Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "uroczystosci" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-6 z 6
    Tytuł:
    Ceremoniał uroczystości pogrzebowych Marii Leszczyńskiej i jego wątki muzyczne
    The funeral ceremony of Maria Leszczyńska and its music-related aspects
    Autorzy:
    Pasquier, Krystyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28408911.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Królowa Maria Leszczyńśka
    ceremonia pogrzebowa
    muzyka XVIII wieku
    Queen Maria Leszczyńska
    funeral ceremony
    eighteenth-century music
    Opis:
    Artykuł zawiera opis ceremonii pogrzebowych królowej Marii Leszczyńskiej, żony Ludwika XV, zmarłej 24 VI 1768 r. i pochowanej w bazylice św. Dionizego w Saint-Denis w dniu 11 VIII 1768 roku. Autorka relacjonuje przebieg tych uroczystości na podstawie ceremoniarza zachowanego w archiwum departamentu Seine-Saint-Denis w Bobigny (220J/16/3). Udział muzyki w tych uroczystościach dotyczył głównie śpiewów liturgicznych, z dokumentu jednak dowiadujemy się o liczbie 120 muzyków uczestniczących w pogrzebie. Odśpiewali oni motet De profundis (1740) Antoine’a Blancharda (1696–1770), który poprowadził to wykonanie. Nie ma żadnej wzmianki o jakimkolwiek akompaniamencie instrumentalnym – co więcej mowa o instrumentach symbolicznie milczących, np. o organach. Wprowadzeniu trumny do bazyliki w Saint-Denis towarzyszył dźwięk instrumentów wojskowych (trąbki, bębny, kotły) i innych instrumentów, nie sprecyzowanych w dokumencie.
    This article describes the funeral ceremony of Queen Maria Leszczyńska, wife to Louis XV of France, who died on 24 June 1768 and was buried in the Basilica of Saint Denis on 11 August 1768. The author’s account is based on a ceremonial held in the archives of Seine-Saint-Denis department in Bobigny (220J/16/3). The musical setting of the ceremony consisted mainly in liturgical chants, but the document mentions 120 musicians participating in the funeral. They performed the motet De profundis (1740) by Antoine Blanchard (1696–1770), who conducted the performance. No information is given about any instrumental accompaniment. What is more, there is mention of the symbolic silence of some instruments, e.g. the organ. As the coffin was being carried into the basilica, military instruments were played (trumpets, drums, timpani), as well as other instruments not specified in the document.
    Źródło:
    Muzyka; 2018, 63, 1; 113-120
    0027-5344
    2720-7021
    Pojawia się w:
    Muzyka
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Spektakl suwerenności: uroczystości koronacyjne królowej Elżbiety I
    A Spectacle of Sovereignty: The Coronation Celebrations of Queen Elizabeth I
    Autorzy:
    Olechnowicz, Emilia
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30099647.pdf
    Data publikacji:
    2018-12-20
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Elżbieta I
    koronacja
    ikonografia władzy
    elżbietańskie widowiska
    dwa ciała króla
    królowa
    epoka elżbietańska
    Queen Elizabeth I
    coronation
    royal iconography
    Elizabethan courtly entertainment
    King's Two Bodies
    Queenship
    Elizabethan age
    Opis:
    Uroczystości intronizacyjne królowej Elżbiety I w 1559 roku – jak wszystkie ceremonie związane z sukcesją władzy królewskiej – stanowią ciekawy przykład tego, co Victor Turner określił jako dramaty społeczne. Królowa Elżbieta doskonale uświadamiała sobie nierozerwalny związek między sztuką sprawowania rządów (statecraft) i sztuką sceniczną (stagecraft). Uroczysty wjazd do Londynu i koronacja były dla królowej pierwszą publiczną okazją do prezentacji swojego wizerunku quasi-teatralnymi środkami, przy pomocy dekoracji i atrybutów, gestów i kostiumów. Celem uroczystego wjazdu była tyleż panegiryczna prezentacja wstępującej na tron królowej, ile wytyczenie kierunku jej rządów w sytuacji przesilenia politycznego po śmierci królowej Marii. Towarzyszące wjazdowi alegoryczne widowiska stanowią spójny program prezentujący Elżbietę jako przeciwieństwo poprzedniczki. Cel obrzędu koronacyjnego był tymczasem odwrotny: każdy jego element służył podkreśleniu trwałości i ciągłości monarchii. Władca w czasie koronacji zyskiwał nową tożsamość i nowe ciało. W myśl elżbietańskiej doktryny „dwóch ciał króla”, opisanej przez Ernsta Kantorowicza, monarcha w chwili koronacji wyrzekał się swojej jednostkowej tożsamości i stawał się ponadosobowym Królem, który nigdy nie umiera. Uroczystości inaugurujące rządy Elżbiety miały więc komplementarny charakter:ukazywały królową jako „nową nadzieję” protestanckiej Anglii i równocześnie jako prawowitą spadkobierczynię tronu, nie tyle godną swoich poprzedników, ile z nimi tożsamą.
    The coronation ceremonies of Queen Elizabeth I in 1559, as all ceremonies regarding transfer of royal power, are an interesting example of what Victor Turner called “social drama.” Elizabeth was highly aware of the inextricable bond between statecraft and stagecraft. The entry progress through the city of London and the coronation were the first public occasions for the queen to present her public persona with theatrical means, through the use of decorations, attributes, gestures, and costumes. The intention behind the ceremonial entry was both to laud the ascending queen and to indicate her government’s policies in the wake of a political crisis following the death of Queen Mary. Allegorical spectacles accompanying the entry comprised a unified programme presenting Elizabeth as the opposite of her predecessor. The purpose of the coronation ceremonies, on the other hand, was quite the opposite: each of its features and rituals was meant to convey and emphasise the continuity and enduring nature of monarchy. The ruler ascending the throne took on a new identity and a new body. In line with the Tudor doctrine of “the king’s two bodies,” described by Ernst Kantorowicz, at coronation the monarch relinquished their individual identity to become a super-individual King who was immortal. Thus, the festivities and ceremonies inaugurating Elizabeth’s rule had a twofold nature, and the two main elements were complementary to each other: they presented the queen as a “new hope” of the Protestant England and as a rightful heir to the throne not just worthy of her predecessors but rather identical with them.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2018, 67, 4; 5-33
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O uroczystości i gościach. Czechosłowacka nowa fala i kultura czasu wolnego
    A Report on the Party and the Guests: Czechoslovakian New Wave and the Culture of Leisure
    Autorzy:
    Świętochowska, Grażyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341175.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    czechosłowacka nowa fala
    kino czechosłowackie
    czas wolny
    Michel Foucault
    Václav Havel
    Czechoslovakian new wave
    Czechoslovakian cinema
    leisure
    Opis:
    Celem artykułu jest konfrontacja historycznego nurtu czechosłowackiej nowej fali i zagadnienia czasu wolnego widzianego przez różnorakie praktyki celebrowania i świętowania oraz przejawiające się w ich ramach przykłady demonstracji, ale i reżimów ciała. Socjalistyczna leisure class czas spędza na łonie natury, oddając się konsumpcji (dającej się odczytać również w planie struktur narracyjnych), ostentacyjnie uciekając w życie prywatne. Dominujące praktyki powielają niejednokrotnie dobrze rozpoznane techniki dyscypliny. W tym ujęciu kino istnieje przede wszystkim jako zwierciadło praktyk życia codziennego, w którym przeglądają się krytyczne odczytania Michela Foucault i Václava Havla.
    The aim of the article is to confront the historical Czechoslovak New Wave and the issue of free time seen through various practices of celebration, as well as examples of demonstrations and body regimes that are part of them. The socialist leisure class spends free time surrounded by nature, devoting itself to consumption (also readable in the narrative structure plan), ostentatiously escaping into private life. Dominant practices often duplicate well-recognized discipline techniques. In this approach, cinema exists primarily as a mirror of everyday life practices in which the critical readings of Michel Foucault and Václav Havel are viewed.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2017, 100; 109-125
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O dwóch funeralnych fundacjach Michała Kazimierza Radziwiłła „Rybeńki”
    On Two Funerary Foundations of Michael Casimir ‘Rybeńko’ Radziwiłł
    Autorzy:
    Osiecka-Samsonowicz, Hanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/16002135.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Michał Kazimierz Radziwiłł „Rybeńko”
    Jakub Ludwik Sobieski
    Anna Katarzyna z Sanguszków Radziwiłłowa
    Antonio Castelli
    Maurizio Pedetti
    Hirsz Leybowicz
    Żółkiew
    Nieśwież
    uroczystości pogrzebowe w Rzeczypospolitej w XVIII wieku
    castrum doloris
    katafalk
    Michael Casimir ‘Rybeńko’ Radziwiłł
    James Louis Sobieski
    Anna Katarzyna Radziwiłł née Sanguszko
    funerary ceremonies in 18th-century Polish-Lithuanian Commonwealth
    catafalque
    Opis:
    W artykule omówiono oprawę plastyczną uroczystości funeralnych, zorganizowanych przez Michała Kazimierza Radziwiłła „Rybeńkę” z okazji egzekwii za Jakuba Ludwika Sobieskiego (syna Jana III) w Żółkwi w 1743 r. oraz pogrzebu Anny Katarzyny z Sanguszków Radziwiłłowej w Nieświeżu w 1747 r. Dekoracje obu uroczystości, należące do najbogatszych w XVIII-wiecznej Rzeczypospolitej, nie doczekały się dotąd wyczerpującego omówienia w literaturze przedmiotu, chociaż wyróżniają się bardzo rzadkim w Polsce typem architektonicznego castrum doloris. Oba katafalki, których twórcami byli Antonio Castelli i Maurizio Pedetti, nawiązując do formy rzymskiego barokowego tempietta, pozostają oryginalnymi i ważnymi przykładami europejskiej późnobarokowej sztuki funeralnej.
    The paper discusses the artistic setting of funerary ceremonies mounted by Michael Casimir ‘Rybeńko (Little Fish)’ Radziwiłł as exequies of James Louis Sobieski (son of John III) in Żółkiew in 1743 and the funeral of Anna Katarzyna Radziwiłł née Sanguszko held in Nieśwież in 1747. The decorations of both ceremonies, ranked among the most sumptuous in the 18th-century Polish-Lithuanian Commonwealth, have not as yet been thoroughly discussed in the literature on the topic, despite standing out as examples of the architectural castrum doloris, a rare type in Poland. Both catafalques designed by Antonio Castelli and Maurizio Pedetti respectively, referring to the form of the Roman Baroque tempietto, remain genuine and important examples of late Baroque European funerary art.
    Źródło:
    Biuletyn Historii Sztuki; 2020, 82, 3; 367-402
    0006-3967
    2719-4612
    Pojawia się w:
    Biuletyn Historii Sztuki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Egzekwie za królową Marię Józefę Habsburg i ich artystyczna oprawa
    The Exequies for Queen Maria Josepha of Austria and Their Artistic Settings
    Autorzy:
    Osiecka-Samsonowicz, Hanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/15598932.pdf
    Data publikacji:
    2022
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Maria Josepha of Austria
    Johann Friedrich Knöbel
    Simon Gottlieb Zug
    Gaetano Chiaveri
    Jean Berain the Elder
    Saxon Chapel in Warsaw
    celebrations of exequises in the Commonwealth of Poland and Lithuania in the 18th century
    castrum doloris
    catafalque
    Maria Józefa Habsburg
    Jean Berain st.
    kaplica Saska w Warszawie
    uroczystości egzekwialne w Rzeczypospolitej XVIII w.
    katafalk
    Opis:
    W artykule omówiono egzekwie odprawiane w Rzeczypospolitej za zmarłą w Dreźnie w 1757 r. królową Marię Józefę (żonę Augusta III), ze szczególnym uwzględniem ich artystycznej oprawy. Najokazalsze uroczystości, udokumentowane bogatym, w większości dotąd niepublikowanym materiałem ikonograficznym, odbyły się w 14 stycznia 1758 r. w kaplicy Saskiej w Warszawie. Siedem rysunków, zachowanych w Sächsisches Hauptstaatsarchiv w Dreźnie, rejestruje wstępne i zrealizowane wersje wystroju wnętrza świątyni. Ich autorem był najpewniej Johann Friedrich Knöbel, który w projektach castrum doloris Marii Józefy inspirował się rzymską tradycją katafalków na rzucie „molina da vento” Gian Lorenza Berniniego, funeralnymi kompozycjami Jeana Beraina st. oraz Gaetana Chiaveriego. Nie można wykluczyć, że przy projektowaniu żałobnej dekoracji kaplicy współpracował z młodym Simonem G. Zugiem. Egzekwie za Marię Józefę odbywały się do 1764 r., co świadczy o szacunku, jakim poddani darzyli tę niesłusznie pomijaną w historiografii, ostatnią koronowaną polską królową.
    The article discusses the exequies organised in the Commonwealth of Poland and Lithuania to commemorate the queen consort of Augustus III Wettin, Maria Josepha of Austria, who died inDresden in 1757, with special focus on their artistic setting. The most imposing celebration, documented by an ample, until now mostly unpublished iconographic material, took place on 14January 1758 in the Saxon Chapel in Warsaw. Seven drawings held in the Sächsisches Hauptstaatsarchiv in Dresden record the preparatory and the implemented versions of the chapels decoration. Their author was most probably Johann Friedrich Knöbel, whose designs for the queen's castrum doloris were inspired by the Roman tradition of catafalques on the molina davento ground plan as designed by Gian Lorenzo Bernini, as well as by the funerary arrangements by Jean Berain the Elder and Gaetano Chiaveri. In designing the funerary decoration for the chapel, Knöbel may have cooperated with the young Simon Gottlieb Zug. The fact that the exequies Queen Maria Josepha continued until the year 1764 attests to the respect which her subjects had for this last crowned Queen of Poland, whom historiographers unjustly seem to neglect.
    Źródło:
    Biuletyn Historii Sztuki; 2022, 84, 4; 765-816
    0006-3967
    2719-4612
    Pojawia się w:
    Biuletyn Historii Sztuki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Królewskie egzekwie w warszawskim kościele kapucynów w XVIII wieku
    Royal Exequies in the Warsaw Capuchin Church in the 18th Century
    Autorzy:
    Osiecka-Samsonowicz, Hanna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/24565461.pdf
    Data publikacji:
    2021
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Maria Kazimiera D’Arquien Sobieska
    Jan III Sobieski
    August II Mocny
    Joachim Daniel Jauch
    Alessandro Galli-Bibiena
    kościół kapucynów w Warszawie
    uroczystości egzekwialne
    pogrzeby serc w Rzeczypospolitej XVIII w.
    castrum doloris
    katafalk
    Marie Casimire D’Arquein Sobieska
    John III Sobieski
    Augustus II the Strong
    Joachim Daniel von Jauch
    Capuchin Church in Warsaw
    Exequies
    burials of hearts in the 18th-cetury Polish-Lithuanian Commonwealth
    catafalque
    Opis:
    W artykule omówiono plastyczną oprawę egzekwii odprawionych z inicjatywy Augusta II Mocnego za Marię Kazimierę Sobieską w 1717 r. oraz uroczystości związanych z wystawieniem trumien królowej, Jana III Sobieskiego i ich wnuka, zorganizowanych przez królewicza Jakuba Sobieskiego w 1733 r. Analiza rysunków Joachima Daniela Jaucha ze zbiorów Sächsisches Hauptstaatsarchiv w Dreźnie, wsparta źródłami archiwalnymi, pozwoliła na próbę usystematyzowania bogatego materiału ikonograficznego dotyczącego projektów artysty z okazji pochówku serca Augusta II Mocnego w Kapicy Królewskiej w 1736 r., jej dekoracji oraz wystroju kościoła w czasie egzekwii za monarchę, odprawianych w rocznice jego śmierci na polecenie Augusta III przez blisko dwadzieścia pięć lat. Uroczystości te, celebrowane w jednej z najważniejszych sakralnych fundacji Jana III, były ważnym elementem saskiej propagandy politycznej.
    The Capuchin Church in Warsaw was one of the major sacral foundations of John III Sobieski who passed away in 1696. Owing to a complex political situation, the King’s remains were not buried then at the Wawel, but only in 1697, following a modest ceremony, they were deposited at the Capuchin Monastery, while his heart was placed in the Order’s archives. In 1700, the body of his grandson John, son of James Sobieski, was deposited next to the monarch’s coffin, while in 1717, the coffin of Marie Casimire Sobieski who passed away in France, was added there. In March that year, as instructed and financed by Augustus II the Strong, exequies were performed to pray for the Queen. The ceremony had an important propaganda undertone. Not only did the bier feature inscriptions exposing the merits of Augustus II who made sure the late Queen would rest in peace, but also thanks to the resolution of the so-called Silent Seym in session merely a fortnight before, he had made an attempt at reforming the state’s political system, and introduced the long-awaited peace to the Polish-Lithuanian Commonwealth. At least as of 1731, James Sobieski was trying in vain to organize a dignified burial of the remains of his parents which were decaying in the Warsaw Monastery. However, the indebted Prince could not afford their costly exportation to the Cracow Cathedral and the funeral there. It is likely that he was the one who decided to have exequies performed in the Capuchin Church on the 50thanniversary of the Relief of Vienna, with his parents’ coffins lying in state. It seems likely that precisely this planned ceremony has to be connected with the drawing of the castrum doloris found at the National Gallery of Art in Washington DC attributed to Alessandro Galli-Bibiena, and, according to the inscription, executed for the victor from Vienna and his spouse (Fig. 1). From around 1716 Alessandro worked as an architect at the court of James Sobieski’s brother-in- law Charles III Philip Pfalz-Neuburg who may have commissioned the design of the catafalque from the artist coming from a famous family of decorators. Nonetheless, the design, not mentioned in any studies dedicated to the Galli-Bibiena workshop, was never implemented. When on 1 February 1733 Augustus II died in Warsaw, the issue of the remains of John III and Marie Casimire awaiting their burial at the Wawel returned to the fore; the decision was made for their remains together with Wettin’s body to be transported to Cracow, which took place in August that year. On the instruction of James Sobieski the coffins of John III, Marie Casimire, and of their grandson lay in state in the Capuchin Church already on 15 May. The description of the church’s funerary decoration is rendered in a hand-written Latin report published also in the Polish translation. In front of the chancel a castrum doloris was raised containing the coffins of the royal couple and their grandson, before which the box with the heart of John III was exposed. Above, a velvet canopy was suspended, while in the corners four plinths crowned with globes and eagles holding laurel twigs of which silver candle holders grew were placed. The catafalque and the coffins, the high altar and the Church’s walls were decorated with crimson cloths, while the ceiling featured al fresco compositions related to the idea of the ceremony and the King's reign. The body of Augustus II was transported to the Warsaw Castle, and the monarch’s heart was sent to Dresden; meanwhile, his viscera were deposited ‘de mandato Reipublicae’ in the crypt of the Capuchin Church. It was only on 31 January 1736 that the ceremony of the transfer of the vessel containing the royal viscera to a marble urn raised in the middle of the ‘oratory’ adjacent to the Church took place; the oratory’s remodelling into a chapel, later called ‘Royal’, had been commissioned by Augustus III the year before, however, works on its decoration had not been completed. Thanks to the Latin hand-written account of the event and a press note it is known that in the Church as such only a plinth crowned with regalia was placed before the high altar. During the exequies held in the Capuchin Church on the King’s death anniversary in 1737, an analogical plinth was surrounded by eight pillars-guéridons resembling herms in shape, adorned with fruit and plant garlands: four lower ones culminated in crowns, while the higher ones featured eagles perched on globes. It may have been this very composition (or its version) that was rendered in the drawing by Joachim Daniel von Jauch (Figs. 5–7) preserved in the Dresden Sächsisches Hauptstaatsarchiv; he was the designer of the decoration for royal exequies and also of the Royal Chapel and its furnishing completed after 1737 (Figs. 8–9). Other drawings by Jauch from the Dresden archives register the designs of the Church’s decor on the occasion of subsequent death anniversaries of Augustus II. The explanation featured in the drawings suggests that the illustrated elements were reused annually with only minor modifications. Interestingly, the composition of eight pillars-guéridons, was almost identical with the ones visible in the above-mentioned design, with the only difference that the four lower ones were interconnected with ogees forming a richly decorated canopy over the plinths with the regalia (Figs. 10–13). Similar pillars-guéridons were placed on the catafalque corners in the Collegiate Church of St John in Warsaw during the exequies for Augustus II in 1735; the decoration for that ceremony had also been the artist’s work (Figs. 14a–15). Eclectic designs by Jauch suggest that in the case of pillars-guéridons he was inspired by French print pattern books (Figs. 16a–b, 17). The traditional elements, serving mainly the décor of royal and magnate residences, were, however, given by him a new function in the funerary arrangement, and they  in a way constituted his trademark in this domain of his art. Therefore, it can be assumed that the decoration of the Capuchin Church for the exequies for the Sobieskis in 1733 with the four pillars with the globes and eagles on the top, known from the descriptions, were also the artist’s work. In the concept of the canopy Jauch resorted to the tradition of the Roman Baroque, though this may have also happened through the mediation of French art present at the court of the House of Wettin. The finial in the form of four converging volutes at the top, echoing Bernini’s canopy in the Vatican Basilica was frequent in France in altar structures popularized thanks to prints, beginning with that in the Paris Notre-Dame du Val-de-Grâce Church (1665) almost until the end of the 18th century (Figs. 23–25). Wettin’s viscera were placed in the Capuchin Church in order to benefit from the legend of John III, but also to reduce the latter’s importance in order to serve the Saxon political propaganda initiated by Augustus II with the exequies for Marie Casimire. The tradition of commemorating the anniversary of the death of Augustus II cultivated for over twenty-five years, until the end of the reign of Augustus III (1763), recorded in the press, led to the fact that Augustus II overshadowed the figure of the Church’s founder. It was only in 1830 that the box with the heart of John III was transferred to the Royal Chapel rebuilt then. In 1919, the first mass after Poland had regained independence was celebrated there: it was dedicated to John III. Thanks to the preserved photographs there is no doubt that from the elements kept in the monastery it was the catafalque with a wood-carved volute canopy designed for Augustus II (Figs. 27, 28a–f, 29), and not the castrum doloris of John III and Marie Casimire from 1733 that was recreated. The structure from 1919 was raised again in 1924 in St John’s Cathedral in Warsaw for the funeral of Henryk Sienkiewicz (Fig. 30), and for the last time, again as a historic monument connected with John III, at an exhibition mounted at the National Museum in Warsaw in 1933.
    Źródło:
    Biuletyn Historii Sztuki; 2021, 83, 3; 569-615
    0006-3967
    2719-4612
    Pojawia się w:
    Biuletyn Historii Sztuki
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-6 z 6

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies