Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "drugs." wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 33
Tytuł:
Zaburzenia wydzielania prolaktyny w trakcie stosowania leków psychotropowych innych niż leki przeciwpsychotyczne
Disturbances of prolactin secreting during treatment with psychotropic drugs other than antipsychotics
Autorzy:
Barszcz, Zbigniew
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945566.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antidepressant drugs
benzodiazepins
benzodiazepiny
hiperprolaktynemia
hyperprolactinaemia
leki normotymiczne
leki przeciwdepresyjne
normothymic drugs
prolactin
prolaktyna
Opis:
The aim of this paper is to present current views on disorders of pituitary prolactin secretion during treatment with psychotropic drugs other than antipsychotic preparations. This issue was hitherto only rarely addressed to in the literature. While association between prolactin secretion and use of antipsychotic drugs was the subject of several methodologically correct studies, our knowledge on correlations of prolactin secretion disorders and administration of antidepressants, normothymics or sedatives stems mainly from studies encompassing small groups of patients or from anecdotal case reports. Modest number of publications concerning this issue may indicate that this problem either rarely occurs in everyday clinical practice or is inadequately diagnosed by clinicians and investigators. It appears, that psychotropic drugs other than antipsychotics rarely cause significant disorders of prolactin secretion and rarely lead to clinically significant hyperprolactinaemia. However, administration of many antidepressants (both tricyclic antidepressant and selective inhibitors of reuptake of serotonin) and some benzodiazepins, may induce increased pituitary prolactin secretion, which may result in clinical signs of hyperprolactinaemia. Few published studies indicate that normothymic drugs not only do not cause hyperprolactinaemia, but may even decrease its secretion.
Celem pracy jest przedstawienie wiedzy na temat zaburzeń wydzielania prolaktyny przez przysadkę w trakcie stosowania leków psychotropowych innych niż leki przeciwpsychotyczne. Kwestia ta była dotychczas bardzo rzadko opisywana w literaturze. O ile związki między wydzielaniem prolaktyny a stosowaniem leków przeciwpsychotycznych były przedmiotem licznych metodologicznie poprawnych badań, o tyle wiedza na temat związków między zaburzeniami wydzielania prolaktyny a stosowaniem leków przeciwdepresyjnych, normotymicznych czy uspokajających pochodzi przede wszystkim z badań prowadzonych na niewielkich grupach pacjentów lub z opisów pojedynczych przypadków. Niewielka liczba publikacji na ten temat może świadczyć o tym, że jest to problem rzadko spotykany w codziennej praktyce lekarskiej lub niedostatecznie rozpoznawany przez lekarzy i badaczy. Wydaje się, że leki psychotropowe inne niż leki przeciwpsychotyczne rzadko są przyczyną istotnych zaburzeń wydzielania prolaktyny, rzadko też powodują istotną klinicznie hiperprolaktynemię. Jednak w trakcie stosowania wielu leków przeciwdepresyjnych (zarówno z grupy trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, jak i z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny) oraz niektórych benzodiazepin może dochodzić do zwiększania wydzielania PRL przez przysadkę, co może manifestować się objawami klinicznymi hiperprolaktynemii. Z opublikowanych, choć nielicznych badań wynika, że leki normotymiczne nie powodują hiperprolaktynemii, przeciwnie – w trakcie ich stosowania może dochodzić do zmniejszania wydzielania prolaktyny.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2007, 7, 2; 103-107
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Severe atopic dermatitis in children: therapeutic dilemmas
Atopowe zapalenie skóry o ciężkim przebiegu u dzieci: dylematy terapeutyczne
Autorzy:
Lis-Święty, Anna
Milewska-Wróbel, Dorota
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034806.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
adherence
atopic dermatitis
immunosuppressive drugs
therapy
Opis:
Atopic dermatitis is the most common skin disorder diagnosed in early childhood. Some children do not experience a relief of symptoms as they get older, and severe atopic dermatitis may develop, with manifestations including widespread skin lesions and unremitting itching. The disease is both physically and emotionally disabling, and significantly compromises the patient’s quality of life. Indications to intensify therapy include resistance to topical treatment and multidrug resistance. However, in many cases non-adherence to the treatment regimen, including inadequate skin care techniques, contribute to the development of severe or refractory atopic dermatitis. Persistent eczematous lesions may be a result of exacerbating environmental factors, secondary infection, and hypersensitivity reactions to topical treatments or other allergens. Wet-wrap treatment with topical corticosteroids, narrow-band UVB phototherapy and systemic immunosuppressive drugs, such as cyclosporine A, methotrexate, mycophenolate mofetil and azathioprine, are recommended for the treatment of severe atopic dermatitis in children. However, there are no evidence-based guidelines for using these agents. Systemic corticosteroids should be avoided, but they can be used for a short period of time for the immediate relief of acute flares before introducing other therapies. Patients need a holistic approach including education and modern biopsychosocial techniques. Paediatric studies are currently under way to test the safety and tolerability of dupilumab which was approved by the US Food and Drug Administration in 2017 for the treatment of adults with moderate-to-severe atopic dermatitis.
Atopowe zapalenie skóry jest najczęstszym schorzeniem skóry rozpoznawanym we wczesnym dzieciństwie. U części dzieci objawy nie łagodnieją w miarę dorastania, lecz rozwija się atopowe zapalenie skóry o ciężkim przebiegu z uogólnionymi zmianami skórnymi, uporczywym świądem; choroba przyczynia się do cierpienia fizycznego i psychicznego, znacząco pogarszając jakość życia. Sygnałem do intensyfikacji terapii powinna być oporność na leczenie zewnętrzne i wielolekowość. Jednak w wielu przypadkach przyczyną ciężkiego i opornego na terapię atopowego zapalenia skóry jest niedostosowanie się do zaleceń terapeutycznych (non-adherence), w tym nieprawidłowa pielęgnacja skóry. Uporczywość zmian wypryskowych może być także skutkiem narażenia na środowiskowe czynniki drażniące, wtórnej infekcji, reakcji nadwrażliwości na leki zewnętrzne czy inne alergeny. W ciężkim atopowym zapaleniu skóry u dzieci zaleca się stosowanie mokrych opatrunków z kortykosteroidami miejscowymi, fototerapii światłem wąskopasmowym UVB, ogólnoustrojowych leków immunosupresyjnych, takich jak cyklosporyna A, metotreksat, mykofenolan mofetylu i azatiopryna. Brak jest wytycznych opartych na dowodach naukowych dotyczących leczenia tymi lekami. Należy unikać kortykosteroidów ogólnych, ale można zastosować krótkotrwałą terapię w celu szybkiego opanowania dużych zaostrzeń przed wdrożeniem innych form leczenia. Pacjenci wymagają podejścia holistycznego, obejmującego edukację i stosowanie nowoczesnych technik biopsychospołecznych. W populacji pediatrycznej obecnie prowadzone są badania kliniczne oceniające bezpieczeństwo i tolerancję dupilumabu, leku biologicznego zaaprobowanego w 2017 roku przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków w leczeniu umiarkowanego i ciężkiego atopowego zapalenia skóry u dorosłych.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 4; 376-380
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
The analysis of admissions to the Emergency Department of the Psychiatric Hospital in Bielsko-Biała connected with psychotic disorders induced by psychoactive drug use
Analiza zgłoszeń do Izby Przyjęć Szpitala Psychiatrycznego w Bielsku-Białej związanych z zaburzeniami psychotycznymi wynikającymi z używania substancji psychoaktywnych
Autorzy:
Kaizer-Będkowska, Magdalena Joanna
Kucia, Krzysztof Artur
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942012.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
designer drugs
novel psychoactive substances
psychotic disorders
Opis:
Background: The recreational use of psychoactive substances has become quite popular nowadays, yet there a sufficient body of data about psychotic disorders associated with toxicity of these substances is still lacking. The purpose of this article is description of the psychotic disorders among individuals checking into the Admissions Department in one of the psychiatric hospitals in Bielsko-Biała during a period of seven years. Material and methods: A retrospective analysis of cases attended to by the Emergency Department of the Psychiatric Hospital, admitted to the Psychiatric Ward in Bielsko-Biała, and diagnosed with mental and behavioural disorders due to drug use and use of other psychoactive substances between January 2010 and December 2016. The exclusion criterion was prior or concurrent diagnosis of psychotic disorders secondary to a psychiatric condition. For the data analysis, descriptive statistics was used. For the statistical calculations, a freeware spreadsheet software was used. Results: During the period covered by the study there were 5,769 hospitalisations in total, out of which 156 were cases of psychotic disorders induced by the use of psychoactive substances. An average patient was a 26-year-old man, with lower education, unemployed, and single. Alcohol co-ingestion was reported in almost one-third of the cases. As regards the mental state, the most frequently reported symptoms were: delusions (63.5%), hallucinations (50%), suicidal thoughts (14.1%) and considerable psychomotor agitation (31.4%). In 60.2% of cases, aggressive behaviour was reported. Conclusions: Most hospitalisations were connected with symptoms such as delusions and hallucinations. The patients’ aggressive behaviour posing danger to others was the major problem. The substance used by the patients often remained unidentified.
Wstęp: Choć używanie substancji psychoaktywnych jest w dzisiejszych czasach coraz bardziej popularne, wciąż nie ma zbyt wielu danych na temat zaburzeń psychotycznych związanych z toksycznością tych substancji. Celem niniejszego artykułu jest opis zaburzeń psychotycznych wśród pacjentów zgłaszających się na Izbę Przyjęć jednego ze szpitali psychiatrycznych w Bielsku-Białej w okresie siedmiu lat. Materiał i metody: Retrospektywna analiza przypadków osób, które w okresie od stycznia 2010 do grudnia 2016 roku zgłosiły się do Oddziału Ratunkowego i zostały przyjęte na Oddział Psychiatryczny w Bielsku-Białej z rozpoznaniem zaburzeń psychicznych i zaburzenia zachowania spowodowanych naprzemiennym przyjmowaniem środków psychoaktywnych. Kryterium wykluczającym było wcześniejsze lub jednoczesne rozpoznanie zaburzeń psychotycznych na podłożu choroby psychicznej. Do analizy danych użyto statystyki opisowej, do wykonywania obliczeń statystycznych – bezpłatnego oprogramowania arkusza kalkulacyjnego. Wyniki: W badanym okresie było 5769  hospitalizacji, przyczynę 156 stanowiły zaburzenia psychotyczne związane z przyjmowaniem substancji psychoaktywnych. Przeciętny pacjent był 26-letnim mężczyzną z wykształceniem niższym, bezrobotnym i samotnym. W prawie jednej trzeciej przypadków odnotowano dodatkowo nadużywanie alkoholu. W odniesieniu do stanu psychicznego najczęściej zgłaszanymi objawami były: urojenia (63,5%), omamy (50%), myśli samobójcze (14,1%), znaczne pobudzenie psychoruchowe (31,4%). W 60,2% przypadków odnotowano agresywne zachowania. Wnioski: Większość hospitalizacji wiązała się z takimi objawami, jak urojenia i halucynacje. Poważnym problemem było agresywne zachowanie pacjentów stanowiące zagrożenie dla innych. Stosowanej substancji często nie udało się zidentyfikować.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 2; 160-165
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Psychiatric adverse effects of chloroquine
Psychiatryczne działania niepożądane chlorochiny
Autorzy:
Bogaczewicz, Anna
Sobów, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941276.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
adverse effects
antimalarial drugs
chloroquine
mental disorders
side effects
Opis:
Chloroquine is a prototype antimalarial drug, widely used in several branches of medicine. Antimalarial drugs are used in the treatment of various dermatological, immunological, rheumatological and infectious diseases. Examples of off-labelled indications for chloroquine analogues use include dermatomyositis, sarcoidosis, polymorphous light eruption, disseminated granuloma annulare and porfiria cutanea tarda. There is a relatively small number of adverse effects related to chloroquine analogues used in standard doses, such as gastrointestinal disturbances, headaches, skin reactions, hypotension, convulsions, extrapyramidal symptoms and visual disturbances. Psychiatric side effects of chloroquine seem to be rare, but may manifest in a wide range of symptoms, such as confusion, disorientation, ideas of persecution, agitation, outbursts of violence, loss of interest, feeling sad, suicidal ideas and impaired insight. There is also a report of a manic episode with psychotic features in the course of bipolar disorder, and another case report of persecutory delusions, anxiety, derealisation and visual illusions triggered by chloroquine. The duration of psychiatric symptoms usually ranges from one to two weeks, and symptoms usually disappear within several days following cessation of chloroquine usage and starting psychiatric treatment where indicated. This article reviews the case studies of patients diagnosed with mental disorders resulting from the use of chloroquine, and discusses the management in such cases.
Chlorochina jest prototypowym lekiem przeciwmalarycznym, szeroko stosowanym w kilku gałęziach medycyny. Leki przeciwmalaryczne wykorzystuje się w leczeniu różnych chorób dermatologicznych, immunologicznych, reumatologicznych i chorób zakaźnych. Przykłady pozarejestracyjnych wskazań użycia analogów chlorochiny obejmują zapalenie skórno- -mięśniowe, sarkoidozę, wielopostaciowe osutki świetlne, rozsiany ziarniniak obrączkowaty i porfirię skórną późną. W standardowych dawkach chlorochina powoduje stosunkowo niewielką liczbę działań niepożądanych, takich jak zaburzenia żołądkowo-jelitowe, bóle głowy, reakcje skórne, obniżone ciśnienie, drgawki, objawy pozapiramidowe i zaburzenia widzenia. Wydaje się, iż psychiatryczne objawy niepożądane chlorochiny występują rzadko, ale w szerokim zakresie możliwości – od splątania, dezorientacji, urojeń prześladowczych, pobudzenia i zachowań agresywnych po utratę zainteresowań, uczucie smutku, myśli samobójcze oraz zaburzenie wglądu. Istnieje również doniesienie, w którym opisuje się epizod manii z cechami psychotycznymi w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej, a także opis przypadku z urojeniami prześladowczymi, niepokojem, derealizacją i iluzjami wzrokowymi wywołanymi zastosowaniem chlorochiny. Czas trwania objawów psychiatrycznych zazwyczaj zawiera się w przedziale od jednego do dwóch tygodni, a objawy zazwyczaj ustępują w ciągu kilku dni po zaprzestaniu przyjmowania chlorochiny oraz po włączeniu leczenia psychiatrycznego, jeżeli istnieją do tego wskazania. W artykule przedstawiono opisy przypadków pacjentów z rozpoznaniem zaburzeń psychicznych wynikających z zastosowania chlorochiny, a także przedstawiono zastosowane postępowanie w takich przypadkach.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 2; 111-114
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Termoterapia z użyciem magnetycznych nanocząstek
Application of magnetic nanoparticles in thermotherapy. A review
Autorzy:
Jurczyk, Mieczysława
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030975.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
drugs
hyperthermia
nanoparticles
nanotechnology
oncologic therapy
hipertermia
lek
nanocząstki
nanotechnologia
terapia nowotworowa
Opis:
Nanoscale magnetic materials may have several potential applications in the biomedical area. An example thereof are superparamagnetic iron oxide nanoparticles, which, due to large own surface and ability to interact with various tissues, are used to detect and analyze biological molecules, in targeted drug delivery, for contrast enhancement in magnetic resonance imaging studies and, last but not least, in therapeutic hyperthermia. When used for medical purposes, magnetic nanoparticles often require coating with a biocompatible polymer, preventing its detection by the immune system, encapsulation by plasma proteins and excretion, while at the same time facilitating binding with organic complexes, which subsequently may accumulate in definite pathological foci. Widespread use of magnetic nanoparticles is associated with heat generation. When placed within neoplastic tissue and exposed to alternating external magnetic field, magnetic nanoparticles generate a local heating effect. Local elevation of tissue temperature has a potent cytostatic effect mediated by denaturation of proteins and destruction of intracellular structures, leading to reduction of tumor mass. Temperature obtained within the tumor depends on properties of magnetic nanoparticles used and parameters of external magnetic field applied, i.e. amplitude and frequency of field oscillations. This physical phenomenon results in direct destruction of tumor cells. Furthermore, local elevation of body temperature contributes to enhanced effectiveness of chemo- and radiotherapy. The paper is a review of current applications of superparamagnetic metal nanoparticles in oncology.
Nanomateriały magnetyczne mogą znaleźć szerokie zastosowanie zarówno w naukach biologicznych, jak i medycznych. Przykładem takich materiałów są superparamagnetyczne nanocząstki żelaza, które z uwagi na dużą powierzchnię właściwą i możliwość oddziaływania z różnymi tkankami są stosowane między innymi w detekcji i analizie biocząsteczek, docelowym transporcie leków, poprawie kontrastu przy badaniach metodą rezonansu magnetycznego i hipertermii. Do zastosowań medycznych nanocząstki magnetyczne wymagają często pokrycia biokompatybilnym polimerem, który z jednej strony ekranuje cząstkę przed układem immunologicznym, uniemożliwiając otoczenie jej białkami plazmy i usunięcie z organizmu, z drugiej zaś ułatwia wiązanie innych kompleksów organicznych, które mogą być transportowane do określonych obszarów patologicznych. Szerokie zastosowanie medyczne magnetycznych nanocząstek jest związane z efektem generowania ciepła. Jeżeli nanocząstki magnetyczne zostaną umiejscowione w zmienionym nowotworowo obszarze ciała, to w obecności zmiennego zewnętrznego pola magnetycznego można uzyskać efekt cieplny. Uśmiercając komórki nowotworowe i niszcząc białka oraz struktury wewnątrzkomórkowe wygenerowaną w tych miejscach wysoką temperaturą, możemy powodować zmniejszenie się guza. Wysokość uzyskanego przez nas poziomu temperatury w guzie nowotworowym zależy od właściwości użytych magnetycznych nanocząstek oraz od parametrów przyłożonego zmiennego pola magnetycznego (amplituda, częstotliwość). To zjawisko fizyczne wykorzystuje się do bezpośredniego niszczenia komórek nowotworowych. Dodatkowo wzrost temperatury obszaru ciała chorego zwiększa efektywność zastosowanej chemio- lub radioterapii. W pracy zaprezentowano przegląd zastosowania superparamagnetycznych cząsteczek metali w terapii nowotworowej.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2010, 8, 2; 82-89
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Termoterapia z użyciem magnetycznych nanocząstek
Application of magnetic nanoparticles in thermotherapy. A review
Autorzy:
Jurczyk, Mieczysława
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030978.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
drugs
hyperthermia
nanoparticles
nanotechnology
oncologic therapy
hipertermia
lek
nanocząstki
nanotechnologia
terapia nowotworowa
Opis:
Nanoscale magnetic materials may have several potential applications in the biomedical area. An example thereof are superparamagnetic iron oxide nanoparticles, which, due to large own surface and ability to interact with various tissues, are used to detect and analyze biological molecules, in targeted drug delivery, for contrast enhancement in magnetic resonance imaging studies and, last but not least, in therapeutic hyperthermia. When used for medical purposes, magnetic nanoparticles often require coating with a biocompatible polymer, preventing its detection by the immune system, encapsulation by plasma proteins and excretion, while at the same time facilitating binding with organic complexes, which subsequently may accumulate in definite pathological foci. Widespread use of magnetic nanoparticles is associated with heat generation. When placed within neoplastic tissue and exposed to alternating external magnetic field, magnetic nanoparticles generate a local heating effect. Local elevation of tissue temperature has a potent cytostatic effect mediated by denaturation of proteins and destruction of intracellular structures, leading to reduction of tumor mass. Temperature obtained within the tumor depends on properties of magnetic nanoparticles used and parameters of external magnetic field applied, i.e. amplitude and frequency of field oscillations. This physical phenomenon results in direct destruction of tumor cells. Furthermore, local elevation of body temperature contributes to enhanced effectiveness of chemo- and radiotherapy. The paper is a review of current applications of superparamagnetic metal nanoparticles in oncology.
Nanomateriały magnetyczne mogą znaleźć szerokie zastosowanie zarówno w naukach biologicznych, jak i medycznych. Przykładem takich materiałów są superparamagnetyczne nanocząstki żelaza, które z uwagi na dużą powierzchnię właściwą i możliwość oddziaływania z różnymi tkankami są stosowane między innymi w detekcji i analizie biocząsteczek, docelowym transporcie leków, poprawie kontrastu przy badaniach metodą rezonansu magnetycznego i hipertermii. Do zastosowań medycznych nanocząstki magnetyczne wymagają często pokrycia biokompatybilnym polimerem, który z jednej strony ekranuje cząstkę przed układem immunologicznym, uniemożliwiając otoczenie jej białkami plazmy i usunięcie z organizmu, z drugiej zaś ułatwia wiązanie innych kompleksów organicznych, które mogą być transportowane do określonych obszarów patologicznych. Szerokie zastosowanie medyczne magnetycznych nanocząstek jest związane z efektem generowania ciepła. Jeżeli nanocząstki magnetyczne zostaną umiejscowione w zmienionym nowotworowo obszarze ciała, to w obecności zmiennego zewnętrznego pola magnetycznego można uzyskać efekt cieplny. Uśmiercając komórki nowotworowe i niszcząc białka oraz struktury wewnątrzkomórkowe wygenerowaną w tych miejscach wysoką temperaturą, możemy powodować zmniejszenie się guza. Wysokość uzyskanego przez nas poziomu temperatury w guzie nowotworowym zależy od właściwości użytych magnetycznych nanocząstek oraz od parametrów przyłożonego zmiennego pola magnetycznego (amplituda, częstotliwość). To zjawisko fizyczne wykorzystuje się do bezpośredniego niszczenia komórek nowotworowych. Dodatkowo wzrost temperatury obszaru ciała chorego zwiększa efektywność zastosowanej chemio- lub radioterapii. W pracy zaprezentowano przegląd zastosowania superparamagnetycznych cząsteczek metali w terapii nowotworowej.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2010, 8, 2; 82-89
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Termoterapia z użyciem magnetycznych nanocząstek
Application of magnetic nanoparticles in thermotherapy. A review
Autorzy:
Jurczyk, Mieczysława
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030977.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
drugs
hyperthermia
nanoparticles
nanotechnology
oncologic therapy
hipertermia
lek
nanocząstki
nanotechnologia
terapia nowotworowa
Opis:
Nanoscale magnetic materials may have several potential applications in the biomedical area. An example thereof are superparamagnetic iron oxide nanoparticles, which, due to large own surface and ability to interact with various tissues, are used to detect and analyze biological molecules, in targeted drug delivery, for contrast enhancement in magnetic resonance imaging studies and, last but not least, in therapeutic hyperthermia. When used for medical purposes, magnetic nanoparticles often require coating with a biocompatible polymer, preventing its detection by the immune system, encapsulation by plasma proteins and excretion, while at the same time facilitating binding with organic complexes, which subsequently may accumulate in definite pathological foci. Widespread use of magnetic nanoparticles is associated with heat generation. When placed within neoplastic tissue and exposed to alternating external magnetic field, magnetic nanoparticles generate a local heating effect. Local elevation of tissue temperature has a potent cytostatic effect mediated by denaturation of proteins and destruction of intracellular structures, leading to reduction of tumor mass. Temperature obtained within the tumor depends on properties of magnetic nanoparticles used and parameters of external magnetic field applied, i.e. amplitude and frequency of field oscillations. This physical phenomenon results in direct destruction of tumor cells. Furthermore, local elevation of body temperature contributes to enhanced effectiveness of chemo- and radiotherapy. The paper is a review of current applications of superparamagnetic metal nanoparticles in oncology.
Nanomateriały magnetyczne mogą znaleźć szerokie zastosowanie zarówno w naukach biologicznych, jak i medycznych. Przykładem takich materiałów są superparamagnetyczne nanocząstki żelaza, które z uwagi na dużą powierzchnię właściwą i możliwość oddziaływania z różnymi tkankami są stosowane między innymi w detekcji i analizie biocząsteczek, docelowym transporcie leków, poprawie kontrastu przy badaniach metodą rezonansu magnetycznego i hipertermii. Do zastosowań medycznych nanocząstki magnetyczne wymagają często pokrycia biokompatybilnym polimerem, który z jednej strony ekranuje cząstkę przed układem immunologicznym, uniemożliwiając otoczenie jej białkami plazmy i usunięcie z organizmu, z drugiej zaś ułatwia wiązanie innych kompleksów organicznych, które mogą być transportowane do określonych obszarów patologicznych. Szerokie zastosowanie medyczne magnetycznych nanocząstek jest związane z efektem generowania ciepła. Jeżeli nanocząstki magnetyczne zostaną umiejscowione w zmienionym nowotworowo obszarze ciała, to w obecności zmiennego zewnętrznego pola magnetycznego można uzyskać efekt cieplny. Uśmiercając komórki nowotworowe i niszcząc białka oraz struktury wewnątrzkomórkowe wygenerowaną w tych miejscach wysoką temperaturą, możemy powodować zmniejszenie się guza. Wysokość uzyskanego przez nas poziomu temperatury w guzie nowotworowym zależy od właściwości użytych magnetycznych nanocząstek oraz od parametrów przyłożonego zmiennego pola magnetycznego (amplituda, częstotliwość). To zjawisko fizyczne wykorzystuje się do bezpośredniego niszczenia komórek nowotworowych. Dodatkowo wzrost temperatury obszaru ciała chorego zwiększa efektywność zastosowanej chemio- lub radioterapii. W pracy zaprezentowano przegląd zastosowania superparamagnetycznych cząsteczek metali w terapii nowotworowej.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2010, 8, 2; 82-89
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Znaczenie stężenia homocysteiny u chorych na padaczkę
Value of homocysteine concentration in epilepsy patients
Autorzy:
Kierkus-Dłużyńska, Karina
Klimek, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1058064.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
anticonvulsant drugs
epilepsy
homocysteine
hyperhomocysteinemia
metabolism
padaczka
homocysteina
leki przeciwpadaczkowe
hiperhomocysteinemia
metabolizm
Opis:
Epilepsy is usually a chronic disease. It often starts in childhood and sometimes taking anticonvulsant drugs lasts for a whole life. In the last decade the attention was paid on the role of homocysteine in pathogenesis of some neurological diseases. First it was proven that homocysteine high level is a risk factor for ischaemic heart disease, vascular diseases of brain (especially ischaemic stroke), also Parkinson disease, migraine and others. It was also found that patients taking anticonvulsant drugs have higher homocysteine level. It is thought that higher homocysteine level might be connected with taking epileptic drugs, which are the inducers of cytochrome P450. The aim of the study was to measure the plasma homocysteine level at 112 patients with cryptogenic epilepsy. The exclusion criteria were symptomatic epilepsy, diseases of thyroid, renum, liver, vascular diseases of brain. The level of homocysteine in serum was measured by using fluorescence polarization immunoassay method. We also measured the level of vitamin B12 and folic acid. Mean homocysteine level was significantly higher in studied group than in control one, there was not found such a difference as far as folic acid and vitamin B12. Patients on polytherapy had significantly higher level of homocysteine than control group and patients after the first epileptic seizure. The level of folic acid was lower in patients on polytherapy than in controls, there was no such a difference in vitamin B12.
Padaczka jest chorobą z reguły przewlekłą. Często rozpoczyna się w dzieciństwie, a niekiedy przyjmowanie leków trwa całe życie. W ostatniej dekadzie zwrócono uwagę na rolę i znaczenie homocysteiny w patogenezie niektórych jednostek neurologicznych. Najpierw udowodniono, że jej podwyższony poziom ma udział w patogenezie choroby niedokrwiennej serca, a następnie w chorobach naczyniowych mózgu, głównie w udarach niedokrwiennych, ponadto w chorobie Parkinsona, migrenie i innych. Odnotowano także, iż u chorych z padaczką pozostających na leczeniu poziom homocysteiny jest podwyższony. Uważa się, że może to być związane z przyjmowaniem leków indukujących cytochrom P450. Celem niniejszej pracy było oznaczenie poziomu homocysteiny u 112 pacjentów z padaczką skrytopochodną. Kryteria wykluczające stanowiły padaczka objawowa, towarzyszące choroby tarczycy, nerek, wątroby, naczyniowe choroby mózgu. Poziom homocysteiny w surowicy oznaczano metodą immunologicznej fluorescencyjnej polaryzacji. Oznaczaliśmy również poziom kwasu foliowego i witaminy B12. Średnie stężenie homocysteiny w grupie badanej było wyższe niż w grupie kontrolnej, nie odnotowano takich różnic dla kwasu foliowego i witaminy B12. W grupie naszych pacjentów pozostających na politerapii poziom homocysteiny był istotnie statystycznie wyższy w porównaniu z grupą kontrolną i pacjentów po pierwszym w życiu napadzie padaczkowym. Poziom kwasu foliowego był niższy u chorych, u których stosowano politerapię, w porównaniu z grupą kontrolną, różnicy takiej nie odnotowano, jeżeli chodzi o poziom witaminy B12.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2010, 10, 1; 31-36
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dopalacze – nowe zagrożenie zdrowia młodzieży
Smart drugs – a new threat to the adolescents’ health
Autorzy:
Kierus, Karolina
Nawrocka, Beata
Białokoz-Kalinowska, Irena
Piotrowska-Jastrzębska, Janina Danuta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030999.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
Internet
hallucinogens
poisoning
psychoactive substances
smart drugs
dopalacze
substancje psychoaktywne
halucynogeny
internet
zatrucie
Opis:
Smart drugs haven’t disappeared from Polish market and from young people’s live despite of becoming illegal in 2010. Today, the Internet offers to the teenagers at east eight Polish-language e-shops with cheap handling and shipping to Poland. Composition of the smart drugs is not fully recognized, because is constant changing. In offer we can find it as drought plants (such as Spice), tablets (party pills), powders. It is selling as a collectibles, not for human consumption. Smart drugs include both synthetic chemicals and powdered seeds or drought plants known as a strong psychostimulants or hallucinogens. It imitates the effect of taking popular drugs as marijuana, opium, amphetamine or ecstasy. Like other psychostimulants can cause addiction with long-term use, or can leads to experiment with “hard drugs”. In addition to stimulating, relaxing, hallucinogenic activities, smart drugs cause many side effects from both groups of mental and serious somatic disorders, can leads to serious disturbances of consciousness, arrhythmias or respiratory distress. The clinical diagnosis is based on clinical symptoms and information of the unknown substance ingestion. Due to the lack of specific antidotes, the treatment is only symptomatic and supportive virtual functions. The psychological or psychiatric consultation is often needed.
Pomimo nowelizacji Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dopalacze nie zniknęły całkowicie z polskiego rynku i życia młodzieży, gdyż nadal dostępne są w sprzedaży wysyłkowej. Obecnie Internet proponuje młodemu człowiekowi przynajmniej osiem polskojęzycznych stron e-sklepów, oferujących tanią wysyłkę zamówionych towarów do Polski. Skład dopalaczy nie jest w pełni poznany, gdyż podlega stałej ewolucji. Postać, pod jaką występują, to najczęściej susze roślinne (typu Spice), tabletki (party pills), proszki, sprzedawane jako produkty kolekcjonerskie, nienadające się do spożycia przez ludzi. Zażywanie ich polega na paleniu w skrętach, lufkach, fajkach wodnych, przyjmowaniu doustnym oraz w inhalacjach donosowych. Zawierają one zarówno syntetyczne substancje chemiczne, jak i susze bądź sproszkowane nasiona roślin znanych z silnych działań psychostymulujących czy halucynogennych. Efekt działania dopalaczy imituje skutki zażycia popularnych narkotyków, takich jak: marihuana, opium, amfetamina czy ecstasy. Przy długotrwałym stosowaniu dopalacze, podobnie jak inne środki psychostymulujące, mogą powodować uzależnienie, a także być wstępem do eksperymentowania z tzw. twardymi narkotykami. Oprócz działań pobudzających, relaksujących, halucynogennych czy empatogennych powodują wiele działań niepożądanych zarówno z grupy zaburzeń psychicznych, jak też istotnych zaburzeń somatycznych, prowadzących nawet do poważnych zaburzeń świadomości, zaburzeń oddychania czy napadów drgawkowych bezpośrednio zagrażających życiu. Rozpoznanie kliniczne zatrucia dopalaczami ustala się na podstawie objawów klinicznych oraz wywiadu wskazującego na zażycie nieznanej substancji. Z uwagi na brak swoistych odtrutek leczenie pozostaje jedynie objawowe, ma podtrzymywać podstawowe czynności życiowe. Wskazane jest przeprowadzenie konsultacji psychologicznej i/lub psychiatrycznej, a w uzasadnionych przypadkach skierowanie na leczenie odwykowe.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 4; 356-360
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Redukcja objawów klinicznych hiperprolaktynemii oraz zmiana stężeń prolaktyny w trakcie jednoczesnego przyjmowania leków psychotropowych, w tym leków przeciwpsychotycznych, i bromokryptyny
Co-medication with psychotropic drugs, including antipsychotic drugs, and bromocriptine: changes in clinical signs of hyperprolactinaemia and prolactin level
Autorzy:
Barszcz, Zbigniew
Mucha, Sławomir
Rabe-Jabłońska, Jolanta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945557.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
bromocriptine
dysmenorrhoea
galactorrhoea
hiperprolaktynemia
hyperprolactinaemia
leczenie bromokryptyną
leki psychotropowe
mlekotok
psychotropic drugs
zaburzenia miesiączkowania
Opis:
The aim of this study was to assess changes in clinical symptoms of hyperprolactinaemia and serum prolactin level in female patients treated concomitantly with psychotropic drugs (including antipsychotics) and bromocriptine. Method: Twenty-five patients under antipsychotic medication were included, thereof 13 receiving also other psychotropic drugs. The patients’ mean age was 25.56 years. Prior to inclusion in the study, all patients were mentally stable for at least one month and presented clinical signs of hyperprolactinaemia (dysmenorrhoea, galactorrhoea) confirmed by laboratory tests (elevated serum prolactin level, abnormal result of metoclopramide test). The patients were treated with bromocriptine for 3 months (1.25-8.75 mg/d). Clinical signs of hyperprolactinaemia, prolactin level and mental state were assessed after 2 weeks, 1 month, 2 and 3 months of treatment. Results: The study revealed significant decrease of prolactin level at every time-point (p<0.001 after 3 months). There was also a significant reduction of severity of dysmenorrhoea (p<0.05 after 2 months and p<0.01 after 3 months). In the entire group a trend towards lower incidence of galactorrhoea was noticed, although no clinically meaningful reduction in severity of galactorrhoea was seen at the end of the study (p=0.063). Conclusion: Concomitant administration of psychotropic drugs (including antipsychotics) and bromocriptine results in a significant decrease of serum prolactin level and reduced severity of dysmenorrhoea.
Celem pracy była ocena zmian w częstości występowania objawów klinicznych hiperprolaktynemii (HPRL) oraz zmian stężeń prolaktyny (PRL) u pacjentek przyjmujących jednocześnie leki psychotropowe (LPT), w tym leki przeciwpsychotyczne (LPP), oraz bromokryptynę (BRK). Metoda: W badaniu wzięło udział 25 pacjentek (średnia wieku 25,56 roku) leczonych LPP (13 pacjentek przyjmowało także inne LPT) od co najmniej miesiąca, w okresie stabilizacji stanu psychicznego, z objawami klinicznymi HPRL (zaburzenia miesiączki lub mlekotok) potwierdzonej badaniami laboratoryjnymi (podwyższone stężenie PRL, nieprawidłowy wynik testu z metoklopramidem). Pacjentki przyjmowały przez 3 miesiące preparat BRK (w dawce 1,25-8,75 mg/dobę). Po 2 tygodniach, po miesiącu, po 2 i 3 miesiącach badania oznaczano stężenie PRL, oceniano występowanie objawów klinicznych HPRL oraz oceniano stan psychiczny. Wyniki: W badaniu stwierdzono istotne zmiany stężeń PRL wkażdym punkcie czasowym, wktórym dokonywano pomiaru (po 3 miesiącach p<0,001). Obserwowano istotną redukcję występowania zaburzeń miesiączkowania po 2 (p<0,05) i 3 (p<0,01) miesiącach. W całej badanej grupie obserwowano tendencję do zmniejszania się częstości występowania mleko-toku, ale nie stwierdzono istotnej redukcji występowania mlekotoku na końcu badania (p=0,063). Wnioski: W trakcie jednoczesnego stosowania LPT, w tym LPP, oraz BRK dochodzi do istotnego zmniejszenia stężeń PRL oraz istotnej redukcji w zakresie zaburzeń miesiączkowania.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2007, 7, 3; 154-164
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Potencjał hepatotoksyczny leków przeciwpsychotycznych: retrospektywna analiza 506 kuracji
Hepatotoxic potential of antipsychotic drugs: retrospective analysis of 506 treatment courses
Autorzy:
Pawełczyk, Tomasz
Królewska-Pakuła, Katarzyna
Kwiecińska, Ewa
Kłoszewska, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1061983.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
adverse effects
aminotransferases
antipsychotic drugs
bilirubin
hepatotoxicity
bilirubina
hepatotoksyczność
leki przeciwpsychotyczne
objawy niepożądane
aminotransferazy
Opis:
Aim of paper: Retrospective analysis of incidence of increased aminotransferase (AT) activity in patients treated with I and II generation antipsychotic drugs and of differences in AT activity in correlation with different drugs and different classes of drugs. Method: Retrospective analysis of AT activity assessed during administration of antipsychotic drugs to 506 patients treated at the Department of Psychiatry of the Elderly and Psychotic Disorders of the Medical University in £ódŸ in 2003. Data obtained were analysed using non-parametric tests. Results: Groups of patients treated with particular antipsychotic drugs (both in mono- and polytherapy) differed significantly as to the incidence of increased AT values (GOT>3x15 IU/L; GPT>3x17 IU/L). A higher level of significance was observed for GPT activity as compared with GOT. Groups of patients treated with I and II generation antipsychotic drugs did not differ as to mean values of AT activity while significant differences were observed between courses of particular drugs within a particular generation of antipsychotic medications. Drugs where mean activity of AT did not differ from that of the control group included: sulpiride, flupenthixol and zuclopenthixol for I generation antipsychotic drugs and risperidone and quetiapine for II generation drugs. Highest values of AT activity were noticed in patients using perazine, haloperidol, clozapine and olanzapine. Duration of hospital stay of patients who experienced an increase in AT activity was significantly longer and there was a significant positive correlation between AT activity and duration of hospital stay. Conclusion: An increased AT activity occurs frequently in the setting of antipsychotic treatment. Particular antipsychotic drugs possess a different hepatotoxic potential. Patients with a history of liver disease or at high risk of developing drug-related liver damage, should receive safer drugs, which include sulpiride, thioxanthenes, risperidone and quetiapine.
Cel: Ocena retrospektywna częstości występowania podwyższonych wartości aminotransferaz (AT) u pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi (LPP) I i II generacji oraz różnic w aktywności AT w przypadku kuracji odmiennymi lekami i kategoriami LPP. Metoda: Analizie poddano wyniki aktywności AT oznaczonych w trakcie 506 kuracji LPP pochodzące z retrospektywnie analizowanej kohorty pacjentów, którzy byli leczeni w Klinice Psychiatrii Wieku Podeszłego i Zaburzeń Psychotycznych UM w Łodzi w 2003 roku. Uzyskane dane analizowano z wykorzystaniem testów nieparametrycznych. Wyniki: Grupy leczone poszczególnymi LPP (stosowanymi w mono- i politerapii) różniły się istotnie pod względem częstości występowania podwyższonych wartości AT (AST>3x15 IU/l; ALT>3x17 IU/l). Wyższy poziom istotności obserwowano dla oznaczeń aktywności ALT w porównaniu z AST. Grupy leczone LPP I i II generacji nie różniły się średnimi aktywnościami AT, natomiast istotne różnice zaobserwowano pomiędzy kuracjami poszczególnymi lekami w obrębie I i II generacji LPP. Lekami, których średnie aktywności AT nie różniły się istotnie w porównaniu z grupą nieleczoną, były: sulpiryd, flupentyksol i zuklopentyksol dla LPP I generacji oraz risperidon i kwetiapina w kategorii LPP II generacji. Najwyższe wartości AT obserwowano w przypadku kuracji perazyną, haloperidolem, klozapiną i olanzapiną. Hospitalizacje pacjentów, u których doszło do wzrostu aktywności ALT, były istotnie dłuższe, a pomiędzy aktywnością AST a długością hospitalizacji obserwowano istotną korelację o dodatnim kierunku. Wnioski: Wzrost wartości AT jest częstym zjawiskiem w trakcie kuracji LPP. Poszczególne LPP mają różny potencjał hepatotoksyczności. U pacjentów obciążonych wywiadem lub wysokim ryzykiem polekowego uszkodzenia wątroby należy stosować leki bezpieczniejsze, do których można zaliczyć sulpiryd, tioksanteny, risperidon i kwetiapinę.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2005, 5, 4; 234-241
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Charakterystyka leków przeciwwymiotnych stosowanych u pacjentów w trakcie leczenia cytostatycznego z powodu choroby nowotworowej ze szczególnym uwzględnieniem preparatu aprepitant
Antiemetic drugs used during anticancer chemotherapy, with special emphasis on aprepitant
Autorzy:
Nalewczyńska, Agnieszka
Winiarek, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031023.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antiemetic drugs
aprepitant
chemotherapy
ovarian cancer
surgical treatment
chemioterapia
leczenie operacyjne
leki przeciwwymiotne
rak jajnika
Opis:
Nausea and vomiting are symptoms occurring in 70% of patients treated for late-stage cancer, exerting a tremendous impact on their quality of life and everyday activity. Severity of nausea and vomiting depends on the following factors: type and dose of cytostatic agent, treatment protocol and way of administration, as well as on the patient’s age, gender and alcohol abuse. Novel antiemetic drugs include EMEND, containing aprepitant as active substance. It acts by blocking neurokinin 1 receptor (NK1). In vivo, NK1 receptor is activated by binding substance P, which results in feeling of nausea and vomiting. EMEND blocks this reaction by preventing binding of substance P to the NK1 receptor. Furthermore, this agent does not show any affinity to serotonin-, dopamine- or corticosteroid-associated receptors. In spite of a noticeable progress in cancer chemotherapy, no worthwhile improvement has been obtained in the treatment of nausea and vomiting – well known adverse effects of cytostatics, considerably compromising the patients’ quality of life. Therefore, in 2009, representatives of two scientific societies – the European Society for Medical Oncology (ESMO) and the Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – have met in Perugia, Italy, in order to develop a consensus concerning preventive and therapeutic management in this group of patients. This meeting has produced recommendations for prevention and treatment of chemotherapy-associated nausea and vomiting. These guidelines, depending on goal of prevention, are presented in the paper.
Nudności i wymioty to objawy występujące u 70% leczonych pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową, mające ogromny wpływ na ich jakość życia i codzienną aktywność. Nasilenie nudności i wymiotów zależy od następujących czynników: rodzaju chemioterapeutyku, dawki leku, programu leczenia oraz drogi podania leku, a także od wieku, płci, nadużywania alkoholu. Do nowych leków przeciwwymiotnych należy EMEND, którego substancją czynną jest aprepitant. Charakteryzuje się on działaniem antagonistycznym do receptora neurokininy 1 (NK1). In vivo receptor NK1 jest pobudzany przez połączenie z substancją P i to związanie powoduje wystąpienie uczucia nudności oraz wymioty. EMEND, wykazując działanie blokujące tę reakcję, uniemożliwia przyłączenie się substancji P do receptora NK1. Jednocześnie aprepitant nie wykazuje powinowactwa do receptora serotoninowego, dopaminowego ani dla kortykosteroidów. Pomimo ogromnego rozwoju w zakresie leczenia chemioterapeutycznego chorych na nowotwory złośliwe nie dokonał się znaczny postęp w zakresie leczenia nudności i wymiotów – objawów niepożądanych leczenia cytostatykami istotnie obniżających jakość życia pacjentów. Z tego względu w roku 2009 przedstawiciele dwóch towarzystw naukowych – European Society for Medical Oncology (ESMO) oraz Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – spotkali się w Perugii w celu wypracowania konsensusu w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. W trakcie spotkania doprowadzono do przedstawienia zaleceń w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. Zalecenia te w zależności od celu profilaktyki przedstawiono w poniższym tekście.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2011, 9, 1; 26-37
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ośrodkowe antycholinergiczne objawy niepożądane leków przeciwpsychotycznych
Central anticholinergic side effects of antipsychotic drugs
Autorzy:
Urban, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945549.pdf
Data publikacji:
2007
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
acetylocholina
acetylocholine
aktywność antycholinergiczna
anticholinergic activity
antipsychotic drugs
fizostygmina
leki przeciwpsychotyczne
muscarinic receptors
physostigmine
receptory muskarynowe
Opis:
The introduction of antipsychotic drugs to psychiatric treatment is connected with significant progress in psychotic disorders therapy. Despite the effectiveness of this treatment, the drugs have numerous side effects. One of them is central anticholinergic syndrome: confusion, speaking disorders, consciousness disorders (usually delirium), agitation, and sometimes – central respiratory failure. These symptoms are caused by central muscarinic receptors blockade, especially M1 subtype. Frequently central anticholinergic symptoms are accompanied by peripheral symptoms. Central cholinergic blockade is mainly caused by certain typical neuroleptics e.g. thioridazine. Clozapine and olanzapine show the highest anticholinergic activity among atypical neuroleptics. Central anticholinergic syndrome treatment is usually symptomatic. Specific antidote – physostigmine is used exceptionally in case of severe consciousness disorders or respiratory failure. The use of this drug is limited due to its side effects, especially bradycardia. Anticholinergic features of these drugs develop more often in elderly. This group of patients also intake other types, nonpsychiatric drugs, which may cause central anticholinergic syndrome.
Wprowadzenie leków przeciwpsychotycznych do lecznictwa psychiatrycznego wiąże się ze znacznym postępem w terapii zaburzeń psychotycznych. Mimo niewątpliwej skuteczności terapeutycznej leki te wykazują wiele działań niepożądanych. Jednym z nich jest ośrodkowy zespół antycholinergiczny, objawiający się m.in. zaburzeniami orientacji, zaburzeniami mowy, zaburzeniami świadomości (zwykle majaczeniem), pobudzeniem, a czasem także ośrodkową niewydolnością oddechową. Objawy te spowodowane są blokadą ośrodkowych receptorów muskarynowych, przede wszystkim podtypu M1. Często do objawów ośrodkowych dołączają także te związane z obwodowym działaniem antycholinergicznym. Ośrodkowa blokada antycholinergiczna wiąże się przede wszystkim z terapią słabymi neuroleptykami klasycznymi, głównie tiorydazyną. Spośród leków przeciwpsychotycznych II generacji największą aktywność antycholinergiczną wykazują klozapina i olanzapina. Leczenie ośrodkowego zespołu antycholinergicznego jest w większości przypadków objawowe. Swoista odtrutka – fizostygmina – jest stosowana wyjątkowo w przypadku ciężkich zaburzeń świadomości i niewydolności oddechowej. Lek ten ma ograniczone zastosowanie z powodu swoich działań ubocznych, przede wszystkim zagrażającej życiu bradykardii. Właściwości antycholinergiczne leków przeciwpsychotycznych ujawniają się częściej u osób starszych. Ta grupa pacjentów zwykle zażywa także wiele innych, niepsychiatrycznych leków, które również działają antycholinergicznie. Z tego powodu należy, o ile to możliwe, unikać stosowania u starszych pacjentów leków przeciwpsychotycznych mogących wywołać ośrodkowy zespół antycholinergiczny.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2007, 7, 4; 233-237
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Tiagabina w zaburzeniach lękowych
Tiagabine in anxiety disorders
Autorzy:
Pawełczyk, Małgorzata
Kaczorowska, Beata
Przybyła, Monika
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1053728.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
tiagabina
leki przeciwpadaczkowe
zaburzenia lękowe
farmakoterapia
układ GABA-ergiczny
tiagabine
antiepileptic drugs
anxiety disorders
pharmacotherapy
GABAergic system
Opis:
With currently available drugs, patients with anxiety disorders experience only partial response to pharmacotherapy and require augmentation therapy. Selective serotonin reuptake inhibitors (SSRIs) and benzodiazepines are commonly used in the treatment of anxiety disorders. Unfortunately many patients do not achieve a complete response and experience significant adverse effects. Thus, pharmacotherapy for anxiety disorders is an active area of research. Results of these trials suggest potential usefulness of antiepileptic drugs in treatment of anxiety disorders. Tiagabine, a selective GABA reuptake inhibitor, has been shown to reduce symptoms of anxiety. γ-Aminobutyric acid (GABA) is the most potent inhibitory neurotransmitter in the central nervous system. There is evidence that GABA is implicated in both aetiology and treatment of anxiety. Tiagabine acting by GAT-1 transporter presynaptic blockade, facilitates GABA neurotransmission. Recent studies suggest than tiagabine may have anxiolytic properties with a reasonable adverse events profile, including dizziness, headache and nausea. Tiagabine has shown promise in the treatment of generalized anxiety disorder, post- traumatic stress disorder, and panic disorder, and as monotherapy or augmentation therapy for patients with anxiety disorders who are partial responders.
Wiadomo, że pacjenci z zaburzeniami lękowymi uzyskują tylko częściową odpowiedź na stosowaną farmakoterapię i wymagają leczenia uzupełniającego. Głównymi lekami w terapii zaburzeń lękowych są selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) oraz benzodiazepiny. Niestety wielu chorych nie osiąga zadowalającej odpowiedzi na to leczenie lub doświadcza znaczących objawów ubocznych. Z tego względu farmakoterapia zaburzeń lękowych stanowi aktywne pole do badań, a obecne ich wyniki sugerują potencjalną skuteczność leków przeciwpadaczkowych w terapii tych zaburzeń. Do leków wykazujących działanie redukujące objawy lękowe należy tiagabina, selektywny inhibitor zwrotnego wychwytu GABA. Kwas γ-aminomasłowy (GABA) jest najważniejszym hamującym neurotransmiterem w ośrodkowym układzie nerwowym. Istnieją dowody, że GABA jest zaangażowany w etiologię zaburzeń lękowych, ale może być również skuteczny w ich leczeniu. Działanie tiagabiny polega na presynaptycznym blokowaniu transportera GAT-1, dzięki czemu ułatwiona zostaje neurotransmisja GABA. Ostatnie badania sugerują, że tiagabina z uwagi na ów mechanizm może wykazywać właściwości przeciwlękowe przy jednoczesnych umiarkowanych działaniach niepożądanych obejmujących między innymi zawroty, bóle głowy oraz nudności. Badania dowiodły skuteczności tiagabiny w terapii uogólnionych zaburzeń lękowych, stresu pourazowego, jak również ataków paniki. Korzystny wpływ leczenia tiagabiną dotyczy zarówno przypadków stosowania jej w monoterapii, jak i w leczeniu uzupełniającym u pacjentów, którzy nie odnieśli satysfakcjonującej poprawy po wcześniejszej typowej terapii przeciwlękowej.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2012, 12, 3; 164-168
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie otępienia przy współistniejących schorzeniach internistycznych – wybrane zagadnienia
Treatment of dementia coexisting with medical diseases – selected issues
Autorzy:
Klich-Rączka, Alicja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1053739.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
adverse effects
coexisting diseases
dementia
old age
procognitive drugs
działania niepożądane
leki prokognitywne
otępienie
starość
współistniejące schorzenia
Opis:
The aim of this study is to present dilemmas associated with the use of drugs improving cognitive functions in the elderly with medical comorbidities. Considering high incidence of multiple pathology present in the elderly, dementia, being one of the most serious medical problems at this stage of life, rarely appears as an isolated condition and most often coexists with other diseases. Treatment of dementia is usually combined with therapy of other disease entities, thus inducing an increased risk of drug interactions and adverse effects. The risk of such phenomena increases further due to altered pharmacokinetics, resulting from worse distribution of drugs in the body and age-associated multi-organ failure, which in turn may lead to impaired metabolism and elimination of drugs. Among several acetylcholinesterase inhibitors used in the treatment of dementia, interactions concern most often donepezil, due to its hepatic metabolism involving the cytochrome P450, which also plays an important role in the metabolism of many other agents used in the management of other diseases affecting the elderly. Contraindications for the use of acetylcholinesterase inhibitors include mainly severe liver failure, sick sinus syndrome, arrhythmias and conduction disorders, active peptic ulcer within the stomach or duodenum, conditions hindering flow of urine, convulsions/seizures, and bronchial asthma or COPD. Adverse effects of medications concern a considerable proportion of patients, and for some of them this may be a contraindication for continuation of the therapy. Unfortunately, the issue of drug interactions and adverse effects is often underestimated in the treatment of elderly patients with dementia.
Celem poniższej pracy było przedstawienie dylematów związanych ze stosowaniem leków poprawiających funkcje poznawcze przy obecności innych schorzeń u ludzi starszych. Ze względu na powszechną w starości polipatologię otępienie, będące jednym z najistotniejszych problemów medycznych w tym okresie życia, rzadko występuje jako pojedyncze schorzenie – zwykle współistnieje z innymi chorobami. Leczenie otępienia jest zwykle połączone z terapią innych jednostek chorobowych, co wiąże się ze zwiększonym ryzykiem interakcji lekowych oraz działań niepożądanych. Dodatkowo ryzyko tych działań wzrasta z powodu zmian w farmakokinetyce wynikających z gorszej dystrybucji leków w organizmie oraz pogarszającej się z wiekiem wydolności wielonarządowej, czego konsekwencją może być upośledzony metabolizm i wydalanie leków. Spośród stosowanych w leczeniu otępienia inhibitorów acetylocholinesterazy interakcje najczęściej dotyczą donepezilu, co spowodowane jest jego metabolizmem w wątrobie przy udziale cytochromu P450, który równocześnie uczestniczy w metabolizmie wielu innych leków wykorzystywanych w terapii różnych schorzeń wieku starczego. Przeciwwskazaniami do stosowania inhibitorów acetylocholinesterazy są przede wszystkim: ciężka niewydolność wątroby, zespół chorego węzła zatokowego, zaburzenia rytmu i przewodnictwa, czynna choroba wrzodowa żołądka lub dwunastnicy, choroby powodujące utrudnienie odpływu moczu, napady drgawkowe, astma oskrzelowa/przewlekła obturacyjna choroba płuc. Działania niepożądane leków występują u kilku do kilkudziesięciu procent pacjentów, a u części z nich stanowią przeciwwskazania do kontynuowania terapii. Problem interakcji lekowych i działań niepożądanych jest często marginalizowany w leczeniu starszych pacjentów z otępieniem.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2012, 12, 4; 245-250
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 33

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies