerokiej widowni.
    The article is an attempt to present the history and the essence of the artistic phenomenon that appeared in the German cinema in the mid-1990s, which shortly afterwards the film critics hailed as the “Berlin school”. Acting in the spirit of renewal of the German film, the directors, among whom we find names well known today, such as Maren Ade (Toni Erdmann), Valeska Grisebach (Western) and Christian Petzold (Barbara), never created any formalized movement, but it is possible to analyse their work as a certain whole based on specific ideological and aesthetic order, referring to both the plot itself, their formal structure, and periphery activities - production, distribution and reception. Characterized by audiovisual severity, narrative modesty and realistic pronunciation, the “Berlin School” films, first performed as niche TV productions, in the first decade of the new century honoured during the subsequent Cannes festival editions, have in time become part of the European mainstream cinema, reaching a wide audience.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2018, 101-102; 52-74
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Konrad Zawiłowski – doktor muzykologii solistą Wiener Hofoper. Kariera sceniczna
    Konrad Zawiłowski – A Doctor of Musicology as Soloist at the Wiener Hofoper. The Stage Career
    Autorzy:
    Piekarski, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/24272194.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Konrad Zawiłowski
    Lwów
    Wiedeń
    Bayreuth
    Berlin
    opera
    Lviv
    Vienna
    Opis:
    Konrad Zawiłowski (ur. 1880 r. w Krakowie, zm. 1952 w Berlinie) odznaczył się jako pierwszy polski muzykolog, absolwent Uniwersytetu Wiedeńskiego w 1902 r. Bardziej spektakularna była jednak jego kariera artystyczna. W 1903 r. debiutował na scenie Opery Warszawskiej, następnie występował w Teatrze Miejskim we Lwowie, po czym przez trzy sezony (1904–1907) był głównym barytonem wiedeńskiej Hofoper, do której zaangażowany został przez Gustava Mahlera. W tym czasie odznaczył się tez jako pierwszy Polak, solista Festspielhais w Bayreuth (1904 r.).  Dziś postać Zawiłowskiego jest zapomniana, zarówno jako muzykologa, jak i artysty. Poświęcone Zawiłowskiemu hasło w Encyklopedii Muzycznej PWM jest wyjątkowo skromne i lakoniczne (bez podanej bibliografii). O Zawiłowskim nie pisano także z okazji Roku Moniuszkowskiego, choć jego praca doktorska poświęcona była właśnie Stanisławowi Moniuszce. Również w 2019 r. podczas wystawy zorganizowanej w Wiedniu z okazji jubileuszu 150-lecia Wiener Staatsoper (Hofoper) całkowicie zabrakło informacji na jego temat. Nieliczne wzmianki dotyczące Zawiłowskiego pojawiają się dziś w pojedynczych pracach. Celem niniejszego artykułu jest przypomnienie sylwetki Zawiłowskiego jako artysty śpiewaka, znanego zarówno polskim scenom operowym jak i wielu teatrom w Austrii i Niemczech. Postawione zostało też pytanie dotyczące wyboru przez Zawiłowskiego studiów muzykologicznych oraz kariery zawodowego śpiewaka. W badaniach nad życiorysem i karierą Zawiłowskiego zostały wykorzystane materiały zgromadzone w Archiv der Universität Wien, a przede wszystkim szereg czasopism wydawanych w Wiedniu, Berlinie, Warszawie, Lwowie i Krakowie. Autor posłużył się także afiszami teatralnymi oraz bazą internetową Wiener Staatsoper. W zdecydowanej większości dostarczają one całkowicie nieznanych dotąd informacji.
    Konrad Zawiłowski (b. 1880 in Kraków, d. 1952 in Berlin) was notably the first Pole who became a musicologist, graduating from the University of Vienna in 1902. More spectacular, however, was his artistic career. Having made his debut at Warsaw Opera in 1903, he sang at the Municipal Theatre in Lwów (now Lviv), and later was for three seasons (1904–07) the main baritone at Vienna’s Hofoper, for which he was engaged by Gustav Mahler. In the same period, he made a name for himself as the first Pole ever to become a soloist at the Bayreuth Festspielhaus (1904). Now forgotten both as a musicologist and artist, Zawiłowski has an exceptionally brief and laconic entry in Encyklopedia Muzyczna PWM / PWM Edition’s Music Encyclopaedia (with no bibliography). Though his doctoral dissertation was dedicated to Stanisław Moniuszko, he was not mentioned in the context of the Moniuszko Year (2019). There was absolutely no information about him, either, at the 2019 Viennese exhibition for the 150th anniversary of Wiener Staatsoper (previously Hofoper). Only a few mentions of the artist can be found in some individual texts. This paper aims to revive his memory as a singer known in Polish opera houses as well as many theatres in Austria and Germany. His choice of musicological studies and a professional singer’s career is examined. Research into Zawiłowski’s biography and career has been conducted here on the basis of materials kept at the Archiv der Universität Wien as well as, most importantly, a number of press titles from Vienna, Berlin, Warsaw, Lwów, and Kraków, theatrical posters, and the Wiener Staatsoper online database. Most of the information provided by these sources has remained completely unknown to date.
    Źródło:
    Muzyka; 2023, 68, 2; 49-71
    0027-5344
    2720-7021
    Pojawia się w:
    Muzyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Patrząc nie-ludzkimi oczami: przypadek „Królika po berlińsku”
    Looking Through Non-human Eyes: The Case of „Rabbit à la Berlin"
    Autorzy:
    Janikowska, Agata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340687.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    historia zwierząt
    studia nad zwierzętami
    Mur Berliński
    posthumanizm
    posthumanism
    animal studies
    the Berlin Wall
    animal history
    Opis:
    Artykuł analizuje film Bartosza Konopki Królik po berlińsku (2009), który autorka odczytuje jako splot historii ludzkiej i nie-ludzkiej. W tekście zostaje podjęta kwestia potencjału sztuki filmowej w tworzeniu nieantropocentrycznych sposobów widzenia świata. Rozważania przedstawione w artykule odnoszą się do transdyscyplinarnych studiów nad zwierzętami, a szczególnie do subdyscypliny historii, jaką jest historia zwierząt. Przedstawione w filmie wydarzenia związane z powstaniem i upadkiem Muru Berlińskiego, widziane oczami królików, pozwalają autorce na przeprowadzenie interpretacji obrazu z perspektywy posthumanistycznej, akcentującej znaczenie filmowych historii w poszukiwaniu nowych sposobów postrzegania świata, wolnych od ego- i antropocentryzmu.
    The article presents an analysis of Bartosz Konopka’s movie Rabbit à la Berlin (2009), which is interpreted by the author as an manifestation of the entanglement of human and non-human narratives. The text addresses the problem of the potential of film art for creating non-anthropocentric ways of seeing the world. The considerations refer to transdisciplinary animal studies, particularly to animal history as a subfield of history. The events related to the rise and fall of the Berlin Wall, as seen through the eyes of rabbits, allow the author to interpret the picture from a post-humanist perspective, emphasizing the significance of the film storytelling in the search for new ways of perceiving the world, free from human ego- and anthropocentrism.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2020, 110; 156-171
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Afektywne granice i niesmaczna sztuka polityczna: «Pierwszy upadek europejskiego muru» Centrum Politycznego Piękna
    Affective Boundaries and Unsavoury Political Art: «The First Fall of the European Wall» by the Center for Political Beauty
    Autorzy:
    Tabak, Wiktoria
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29433188.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Center for Political Beauty
    public sphere
    political art
    affect theory
    disgust
    Berlin Wall
    refugees
    Centrum Politycznego Piękna
    sfera publiczna
    sztuka polityczna
    teaoria afektów
    wstręt
    mur berliński
    uchodźcy
    Opis:
    Artykuł stanowi analizę skandalu, jaki w niemieckiej sferze publicznej wywołała interwencja Centrum Politycznego Piękna zatytułowana Pierwszy upadek europejskiego muru (2014). Kampania przygotowana tuż przed dwudziestą piątą rocznicą upadku muru berlińskiego miała na celu obnażenie hipokryzji niemieckich polityków, którzy jednocześnie świętują likwidację starych granic i współfinansują powstawanie nowych. Autorka przedstawia przebieg tej artywistycznej akcji i analizuje jej negatywną recepcję, w szczególności komentarze grupy odbiorczej, którą określa mianem publiczności zniesmaczonej. W analizie wykorzystano koncepcje pamięci rywalizacyjnej i wielokierunkowej (Michael Rothberg), teorię afektów (Sara Ahmed) i teorię wstrętu (Winfried Menninghaus), by pokazać, w jaki sposób ukonstytuowała się publiczność deprecjonująca projekt za pomocą kategorii smaku i uruchamiająca różne mechanizmy obronne służące blokowaniu dyskusji nad politycznymi problemami, na które zwrócili uwagę opinii publicznej artyści.
    This article analyzes the scandal caused in the German public sphere by the Center for Political Beauty’s intervention The First Fall of the European Wall (2014). Prepared just before the twenty-fifth anniversary of the fall of the Berlin Wall, the campaign aimed to expose the hypocrisy of German politicians, who celebrated the dismantling of old borders and at the same time co-financed the emergence of new ones. The author presents the course of this artivist action and analyzes its negative reception, focusing on comments from a group of recipients which she categorizes as “disgusted audience.” The analysis draws on the concepts of competitive and multidirectional memory (Michael Rothberg), affect theory (Sara Ahmed), and theory of disgust (Winfried Menninghaus) to show how an audience constituted itself to depreciate the project based on the category of taste and to activate various defense mechanisms blocking the discussion about political issues brought to public attention by the artists.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2022, 71, 3; 109-127
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Żądny wieńca Apollona”. Michał Kazimierz Ogiński jako muzyk w latach 1748–1761
    ‘Craving Apollo’s Laurels.’ Michał Kazimierz Ogiński as a Musician in 1748–1761
    Autorzy:
    Bieńkowska, Irena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30147331.pdf
    Data publikacji:
    2023
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Michał Kazimierz Ogiński
    Warszawa
    Berlin
    Paryż
    muzykowanie amatorów
    kantata La nascita di Amalia
    gra skrzypcowa
    harfa pojedynczopedałowa
    Warsaw
    Paris
    amateur music-making
    the cantata La nascita di Amalia
    violin playing
    single-action pedal harp
    Opis:
    O popisach muzycznych M.K. Ogińskiego zachowały się wyrywkowe informacje pochodzące z różnych okresów jego aktywności muzycznej. W artykule podjęto próbę zgromadzenia i uporządkowania danych dotyczących jego występów w młodzieńczych latach, w tym podczas grand tour w l. 1753–61. Zachowana partytura kantaty La nascita do Amalia Friedricha Königa z 1750 r., w której wykonaniu w Warszawie jako pierwszy skrzypek wziął udział książę, dowodzi dużej sprawności w grze na skrzypcach Michała Kazimierza jeszcze przed wyruszeniem w zagraniczną podróż. Po wyjeździe z kraju najwięcej zachowanych informacji dotyczy roku 1755 i początku 1756, gdy Ogiński przebywał w Berlinie. Dowodzą one regularnego aktywnego uprawiania muzyki przez księcia. Ogiński muzykował wówczas grając głównie na skrzypcach i nowej odmianie harfy – pojedynczopedałowej, którą popularyzował wielokrotnie m.in. na królewskim dworze Fryderyka II, a następnie podczas pobytu w Paryżu. Ponad pięcioletni pobyt Ogińskiego we Francji jest gorzej, jeśli chodzi o przetrwałe świadectwa aktywności muzycznej księcia, udokumentowany. W tym czasie twórcy włoscy przebywający w Paryżu zadedykowali Ogińskiemu dwa druki: Carlo Graziani, Sei Sonatas a Violoncello solo e Basso, op. 1 i Gaetano Pugnani, Six pieces à plusieurs parties obligez. Szczególnie drugi z dokumentów, wzbogacony epistołą dedykacyjną, potwierdza ówczesne kontakty Ogińskiego i Pugnaniego, a także każe zrewidować listę mistrzów, z uwag których książę mógł korzystać jako muzyk. Jego kontakt z Denisem Diderotem w Paryżu zaowocował natomiast zaproszeniem księcia do sporządzenia hasła „harfa” w słynnej Encyclopédie, opublikowanie którego przyczyniło się do spopularyzowania nowej odmiany instrumentu we Francji w II poł. XVIII wieku. Aktywne muzykowanie w ciągu całego życia, pozycja polityczna i charyzma Ogińskiego w znacznym stopniu przyczyniły się do przełamania negatywnego obrazu wysoko urodzonych osób uprawiających muzykę w Rzeczpospolitej i utorowały drogę szerszej aktywności muzycznej dziewiętnastowiecznych twórców i wykonawców.
    Michał Kazimierz Ogiński’s music performances are mentioned in fragmentary accounts from different periods of his musical activity. This paper is an attempt to collect and organise data concerning the performances he gave in his youthful years, including his grand tour of 1753–61. The surviving score of Friedrich König’s cantata La nascita do Amalia of 1750, in whose Warsaw production the prince took part as the first violinist, proves that his violin skills were considerable already before he set out on his foreign tour. Following his departure from the Polish-Lithuanian Commonwealth, most information concerns the year 1755 and early 1756, when he stayed in Berlin. Sources confirm that the prince performed music regularly, mostly on the violin and the new single-action pedal harp, which he promoted on many occasions, for instance at the court of Frederick II and later during his residence in Paris. The more than five years Ogiński spent in France are much more poorly documented as far as his music-making is concerned. It was at that time that Italian composers staying in Paris dedicated two prints to Ogiński: Carlo Graziani – his Sei Sonatas a Violoncello solo e Basso, Op. 1, and Gaetano Pugnani – his Six pieces à plusieurs parties obligez. Especially this latter print, complete with a dedicatory epistle, confirms contacts between Ogiński and Pugnani and makes us revise the list of music masters whose advice the prince may have followed as a musician. Contacts with Denis Diderot in Paris resulted in Ogiński being invited to write the entry on the ‘Harp’ in the famous Encyclopédie, whose publication popularised the new type of this instrument in France in the latter half of the eighteenth century. Ogiński’s lifelong activity as a musician, combined with his charisma and political position, significantly contributed to overcoming the negative image of high-born amateur musicians from the Commonwealth and paved the way to a greater musical activity among noble composers and performers in the century to come.
    Źródło:
    Muzyka; 2023, 68, 3; 50-66
    0027-5344
    2720-7021
    Pojawia się w:
    Muzyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-5 z 5

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies