Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

English (EN)·Polski (PL)·Yкраїнський (UK)
Przejdź do strony domowej biblioteki Centralna Biblioteka Wojskowa Link otwiera się w nowym oknie Logo biblioteki Prolib Integro - strona głównaCentralna Biblioteka Wojskowa

Wyszukujesz frazę "palace" wg kryterium: Temat

  Lista filtrów
Wyrównaj
    Wyświetlanie 1-8 z 8
    Tytuł:
    Pałac czy dwór? Na Czechowie czy na Czechówce? Glossa do rozważań o krajobrazie kulturowym północno-zachodniej części historycznego Lublina
    A palace or a manor? In the Czechów district or on the Czechówka river? A gloss to the debate over the cultural landscape of the north-western part of historical Lublin
    Autorzy:
    Chachaj, Jacek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1798739.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-24
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Lublin; Czechówka; Czechów; dwór; pałac
    Lublin; Czechówka; Czechów; manor; palace
    Opis:
    Artykuł jest odpowiedzią na publikację M. Dudkiewicz, W. Durlaka i M. Dąbskiego dotyczącą nieistniejącego obiektu zwanego dworem lub pałacem, który istniał w epoce nowożytnej w północno-zachodniej części Lublina, na skraju płaskowyżu rozciągającego się na północ od doliny rzeki Czechówki. Ponieważ artykuł zawiera zasadnicze błędy merytoryczne, w tekście podjęto także próbę przedstawienia zmian własnościowych terenu, na którym dwór istniał, oraz określenia jego dokładniejszego położenia. Postulatem do dalszych badań pozostaje przede wszystkim analiza architektoniczna budowli, która już w 2. poł. XVIII wieku popadła w ruinę.
    The article is a response to the publication of M. Dudkiewicz, W. Durlak and M. Dąbski concerning a non-existent object called a manor or palace that existed in the modern era in the north-western part of Lublin on the edge of a plateau extending northwards from the Czechówka river valley. Since the previous article contains substantive factual errors, this text also attempts to show the ownership changes of the area where the manor existed, and specify its more precise location. The postulate for further research remains primarily the architectural analysis of the building, which in the second half of the 18th century was in an advanced state of decay.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2019, 67, 4; 165-190
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pałac na Czechowie. Studium z dziejów dawnego krajobrazu kulturowego Lublina
    The palace in the Czechów district of Lublin. A study on the history of the old cultural landscape of Lublin
    Autorzy:
    Dudkiewicz, Margot
    Durlak, Wojciech
    Dąbski, Marek
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1878381.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-23
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Lublin
    dzielnica Czechów
    fortalicjum
    pałac
    dwór
    District Czechów
    fortalice
    palace
    manor
    Opis:
    Z 1470 r. pochodzą pierwsze informacje o ufortyfikowanej „kamienicy na Czechowie” i folwarku liczącym 460 ha gruntów oraz młynie. Prawdopodobnie w średniowieczu istniał tu dwór wieżowy, rozbudowany w XVII wieku w założenie obronne. Od XV do XVIII wieku Czechów przechodził w ręce znanych lubelskich rodów szlacheckich – od Konińskich, przez Bychawskich, Ożarowskich do magnackiego rodu Tarłów. Pałac miał doskonałe położenie. Usytuowany był na wzgórzu nad stawem powstałym na rzece Czechówce. W XVIII wieku pałac stopniowo niszczał. W 1877 r. został rozebrany, a na jego miejscu postawiono parterowy dworek. Na początku XX wieku wybudowano, istniejący tu do dziś, kościół Mariawitów. Obecnie nie pozostały żadne ślady po dawnej siedzibie szlacheckiej.
    The first information about a fortified “building in Czechów” and a manor farm of 460 hectares, and a mill dates back to 1470. In the Middle Ages, a tower court was likely to exist there, which was rebuilt into a defensive building in the 17th century. From the 15th to the 18th century, Czechów became in turn a property of famous noble families of Lublin, from the Koniński family, through the Bychawski family and the Ożarowski family, to the Tarło magnate family. The palace had a good location. It was situated on a hill above the pond near the Czechówka river. In the 18th century, the building started to decay. In 1877, it was demolished and replaced by a single-storey manor house. At the beginning of the 20th century, the Mariavite Church was built here which exists to this day. At the moment, there is no longer any trace of the former aristocratic residence.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2017, 65, 4; 169-180
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pałac Potockich w Lublinie w świetle osiemnastowiecznych źródeł
    The Potocki Palace in Lublin in the Light of Eighteenth-century Sources
    Autorzy:
    Gombin, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1953439.pdf
    Data publikacji:
    2006
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    dekoracje
    szlachta/arystokracja
    pałac
    portrety
    Potocki
    rokoko
    królewski
    decorations
    nobility
    palace
    portraits
    rococo
    royal
    Opis:
    The Potocki palace in Lublin was for the first mentioned in the sources in 1734. It is not, however, on the plan of Chevalier d'Orxen of 1716, hence it was constructed between those years. It was built for Jerzy Potocki, and most probably was ready in 1730, when his sone, Eustachy, studied at the Lublin Jesuit college. There are no hints that the palace built in the times of Jerzy Potocki was something special with regard to its artistic class and scale. The magnate stayed mainly in Serniki, where he lived in a small wooden mansion of little artistic value. It is there where his sons were born. The fact that the Lublin seat was not a representative building, fit for a bigger event, is evidenced when Eustachy Potocki's wedding with Marianna née Kątska (December 1741) was organised in August Czartoryski's neighbouring palace. The construction and modernisation works in the Potocki palace, as evidenced by the sources, were conducted as late as the 1750s, already after Jerzy Potocki's death, when its owner was Eustachy. It follows from Eustachy's correspondence, now in the Main Archives of the Ancient Acts in Warszawa and in the State Archives in Kraków (the branch at Wawel), that some sentences about the Lublin palace can be found. Thus between January and the beginning of April 1755 the side pavilions were covered with a new shingle, mirrors were imported, curtains and upholstery were installed; glass, lead, calcium, and plaster were used for some unidentified works. They were all related to Eustachy's function of the marshal of the Crown Tribunal, which he took in 1754, and needed a seat appropriate to this rank. During the proceedings of the Tribunal in Potocki's palace there were festive receptions and balls: on the occasion of the king's, president's, the marshal's, or hetman Jan Klemens Branicki's nameday; another event was when a Turkish parliament member stayed in the palace, or the Tribunal's limit. Eustachy Potocki's son, Stanisław Kostka, was born in the Lublin palace. There are only circumstantial evidences as to who could design and supervise modernisation works in the palace in the 1750s. They irrefutably point to Jakub Fontana who then worked at the construction of the palace in Radzyń Podlaski. Potocki himself thought that he should be consulted about the smallest steps. We do not know at present the inventory of the Lublin palace from the times of Eustachy Potocki. The only one we have comes from 1783. According to this inventory, the floors in the Lublin palace were made of timber (in the vestibules it was made of bricks). It follows that the whole building was rather poorer, in the spirit of a gentleman's residence. The inventory does not say anything about the upholstery of the rooms on the ground floor. The rooms on the first floor were crimson, red, yellow, and blue. The “big room” was whitened in 1783. It goes without saying that this white colour meant that its new owners had a neo-classical taste, that colour could not come from Eustachy's times. It seems that in 1755 the colour green was most likely. The furniture mentioned in the inventory of 1783 is obviously a remnant of several sets from various interiors. The decisive majority of the then preserved was of similar colours: red, blue, and red-blue. We also know the other units of the yellow set. The inventory of 1783 mentions the “Big portrait of August II in golden frames.” It might have been the remaining part of a larger collection. We know that in the nineteenth century the royal portraits hang in another residence built by Eustachy Potocki – in Radzyń Podlaski, from where after the First World War they was conveyed to the National Museum in Warszawa. Most of them have been preserved up to date (the portraits of August III, Stanisław Leszczyński, August II, Sigismund I the Old, Sigismund August, Henry of Valois, Jan III Sobieski, and Władysław II Jagiełło). We have no evidential sources that there was a gallery of royal portraits in Lublin, but it goes without saying that in this type of residence there must have hung at least portraits of the then king and his wife. The portraits of August III and Maria Józefa, like August II the Strong, were among those that had been sent from Radzyń to Warszawa. Therefore it is likely that the portraits of kings in the eighteenth century hung in the Lublin palace. They were of a low artistic class that did not fit in the rococo decorations in Radzyń, but were fit for the Lublin seat of a tribunal's marshal, the seat often visited by the nobility for whom that type of works must have been uniquely dear.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2006, 54, 4; 291-305
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    La nature – la ville dans la peinture à la charnière du moyen âge et de la renaissance sur les exemples choisis de Paris représentations réelles et symboliques
    Natura − widoki miasta w malarstwie późnego średniowiecza na podstawie wybranych przykładów widoków Paryża w malarstwie późnośredniowiecznym
    Autorzy:
    Mazurczak, Urszula Małgorzata
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1954038.pdf
    Data publikacji:
    2004
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    miasto realne
    krajobraz
    Paryż
    miasto-symbol
    miasto-pałac
    real town
    scenery
    Paris
    town-symbol
    town-palace
    Opis:
    Miasto ukazywane w wyobrażeniach plastycznych: rekiefach, mozaikach lub miniaturach w okresie wczesnochrześcjańskim i wczesnośredniowiecznym, jest obrazem miasta Bożego, Jeruzalem niebieskiego lub Betlejem, nawet jeżeli elementy stanowiące obraz nawiązują do realiów czy to architektury późnorzymskiej czy średniowiecznych założeń obronnych. Wyobrażenia te nie są odzwierciedleniem miasta, ale jego symbolu. Malarstwo miniaturowe tworzone w pracowniach paryskich w drugiej połowie XIII i w wieku XIV wprowadza realia Paryża dla ukazania miejsca akcji wydarzeń religijnych Starego lub Nowego Testamentu, a także hagiograficznych, czego dojrzałym przykładem są miniatury w kodeksie Żywotów świętego Dionizego (Paryż, Bibl. Nat. Ms. fr. 2090-92). W dolnych częściach całostronicowych miniatur artysta zilustrował życie Paryża koncentrujące się wzdłuż nabrzeża Sekwany w konkretnych warstwach społecznych: kupców, dostawców wina, węgla, są także studenci i ich nauczyciele, płynący barką na Sekwanie. Miasto łączy również życie feudalne, ukazując towarzystwo dworzan wyruszające na polowanie z sokołami. Budowle, jak Grand Pont lub młyny nad Sekwaną, wskazują na potrzebę ukazania konkretnych realiów ówczesnego nowoczesnego miasta, jakim był Paryż początku XIV w. Sens jednak tych fragmentów miasta łączy się nierozerwalnie ze scenami z życia św. Dionizego, patrona Paryża. Z nimi wiążą się krajobrazy miasta, ukazane w niewielkich jego fragmentach. Funkcja miasta wiąże się zatem w kontekście klasztoru. Ideę kontekstu miasta w jego ścisłym związku z klasztorem św. Dionizego pod Paryżem, potwierdził mistrz miniatur Brewiarza Chateauroux (Chateauroux, Bibl. Mun. Ms. 2). Jaques Coen, zwany Mistrzem marszałka Boucikaut. Scena nauczania św. Dionizego ma miejsce w okolicy podmiejskiej, w oddali rysują się wieże katedry Notre Dame i gęsta zabudowa miasta. Bezpośrednio obok nauczającego Dionizego oraz jego uczniów, Eleutera i Rustyka, malarz wymalował wzgórze. To Montmartre, gdzie miało miejsce męczeństwo świętych. Tablicowe malarstwo, pozostające pod silnym wpływem niderlandzkich mistrzów XV w., również zachowało znaczenie miasta jako apoteozy świętych i kontekstu klasztoru, aranżującego życie religijne oraz ekonomiczne Paryża. W tej konwencji można rozumieć panoramę Paryża, ukazaną przez anonimowego mistrza obrazu zwanego Pieta z Saint Germain-des-Pres (Paryż, Luwr). Scena Zdjęcia z krzyża Chrystusa i opłakiwanie Syna w otoczeniu Marii Magdaleny, Marii Salome i Marii, żony Kleofasa, sytuowane jest bezpośrednio na tle założenia opactwa benedyktyńskiego nad Sekwaną Saint-des-Pres, wyraźnie określonego zabudową oraz bramą klasztorną, wokół której poruszają się piesi i jeźdźcy. Sekwana oddziela klasztor od Luwru, pałacu królewskiego, manifestującego władzę monarszą nad miastem i państwem. Istnieje w panoramach miasta również drugi aspekt rozumienia tego rodzaju panoram jako synonimu władzy feudalnej i tradycji monarchii francuskiej w utrwalaniu chrześcijaństwa, czego przykładem jest Ukrzyżowanie Chrystusa, namalowany do Grand Chambre parlamentu paryskiego, który wówczas miał swoją siedzibę w Palais de la Cite, zanim zbudowano odrębny ratusz. Tablica zamówiona przez dwór królewski w połowie XV w. u mistrza pochodzenia niderlandzkiego ukazuje pełną konwencję sceny religijnej usytuowanej na tle krajobrazu miasta − Paryża, które identyfikuje się w konkretnych budowlach, np. Hôtel de Nesle, Palais de la Cite. Budowle te swoim znaczeniem wiążą się z ukazanymi postaciami historycznymi, otaczającymi Ukrzyżowanie. Są to: cesarz Karol Wielki, św. Donizy, król Ludwik Święty oraz św. Jan Chrzciciel. Zatem miasto jest tutaj symbolem wielkości monarchii i pełni funkcję miasta świętego.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2004, 52, 4; 111-128
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    The Catholic Church Towards Palace Chapels in Early Modern Poland
    Kościół katolicki wobec zjawiska kaplic pałacowych w nowożytnej Polsce
    Autorzy:
    Cierpisz, Szymon
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/2038278.pdf
    Data publikacji:
    2016
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    kaplica pałacowa
    kaplica
    rezydencja
    pałac
    XVIII wiek
    Polska
    palace chapel
    chapel
    residence
    18th century
    Polska
    Opis:
    Kaplice pałacowe, występujące dawniej w większości rezydencji europejskich, pozostają wciąż zagadnieniem na ogół mało znanym i rzadko stanowią temat odrębnej analizy naukowej. W odniesieniu do polskiej sztuki nowożytnej badanie owych specyficznych przestrzeni, stojących na styku sacrum i profanum, jest szczególnie utrudnione z uwagi na niewielką ilość materiału zabytkowego, jaki dotrwał do naszych czasów. Jak pisał Mariusz Karpowicz, nie posiadamy dziś ani jednej w pełni zachowanej XVIII-wiecznej rezydencji. Brak wiedzy o tym ważnym elemencie programu nowożytnego pałacu, jakim była kaplica, musi być uzupełniany w inny sposób. Jedną z metod badawczych, pozwalających na naświetlenie zjawiska kaplic pałacowych, jest analiza stanowiska Kościoła katolickiego, na ogół niechętnego funkcjonowaniu i tworzeniu zamkniętych miejsc kultu w świeckich rezydencjach. W artykule przedstawiono zarówno recepcję ustaleń Tridentinuum w kwestii prywatnych kaplic, jak i ograniczenia tej kwestii, nakładane z inicjatywy polskich hierarchów kościelnych.
    Palace Chapels which used to take part in representational program of the most of the aristocratic residences remain still rather unknown. In Poland researches on this issue are particularly difficult because of the tragic historical events that led to the situation in which there is no original, untouched 18th century palace as Mariusz Karpowicz has stated. The lack of information on palace chapels in Poland should be then completed in other way. The attitude of the Catholic Church in Poland towards private places of worship, which is a subject of this article, can be regarded as one of the ways to broaden our knowledge about them. The text shows some efforts of the Polish hierarchs since the 17th till end of the 18th centuries to limit creating and existing of the chapels which has been presented with the comparison to similar actions of the French bishops.
    Źródło:
    Roczniki Teologiczne; 2016, 63, 4; 75-90
    2353-7272
    Pojawia się w:
    Roczniki Teologiczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    O reminiscencjach konfliktu o ordynację ostrogską w sztuce kręgu Jana Klemensa Branickiego
    The reminiscences of the conflict over the Ostrogski Ordination in the art of Jan Klemens Branicki’s circle
    Autorzy:
    Gombin, Krzysztof
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1791419.pdf
    Data publikacji:
    2020-08-25
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    ordynacja ostrogska
    Jan Klemens Branicki
    pałac w Białymstoku
    białostocki Rotator
    Ostrogski Ordination
    Palace in Białystok
    Rotator of Białystok
    Opis:
    Rzeźba z klatki schodowej białostockiego pałacu Jana Klemensa Branickiego, najczęściej określana jako Rotator („Obracający się”) albo Arrotino („Ostrzący nóż”), według nowszych badań mogła przedstawiać jednego z rzymskich bohaterów (Windycjusza, Milichusa, czy też Feniusza Rufusa), który podczas wykonywania swojej pracy podsłuchał spiskowców i tym samym udaremnił ich knowania. Miała to być aluzja do roli hetmana Jana Klemensa Branickiego (fundatora rzeźby) we współczesnych mu wydarzeniach – konfliktu o ordynację ostrogską. Tezę tę potwierdzają rękopiśmienne satyry, powstałe w związku ze sporem o ordynację (Łysa rada kolbuszowska oraz Scena tragiczno-komiczna...), których Branicki jest jednym z głównych bohaterów. W Scenie tragiczno-komicznej podział ordynacji przedstawiony został jako spisek przeciwko Rzeczypospolitej, który odkrył i zbrojnie spacyfikował hetman Branicki. Działania te rozpoczął samodzielnie podczas nieobecności w Rzeczypospolitej króla, stając się najważniejszą osobą w kraju i jego mężem opatrznościowym, a dokończył, współdziałając z powracającym monarchą. Białostocki Rotator może więc być odnoszony do Branickiego, ukochanego syna ojczyzny, lojalnego poddanego oraz wielkiego wodza, który zapobiegł wojnie domowej. W publicystyce związanej ze sporem o ordynację ostrogską Branicki porównywany był także do swego przodka – hetmana Stefana Czarnieckiego, gdyż podobie jak on miał uchronić Rzeczpospolitą od wewnętrznego konfliktu. Stefan Czarniecki to bohater w Białymstoku bardzo popularny, często przedstawiany na zamawianych przez Branickiego rzeźbach i obrazach. W rzeczywistości Branicki nie miał poważniejszych zasług jako hetman i dopiero z perspektywy sporu o ordynację ostrogską i kreowania go wówczas na wielkiego wodza i męża opatrznościowego kultywowanie pamięci o Stefanie Czarnieckim zyskiwało szczególny wymiar.
    According to more recent research, the sculpture from the staircase of Jan Klemens Branicki’s palace in Bialystok, most often referred to as Rotator (“Rotating”) or Arrotino (“Knife Grinder”) may have depicted one of the Roman heroes (Vindictius, Milichus or Fenius Rufus) who, while doing his job, overheard the conspirators and thus thwarted their scheming. It was supposed to be an allusion to the role of Hetman Jan Klemens Branicki (the founder of the sculpture) in the contemporary events – the conflict over the Ostrogski Ordination. This thesis is confirmed by handwritten satires, created in connection with the dispute over the ordination (Łysa rada kolbuszowska [The Bald Council of Kolbuszowa] and Scena tragiczno-komiczna na… [A Tragicomical Scene]), of which Branicki is one of the main characters. In Scena tragiczno-komiczna na, the division of the ordination was presented as a conspiracy against the Polish-Lithuanian Commonwealth, which was discovered and pacified by Hetman Branicki and his army. He started these actions on his own during the king’s absence, becoming the most important person in the country and the man of the moment, and then completed them in cooperation with the returning monarch. Thus, the Rotator from Białystok can be referred to Branicki, the beloved Polish son, a loyal subject and a great military leader who prevented civil war. In the journalistic texts related to the dispute over the Ostrogski Ordination, Branicki was also compared to his ancestor, Hetman Stefan Czarniecki, as similarly to him, he would prevent the Polish-Lithuanian Commonwealth from the internal conflict. Stefan Czarniecki is a very popular character in Białystok, often depicted in sculptures and paintings ordered by Branicki. In fact, Branicki did not have any serious merits as a hetman; it was only from the perspective of the dispute over the ordination and his portrayal as a great leader and the man of the moment that the cultivation of the memory of Stefan Czarniecki gained a special importance.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4; 191-203
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Pies w niedźwiedziej skórze. Raz jeszcze o dekoracji rzeźbiarskiej wilanowskiej bramy głównej
    A dog in bear’s clothing. The sculptural decoration on the main gate of the Wilanów Palace Museum
    Autorzy:
    Nestorow, Rafał
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1878541.pdf
    Data publikacji:
    2019-10-23
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Wilanów
    pałac wilanowski
    rzeźba psa
    Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska
    Jan III Sobieski
    pies
    niedźwiedź
    brama wilanowska
    rzeźba ogrodowa
    Wilanow Palace
    sculpture of a dog
    Elżbieta Helena Sieniawska née Lubomirska
    dog
    bear
    the Wilanow gate
    garden sculpture
    Opis:
    W artykule poddano interpretacji jedną z rzeźb z wilanowskiej bramy głównej, która w dotychczasowej literaturze uchodziła za przedstawienie niedźwiedzia, gdy w rzeczywistości jest to przedstawienie psa. Na podstawie odnalezionej wzmianki archiwalnej udało się ustalić, że owa rzeźba pochodzi z wilanowskiego ogrodu, a na pałacowej bramie została ustawiona dopiero w 1721 r., za czasów, gdy dawna królewska rezydencja była własnością hetmanowej wielkiej koronnej Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej. Jak dotychczas, jest to jedyna znana rzeźba ogrodowa z wilanowskiego ogrodu, pochodząca zapewne jeszcze z czasów Jana III Sobieskiego.
    The article analyzes one of the sculptures from the Wilanów main gate, which in the existing literature was considered to represent a bear. In fact, however, it is a representation of a dog. Archive sources revealed that this sculpture came from the Wilanów garden. It was not placed at the entrance gate until 1721, at a time when the former royal residence was owned by Queen Elżbieta Helena Sieniawska née Lubomirska. It is so far the only known garden sculpture from the Wilanow garden, probably coming from the times of King Jan III Sobieski.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2017, 65, 4; 35-47
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
    Tytuł:
    Ogród pałacu Łosiów w Narolu jako przykład tzw. polskiego „ogrodu włoskiego”
    The garden belonging to the Łoś family palace in Narol as an example of the so-called Polish „Italian garden”
    Autorzy:
    Malawski, Seweryn
    Powiązania:
    https://bibliotekanauki.pl/articles/1901912.pdf
    Data publikacji:
    2012
    Wydawca:
    Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
    Tematy:
    Ogród
    pałac w Narolu
    Feliks Łoś
    ogrody XVIII w.
    ogrody XIX w.
    polski ogród włoski
    Norbert Hammerschmidt
    rośliny egzotyczne
    parter ogrodowy
    arabeski kwiatowe
    rośliny syngielotonowe
    Pro Academia Narolense
    garden
    Narol palace
    18th century garderns
    19th century gardens
    Polish Italian garden
    exotic plants
    garden parterre
    flower arabesques
    singleton plants
    Opis:
    The article describes the origin and gives an outline of the history of the Łoś family palace in Narol. The history of the town and of the baroque residence is shown against the background of the most important historical events connected with establishing the town Florianów by Florian Łaszcz at the end of the 15th century, its destruction by a Cossack incursion, and its reconstruction as the so-called Narol Miasto. The author presents the history of establishing the palace-garden complex in Narol, starting with buying the Narol estate and funding a church in Narol by his son, Feliks Antoni Łoś, through its development and changes, especially ones of the palace garden landscaping. A gardener, Norbert Hammerschmidt, was entrusted with drawing up a project of an axial terraced garden, called Italian, and the realization of it. Establishing in Narol in the second half of the 18th century a garden that by its form and style was close to geometrical Italian gardens of the Renaissance epoch inclines one to consider the Narol palace garden as an example of traditionalism in Polish garden art, manifested by establishing a specific kind of garden called „Polish Italian garden”. A significant event in the history of the Narol complex was its destruction in the period of World War I, and then its reconstruction made at the beginning of the 20th century by Jadwiga Korytowska, the granddaughter of the last owner belonging to the Łoś family – Tadeusz. In that period the garden parterres were supplied with new flower-beds in the form of arabesques and flower carpets. New species of ornamental plants were introduced, including many exotic ones. The numerous transformations, however, did not significantly change the original arrangement and function of the garden, which despite the destructions caused by World War II and by later neglect has kept its traditional form. The present restoration of the palace-garden complex in Narol is being conducted by the „Pro Academia Narolense” foundation.
    Źródło:
    Roczniki Humanistyczne; 2012, 60, 4; 349-364
    0035-7707
    Pojawia się w:
    Roczniki Humanistyczne
    Dostawca treści:
    Biblioteka Nauki
    Artykuł
      Wyświetlanie 1-8 z 8

      Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies