Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "ostracods" wg kryterium: Wszystkie pola

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 19
Tytuł:
Silurian myodocope ostracods from Poland
Autorzy:
Perrier, V.
Olempska, E.
Siveter, D.J.
Williams, M.
Legiot, N.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22910.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Newly collected material reveals that the Silurian myodocope ostracods from the Holy Cross Mountains, Poland comprise ten species (one new to science) belonging to four families: Bolbozoidae, Entomozoidae, Rhomboentomozoidae, and Cypridinidae. Biostratigraphic control using graptolites indicates that all three Polish outcrops investigated are of about the same chronostratigraphical level: middle Gorstian, lower Ludlow. The new occurrences in Poland extend the known distribution of several species and reinforce data that show many Silurian myodocope species with wide dispersal. Our new observations on the Holy Cross Mountains material confirm that the occurrences of Silurian myodocopes are mostly associated with pelagic animals and with rocks ranging from mudstone, siltstone or shale deposited in open- or deep-shelf marine settings. The cosmopolitan distribution of these ostracods, coupled with their facies and faunal associations, supports the notion of an ostracod (myodocope) ecological shift from benthic to planktonic habitats during the late Wenlock and Ludlow.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2019, 64, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Lower Eifelian ostracods from the West Swietokrzyskie Mountains
Małżoraczki z dolnego eiflu zachodniej części gór Świętokrzyskich
Autorzy:
Malec, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22755.pdf
Data publikacji:
1989
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Twenty-two benthic ostracod species have been described from the lower Eifelian Partitus Zone, the Chimaerothyris dombrowiensis local brachiopod biozone. The species described by Gürich (1896) and Kummerow (1953) from the lower Eifelian of Dąbrowa have been revised and the following new ones described: Sulcatiella pusilla, Evlanella kielcensis, Jefina larga, Cytherellina clara, Orthocypris magna, Bairdiacypris subbafasi and Cryptophyllus nidae. Neotypes of the following species have been designated: Rishona obliqua (Gürich), Poloniella devonica Gürich, Evlanella humiliformis (Gürich) and Bythocyproidea polaris (Gürich).
W pracy przedstawiono zespół dolnoeifelskich małżoraczków z wapieni lokalnej biozony ramienionogowej Chimaerothyris dombrowiensis z Dąbrowy i ze Zbrzy (fig. 1). W utworach tych wyróżniono 32 gatunki małżoraczków należących do 27 rodzajów (Tablica 1). Opisano 22 gatunki w tym 7 jako nowe (pl. 1—5): Sulcatiella pusilla sp. n., Evlanella kielcensis sp. n., Jefina larga sp. n., Cytherellina clara sp. n., Orthocypris magna sp. n., Bairdiacypris subbafasi sp. n. i Cryptophyllus nidae sp. n. Spośród okazów topotypowych wyznaczono neotypy gatunków: Rishona obliqua (Gürich), Poloniella devonica Gürich, Evlanella humiliformis (Gürich) i Bythocyproidea polaris (Gürich). Na podstawie konodontów występujących w wapieniach poziomu Chimaerothyris dombrowiensis profilu Grzegorzowic, w sposób pośredni określono wiek osadów z Dąbrowy i ze Zbrzy, zawierających zbadane małżoraczki, na dolny eifel. W przybliżeniu odpowiada on konodontowemu poziomowi partitus, będąc najprawdopodobniej wiekowym ekwiwalentem osadów formacji Lauch z Gór Eifel.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1989, 34, 3
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Middle Jurassic ostracods of the Częstochowa Region (Poland)
Małżoraczki środkowo-jurajskie regionu Częstochowskiego
Srednejurskie ostrakody Chenstokhovskogo rajjona (Polsha)
Autorzy:
Blaszyk, A.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23018.pdf
Data publikacji:
1967
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1967, 12, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Foraminifera and ostracods from the carbonate sediments of the Polish Zechstein
Otwornice i małżoraczki z węglanowych osadów cechsztynu Polski
Autorzy:
Woszczynska, S.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22938.pdf
Data publikacji:
1987
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Fifty six species of foraminifera (17 new) and twenty six species of ostracods (4 new) have been described from the carbonates of the Polish Zechstein (cyclothems PZ1, PZ2, PZ3). In the regions of peri-Baltic syneclise and Podlasie depression the microfauna occurs in deposits of cyclothems PZ1, PZ2 and PZ3, while in the Koszalin—Chojnice region and at the pre-Sudetian monocline the microfauna has been found only in deposits of PZ1 cyclothem. Geinitzina richteri — Roundyella lebaensis zone characteristic of cyclothem PZ1 and Lingulina minima — Dorsoobliquella pulchra zone, characteristic of PZ2 and PZ3, have been distinguished in Poland.
Z osadów cyklotemów PZ1, PZ2 i PZ3 opisano i zilustrowano (plansze 1—10) 56 gatunków otwornic (17 nowych) oraz 26 gatunków małżoraczków (4 nowe). Próby do badań pochodzą z wierceń z następujących regionów (fig. 1, tabela 1): 1. synekliza peribałtycka, 2. obniżenie podlaskie, 3. strefa Koszalina-Chojnic i 4. monoklina przedsudecka. Zbadano 4.000 prób, z których mniej niż 30% zawierało mikrofaunę. Materiał do badań stanowią wyizolowane ze skały, dobrze zachowane skorupki i, na ogół, całe pancerzyki małżoraczków. Nie badano mikrofauny w szlifach skał. Rozprzestrzenienie regionalne mikrofauny w cechsztynie Polski jest bardzo niejednolite: najbardziej zróżnicowane gatunkowo i najliczniejsze są otwornice i małżoraczki w wierceniach z obszaru syneklizy peribałtyckiej i następnie, obniżenia podlaskiego, a najuboższy w mikrofaunę jest obszar monokliny przedsudeckiej. Również rozprzestrzenienie stratygraficzne mikrofauny jest niejednakowe w poszczególnych cyklotemach (tabela 2). W Wapieniu Cechsztyńskim (cyklotem PZ1) mikrofauna, a zwłaszcza otwornice, jest bardzo zróżnicowana gatunkowo (w tym wiele nowych gatunków) i występuje bardzo licznie. Wykazuje ona duże powiązania z mikrofauną całej Europy (ponad 30 gatunków wspólnych z nadbałtyckim obszarem ZSRR i ponad 40 z basenami Europy zachodniej). W Dolomicie Głównym (cyklotem PZ2) mikrofauna jest mniej zróżnicowana niż w Wapieniu Cechsztyńskim, a otwornice tracą dominującą rolę w zespołach faunistycznych. W porównaniu z otwornicami Wapienia Cechsztyńskiego, w Dolomicie Głównym występuje zespół odmienny, zawierający wiele nowych gatunków. Wśród małżoraczków większość gatunków przechodzi z Wapienia Cechsztyńskiego, lecz również pojawiają się nowe gatunki. Mikrofauna Dolomitu Głównego Polski różni się od mikrofauny pozostałych regionów Europy swoim dużym zróżnicowaniem. Ma ona większe powiązania z fauną Europy wschodniej (nadbałtycki obszar ZSRR), z którą łączy ją 7 gatunków, niż Europy zachodniej, z którą ma tylko 2 gatunki wspólne (tabela 2). W Dolomicie Płytowym mikrofauna z obszaru Polski, licząca 16 gatunków (w tym nowy gatunek otwornicy), ma tylko 2 gatunki wspólne ze wschodnim obszarem Europy i żadnych elementów wspólnych z pozostałymi partiami basenu cechsztyńskiego. Odmienny skład mikrofaunistyczny, jaki obserwuje się pomiędzy osadami poszczególnych cyklotemów pozwala na wyróżnienie dwóch zespołowych poziomów mikrofaunistycznych w cechsztynie Polski: I — Geinitzina richteri — Roundyella lebaensis, który obejmuje osady cyklotemu PZ1 oraz II — Lingulina minima — Dorsoobliquella pulchra, który obejmuje osady cyklotemów PZ2 i PZ3. Opracowane materiały są przechowywane w Muzeum Instytutu Geologicznego w Warszawie.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1987, 32, 3-4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ostracods from the Purbeckian of Central Poland
Małżoraczki z purbeku Polski Środkowej
Autorzy:
Sztejn, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23135.pdf
Data publikacji:
1991
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
ostracod
Purbeckian
Central Poland
Polska
Ostracoda
paleontology
Opis:
The recent stratigraphical and paleontological research in the Jurassic/Cretaceous boundary sequence in central Poland confirmed a validity of the hitherto accepted local ostracod zonation. Six ostracod zones have been compared with the zones distinguished in England, France and Germany. From 51 ostracod species and subspecies recorded in the sequence of superposing marine-brackish and brackish-fresh-water sediments the author describes the following new species and subspecies: Limnocythere biverrucosa, Timiriasevia polonica, Cypridea aleksandrowiensis, C. wandae, C. binodosa polonica, C. dunkeri spinosa, C. granulosa polonica, C. lata polonica, C. obliqua polonica, C. prealta iuvencula and C. tumescens granulosa.
W pracy ukazano zróżnicowanie zespołów małżoraczkowych w purbeku Kujaw (figs. 1—4, tabele 1—2) oraz przedstawiono opisy i ilustracje (pls. 1—8) 4 nowych gatunków (Limnocythere biverrucosa, Timiriasevia polonica, Cypridea aleksandrowiensis, C. wandae) i 7 podgatunków (Cypridea binodosa polonica, C. dunkeri spinosa, C. granulosa polonica, C. lata polonica, C. obliqua polonica, C. prealta iuvencula, C. tumescens granulosa). Dotychczasowe badania zespołów małżoraczków purbeckich były oparte na stosunkowo niewielkiej liczbie gatunków. Znaczne powiększenie kolekcji, które się dokonało w ciągu ostatnich lat, umożliwiło przeprowadzenie rewizji uzyskanych dotąd wyników. Nowe obserwacje pozwoliły utrzymać dotychczasowy, lokalny podział stratygraficzny purbeku na 6 poziomów małżoraczkowych, określonych literami od F do A (por. Bielecka i Sztejn 1966). Na podstawie nowych danych można polskie poziomy małżoraczkowe wiązać z poziomami z Europy zachodniej. Osady purbeku w Polsce są w pełni wykształcone tylko na Kujawach i tylko tam można stwierdzić obecność wszystkich lokalnych poziomów małżoraczkowych. W poziomie F, osady facji purbeckiej tworzyły się w środowisku morskim o okresowo mniejszym lub większym zasoleniu. W poziomie E, w centralnej części zbiornika oberwuje się mikrofaunę środowiska morskiego, a wśród osadów ewaporatowych (we wkładce wapiennej) nieliczne małżoraczki, które najprawdopodobniej reprezentują środowisko hypersalinarne. Ubożenie taksonomiczne i masowy rozwój małżoraczków rodzaju Cypridea świadczą o okresowym wysładzaniu się zbiornika, które powiększało się następnie w poziomie D. W poziomach C i В środowisko stało się brakiczno-słodkowodne, a następnie w poziomie A, przez zwiększenie zasolenia, stało się środowiskiem morsko-brakicznym. Analogicznie do purbeku Anglii (por. Anderson 1985), w polskim purbeku wyróżniono zespoły małżoraczków charakterystyczne dla trzech faz ekologicznych: brakiczno-słodkowodnej fazy C, morsko-brakicznej fazy S oraz hypersalinarnej fazy E. Na Kujawach przeważają małżoraczki fazy S (fig. 2). W polskim purbeku obserwuje się zdecydowaną przewagę małżoraczków nad otwornicami. Stwierdzono tu obecność następujących nadrodzin małżoraczków. Cytheracea, Darwinulacea i Cypridacea. Szczególnie wiele rodzajów należy do Cytheracea. Niektóre małżoraczki, jak Klieana alata Martin, Rhinocypris jurassica (Martin), Cypridea prealta prealta Bielecka i C. lata polonica subsp. n. występują masowo i w kolekcji liczą od około tysiąca do kilku tysięcy skorupek. Inne są reprezentowane zaledwie przez kilka lub kilkanaście egzemplarzy, do nich należą M. (Macrodentina) maculata Malz, M. (Dictyocythere) aff. mediostricta transfuga Malz i Protocytheropteron brodiei (Jones). Otwornice, to nieliczne formy zlepieńcowate. Wśród nich najlepiej jest reprezentowany rodzaj Ammobaculites, wykazujący bardzo dużą tolerancję na zmiany zasolenia w środowisku.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1991, 36, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Two new Bathonian ostracods of the genus Progonocythere
O dwóch nowych ostrakodach batońskich z rodzaju Progonocythere
O dvukh novykh batskikh ostrakodakh roda Progonocythere
Autorzy:
Blaszyk, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21277.pdf
Data publikacji:
1959
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
Two new Upper Bathonian species : Progonocythere polonica n. sp . and Progonocythere ogrodzieniecensis n, sp. are described from the Clydoniceras discus zone in Ogrodzieniec near Zawiercie, Poland. The ontogeny and development of the hinge in t he successive instars of the species P. polonica n . sp. have been studied. The presence there has been ascertained of a sieve plate closing up the lumen of straight pore canals.
Praca przedstawia wyniki badań nad Progonocythere polonica n. sp , i P. ogrodzieniecensis n. sp , z górnego batonu, z poziomu Clydoniceras discus. Materiał zebrany został przez autora w Ogrodzieńcu koło Zawiercia. Duża liczba osobników dorosłych i młodych gatunku P. polonica n, s p. pozwoliła prześledzić jego rozwój ontogenetyczny, który graficznie przedstawiony jest na wykresie (fig . 2). Obwód koła podzielono na 36 części , z których każda równa się ok. 0,028 mm. Czarne prostokąty odpowiadają wielkości skorupek w poszczegó1nych stadiach rozwojowych. Obok po stronie wewnętrznej są ich wartości liczbowe. Na zewnętrznym pasie podano wartości , w których powinna była nastąpić wylinka. Wartości te są wynikiem uzyskanym na podstawie procentowego współczynnika wzrostu. U Progonocythere polonica n. sp, skorupka jednego stadium do następnego powiększa swoje wymiary w przybliżeniu o stały współczynnik procentowy (1,26), co jest potwierdzeniem prawa Brooksa rozwoju osobniczego ostrakodów. Wewnątrz koła, przy pomocy nawiasów, wydzielono odcinki (od 1 do VI ). odgraniczające poszczególne cykle rozwojowe. Przeprowadzone obserwacje nad P. polonica n. sp, i P. ogrodzieniecensis n. sp. pozwoliły na wykrycie nowych szczegółów morfologicznych, nie opisanych u dotychczas znanych przedstawicieli rodzaju Progonocythere. Są to: 1) kształt skorupki - u wszystkich gatunków rodzaju Progonocythere linia brzegu zawiasowego, przechodząc na tylny odcinek skorupki, zagina się pod kątem 40 ° ; 2) kanaliki porowe - występują na całych skorupkach i widoczne są również w strefie brzeżnej ; ujścia tych kanalików u P. polonica n. sp . i P. ogrodzieniecensis n. sp . w części centralnej skorupki nakryte są płytką sitowatą od strony zewnętrznej.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1959, 04, 4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Eridostraca a new suborder of ostracods and its phylogenetic significance
Eridostraca - nowy podrząd Ostracoda i jego filogenetyczne znaczenie
Eridostraca - novyjj podotrjad Ostracoda i ego filogeneticheskoe znachenie
Autorzy:
Admaczak, F.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20165.pdf
Data publikacji:
1961
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Opis:
This paper reports the results of investigations on the structure and texture of multilamellar ostracod carapaces and of comparative studies on the microstructure of the shell in Leperditiidae Jones and Healdiidae Harlton. The writer's inferences are that the multilamellar ostracod carapace has been derived from Conchostraca (Phyllopoda) with concentric growth lines. The consequent result is the separation of the group Eridoconchinae Henningsmoen into a distinct suborder - the Eridostraca. A new genus, Aberroconcha, has been established in this suborder and two species from the Middle Devonian of Poland a redescribed as new: Aberroconcha plicata and A. devonica. Moreover, one new species of Eridoconcha Ulrich & Bassler, equally of Devonian age, is described: Eridoconcha granulifera. A concept of the diphyletic origin of ostracods is postulated, based on the morphology and microstucture of their carapace.
Rozprawa ta zawiera rezultaty badań nad morfologią Eridoconchidae Henningsmoen i obserwacje nad mikrostrukturą pancerzy przedstawicieli kilku prymitywnych grup paleozoicznych Ostracoda. Rozpatrywany w niej problem obejmuje rownież zagadnienia związane z genezą pancerza ostrakodowego. Wysunięte w tej pracy tezy oparte zostały na obserwacjach zarówno Ostracoda, jak i kambryjskich Archaeostraca oraz współczesnych Conchostraca. Materiały, na których dokonane zostały te badania, zebrano z dewonu środkowego w Górach Świętokrzyskich (Wydryszów, Grzegorzowice, Skały, Świętomarz-Śniadka). Prócz tego zbadano okazy Aberroconcha magna (Harris) z ordowiku Platformy Syberyjskiej, przekazane autorowi przez Dr W. A. Iwanową z Instytutu Paleontologicznego Akademii Nauk ZSRR w Moskwie. Do celów porównawczych wykorzystano również Ostracoda ze Związku Radzieckiego (Estonia, Platforma Rosyjska, Platforma Syberyjska) i ze Stanów Zjednoczonych, jak również materiały z głazów narzutowych pochodzenia skandynawskiego oraz współczesne z Adriatyku i wiele innych. W badaniach tych uwzględniono w szerokim zakresie studia porównawcze nad mikrostrukturą pancerzy, oparte na szlifach cienkich i seryjnych naszlifowaniach. Stosowano też fluorydyzacje skorupek w celu zbadania struktury pancerza, jego laminacji i budowy wewnętrznej Eridoconchidae. Szczegółowa analiza morfologiczna skorupek Eridoconchidae wykazała, że pancerze tych zwierząt zbudowane były z licznych blaszek ułożonych jedna pod drugą, odzwierciedlających kolejne fazy wzrostu zwięrzecia. Poszczególne blaszki stanowią elementy wylinkowe, nie zrucane w procesie wzrostu. Pod tym względem pancerze Eridoconchidae przypominają stosunki panujące u Conchostraoa (Phyllopoda), różnią sie jednak od tych ostatnich ilością blaszek na pancerzu, która w obrębie rodzajów Aberroconcha n. gen. i Eridoconcha Ulrich & Bassler dochodzi do 11 i liczby tej nie przekracza. Poza tym, skorupki tych zwierząt są z reguły wapienne, a tylko partie centralne blaszek są chitynowe i wpuklone do środka skorupki, tworząc komory, jak to jest u przedstawicieli rodzaju Aberroconcha. Reprezentują one jeden z najprymitywniejszych typów Ostracoda; nie osiagnęły jeszcze zdolności linienia, która jest cechą charakterystyczną dla małżoraczków. Obok form typu Aberroconcha, zarówno z Polski, jak i z Platformy Syberyjskiej, zbadano i opisano gatunki rodzaju Eridoconcha, z których dwa (E. rugosa Ulrich & Bassler, E. arsiniata (Stover)) znane są ze Stanów Zjednoczonych. Ich pancerze mają wszystkie blaszki całkowicie wapienne. Stanowi on dalsze ogniwo morfologiczne rozwoju pancerza ostrakodowego. Liczba faz wzrostu u tego rodzaju pozostaje nadal wysoka (do 11), a poszczególne blaszki ściśle do siebie przylegają. Swoisty typ budowy pancerza Eridoconchidae uzasadnia wyodrębnienie tej grupy ostrakodów w samodzielny podrząd - Eridostraca n.subordo. Stanowisko filogen etyczne tego podrzędu, do którego włączono również proponowaną nową rodzinę - Cryptophyllidae, cechujacą się skorupkami zbudowanymi z niewielkiej liczby blaszek (od 6 do 1), - jest pośrednie między Conchostraca a Ostracoda, z grupy Palaeocopa. Wysunięta przez Levinsona (1951) dla skorupek wieloblaszkowych Ostracoda hipotez a "retencji linienia", jako cechy przystosowawczej dla niewielkiego kręgu form, wydaje się niesłuszną , ponieważ mała liczba blaszek na pancerzu takich form, jak np. Cryptophyllus Levinson, nie ilustruje retencji, lecz przypuszczalnie inicjację linienia, zaś skorupki wieloblaszkowe Eridoconchidae (Aberroconcha i Eridoconcha) wskazują na pierwotny stan budowy, odziedziczony po swoich wieloblaszkowych przodkach z grupy Conchostraca. Pod względem morfologicznym istnieją stopniowe przejścia od pancerza wieloblaszkowego (Aberroconcha, Eridoconcha), poprzez pancerz o niewielkiej liczbie blaszek (Cryptophyllus), do pancerza trzy- , dwu- i jednoblaszkowego (Conchoprimitia Öpik, Milleratia Swartz, Schmidtella Ulrich). Wskazują one równocześnie na sposób powstania dużej grupy paleozoicznych Ostracoda, a przede wszystkim prymitywnej i ważnej pod względem filogenetycznym grupy Leperditellidae Ulrich & Bassler. Badania prowadzone nad Eridoconchidae rzucają jednocześnie światło na pochodzenie Ostracoda. Okazało się, że znana od dawna koncepcja paleontologiczna pochodzenia Ostracoda z grupy Bradoriidae Matthew (Ulrich & Bassler, 1931; Raymond, 1946), nie wyczerpuje całkowicie zagadnienia. Autor uważa, że z grupy kambryjskich Bradoriidae (Archaeostraca) mogły wyodrębnić się tylko bardzo prymitywne ostrakody, a mianowicie Leperditiidae Jones. Odznaczają się one dużymi rozmiarami pancerza, obecnością odcisków mięśniowych na skorupce, których w grupie Palaeocopa na ogół brak. Pancerz tych małżoraczkow (Leperditiidae) ma strukturę pryzmatyczną, a w jego jednoblaszkowej skorupce wyróżnić można trzy warstwy: 1) zewnętrzną, ciemno zabarwioną ; 2) środkową, przezroczystą; 3) wewnętrzną, grubszą od zewnętrznej i również ciemno zabarwioną. Podobny typ struktury pancerza i wyraźne odciski mięśniowe, złożone z licznych śladów przyczepow adduktorów, mają przedstawiciele Healdiidae Harlton (Podocopa). W związku z tym autor jest skłonny wyprowadzić te ostatnie z Leperditiidae. Jeśli chodzi o mikrostrukturę pancerza Eridostraca, to jest ona kryptokrystaliczna. Po sfluorydyzowaniu można na ich skorupkach wyróżnić dwie warstwy: 1) zewnetrzną, ciemno zabarwioną, 2) wewnetrzną, przezroczystą. Poza tym na skorupkach przedstawicieli tego podrzędu mięśnie zwierające nie pozostawiają śladów przyczepu ścięgien. Analogiczne stosunki panują wśród prymitywnych Leperditellidae (Conchoprimitia), których przodkami, według wszelkiego prawdopodobieństwa, były wieloblaszkowe Eridostraca. Ta ostatnia grupa, jak już wspomniano, wykazuje duże podobieństwo do jednego z najprymitywniejszych szczepów skorupiaków, a mianowicie Conchostraca, których pancerz jest z reguły chitynowy (bardzo rzadko wapienny). Powstanie pancerza ostrakodowego dokonało się na drodze głębokich przeobrażeń, polegających m.in na uzyskanej stopniowo zdolności przyswajania soli węglanowych i wydalania ich w postaci blaszek wapiennych oraz na zdolności zrzucania skorupek wylinkowych. Na podstawie dokonanych obserwacji i badań można z dużym prawdopodobieństwem przyjąć, że występujące w paleozoiku grupy małżoraczków wskazują na difiletyczne pochodzenie tego rzędu. Szczep Leperditiidae wywodziłby się z Archaeostraca (Bradoriidae), szczep zaś obejmujący Eridostraca zwiazany byłby z Conchostraca (Lepidittidae Kobayashi). DIAGNOZY Podrząd Eridostraca n. subordo Ostracoda o pancerzu wieloblaszkowym, rzadziej jednoblaszkowym, wapiennym, z krótkim, prostym brzegiem zawiasowym i wypukłym dorsalnym. Maksymalna liczba blaszek na skorupce - 11. Mikrostruktura pancerza kryptokrystaliczna. Występowanie : ordowik - dewon (jura?). Rozprzestrzenienie geograficzne : Ameryka, Azja, Europa. Aberroconcha n. gen. Owalne Eridoconchidae z licznymi (9-11) blaszkami na pancerzu, o prostym brzegu zawiasowym. Niezwapniałe elementy blaszek, wpuklone do środka skorupki, tworzą komory. Dymorfizm nie znany. Wystepowanie: ordowik - dewon. Rozprzestrzenienie geograficzne: Ameryka Północna, Europa (Góry Świętokrzyskie), Azja (Platforma Syberyjska). Aberroconcha plicata n. sp. (pl. III , fig. 1 a-c) Pancerz średniej wielkości, umbonalny, wieloblaszkowy, z licznymi (do 10) pasmami przyrostowymi. Blaszki chitynowe, wpuklone do środka skorupki, tworzą niewielkie komory. Aberroconcha devonica n. sp. (pl. IV, fig. 2 a-c) Pancerz prawie owalny, średniej wielkości, z licznymi (9) blaszkami na pancerzu. Poszczególne blaszki zwapniałe i częściowo wpuklone do wnętrza skorupki. Przednia część pancerza ostro ścięta. Eridoconcha granulifera n. sp. (pl. III. fi g. 2 a- c) Zarys skorupki owalny. Liczne drobne granulacje na ostatnich pasmach przyrostowych. Blaszki, całkowicie wapienne, przylegają do siebie na całej powierzchni, Liczba blaszek - 9.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1961, 06, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
New insights into the early diversification of the Ostracoda: Tremadocian ostracods from the Cordillera Oriental, Argentina
Autorzy:
Salas, M.J.
Vaccari, N.E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22883.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
insight
early diversification
Ostracoda
Tremadocian
ostracod
Argentina
Andes Mountains
Opis:
New species of ostracods from the Tremadocian in the northwest region of Argentina are described. These are among the earliest well−documented records of ostracods, which shed new light onto the early diversification of the group. The described fauna consists of seven species, five of which are new: Saltite uchuy sp. nov., Saltite kuraq sp. nov., Conchoprimitia? iglesiasi sp. nov., Orechina violetae sp. nov., and Orechina catalinae sp. nov. The fauna consists primarily of soanellids, a non−dimorphic family of palaeocopids, and of binodicopids. One factor leading to diversification of the group in this region may have been the complex configuration of the northwest basin, which had a restricted pattern of circulation. The distribution of the first ostracods is largely restricted to Gondwana and peri−Gondwana regions. Accordingly, it is possible to envision that the origin or at least an important radiation of the group was centred in this region. Both the Soanellidae and the genus Orechina would have originated in Gondwana and would have become widespread later during the Middle Ordovician. The Tremadocian fauna located in Argentina show significant affinities with fauna located in the warm−water setting of the east Gondwana, mainly in Australia and China.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2012, 57, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Carboniferous ostracods from the borings in North-western Poland
Małżoraczki karbońskie z wierceń Północno-Zachodniej Polski
Kamennougol'nye ostrakody iz burovykh skvazhin v Severo-Zapadnojj Pol'she
Autorzy:
Blaszyk, J.
Natusiewicz, D.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23402.pdf
Data publikacji:
1973
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 1973, 18, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Sieve-type normal pore canals in Jurassic ostracods: A review with description of a new genus
Autorzy:
Lord, A.R.
Cabral, M.C.
Danielopol, D.L.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2082183.pdf
Data publikacji:
2020
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Ostracoda
Cytheroidea
normal pore canals
systematics
Jurassic
Cretaceous
Europe
Opis:
Sieve-type normal pore canals (StPC) occur commonly in living and fossil cytheroid ostracods but their biological function(s) and evolutionary history are poorly known. The new genus Minyocythere and its four species: Minyocythere macroporosa sp. nov., M. angulata sp. nov., M. maculosa, and M. tuberculata from the Middle Jurassic have StPC prominently developed, display a range of normal pore canals, and provide a context for review of the geological record and palaeobiological potential of these structures, and their application as a taxonomic tool compared with classical approaches. The related Cretaceous genus Dolocythere is reviewed and Dolocythere amphistiela sp. nov. described. The significance of StPC for comparative morphology, systematics, palaeobiology and environmental interpretation are discussed. The range of normal pore canals observed, including StPC, is greater than previously described and several types can occur on one animal implying different life functions. The potential of normal pore canals especially StPC for systematic use is established although good preservation is essential. The functional significance of normal pore canals and their setae must be verified with living material before their evolutionary history can be deduced and their application to palaeoenvironmental interpretation and modern environmental monitoring enhanced.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2020, 65, 2; 313-349
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Benthic ostracods from the Early-Middle Frasnian transition in the north-western East European Platform, Russia
Autorzy:
Evdokimova, I O
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/21796.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
benthic ostracod
ostracod
Early-Middle Frasnian
Frasnian
paleontology
East European Platform
Russia
Ostracoda
Main Devonian Field
Opis:
Pronounced changes in benthic ostracod associations in the north−west part of the East European Platform, across the Early–Middle Frasnian (Devonian) transition, track a marine transgression event. More than 80 ostracod species belonging to the Eifelian Mega−Assemblage were recorded. Cavellinidae and Acratiidae generally dominate the Early Frasnian Sargaevo Horizon. Middle Frasnian ostracod associations of the Semiluki Horizon are more diverse and are characterised by different dominant both geographically and stratigraphically, resulting from significant palaeo−basin bottom relief and benthic biotope differentiation. The ostracod associations are indicative of very shallow, well oxygenated semi−restricted epeiric environment, with occasional marine influence, alternating with short periods of open shelf conditions. The relative abundance of ostracod species in the different associations, and faunal diversity indices, show considerable variations throughout the Early–Middle Frasnian, and suggest a less restricted position within an intra−platform setting in the Middle Frasnian, relative to a more restricted ostracod habitat in the Early Frasnian. The succession of Early–Middle Frasnian micro−benthic associations within the Main Devonian Field seems to be of a regional scale, and resulted from a marine regression−transgression couplet, corresponding to eustatic cycles IIb–IIc. This was paired with synsedimentary tectonic subsidence in adjacent areas of the north−east East European Platform, progressively improving marine water circulation in the extremely shallow−water shelf seas.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2006, 51, 4; 773-778
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ordovician ostracods from East Central Iran
Autorzy:
Ghobadi Pour, M.
Williams, M.
Vannier, J.
Meidla, T.
Popov, L.E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/22059.pdf
Data publikacji:
2006
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
geographic setting
Iran
Ordovician
Ostracoda
Shirgesht Formation
brachiopod
geological setting
ostracod
paleontology
trilobite
systematics
ostracod fauna
biogeography
stratigraphy
Opis:
Ordovician ostracods are described for the first time from Iran, enhancing the record of this group from the Lower Palaeozoic of the Middle East. The ostracods occur in the Shirgesht Formation, in the east central part of the country, and comprise Ogmoopsis achaemenid sp. nov., Cerninella aryana sp. nov., Ordovizona amyitisae sp. nov., cf. Aechmina? ventadorni, Vogdesella sp., and podocope taxa tentatively identified as species of Longiscula, Pullvillites, and Rectella. These taxa were hitherto unknown from this region. The ostracod−bearing interval is associated with trilobites (Neseuretinus) and brachiopods (Nicolella) that suggest a late Middle Ordovician age. Although the ostracod fauna is small, it demonstrates biogeographical links at genus−level, and possibly at species−level, with the fauna of the late Middle Ordovician Travesout Formation of western France, which also lay in a peri−Gondwanan palaeogeographical setting. It also suggests the potential use of some ostracods as stratigraphical tools for correlating Ordovician rock successions between Europe and the Middle East.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2006, 51, 3
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The Late Devonian Upper Kellwasser Event and entomozoacean ostracods in the Holy Cross Mountains, Poland
Autorzy:
Olempska, E
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20081.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
ostracod
Polska
entomozoacean ostracod
Ostracoda
Upper Kellwasser Event
paleoenvironment
Famennian
stratigraphy
Frasnian
Late Devonian
Devonian
Entomozoacea
extinction
Holy Cross Mountains
paleontology
Opis:
Late Frasnian–Early Famennian entomozoacean ostracod assemblages from the Płucki section in the Holy Cross Mountains were studied to establish the effect of the “Kellwasser bio−event” on the planktonic biodiversity and faunal content. The composition of ostracod assemblages changes from a moderately diverse (10 species) Entomoprimitia–Richterina– Nehdentomis–Nandania dominated “background” assemblage characterising a pre−event interval, to an Entomoprimitia−assemblage during the event interval, and finally to a Franklinella−dominated post−event assemblage in the Middle Palmatolepis triangularis conodont Zone. The Frasnian–Famennian extinction caused substantial losses among entomozoacean lineages. In the Płucki section it occurred in two closely spaced steps within the Palmatolepis linguiformis conodont Zone. The first step, at the base of the dark cephalopod limestone (Upper Kellwasser Horizon), reduced the abundance and the species diversity of entomozoaceans to only two Entomoprimitia species. The vacant niche was then filled by the new, immigrant species Entomoprimitia (Entomoprimitia) kayseri which is dominant in the Upper Kellwasser interval. All these species were lost at the second step within the Upper Kellwasser Horizon. The entomozoaceans remained virtually absent during a long time interval between the end−Frasnian crisis and the Middle Pa. triangularis Zone. They reappear as new species from refugia lineages (Franklinella, Nehdentomis) and became widespread, indicating favourable ecological conditions. Some 13 species have been identified and assigned to seven genera. Rabienella? lagowiensis sp. nov. is proposed.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2002, 47, 2
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Biodiversity evolution through the Permian-Triassic boundary event: Ostracods from the Bükk Mountains, Hungary
Autorzy:
Forel, M.-B.
Crasquin, S.
Hips, K.
Kershaw, S.
Collin, P.-Y.
Haas, J.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/23146.pdf
Data publikacji:
2013
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
biodiversity
evolution
Permian
Triassic
ostracod
Ostracoda
Bukk Mountains
geological setting
paleontology
systematics
Hungary
Opis:
One of the most complete Permian–Triassic boundary sections located in the Bükk Mountains (Hungary) was sampled for ostracod study. Seventy−six species are recognized, belonging to twenty genera. Fifteen new species are described and figured: Acratia? jeanvannieri Forel sp. nov., Acratia nagyvisnyoensis Forel sp. nov., Bairdia anisongae Forel sp. nov., Bairdia davehornei Forel sp. nov., Callicythere? balvanyseptentrioensis Forel sp. nov., Cytherellina? magyarorsza− gensis Forel sp. nov., Eumiraculum desmaresae Forel sp. nov., Hollinella fengqinglaii Crasquin sp. nov., Hungarella gerennavarensis Crasquin sp. nov., Langdaia bullabalvanyensis Crasquin sp. nov., Liuzhinia venninae Forel sp. nov., Liuzhinia bankutensis Forel sp. nov., Microcheilinella egerensis Forel sp. nov., Reviya praecurukensis Forel sp. nov., Shemonaella? olempskaella Forel sp. nov. One species is renamed: Bairdia baudini Crasquin nom. nov. Comparison of the Bálvány North section with the Meishan section (Zhejiang Province, South China), Global Boundary Stratotype Sec− tion and Point (GSSP) of the Permian–Triassic Boundary (PTB), reveals discrepancies linked to the environmental set− ting and particularly to bathymetry. The stratigraphical distribution of all the species is given and diversity variations are discussed. The Bálvány North section exhibits the lowest extinction rate of all PTB sections studied for ostracods analysis associated with a high level of endemism.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2013, 58, 1
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Early Frasnian ostracods from the Arche quarry (Dinant Synclinorium, Belgium) and the Palmatolepis punctata Isotopic Event
Autorzy:
Casier, J.-G.
Olempska, E.
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/20928.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Paleobiologii PAN
Tematy:
Ostracoda
Early Frasnian
ostracod
Arche quarry
Dinant Synclinorium
Belgium
Palmatolepis punctata
isotopic event
Scrobicula gracilis
Microcheilinella archensis
Bairdia chalonensis
paleoecology
Frasnian
paleontology
Opis:
Ostracods from the Arche quarry at Frasnes are analysed. Twenty−seven species are recognised in the Chalon Member and in the very base of the Arche Member of the Moulin Liénaux Formation. Three new species: Scrobicula gracilis, Microcheilinella archensis, and Bairdia (Rectobairdia) chalonensis, and one subspecies Plagionephrodes laqueus praelaqueus, are proposed. The fauna is in the Favulella lecomptei Zone based on metacopid ostracods and belongs to the Eifelian Mega−Assemblage. Ostracods are indicative of a regressive trend from a moderately deep poorly oxygenated marine environment below fair weather wave base to very shallow well oxygenated and agitated environments. Comparison of the ostracod fauna present in the Arche quarry with faunas described from the Frasnes railway section and from the Lion quarry shows that ostracods did not suffer a crisis during the Palmatolepis punctata Conodont Zone and close to the Early–Middle Frasnian boundary.
Źródło:
Acta Palaeontologica Polonica; 2008, 53, 4
0567-7920
Pojawia się w:
Acta Palaeontologica Polonica
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 19

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies