Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Albo albo" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Bresson „avant la lettre”, albo stylistyczne ćwiczenie na piątkę: „Sprawy państwowe”
    Bresson 'avant la lettre', or an 'A' Grade Stylistic Exercise: „Public Affairs”
    Autorzy:
    Kłys, Tomasz
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340628.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Robert Bresson
    Opis:
    Sprawy państwowe (Affaires publiques, 1934), debiutancki film Roberta Bressona, długo uchodził za zaginiony. Odnaleziony w Cinémathèque Française w roku 1987, okazał się sporą niespodzianką, która ukazała Bressona jako reżysera niczym nie przypominającego rozsławionego przez Paula Schradera twórcy „stylu transcendentalnego”. W swym artykule Kłys przywołuje genezę i produkcyjne konteksty filmu, odsłonięte przez Colina Burnetta w książce The Invention of Robert Bresson: The Auteur and His Market, a w analizie fabuły i rozwiązań formalnych odsłania Bressonowskie inspiracje: absurd rodem z surrealistycznej i dadaistycznej awangardy, poetycko-fantastyczny komizm wczesnych filmów René Claira, amerykańską burleskę i anarchizm Jeana Vigo. Istotnym aspektem filmu, powstałego tuż po przełomie dźwiękowym w kinie, jest dokonana z zastosowaniem wyrafinowanych gagów „dekonstrukcja” relacji między obrazem, dźwiękiem i faktycznym źródłem dźwięku.
    Public Affairs (Affaires publiques, 1934), Robert Bresson’s debut film, have long been considered missing. Found in Cinémathèque Française in 1987, it turned out to be quite a surprise, which showed Bresson as a director who did not resemble the creator of the transcendental style made famous by Paul Schrader. In his article, Kłys recalls the genesis and production contexts of the film, unveiled by Colin Burnett in The Invention of Robert Bresson: The Auteur and His Market, and in the analysis of the plot and formal solutions reveals Bresson’s inspirations: absurdity straight out of the surrealistic and dadaistic avant-garde, poetic-fantastic comedy of René Clair’s early films, the American burlesque and anarchism of Jean Vigo. An important aspect of the film, created just when films ceased to be silent, is the use of sophisticated gags to “deconstruct” the relationship between the image, sound and the actual sound source.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2019, 105-106; 225-242
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Być (albo nie być) jak Chojka: Wspomnienie o Joannie Puzynie-Chojce (1969–2018)
    To Be (or Not to Be) Like Chojka: A Reminiscence of Joanna Puzyna-Chojka (1969-2018)
    Autorzy:
    Kręglewska, Katarzyna
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/30111525.pdf
    Data publikacji:
    2018-12-20
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Joanna Puzyna-Chojka
    Opis:
    Tekst stanowi próbę nakreślenia drogi zawodowej oraz opisu rozmaitych związanych z teatrem zatrudnień Joanny Puzyny-Chojki (1969-2018) – badaczki teatru, nauczyciela akademickiego, a przede wszystkim aktywnej uczestniczki polskiego życia teatralnego. W 1993 roku Puzyna-Chojka rozpoczęła pracę na Uniwersytecie Gdańskim. Na przestrzeni 25 lat pracy naukowej opublikowała kilkaset rozproszonych artykułów, poświęconych przede wszystkim najnowszym strategiom dramaturgicznym, obecności nowych mediów w teatrze czy rozmaitym odmianom realizmu teatralnego. Jest autorką monografii Gra o zbawienie: o dramatach Tadeusza Słobodzianka (Kraków 2008) oraz redaktorką czterech tomów zbiorowych. Joanna była także nader aktywną krytyczką teatralną: swój pierwszy tekst opublikowała w 1989 roku na łamach „Dziennika Bałtyckiego”, a na przestrzeni niemalże trzech dekad napisała kilkaset recenzji i rozmaitych tekstów krytycznych, publikowanych na łamach bodaj wszystkich ważniejszych czasopism dokumentujących polskie życie teatralne. Wreszcie, badaczkę zajmował również teatr postrzegany od strony praktycznej. Pracowała jako kierownik literacki Teatru Muzycznego w Gdyni, Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu i Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza w Gdyni, a także kierownik literacki i selekcjoner Kaliskich Spotkań Teatralnych oraz kierownik literacki i dyrektor programowy Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@Port w Gdyni (gdzie również współtworzyła projekt Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej). W ostatnich latach pełniła funkcję dyrektora programowego Rzeszowskich Spotkań Teatralnych – Festiwalu Nowego Teatru w Rzeszowie.
    The text is an attempt at sketching the professional career and describing other theatre-related activities of Joanna Puzyna-Chojka (1969–2018), a theatre scholar, academic teacher, and most of all, active participant of Polish theatre life. Puzyna-Chojka started working at the University of Gdańsk in 1993. In the twenty-five years of her professional career, she published several hundred articles devoted mostly to the newest dramaturgic strategies, presence of new media in the theatre, and various kinds of theatre realism. She is the author of Gra o zbawienie: o dramatach Tadeusza Słobodzianka (Playing for Salvation: On Tadeusz Słobodzianek’s Dramas, Kraków, 2008) and editor of four multi-author books. Puzyna-Chojka was a prolific theatre critic: she debuted in Dziennik Bałtycki in 1989, and in the next three decades she wrote several hundred theatre reviews and other texts of theatre criticism, publishing in virtually every notable periodical documenting the life of Polish theatre. And finally, Puzyna-Chojka was equally interested in the practical side of running a theatre. She worked as a literary director of the Muzyczny Theatre in Gdynia, the Wojciech Bogusławski Theatre in Kalisz, and the Witold Gombrowicz Municipal Theatre in Gdynia and she served as literary director and selectioner of the Kaliskie Spotkania Teatralne festival and literary and programme director of the R@port Festival of Contemporary Polish Plays in Gdynia (where she also participated in devising the Gdynia Dramaturgy Award). In the last years she served as the programme director of the Rzeszowskie Spotkania Teatralne – Festiwal Nowego Teatru in Rzeszów.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2018, 67, 4; 175-184
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    „Szkoła berlińska”, czyli postulat filmu jako sztuki albo „tęsknota za ocaleniem opowieści”
    “Berlin School” – Postulate of the Film as an Art, or “The Longing for Saving the Story”
    Autorzy:
    Fiuk, Ewa
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341704.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    szkoła berlińska
    Maren Ade
    Christian Petzold
    Berlin school
    Opis:
    Artykuł jest próbą przedstawienia historii i istoty zjawiska artystycznego, które pojawiło się w kinie niemieckim w połowie lat 90., a które niedługo potem krytycy filmowi okrzyknęli mianem „szkoły berlińskiej”. Działający w duchu odnowy niemieckiego filmu autorskiego reżyserzy, wśród których znajdziemy tak znane dziś nazwiska, jak Maren Ade (Toni Erdmann), Valeska Grisebach (Western) czy Christian Petzold (Barbara), nie stworzyli wprawdzie nigdy żadnego sformalizowanego ruchu, jednak ich twórczość pozwala się analizować jako pewna całość oparta na określonym porządku ideologiczno-estetycznym, dotyczącym zarówno samych fabuł, ich formalnej konstrukcji, jak i działań okołofilmowych – produkcji, dystrybucji i recepcji. Charakteryzujące się audiowizualną surowością, narracyjną skromnością i realistyczną wymową utwory „szkoły berlińskiej”, realizowane najpierw jako niszowe produkcje telewizyjne, w pierwszej dekadzie nowego wieku wyróżniane podczas kolejnych edycji festiwalu w Cannes, z czasem stały się częścią europejskiego kina głównego nurtu, trafiając do świadomości szerokiej widowni.
    The article is an attempt to present the history and the essence of the artistic phenomenon that appeared in the German cinema in the mid-1990s, which shortly afterwards the film critics hailed as the “Berlin school”. Acting in the spirit of renewal of the German film, the directors, among whom we find names well known today, such as Maren Ade (Toni Erdmann), Valeska Grisebach (Western) and Christian Petzold (Barbara), never created any formalized movement, but it is possible to analyse their work as a certain whole based on specific ideological and aesthetic order, referring to both the plot itself, their formal structure, and periphery activities - production, distribution and reception. Characterized by audiovisual severity, narrative modesty and realistic pronunciation, the “Berlin School” films, first performed as niche TV productions, in the first decade of the new century honoured during the subsequent Cannes festival editions, have in time become part of the European mainstream cinema, reaching a wide audience.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2018, 101-102; 52-74
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Celuloidowy pierścień Nibelunga. Wagner „ufilmowiony” albo o „kinematograficznych” inscenizacjach wagnerowskich dramatów muzycznych
    Celluloid Ring of the Nibelung: Wagner “Cinematified”, or on “Cinematographic” Stagings of Wagner’s Musical Dramas
    Autorzy:
    Kletowski, Piotr
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/28630093.pdf
    Data publikacji:
    2014
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Ryszard Wagner
    Gesamtkunstwerk
    opera
    Richard Wagner
    Opis:
    Autor skupia się na omówieniu klasycznych i współczesnych inscenizacji dramatów muzycznych Ryszarda Wagnera, realizowanych przez mistrzów kina i nawiązujących do teorii oraz praktyki niemieckiego kompozytora, swoimi pracami niejako przepowiadającego istnienie kina i myślącego kategoriami estetycznymi rozwijanymi później przez twórców X muzy. Inscenizacje dzieł Wagnerowskich są swego rodzaju spłatą długu Wagnerowi i nie tyle rekonstruują świat wizualno-muzycznych wizji twórcy Lohengrina, wykorzystując język filmu, ile po prostu wypełniają postulat niemieckiego kompozytora o stworzeniu dzieła „totalnego”. W tekście są omówione wagnerowskie inscenizacje takich mistrzów kina, jak Eisenstein, Visconti, Chéreau, Syberberg i Bill Viola, którzy w swych poszukiwaniach artystycznych realizowali idee Gesamtkunstwerku. Kletowski ukazuje proces „ufilmowienia” współczesnej sztuki operowej (przede wszystkim dzieł Wagnera, choć nie tylko), która na zasadzie „transakcji zwrotnej” wpływa również na kształt współczesnej X muzy, nierzadko nawiązującej do wzorców operowych.
    The author discusses classic and contemporary staging of Richard Wagner’s musical dramas, made by the masters of cinema and referring to the theory and practice of the German composer, who in his work somehow foresaw the existence of the cinema and who thought in the aesthetic categories later developed by the creators of the Tenth Muse. Staging of the works of Wagner are a repayment of a debt to the great composer. They do not so much reconstruct the visual and musical vision of the composer of the Lohengrin, using the language of film, but fulfil Wagner’s postulate that a total work of art can be created. In the text the author discusses productions of Wagner’s work by such masters of the cinema as Eisenstein, Visconti, Chereau, Syberberg and Bill Viola, who in their artistic pursuit realised the ideas of Gesamtkunstwerk. Kletowski shows the process of “cinematifying” of contemporary art of opera (especially the works of Wagner, but also others), which art using the principle of “reverse transaction” also shapes the modern Tenth Muse, that often refers to elements of opera.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2014, 87-88; 127-138
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Prawo do (od)chodzenia albo jak badać „kinetografie” plastyczności w tzw. „Dzienniku" Wacława Niżyńskiego
    A Right to Walk (Away), Or How to Analyze the ‘Kinetographies’ of Plasticity in Vaslav Nijinsky’s So-called "Diary"
    Autorzy:
    Klimczyk, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/29520823.pdf
    Data publikacji:
    2024-03-18
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    chodzenie
    chód
    Wacław Niżyński
    Friedrich Nietzsche
    plastyczność
    walking
    walk
    Vaslav Nijinsky
    plasticity
    Opis:
    Chodzenie jest, jak pokazuje Frédéric Gros, niezwykle wieloznaczne, zarówno w przypadku indywidualnej egzystencji, jak i płaszczyzny społeczno-politycznej. Chodzić można dla siebie, ale chodzi się też wspólnie, by coś zamanifestować lub zrealizować konkretny cel. Artykuł dotyczy tej odmiany chodzenia, która, używając określenia Catherine Malabou, może być nazwana chodem plastyczności, a więc takim, który transformuje chodzący podmiot, zmieniając radykalnie jego egzystencjalny, a więc też polityczny status. Na podstawie analizy opisów alpejskich spacerów zaczerpniętych z Ecce homo Fryderyka Nietzschego i tzw. Dziennika Wacława Niżyńskiego, czyli progowych tekstów dwóch słynnych „artystów szaleńców”, rozpatrywane jest w tekście uniwersalne prawo do (od)chodzenia. (Od)chodzenie, jeżeli spojrzeć na nie z perspektywy ontologii przypadłości Malabou, może być postrzegane jako kondycja, która może się przytrafić każdej istocie myślącej i do której godnego przeżycia każda taka istota ma prawo. U Nietzschego i Niżyńskiego znajdujemy niezwykle przejmujące, wieloznaczne opisy takiego (od)chodzenia. Artykuł podejmuje próbę wskazania politycznych konsekwencji tego ruchu.
    Walking, as Frederic Gros demonstrates, is a highly ambiguous activity both on individual and sociopolitical plane. One can walk for one’s sake but also together with others: to demonstrate or achieve a common goal. Among the manners of walking the article analyzes the one that after Catherine Malabou can be called the walk of plasticity: walking that transforms the walking subject radically, altering its existential and therefore political status. In this context and in reference to the descriptions of walks taken from Nietzsche’s Ecce homo and Nijinsky’s so-called Diary, transformative texts by two famous “mad artists”, a universal right to walk (away) is discussed in the article. Walking (away), when seen from the perspective of Malabou’s ontology of the accident, can be perceived as a condition that can befall any thinking subject and which every subject has a right to go through with dignity. In Nietzsche and Nijinsky we find a particularly moving descriptions of such understood walking (away). The article attempts at showing their political potential.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2024, 73, 1; 97-119
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    «Nowy Donkiszot» albo Pornografia nowoczesności: O zapomnianym dramacie Jerzego Żuławskiego
    «New Don Quixote» or the Pornography of Modernity: On the Forgotten Drama of Jerzy Żuławski
    Autorzy:
    Dudek, Michał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/36126485.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Jerzy Żuławski
    Don Kichot
    Cervantes
    rewolucja 1905
    modernizm
    wstyd
    pornografia
    nowoczesność
    Don Quixote
    revolution of 1905
    modernism
    shame
    pornography
    modernity
    Opis:
    Artykuł jest próbą interpretacji Nowego Donkiszota Jerzego Żuławskiego, nieukończonego dramatu, który nigdy nie był przedmiotem badań. Na płaszczyźnie formalnej utwór stanowi najodważniejszy być może eksperyment Żuławskiego jako dramatopisarza, lokujący się w sąsiedztwie projektów teatralnych Stanisława Wyspiańskiego i Tadeusza Micińskiego. Ale Nowy Donkiszot to przede wszystkim arcyciekawy sąd epoki nad nowoczesnością, który przez reinterpretację obecnej w literaturze polskiej figury błędnego rycerza, a także w dialogu z Weselem Wyspiańskiego, diagnozuje impotencję współczesnej Żuławskiemu inteligencji w obliczu rewolucji 1905 i obnaża usypiający charakter rodzącego się przemysłu kulturalnego. Nowoczesny Don Kichot przechodzi w dramacie ewolucję od idealisty, utopijnego fantasty i rewolucyjnego bojownika, poprzez poszukiwacza szczęścia w iluzji i rolę „hamletycznego” hedonisty, aż po krytycznego pornografa nowoczesności. Kod pornograficzny, podniesiony do rangi zasady konstrukcyjnej dramatu, stanowi literacką strategię pozwalającą dramatopisarzowi krytycznie prześwietlić rzeczywistość, której metonimią uczynił rzymski lokal rozrywkowy.
    This article interprets Jerzy Żuławski’s Nowy Donkiszot (The New Don Quixote), an unfinished drama that has never been studied to date. On the formal level, the text may well be Żuławski’s boldest experiment as a playwright; it can be situated in the vicinity of Stanisław Wyspiański’s and Tadeusz Miciński’s theatre projects. But Nowy Donkiszot is above all an extremely interesting judgment of modernity: through a reinterpretation of the figure of the knight errant present in Polish literature, and in dialogue with Wyspiański’s The Wedding, Żuławski diagnoses the impotence of his contemporary intelligentsia in the face of the Revolution of 1905 and exposes the soporific effect of the nascent cultural industry. In the play, the modern Don Quixote undergoes an evolution: from an idealist, a utopian fantasist and revolutionary fighter, through a search for happiness in illusion and the role of a “Hamletic” hedonist, to a critical pornographer of modernity. The pornographic code, elevated to the rank of the construction principle of the play, is a literary strategy allowing the playwright to critically penetrate reality, here metonymically represented by an entertainment establishment in Rome.
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2020, 69, 1; 163-184
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Osterwa po wojnie albo Pięknosłużca w Polsce Ludowej
    Osterwa after the War or, the Servant of Beauty in People’s Poland
    Autorzy:
    Cymerman, Jarosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/32068940.pdf
    Data publikacji:
    2020
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    Juliusz Osterwa
    Reduta
    teatr polski po II wojnie światowej
    komunizm
    teatr i polityka
    Polish theatre after World War 2
    communism
    theatre and politics
    Opis:
    Artykuł jest poświęcony działalności Juliusza Osterwy po II wojnie światowej, w latach 1944–1947. Autor charakteryzuje społeczną i artystyczną postawę Osterwy wobec nowej rzeczywistości i przypomina rolę, jaką odegrał on w odbudowywaniu polskiego teatru po wojnie. Rysuje także obraz jego skomplikowanych relacji z komunistyczną władzą, pokazując, że wymykają się one jednoznacznym klasyfikacjom i ocenom. Tekst koncentruje się w głównej mierze na przedstawieniach zrealizowanych w tym czasie przez twórcę Reduty: Uciekła mi przepióreczka Stefana Żeromskiego (1945) w Krakowie, Fantazy Juliusza Słowackiego (1945) w Łodzi, Lilla Weneda Słowackiego (1946) i Papuga Kazimierza Korcellego (1946) w Warszawie, wreszcie Fantazy w Krakowie (1946) z ostatnią rolą Osterwy. Na podstawie prasowej recepcji tych spektakli tworzy obraz nadziei i napięć towarzyszących powojennej działalności wybitnego aktora, reżysera i pedagoga w ostatnich latach jego życia. Wspomina także o niezrealizowanych pomysłach, których śmiertelnie chory Osterwa nie zdołał urzeczywistnić.
    The article discusses Juliusz Osterwa’s activity between 1944 and 1947. The author describes Osterwa’s social and artistic stance towards the new reality and his role in rebuilding Polish theatre after the war. It also addresses his complicated relations with the communist authorities; it is argued that they escape any clear-cut categorisation or evaluation. The article focuses mainly on Osterwa’s stage productions from this period: Stefan Żeromski’s Uciekła mi przepióreczka [My Quail Has Fled] (1945) in Kraków, Juliusz Słowacki's Fantazy in Łódź (1945), Słowacki’s Lilla Weneda (1946) and Kazimierz Korcelli’s Papuga [Parrot] (1946) in Warsaw, and finally Fantazy in Kraków (1946), Osterwa’s last stage performance. Based on the critical reception of these productions in the Polish press, the author reconstructs the picture of the hopes and tensions accompanying the post-war activity of the outstanding actor, director and educator in his final years. Osterwa’s plans that remained unrealised due to his terminal illness are also mentioned. (Transl. Z. Ziemann)
    Źródło:
    Pamiętnik Teatralny; 2020, 69, 2; 179-204
    0031-0522
    2658-2899
    Pojawia się w:
    Pamiętnik Teatralny
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pozbawiony tytułu esej o podróży do domu, którego nie ma i może nigdy nie będzie, albo do domu, który kiedyś należał do kogoś zupełnie innego
    An Essay Devoid of a Title, About a Journey Home, Which Home Does Not Exist and Perhaps Never Will Be, or to a Home Which Once Belonged to Entirely Someone Else
    Autorzy:
    Pitrus, Andrzej
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31340649.pdf
    Data publikacji:
    2019
    Wydawca:
    Polska Akademia Nauk. Instytut Sztuki PAN
    Tematy:
    imigracja
    migracja
    immigration
    migration
    Opis:
    Autor podejmuje problem imigracji z perspektywy opartej na założeniu, że człowiek zmieniający – z różnych powodów – miejsce zamieszkania odgrywa pewną rolę. Inną rolę ma z kolei do wykonania „swój” spotykający się z „obcym”. Pitrus skupia się na utworach z pogranicza sztuk – są to zawsze dzieła łączące elementy kina i teatru czy też – szerzej – sztuk performatywnych. Artyści wypowiadający się na temat różnego rodzaju „wędrówek ludów” używają takiej hybrydowej formy, by skłonić widza do wejścia w rolę obcego lub tego, kto się z nim spotyka. Andrzej Pitrus pisze między innymi o pracach Ariane Mnouchkine, Romea Castellucciego i Pippo Delbono.
    The author addresses the issue of immigration from a perspective based on the assumption that a person changing – for various reasons – the place of residence plays a certain role. In turn a “native” meeting a “stranger” has a different role to play. Pitrus focuses on works at the crossroads of different art forms – they are always works combining elements of cinema and theatre or – more broadly – performative arts. Artists talking about various kinds of“migration of peoples” use such a hybrid form to induce the viewer to enter the role of a stranger or the one who meets him. Andrzej Pitrus writes about the works of Ariane Mnouchkine, Romeo Castellucci and Pippo Delbono, among others.
    Źródło:
    Kwartalnik Filmowy; 2019, 107; 206-214
    0452-9502
    2719-2725
    Pojawia się w:
    Kwartalnik Filmowy
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies