Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "Zespół" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
Wyświetlanie 1-15 z 119
Tytuł:
Zespół Fregolego
Fregoli syndrome
Autorzy:
Miętkiewicz, Kacper
Litwin, Katarzyna
Leis, Kamil
Gapska, Dominika
Aleksiewicz, Tomasz
Gałązka, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942272.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
schizofrenia paranoidalna
urojeniowy zespół błędnej identyfikacji
zespół Capgrasa
zespół Fregolego
Opis:
The first information on the Fregoli syndrome (delusion) was presented in 1927 by Courbon and Fail. This entity is a part of a wider range of delusional misidentification syndromes. The feature which distinguishes the Fregoli syndrome is the patient’s conviction that some persons known to them constantly change their appearance while retaining their existing psychological characteristics. Delusions of persecution are also present. Researchers classify this disorder in many ways, there are also various hypotheses about its development. There are reasons to believe that this condition often develops in paranoid schizophrenia, following head injuries and in dementia associated with Alzheimer’s disease. The list of medical conditions involving the Fregoli syndrome is significantly longer, however. Considering the small amount of epidemiological data, it can be inferred that the disorder occurs very rarely. There is little available information both on the Fregoli syndrome and on the whole group of delusional misidentification syndromes. Taking into consideration the patient’s age and comorbidity allows to distinguish the disorder from other disease entities belonging to the group mentioned above. Researchers distinguish two main pathophysiological hypotheses: an organic and a psychodynamic one. A wide range of symptoms characterise the disorder, which may be connected with the presence of other diseases. In the diagnosis of the disease entity, the following imaging techniques are used: computed tomography, magnetic resonance imaging, single-proton emission computed tomography, positron emission tomography, electroencephalography and echoencephalography. The therapy frequently consists in treating the primary cause as a result of which Fregoli syndrome secondarily appeared. Neuroleptics are mainly used, but other groups of medication are also prescribed. Apart from pharmacological treatment, electroconvulsive therapy, psychotherapy and sociotherapy are used as well.
Pierwsze informacje na temat zespołu Fregolego przedstawili w 1927 roku Courbon i Fail. Jednostka ta wchodzi w skład szerszej grupy urojeniowych zespołów błędnej identyfikacji (delusional misidentification syndromes). Cechą, która wyróżnia zespół Fregolego, jest przeświadczenie pacjenta, że znane mu osoby ciągle zmieniają wygląd, lecz zachowują dotychczasowe cechy psychologiczne. Występują również urojenia prześladowcze. Badacze klasyfikują omawiany zespół na wiele sposobów, można też znaleźć różne hipotezy na temat jego powstawania. Istnieją podstawy, by przypuszczać, że schorzenie to często rozwija się w schizofrenii paranoidalnej, przy urazach głowy i w demencji związanej z chorobą Alzheimera. Lista jednostek chorobowych, z którymi wiąże się zespół Fregolego, jest jednak dużo dłuższa. Na podstawie niewielkiej ilości danych epidemiologicznych można przypuszczać, że przedstawiane schorzenie występuje bardzo rzadko. Dostępnych jest niewiele informacji zarówno o zespole Fregolego, jak i o całej grupie urojeniowych zespołów błędnej identyfikacji. Na odróżnienie omawianego zespołu od innych jednostek należących do powyższej grupy pozwalają uwzględnienie wieku pacjenta i współwystępowanie dodatkowych chorób. Naukowcy wyróżniają dwie główne hipotezy patofizjologiczne: organiczną i psychodynamiczną. Objawy tworzą szerokie spektrum i mogą być związane z obecnością innych schorzeń. W rozpoznawaniu zespołu wykorzystuje się techniki diagnostyki obrazowej: tomografię komputerową, rezonans magnetyczny, tomografię emisyjną pojedynczych fotonów, pozytonową tomografię emisyjną, elektroencefalografię i echoencefalografię. Terapia często polega na leczeniu pierwotnej przyczyny, w wyniku której wtórnie wystąpił zespół Fregolego. Zastosowanie mają głównie neuroleptyki, ale sięga się też po inne grupy leków. Oprócz leczenia farmakologicznego stosuje się terapię elektrowstrząsową, psychoterapię i socjoterapię.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 3; 325-329
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Trudności diagnostyczne w rozpoznaniu pierwszego rzutu idiopatycznego zespołu nerczycowego u dzieci
Diagnostic challenges associated with the first episode of idiopathic nephrotic syndrome in children
Autorzy:
Kuźma-Mroczkowska, Elżbieta
Such-Gruchot, Agnieszka
Pańczyk-Tomaszewska, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034453.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
dzieci
obrzęki
zespół nerczycowy
Opis:
Aim: The study was aimed at assessing the difficulties in the diagnosis of the first episode of idiopathic nephrotic syndrome in children, based on the analysis of the initial presenting symptoms, laboratory findings and comorbidities, and evaluating the effect of the time to diagnosis on the course of the disease and its management. Material: The study included the clinical characteristics of 51 paediatric patients aged 4.89 ± 2.72 years. Factors such as the initial presenting symptoms/reason for performing urinalysis, time to diagnosis and presence of comorbid diseases were analysed. On hospital admission, clinical symptoms, laboratory findings and time to remission were assessed. Results: In 40 (78%) children urinalysis was prompted by the presence of oedema, in 11 (22%) by abdominal pain, recurring respiratory tract infections, or was performed as followup to infection. The time from onset of oedema to hospital admission was 1–60 days (median 5.5). Twenty-five children were admitted into hospital within 7 days from disease onset, 10 children – within 8–14 days, 5 children – after more than 14 days. Twelve patients had a recent history of allergy, 9 – frequent respiratory tract infections, 1 – urinary tract infections, and 2 had a family history of nephrotic syndrome. On hospital admission, 40 children presented with oedema (transudation of fluids in to body cavities was present in 27 patients), 25 – with infections (respiratory or gastrointestinal), 8 – with carious lesions, 3 – with insect stings. Laboratory testing showed nephrotic proteinuria – 303 ± 224 mg/kg/day, hypoalbuminemia – 2 ± 0.4 g/dL, mean total cholesterol level – 332.8 ± 104 mg/dL, triglycerides – 222.6 ± 95.3 mg/dL. Proteinuria resolved on average after 9 ± 5.75 days from treatment. A positive correlation has been demonstrated between the number of days that the symptoms persisted and total cholesterol level (r = 0.36, p = 0.012). Conclusions: In 37.5% of children, the diagnosis of idiopathic nephrotic syndrome is delayed, despite oedema. Seventy-one per cent of the children have been found to show signs of an acute or chronic inflammatory condition.
Cel pracy: Celem pracy była ocena trudności w rozpoznaniu pierwszego rzutu idiopatycznego zespołu nerczycowego, przeprowadzona na podstawie analizy początkowych objawów, wyników badań laboratoryjnych i towarzyszących schorzeń, oraz ocena wpływu czasu, jaki upłynął od wystąpienia objawów do ustalenia rozpoznania, na przebieg choroby i leczenie. Materiał: Uwzględniono dane 51 dzieci w wieku 4,89 ± 2,72 roku. U wszystkich analizowano początkowe objawy choroby/powód wykonania badania ogólnego moczu, czas od ich wystąpienia do ustalenia rozpoznania, choroby współistniejące. Przy przyjęciu do szpitala oceniano objawy kliniczne, wyniki badań laboratoryjnych oraz czas uzyskania remisji. Wyniki: U 40 (78%) dzieci badanie ogólne moczu wykonano z powodu obrzęków, u 11 (22%) – z powodu bólu brzucha, kontroli po infekcji lub częstych nawrotów infekcji dróg oddechowych. Czas od wystąpienia obrzęków do przyjęcia do szpitala wynosił 1–60 dni (mediana 5,5). W okresie ≤7 dni przyjęto 25 dzieci, 8–14 dni – 10 dzieci, >14 dni – 5 dzieci. W wywiadzie występowały: alergia – 12 dzieci, częste infekcje dróg oddechowych – 9, układu moczowego – 1, zespół nerczycowy w rodzinie – 2. Przy przyjęciu do szpitala u 40 dzieci stwierdzono obrzęki (u 27 – przesięki do jam ciała), u 25 – infekcje (dróg oddechowych, jelitowe), u 8 – próchnicę zębów, u 3 – ślady ukąszeń owadów. W badaniach laboratoryjnych: białkomocz nerczycowy – 303 ± 224 mg/kg/dobę, hipoalbuminemia – 2 ± 0,4 g/dl, średnie stężenie cholesterolu całkowitego – 332,8 ± 104 mg/dl, triglicerydów – 222,6 ± 95,3 mg/dl. Białkomocz ustąpił średnio po 9 ± 5,75 dnia od rozpoczęcia leczenia. Wykazano dodatnią korelację pomiędzy czasem trwania objawów a stężeniem cholesterolu całkowitego (r = 0,36, p = 0,012). Wnioski: U 37,5% dzieci rozpoznanie idiopatycznego zespołu nerczycowego zostaje ustalone z opóźnieniem, mimo występowania obrzęków. U 71% dzieci stwierdza się cechy ostrego lub przewlekłego stanu zapalnego.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 2; 195-202
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół Guillaina–Barrégo – najczęstsza, ale trudna do rozpoznania polineuropatia nabyta
Guillain–Barré syndrome: the most common but difficult to diagnose acquired polyneuropathy
Autorzy:
Jaszczura, Majka
Morawiecka-Pietrzak, Małgorzata
Woźny, Łukasz
Adamczyk, Bartosz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034897.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
diagnostyka
leczenie
rozpoznanie
zespół Guillaina–Barrégo
Opis:
Guillain–Barré syndrome, an acute autoimmune inflammatory polyneuropathy, is the most frequent cause of acute onset flaccid paresis. Various sources report its incidence of 1–4/100,000 individuals per year. A triggering factor in most cases is a previous respiratory or gastrointestinal tract infection. Apparently, via the molecular mimicry mechanism, antibodies against bacterial or viral antigens are formed and bind with similar epitopes in the peripheral nervous system. The clinical picture is highly diversified and may range from slight muscle weakness within the feet to full-blown tetraplegia with respiratory failure. The typical course of the disease consists of the progressive phase, the plateau phase and the recovery phase, lasting even 6–14 months. The diagnosis is based on the criteria published in 1978. They encompass clinical signs and symptoms as well as electrophysiological and pathomorphological parameters. A crucial sign leading to the diagnosis is progressive flaccid paresis of more than one limb with the absence or reduction of tendon reflexes. The treatment involves plasma exchange and intravenous immunoglobulin. The use of glucocorticosteroids, interferon beta, rituximab and eculizumab requires further investigation. Moreover, symptomatic treatment, kinesiotherapy, respiratory physiotherapy, thromboembolic prophylaxis, nutritional therapy and pain management are also very important. Prognosis is in most cases favourable, but mortality ranges from 4 to 15% despite appropriate treatment and intensive care. The aim of this article is to sum up current information about Guillain–Barré syndrome and to emphasise the relevance of this disease, which requires further investigation in both paediatric and adult patients.
Zespół Guillaina–Barrégo, ostra zapalna polineuropatia o charakterze autoimmunologicznym, jest najczęstszą przyczyną wiotkiego niedowładu kończyn o ostrym początku. Według różnych źródeł zapadalność wynosi 1–4/100 000 ludności na rok. Czynnikiem wyzwalającym w większości przypadków jest przebyta wcześniej infekcja układu oddechowego lub przewodu pokarmowego. Prawdopodobnie na drodze mimikry molekularnej dochodzi do powstawania przeciwciał przeciwko antygenom bakteryjnym lub wirusowym, które wiążą się z podobnymi epitopami w obwodowym układzie nerwowym. Obraz kliniczny jest niezwykle różnorodny, waha się od niewielkiego osłabienia siły mięśniowej w obrębie stóp aż do pełnej tetraplegii z niewydolnością oddechową. Typowy przebieg choroby obejmuje okres narastania objawów, plateau i fazę zdrowienia trwającą nawet 6–14 miesięcy. W rozpoznaniu stosuje się kryteria opublikowane w 1978 roku, które obejmują objawy kliniczne, kryteria elektrofizjologiczne i patomorfologiczne. Objawem koniecznym do rozpoznania jest postępujący wiotki niedowład więcej niż jednej kończyny ze zniesieniem lub osłabieniem odruchów ścięgnistych. W leczeniu stosuje się plazmaferezę oraz dożylne wlewy immunoglobulin. Natomiast zastosowanie glikokortykosteroidów, interferonu beta, rituksymabu i ekulizumabu wymaga dalszych badań. Niezwykle istotne są również: leczenie objawowe, kinezyterapia, fizjoterapia oddechowa, profilaktyka zakrzepowo-zatorowa, leczenie żywieniowe oraz postępowanie przeciwbólowe. W większości przypadków rokowanie jest dość dobre, ale śmiertelność, pomimo prawidłowego leczenia w warunkach intensywnego nadzoru, wynosi 4–15%. Poniższa praca ma na celu podsumowanie bieżących informacji na temat zespołu Guillaina–Barrégo oraz podkreślenie istotności zagadnienia, które wymaga dalszych badań zarówno w populacji pacjentów pediatrycznych, jak i dorosłych.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 3; 271-276
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Test Wirtualnej Klasy jako alternatywna metoda diagnozy ADHD
The Virtual Classroom Task as an alternative ADHD diagnosis method
Autorzy:
Cyranek, Łucja
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942267.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi
Opis:
Nowadays, virtual reality is becoming one of the most innovative methods of diagnosis and therapy as well as psychological and neuropsychological rehabilitation. Avirtual environment is created with the use of goggles generating a three-dimensional image. The device induces a state of immersion which can be explained as the sense of presence in a virtually arranged world. As a result of this phenomenon, virtual space tests have high ecological validity, which is an extremely significant aspect for tests employed in psychological diagnosis. The study presents the description of a Virtual Classroom Task applicable in the process of clinical diagnosis, using continuous performance tasks. The method is an alternative way to assess cognitive functions, especially in the case of children suffering from attention-deficit/hyperactivity disorder. The parameters assessed include, above all, attention processes and the inhibition of reaction. The development of virtual space tests creates an opportunity to extend the scope of the measurement techniques used to assess attention processes. Those tests are sophisticated systems aimed at examining the field of vision by following the head movement, especially while presenting a material accompanied by distractors. The stimuli making the task more difficult are visual and auditory. The Virtual Class Task uses also mixed, visual-auditory distractors. This kind of stimuli allows to assess the selectivity, stability or divisibility of attention. The diagnosis with the use of virtual reality test provides relevant information about the cognitive functioning of the subjects. Additionally, this kind of assessment is very interesting for children which is one more advantage worth mentioning. The high ecological validity of results allows for creating an action plan focused on improving the functioning of children with attention-deficit/hyperactivity disorder.
Rzeczywistość wirtualna to jedna z najbardziej nowoczesnych metod diagnozy, terapii oraz rehabilitacji psychologicznej i neuropsychologicznej. Środowisko wirtualne powstaje dzięki zastosowaniu gogli, które generują trójwymiarowy obraz. Ich użycie wprowadza badanego w stan immersji, czyli wywołuje poczucie obecności w wirtualnie zaaranżowanym świecie. Dzięki temu zjawisku testy wirtualnej przestrzeni mają wysoką trafność ekologiczną, co jest niezwykle ważnym aspektem testów wykorzystywanych w diagnozie psychologicznej. Niniejsza praca zawiera opis Testu Wirtualnej Klasy, stosowanego podczas diagnozy klinicznej z wykorzystaniem testów ciągłego wykonywania. Prezentowana metoda stanowi alternatywną formę diagnozy funkcji poznawczych – zwłaszcza u dzieci z nadpobudliwością psychoruchową z deficytem uwagi. Ocenie podlegają przede wszystkim procesy uwagi i zdolność hamowania reakcji. Opracowanie testów wirtualnej przestrzeni stwarza możliwość rozszerzenia zakresu testów służących do oceny uwagi. Są to specjalistyczne systemy do badania pola widzenia za pomocą śledzenia ruchu głowy, szczególnie w przypadku prezentacji materiału w obecności dystraktorów. Bodźce utrudniające wykonanie zadania mają charakter wzrokowy i słuchowy. W Teście Wirtualnej Klasy stosuje się także dystraktory mieszane, czyli wzrokowo-słuchowe. Zastosowanie bodźców tego rodzaju pozwala ocenić selektywność, stabilność czy też podzielność uwagi. Diagnoza z wykorzystaniem narzędzia wirtualnej rzeczywistości dostarcza zatem istotnych informacji o funkcjonowaniu poznawczym osoby badanej. Ponadto jest niezwykle interesująca dla dzieci, co stanowi dodatkowy atut. Wysoka trafność ekologiczna uzyskiwanych wyników pozwala na opracowanie planu działania skoncentrowanego na poprawie funkcjonowania dzieci z nadpobudliwością psychoruchową z deficytem uwagi.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 3; 315-319
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Biopsychospołeczne skutki występowania płodowego zespołu alkoholowego wśród podopiecznych Interwencyjnej Placówki Opiekuńczej w Otwocku
Biopsychosocial effects of foetal alcohol syndrome among children from the Interventional Care Facility in Otwock
Autorzy:
Sęk, Aneta
Cybulski, Mateusz
Olejnik, Beata
Krajewska-Kułak, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034411.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
FAS
alkohol
ciąża
płodowy zespół alkoholowy
Opis:
Objective: The aim of the study was to present the biopsychosocial effects of foetal alcohol syndrome among the children from the Interventional Care Facility in Otwock in the years 2012–2015. Material and methods: We analysed medical records from the years 2012 to 2015. Medical documentation consisted of the child’s stay record, psychological diagnosis, maternal interview, social interview, a round check report, medical assessment and consultation records, neurological examination reports and physiotherapist reports. The study included medical documentation of 18 girls (29%) and 44 boys (71%). In total, 62 children aged between 3 days and 1 year were included in the study group. Results: Consumption of alcohol during pregnancy is still declared by many women (69%), including 44% of mothers consuming alcohol throughout the duration of pregnancy. All children in the Interventional Care Facility had at least 2 dysmorphic facial features. Sucking dysfunction, which caused difficulty when feeding, was observed in 59 children, and dysaesthesia – in 56 children. Children with foetal alcohol syndrome were very tearful, experienced tensions (58 children), hyperactivity (59 children) as well as sleep disorders (60 children). They frequently experienced emotional disorders (60 children) and problems with establishing contact with other people (44 children). Conclusions: It was found that alcohol has teratogenic effects on the developing foetus. Any amount of alcohol consumed by a pregnant woman can cause damage to the foetus. Foetal exposure to alcohol leads to multiple disorders that occur not only in the biological, but also in the psychological sphere. The study confirmed that children with foetal alcohol syndrome suffer from multiple health problems and have difficulty functioning in society due to their “otherness”.
Cel pracy: Celem pracy było przedstawienie biopsychospołecznych skutków występowania płodowego zespołu alkoholowego wśród podopiecznych Interwencyjnego Ośrodka Preadopcyjnego w Otwocku w latach 2012–2015. Materiał i metoda: W badaniu wykorzystano metodę analizy dokumentacji medycznej z lat 2012–2015. Dokumentacja medyczna składała się z karty pobytu dziecka w ośrodku, diagnozy psychologicznej, wywiadu z matką, wywiadu socjalnego, karty obchodów, oceny badań i konsultacji lekarskich, karty badania neurologicznego oraz oceny rehabilitanta. Badanie objęło dokumentację medyczną 18 dziewcząt (29%) i 44 chłopców (71%). Łącznie grupę badaną stanowiło 62 dzieci w przedziale wiekowym od 3. dnia życia do 1. roku życia. Wyniki: Do spożywania alkoholu w ciąży przyznaje się nadal wiele kobiet (69%), w tym znaczna część do spożywania alkoholu przez cały okres trwania ciąży (44%). Wszystkie dzieci znajdujące się w Interwencyjnym Ośrodku Preadopcyjnym miały przynajmniej 2 dysmorfie twarzy. Zaburzony odruch ssania, który utrudniał jedzenie, miało 59 dzieci, a zaburzenie czucia – 56 dzieci. Dzieci z płodowym zespołem alkoholowym były bardzo płaczliwe, nadpobudliwe (59 dzieci), miały stany napięcia (58 dzieci), a także występowały u nich zaburzenia snu (60 dzieci). Bardzo często pojawiały się u nich zaburzenia emocjonalne (60 dzieci) oraz problemy z nawiązaniem kontaktu z innymi ludźmi (44 dzieci). Wnioski: Stwierdzono, że alkohol ma teratogenne działanie na rozwijający się płód. Każda ilość alkoholu spożywanego przez ciężarną może uszkodzić płód. Konsekwencją ekspozycji płodu na alkohol są liczne zaburzenia, nie tylko w sferze biologicznej, ale także psychicznej. Przeprowadzone badania potwierdziły, że dzieci z płodowym zespołem alkoholowym mają bardzo dużo problemów zdrowotnych i trudności w funkcjonowaniu w społeczeństwie, spowodowane przez ich „inność”.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 2; 212-223
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zaburzenia wydzielania łez jako pierwszy objaw zespołu Allgrove’a u dwojga rodzeństwa
Impaired tear secretion as the first symptom of triple A syndrome in two siblings
Autorzy:
Rybus-Kalinowska, Barbara
Kalinowski, Mariusz
Łabuz-Roszak, Beata
Adamek, Brygida
Wójcik-Niklewska, Bogumiła
Warakomski, Jakub
Hyla-Klekot, Lidia
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034861.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
dziecko
suche oko
zespół Allgrove’a
Opis:
Triple A syndrome is a rare, autosomal recessive disease. It is characterised by a triad of symptoms: alacrima, adrenocortical insufficiency and oesophageal achalasia. Atrophy of the optic nerve and a number of neurological disorders also occur in patients with this syndrome. Only about one hundred cases have been described in the literature since the first description by Allgrove in 1978. This paper presents a case report of siblings diagnosed with triple A syndrome. A 6-year-old girl developed adrenocortical insufficiency, axonal-demyelinating polyneuropathy and oesophageal achalasia, while her 3-year-old brother showed an abnormal adrenal reserve. Both children presented with the lack of tears during crying.
Zespół Allgrove’a jest rzadko występującym, uwarunkowanym genetycznie zespołem chorobowym, dziedziczonym autosomalnie recesywnie. Charakteryzuje się triadą objawów: alakrimią, niewydolnością kory nadnerczy i achalazją przełyku. U pacjentów z tym schorzeniem opisano również zanik nerwu wzrokowego oraz szereg zaburzeń neurologicznych. Od pierwszego opisu Allgrove’a w 1978 roku w literaturze przedstawiono około 100 przypadków tego zespołu. W niniejszej pracy omówiono przypadek rodzeństwa, u którego rozpoznano zespół Allgrove’a. U 6-letniej dziewczynki wystąpiły niewydolność kory nadnerczy, polineuropatia aksonalno-demielinizacyjna oraz achalazja przełyku, natomiast u 3-letniego brata wykazano nieprawidłową rezerwę nadnerczową. U obojga dzieci występowało zjawisko braku łez podczas płaczu.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 4; 421-424
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół Cotarda – przegląd aktualnej wiedzy
Cotard’s syndrome – a review
Autorzy:
Leis, Kamil
Gapska, Dominika
Aleksiewicz, Tomasz
Litwin, Katarzyna
Miętkiewicz, Kacper
Gałązka, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942271.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
depresja
schizofrenia
zespół Cotarda
złudzenie negacji
Opis:
Cotard’s syndrome, originally described by a French physician Jules Cotard in 1880 as le délire des négations (the delirium of negation), is a condition in which the patient experiences nihilistic delusions, assuming their own death and, paradoxically, resulting immortality. This extremely rare mental illness often co-occurs with depression, schizophrenia and other conditions characterised by misidentification, such as Capgrass delusion or Fregoli delusion. Whilst it is still open to investigation whether Cotard’s syndrome is to be considered an independent clinical entity, certain symptoms specific to the disease and some structural brain changes seem to support this theory. However, owing to its extremely low prevalence, Cotard’s syndrome is not included in either the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) or the International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems (ICD-10) of the World Health Organization. Currently, management depends on the most likely underlying cause, e.g. depression, schizophrenia, subdural hematoma, AIDS, Parkinson’s disease or hydrophobia. Substances known to be effective in different cases include antidepressants and antipsychotics. Despite multiple attempts at classifying the condition, the 1995 classification by Berrios and Luque, subdividing Cotard’s syndrome into three types, is the most popular one by far. The first type involves depression and hallucinations, the second is known as Cotard’s syndrome type I (absence of depressive episodes but with hypochondriac delusions), whilst Cotard’s syndrome type II is also characterised by depression.
Zespół Cotarda, w 1880 roku opisany przez francuskiego lekarza Jules’a Cotarda jako le délire des négations (złudzenie negacji), to choroba, w której pacjent doświadcza urojeń nihilistycznych i przeświadczenia o własnej śmierci, a następnie – nieśmiertelności. Ta niezwykle rzadka jednostka współwystępuje często z depresją, schizofrenią czy innymi chorobami charakteryzującymi się zaburzeniem identyfikacji: zespołem Capgrasa i zespołem Fregolego. Do dziś dyskutuje się, czy zespół Cotarda powinien zostać uznany za samodzielną jednostkę chorobową; ze względu na niespotykane w żadnym innym zespole objawy i zmiany w strukturach mózgu rozwiązanie to zyskuje coraz liczniejszych zwolenników. Z uwagi jednak na rzadkość występowania omawianego zespołu nie uwzględniają go ani Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-V), ani Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10). Obecnie leczenie ma charakter przyczynowy, czyli skupia się na terapii choroby, która najprawdopodobniej powoduje zespół Cotarda (depresja, schizofrenia, krwiak podtwardówkowy, ale również AIDS, choroba Parkinsona, hydrofobia). Wśród skutecznych substancji wymienia się leki przeciwdepresyjne i przeciwpsychotyczne. Mimo istnienia wielu podziałów najbardziej znana jest klasyfikacja Berriosa i Luque’a z 1995 roku. Badacze ci wyróżnili trzy postacie choroby: postać z depresją i halucynacjami, zespół Cotarda I(bez depresji, z zaburzeniami hipochondrycznymi) i zespół Cotarda II (z depresją).
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 3; 320-324
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ocena ultrasonograficzna wybranych patologii nerwów obwodowych. Część I: Neuropatie uciskowe kończyny górnej – z wyłączeniem zespołu cieśni kanału nadgarstka
Ultrasound assessment on selected peripheral nerve pathologies. Part I: Entrapment neuropathies of the upper limb – excluding carpal tunnel syndrome
Autorzy:
Kowalska, Berta
Sudoł‑Szopińska, Iwona
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1061420.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
Guyon’s canal syndrome
Kiloh-Nevin syndrome
Wartenberg’s disease
entrapment neuropathies
pronator teres muscle syndrome
supinator muscle syndrome
thoracic outlet syndrome
ultrasound
choroba wartenberga
neuropatie uciskowe
ultrasonografia
zespół kiloha‑nevina
zespół górnego otworu klatki piersiowej
zespół kanału guyona
zespół mięśnia nawrotnego obłego
zespół mięśnia odwracacza
Opis:
Ultrasound (US) is one of the methods for imaging entrapment neuropathies, post-traumatic changes to nerves, nerve tumors and postoperative complications to nerves. This type of examination is becoming more and more popular, not only for economic reasons, but also due to its value in making accurate diagnosis. It provides a very precise assessment of peripheral nerve trunk pathology – both in terms of morphology and localization. During examination there are several options available to the specialist: the making of a dynamic assessment, observation of pain radiation through the application of precise palpation and the comparison of resultant images with the contra lateral limb. Entrapment neuropathies of the upper limb are discussed in this study, with the omission of median nerve neuropathy at the level of the carpal canal, as extensive literature on this subject exists. The following pathologies are presented: pronator teres muscle syndrome, anterior interosseus nerve neuropathy, ulnar nerve groove syndrome and cubital tunnel syndrome, Guyon’s canal syndrome, radial nerve neuropathy, posterior interosseous nerve neuropathy, Wartenberg’s disease, suprascapular nerve neuropathy and thoracic outlet syndrome. Peripheral nerve examination technique has been presented in previous articles presenting information about peripheral nerve anatomy [Journal of Ultrasonography 2012; 12 (49): 120–163 – Normal and sonographic anatomy of selected peripheral nerves. Part I: Sonohistology and general principles of examination, following the example of the median nerve; Part II: Peripheral nerves of the upper limb; Part III: Peripheral nerves of the lower limb]. In this article potential compression sites of particular nerves are discussed, taking into account pathomechanisms of damage, including predisposing anatomical variants (accessory muscles). The parameters of ultrasound assessment have been established – echogenicity and echostructure, thickness (edema and related increase in the cross sectional area of the nerve trunk), vascularization and the reciprocal relationship with adjacent tissue.
Badanie ultrasonograficzne jest jedną z metod dodatkowych wykorzystywanych w diagnostyce neuropatii uciskowych, urazów i guzów nerwów, a także w celu oceny powikłań pooperacyjnych dotyczących nerwów. W ostatnim czasie badanie to zyskało na popularności ze względów nie tylko ekonomicznych, ale przede wszystkim ze względu na wartość diagnostyczną. Pozwala na bardzo precyzyjną ocenę patologii pnia nerwu obwodowego – zarówno morfologii, jak i lokalizacji. W czasie badania istnieje możliwość oceny dynamicznej, wypromieniowania bólu poprzez precyzyjną palpację oraz porównania obrazu z kończyną kontrlateralną. W pracy omówiono zespoły uciskowe nerwów obwodowych kończyny górnej, z pominięciem najczęstszej, tym samym szeroko prezentowanej w literaturze medycznej, neuropatii nerwu pośrodkowego na poziomie kanału nadgarstka. Przedstawiono zespół mięśnia nawrotnego obłego, neuropatię nerwu międzykostnego przedniego, zespół rowka nerwu łokciowego i zespół kanału łokciowego, zespół kanału Guyona, neuropatię nerwu promieniowego, neuropatię nerwu międzykostnego tylnego, chorobę Wartenberga, neuropatię nerwu nadłopatkowego oraz zespół górnego otworu klatki piersiowej. Technika badania nerwów obwodowych została przedstawiona w poprzednich artykułach, prezentujących anatomię prawidłową nerwów obwodowych [Journal of Ultrasonography 2012; 12 (49): 120–163 – Anatomia prawidłowa i ultrasonograficzna wybranych nerwów obwodowych. Część I: Sonohistologia oraz ogólne zasady badania na przykładzie nerwu pośrodkowego; Część II: Wybrane nerwy obwodowe kończyny górnej; Część III: Nerwy obwodowe kończyny dolnej]. W niniejszym artykule omówiono potencjalne miejsca ucisku poszczególnych nerwów, biorąc pod uwagę patomechanizmy uszkodzenia, w tym predysponujące warianty anatomiczne (mięśnie dodatkowe). Określono parametry oceny ultrasonograficznej – echogeniczność i echostrukturę, grubość (obrzęk i wiążący się z tym wzrost pola powierzchni przekroju poprzecznego pnia nerwu), unaczynienie oraz wzajemne relacje z przylegającymi tkankami.
Źródło:
Journal of Ultrasonography; 2012, 12, 50; 307-318
2451-070X
Pojawia się w:
Journal of Ultrasonography
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wodobrzusze w przebiegu hipereozynofilii – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa
Eosinophilic ascites: a case report and literature review
Autorzy:
Bałajewicz-Nowak, Marta
Glanowska, Izabela
Hosiawa, Wioletta
Pityński, Kazimierz
Ludwin, Inga
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1029504.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
antygenemia CA-125
hipereozynofilia
wodobrzusze
zespół hipereozynofilowy
Opis:
Ascites with elevated serum CA-125 but without suspicious adnexal masses is a diagnostic challenge. The differential diagnosis of patients aged 20–50 years old presenting with ascites should account for rare etiologies, such as the hypereosinophilic syndrome. A 37-year-old patient was referred to the Gynecologic Oncology Outpatient Clinic of the University Hospital in Krakow due to rapidly progressing ascites with serum CA-125 above the normal limit. Thorough imaging studies showed no evidence of malignant ascites, whilst hypereosinophilia was detected in laboratory tests. After ruling out other causes of primary and reactive hypereosinophilia, the diagnosis of the hypereosinophilic syndrome was made. After the administration of oral corticosteroid therapy, complete resolution of symptoms (including ascites) was achieved, and CA-125 level returned to normal. Currently, the patient is asymptomatic and is followed up at the Autoimmune Diseases Outpatient Clinic.
Wodobrzusze z towarzyszącą antygenemią CA-125 przy jednoczesnym braku onkologicznie podejrzanych zmian w obrębie jajnika jest trudnym problemem diagnostycznym. W toku diagnostyki różnicowej u pacjentek pomiędzy 20. a 50. rokiem życia z wodobrzuszem, aby uniknąć niepotrzebnej interwencji chirurgicznej, należy wziąć pod uwagę rzadkie przyczyny tego objawu, m.in. zespół hipereozynofilowy. Trzydziestosiedmioletnia pacjentka została skierowana do Poradni Ginekologii Onkologicznej Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie z powodu szybko narastającego wodobrzusza z towarzyszącym wzrostem stężenia markera CA-125 powyżej wartości referencyjnych. W szczegółowej diagnostyce obrazowej wykluczono nowotworowe pochodzenie wodobrzusza, a laboratoryjnie stwierdzono hipereozynofilię. Po wykluczeniu innych przyczyn eozynofilii pierwotnej i reaktywnej rozpoznano zespół hipereozynofilowy. Po włączeniu steroidoterapii doustnej zaobserwowano całkowite ustąpienie objawów (w tym wodobrzusza) i unormowanie stężenia CA-125. Obecnie pacjentka nie ma żadnych objawów, pozostaje pod opieką Poradni Chorób Immunologicznych.
Źródło:
Current Gynecologic Oncology; 2018, 16, 1; 57-63
2451-0750
Pojawia się w:
Current Gynecologic Oncology
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Przydatność szpitalnego zespołu żywieniowego, jako wydzielonej komórki organizacyjnej, w rozpoznawaniu i leczeniu niedożywienia
The usefulness of a hospital nutrition support team, as a separate unit, in diagnosing and treating malnutrition
Autorzy:
Adamiec, Cezary
Nowak, Tomasz
Wołyńska-Szkudlarek, Agnieszka
Bobula, Mariusz
Lubas, Arkadiusz
Witek, Przemysław
Dyrla, Przemysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1030875.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
niedożywienie
zespół żywieniowy
żywienie dojelitowe
żywienie pozajelitowe
Opis:
Introduction: Malnutrition is still a serious clinical problem, which has negative consequences. It not only prolongs hospitalisation, but also delays recovery. The diagnosis of malnutrition is as important as any other medical diagnosis. Aim of the study: To assess the usefulness of a hospital nutrition support team, as a separate unit, to diagnose and treat malnutrition. Material and methods: Data from 5 years were retrospectively collected. We analysed the number of patients each year and the number of days of artificial nutrition (enteral and parenteral) covered by the National Health Fund. During the first 2.5 years, the nutrition support team functioned as a part of surgical department, and for the next 2.5 years it was a separate unit. Results: The activity of the hospital nutrition support team, as a separate unit, has significantly increased the number of nutritional procedures, enteral in particular. In the first half of the year 2014, the number of parenteral nutrition days was 64, and the number of enteral nutrition days was 215. However, in the next 6 months, when the team functioned as a separate unit, the number of days was 185 and 1,511, respectively, despite a similar number of hospitalised patients. The activity of a separate nutrition support unit resulted in a significant, more than 7-fold increase in the number of days of the enteral nutrition (1,032 vs. 7,479; p < 0.001). The increase in the number of days of parenteral nutrition was also significant (999 vs. 1,412; p < 0.001). Conclusion: Establishing a hospital nutrition support team significantly increased the number of days of both enteral and parenteral nutrition in malnourished patients. The activity of the team is cost-effective and profitable for the hospital.
Wstęp: Niedożywienie jest nadal poważnym problemem, który pociąga za sobą negatywne konsekwencje. Z jednej strony przedłuża czas hospitalizacji, z drugiej powoduje opóźnienie powrotu chorego do zdrowia. Niedożywienie jest tak samo ważnym rozpoznaniem jak inne choroby. Cel: Ocena przydatności szpitalnego zespołu żywieniowego, jako wydzielonej komórki organizacyjnej, w rozpoznawaniu niedożywienia i prowadzeniu leczenia żywieniowego. Materiał i metody: Do analizy włączono dane dotyczące liczby pacjentów hospitalizowanych oraz rozliczonych dni żywienia pozajelitowego (ŻP) i dojelitowego (ŻDJ). Analizą objęto pięć lat, z których pierwsze dwa i pół roku obejmuje działalność zespołu żywieniowego w formie „czynnościowej”, a kolejne dwa i pół roku – działalność Szpitalnego Zespołu Żywieniowego jako wydzielonej komórki organizacyjnej. Wyniki: Działalność Szpitalnego Zespołu Żywieniowego, jako wydzielonej komórki organizacyjnej, spowodowała znamienne zwiększenie liczby procedur żywieniowych, zwłaszcza dojelitowych. W przełomowym roku 2014 w pierwszym półroczu liczba dni ŻP wynosiła 64, a ŻDJ była równa 215, podczas gdy w drugim półroczu (wydzielony Szpitalny Zespół Żywieniowy) liczba dni ŻP to 185, a ŻDJ – 1511, przy porównywalnej liczbie pacjentów hospitalizowanych. Aktywność Szpitalnego Zespołu Żywieniowego spowodowała łącznie ponad 7-krotne zwiększenie liczby dni ŻDJ (1032 vs 7479; p < 0,001). Wzrost liczby dni ŻP również był istotny (999 vs 1412; p < 0,001). Wnioski: Utworzenie Szpitalnego Zespołu Żywieniowego znacząco zwiększyło liczbę dni żywienia zarówno dojelitowego, jak i pozajelitowego u pacjentów niedożywionych. Ponadto jego działalność przynosi szpitalowi wymierną korzyść finansową.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 3; 306-309
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wpływ steroidoterapii na układ sercowo-naczyniowy
The effects of steroid therapy on the cardiovascular system
Autorzy:
Otlewska, Anna
Szpotowicz, Grzegorz
Hackemer, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034916.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
choroby sercowo-naczyniowe
glikokortykosteroidy
steroidoterapia
zespół Cushinga
Opis:
Glucocorticoids are widely used as anti-inflammatory, antiproliferative and immunosuppressive agents in many diseases. Their use is often long-term, which is associated with the risk of adverse effects from various systems. In this paper, we pay particular attention to the effects of steroid therapy on cardiovascular diseases as long-term steroid therapy increases the risk of cardiovascular death. The risk of complications depends on the dose and therapy duration. Complications may also occur when steroids are used locally. According to literature data, glucocorticoids may contribute to the development of hypertension, myocardial ischaemia, heart failure and, according to some studies, stroke. The use of steroid therapy can lead to the development of disorders that are part of the metabolic syndrome. The pathogenesis includes the effects of glucocorticoids on the renin–angiotensin–aldosterone system, the autonomic system, stimulation of the mineralocorticoid receptor, and effects on the synthesis of factors regulating the width of blood vessels. Other disorders that may develop in the course of this therapy include osteoporosis, myopathy, electrolyte and metabolic disorders. However, it is difficult to determine to what extent the complications are caused by the therapy itself and to what extent by the treated disease. It is also worth noting about the negative impact of anabolic steroids, the use of which is usually not a part of therapy.
Glikokortykosteroidy są powszechnie stosowane w terapii wielu chorób, gdzie wykorzystywane jest ich działanie przeciwzapalne, przeciwproliferacyjne i immunosupresyjne. Często podawane są długotrwale, co wiąże się z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych ze strony różnych układów. W niniejszej pracy zwrócono uwagę przede wszystkim na wpływ steroidoterapii na pojawienie się chorób serca i naczyń, ponieważ długotrwała terapia steroidami zwiększa ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych. Stopień ryzyka wystąpienia powikłań zależy od wielkości stosowanej dawki oraz czasu prowadzonej terapii. Nie znika on nawet wtedy, gdy steroidy stosowane są miejscowo. Według danych z literatury przyjmowanie glikokortykosteroidów może przyczyniać się do rozwoju nadciśnienia tętniczego, niedokrwienia mięśnia sercowego, niewydolności serca, a według niektórych badań także do udarów. Stosowanie steroidoterapii może prowadzić do rozwoju zaburzeń będących elementami zespołu metabolicznego. W patogenezie uwzględnia się wpływ glikokortykosteroidów na układ renina–angiotensyna–aldosteron, układ autonomiczny, pobudzanie receptora mineralokortykosteroidowego, wpływ na syntezę czynników regulujących szerokość naczyń krwionośnych. Innymi zaburzeniami, które w przebiegu tej terapii mogą się rozwijać, są: osteoporoza, miopatia, zaburzenia elektrolitowe i metaboliczne. Trudno jednak określić, w jakim stopniu sama terapia wpływa na wystąpienie powikłań, a w jakim choroba, z której powodu stosowane są te leki. Warto również pamiętać o negatywnym wpływie na organizm steroidów anabolicznych, których przyjmowanie zazwyczaj nie jest elementem terapii innego schorzenia.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2018, 14, 3; 267-270
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Funkcjonowanie poznawcze i emocjonalne pacjentki z rodzinnie uwarunkowaną postacią zespołu jedzenia nocnego – opis przypadku
The cognitive and emotional functioning of afemale patient with aheritable form of the night eating syndrome – case description
Autorzy:
Obrembska, Magdalena
Jastrzębski, Karol
Głąbiński, Andrzej
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1029920.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
funkcjonowanie emocjonalne
funkcjonowanie poznawcze
zespół jedzenia nocnego
Opis:
Background: In the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5) the night eating syndrome has been classified as one of other specified feeding or eating disorders. It is estimated that this syndrome affects about 1.5% of the population; the prevalence of its familial form is not known. Material and methods: The study applied the Pittsburgh Sleep Quality Index, the Mini-Addenbrooke’s Cognitive Examination, the Rey–Osterrieth Complex Figure Test, the Trail Making Test, the Auditory Verbal Learning Test, the Beck Depression Inventory, the State-Trait Anxiety Inventory and free diagnostic methods. Case description: The paper presents a case of a 35-year-old female patient hospitalised due to sleep disorders and episodes of night binge eating occurring for about 15 years. The performed examinations did not reveal any depressive, anxiety or positive symptoms nor symptoms indicating anorexia or bulimia. The neurological examination did not reveal any deviations from normality which was confirmed by the imaging examination of the head performed with a contrast agent, by the electroencephalographic examination and by biochemical examinations. The family history indicated the occurrence of similar symptoms in two family members. Results: The results of the psychological examination confirmed the lowering of sleep quality and the deterioration of cognitive functioning in the aspect of short-term verbal memory and of the ability to concentrate attention as well as the lowering of the level of semantic fluency in a narrow scope. Conclusions: Performing differential diagnostics resulted in diagnosing a familial form of the night eating syndrome. Considering the low prevalence of the discussed illness in the population, there is a necessity to deepen the research related to this form of the syndrome.
Wstęp: W Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5) zespół jedzenia nocnego zaklasyfikowany został do innych specyficznych zaburzeń odżywiania. Szacuje się, że zespół ten dotyczy około 1,5% populacji; częstość występowania postaci rodzinnej nie jest znana. Materiał i metody: Wykorzystano Kwestionariusz Jakości Snu Pittsburgh, Mini-Addenbrooke’s Cognitive Examination, Test Figury Złożonej Reya–Osterrietha, Test Łączenia Punktów A i B, Test 15 słów Reya, Inwentarz Depresji Becka, Inwentarz Stanu i Cechy Lęku oraz swobodne techniki diagnostyczne. Opis przypadku: W artykule zaprezentowano przypadek 35-letniej pacjentki hospitalizowanej z powodu zaburzeń snu i epizodów objadania się w nocy występujących od około 15 lat. Nie stwierdzono objawów depresyjnych, lękowych, wytwórczych ani objawów świadczących o anoreksji czy bulimii. W badaniu neurologicznym nie odnotowano odchyleń od staniu prawidłowego, co potwierdziły badanie obrazowe głowy z kontrastem, badanie elektroencefalograficzne i badania biochemiczne. Wywiad rodzinny wskazywał na występowanie podobnych objawów u dwóch członków rodziny. Wyniki: Wyniki badania psychologicznego potwierdziły obniżenie jakości snu, a także pogorszenie funkcjonowania poznawczego w aspekcie krótkotrwałej pamięci werbalnej i zdolności koncentracji uwagi oraz obniżenie poziomu fluencji semantycznej w wąskim zakresie. Wnioski: Po przeprowadzeniu diagnostyki różnicowej ustalono rozpoznanie rodzinnej postaci zespołu jedzenia nocnego. Zważywszy na rzadkość omawianego schorzenia w populacji, potrzebne jest pogłębienie badań dotyczących tej postaci zespołu.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2017, 17, 3; 167-171
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Znaczenie suplementacji w regulacji zaburzeń strukturalnych oraz funkcjonalnych w ośrodkowym układzie nerwowym u osób z zespołem Downa
The role of supplementation in the regulation of structural and functional central nervous system disorders among patients with Down syndrome
Autorzy:
Narbutowicz, Magdalena
Regulska-Ilow, Bożena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034700.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cholina
galusan epigallokatechiny
kurkumina
resweratrol
zespół Downa
Opis:
Down syndrome is the most common genetic cause of intellectual disability in humans, which results from the presence of an extra chromosome 21. Significant progress has been made over the past years in expanding knowledge on molecular, structural and functional abnormalities in patients with Down syndrome. The obtained findings encouraged many scientists to attempt to use bioactive substances in in vivo and in vitro settings to inhibit central nervous system disorders. The use of supplements in the form of epigallocatechin gallate (EGCG) contributes to improved mitochondrial function in neurons, reduced DYRK1A overexpression and limited overproduction of reactive oxygen species. Certain doses of resveratrol improve mitochondrial function, increase hippocampal progenitor cell proliferation and, similarly to curcumin and pomegranate juice, inhibit premature ageing and prevent Alzheimer’s disease. Furthermore, it was observed that the use of choline supplements during pregnancy in healthy and trisomic experimental animals contributed to the stimulation of hippocampal neurogenesis, improved concentration, mood and cognitive functions in the offspring.
Zespół Downa jest najczęstszą genetyczną przyczyną niepełnosprawności intelektualnej u ludzi, wynikającą z obecności dodatkowego chromosomu 21. W ciągu ostatnich kilku lat dokonano znacznego postępu w pogłębieniu wiedzy na temat zaburzeń na poziomie molekularnym oraz strukturalnym i funkcjonalnym narządów i układów u osób z zespołem Downa. Otrzymane wyniki badań skłoniły wielu naukowców do podjęcia prób zastosowania substancji bioaktywnych in vivo i in vitro w celu zahamowania zaburzeń w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Zastosowanie suplementów w postaci galusanu epigallokatechiny (epigallocatechin gallate, EGCG) przyczynia się do poprawy funkcjonowania mitochondriów w neuronach, obniżenia nadekspresji genu DYRK1A oraz ograniczenia nadprodukcji reaktywnych form tlenu. Przyjmowanie określonych dawek resweratrolu wpływa na poprawę funkcjonowania mitochondriów, zwiększenie proliferacji komórek progenitorowych w hipokampie oraz podobnie jak kurkumina i sok z granatu hamuje przedwczesne starzenie organizmu i zapobiega wystąpieniu choroby Alzheimera. Zaobserwowano ponadto, iż zastosowanie suplementów choliny w okresie ciąży u zwierząt doświadczalnych zdrowych i z trisomią przyczyniło się do stymulacji neurogenezy w hipokampie, poprawy koncentracji, nastroju oraz funkcjonowania procesów poznawczych u potomstwa.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 3; 352-362
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Zespół Aspergera z towarzyszącym jadłowstrętem psychicznym czy transgeneracyjna transmisja traumy?
Asperger syndrome with concomitant anorexia nervosa or transgenerational transmission of trauma?
Autorzy:
Łucka, Izabela
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942382.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
transgeneracyjna transmisja traumy
zaburzenia odżywiania
zespół Aspergera
Opis:
The identification criteria of autism spectrum disorders, based on symptoms presented by patients and difficulties reported by their carers, still raise controversies and doubts. Despite more and more precise diagnostic instruments, multiple dilemmas associated with establishing a proper diagnosis are still encountered in clinical practice. These mainly concern individuals with autism spectrum who are highly functional and able to compensate for or camouflage their deficits. It also happens that a behaviour of a given person confusingly resembles autism spectrum disorders, but its cause lies in problems linked with consequences of traumatic experiences of the posttraumatic stress nature which have been present for several generations. Moreover, the coexistence of both these mechanisms, i.e. neurobiological causes and disturbed relations resulting from trauma inheritance, cannot be excluded. The article discusses the process of psychotherapy in a patient who was allowed by her family system to seek specialist help only after the occurrence of severe clinical symptoms defined by a professional diagnosis. The woman belonged to a family generation that was able to recreate its dramatic history. This helped combine the cold intellectual message with profound feelings experienced by physically and emotionally harmed women, particularly during ethnic cleansing in the Polish Eastern Borderlands and repatriation.
Kryteria identyfikacji zaburzeń ze spektrum autyzmu, bazujące na prezentowanych przez pacjentów symptomach i zgłaszanych przez opiekunów trudnościach, nadal budzą kontrowersje oraz wątpliwości. W codziennej praktyce klinicznej, mimo coraz precyzyjniejszych narzędzi diagnostycznych, napotykamy na wiele dylematów związanych z ustaleniem odpowiedniego rozpoznania. Dotyczy to zwłaszcza osób ze spektrum autyzmu wysoko funkcjonujących, potrafiących kompensować albo kamuflować swoje deficyty. Bywa i tak, że zachowanie danej osoby łudząco przypomina zaburzenia ze spektrum autyzmu, jednakże podłoża prezentowanych trudności należy szukać w problemach związanych z trwającymi od kilku pokoleń skutkami traumatycznych doświadczeń o charakterze stresu pourazowego. Nie można także wykluczyć współwystępowania obydwu mechanizmów – podłoża neurobiologicznego oraz zaburzeń w relacjach wynikających z dziedziczenia traumy. Praca omawia proces psychoterapii pacjentki, która dopiero po pojawieniu się ciężkich objawów klinicznych, zdefiniowanych diagnozą lekarską, zdołała uzyskać przyzwolenie systemu rodzinnego na poszukiwanie specjalistycznej pomocy. Kobieta przynależała do tego pokolenia w rodzinie, które mogło sobie pozwolić na odtworzenie dramatycznej historii z przeszłości. Dzięki temu udało się połączyć chłodny przekaz intelektualny z głębokimi uczuciami, których doświadczyły krzywdzone fizycznie i emocjonalnie kobiety, zwłaszcza podczas czystek etnicznych na Kresach Wschodnich oraz repatriacji.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 4; 418-425
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wczesna diagnostyka wrodzonych zmian naczyniowych podstawą do szybkiej profilaktyki następstw – opis przypadku
Early diagnosis of congenital vascular malformation as a condition to rapid prevention of complications – case study
Autorzy:
Jaguś, Dominika
Rutkowska, Agata
Wareluk, Paweł
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034383.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
agenezja żyły podkolanowej
malformacje naczyniowe
zespół Klippla–Trénaunaya
Opis:
Klippel–Trénaunay syndrome is a rare congenital condition characterised by a triad of symptoms: capillary-lymphatic-venous malformations, varicose veins and venous malformations as well as soft tissue and skeletal hypertrophy of the affected limb. In this article, we present a case of a 5-year-old boy with extensive vascular malformations of the lower limbs and the buttock region. In this case, manifestation of all three symptoms was gradual. At the age of 4 years, the patient was admitted to the Department of Imaging Diagnostics for further diagnosis, where the triad characteristic for Klippel–Trénaunay syndrome and popliteal vein agenesis were diagnosed. Currently, a multidisciplinary team takes care of the boy in the Children’s Memorial Health Institute. Early and accurate diagnosis allows for rapid prevention of complications associated with Klippel–Trénaunay syndrome and enables patient-tailored treatment.
Zespół Klippla–Trénaunaya jest zespołem wad wrodzonych, który charakteryzuje triada objawów: malformacje naczyniowe o charakterze mieszanym, żylaki lub inne zmiany w układzie żylnym, przerost kości i tkanek miękkich w obrębie kończyny dolnej. W pracy zaprezentowano przypadek 5-letniego chłopca z rozległymi zmianami naczyniowymi kończyn dolnych i pośladków, u którego objawy należące do triady ujawniały się stopniowo. W wieku 4 lat pacjent trafił do Zakładu Diagnostyki Obrazowej w celu dalszej diagnostyki. W toku postępowania potwierdzono triadę charakterystyczną dla zespołu Klippla–Trénaunaya, w tym rozpoznano agenezję żyły podkolanowej. Chłopiec pozostaje pod opieką wielodyscyplinarnego zespołu lekarzy w Centrum Zdrowia Dziecka. Wczesna i dokładna diagnostyka umożliwia szybką prewencję powikłań, jakie niesie za sobą zespół Klippla–Trénaunaya, oraz pozwala na indywidualny dobór metod leczenia.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 2; 260-266
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Wyświetlanie 1-15 z 119

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies