Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "Szczepańska, Katarzyna" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Żółtaczka związana z karmieniem piersią
Breast milk jaundice
Autorzy:
Szczepańska, Katarzyna
Marciniak, Sylwia
Gazy, Patrycja
Sławska, Helena
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1034361.pdf
Data publikacji:
2017
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
bilirubina
karmienie naturalne
żółtaczka
Opis:
Jaundice is the most common clinical symptom in the neonatal period. Free serum bilirubin levels during the first days after birth are higher than at any point later in life. Breastfeeding is associated with both increased risk and severity of jaundice. Early-onset breastfeeding jaundice is primarily a result of insufficient caloric supply and resolves gradually with the normalisation of lactation. Late-onset type, i.e. breast milk jaundice, develops after 4–7 days of life in otherwise healthy neonates and is mainly associated with the presence of an unknown factor in breast milk, which increases the enterohepatic reabsorption of bilirubin. Breast milk (late-onset) jaundice is the most common cause of persistent jaundice due to increased unconjugated bilirubin. Elevated conjugated bilirubin always indicates a pathological process and requires urgent diagnosis extension. It was believed until recently that breast milk jaundice is a mild condition, which never leads to central nervous system damage. This, however, is not entirely certain in the light of currently available scientific research; therefore it is necessary to monitor bilirubin levels. Since breast milk jaundice is a diagnosis of exclusion, it is usually preceded by differential diagnosis. In the case of breast milk jaundice, serum bilirubin levels will return to normal by 12–14 weeks of life. In the case of newborns/infants in good condition, who develop properly and gain weight systematically, supporting parents in effective breastfeeding, monitoring and regular check-ups of the child are recommended. Breast milk jaundice is not a contraindication to prophylactic vaccination.
Żółtaczka to najczęstszy objaw kliniczny w okresie noworodkowym. W pierwszych dobach życia poziom bilirubiny niezwiązanej w surowicy krwi jest wyższy niż kiedykolwiek później. Z karmieniem piersią wiążą się zarówno większa częstość występowania żółtaczki, jak i jej większe nasilenie. Postać wczesna – żółtaczka dzieci karmionych piersią – wynika przede wszystkim z niedostatecznej podaży kalorii i ustępuje stopniowo wraz z normalizacją poziomu laktacji. Postać późna – żółtaczka pokarmu kobiecego – pojawia się po 4.–7. dniu życia u zdrowych noworodków i związana jest głównie z obecnością w mleku kobiecym nieznanego czynnika, który prowadzi do nasilonej reabsorbcji jelitowo-wątrobowej bilirubiny. Żółtaczka karmienia piersią, tzw. późna, stanowi najczęstszą przyczynę przedłużającej się żółtaczki wynikającej z podwyższonego poziomu bilirubiny niezwiązanej. Podwyższone stężenie bilirubiny związanej jest zawsze patologiczne i wymaga pilnego poszerzenia diagnostyki. Do niedawna uważano, że żółtaczka karmienia piersią to stan łagodny, który nigdy nie powoduje uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego. W świetle obecnie dostępnych badań naukowych nie jest to całkowicie pewne, stąd konieczność monitorowania poziomu bilirubiny. Żółtaczka pokarmu kobiecego stanowi rozpoznanie z wykluczenia, zatem w pierwszej kolejności należy przeprowadzić diagnostykę różnicową. W przypadku żółtaczki pokarmu kobiecego stężenie bilirubiny w surowicy krwi powróci do normy do 12.–14. tygodnia życia. Jeśli noworodek/niemowlę jest w stanie dobrym, prawidłowo się rozwija i systematycznie przybiera na wadze, zaleca się jedynie wspieranie rodziców w efektywnym karmieniu naturalnym, obserwację i systematyczną kontrolę pediatryczną. Żółtaczka karmienia piersią nie stanowi przeciwwskazania do szczepień ochronnych.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2017, 13, 2; 175-179
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Leczenie czynnikami pobudzającymi erytropoezę u dzieci z przewlekłą chorobą nerek w 3.-5. stadium – wyniki ogólnopolskiego badania wieloośrodkowego Polskiego Towarzystwa Nefrologii Dziecięcej
Treatment with erythropoiesis stimulating agents in children with chronic kidney disease (3‑5) – Polish Society of Paediatric Nephrology multicentre analysis
Autorzy:
Jander, Anna
Wierciński, Ryszard
Bałasz-Chmielewska, Irena
Miklaszewska, Monika
Zachwieja, Katarzyna
Borzęcka, Halina
Zachwieja, Jacek
Olszak-Szot, Irena
Kubicki, Dariusz
Ziółkowska, Helena
Rubik, Jacek
Szczepańska, Maria
Runowski, Dariusz
Fendler, Wojciech
Tkaczyk, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1031791.pdf
Data publikacji:
2011
Wydawca:
Medical Communications
Tematy:
anaemia
children
dialysis
erythropoiesis-stimulating agents
treatment
niedokrwistość
przewlekła choroba nerek
dzieci
czynniki stymulujące erytropoezę
leczenie
Opis:
Introduction: Erythropoiesis-stimulating agents (ESA) are applied as a standard therapy in patients with anaemia in chronic kidney disease in children. There is scarce data on factors influencing ESA treatment efficacy in this population. The aim of our study was to describe the efficacy and details of ESA treatment in population CKD children (3.5) in Poland. Material and methods: The study has a prospective observational design and was performed in 12 dialysis centres for children in Poland. The analysis started on 1 Nov 2008 and lasted for the following 6 months. We analysed basic clinical and anthropometric data, details of renal replacement therapy with its modality, efficacy (KT/V) and duration, ESA (dose, administration), iron (concentration, storage, supplementation). Detailed analysis of anaemia was performed (haemoglobin, transferrin, ferritin concentration) at 1 month interval according to the local requirements. Results: The study group comprised 117 dialysed children and 35 children in predialysis period. The study showed that most of the dialysed children were treated with epoietin beta, despite the treatment modality. The mean dose of EPO was 99 (68.147) IU/kg/week for dialysed and 77 (43.98) for non-dialysed subjects. Mean haemoglobin concentration was 10.9}1.6 g/dl on dialysis and 11.2}1.1 g/dl in predialysis. The efficacy of anaemia treatment was unsatisfactory with 52% of undertreated dialysis subjects, whereas in predialysis 71% children achieved the target level. In multivariate analysis initial haemoglobin level >10 g/l (above median level), any infection, age at first dialysis and erythropoietin dose remained significant (predictors) of anaemia in dialysed children. Conclusion: We revealed that the anaemia treatment in Polish children is unsatisfactory. Late commencing the treatment, dosing based on adult formula (IU/kg/week) and infections could constitute risk factors for therapy failure.
Wstęp: Choć czynniki stymulujące erytropoezę (ESA) są stosowane od wielu lat w leczeniu niedokrwistości nerkopochodnej u chorych ze schyłkową niewydolnością nerek, niewiele jest badań oceniających skuteczność takiego leczenia u dzieci. Celem pracy była ocena skuteczności leczenia ESA u dzieci z przewlekłą chorobą nerek w Polsce, zarówno w okresie przeddializacyjnym, jak i dializacyjnym. Materiał i metoda: Badanie prospektywne, prowadzone od 1.11.2008 do 30.04.2009 r., ankietowe. Ankiety rozesłano do 12 ośrodków prowadzących leczenie dzieci z PChN zarówno dializami, jak i w okresie przeddializacyjnym. Pytania dotyczyły między innymi podstawowych danych chorego, przyczyny choroby nerek, wieku rozpoczęcia leczenia dializacyjnego, rodzaju stosowanej erytropoetyny, suplementacji żelaza, stężenia hemoglobiny. Wyniki: Analizą objęto 117 dzieci leczonych dializami i 35 w okresie przeddializacyjnym. W obu grupach stosowano głównie erytropoetynę beta (odpowiednio 74% i 77%) – mediana odpowiednio 99 (62‑142) i 77 (43‑98) IU/kg/tydzień. Średnie stężenie hemoglobiny wynosiło 10,9±1,6 g/dl u dzieci dializowanych i 11,2±1,1 g/dl w predializie. W grupie dializowanych 48% osiągnęło zalecane wartości hemoglobiny, w grupie leczonych zachowawczo – 71%. Wnioski: Badanie wykazało niedostateczną skuteczność leczenia niedokrwistości nerkopochodnej prou dializowanych dzieci w Polsce. Obecność zakażenia, zaawansowanie niedokrwistości na początku leczenia oraz niedostatecznie wysoka dawka erytropoetyny były czynnikami ryzyka niepowodzenia leczenia.
Źródło:
Pediatria i Medycyna Rodzinna; 2011, 7, 2; 156-163
1734-1531
2451-0742
Pojawia się w:
Pediatria i Medycyna Rodzinna
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies