Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "radość" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-4 z 4
    Tytuł:
    Cechy świętości prezbitera w świetle adhortacji apostolskiej Gaudete et exsultate papieża Franciszka
    Characteristic Features of the Priestly Holiness in the Light of Apostolic Exhortation Gaudete et Exsultate of the Holy Father Francis
    Autorzy:
    Polak, Mieczysław
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035138.pdf
    Data publikacji:
    2020-02-20
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    prezbiter
    świętość
    radość
    miłosierdzie
    nauczanie Kościoła
    presbyter
    holiness
    joy
    mercy
    teaching of the Church
    Opis:
    Jednym z ważnych tematów, który został podjęty na II Soborze Watykańskim, była posługa i życie prezbitera. To nauczanie znalazło recepcję i rozwinięcie w wielu wypowiedziach posoborowych papieży. Ukazują one zarówno istotę bycia kapłanem, jak i uwarunkowania jego posługi we współczesnym świecie. Z tych dwóch przesłanek – ontologicznej i kairologicznej – można wyprowadzić wnioski, które dotyczą pastoralnej posługi kapłana. Jednym z nich jest stwierdzenie, że działalność kapłana powinna wypływać z określonej duchowości. Niniejszy artykuł podejmuje próbę przedstawienia charakterystycznych cech duchowości współczesnego prezbitera w świetle posoborowego nauczania Kościoła, ze szczególnym uwzględnieniem adhortacji apostolskiej papieża Franciszka Gaudete et exsultate o powołaniu do świętości we współczesnym świecie. Te cechy to: pastoralny charakter świętości, radość oraz miłosierdzie.
    One of the important themes that was taken up at the Second Vatican Council was the ministry and life of the presbyter. This teaching found a reception and development in many statements of the post-Conciliar Popes. They show both the essence of being a priest and the conditioning of his ministry in the modern world. From these two premises – ontological and kairological – can be drawn conclusions, that relate to the pastoral ministry of the priest. One of them is the statement that the priest’s activity should flow from a certain spirituality. This article attempts to present the characteristic features of the spirituality of the contemporary presbyter in the light of the teaching of post-Conciliar Church, with particular emphasis on the apostolic exhortation Gaudete et exsultate on the call to holiness in today’s world of the Holy Father Francis. These qualities are: the pastoral character of holiness, joy and mercy.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2019, 66, 6; 115-128
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Papieża Franciszka prakseologiczna wiarygodność Kościoła. Zarys problematyki
    Pope Francis’ Praxeological Credibility of the Church. An Outline
    Autorzy:
    Mastej, Jacenty
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1685285.pdf
    Data publikacji:
    2020-09-29
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Jezus Chrystus
    Kościół
    papież Franciszek
    prakseologiczna wiarygodność Kościoła
    świętość
    radość
    ubóstwo
    ekologia
    Jesus Christ
    Church
    Pope Francis
    praxeological credibility of the Church
    holiness
    joy
    poverty
    ecology
    Opis:
    Celem niniejszego artykułu jest zarysowanie problematyki prakseologicznej wiarygodności Kościoła w ujęciu papieża Franciszka. Po wykazaniu chrystyczności Kościoła, zostały omówione cztery prakseologiczne znaki wiarygodności Kościoła. Najpierw przedstawiono świętość, którą Franciszek określa jako najpiękniejsze oblicze Kościoła. W kolejnym punkcie ukazano radość chrześcijańską, jako znak wiarygodności Kościoła. Następnie zaprezentowano Franciszkowe pragnienie Kościoła ubogich i dla ubogich. Na koniec zostało odsłonięte ekologiczne oblicze Eklezji. Powyższe rozważania doprowadziły do stwierdzenia, że zaproponowana przez papieża Franciszka prakseologiczna wiarygodność w sposób wyraźny i przekonujący odsłania przed współczesnym człowiekiem Kościół Chrystusowy. Franciszkowe novum uwidacznia się m.in. w jego stylu nauczania. Sposób przekazywania przez niego ważnych prawd wiary i życia moralnego jest prosty, bezpośredni, bogaty w metafory oraz żywe i plastyczne obrazy zaczerpnięte z codziennego życia. Papież nie tyle zatrzymuje się na teoretycznym ich pogłębianiu, ile ukazuje praktyczne ich zastosowanie, udziela prostych i użytecznych wskazówek, które pomagają w życiowym zaangażowaniu w życie wiary. Tym samym eklezjologiczność Franciszkowego przesłania cechuje eklezjalna praksis. Takie prakseologiczne ukierunkowanie eklezjologii otwiera nowe perspektywy badawcze przed teologią fundamentalną, która ukazując wiarygodność Kościoła powinna więcej skupiać się na jego chrystyczności oraz inspirować się życiem wierzących. Papieża Franciszka prakseologiczne ukazywanie wiarygodności Kościoła uwidacznia się także w tym, że mówi on o Kościele z zachwytem, pietyzmem i miłością – jednocześnie nauczając w prawdzie, nie unika tematów trudnych i bolesnych – gdyż Kościół kocha i ma świadomość wielkiej odpowiedzialności za całą wspólnotę eklezjalną.
    The aim of this article is to outline issues related to the praxeological credibility of the Church as seen by Pope Francis. After demonstrating the Christic nature of the Church, the author discusses the four praxeological signs of the Church’s credibility. First, her holiness is presented, which Francis describes as the Church’s most beautiful face. Next, Christian joy as a sign of the Church’s credibility is presented. Then the author shows Pope Francis’ desire for the Church to be poor and for the poor. Finally, the ecological face of Ecclesia is uncovered. These considerations lead to the conclusion that praxeological credibility proposed by Francis clearly and convincingly reveals the Christ’s Church to modern man. This Francis’ novelty is manifested, among others, in his teaching style. The way he communicates the truths of the faith and moral life, which are important to him, is simple and direct, abundant in metaphors and vivid and lively images taken from everyday life. Rather than theoretically elaborating on them, the Pope demonstrates their practical application; he gives simple and useful tips that us to commit to a life of faith. Thus, the ecclesiological character of Francis’ message is characterised by ecclesial praxis. Such a praxeological orientation of ecclesiology opens new research perspectives on fundamental theology, which – while showing the Church’s credibility – should focus more on her Christic nature and be inspired by the lives of the faithful. Pope Francis’ praxeological presentation of the Church’s credibility is evident also in that he speaks of the Church with admiration, reverence and love. At the same time, while teaching in truth, he does not avoid difficult and painful subjects because he loves the Church and is aware of her great responsibility for the entire ecclesial community.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 9; 69-84
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Radość niedzieli „laetare”. W kierunku pogłębionej interpretacji antyfony „laetare Jerusalem”
    The Joy of the „Laetare” Sunday. Towards a more Attentive Interpretation of the Antiphon „Laetare Ierusalem”
    Autorzy:
    Ostrowski, Dominik
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2037079.pdf
    Data publikacji:
    2017
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    antyfona „Laetare Ierusalem”
    IV Niedziela Wielkiego Postu
    niedziela „Laetare”
    radość
    kolor różowy
    złota róża
    historia liturgii
    antiphon “Laetare Ierusalem”
    fourth Sunday of Lent
    “Laetare” Sunday
    joy
    rose color
    gold rose
    history of the liturgy
    Opis:
    Antyfona „Laetare Ierusalem” stała się znakiem rozpoznawczym IV Niedzieli Wielkiego Postu, niedzieli „Laetare”. Powszechnie mówi się, że tytuł „Laetare” wyraża radosny charakter dnia, dodatkowo podkreślony różowym kolorem szat liturgicznych. Tymczasem teksty liturgii nie ukazują tematu radości i nie sprawiają wrażenia, że jest on kluczowy. Rodzą się zatem pytania, czy nazwa „niedziela Laetare” nie jest jedynie reminiscencją starej liturgii, i czy antyfona „Laetare Ierusalem” nie straciła na ważności? Przedmiotem niniejszego studium jest próba pogłębionego odczytania antyfonalnego wezwania „Laetare Ierusalem” z wyodrębnieniem ciekawych wątków teologicznych, które mogą być przydatne także w nowym kontekście liturgicznym, w jakim antyfona się znalazła: wątek Miasta Świętego Jeruzalem, wątek królewski oraz dodatkowe wątki złota, złotej róży i koloru różowego.
    The antiphon “Laetare Ierusalem” has become an identification mark of the Fourth Sunday of Lent, Sunday “Laetare”. It is generally emphasized that the title “Laetare” expresses the joyful character of the day, in addition to the rose color of liturgical vestments. However, the texts of the liturgy of this Sunday, do not emphasize the theme of joy apparently, and do not give the impression that it is essential. So the question is whether the name “Laetare Sunday” is merely a reminiscence of the old liturgy, and whether the antiphon “Laetare Ierusalem” has not lost its importance. The object of the study is an attempt of reading more attentively the appeal “Laetare Ierusalem”, in order to locate a stronger connection of this antiphon with other, than joy, theological content, which this antiphon has brought already into the liturgy in the ancient times and still brings (the theme of the Holy City of Jerusalem, the royal theme and additional themes of gold, the gold rose and the rose color).
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2017, 64, 12; 129-143
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pour un processus catéchétique sans cesse (néo-)catéchuménal: un engendrement à tout âge
    For a Continuous Catechetical Process (Neo-)Catechumenal: A Begetting at any Age
    W kierunku ciągłego procesu katechetycznego (neo-)katechumenalnego: płodność w każdym okresie rozwojowym
    Autorzy:
    Amherdt, François-Xavier
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2035053.pdf
    Data publikacji:
    2020-06-30
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    inicjacja
    katechumenat
    wiek
    płynność
    życie w Duchu
    dojrzałość
    dojrzewanie
    radość Ewangelii
    towarzyszenie
    międzypokoleniowość
    wyznanie wiary
    pierwsza ewangelizacja
    druga ewangelizacja
    obrzędy przejścia
    zaangażowanie
    sakrament
    chrzest
    bierzmowanie
    Eucharystia
    initiation
    catechumenate
    ages
    fluidity
    life in the Spirit
    maturity
    maturation
    joy of the Gospel
    accompaniment
    intergeneration
    profession of faith
    first announcement
    second announcement
    rites of passage
    commitment
    sacrament
    baptism
    confirmation
    Eucharist
    Opis:
    Jak poradzić sobie z podwójnym wymiarem inicjacji chrześcijańskiej, która jest zarówno zamknięta, kiedy jest formalnie „ukończona”, jak i otwarta na przyszłość chrześcijańskiej egzystencji? W postmodernistycznej erze płynności i mieszania się okresów rozwojowych życia człowieka katechetyczna opieka duszpasterska powinna ulec transformacji, oferując wiele nowych sposobów do przygotowania się na przyjęcie sakramentów, ponieważ można być ochrzczonym i otrzymać sakrament bierzmowania w każdym okresie życia. Transformacja ta dokonuje się wówczas, gdy każda sakramentalna droga i całe życie staną się nieustanną drogą (neo-)katechumenalną, w której pierwsze i wtórne głoszenie kerygmatu jest za każdym razem wznawiane i pogłębiane. Dzieje się tak, ponieważ zgodnie z celem eschatologicznym możliwe momenty duchowej dojrzałości są liczne w życiu, a pedagogika ciągłego wtajemniczania prowadzi do dojrzewania, którego nigdy nie osiągnie się w pełni. Comment faire droit à la double dimension de l’initiation chrétienne à la fois close lorsqu’elle est « achevée » et ouverte sur l’avenir de l’existence chrétienne ? Dans notre époque postmoderne de fluidité et de brouillage des âges de la vie, la pastorale catéchétique est invitée à se transformer en offrant de multiples portes d’entrée pour la préparation aux sacrements, puisqu’on peut être baptisé et confirmé à tout âge ; en faisant de chaque parcours sacramentel et de l’existence tout entière un cheminement sans cesse (néo-)catéchuménal où la première-seconde annonce kérygmatique est à chaque fois reprise et approfondie. Car selon une visée eschatologique, les moments possibles de maturité spirituelle sont nombreux dans une vie et la pédagogie d’initiation permanente conduit à une maturation jamais pleinement accomplie.
    How can we deal with the double dimension of Christian initiation, which is both ended when it is “completed” and open to the future of Christian existence? In our postmodern era of fluidity and blurring of the ages of life, catechetical pastoral care is invited to transform itself by offering multiple entry doors for the preparation of the sacraments, since we can be baptized and receive the sacrament of confirmation at any age. This transformation is accomplished by making each sacramental journey and the whole of existence an unceasingly (neo-)catechumenal journey where the first-second kerygmatic announcement is each time repeated and deepened. It is so, because, according to an eschatological aim, the possible moments of spiritual maturity are numerous in life and the pedagogy of permanent initiation leads to a maturation never fully accomplished.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2020, 67, 6; 5-20
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-4 z 4

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies