Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "‘Inny’" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-7 z 7
Tytuł:
Transnarodowa, czyli wszędzie Obca? Syndrom aktorstwa filmowego Anny Prucnal
Transnational and Therefore a Stranger? The Syndrome of Anna Prucnal’s Film Acting
Autorzy:
Piotrowski, Grzegorz
Szymański, Karol
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341982.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Anna Prucnal
Inny
obcy
obca
Other
stranger
Opis:
Związki – życiowe i zawodowe – z Polską, Niemcami i Francją oraz estetyczne konteksty i artystyczne środowiska kolejnych miejsc kariery ukształtowały aktorstwo filmowe Anny Prucnal jako fenomen, w którym nad czytelnymi źródłami lokalnymi i pierwiastkami narodowymi nadbudowuje się niesprowadzalne do nich Inne-Ponad. Dzięki temu Prucnal w filmach Felliniego, Makavejeva, Deville’a, Wajdy, Vadima czy Amalrica z jednej strony funkcjonuje jako fascynująca i drażniąca Obca, z drugiej zaś, przekraczając to, co lokalne, może być z powodzeniem zasymilowana przez kino międzynarodowe (co paradoksalnie obróciło się przeciw aktorce, gdy po 1989 r. podjęła próbę powrotu do tego, co lokalne – kina polskiego). Autorzy dokonują opisu środków wyrazu w filmowych rolach Prucnal, analizują jej swoisty i „przesadny” sposób bycia na ekranie, zastanawiając się, na ile jest ona „ciałem obcym”, a na ile wnosi niepowtarzalną – transgresyjną, dysonansową, konfuzyjną – „wartość dodaną”. Celem artykułu jest określenie „syndromu aktorskiego Prucnal” oraz interpretacja kształtujących go sił (przez odniesienie m.in. do opery, estetyki Felsensteina i Brechta, Studenckiego Teatru Satyryków, awangardy teatralnej Awinionu, kontrkultury i kampu, lewackości) przede wszystkim z perspektywy strategii reinterpretacji znaków kultur narodowych oraz napięć między tym, co lokalne, transnarodowe, międzynarodowe.
Relationships – life and professional – with Poland, Germany and France, and aesthetic contexts and artistic communities of the places where she worked, shaped Anna Prucnal’s film acting as a phenomenon in which the readable sources of local and national elements are obscured by the irreducible Other-Different. Thanks to that Prucnal in films be Fellini, Makavejev, Deville, Wajda, Vadim or Amalric functions on the one hand as the fascinating, disturbing Other, and on the other hand by transcending the local, she might be easily assimilated by international cinema (which paradoxically turned against the actress, when after 1989, she tried to return to the local, that is Polish cinema). The authors describe the means of expression in Prucnal’s roles, they analyse her characteristic, “excessive” presence on the screen. They ponder to what extend is she a “foreign body” and to what extend is she a unique, transgressive, dissonant, confusing “added value”. The aim of the article is the definition of “Prucnal’s acting syndrome” and the interpretation of the forces that shaped it (by reference to opera, the aesthetics of Brecht and Felsenstein, Student Satirical Theatre, Avignon avant-garde theatre, counter-culture and camp, and left wing views), above all from the perspective of the strategy of reinterpretation of symbols of national cultures and tensions between what is local, transnational and international.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2016, 95; 108-124
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przewodnik po snach
A Guide to Dreams
Autorzy:
Kostyra, Karolina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341054.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Peter Weir
kino australijskie
Inny
Australian cinema
Other
Opis:
Recenzja książki Magdaleny Kempnej-Pieniążek i Przemysława Pieniążka Inny/Obcy. Transnarodowe i transgresyjne motywy w twórczości Petera Weira (2017). W pierwszej polskiej monografii poświęconej Peterowi Weirowi autorzy proponują całościowe odczytanie dorobku australijskiego reżysera przez pryzmat zróżnicowanego charakteru, jaki w jego filmach przybierają zmagania z tym, co inne, obce, niepojęte. W recenzji książki Karolina Kostyra rozwija spostrzeżenia autorów, dostarczając kolejnych argumentów za proponowanym przez Kempną-Pieniążek i Pieniążka ujęciem Weira jako reżysera zmagającego się z różnicą kulturową i dostrzegającego w zjawiskach, które z perspektywy zachodniego oglądu mogą jawić się jako irracjonalne, właściwą im racjonalność, nie pozbawiając przy tym analizowanych filmów zawartych w nich niedopowiedzeń i tajemnic.
Review of the book by Magdalena Kempna-Pieniążek and Przemysław Pieniążek Inny/Obcy. Transnarodowe i transgresyjne motywy w twórczości Petera Weira [Different/Other. Transnational and Transgressive Motives in the Works of Peter Weir] (2017). In the first Polish monograph devoted to Peter Weir, the authors propose a holistic reading of the Australian director’s achievements through the prism of a diverse character of the struggle with what is different, foreign, incomprehensible present in his films. In the review of the book, Karolina Kostyra develops the authors’ observations, providing further arguments Kempna-Pieniążek and Pieniążek proposed approach to Weir as a director struggling with cultural difference and perceiving in phenomena, that from the perspective of Western view may appear as irrational, their proper rationality, not depriving the analysed films of the incompleteness and secrets contained in them.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2018, 104; 253-257
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
„Wszystko, co straszne, pragnie naszej miłości”. „Inny” posthumanizmu w ujęciu (post)sekularnym. (Przyczynek)
“Everything Terrible Is Something That Needs Our Love”: The Post-Humanist ‘Other’ in the (Post)Secular Understanding. (The Contribution)
Autorzy:
Sarbiewska, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341036.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Kornel Mundruczó
postsekularyzm
posthumanizm
Inny
tożsamość
różnica
posthumanism
Other
identity
difference
Opis:
Autorka, na przykładzie analizy filmu Biały Bóg (2014) Kornéla Mundruczó, proponuje (post)sekularną wykładnię posthumanizmu. W tym ujęciu stawką byłoby zrozumienie nie-tożsamości (różnicy) nie w perspektywie religijnego/antropocentrycznego szowinizmu (słusznie krytykowanego przez posthumanistów), ale w perspektywie kenosis: jako gotowości transcendowania/transgresji granic własnej podmiotowości, niezależnie od przynależnych jej atrybutów: Bios czy Zoe, i rzeczywistego otwarcia na Innego. Gest kenosis stanowiłby tym samym dekonstrukcję zarówno procesu „wykluczania”, jak i „oikoizacji” (familiarnego oswajania) tego, co Obce (unheimlich). Afirmacja Obcego, konstytuująca się w akcie ontologicznej Miłości, ustanawia jako warunek porzucenie postawy zawłaszczającej i ekstatyczne wyjście „poza siebie”. Zdaniem autorki uznanie równości modusów istnienia bytów ludzkich i nie-ludzkich, zgodne z postulatem posthumanizmu, powinno spotkać się z (post)sekularną afirmacją nieprzeniknioności (każdego) Innego.
The author, using the example of the analysis of the film White God (2014) by Kornel Mundruczó, proposes a (post)secular interpretation of post-humanism. In this approach, at stake is the understanding of non-identity (difference) not in the perspective of religious/anthropocentric chauvinism (rightly criticized by post-humanists), but in the perspective of kenosis: as a transcendence/transgression of the limits of one’s subjectivity, regardless of its attributes: Bios or Zoe, and true opening to the Other. The gesture of kenosis would thus be a deconstruction of both the process of “exclusion” and “oikoization” (familiarization) of the Other (unheimlich). The affirmation of the Other, constituting itself in the act of ontological Love, establishes as conditions the abandonment of the attitude of appropriation and the ecstatic emerging “beyond oneself”. In author’s opinion, the recognition of the equality of modes of existence of human and non-human beings, in accordance with the postulate of post-humanism, should meet with the (post)secular affirmation of the inscrutability of (each) Other.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2018, 101-102; 197-202
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wizerunek imigranta w filmach Katarzyny Klimkiewicz
The Image of an Immigrant in Films by Katarzyna Klimkiewicz
Autorzy:
Loska, Krzysztof
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31342069.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
transnarodowość
Katarzyna Klimkiewicz
mniejszości etniczne
uchodźcy
rasizm
podporządkowany Inny
transnationalism
ethnic minorities
refugees
racism
subordinated Other
Opis:
Metodologicznym punktem wyjścia artykułu jest koncepcja transnarodowości w ujęciu Willa Higbee i Songa Hwee Lima, którzy stwierdzili, że w pojęciu tym nie chodzi wyłącznie o zagadnienia koprodukcji czy globalnej dystrybucji, ale o uwzględnienie czynników politycznych, kulturowych i społecznych pozwalających lepiej zrozumieć dzisiejsze kino oraz otaczający nas świat. Z tej perspektywy Loska spogląda na filmy Katarzyny Klimkiewicz, która skupia się na problemach mniejszości etnicznych, opowiada o losach uchodźców politycznych i ekonomicznych, podejmując tematy życia w społeczeństwie wielokulturowym, rasizmu czy dyskryminacji. Przedmiotem analizy są dwa jej filmy: krótkometrażówka Hanoi – Warszawa (2009) i debiut fabularny Zaślepiona (Flying Blind, 2012), nakręcony w Wielkiej Brytanii. Na tych dwóch przykładach Loska pokazuje odmienne sposoby przedstawiania problematyki imigranckiej w kinie współczesnym: jeden opiera się na poetyce dokumentalnej, zakłada możliwość oddaniu głosu „podporządkowanym Innym”, zaś drugi zasadza się na wykorzystaniu konwencji gatunkowych.
The methodological starting point of the article is the concept of transnationalism as defined by Will Higbee and Song Hwee Lim, who argue that the concept not only deals with the issue of co-production and global distribution, but also applies to political, cultural and social factors, that permit a better understanding of contemporary cinema and the world around us. From this perspective Loska considers Katarzyna Klimkiewicz’s films. She focuses on the problems of ethnic minorities, and speaks of the stories of political and economic refugees, and deals with matters such as racism, discrimination and multicultural societies. Two films, the short film Hanoi – Warsaw (2009) and the debut feature, filmed in Great Britain, Flying Blind (2012) are the object of analysis in the article. Using these two examples Loska shows different ways of representing immigrant issues in contemporary cinema: one is based on a poetic documentary, and implies the possibility of giving a voice to the “subordinated Other”, while the second is based on the conventions of the genre.
Źródło:
Kwartalnik Filmowy; 2015, 92; 186-195
0452-9502
2719-2725
Pojawia się w:
Kwartalnik Filmowy
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Słowiki w gorącej, blaszanej klatce: „Not About Nightingales" – zapomniany dramat Tennessee Williamsa
Nightingales in a Hot Tin Cage: "Not About Nightingales"—A Forgotten Play by Tennessee Williams
Autorzy:
Majewska, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/14488459.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
Tennessee Williams
"Not About Nightingales"
American drama
the other
violence
jail
Deep South
dramat amerykański
inny
przemoc
więzienie
Głębokie Południe
Opis:
Artykuł ma na celu przypomnienie wczesnej i praktycznie nieznanej w Polsce sztuki Tennessee Williamsa Not About Nightingales (1938). Autorka osadza ją w kontekście biografii pisarza i jego wrażliwości na problemy społecznie wykluczonych. Tematem sztuki jest nacechowany okrucieństwem stosunek większości do mniejszości (społecznych czy też seksualnych), niemieszczących się w stereotypowych ramach. Autorka szuka źródeł Not About Nightingales w biografii Williamsa: w wychowaniu na „Głębokim Południu”, w najbardziej konserwatywnym regionie Stanów Zjednoczonych, oraz w trudnej relacji pisarza z ojcem, traktującym go jak odmieńca. W opartym na faktach dramacie przedmiotem refleksji jest trudna sytuacja więźniów, którzy wyróżniają się swoją odmiennością, co wzmaga stosowaną wobec nich przemoc. Młodzieńcza sztuka Williamsa pozwala zrewidować poglądy na temat jego twórczości i zwrócić na nią uwagę teatru społecznie zaangażowanego. Williams, znany głównie jako autor kameralnych dramatów psychologicznych, często udomowionych i zawłaszczonych przez popkulturę, był także pisarzem o dużej wrażliwości społecznej, wyczulonym na okrucieństwo w kontaktach międzyludzkich, ujawniające się szczególnie w stosunku do tych, którzy są inni.
This article aims to recall Tennessee Williams’s early play Not About Nightingales (1938), which is virtually unknown in Poland. The text is discussed in the context of the writer’s biography and his sensitivity to the problems of the socially excluded. The play thematizes the majority’s cruel attitude towards minorities that do not fit into stereotypical frames (social or sexual). The author of the article locates the sources of Not About Nightingales in Williams’s biography: in his growing up in the Deep South, the most conservative region of the United States, and in his troubled relationship with his father, who regarded him as a misfit. Based on facts, the play reflects on the plight of prisoners who stand out as different, which exacerbates the violence against them. This early text helps sheds a different light on Williams’s work, potentially bringing it to the attention of socially engaged theater. Best known as an author of intimate psychological dramas, which have been often domesticated and appropriated by pop culture, Williams was also a writer of great social conscience, sensitive to cruelty in interpersonal relations, which manifests itself particularly against those who are different.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2023, 72, 3; 147-168
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Dark Continent: «African Tales by Shakespeare» and the Experience of Transitional Community
Ciemny kontynent: Opowieści afrykańskie według Szekspira i doświadczenie wspólnoty transformacyjnej
Autorzy:
Sosnowska, Dorota
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/34112058.pdf
Data publikacji:
2021
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
«Opowieści afrykańskie według Szekspira»
Krzysztof Warlikowski
ciemny kontynent
feminizm
Inny
transformacja
sztuka krytyczna
«African Tales by Shakespeare»
dark continent
feminism
Other
transition
critical art
Opis:
This text is an analysis of Krzysztof Warlikowski’s 2011 production, African Tales by Shakespeare, tracing the project of community taken up in the performance. The central thesis takes this to be neither a national community nor a dispersed, intersectional coalition, as Bryce Lease has formulated the difference between Polish political and traditional theater, but rather a transitional community—unstable, unsuccessful, and rooted in the experience of political transition. The author, by invoking references to the visual arts present in the performance, points to other community projects emerging from the experience of transition while showing how, when appropriated for the purposes of performance, their meanings change radically. In the masculine, phallic, and violent world of African Tales, art and philosophy born of the experience of femininity are lost, twisted, and forgotten. Among the most important threads of analysis, however, is the way racialization and racism function in the play. From this perspective, the problematic status of the community the play establishes is most clearly seen: as a community of phantasmic, aspirational, transitional whiteness.
Tekst jest analizą spektaklu Krzysztofa Warlikowskiego Opowieści afrykańskie według Szekspira (2011) śledzącą projekt wspólnoty wpisany w przedstawienie. Zgodnie z zasadniczą tezą autorki nie jest to ani wspólnota narodowa, ani też rozproszona i intersekcjonalna koalicja, jak różnicę między polskim teatrem politycznym i niezaangażowanym formułował Bryce Lease, lecz raczej wspólnota transformacyjna – niestabilna, nieudana i zakorzeniona w doświadczeniu ustrojowej transformacji. Przywołując odniesienia do sztuk wizualnych obecne w spektaklu, autorka wskazuje na inne projekty wspólnotowe, które wyłoniły się w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, by pokazać, jak zawłaszczone na potrzeby spektaklu, radyklanie zmieniają swoje znaczenie. W męskim, fallicznym i pełnym przemocy świecie Opowieści sztuka i filozofia zrodzone z doświadczenia kobiecości zostają utracone, wykrzywione, zapomniane. Jednym z najważniejszych wątków analizy jest sposób, w jaki w spektaklu funkcjonują urasowienie i rasizm. To właśnie z tej perspektyw najwyraźniej widać problematyczny status wspólnoty ustanawianej przez spektakl: wspólnoty fantazmatycznej, aspiracyjnej, transformacyjnej białości.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2021, 70, 3; 73-97
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uciec z antropocenu (w towarzystwie pająków, monarchów i technologii cyfrowych)
To Escape the Anthropocene (in the Company of Spiders, Monarchs, and Digital Technologies)
Autorzy:
Sugiera, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/47018393.pdf
Data publikacji:
2024
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
Tematy:
antropocen
zwierzęcy Inny
sztuki performatywne
negantropocen
Bernard Stiegler
Fujiko Nakaya
Reynier Leyva Novo
troskliwe myślenie
Anthropocene
animal Other
performative arts
Neganthropocene
care-full thinking
Opis:
W kontekście cyfrowych technologii autorka przygląda się owadom, którym Donna Haraway przypisała szczególną rolę w przyspieszaniu końca antropocenu. Po pierwsze, to żyjący w jej kalifornijskim sąsiedztwie pająk Pimoa cthulu, którego nazwę gatunkową nieco zmieniła, żeby podkreślić chtoniczny wymiar przyszłej epoki chthulucenu. Po drugie zaś, Danaus plexippus, nazywany monarchem lub monarchą, który stał się bohaterem jej spekulatywnej fabulacji „Camille Stories”, opublikowanej w Staying with the Trouble (2016). W centrum zainteresowania autorki znajduje się wideo Ride the Wind and Draw a Line (1973) japońskiej artystki Fujiko Nakayi jako element instalacji podczas jej retrospektywnej wystawy Nebel Leben w monachijskim Haus der Kunst (2022) oraz cyfrowy projekt i immersyjna instalacja Methuselah kubańskiego artysty Reyniera Leyva Novo w nowojorskim Museo del Barrio (2023). Ich porównawcza analiza pozwala w nowej perspektywie spojrzeć na tę strefę kontaktu, którą nazywa się ostatnio więcej-niż-ludzką antropologią (Eduardo Kohn) czy negantropologią (Bernard Stiegler), a także pokazać performatywne możliwości technologii cyfrowych jako terapeutycznych narzędzi troski w więcej-niż-ludzkich relacyjnościach.
In this article, the author looks closely at two arthropod species which Donna Haraway sees as playing an important role in accelerating the longed-for end of the Anthropocene. One of them is the Californian spider Pimoa cthulu, whose generic name she has slightly changed to better emphasize the chthonic dimension of the coming Chthulucene. The other one is Danaus plexippus, the monarch butterfly or simply monarch, the protagonist of her speculative fabulation “Camille Stories”, published in Staying with Trouble (2016). Two artworks stand at the center of the author’s interest: the video Ride the Wind and Draw a Line (1973) by the Japanese artist Fujiko Nakaya, which became a key-element in her retrospective Nebel Leben in Munich’s Haus der Kunst (2022) and the digital project and immersive installation Methuselah by the Cuban artist Reynier Leyva Novo, exhibited in New York’s Museo del Barrio (2023). Their comparative analysis opens a new perspective to showcase an emerging zone of contact which Eduardo Kohn calls more-than-human anthropology and Bernard Stiegler – neganthropology. Based on this comparison, the article also demonstrates the performative affordances of digital technologies, which in the two projects become therapeutic tools of care within more-than-human relationalities.
Źródło:
Pamiętnik Teatralny; 2024, 73, 3; 85-102
0031-0522
2658-2899
Pojawia się w:
Pamiętnik Teatralny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-7 z 7

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies