Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "things" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Norwid’s dialogues of things
    Norwidowskie dialogi rzeczy
    Autorzy:
    Ziołowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/17834438.pdf
    Data publikacji:
    2020-05-06
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    mask
    Norwid’s world of things
    rzeczy
    dialog
    maska
    Cyprian Norwid
    Opis:
    The article presents the problems of Norwid’s things based on a selection of works written in various phases of the poet’s life (Wieczór w pustkach (fantazja), Toast. Fantazja, Bajka, [Na „Kazanie Skargi” Jana Matejki], [O, jakże drogim jest klejnotem], [Miło być od swojego czasu zrozumianym], Garstka piasku. Legenda, Krakus. Tragedia, Za kulisami. Fantazja) in which things have the status of talking heroes, capable of entering into dialogues or quasi-dialogues. A literary and anthropological analysis of the above material allowed us to observe the mediating role of things in the poetic world of Norwid. The poet lends them the status of a material sign of the spiritual basis of reality, Divine transcendence, Truth; he makes them means of expression of the human self, their content, structure and acts; he entrusts the things with functions typical of the tools of social interaction, initiation, ritualistic activities of individual and collective identity. The evolution of the poet’s views on the world of things is noteworthy, namely the transition from the imagination of things animated by the power of the spiritual to the imagination threatened by the objectification of the human being.
    Artykuł przedstawia problematykę Norwidowskich rzeczy, opartą na grupie utworów poety, należących do różnych faz jego twórczości (Wieczór w pustkach (fantazja), Toast. Fantazja, Bajka, [Na „Kazanie Skargi” Jana Matejki], [O, jakże drogim jest klejnotem], [Miło być od swojego czasu zrozumianym], Garstka piasku. Legenda, Krakus. Tragedia, Za kulisami. Fantazja), w których rzeczy posiadają status bohaterów mówiących, zdolnych do wchodzenia w relacje dialogowe lub quasi-dialogowe. Literaturoznawcza i antropologiczna analiza powyższego materiału pozwoliła na zaobserwowanie mediacyjnej roli rzeczy w świecie poetyckim Norwida. Poeta nadaje im status materialnego znaku duchowej podstawy rzeczywistości, Boskiej transcendencji, Prawdy; czyni je nośnikami ekspresji ludzkiej jaźni, jej treści, struktury i aktów; powierza rzeczom funkcję narzędzi interakcji społecznych, inicjacji, działań rytualnych stanowiących o jednostkowej i zbiorowej tożsamości. Znacząca okazuje się ewolucja poglądów poety na temat świata rzeczy, a mianowicie przejście od wyobrażenia rzeczy ożywionych mocą tego, co duchowe, do wyobrażenia zagrożonego urzeczowieniem człowieka.
    Źródło:
    Studia Norwidiana; 2017, 35 English Version; 23-41
    0860-0562
    Pojawia się w:
    Studia Norwidiana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Norwidowskie dialogi rzeczy
    Norwid’s dialogues of things
    Autorzy:
    Ziołowicz, Agnieszka
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2117265.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Cyprian Norwid
    rzeczy
    dialog
    maska
    mask
    Norwid’s world of things
    Opis:
    Artykuł przedstawia problematykę Norwidowskich rzeczy, opartą na grupie utworów poety, należących do różnych faz jego twórczości (Wieczór w pustkach (fantazja), Toast. Fantazja, Bajka, [Na „Kazanie Skargi” Jana Matejki], [O, jakże drogim jest klejnotem], [Miło być od swojego czasu zrozumianym], Garstka piasku. Legenda, Krakus. Tragedia, Za kulisami. Fantazja), w których rzeczy posiadają status bohaterów mówiących, zdolnych do wchodzenia w relacje dialogowe lub quasi-dialogowe. Literaturoznawcza i antropologiczna analiza powyższego materiału pozwoliła na zaobserwowanie mediacyjnej roli rzeczy w świecie poetyckim Norwida. Poeta nadaje im status materialnego znaku duchowej podstawy rzeczywistości, Boskiej transcendencji, Prawdy; czyni je nośnikami ekspresji ludzkiej jaźni, jej treści, struktury i aktów; powierza rzeczom funkcję narzędzi interakcji społecznych, inicjacji, działań rytualnych stanowiących o jednostkowej i zbiorowej tożsamości. Znacząca okazuje się ewolucja poglądów poety na temat świata rzeczy, a mianowicie przejście od wyobrażenia rzeczy ożywionych mocą tego, co duchowe, do wyobrażenia zagrożonego urzeczowieniem człowieka.
    The article presents the problems of Norwid’s things based on a selection of works written in various phases of the poet’s life (Wieczór w pustkach (fantazja), Toast. Fantazja, Bajka, [Na „Kazanie Skargi” Jana Matejki], [O, jakże drogim jest klejnotem], [Miło być od swojego czasu zrozumianym], Garstka piasku. Legenda, Krakus. Tragedia, Za kulisami. Fantazja) in which things have the status of talking heroes, capable of entering into dialogues or quasi-dialogues. A literary and anthropological analysis of the above material allowed us to observe the mediating role of things in the poetic world of Norwid. The poet lends them the status of a material sign of the spiritual basis of reality, Divine transcendence, Truth; he makes them means of expression of the human self, their content, structure and acts; he entrusts the things with functions typical of the tools of social interaction, initiation, ritualistic activities of individual and collective identity. The evolution of the poet’s views on the world of things is noteworthy, namely the transition from the imagination of things animated by the power of the spiritual to the imagination threatened by the objectification of the human being.
    Źródło:
    Studia Norwidiana; 2017, 35; 23-40
    0860-0562
    Pojawia się w:
    Studia Norwidiana
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Starość wkraczaniem w ostatni etap dojrzewania do eschatologii
    Old Age is Entering the Last Stage of Maturing to Eschatology
    Autorzy:
    Słotwińska, Helena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2036196.pdf
    Data publikacji:
    2018
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Bóg
    życie
    starość
    śmierć
    eschatologia
    rzeczy ostateczne
    God
    life
    old age
    death
    eschatology
    last things
    Opis:
    Artykuł poruszający problem ludzkiej starości, jako ostatniego etapu dojrzewania do eschatologii, omawia cztery kwestie: 1) definicje starości; 2) objawy oraz ramy wiekowe starości; 3) pozytywny i negatywny wymiar starości, 4) eschatologia w życiu człowieka starego. Pierwsza kwestia – precyzyjnie definiuje pojęcie starości w różnych aspektach: w aspekcie biblijnym (podejście do starości zmieniające się wraz z rozwojem Objawienia), pastoralnym (objęcie ludzi starszych pastoralną troską Kościoła), społecznym (człowiek starzejący się może doświadczać poczucia izolacji, nasilenia problemów eschatologicznych i kryzysów psychicznych, wywołanych m.in. lękiem przed przyszłością, wycofaniem się z pracy zawodowej i ról społecznych, obniżeniem statusu społecznego, osłabieniem kontaktów zawodowych), psychologicznym (tempo i obraz starzenia się zależą od zadatków genetycznych, doświadczeń życiowych i strategii adaptacyjnych), pedagogicznym (trzy sfery wychowania: 1. do starości – kierowane do pokoleń młodszych; 2. w starości – dotyczące osób starszych; 3. przez starość − realizowane, zwykle nieintencjonalnie, przez osoby starsze w swoim otoczeniu). „Objawy oraz ramy wiekowe starości” (kwestia druga), o starości mówi się najczęściej po osiągnięciu 60. roku życia. Charakterystycznymi objawami starości są: osłabienie biologicznych funkcji organizmu, zmiany w sprawnościach psychicznych i adaptacji społecznej, w realizacji zadań społecznych, kulturowych oraz duchowych. Ponadto, zagadnienie to w oparciu o teksty biblijne, ukazane na tle rozwoju Objawienia, przedstawia różny sposób interpretacji długości ludzkiego życia na ziemi. „Pozytywny i negatywny wymiar starości”, jako trzecia kwestia, ukazuje: pozytywne aspekty starości (np. satysfakcja z przejścia na emeryturę po ciężkiej pracy, możliwość poświęcenia więcej czasu dla współmałżonka, dla wychowywania wnuków, dla przewartościowania wykonywanych różnych działań) oraz negatywne (np. uświadomienie sobie kresu życia, lęk przed śmiercią, utrata osób bliskich, utrata poczucia, że jest się potrzebnym, pożytecznym). Należy również podkreślić, iż wymienione doświadczenia starości, charakterystyczne wprawdzie dla poszczególnych osób w podeszłym wieku, nie są przeżywane jednakowo, gdyż w konkretnym przypadku zależą od kontekstu rodzinnego, od stosowanego systemu wartości, dojrzałości psychicznej itp. „Eschatologia w życiu człowieka starego” (kwestia czwarta) przybliża pojęcie eschatologii w religiach pozachrześcijańskich, w Piśmie Świętym, w teologii, a przede wszystkim akcentuje proces kształtowania się eschatologii na przestrzeni dziejów i nauczania Kościoła. Sensem eschatologii jest całkowite zwrócenie się ku Chrystusowi, a nie doczesne oczekiwanie na koniec świata wraz z jego przemianą. Następuje odejście od nazwy „rzeczy ostateczne” i zostaje ona zastąpiona formułą chrystologiczną: jedyną „Ostateczną Rzeczą” całego stworzenia, obecną już teraz w Osobie Jezusa Chrystusa, a spełniającą się ostatecznie w wieczności, jest Bóg.
    The article addresses the problem of old age as the final stage of maturing to eschatology and discusses four issues: 1) definitions of old age, 2) the symptoms and framework of old age, 3) the positive and negative dimensions of old age, and 4) eschatology in a senior person's life. The first issue precisely defines the concept of old age in various aspects: the biblical aspect (one's approach to old age changing with the advance of Revelation), the pastoral (granting the Church's pastoral care to senior citizens), social (an aging person may experience a sense of isolation, the escalation of eschatological problems and mental crises, caused, among others, by fear of the future, withdrawal from work and social roles, lower social status, fewer professional contacts), psychological (the rate and image of aging depend on genetics, life experiences and adaptation strategies), pedagogical (three areas of education: 1. preparing for old age addressed to younger generations, 2. during old age, concerning older people, 3. through old age, implemented, usually unintentionally, by elderly people in their environment). In “Symptoms and frameworks of old age,” the second issue, old age is usually described after reaching 60 years of age. The most common symptoms of old age are: weakening of the biological functions of the body and changes in mental abilities and social adaptation, especially in the implementation of social, cultural and spiritual tasks. In addition, this issue is based on Biblical texts, presented in the context of accepting Revelation and different ways of interpreting the length of human life on earth. The “Positive and negative dimension of old age,” the third issue, shows the positive aspects of old age (e.g. satisfaction from going into retirement after hard work, the opportunity to devote more time to one's spouse, raising grandchildren, and re-evaluating various activities) and the negative (e.g. awareness of the end of one’s life, fear of death, loss of close relatives, loss of the feeling that you are needed and useful). It should also be emphasized that these mentioned old age experiences, characteristic of individual elderly people, are not equally experienced by all, because each specific case depends on the family context, the applied system of values, psychological maturity, etc. “Eschatology in the life of a senior person,” the fourth issue, introduces the concept of eschatology in non-Christian religions, in the Holy Bible, in theology, and above all emphasizes the process of shaping eschatology throughout the Church's history and teachings. The essence of eschatology is to turn completely to Christ, and not the temporal waiting for the end of the world and its transformation. There is now a departure from the name “last things” and it is being replaced by a Christological formula: the only “Last Thing” of all creation, present now in the Person of Jesus Christ, and finally fulfilled in eternity, is God.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2018, 65, 11; 205-226
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zbigniew Herbert i „nabożność” wobec rzeczy
    Zbigniew Herbert and “Piousness” Towards Things
    Autorzy:
    Kudyba, Wojciech
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1882472.pdf
    Data publikacji:
    2015
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Zbigniew Herbert
    Elegia na odejście pióra atramentu lampy
    antropologia rzeczy
    Elegy for the Departure of the Pen the Ink the Lamp
    anthropology of things
    Opis:
    Wiersz Elegia na odejście pióra atramentu lampy doczekał się nie tylko licznych glos i rozmaitych drobnych komentarzy, ale także trzech obszerniejszych artykułów. Kusząca wydaje się przecież także nieobecna dotąd w omówieniach liryku, nieco węższa perspektywa spojrzenia na Elegię jako element ewolucji Herbertowych sposobów ujmowania rzeczy. Stosunek bohatera wiersza do przedmiotów został we wspomnianym wierszu określony nie tyle przez roszczenia ontologii czy też epistemologii, ile raczej przez obyczaje społeczne, praktyki pamięci i potrzeby psychologiczne. Podobne sposoby obcowania z rzeczami pojawiają się w twórczości Herberta już wcześniej, wydaje się jednak, że stopniowo narastają i w seniliach poety mają pozycję dominującą. Zasadniczym układem odniesienia, który umożliwia rozumienie pojawiających się w nich relacji podmiotu i przedmiotu, nie jest już filozofia, lecz antropologia. Ciekawych narzędzi obserwacji dostarcza zwłaszcza tzw. antropologia rzeczy. Choć wiersz poety trudno byłoby w całości umieścić w ontologii Dasein, warto podkreślić, że Heideggerowska troska uzyskuje w utworze Herberta swój własny oryginalny wygłos. Właśnie dzięki temu liryk Herberta mówi nie tylko o odejściu rzeczy, ale również o ich nieustannych, gwałtownych powrotach, o ich nieobecnej obecności, która pobudza naszą wobec nich „nabożność”.
    The poem Elegy for the Departure of the Pen the Ink the Lamp has received not only numerous glosses and various small commentaries, but also three long articles. However, a more narrow perspective of looking at the Elegy as an element of the evolution of Herbert's ways of approaching things, absent from reviews of the poem as yet, seems also tempting. The attitude of the protagonist of the poem towards things is defined in the poem not so much through claims of ontology or epistemology, as rather through social customs, the practices of memory and psychological needs. Similar ways of communing with things appear even earlier in Herbert's works, however, it seems that gradually they become more and more conspicuous and in the poet's works written at a senile age they already have a dominating position. The basic frame of reference that makes it possible to understand the relations of the subject and the object that appear there, is no longer philosophy, but anthropology. Interesting tools for observation are especially supplied by the so called anthropology of things. Although it would be difficult to place the poem in the Dasein ontology, it is worth stressing that Heidegger's care gains its own original expression in Herbert's work. It is exactly owing to this that Herbert's poem is not only about the departure of things, but also about their constant, sudden returns, about their absent presence that arouses our “piousness” towards them.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2015, 63, 1; 171-184
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Das Individuationsprinzip bei Duns Scotus (1265-1308)
    Zasada jednostkowienia u Dunsa Szkota (1265-1308)
    Autorzy:
    Börsig-Hover, Magdalena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/38718102.pdf
    Data publikacji:
    2005
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Duns Szkot
    zasada jednostkowienia
    osoba ludzka
    indywidualna forma − haecceitas
    ogólna forma – quidditas
    materia
    natura rzeczy
    Duns Scotus
    principle of individuation
    human person
    individual form − haecceitas
    general form − quidditas
    matter
    nature of things
    Opis:
    Problematyka jednostkowienia bytu osoby ludzkiej według Dunsa Szkota stanowi bardzo ważną problematykę filozoficzną, także ważną i interesującą dla prawnika i ekonomisty z tej racji, że człowiek stanowi zarówno rację ekonomii, jak też jest podmiotem praw i obowiązków wraz z posiadaniem prawa do stanowienia porządku prawnego. Stąd znajomość antropologii jest dla prawnika warunkiem sine qua non. Chociaż temat ten powraca w refleksji filozoficznej, np. Honnefeldera, M. A. Krąpca, B. Walda, A. Schmidta, U. Zielińskiego, to warto ciągle na nowo podejmować to wyzwanie. Krótki zarys biograficzny poprzedza teoriopoznawcze stanowiska Szkota w jego relacji do stanowiska Tomasza z Akwinu, by skupić uwagę na samej zasadzie jednostkowienia, którą Skotus pojmuje jako haecceitas w samej formie substancjalnej człowieka jako bytu osobowego. Tezy Edyty Stein, Martina Heideggera oraz Ericha Przywary w tej kwestii dodatkowo ubogacają analizę tej złożonej problematyki, w dalszym ciągu aktualnej m.in. dla filozoficznego namysłu nad człowiekiem oraz nad ekonomią i polityką.
    Źródło:
    Roczniki Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL; 2005, 1, 1; 37-52
    1896-6365
    Pojawia się w:
    Roczniki Wydziału Nauk Prawnych i Ekonomicznych KUL
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    On Four Types of Argumentation For Classical Logic
    O czterech typach argumentacji na rzecz logiki klasycznej
    Autorzy:
    Czernecka-Rej, Bożena
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1791005.pdf
    Data publikacji:
    2021-01-04
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    teza o logice I rzędu
    maksyma minimalnego okaleczania
    uniwersalność logiki
    logika rzeczy
    metalogika
    W.v.O. Quine
    J. Woleński
    S. Kiczuk
    first-order thesis
    maxim of minimum mutilation
    universality of logic
    logic of things
    metalogic
    Opis:
    My goal of this article is to analyze the argumentation lines for the correctness of standard logic. I also formulate a few critical and comparative remarks. I focus on four the most coherent and complete argumentations which try to justify the distinguished position of classical logic. There are the following argumentations: Willard van O. Quine’s pragmatic-methodological argumentation, Jan Woleński’s philosophical-metalogical argumentation, Stanisław Kiczuk’s ontological-semantic argumentation, argumentation based on metalogic. In my opinion, the thesis concerning the correctness of classical logic is rationally justified by these argumentations. The problem remains whether the analyzed standard logic is the only proper logic.
    Moim celem w tym artykule jest analiza argumentacji pod kątem poprawności standardowej logiki. Formułuję też kilka uwag krytycznych i porównawczych. Skupiam się na czterech najbardziej spójnych i kompletnych argumentach, które próbują uzasadnić wyróżnione stanowisko logiki klasycznej. Istnieją następujące argumenty: argumentacja pragmatyczno-metodologiczna Willarda van O. Quine’a, argumentacja filozoficzno-metalogiczna Jana Woleńskiego, argumentacja ontologiczno-semantyczna Stanisława Kiczuka, argumentacja metalogiczna. Moim zdaniem teza o poprawności logiki klasycznej jest racjonalnie uzasadniona tymi argumentacjami. Pozostaje problem, czy analizowana logika standardowa jest jedyną właściwą logiką.
    Źródło:
    Roczniki Filozoficzne; 2020, 68, 4; 271-289
    0035-7685
    Pojawia się w:
    Roczniki Filozoficzne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Zasady udziału Kościoła w rozwoju świata
    The Principles of the Churchs Participation in the Development of the World
    Autorzy:
    Fiałkowski, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/31341001.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    świat
    dialog
    autonomia rzeczy ziemskich
    dobro osoby ludzkiej
    zasady partycypacji Kościoła w rozwoju świata
    Kościół wobec świata
    the world
    autonomy of earthly things
    the good of the human person
    principles of the Church's participation in the development of the world
    the Church’s attitude towards the world
    Opis:
    The Church's involvement in the development of the world cannot be accidental and occasional, but has to be based on principles, adherence to which will allow avoiding numerous problems that arise at the meeting point of the Church and the world. The article discusses four principles the Church has to be guided by when participating in the development of the world: the principle of being faithful to its own mission, the principle of the just autonomy of worldly things, the principle of dialogue, and the principle of the good of the human person. The first principle reminds one about the main goal of the Church, whose mission may not be limited to earthly duties. The second one deals with the proper autonomy that is due to the earthly reality, and that is not tantamount to the independence of the Creator. The third principle – the one of dialogue – can be considered, on the one hand, a sign of the Church’s being open to the world, and on the other, its basic relation with the world. And finally, the fourth principle points to the good of man, who should always be the main value in the development of the world.
    Źródło:
    Roczniki Pastoralno-Katechetyczne; 2012, 4; 53-64
    2081-1829
    Pojawia się w:
    Roczniki Pastoralno-Katechetyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Kompozycja wypowiedzi w ujęciu greckiej szkoły retorycznej
    Komposition der Rede in Anlehnung an die Griechische Schule der Rhetorik
    Autorzy:
    Nowaszczuk, Jarosław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2127739.pdf
    Data publikacji:
    2007
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    grecka szkoła retoryczna
    budowa wypowiedzi
    kompozycja mowy
    Koraks i Tejzjasz
    Retoryka Arystotelesa
    części mowy
    argumentacja retoryczna
    schemat wypowiedzi
    naturalny porządek wypowiedzi
    artystyczny porządek wypowiedzi
    Greek rhetorical school
    construction of speech
    speech composition
    Corax and Teisias
    Aristotle’s Rhetoric
    parts of speech
    rhetorical argumentation
    rhetorical speech model
    ordo naturalis – natural order of things
    ordo artificialis – artificial word-order
    Opis:
    Die Frage nach, was sich in einer Rede befinden soll und wie die einzelnen Teile des Inhalts geordnet werden müssen, war präsent schon in der frühen Rhetorik und galt immer als der Interessengegenstand in diesem Bereich des Wissens. Seit den legendären Korax und Teisias, über die Lehren der ersten Sophisten, Isokrates und Platon, Vertreter der zweiten Sophistik, Aristoteles, bis zu Hermagoras und Hermogenes, war die Redestruktur der Gegenstand von rhetorischen Untersuchungen und Besprechungen. Zuerst bediente man sich der sogenannten „natürlichen Ordnung der Dinge“ (ordo naturalis), also der angeborenen und oft unaufgeklärten Art und Weise von Schilderung eines Sachverhalts. Später teilte man die Rede in einzelne Teile, unter denen als fundamental Darlegung des Sachverhalts und Beweisführung gelten, was bei Aristoteles πρόϑεσις und πίστις genannt wird. Diesen zwei Grundelementen wurden noch andere zugegeben und das waren die Einleitung (προ- οίμιον), Erzählung (διήγησις), Vorwürfe (διαβολῆ), Das Entkräften von Argumenten des Gegners (λύσις), die Fragenstellung (ἐρώτησις) und der Redeschluss (ἐπίλογος). Die Zahl dieser Elemente ist jedoch bei verschiedenen Autoren unterschiedlich. Was noch betont werden soll, ist, dass die Redestrukturen nicht im Widerspruch zueinander stehen. Sie entwickeln die von den Vorgängern ausgearbeiteten Konzepte.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2007, 54-55, 3; 241-262
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies