Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "historical politics" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-10 z 10
Tytuł:
Od internacjonalnej do własnej historii – mniejszość białoruska w Polsce
Autorzy:
Śleszyński, Wojciech
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/676422.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Belarusian minority in Poland
historical politics
politics of memory
communism
Opis:
From international history to one’s own history – Belorusian minority in PolandAfter World War II the Belarusians who did not leave Poland could gain upward mobility only if they avoided displaying their national and cultural distinctiveness. Belarusians made a political choice which coincided with a vision of history and thus accepted a historical narrative spread by communist circles. The narrative constructed by the Belarusian minority was consistent with the officially proclaimed state ideological narrative. It contained mostly the history of the Communist Party of Western Belarus and described a difficult situation of Belarus in the Second Polish Republic and during World War II (especially the Great Patriotic War).The Belarusian community made first attempts to rebuild the current vision of the world in 1980–1981. Students tried to create an alternative historical narrative that contradicted the communist one. However, it was a gradual collapse of the communist system that became an impetus for more active development of the Belarusian minority in Poland, and consequently, the creation of its own national vision of history. The Belarusian heritage has been based on the Belarusian People's Republic and the Grand Duchy of Lithuania, and not, as it was in the Soviet Socialist Republic of Belarus or after 1994, on the Republic of Belarus and the victory in the Great Patriotic War.  Od internacjonalnej do własnej historii – mniejszość białoruska w PolscePozostała w Polsce po II wojnie światowej społeczność białoruska uzyskała możliwość awansu społecznego pod warunkiem nieeksponowania swojej narodowej i kulturowej odrębności. Białorusini, dokonując wyboru politycznego, pokrywającego się z wyborem wizji historii, akceptowali obraz dziejów prezentowany przez środowiska komunistyczne. Konstruowany przez mniejszość białoruską przekaz historyczny zgodny był z oficjalnie głoszonym państwowym przekazem ideologicznym. Dominowały treści o historii Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi, o trudnej sytuacji białoruskiej w II RP i w latach II wojny światowej, ale z naciskiem położonym jedynie na okres Wielkiej Wojny Ojczyźnianej.Pierwsze próby przebudowy dotychczasowej wizji świata przez społeczność białoruską zostały podjęte w latach 1980–1981. Zwłaszcza środowiska studenckie próbowały stworzyć alternatywę dla dotychczasowego skomunizowanego, białoruskiego przekazu historycznego. Jednak dopiero stopniowy upadek systemu komunistycznego stał się impulsem do coraz bardziej aktywnego rozwoju mniejszości białoruskiej w Polsce, a co za tym idzie także kreowania własnej, narodowej wizji dziejów. Fundamentem, na którym budowana była pamięć o dziedzictwie, stało się odwoływanie się do Białoruskiej Republiki Ludowej i Wielkiego Księstwa Litewskiego, a nie, jak to miało miejsce w Białoruskiej Socjalistycznej Republice Sowieckiej czy po 1994 r. w Republice Białoruś, zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej.
Źródło:
Acta Baltico-Slavica; 2017, 41
2392-2389
0065-1044
Pojawia się w:
Acta Baltico-Slavica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wojna polsko-polska na terenie Izraela
Autorzy:
Zawadzka, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/643679.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
„Betar”
Piotr Gontarczyk
historical politics
„Nowy Żyd”
Zionism
fascism
anti-Semitism
Warsaw Ghetto Uprising
Palestine
Opis:
The Polish – Polish war on the territory of IsraelThe text deconstructs a documentary film Betar by Robert Kaczmarek and Piotr Gontarczyk. The author carries out the analysis adopting two approaches. Firstly, she confronts the factographic side of the film against other sources reporting the events presented in the film. The author also proves that although it has pretensions to being a historiographic work, Betar is, in fact, constructed on the founding myths of the Israeli Zionism. Secondly, she analyses the film as the authors’ viewpoint on Polish fascism and Polish anti-Semitism concealed under the guise of objectifying narrative of a documentary. Seen from such a perspective, Betar perfectly fits into the Polish historical politics. Discussing the issue of Jews in Poland in the pre-war and war times, the film disregards the context of dominance and abuse, that is the majority-minority context; and what is more, it neutralises the Polish anti-Semitism presenting it as equal to the right-wing Zionism as well as an answer to Jewish nationalism.
Źródło:
Studia Litteraria et Historica; 2012, 1
2299-7571
Pojawia się w:
Studia Litteraria et Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Muranów czyli karczowanie. O książce „Festung Warschau” Elżbiety Janickiej
Autorzy:
Grudzińska-Gross, Irena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/643645.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
„Festung Warschau”
Elżbieta Janicka
city
Warsaw
Warsaw Ghetto Uprising
Warsaw Uprising
ruins
commemoration
monument
historical politics
Opis:
Muranów, or about land clearing The article is a review of “Festung Warschau” by Elżbieta Janicka which maps the clash between the recently built monuments celebrating Jewish or Polish places of martyrdom from the times of Second World War. Janicka walks through the streets of the former Jewish neighbourhoods of Warsaw; she photographs and discusses the new plaques, crosses, monuments, and other forms of public marking of history on the buildings, squares and streets. She convincingly shows that the new historical commemorative signs of Polish martyrdom are often placed in the sites that were marked by Jewish resistance or suffering, and that the marks of Polish suffering are rarely linked materially to the site. The new monuments obstruct and hide the past presence of Warsaw Jews and, by submerging their past, create a new vision of ethnically cleansed history of Warsaw, especially in its relation to Second World War. The review applauds the book and rejects some of the criticism against it.
Źródło:
Studia Litteraria et Historica; 2012, 1
2299-7571
Pojawia się w:
Studia Litteraria et Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Kultura pamięci i polityka historyczna w dzisiejszej Rosji
Autorzy:
Nikžentaitis, Alvydas
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/676484.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
memory culture
culture of remembrance
politics of memory (historical politics)
Russia
Stalin’s cult
myth of the Great Patriotic War
the Gulag (the Main Administration of Corrective Labour Camps and Settlements)
Opis:
Memory culture and historical politics in today’s RussiaConsidering that other countries are still conducting their studies, it is too early to make conclusions and summarise the question of Russia’s memory culture and historical politics. However, it is possible to share some insights concerning this topic:(1) This analysis indicates that Russia’s case is in stark contrast to the opinions of those theorists who negate the existence of national memory culture. In Russia, this culture began to materialise in 2005, after the complicated period of post-Soviet transformation. What became central was the narrative of the empire (derzhava), whose status should also be recognised by the rest of the world. The main symbolical resource used in the construction of the motif of powerful Russia is a myth of victory in the Great Patriotic War. More recently, however, this general myth has been strengthened by selected facts from other historical periods.(2) Symbolical figures of Russia’s memory culture – both those developing and those already formed – are continuously reinterpreted. Since 1992 the myth of victory has undergone a few stages of transformation: the first years of Boris Yeltsin’s presidency (until 1995) were dominated by active efforts to deconstruct this myth; in the period between 1995 and 2000 it was restored, with a particular stress put on the status of Russian people as the unconquered victim; in 2000–2005, the State regained its vital place in the structure of the myth. Recently, the myth has been instrumentalised and used as an argument in Russia’s confrontation with the West. The period since 2011 has seen a noticeable increase in attempts to expand the symbolic instrumentarium through active use of selected facts from other historical periods(3) Although what dominates in Russia is the imperial mega narrative (derzhava),there is also an alternative stream that makes a substantial opposition – the myth of a victim. The years 2009–2013 have shown us that the memory of Stalin’s crimes is really strong. In this sense, the structure of memory in Russia, although with some exceptions, is comparable to the Polish one. On the other hand, substantial differences are noticed in comparison with Germany, Lithuania or Belarus. Those countries have only one memory culture, although with different topics included in the content. Ukraine remains beyond the regional context: even though the process of forming a single policy of remembrance is in place, it is only in its initial phase.  Kultura pamięci i polityka historyczna w dzisiejszej RosjiBadania nad zagadnieniem kultury pamięci w Rosji i krajach ościennych ciągle trwają, dlatego nie można jeszcze mówić o ich podsumowaniu. Istnieją jednak przesłanki, by przedstawić pewne wnioski na ten temat.1. Przeprowadzona analiza ukazuje, że przypadek Rosji wyraźnie przeczy poglądom tych teoretyków, którzy negują możliwość istnienia narodowej kultury pamięci. Po skomplikowanym etapie transformacji postsowieckiej w Rosji kultura pamięci w 2005 roku nabrała konkretnych kształtów. W jej centrum znalazła się opowieść o imperium (dieržava), którego status powinna uznać także reszta świata. Podstawowym symbolicznym zasobem dla toposu silnego państwa rosyjskiego jest mit zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. Jednak w ostatnim czasie do wzmocnienia mitu centralnego aktywnie wykorzystuje się także selektywnie wybrane fakty z innych epok historycznych.2. Symboliczne figury tworzącej się czy też już ukształtowanej kultury pamięci są w Rosji stale reinterpretowane. Także mit zwycięstwa po 1992 roku przeszedł kilka etapów transformacji: w pierwszych latach prezydentury Borysa Jelcyna (do roku 1995) dominowały aktywne próby dekonstrukcji tego mitu, w latach 1995–2000 był on odnowiony, akcentowano przede wszystkim status rosyjskiego narodu jako niepokonanej ofiary. W latach 2000–2005 w centrum mitu znów usytuowano państwo, a w ostatnim czasie został on poddany instrumentalizacji i wykorzystany jako argument w konfrontacji Rosji z Zachodem. Po 2011 roku wyraźnie widać próby ilościowego rozszerzenia zasobu instrumentarium symbolicznego za pomocą aktywnego wykorzystania wybranych faktów z innych epok historycznych.3. Choć w Rosji wyraźnie dominuje meganarracja imperialna (dieržava), to jednak ma ona swoją konkurencję. W Rosji nadal w silnej opozycji do mitu zwycięstwa pozostaje mit ofiary. Lata 2009–2013 wyraźnie pokazały żywotność pamięci o ofiarach stalinowskich. W tym sensie struktura pamięci Rosji, choć z pewnymi wyjątkami, może być porównywana do polskiej, jednocześnie różniąc się istotnie od niemieckiej, litewskiej czy białoruskiej. W tych krajach dobitnie wyrażona jest jedna kultura pamięci, choć jej treść zawiera różne wątki tematyczne. W kontekście regionalnym nie mieści się Ukraina, w której jednolita polityka pamięci jest wprawdzie formowana, ale to dopiero początek procesu.
Źródło:
Acta Baltico-Slavica; 2018, 42
2392-2389
0065-1044
Pojawia się w:
Acta Baltico-Slavica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Fantazmat "Sprawiedliwych" i film "W ciemności" Agnieszki Holland
Autorzy:
Żukowski, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/643699.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
”In Darkness”/W ciemności”
Agnieszka Holland
„Sprawiedliwi”
Ryszard Gontarz
Janusz Kidawa
„Historia Kowalskich”
Arkadiusz Gołębiowski
Maciej Pawlicki
the Righteous among the Nations
rescue of Jews
historical politics
March '68
film
Opis:
Phantasm of the Righteous and Agnieszka Holland’s film "In Darkness"The text analyses Agnieszka Holland’s film In Darkness against the background of the Polish discourse on the Righteous. The devices of this discourse are reconstructed on the basis of two documentary films: The Righteous by Ryszard Gontarz and Janusz Kidawa (1968) and The Story of the Kowalski by Arkadiusz Gołębiowski and Maciej Pawlicki (2009). The basic devices distinguished in the narrative of the Righteous are the following: 1. a symmetry between the Jewish and Polish suffering 2. lack of Jews’ gratefulness and solidarity (“we demonstrated solidarity as far as the sacrifice of life but they…”); 3. treating the Righteous as pars pro toto of the community (they become the proof of the “national character” of Poles; the motif of “the Righteous-anti-Semite”); 4. a conviction about Polish helplessness; 5. marginalisation of the Polish aggression against Jews (a viewpoint that apparently “the scum is everywhere” and the simultaneously expressed accusations that the victims were involved in the Holocaust themselves).Holland is not aware of the discursive mechanisms accumulating around the undertaken subject or the correlated stakes of the common imagination. Therefore, many fragments of In Darkness easily succumb to being captured by the prevailing, and in fact anti-Semitic, clichés of understanding the history. In effect, the phenomenon of unwanted comeback of phantasms occurs in reference to a narrative developed as an antidote for such.
Źródło:
Studia Litteraria et Historica; 2012, 1
2299-7571
Pojawia się w:
Studia Litteraria et Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tak zwani partyzanci. Z Krystyną Badurką rozmawia Monika Stec
Autorzy:
Stec, Monika
Badurka, Krystyna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/643623.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
oral history
the Armia Krajowa / Home Army
National Armed Forces / Narodowe Siły Zbrojne
the „Doomed soldiers”
post-war period
anti-communism
guerilla
military bands
historical politics
the Institute of National Remembrance
Opis:
So-called partisans. Monika Stec in an interview with Krystyna Badurka Referring to the story of her father’s death in 1945, Krystyna Badurka-Rytel discusses the times before and after World War II. Before WWII, her father, Felix Badurka, was a soldier of the Home Army, while after the war he served as the chairman of the National Council and built "the new system". For decades, the Badurka family has been trying to find out who is responsible for his murder.The story of tracking perpetrators is presented against a broader background: the attitude of the population and the Church towards the underground army during and after WWII; the socio-political changes (specifically in rural areas) after World War II, as well as the modern times, in particular the attitude to the past. Krystyna Badurka-Rytel objects to the current Polish political history, because, as she believes, it glorifies the war crimes committed by the so-called “conspiracy” by honouring the participants with books and monuments.
Źródło:
Studia Litteraria et Historica; 2012, 1
2299-7571
Pojawia się w:
Studia Litteraria et Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Book Review: Tomasz Kamusella, "Words in Space and Time: A Historical Atlas of Language Politics in Modern Central Europe". Budapest: Central European University Press, 2022, 289 pp. ISBN: 978-963-386-417-3
Tomasz Kamusella, „Words in Space and Time: A Historical Atlas of Language Politics in Modern Central Europe”. Budapest: Central European University Press, 2022.
Autorzy:
Olszewska, Izabela
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31339674.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
polityka językowa
Europa środkowa
kontinuum dialektalne
systemy pisma
language policy
Central Europe
dialect continuum
writing systems
Opis:
The paper is a presentation of Tomasz Kamusella’s latest book on language policy in Central Europe. The volume in question provides the reader with substantial information on the mechanisms of the creation and use of Central European languages for political action.
Artykuł jest prezentacją najnowszej książki Tomasza Kamuselli na temat polityki językowej w Europie Środkowej. Na kartach atlasu odnajdujemy informacje dotyczące mechanizmów tworzenia i wykorzystywania języków Europy Środkowej do działań politycznych.
Źródło:
Colloquia Humanistica; 2022, 11; 1-7
2081-6774
2392-2419
Pojawia się w:
Colloquia Humanistica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tracing the decline of Yugoslav identity: a case for ‘invisible’ ethnic cleansing
Autorzy:
Srebotnjak, Hana
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/678343.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
Post-Yugoslavia
invisible ethnic cleansing
identity loss
nationalism
politics of memory
historical amnesia
Yugonostalgia
Opis:
Tracing the decline of Yugoslav identity: a case for ‘invisible’ ethnic cleansingThis essay explores the concept of invisible ethnic cleansing by examining the remaining group of self-identifying Yugoslavs who continue to identify themselves as such despite the break-up of Yugoslavia, the country that shaped and constituted the focal point of their identity. The analysis argues that the lack of recognition of the Yugoslav identity during the country’s disintegration as well as afterwards in the individual republics befitted the new nationalistic and distinctly anti-Yugoslav narratives adopted by individual post-Yugoslav republics. The sheer existence and acknowledgment of the Yugoslav identity could therefore disprove the new nationalistic tenets. The essay begins by setting up an analytical framework for the study of invisible ethnic cleansing and Yugoslav identity by examining the concepts of ethnic cleansing, nationalism, group destruction and ethnicity. It goes on to establish the historical background for Yugoslavia’s break up and looks at Yugoslavia’s ‘nationalities policy’, the break up itself and the role of the West and the Western media. Finally, the study identifies the hegemonic power of current nation-states reflected in the media, education and government-sponsored intellectual efforts, as those that control the image of the past can erase from it the memory of the disappeared states and the identities connected to them. The bulk of the analysis and the conclusions drawn were based on personal memoires and accounts of self-identifying Yugoslavs in order to preserve the memories of marginalized and forgotten groups as well as to stress the importance of counter-memory, which can challenge the narrative promoted by dominant groups and oppressive states. Moreover, the novel concept of invisible ethnic cleansing introduced will allow scholars to examine the loss of supranational identities, which accompany the dissolutions of multinational states. Jak ginie tożsamość jugosłowiańska: przypadek „niewidzialnej” czystki etnicznejEsej podejmuje kwestię niewidzialnej czystki etnicznej, w oparciu o badania nad grupą osób samoidentyfikujących się jako Jugosłowianie, które nadal tak właśnie siebie identyfikują pomimo rozpadu Jugoslawii - kraju, który ukształtował ich tożsamość i stworzył dla niej punkt odniesienia. Analiza dowodzi, że nieuznawanie tożsamości jugosłowiańskiej w okresie dezintegracji Jugosławii i po rozpadzie tego kraju w poszczególnych republikach przyniosło nowe nacjonalistyczne i wyraźnie antyjugosłowiańskie narracje przyjęte przez poszczególne republiki postjugosłowiańskie. Samo istnienie i uznanie tożsamości jugosłowiańskiej mogłoby zatem podważać nowo wyznaczone nacjonalistyczne cele. Autorka najpierw wyznacza ramy analitycznego podejścia do niewidzialnej czystki etnicznej i tożsamości jugosłowiańskiej poprzez analizę takich pojęć, jak: czystka etniczna, nacjonalizm, destrukcja grupy i etniczność. Następnie przechodzi do omówienia historycznego tła rozpadu Jugosławii i „polityki narodowościowej” Jugosławii, samego rozpadu kraju oraz roli, jaką odegrał Zachód i media zachodnie. Ostatnia część opracowania zawiera ustalenia odnoszące się do hegemonii władzy współczesnych państw narodowych, która odzwierciedla się w mediach, szkolnictwie i wspieranych przez rząd wysiłkach intelektualnych, ci bowiem którzy zawiadują obrazem przeszłości mogą z niej wymazać pamięć o państwach, które przestały istnieć i o związanych z nimi tożsamościach. Analiza i wnioski w zasadniczej części opierają się na wspomnieniach osobistych i relacjach samoidentyfikujących się Jugosłowian, którzy dążą do zachowania pamięci o marginalizowanych i zapomnianych grupach, jak też podkreślenia wagi kontrpamięci, mogącej stać się wyzwaniem dla narracji promowanej przez grupy dominujące i opresyjne państwa. Ponadto, wprowadzona tu nowa koncepcja niewidzialnej czystki etnicznej pozwoli badaczom zgłębiać utratę tożsamości ponadnarodowych, która towarzyszy rozpadowi państw wielonarodowościowych.
Źródło:
Sprawy Narodowościowe; 2016, 48
2392-2427
Pojawia się w:
Sprawy Narodowościowe
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Who fought for national freedom? On the significance of the Great War in interwar Lithuania
Autorzy:
Safronovas, Vasilijus
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/676498.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
First World War
Wars of Independence
historical storyline
commemoration
politics of memory
idea of freedom
Opis:
Who fought for national freedom? On the significance of the Great War in interwar LithuaniaEven though the First World War was caused by tension in the east of Europe, not so long ago, quite a number of historians, as if repeating the words of Winston Churchill, tended to portray the Eastern Front in Europe as an “unknown war”. Not only was the war in the east little known, but the remembrance of the war in Eastern Europe remains little investigated. Lithuania is one of the countries in the region where for a long time nothing was known about the remembrance of the Great War. Many historians argued that this kind of remembrance simply did not exist. The article invites us to reconsider this statement by paying attention to the question of how the merits of different actors in the struggle for national freedom were interpreted and represented in interwar Lithuania. Instead of painting a monolithic picture of Lithuania, the article proposes to look at its society as a fragmented construct, whose different parts offered a rather ambiguous answer to the question.  Kto walczył o niepodległość? O interpretacji znaczenia I wojny światowej na Litwie w okresie międzywojennymPomimo że I wojna światowa była wynikiem napięć w Europie Wschodniej, to jeszcze niedawno wielu historyków opisywało działania na froncie wschodnim jako „nieznaną wojnę”, nawiązując tym samym do słów Winstona Churchilla. Zaniedbanym obszarem badań była nie tylko sama wojna na Wschodzie, lecz również pamięć o niej w tej części kontynentu. Litwa jest jednym z krajów regionu, gdzie pamięć o Wielkiej Wojnie długo pozostawała zjawiskiem zupełnie nieznanym, a wielu historyków dowodziło, że takiej pamięci po prostu nie ma. Niniejszy artykuł zachęca do zrewidowania tej opinii i zwraca uwagę na kwestię oceny i interpretacji zasług różnych uczestników walk o niepodległość Litwy w okresie międzywojennym. Artykuł proponuje spojrzenie na litewskie społeczeństwo nie jak na monolit, lecz fragmentaryczny konstrukt, w którym różne środowiska udzielały różnych odpowiedzi na postawione w tytule pytanie.
Źródło:
Acta Baltico-Slavica; 2018, 42
2392-2389
0065-1044
Pojawia się w:
Acta Baltico-Slavica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Embassy of Poland in Poland: The Polin Myth in the Museum of the History of Polish Jews (MHPJ) as narrative pattern and model of minority-majority relations [Ambasada Polski w Polsce. Mit Polin w Muzeum Historii Żydów Polskich jako wzór narracji i model relacji mniejszość-większość]
Autorzy:
Janicka, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/643797.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Slawistyki PAN
Tematy:
anti-Semitism
de-Holocaustization
Museum of the History of Polish Jews (POLIN MHPJ)
Polin myth
Polish historical policy
politics of memory
Polish Jews (concept revision)
symbolic violence
Opis:
The Embassy of Poland in Poland: The Polin Myth in the Museum of the History of Polish Jews (MHPJ) as narrative pattern and model of minority-majority relationsThe text offers an analysis of the MHJP’s core exhibition, the architecture of the Museum’s building as well as the transformations of its surroundings, seen as operations in as well as on a space that is a sign and a designate of the Holocaust. This observed de-Holocaustization of the Holocaust story takes place in the context of progressing Holocaustization of the story concerning the past of ethnic Poles.The main narrative uniting the MHJP’s surroundings, building and core exhibition is the idyllic myth of Polin which dictates the selection and presenting of information. The story of Polish hosts and Jewish guests that is inherent to the Polin myth establishes inequality and dominance/subjugation as framing principles of a story of majority-minority relations. It also constitutes a mental gag and an instance of emotional blackmail which precludes any rational – analytical and critical – conversation based on historical realities. Furthermore, in practice, it is a part of a pattern of culture which produces – and at the same time legitimizes – violence and exclusion.The article reconstructs the principles governing the Polinization of the history of Jews in Eastern Europe (a term coined by Konrad Matyjaszek). These principles include: emphasizing the Polish over the Jewish lieux de mémoire; presenting the figures and landmarks of importance for both groups through the prism of those aspects which concern the majority group; refraining from problematization of specific phenomena (like Judaism or transboundary character) and from applying to the a longue durée perspective; and decontextualization (e.g., by passing over anti-Semitism – Christian but not only Christian – and its significance for the construction of the majority group’s collective identity, an identity that over time increasingly determined the Jews’ conditions of life, until eventually it determined their fate). In relation to the core exhibition the text discusses such issues as: “last minute” censorship; affirmation of anti-Semitic phantasms (like the Paradisus Iudaerum or Esterka); the abandonment planned – and prepared – part of the exhibition dealing with the period after the regaining of independence by Poland in 1989; presenting numerous events and questions in a way that contradicts the state of research not only known but often arrived at in Poland (a particularly outraging example of this is abstaining from a realistic presentation of the Polish context of the Holocaust in favor of a return to the outdated category of the innocent, or indifferent, Polish bystander to the Holocaust).The stake of this retouched story is the image of Poland and reputation of Poles, that is to say – the complacency of the non-Jewish majority. The price is the mystification of Eastern European Jewish history and the thwarting of the potential for change which arouse as a result of the Jedwabne debate. This potential promised a chance for a revision of culture and a remodelling of social relations in the spirit of equal rights and integrated history. Apart from the period from 1944/45 to 1946, this chance was unprecedented in theJewish-Polish and Polish-Jewish “common history that divides”.  Ambasada Polski w Polsce. Mit Polin w Muzeum Historii Żydów Polskich (MHŻP) jako wzór narracji i model relacji mniejszość-większośćTekst zawiera analizę wystawy głównej MHŻP, architektonicznej postaci gmachu muzeum i przekształceń jego otoczenia jako operacji dokonanych w oraz na przestrzeni będącej znakiem i desygnatem Zagłady. Kontekstem dla obserwowanej deholokaustyzacji opowieści o Holokauście jest postępująca holokaustyzacja opowieści o przeszłości etnicznych Polaków. Narracją główną spajającą otoczenie MHŻP, gmach oraz wystawę główną jest idylliczny mitPolin, który rozstrzyga o selekcji i sposobie prezentowania informacji. Zawarta w nim opowieść o polskich gospodarzach i żydowskich gościach ustanawia nierównoprawność oraz dominację/podporządkowanie jako zasady ramowe opowieści o relacji większość-mniejszość. Stanowi także rodzaj mentalnego knebla i emocjonalnego szantażu, który udaremnia racjonalną – analityczną i krytyczną – rozmowę w kategoriach historycznego konkretu. Ponadto zaś – w praktyce – jest częścią wzoru kultury, który produkuje – i legitymizuje zarazem – przemoc oraz wykluczenie.Artykuł rekonstruuje reguły polinizacji historii Żydów w Europie Wschodniej (termin autorstwa Konrada Matyjaszka). Do reguł tych należą m.in. eksponowanie polskich miejsc pamięci (lieux de mémoire) kosztem żydowskich miejsc pamięci; prezentowanie figur i cezur obopólnie ważnych przez pryzmat tego, co w nich istotne dla grupy większościowej; brak problematyzacji zjawisk specyficznych (jak np. judaizm, transgraniczność) i ujęcia ich w perspektywie długiego trwania; dekonstektualizacja (np. pominięcie antysemityzmu –chrześcijańskiego i nie tylko – oraz jego znaczenia dla konstrukcji zbiorowej tożsamości grupy większościowej, która z biegiem czasu w coraz znaczniejszym stopniu rozstrzygała o warunkach życia Żydów, aż przesądziła o ich losie).W odniesieniu do wystawy głównej tekst porusza sprawę m.in. cenzury last minute; afirmacji antysemickich fantazmatów (jak Paradisus Iudaeorum czy Esterka); rezygnacji z przewidzianej i przygotowanej części ekspozycji dotyczącej okresu po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1989 roku; prezentacji wielu wydarzeń i zagadnień w sposób sprzeczny ze stanem badań nie tylko znanym, ale też niejednokrotnie wypracowanym w Polsce (czego szczególnie bulwersującym przykładem jest odstąpienie od realistycznej prezentacji polskiego kontekstu Zagłady i powrót do zdezaktualizowanej kategorii biernego czy też obojętnego polskiego świadka [bystander] Zagłady).Stawką tak spreparowanej opowieści jest wizerunek Polski i reputacja Polaków, a więc dobre samopoczucie nieżydowskiej większości. Ceną zaś – mistyfikacja historii Żydów Europy Wschodniej oraz zniweczenie potencjału zmiany, który ujawnił się w związku z debatą jedwabieńską. Potencjał ten oznaczał szansę rewizji kultury oraz przebudowy stosunków społecznych w duchu równych praw i historii zintegrowanej. Nie licząc okresu 1944/1945 - 1946, była to szansa bezprecedensowa w żydowsko-polskiej i polsko-żydowskiej „wspólnej historii, która dzieli”. 
Źródło:
Studia Litteraria et Historica; 2016, 5
2299-7571
Pojawia się w:
Studia Litteraria et Historica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-10 z 10

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies