Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Sroka, Lukasz Tomasz" wg kryterium: Autor


Wyświetlanie 1-3 z 3
Tytuł:
Zachować srebra rodowe. Zezwolenia na wywóz zabytków oraz instrumentów muzycznych za granicę jako źródło do historii Żydów po II wojnie światowej
Autorzy:
Sroka, Łukasz Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/608912.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
Żydzi
emigracja Żydów
powojnie
majątki
wywóz dzieł sztuki
wywóz instrumentów muzycznych
Opis:
Artykuł stanowi owoc prac autora nad wkładem Żydów polskich w budowę niepodległego Izraela. Uwaga czytelnika skierowana została na kwestię ocalałych z Zagłady Żydów, którzy emigrując z Polski, pragnęli zabrać ze sobą zachowane z okresu przedwojennego dobra, na które składały się m.in. zabytki oraz instrumenty muzyczne. Przeprowadzona analiza materiałów źródłowych zachowanych w Archiwum Narodowym w Krakowie pozwala wnioskować, iż po zakończeniu wojny w rękach Żydów znajdowały się już tylko szczątki posiadanych przez nich wcześniej kosztowności. Nadto trafili oni na poważną przeszkodę w postaci długotrwałej i sformalizowanej procedury (związanej także z wymogiem poniesienia opłat), którą należało przeprowadzić, by móc legalnie wywieźć zachowane dobra materialne. Ponieważ po zakończeniu wojny spora część Żydów opuszczała Polskę w pośpiechu, to mamy prawo zakładać, że nie wszyscy spośród nich zdołali lub zechcieli zalegalizować wywóz majątku. Stąd też niektórzy próbowali uczynić to nielegalnie, jeszcze inni możliwie szybko starali się go spieniężyć lub przekazywali go instytucjom kultury.Poddany analizie materiał archiwalny, choć niekompletny i odnoszący się tylko do pojedynczej kwestii (wywozu zabytków oraz instrumentów muzycznych), stanowi bardzo ważne źródło wiedzy na temat sytuacji Żydów polskich w okresie powojennym. Są to archiwalia, które mogą zainteresować nie tylko historyków, lecz także historyków sztuki (choćby z uwagi na bogatą dokumentację techniczną i fotograficzną). To keep the “family silver”. Permits for exportation of antiques and musical instruments as a source to the post-war history of JewsThis article is a fruit of author’s work about the contribution of Polish Jews to creation of independent Israel. The reader’s attention is focused on the issue of Jewish survivors from the Holocaust who emigrated and who wanted to take with them their goods saved from the interwar period, e.g. antiques and musical instruments. An analysis of collected source materials preserved in the National Archives in Krakow, allows to draw the conclusion that after the end of the war, what remained in the hands of Jews, were only remnants of their goods. In addition, they encountered a serious obstacle – a long and formalised procedure (connected with the requirement of charges), which had to be conducted to legally export saved material goods. Many Jews left Poland in a hurry, we can assume that not all of them managed or wanted to legalize the export of the things. Thus, some of them tried to do it illegally or to turn it into cash or give to cultural institutions.The analysed archival material, although incomplete and referring only to a single issue (export of goods and musical instruments), constitutes an important source of information about the situation of Polish Jews in the post-war period. These are the archives which can interest not only historians but also art historians (due to rich technical and photographic documentation).
Źródło:
Dzieje Najnowsze; 2017, 49, 1
0419-8824
Pojawia się w:
Dzieje Najnowsze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stowarzyszenie Humanitarne „Leopolis” we Lwowie (1899–1938). Główne kierunki działalności
Autorzy:
Sroka, Łukasz Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/601967.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
Jews
elites
“B’nei B’rith”
assimilation
Zionism
Żydzi
elity
„B’nei B’rith”
asymilacja
syjonizm
Opis:
The history of the “Leopolis” lodge in Lwów (Lviv, Lemberg, Lemberik) concentrates all the most important processes and phenomena transpiring among the local Jews from the end of the nineteenth century to the early twentieth century. Thanks to the enfranchisement introduced in 1867 numerous Jews (in particular among the assimilated Jewry) enjoyed social promotion and successful professional careers. A considerable number evolved from involvement in the pro-assimilation current to fascination with Zionism. Those who maintained bonds with the Jewish community and felt responsible for its progress made use of a new organizational formula, namely, the Independent Order of B’nai B’rith. This organization, universally known as “B’nai B’rith”, was founded in New York by the German-born émigré Heinrich Jones in 1843. The Order’s objectives included the moral and intellectual elevation of its members. Both the latter and their families could rely on assistance in assorted difficult situations (e.g. illnesses or involuntary financial problems). The statute of the “Leopolis” Humanitarian Society was registered on 5 October 1899 with a rescript issued by the Lwów Governorship, and the foundation meeting took place on 29 October of that year.“Leopolis” was created mainly by representatives of the free professions, the intelligentsia, and entrepreneurs functioning both locally and abroad. The former activity took place in the seat of the lodge and included routine and special-occasion sessions, with debates about crucial problems of the Jews of Lwów and across the world. In addition, the lodge held scientific, popular, and world outlook lectures. The “Leopolis” seat also hosted assorted social and special-occasion events (e.g. celebrations of Hanukkah and Purim). A major part of the work conducted by the Order’s members took place outside the lodge, with mention due to efforts pursued for the sake of the orphaned, the poor, and the ailing as well as material and financial help rendered to these beneficiaries, who included primarily Jews; in certain instances assistance was also provided for the Christians, as exemplified by the new Israelite Hospital erected by members of “Leopolis”. The projects proposed by the organization responded to the material problems faced by the Jews of Lwów at the turn of the nineteenth century. Better familiarity with this issue also facilitates closer insight into the life of the community.
Statut Stowarzyszenia Humanitarnego „Leopolis” zarejestrowano 5 października 1899 r. reskryptem namiestnictwa we Lwowie. Spotkanie założycielskie odbyło się w dniu 29 października tego samego roku. „Leopolis” stanowiło część międzynarodowego Niezależnego Zakonu Synów Przymierza (Independent Order B’nei B’rith), który założył 13 października 1843 r. w Nowym Jorku emigrant pochodzenia niemieckiego Heinrich Jones. Organizacja ta stawiała sobie za cel moralne i umysłowe uszlachetnianie swoich członków. Zarówno oni, jak też członkowie ich rodzin mogli liczyć na pomoc Zakonu w sytuacjach trudnych (np. podczas chorób, niezawinionych kłopotów finansowych).„Leopolis” tworzyli głównie reprezentanci wolnych zawodów, inteligenci i przedsiębiorcy. Ich działalność miała charakter wewnętrzny i zewnętrzny. Ta pierwsza rozstrzygała się w siedzibie loży. Należą do niej rutynowe oraz uroczyste posiedzenia, podczas których debatowano o kluczowych sprawach Żydów we Lwowie i na świecie. Oprócz tego wygłaszano odczyty naukowe, popularno-naukowe, refleksyjne i poglądowe. W lokalu „Leopolis” urządzano również zabawy towarzyskie i świąteczne (np. z okazji świąt chanuki i purim). Gros aktywności członków Zakonu objawiało się jednak poza dosłownie rozumianą lożą. Wymienić trzeba przede wszystkim prace na rzecz sierot, biednych, chorych oraz udzielane im wsparcie materialne i finansowe. Odbiorcami tej pomocy byli przede wszystkim Żydzi. W niektórych wypadkach pomoc otrzymywali również chrześcijanie, przykładem tego jest wybudowany przez członków „Leopolis” nowy Szpital Izraelicki, gdzie przyjmowano ich na leczenie. Wykonywane przez tę organizację projekty stanowiły odpowiedź na realne potrzeby Żydów lwowskich u schyłku XIX i na początku XX w. Lepsze poznanie tego zagadnienia to także wgląd w życie wewnętrzne tej społeczności.
Źródło:
Kwartalnik Historyczny; 2016, 123, 1
0023-5903
Pojawia się w:
Kwartalnik Historyczny
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Pierwsza lekcja hebrajskiego. Transgresja tożsamościowa Żydów polskich od końca XIX do połowy XX wieku
First Hebrew Lesson. The Identity Transgression of Polish Jews from the Late Nineteenth to the Mid-Twentieth Century
Autorzy:
Sroka, Łukasz Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2233828.pdf
Data publikacji:
2023
Wydawca:
Polska Akademia Nauk. Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN w Warszawie
Tematy:
język hebrajski
język jidysz
Żydzi
Polska
Izrael
transgresja
tożsamość
Hebrew
Yiddish
Jews
Polska
Israel
transgression
identity
Opis:
Pod koniec XIX w. narodził się ruch syjonistyczny, który postulował odbudowę siedziby narodowej Żydów. W synergii z rozwojem idei syjonistycznej i odbudową państwowości żydowskiej znajdował się proces przywrócenia języka hebrajskiego do codziennego użytku. Hebrajski stał się bramą do Izraela. Pierwsza lekcja hebrajskiego uruchamiała proces inicjacji do nowej kultury. Przysposobieniu języka hebrajskiego towarzyszyła transgresja tożsamościowa, która skutkowała przekroczeniem wielu granic wyznaczanych wcześniej przez powiązane z językami diaspory normy kulturowe. Proces ten nie zawsze był szybki i jednoznaczny. Nierzadko towarzyszył mu stan zawieszenia pomiędzy dawnym i nowym stylem życia, przyzwyczajeniami i wymogami towarzyszącymi aklimatyzacji do nowych warunków życia w Izraelu.
The Zionist movement, born at the end of the nineteenth century, called for the establishment of an independent state for the Jews. The development of the Zionist idea and the restoration of Jewish statehood was accompanied by restoring Hebrew into a language of daily use. Hebrew became the gateway to Israel. The first Hebrew lesson triggered the process of initiation into the new culture. The adoption of Hebrew was accompanied by an identity transgression that crossed many boundaries set by cultural norms associated with Diaspora languages. This process was not always quick and unambiguous. It was not infrequently accompanied by a state of limbo between old and new lifestyles, habits and requirements accompanying acclimatization to new living conditions in Israel.
Źródło:
Dzieje Najnowsze; 2022, 54, 4; 85-108
0419-8824
Pojawia się w:
Dzieje Najnowsze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-3 z 3

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies