Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Depression" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Evidence-based practice guideline for the treatment of adult patients with depressive disorders. Part I: Psychiatric management
Oparte na dowodach wytyczne leczenia dorosłych pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Część I: postępowanie psychiatryczne
Autorzy:
Voytenko, Vitaliy
Nykamp, Louis
Achtyes, Eric
Stoyanov, Radosveta
Anderson, Krista
Thomas, Stephen
Hill Lee, Selina
Edwards, Evonne
Post, Daniel
Wyngarden, Nicole
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942190.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
depression
evaluation
guideline
pharmacotherapy
treatment
Opis:
The high prevalence of depression globally and the severe burden of this life-threatening mental illness necessitate an evidence-based approach to its treatment, in order to offer best-possible relief to those suffering from it. The present bestpractice guideline was originally developed by a team of psychiatrists, psychologists, and other mental health professionals at a large psychiatric teaching hospital and outpatient clinic network in Michigan, USA. The document draws from several current major guidelines for the treatment of adult patients with depressive disorders published by national and international health organisations, such as the American Psychiatric Association (USA), Canadian Network for Mood and Anxiety Treatments (Canada), National Institute for Health and Care Excellence (UK) and World Health Organization (EU). The present document emphasizes the areas of broad consensus across these guidelines and, as such, the treatment recommendations contained herein represent the current “gold standard” in the field of psychiatry in the West. Part I of this two-part series covers a range of relevant psychiatric treatment aspects, from general patient management to treatment-stagespecific and population-specific recommendations. Special attention is given to pharmacotherapy, somatic therapies, treatment strategies for non-response and management of perinatal depression. Additional resources, including clinicianand patient-oriented websites and links to the full-text major published guidelines, where available, are provided. Psychiatric clinicians are encouraged to utilise the evidence-based practice recommendations for best-possible patient outcomes.
Ze względu na wysoką zapadalność na depresję na całym świecie i ogromny ciężar tej zagrażającej życiu choroby psychicznej w jej leczeniu konieczne jest postępowanie oparte na dowodach (evidence-based approach), oferujące chorym możliwie największą poprawę samopoczucia. Niniejsze wytyczne w zakresie najlepszych praktyk stosowanych w leczeniu depresji zostały opracowane przez zespół psychiatrów, psychologów i innych specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym w dużym psychiatrycznym szpitalu klinicznym oraz w sieci poradni zdrowia psychicznego w stanie Michigan w Stanach Zjednoczonych. Dokument ten bazuje na aktualnych zaleceniach dotyczących leczenia dorosłych pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi wydanych przez uznane krajowe i międzynarodowe instytucje zdrowotne, takie jak Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (American Psychiatric Association) (USA), Kanadyjska Sieć Leczenia Zaburzeń Nastroju iLękowych (Canadian Network for Mood and Anxiety Treatments) (Kanada), Narodowy Instytut Zdrowia iDoskonałości Klinicznej (National Institute for Health and Care Excellence) (UK) oraz Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organization) (UE). Niniejsza praca kładzie nacisk na obszary, w których wytyczne wyżej wymienionych instytucji pokrywają się ze sobą. Tym samym zawarte w niej zalecenia odzwierciedlają przyjęte obecnie złote standardy w dziedzinie psychiatrii w krajach zachodnich. Część I dwuczęściowej serii artykułów dotyczy całego szeregu aspektów leczenia psychiatrycznego, począwszy od postępowania ogólnego, poprzez leczenie specyficzne dla danej fazy choroby, a skończywszy na zaleceniach dotyczących konkretnych grup pacjentów. Specjalną uwagę poświęcono farmakoterapii, terapiom somatycznym, strategiom stosowanym w przypadku braku odpowiedzi na leczenie oraz leczeniu depresji okołoporodowej. W pracy – tam, gdzie było to możliwe – podano również linki do dodatkowych zasobów zewnętrznych, takich jak strony internetowe dla pacjentów i klinicystów, oraz linki do pełnych tekstów wytycznych wydanych przez wspomniane instytucje. Klinicystów zachęca się do postępowania zgodnego z zaleceniami opartymi na dowodach w celu osiągania optymalnych wyników leczenia pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 3; 234-241
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Interwencje psychologiczne jako profilaktyka depresji poudarowej
Psychological interventions for preventing post-stroke depression
Autorzy:
Pękala, Krzysztof
Sobów, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1053108.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
udar
depresja
profilaktyka
interwencje psychologiczne
depresja poudarowa
stroke
depression
prevention
psychological interventions
post-stroke depression
Opis:
The aim of this article is to describe the available measures of preventing post-stroke depression and their efficacy with regard to psychological interventions. The said affective disorder is often poorly diagnosed for a number of reasons. Also the treatment itself turns sometimes to be inappropriate. It is worth highlighting that post-stroke depression affects the process of recovery of the patient, thus its harmful effect is not limited to a mere depressed mood. Studies describing the measures of prophylaxis of depression after stroke are dominated by those assessing the efficiency of pharmacotherapy. Meta-analyses point to a low efficiency of this type of therapeutic effects as well as to the inconsistency of their outcomes. Other methods of prevention efforts include those of psychological nature which should be divided into different categories, such as: psychotherapy, other unstructured interactions (for example: education, emotional and instrumental support, service of multidisciplinary team, physical exercises) or motivational interviewing. The results show that motivational interviewing is the most effective of all methods. Problem-solving therapy appears to be another effective intervention within the prevention of post-stroke depression. Also a short-term psychosocial-behavioral therapy produces good results. There is a definite and urgent need for more research on this subject that would enable the recommendation of an appropriate form of prophylaxis. The majority of the described studies are characterized by a small number of patients. It seems that different psychotherapeutic approaches that place the individual needs of the patient in the first place are worth further research. Those related to the behavioral approach seems to bring hope for greater efficacy.
Celami artykułu są: prezentacja obecnych możliwości profilaktyki depresji poudarowej z zakresu interwencji psychologicznych oraz przybliżenie ich skuteczności. Opisywane zaburzenie afektywne z różnych przyczyn często bywa diagnozowane na niewystarczającym poziomie. Kolejnym problemem jest nieodpowiednie leczenie. Należy pamiętać, że depresja poudarowa wpływa na proces dochodzenia pacjenta do zdrowia, a więc jej szkodliwy wpływ nie ogranicza się do obniżenia nastroju. Wśród badań dotyczących metod prewencji depresji po udarze dominują te sprawdzające skuteczność farmakoterapii. Metaanalizy wskazują na niską skuteczność takich oddziaływań leczniczych i niespójność wyników. Wśród pozostałych metod znajdują się działania profilaktyczne o charakterze psychologicznym, które należałoby podzielić na kategorie, takie jak psychoterapia oraz inne, nieustrukturowane oddziaływanie (np. działania edukacyjne, wspierające czy multidyscyplinarne, ćwiczenia fizyczne) i dialog motywacyjny. Najskuteczniejszą ze sprawdzanych metod okazał się dialog motywacyjny. Kolejne narzędzie przynoszące rezultaty w prewencji depresji poudarowej to psychoterapia skoncentrowana na rozwiązaniu problemów. Do efektywnych zalicza się również krótkoterminową terapię psychosocjalno-behawioralną. Zdecydowanie potrzeba większej liczby badań naukowych na ten temat, by można było zalecać odpowiednią formę profilaktyki. Większość opisanych prób cechuje stosunkowo niewielka liczebność. Warte sprawdzenia są zwłaszcza rozmaite metody psychoterapeutyczne stawiające indywidualne potrzeby chorego na pierwszym miejscu; jak się wydaje, nurty związane z podejściem behawioralnym dają nadzieję na większą skuteczność.
Źródło:
Aktualności Neurologiczne; 2014, 14, 3; 156-160
1641-9227
2451-0696
Pojawia się w:
Aktualności Neurologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Assessment of the occurrence of indirect self-destructiveness in people diagnosed with depressive and anxiety disorders
Ocena występowania autodestruktywności pośredniej u osób z rozpoznaniem zaburzeń depresyjnych i lękowych
Autorzy:
Sławińska, Anna
Orzechowska, Agata
Florkowski, Antoni
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942008.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
anxiety disorders
depression
indirect self-destructiveness
Opis:
Aim: Self-destructiveness involves behaviours whose likely negative effect is mediated by additional factors, and the relationship between behaviour and damage is perceived as probable. The main objective of the research is to evaluate the behaviour of indirect self-destructiveness in patients with symptoms of anxiety and/or depression (compared to the persons without mental disorders-control group). Material and method: Clinical group included 40 patients of the Department of Adult Psychiatry at the Medical University of Lodz – people reporting symptoms of anxiety and/or depressed mood. The control group consisted of people without mental disorders. Polish version of Chronic Self-Destructiveness Scale (CS-DS) adapted by Suchanska and Hospital Anxiety and Depression Scale – Modified (HADS-M) by Snaith and Zigmond were used. The survey aimed at collecting sociodemographic data. Results: Differences were noticed between the clinical and control group in the following indirect autodestructive behaviours: Poor Health Maintenance, Lack of Planfulness, Personal and Social Neglects, Helplessness and Passiveness. Behaviours in all of those areas were more frequent in the clinical group. There were no significant differences noticed between groups in terms of: Transgression and Risk, alcohol use and smoking. Conclusions: Anxiety and depressive disorders promotes occurring of indirect self destructive behaviours.
Cel: Autodestruktywność pośrednia obejmuje zachowania, których prawdopodobny negatywny skutek jest upośredniony przez dodatkowe czynniki. Głównym celem badania była ocena zachowań o charakterze autodestruktywności pośredniej u osób z objawami lęku i/lub depresji (w porównaniu z grupą kontrolną, złożoną z osób bez zaburzeń psychicznych). Materiał i metoda: Grupę kliniczną stanowiło 40 pacjentów Kliniki Psychiatrii Dorosłych Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Były to osoby zgłaszające się z objawami lęku i/lub obniżonego nastroju. Równoliczną grupę kontrolną stanowiły osoby bez zaburzeń psychicznych. Zastosowano polską wersję skali chronicznej autodestruktywności (Chronic Self-Destructiveness Scale, CS-DS) Kelley w adaptacji Suchańskiej oraz Szpitalną Skalę Lęku i Depresji w wersji zmodyfikowanej (Hospital Anxiety and Depression Scale – Modified, HADS-M) autorstwa Snaitha i Zigmonda. Opracowana przez autorów ankieta miała na celu zebranie podstawowych danych socjodemograficznych. Wyniki: Zaobserwowano różnice między grupą kliniczną a kontrolną w przypadku następujących grup zachowań pośrednio autodestruktywnych: zaniedbania zdrowotne, nieuważność, nieostrożność i brak planowania, zaniedbania osobiste i społeczne, pasywność (bierność). Zachowania z wymienionych obszarów okazały się częstsze w grupie klinicznej. Nie stwierdzono istotnych różnic między grupami w zakresie zachowań transgresyjnych, spożywania alkoholu i palenia papierosów. Wnioski: Można przypuszczać, że zaburzenia depresyjne i lękowe sprzyjają występowaniu zachowań pośrednio autodestruktywnych.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 2; 146-159
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Early maladaptive schemas and level of depression in alcohol addicts
Wczesne nieadaptacyjne schematy a poziom depresji u osób uzależnionych od alkoholu
Autorzy:
Jabłoński, Maciej
Chodkiewicz, Jan
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941379.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
alcohol addiction
depression
early maladaptive schemas
Opis:
Purpose: The purpose of the study was to determine whether a link exists between early maladaptive schemas identified by Young et al. and depression in alcoholics. The relationships of schemas with selected alcohol dependence variables and suicidal thoughts in alcoholics were also checked. Material and methods: Seventy-seven alcohol addicts participated in the study – 19 women and 58 men. Young Schema Questionnaire (YSQ-S3), Beck’s Depression Inventory (BDI) and Michigan Alcoholism Screening Test (MAST) were used. Results: Based on the results obtained, 16 out of 18 schemas are positively and statistically correlated with depression among alcoholics. The strongest relationships were noted for emotional deprivation, social isolation/alienation and subjugation. Correlations between the schemas and the severity of addiction and the age of drinking initiation were also found. Differences in the intensity of some schemas occurred between people experiencing suicidal thoughts and people without these thoughts. Conclusions: There is a need to consider inclusion therapy focused on changing maladaptive schemas in alcoholics. This is especially true of the schemas of social isolation, emotional deprivation and subjugation. There is also a need for further research in this area.
Cel: Celem przeprowadzonego badania było sprawdzenie, czy istnieje związek między wczesnymi nieadaptacyjnymi schematami wyróżnionymi przez Younga i współpracowników a depresją u osób uzależnionych od alkoholu. Podjęto też próbę odpowiedzi na pytanie o związki schematów z wybranymi zmiennymi dotyczącymi uzależnienia od alkoholu, a także występowaniem tendencji suicydalnych u alkoholików. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 77 osób uzależnionych od alkoholu – 19 kobiet oraz 58 mężczyzn. Zastosowano Kwestionariusz Schematów Younga (Young Schema Questionnaire, YSQ-S3), Skalę Depresji Becka (Beck’s Depression Inventory, BDI), Michigan Alcoholism Screening Test (MAST). Wyniki: Na podstawie otrzymanych wyników można stwierdzić, iż 16 z 18 schematów jest powiązanych dodatnio i istotnie statystycznie z poziomem depresji u osób uzależnionych od alkoholu. Najsilniejsze związki odnotowano w przypadku schematu deprywacji emocjonalnej, izolacji/wyobcowania i podporządkowania. Stwierdzono także związki schematów z głębokością uzależnienia oraz wiekiem rozpoczęcia picia. Różnice w natężeniu niektórych schematów występowały również między osobami doświadczającymi myśli samobójczych i osobami bez tych myśli. Wnioski: Należy rozważyć włączenie do terapii odwykowej pracy ukierunkowanej na zmiany destrukcyjnych schematów poznawczych występujących u osób uzależnionych. Dotyczy to zwłaszcza schematu izolacji społecznej, deprywacji emocjonalnej i podporządkowania. Istnieje również potrzeba prowadzenia dalszych badań tego obszaru problemowego.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 3; 165-171
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stosowanie wenlafaksyny w dawkach większych niż 225 mg na dobę. Bilans ryzyka i korzyści
The use of venlafaxine at doses higher than 225 mg/day. The balance of risks and benefits
Autorzy:
Święcicki, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944560.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
depression
noradrenergic effects
serotoninergic effects
treatment-resistant depression
venlafaxine
depresja
depresja lekooporna
działanie noradrenergiczne
działanie serotoninergiczne
wenlafaksyna
Opis:
The paper discusses the results of a study on the use of venlafaxine at doses higher than 225 mg/day. It seems that the use of such doses may be intentional, especially in patients with treatment-resistant depression. When used at doses of up to 225 mg/day, venlafaxine is a serotoninergic agent (an agent that inhibits the uptake of serotonin). When used at a dose higher than 225 mg/day, the drug has significant effects on the inhibition of noradrenalin reuptake. The fact that doses ranging between 225 and 300 mg/day increase serotonin reuptake is also significant. Although this effect is relatively small (estimated at about 5%), it may be clinically significant according to some authors. Thus, venlafaxine administered at high doses is more efficacious compared to both fluoxetine and the group of selective serotonin reuptake inhibitors (SSRI), when assessed as a whole group. In terms of efficacy, venlafaxine is also the least comparable to the agents from the group of tricyclic antidepressants. Venlafaxine is usually well tolerated even at high doses. Although unpleasant symptoms associated with the withdrawal of venlafaxine (dizziness, nausea, vomiting, general malaise) may be a problem, there is no sufficient evidence indicating that the prevalence and severity of these symptoms may be dose-dependent – this is rather an individual response.
W pracy omówiono wyniki badań dotyczących stosowania wenlafaksyny w dawkach przewyższających 225 mg/dobę. Wydaje się, że stosowanie takich dawek może być celowe zwłaszcza u pacjentów z depresją lekooporną. W dawkach do 225 mg/dobę wenlafaksyna jest lekiem o działaniu głównie serotoninergicznym (hamującym wychwyt zwrotny serotoniny). W dawce przewyższającej 225 mg/dobę lek wywiera istotne działanie na hamowanie wychwytu zwrotnego noradrenaliny. Nie bez znaczenia jest również fakt, że w przypadku dawek w zakresie 225–300 mg/dobę zwiększa się hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny. Choć efekt ten jest stosunkowo niewielki (oceniany na około 5%), to zdaniem części autorów może być klinicznie znaczący. Cechy te sprawiają, że wenlafaksyna w dużych dawkach jest lekiem skuteczniejszym niż leki z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) oceniane jako cała grupa, a także skuteczniejszym niż fluoksetyna. Pod względem skuteczności wenlafaksyna jest także lekiem najmniej porównywalnym z lekami z grupy trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Tolerancja wenlafaksyny nawet w dużych dawkach jest zazwyczaj zadowalająca. Problem mogą stanowić przykre objawy występujące podczas odstawiania wenlafaksyny (zawroty głowy, nudności, wymioty, ogólne złe samopoczucie), nie ma jednak dostatecznych dowodów wskazujących na to, że częstość występowania oraz stopień nasilenia tych objawów mogłyby zależeć od stosowanej dawki leku – jest to raczej reakcja indywidualna.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2014, 14, 3; 213-217
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Platelet count in elderly patients with unipolar depression – case control analysis
Liczba płytek krwi u pacjentów w podeszłym wieku z depresją jednobiegunową – analiza typu case control
Autorzy:
Wysokiński, Adam
Socha, Krzysztof
Sołtysik, Bartłomiej Konrad
Kłoszewska, Iwona
Sobów, Tomasz
Kostka, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941700.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
depression
elderly
old age psychiatry
platelet count
Opis:
Aim: While the effect of antidepressants on platelet functions is relatively well studied, there are few studies comparing platelet parameters, such as platelet count, between elderly patients with unipolar depression and non-depressed elderly subjects. Therefore, the aim of the study was to determine if there are differences in platelet count in elderly patients with unipolar depression (DEP) compared with non-depressed elderly patients (nonDEP) using case-control analysis. Methods: We measured platelet count in 582 (DEP: n = 291, nonDEP: n = 291) Caucasian in-patients aged ≥60. The mean age of the study subjects was 77.2 years, there were 243 (83.5%) women in both study groups. Results: The mean platelet count was significantly (p = 0.02) lower in the DEP group (241.6 ± 82.0) compared with the nonDEP group (263.6 ± 107.2). We also found that platelet count was not correlated with age. Conclusions: Compared with non-depressed controls, elderly patients with depression have decreased number of platelet cells. This, combined with the known effect of antidepressants on platelet agreeability, may translate into an increased risk of bleeding complications in the course of antidepressive treatment in elderly patients. Careful monitoring of platelet parameters is therefore recommended in the clinical population of elderly depressed patients.
Cel: O ile wpływ leków przeciwdepresyjnych na funkcje płytek krwi jest stosunkowo dobrze zbadany, o tyle niewiele jest badań porównujących parametry płytek krwi (takie jak liczba płytek krwi) u osób w podeszłym wieku z depresją jednobiegunową i bez depresji. Celem badania było określenie, czy istnieją różnice w liczbie płytek u pacjentów w podeszłym wieku z depresją jednobiegunową (DEP) w porównaniu z pacjentami w podeszłym wieku (nonDEP), za pomocą metody analizy case control. Metody: Oceniono liczbę płytek krwi u 582 (DEP: n = 291, nonDEP: n = 291) pacjentów rasy kaukaskiej w wieku ≥60 lat. Średni wiek badanych wynosił 77,2 roku, w obu grupach było 243 (83,5%) kobiet. Wyniki: Średnia liczba płytek krwi była istotnie statystycznie mniejsza (p = 0,02) w grupie DEP (241,6 ± 82,0) w porównaniu z grupą nonDEP (263,6 ± 107,2). Stwierdzono ponadto, że liczba płytek krwi nie korelowała z wiekiem. Wnioski: W porównaniu z grupą kontrolną u pacjentów w podeszłym wieku z depresją liczba płytek krwi była mniejsza. Fakt ten, w połączeniu ze znanym wpływem leków przeciwdepresyjnych na agregację płytek krwi, może przełożyć się na zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań krwotocznych w trakcie leczenia przeciwdepresyjnego u pacjentów w podeszłym wieku. Zaleca się ostrożne monitorowanie parametrów płytek w populacji klinicznej u pacjentów w podeszłym wieku.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 1; 19-24
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Evidence-based practice guideline for the treatment of adult patients with depressive disorders. Part II: Psychotherapy
Oparte na dowodach wytyczne leczenia dorosłych pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Część II: psychoterapia
Autorzy:
Voytenko, Vitaliy
Anderson, Krista
Wyngarden, Nicole
Post, Daniel
Achtyes, Eric
Thomas, Stephen
Edwards, Evonne
Stoyanov, Radosveta
Nykamp, Louis
Hill Lee, Selina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/942238.pdf
Data publikacji:
2018
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
clinical expertise
depression
guideline
patient characteristics.
psychotherapy
Opis:
This document is the second instalment in a two-part series outlining evidence-based recommendations for the treatment of adult patients with depressive disorders. Part II focuses on psychotherapy as an important treatment option – as a standalone treatment or in combination with pharmacotherapy. This guideline adapts the definition of evidence-based practice in psychology, as proposed by the American Psychological Association, to the practice of psychotherapy. As such, evidence-based practice in psychotherapy is anchored in best available research evidence, the psychotherapist’s clinical expertise, and the patient’s characteristics, culture and preferences. The article reviews the best available research evidence for psychological treatments for depression and describes in some detail each of the current empirically-supported treatments with strong and modest research support. Further, it discusses the key components of clinical expertise, as it relates to both the person of the therapist and the process of psychotherapy. In particular, the discussion covers the following key areas of clinical expertise: 1) assessment, diagnosis, and case formulation; 2) treatment planning and implementation and ongoing monitoring of patients’ progress; 3) interpersonal expertise; 4) self-reflection, utilising available resources and ongoing professional growth; 5) scientific expertise; and 6) diversity expertise. Finally, the guideline addresses important patient-related variables and how they should inform treatment in order to maximise its effectiveness.
Niniejsza praca jest drugą i ostatnią częścią serii omawiającej oparte na dowodach zalecenia (evidence-based recommendations) w zakresie leczenia dorosłych pacjentów z zaburzeniami depresyjnymi. Część II skupia się na psychoterapii jako na istotnej opcji leczenia – czy to stosowanej jako jedyna, samodzielna forma terapii, czy też w połączeniu z leczeniem farmakologicznym. W pracy zaadaptowano definicję praktyk opartych na dowodach w zakresie psychologii w kształcie zaproponowanym przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (American Psychological Association) do praktyki psychoterapii. Tym samym oparte na dowodach praktyki w zakresie psychoterapii zakotwiczone są w najlepszych dostępnych dowodach naukowych i doświadczeniu klinicznym psychoterapeutów oraz umieszczone w odpowiednim kontekście kulturowym, jak również uwzględniają indywidualne uwarunkowania i preferencje pacjentów. Praca omawia najlepsze dostępne dowody na skuteczność leczenia depresji na drodze psychoterapii i opisuje na pewnym poziomie szczegółowości każdą ze stosowanych obecnie terapii o empirycznie dowiedzionej wysokiej lub umiarkowanej skuteczności. W dalszej części poruszono kluczowe elementy praktyki klinicznej w odniesieniu zarówno do osoby terapeuty, jak i samego procesu psychoterapii. W omówieniu tym uwzględniono następujące kluczowe aspekty praktyki klinicznej: 1) ocena, ustalanie rozpoznania, formułowanie diagnozy wyjaśniającej; 2) planowanie i wdrażanie leczenia oraz ciągłe monitorowanie jego postępów; 3) aspekt interpersonalny; 4) autorefleksja, wykorzystywanie istniejących zasobów i ciągły rozwój zawodowy; 5) źródła wiedzy naukowej oraz 6) umiejętność doboru sposobu postępowania w zależności od indywidualnych i kulturowych uwarunkowań pacjenta. Ponadto omówiono indywidualne zmienne mające wpływ na leczenie danego pacjenta i sposób, w jaki powinny one warunkować dobór leczenia, tak aby pozwolić na osiągnięcie optymalnych efektów.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2018, 18, 3; 242-247
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Cognitive-behavioural psychotherapy and alopecia areata
Psychoterapia poznawczo-behawioralna a łysienie plackowate
Autorzy:
Kuty-Pachecka, Marta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941332.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
alopecia areata
anxiety
cognitive-behavioural psychotherapy
depression
Opis:
Alopecia areata (also known as spot baldness) is a disease with multifactorial aetiology, including genetic, hormonal, autoimmune and  psychological factors as well as nervous system disorders. This disorder belongs to  the group of dermatological conditions modified by psychological factors. Clinical experience indicates that stress and psychological aspects contribute significantly to the onset and/or exacerbation of alopecia areata. Pharmacological treatment of this dermatosis is often ineffective or insufficient. Therefore, a holistic approach to the disease, including both medical and  psychological aspects, is  crucial. It  is  emphasised in  the subject literature that some forms of  psychotherapy and pharmacotherapy used in patients with alopecia areata improve their psychophysical condition, and, consequently, stimulate the regrowth of their hair. Research has shown that cognitive-behavioural therapy complements dermatological treatment of alopecia areata, improving the quality of life of patients. The aim of cognitive and behavioural techniques is, on the one hand, to change the maladaptive negative convictions about oneself, the world, and the disease, and, on the other hand, to acquire the ability to cope with negative emotional states and difficult situations, such as a disease. The aim of the paper is to present the results of a literature review on the efficiency of pharmacotherapy and the role of cognitive-behavioural therapy in alopecia areata.
Łysienie plackowate (alopecia areata) jest chorobą o wieloczynnikowej etiologii, w której uwzględnia się czynniki genetyczne, hormonalne, autoimmunologiczne i psychiczne oraz zaburzenia w zakresie układu nerwowego. Schorzenie to zalicza się do grupy chorób dermatologicznych modyfikowanych przez czynniki psychologiczne. Doświadczenie kliniczne wskazuje, że stres i aspekty psychologiczne mają znaczący udział w wystąpieniu i/lub zaostrzeniu łysienia plackowatego. Leczenie farmakologiczne tej dermatozy nierzadko okazuje się nieskuteczne albo niewystarczające. Istotne jest zatem holistyczne podejście do choroby, obejmujące zarówno aspekt medyczny, jak i psychologiczny. W literaturze przedmiotu podaje się, że niektóre formy psychoterapeutyczne i farmakoterapia stosowane u pacjentów z łysieniem plackowatym poprawiają ich stan psychofizyczny, a w konsekwencji wpływają także na odrost włosów. Badania wskazują, że terapia poznawczo- -behawioralna to istotne uzupełnienie dermatologicznego leczenia łysienia plackowatego, przyczyniające się do poprawy jakości życia pacjentów. Celem technik poznawczych i behawioralnych jest z jednej strony zmiana nieadaptacyjnych negatywnych przekonań (zarówno na temat samego siebie czy świata, jak i choroby), a z drugiej nabycie umiejętności radzenia sobie z negatywnymi stanami emocjonalnymi i trudnymi sytuacjami (np. z chorobą). W pracy zaprezentowano wyniki przeglądu literatury dotyczącej efektywności farmakoterapii stosowanej w łysieniu plackowatym oraz techniki terapii poznawczo-behawioralnej, które można wykorzystać w leczeniu tej dermatozy, z uwzględnieniem istotnych problemów charakterystycznych dla pacjentów z chorobami przewlekłymi.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2017, 17, 2; 129-136
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Manifestacja kliniczna zespołu depresyjnego u dziecka z poalkoholowym uszkodzeniem płodu
Clinical manifestation of depression in a child with fetal alcohol effects
Autorzy:
Janas-Kozik, Małgorzata
Gawęda, Agnieszka
Cichoń-Lenart, Agata
Klecka, Małgorzata
Krupka-Matuszczyk, Irena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944938.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
adolescent depression
depression syndrome
depressiveness
fetal alcohol effects
psychotherapy
depresja młodzieńcza
depresyjność
poalkoholowe spektrum zaburzeń rozwojowych
psychoterapia
zespół depresyjny
Opis:
Fetal alcohol spectrum disorder (FASD) occurs in children of mothers consuming alcohol during pregnancy. The recent statement of NOFAS (National Organization of Fetal Alcohol Syndrome) and FASD Center of Excellence in Washington DC of April 15th, 2004 has the following wording: “Fetal alcohol spectrum disorders (FASD) is a broad term describing a wide range of developmental outcomes among individuals with prenatal alcohol exposure. The outcomes may include physical, mental, cognitive and behavioural anomalies; and they may persist across the lifespan. The term FASD is not intended for use as a clinical diagnosis”. As a result of alcohol intoxication during the prenatal development the fetus is damaged at the cellular level, which results in a malformation of the central nervous system and internal organs. The most dangerous consequence of the prenatal alcohol damage is fetal alcohol syndrome (FAS). Developmental disorders of children with FASD occur in different areas. These include: abnormal cognitive development (problems with memory, hyperactivity, planning, anticipation, skills learning), problems with emotions, especially in social situations (withdrawal or aggression, a tendency to steal and lie, avoidance of responsibility, credulity, over-confidence and lack of reflection). Currently used diagnostic criteria are still based on the triad of the following clinical symptoms: 1. characteristic facial features; 1. growth deficiency; 1. central nervous system abnormalities. The outcomes of the teratogenic (toxic for fetus) impact of alcohol exposure depend on the following: • Amount of alcohol (Note! Even a very small amount of alcohol may in certain circumstances be dangerous). • Phase of pregnancy – in each trimester some specific damage typical for a given moment of fetus development may take place. In the first trimester alcohol exposure can lead to growth retardation and development of dysmorphia, in the second and third trimester the central nervous system is mostly vulnerable and there is a disturbed neurotransmitters production. • Mother’s general health condition (nutritional status, genetic predisposition, immune system). Children of drinking mothers who did not present all the symptoms of damage (dysmorphia) were initially described as the FAE children (fetal alcohol effects). The aim of this study is to analyse the clinical picture of depression on the basis of the case of a 12-year-old boy. The authors describe the symptoms presented by him and give understanding of the patient in the individual context, as well as in relationship with his mother, and discuss his drawing. They propose a psychotherapy treatment.
Poalkoholowe spektrum zaburzeń rozwojowych (fetal alcohol spectrum disorder, FASD) występuje u dzieci matek spożywających alkohol w okresie ciąży. Ostatnie wspólne oświadczenie NOFAS (National Organization of Fetal Alcohol Syndrome) i FASD Center of Excellence w Waszyngtonie z 15 kwietnia 2004 roku brzmi następująco: „Fetal alcohol spectrum disorders (FASD) jest ogólnym terminem opisującym całe spektrum skutków rozwojowych występujących u potomstwa matek pijących alkohol w okresie ciąży. Skutki te mogą obejmować zaburzenia rozwoju fizycznego, umysłowego, zachowania, uczenia się; mogą trwać przez całe życie. Termin FASD nie jest terminem przeznaczonym do wykorzystania w diagnostyce klinicznej”. Na skutek intoksykacji alkoholowej w okresie płodowym dochodzi do uszkodzenia na poziomie komórkowym, co skutkuje wadami rozwojowymi ośrodkowego układu nerwowego i narządów wewnętrznych. Najgroźniejszym w skutkach uszkodzeniem poalkoholowym wchodzącym w skład FASD jest alkoholowy zespół płodowy (fetal alcohol syndrome, FAS). Zaburzenia rozwojowe dzieci z FASD dotyczą różnych obszarów. Wśród nich wymienia się: zaburzenia zdolności poznawczych (zapamiętywania, myślenia przyczynowo-skutkowego, zdolności uogólniania, planowania, przewidywania i opanowywania czynności, deficyt uwagi, objawy nadpobudliwości), trudności emocjonalne, głównie w sytuacjach społecznych (wycofanie lub agresja, skłonność do kradzieży, kłamstwa, unikanie odpowiedzialności, łatwowierność i nadmierna ufność oraz bezrefleksyjność). Rozpowszechnione obecnie kryteria diagnostyczne wciąż opierają się na triadzie objawów klinicznych: 1. charakterystyczne cechy dymorficzne, 2. opóźnienie wzrostu, 3. objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego. Skutki teratogennego (toksycznego dla płodu) wpływu alkoholu zależą od: • Dawki alkoholu (Uwaga! Nawet bardzo mała dawka alkoholu może być w pewnych warunkach niebezpieczna). • Okresu ciąży – w każdym trymestrze ciąży może dojść do specyficznych uszkodzeń typowych dla danego etapu rozwoju płodu. W pierwszym trymestrze pod wpływem alkoholu może dojść do opóźnienia wzrostu i rozwoju dysmorfii, w drugim i trzecim najbardziej narażony jest ośrodkowy układ nerwowy i ma miejsce zaburzona produkcja neurotransmiterów. • Kondycji zdrowotnej matki (stan odżywienia, wyposażenie genetyczne, układ odpornościowy). Dzieci pijących matek, które nie prezentowały wszystkich objawów uszkodzenia (dysmorfia), opisywane były pierwotnie jako dzieci z FAE (poalkoholowe uszkodzenie płodu). Celem pracy jest przeanalizowanie obrazu klinicznego depresji na podstawie prezentacji przypadku 12-letniego chłopca z alkoholowym uszkodzeniem płodu (FAE). Autorki przedstawiająobjawy prezentowane przez niego, rozumienie jego problematyki w kontekście indywidualnym i relacji z matką, jak również omawiają rysunek jego autorstwa i proponują postępowanie psychoterapeutyczne.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2011, 11, 1; 26-30
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wortioksetyna – lek przeciwdepresyjny o wielofunkcyjnym mechanizmie działania
Vortioxetine – an antidepressant with a multifunctional mechanism of action
Autorzy:
Wysokiński, Adam
Sobów, Tomasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/940992.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
cognitive dysfunctions
depression
vortioxetine
depresja
dysfunkcje poznawcze
wortioksetyna
Opis:
Depression is one of the most invalidating chronic diseases, and the efficacy of the available antidepressants is limited. Remission is observed in only a third of cases of depressive patients following the use of the first drug. Also a third of patients are drug-resistant which means they do not improve despite the administration of multiple drugs. More and more attention is paid to cognitive dysfunctions (such as attention and memory disorders, executive function disorders, slow information processing) which are one of the key symptoms in the course of depression. These are characterised by a high incidence in depressive patients (up to 94% of all patients affected by the episode of depression and up to 44% of patients in remission) and largely affect their quality of life. Vortioxetine is a new antidepressant, with so-called multifunctional mechanism of action, comprising the inhibition of the serotonin transporter, partial agonism of the 5-HT1A and 5-HT1B receptors, and antagonism of the 5-HT3A and 5-HT7 receptors. Vortioxetine has a well-documented anti-depression efficacy both in short- and long-term therapy. Most available data point to the efficacy of the said antidepressant when administered in the daily dose of 10 mg and more, yet the 10 mg dose has a similar efficacy to 15 or 20 mg. Adverse event profile of vortioxetine may be better than for other antidepressants (mainly for duloxetine and venlafaxine). Beneficial effect of vortioxetine on cognitive impairment which may be independent of its antidepressant action is clinically important and interesting. Moreover, in comparison to other antidepressants, vortioxetine has a good tolerability profile in terms of sexual dysfunction and does not significantly affect the body mass and other metabolic parameters.
Depresja pozostaje jedną z najbardziej inwalidyzujących chorób przewlekłych, a skuteczność dostępnych leków przeciwdepresyjnych jest ograniczona. Jedynie około ⅓ pacjentów uzyskuje remisję po zastosowaniu pierwszego leku; również około ⅓ chorych cechuje się lekoopornością, czyli nie uzyskuje poprawy mimo zastosowania różnych leków. Coraz większą uwagę zwraca się na dysfunkcje poznawcze (zaburzenia uwagi, pamięci i funkcji wykonawczych, wolniejsze tempo przetwarzania informacji), należące do kluczowych objawów w przebiegu depresji. Są one częste u pacjentów z depresją (do 94% wszystkich chorych w trakcie epizodu depresji oraz do 44% osób w fazie remisji) i znacząco wpływają na jakość życia. Wortioksetyna jest nowym lekiem przeciwdepresyjnym o wielofunkcyjnym mechanizmie działania, który obejmuje hamowanie transportera serotoniny, częściowy agonizm wobec receptorów 5-HT1A i 5-HT1B oraz antagonizm wobec receptorów 5-HT3A i 5-HT7. Wortioksetyna ma dobrze udokumentowaną skuteczność przeciwdepresyjną – w leczeniu zarówno krótko-, jak i długoterminowym. Najwięcej danych wskazuje na skuteczność leku stosowanego w dawce dobowej 10 mg i wyższej, przy czym dawka 10 mg ma podobną skuteczność jak 15 i 20 mg. Profil działań ubocznych wortioksetyny może być lepszy niż w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych (głównie duloksetyny i wenlafaksyny). Uwagę zwraca korzystny wpływ wortioksetyny na zaburzenia poznawcze, który może być niezależny od jej działania przeciwdepresyjnego. Ponadto w porównaniu z innymi lekami przeciwdepresyjnymi wortioksetyna cechuje się dobrym profilem tolerancji w zakresie dysfunkcji seksualnych oraz nie wpływa istotnie na masę ciała i inne parametry metaboliczne.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 2; 99-103
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Depresja poudarowa
Post-stroke depression
Autorzy:
Wysokiński, Adam
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941102.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
depression
stroke
the elderly
depresja
osoby starsze
udar mózgu
Opis:
Post-stroke depression is considered to be the most frequent neuropsychiatric brain stroke complication. It is defined as a depressive episode (with clinical picture similar to that of endogenous depression) that develops in the causal and temporal relation with a history of stroke (either haemorrhagic or ischaemic). The incidence of post-stroke depression ranges from 20% to 80%, and vast evidence suggests that this type of depression is still diagnosed not frequently enough and undertreated. In most patients, the symptoms of depression develop within 3–6 months following stroke. The prognosis depends on the severity of these symptoms – within two years after stroke remission is observed in the case of 30% (in the case of milder depression) to 75% (in the case of more severe depression) of the patients. Post-stroke depression significantly affects the course and the effectiveness of rehabilitation, the quality of life, locomotor improvement, daily activity, social functioning and interpersonal relations, and also significantly increases mortality (the risk of death within 10 years after stroke is more than threefold in patients with post-stroke depression compared with people who had stroke without depression). Biological and psychosocial factors are involved in the development of post-stroke depression. As indicated by the results of studies, antidepressants and psychostimulants are not only able to alleviate the symptoms of post-stroke depression, but perhaps they may also prevent its development. Further research is necessary regarding the pathophysiology of post-stroke depression and new methods of its treatment and prevention.
Depresja poudarowa jest uznawana za najczęstsze neuropsychiatryczne powikłanie udaru mózgu. Definiuje się ją jako epizod depresyjny (o obrazie zbliżonym do epizodu depresji endogennej), który rozwija się w związku przyczynowym i czasowym z przebytym udarem mózgu, krwotocznym lub niedokrwiennym. Częstość występowania depresji poudarowej wynosi 20–80%, a liczne dowody wskazują na to, że choroba jest zbyt rzadko rozpoznawana i leczona. U większości pacjentów objawy depresji rozwijają się w ciągu 3–6 miesięcy po udarze. Rokowanie zależy od nasilenia tych objawów: w ciągu 2 lat od udaru remisję osiąga od 30% (w przypadku mniejszego nasilenia) do 75% pacjentów (w przypadku dużego nasilenia). Depresja poudarowa w znacznym stopniu wpływa na przebieg i skuteczność rehabilitacji, jakość życia, poprawę sprawności ruchowej, codzienną aktywność oraz funkcjonowanie społeczne i relacje interpersonalne, a także istotnie zwiększa śmiertelność – u osób z depresją poudarową ryzyko zgonu w ciągu 10 lat od udaru jest ponad trzykrotnie większe niż u tych, u których po udarze depresja nie wystąpiła. W rozwoju depresji poudarowej biorą udział czynniki biologiczne i psychospołeczne. Jak wskazują wyniki badań, leki przeciwdepresyjne i psychostymulujące są w stanie nie tylko łagodzić nasilenie objawów depresji poudarowej, lecz także – być może – zapobiegać jej rozwojowi. Konieczne są dalsze badania w zakresie patofizjologii tej choroby oraz nowych metod leczenia i profilaktyki.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 3; 171-175
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Psylocybina jako alternatywny lek dla osób cierpiących na depresję
Psilocybin as an alternative medicine for patients suffering from depression
Autorzy:
Dydak, Karolina
Śliwińska-Mossoń, Mariola
Milnerowicz, Halina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/941090.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
depression
hallucinations
mushrooms
psilocybin
therapy
depresja
grzyby
halucynacje
psylocybina
terapia
Opis:
Psilocybin is a psychodysleptic substance of natural origin present in the Psilocybe type mushrooms. Psychodysleptics are psychoactive substances which strongly affect the perception, mood and cognitive processes of a human. The mind-altering operation of psilocybin is based on stimulating the serotoninergic receptors, which leads to the increase in the concentration of serotonin in the brain and contributes to the intensification of the sensorimotor activity and perception. The effect of the operation of psilocybin on the human body are various changes in behaviour – frequent euphoria, cheerfulness, the feeling of lightness and unity with the surrounding world. Additionally, psilocybin causes perception modification not imitating reality, often mistaken for hallucinations. The operation of psilocybin may be compared to the operation of LSD (lysergic acid diethylamide), yet many times weaker. Psilocybin may be found on the list of intoxicants in the I-P group, namely substances with no medical applications and with a high potential of overusing, which are excluded from the pharmaceutical trade and may be used solely for scientific purposes. However, the properties of psilocybin make it possible to consider its use in medicine. Ailments, in which the use of this substance brings measurable effects, include depression. Studies conducted on volunteers show that psilocybin may be a good alternative to the currently available antidepressants – its effectiveness was observed and very low toxicity confirmed.
Psylocybina jest substancją psychodysleptyczną pochodzenia naturalnego, występuje w grzybach rodzaju Psilocybe. Psychodysleptyki są środkami psychoaktywnymi, które silnie wpływają na percepcję, nastrój i procesy poznawcze człowieka. Psychodeliczne działanie psylocybiny opiera się na pobudzaniu receptorów serotoninergicznych, co prowadzi do wzrostu stężenia serotoniny w mózgu oraz przyczynia się do intensyfikacji czynności sensomotorycznych i percepcyjnych. Skutkiem działania psylocybiny na ludzki organizm są różne zmiany w zachowaniu – często stany euforyczne, rozweselenie, poczucie lekkości i jedności z otaczającym światem. Dodatkowo psylocybina powoduje modyfikację percepcji nieudającą rzeczywistości, często błędnie określaną mianem halucynacji. Działanie psylocybiny można porównać do działania LSD (dietyloamidu kwasu D-lizergowego), jednak wielokrotnie osłabionego. Psylocybina znajduje się w wykazie środków odurzających w grupie I-P, czyli substancji bez zastosowań medycznych i o dużym potencjale nadużywania, które są wyłączone z obrotu farmaceutycznego i mogą być używane wyłącznie do badań naukowych. Jednak właściwości psylocybiny pozwalają rozważać jej wykorzystanie w lecznictwie. Do schorzeń, w których zastosowanie tej substancji przynosi wymierne efekty, należy depresja. Badania prowadzone na ochotnikach dowodzą, że psylocybina może być dobrą alternatywą dla dostępnych obecnie leków przeciwdepresyjnych – wykazano jej skuteczność i potwierdzono bardzo niską toksyczność.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 3; 165-170
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Bupropion w leczeniu depresji - skuteczność, objawy uboczne i bezpieczeństwo leku
Bupropion for depression treatment – efficacy, side effects and safety of drug
Autorzy:
Urban, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/945504.pdf
Data publikacji:
2008
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
anxiety
bupropion
depresja
depression
lęk
objawy uboczne
poisoning
side effects
zatrucie
Opis:
The precise mechanism of action of bupropion is unknown. However, it is probably connected with weak selective inhibition of norepinephrine and dopamine reuptake. Bupropion is a more potent inhibitor of dopamine reuptake than of norepinephrine reuptake. Moreover, it does not have serotonin activity, antihistamine activity. It has no effect on monoamine oxidase, does not affect release of neurotransmitters, does not bind to postsynaptic receptors including histamine, acetylcholine, serotonin, dopamine or α- or β-adrenergic receptors. In many randomised placebo-controlled and active comparator – controlled studies, the effectiveness of bupropion was confirmed for treatment of major depressive disorder similar to other antidepressants. It is also effective in high level anxiety depression treatment. There are few data about its use in anxiety disorders without depression. Bupropion is usually well tolerated by patients. It does not cause sleepiness, weight gain and sexual dysfunction. During the therapy patients report dry mouth (22%), headache (20%), nausea (15%), insomnia (14%) and constipation (9%). There is a dose-dependent risk of seizures associated with the use of bupropion. Before the treatment it is necessary to find out whether there are factors increasing the risk of seizures. Bupropion is significantly less cardiotoxic in case of overdose than tricyclic antidepressants. In patients with hypertension the blood pressure should be controlled. Bupropion therapy is often accompanied by insomnia which is associated with its REM sleep suppression. It also causes dermatological side effects more often than other antidepressants. It is relatively safe above therapeutical doses. In case of overdose tachycardia, blood pressure increase, gastrointestinal symptoms, agitation, seizures, hallucinations are most often observed. There is no antidote. The best results are obtained with activated charcoal therapy.
Dokładny mechanizm działania bupropionu pozostaje nadal nieznany, jednakże prawdopodobnie wiąże się on ze słabym selektywnym wychwytem zwrotnym noradrenaliny (NA) i dopaminy (DA) - silniej działa na wychwyt DA niż NA. Ponadto nie wykazuje aktywności serotoninergicznej, działania antyhistaminowego, nie hamuje monoaminooksydazy, nie wpływa na uwalnianie neurotransmiterów, nie wiąże się z postsynaptycznymi receptorami histaminowymi, muskarynowymi, serotoninergicznymi, dopaminergicznymi ani a- i P-adrener-gicznymi. W licznych badaniach randomizowanych z placebo i z aktywnym komparatorem wykazano, iż skuteczność bupropionu w leczeniu dużej depresji jest porównywalna ze skutecznością innych leków przeciwde-presyjnych. Skuteczne działanie leku stwierdzono także w leczeniu depresji z dużym nasileniem lęku. Niewiele jest natomiast danych o jego skuteczności w izolowanych zaburzeniach lękowych. Bupropion jest uważany za lek dobrze tolerowany przez pacjentów. Nie powoduje senności, przyrostu masy ciała, korzystnie wpływa na funkcje seksualne. W czasie terapii chorzy najczęściej zgłaszają suchość w jamie ustnej (22%), bóle głowy (20%), nudności (15%), bezsenność (14%) i zaparcia (9%). Ryzyko wystąpienia drgawek podczas przyjmowania bupropionu jest uzależnione od dawki. Przed rozpoczęciem leczenia należy ustalić, czy istnieją inne czynniki zwiększające ryzyko napadu padaczkowego. Bupropion jest istotnie mniej kardiotoksyczny w przypadku przedawkowania w porównaniu z trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi. U pacjentów chorujących na nadciśnienie tętnicze należy kontrolować wartości RR podczas terapii tym lekiem. Często leczeniu towarzyszy bezsenność związana z supresyjnym działaniem bupropionu na sen REM. Częściej także niż inne leki przeciwdepresyjne wywołuje on odczyny skórne. Bupropion jest stosunkowo bezpiecznym lekiem w przypadku przekroczenia dawek terapeutycznych. Po przedawkowaniu najczęściej obserwuje się tachykar-dię, wzrost wartości RR, objawy żołądkowo-jelitowe, pobudzenie, drgawki, halucynacje. Nie istnieje antidotum. Najlepsze rezultaty uzyskuje się dzięki zastosowaniu węgla aktywowanego.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2008, 8, 2; 112-117
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Stosowanie wenlafaksyny w dawkach podzielonych – opis kazuistyczny
Venlafaxine in divided doses – a case report
Autorzy:
Święcicki, Łukasz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/944125.pdf
Data publikacji:
2015
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
depression
drug tolerance
noradrenaline
serotonin
wenlafaksyne
depresja
noradrenalina
serotonina
tolerancja leku
wenlafaksyna
Opis:
Venlafaxine is a drug with at least two significant antidepressant mechanisms of action. Selective serotonin reuptake inhibition (5-HT) is observed even when low doses are used and noradrenalin reuptake inhibition can be seen when doses are higher. The cut-off point is usually a daily dose of 225 mg although a change from one mechanism of action into dual action is usually of spectral nature. It is possible that in daily doses higher than 375 mg, the drug exhibits dopaminergic effects, but such large doses are not recommended by the manufacturer. Using higher doses is associated with greater antidepressant efficacy. One should remember, however, that a change of dosage can be related to a different profile of adverse effects (which also depends on patient’s individual sensitivity). The serotoninergic effects are also perceived as sedating, causing excessive drowsiness or even apathy. The noradrenergic effects can, however, evoke the feeling of excessive agitation and sleep disorders. Moreover, the perception of a given action, as indifferent or troublesome to functioning, depends on the time of a day at which it occurs. The sleep-inducing action is perceived as positive by patients in the evening and agitation may be considered positive in the morning. It seems that the time of using venlafaxine may affect the subjective drug tolerance. The article presents two cases that represent this viewpoint. It is not entirely clear why the action of the drug is experienced as the strongest by patients soon after administration (a specific placebo effect cannot be excluded). Despite this, subjective venlafaxine tolerance is undoubtedly associated with the manner of administration. Physicians should take this into consideration.
Wenlafaksyna jest lekiem o co najmniej dwóch istotnych mechanizmach działania przeciwdepresyjnego. Hamowanie wychwytu zwrotnego serotoniny (5-HT) ujawnia się już podczas stosowania niskich dawek, a hamowanie wychwytu zwrotnego noradrenaliny – dopiero przy dawkach istotnie wyższych. Za punkt odcięcia przyjmuje się na ogół dawkę 225 mg na dobę, choć zmiana z jednego mechanizmu działania na dwa ma najprawdopodobniej charakter spektralny. Możliwe, że w dawkach powyżej 375 mg na dobę lek wykazuje również działanie dopaminergiczne, ale tak duże dawki wenlafaksyny nie są zalecane przez producenta. Stosowanie wyższych dawek przekłada się na większą skuteczność przeciwdepresyjną leku. Należy jednak pamiętać, że zmiana dawki może być związana z ujawnieniem się odmiennego profilu działań niepożądanych (choć zależy to także od indywidualnej wrażliwości pacjenta). Działanie serotoninergiczne bywa odbierane jako uspokajające, sedujące, powodujące nadmierną senność, a nawet zobojętnienie i apatię. Działanie noradrenergiczne może z kolei wywoływać uczucie nadmiernego pobudzenia i zaburzenia snu. To, czy dane działanie jest odczuwane jako niewpływające na funkcjonowanie, czy też jako trudne do zniesienia, zależy ponadto od pory dnia, w której występuje. Działanie nasenne pacjent uzna za korzystne wieczorem, natomiast działanie rozbudzające – rano. Wydaje się, że pora podawania wenlafaksyny może wpływać na subiektywną tolerancję leku. W artykule opisano dwie sytuacje ilustrujące ten punkt widzenia. Nie jest do końca jasne, dlaczego pacjenci odczuwają działanie leku najsilniej wkrótce po jego przyjęciu (nie da się wykluczyć swoistego efektu placebo). Mimo to w przypadku wielu chorych subiektywna tolerancja wenlafaksyny bez wątpienia ma związek ze sposobem podawania leku; lekarze powinni brać tę okoliczność pod uwagę.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2015, 15, 1; 41-44
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Męska depresja – koncepcja, metody pomiaru i związki z zachowaniami samobójczymi
Male depression – the concept, measurement tools and relationships with suicidal behaviours
Autorzy:
Chodkiewicz, Jan
Miniszewska, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/940834.pdf
Data publikacji:
2016
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
male depression
male roles
measurement tools
metody badania
męska depresja
role męskie
Opis:
The article presents the concept of atypical symptoms of depression occurring in men. An important source of the concept is the experience of the programme of diagnosis and treatment of depression which was carried out on Gotland (Sweden) in the 1980s. The programme, which was addressed to family practitioners, led to a reduction of suicidal behaviours in women. Among men, these behaviours did not change. It was assumed that one of the reasons for such an outcome could be a different picture of depression in both sexes. These differences could be responsible for the fact that depression in men remains undiagnosed and untreated more often than among women, leading to an increased number of suicides. Increased impulsivity, aggressive behaviour, substance abuse (alcohol, drugs, nicotine), taking risky behaviours (risky driving, casual sex) and suppression of emotions were distinguished among the dominant symptoms of male depression. The rigorous submission to the traditional male cultural roles is often mentioned as the cause of atypical depression in men. These standards refer to resistance, strength, competition, control over and suppression of feelings as well as the need to provide for the family. This article presents the most common methods to study male depression, i.e. the Gotland Male Depression Scale (GMDS) by Rutz, the Male Depression Risk Scale (MDRS-22) by Rice et al. and the Masculine Depression Scale (MDS) by Magovcevic and Addis. The results of research conducted with the use of these methods are also shown. The paper ends with reflections on further research on the problem of male depression and the controversy surrounding this issue.
W artykule przedstawiono koncepcję atypowych objawów depresji występujących u mężczyzn. Ważnym źródłem tej koncepcji były doświadczenia wyniesione z programu diagnozowania i leczenia depresji wprowadzonego na Gotlandii (Szwecja) w latach 80. ubiegłego stulecia. Program, skierowany do lekarzy rodzinnych, zmniejszył liczbę zachowań samobójczych wśród kobiet, ale nie wśród mężczyzn. Przyjęto, że jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy może być odmienny obraz depresji u obu płci. Różnice między płciami mogą odpowiadać za to, że depresja u mężczyzn znacznie częściej niż u kobiet pozostaje nierozpoznana i nieleczona, co prowadzi do zwiększenia liczby samobójstw. Wśród dominujących objawów depresji u mężczyzn wyróżniono wzrost impulsywności i zachowań agresywnych, nadużywanie substancji psychoaktywnych (alkohol, narkotyki, nikotyna), podejmowanie zachowań ryzykownych (jazda samochodem pod wpływem alkoholu, przypadkowe kontakty seksualne) oraz tłumienie emocji. Jako przyczyna występowania atypowej depresji u mężczyzn najczęściej wymieniane jest rygorystyczne podporządkowywanie się tradycyjnym męskim normom kulturowym. Normy te dotyczą odporności, wytrzymałości, konkurowania, opanowania i tłumienia uczuć oraz konieczności zapewnienia bytu rodzinie. W pracy omówiono najbardziej znane metody badania męskiej depresji – Gotland Male Depression Scale (GMDS) Rutza, Male Depression Risk Scale (MDRS-22) Rice’a i współpracowników oraz Masculine Depression Scale (MDS) Magovcevic i Addisa – a także przedstawiono wyniki badań prowadzonych z użyciem wspomnianych metod. Artykuł kończą refleksje dotyczące dalszych kierunków badań nad problemem męskiej depresji i opis kontrowersji związanych z omawianą koncepcją.
Źródło:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna; 2016, 16, 1; 33-37
1644-6313
2451-0645
Pojawia się w:
Psychiatria i Psychologia Kliniczna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies