- Tytuł:
-
Nieważność matrimonium per procura w prawie Kościoła łacińskiego
Invalidity of Matrimonium per Procura in the Law of the Latin Church - Autorzy:
-
Świto, Lucjan
Tomkiewicz, Małgorzata - Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1752837.pdf
- Data publikacji:
- 2020-05-25
- Wydawca:
- Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
- Tematy:
-
małżeństwo
zgoda małżeńska
wady zgody małżeńskiej
nieważność małżeństwa
matrimonium per procura
marriage
matrimonial consent
defects of matrimonial consent
invalidity of marriage - Opis:
-
Zawarcie małżeństwa przez pełnomocnika w obowiązującym powszechnym prawie kanonicznym reguluje expressis verbis głównie kan. 1105 KPK/83. Stanowi on, że do ważnego matrimonium per procura wymaga się, aby było specjalne upoważnienie zawarcia go z określoną osobą oraz aby pełnomocnik był wyznaczony przez samego zleceniodawcę i osobiście wypełniał swoje zadanie. Pełnomocnictwo, by było ważne, powinno być podpisane przez zleceniodawcę i ponadto przez proboszcza lub ordynariusza miejsca, w którym wystawia się pełnomocnictwo, albo przez kapłana delegowanego przez jednego z nich, albo przynajmniej przez dwóch świadków, lub też winno być sporządzone w formie autentycznego dokumentu, zgodnie z wymogami prawa państwowego (kan. 1105 § 2 KPK/83). Jeżeli zleceniodawca nie może pisać, należy to zaznaczyć w samym pełnomocnictwie i dodać jeszcze jednego świadka, który również podpisuje dokument. W przeciwnym razie pełnomocnictwo jest nieważne (kan. 1105 § 3 KPK/83). Jeżeli zleceniodawca, przed zawarciem w jego imieniu małżeństwa, odwołał upoważnienie lub popadł w chorobę umysłową, małżeństwo jest nieważne, chociaż pełnomocnik lub druga strona o tym nie wiedzieli (kan. 1105 § 4 KPK/83). Sytuacja w której konsens małżeński nie jest wyrażany osobiście przez nupturientów lecz przez pełnomocnika (lub pełnomocników) skłania do refleksji, jak w tego rodzaju przypadku przedstawia się kwestia nieważności tak zawartego małżeństwa? Czy specyfika, która towarzyszy zawarciu matrimonium per procura przekłada się również na aspekt jego nieważności? A inaczej mówiąc: czy w przypadku zawierania małżeństwa przez pełnomocnika zachowują swoją aktualność wszystkie przesłanki nieważności, które generalnie odnoszą się do małżeństw, ewentualnie, czy przesłanki te, w przypadku małżeństwa zawieranego per procura, nie nabierają rysu właściwego sobie? A może, w matrimonium per procura występują takie elementy nieważności, które są charakterystyczne tylko dla tej formuły, a jeśli są, to czy nie budzą żadnych wątpliwości?
Artykuł poprzez analizę rozwiązań obowiązujących we współczesnym prawie wewnętrznym Kościoła Rzymskokatolickiego oraz poglądów doktryny kanonicznej zawiera próbę odpowiedzi na te pytania; próbę, która w odniesieniu do Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. jak dotychczas nie była podejmowana w literaturze przedmiotu.
Entering into marriage through proxy according to the currently valid canon law is regulated expressis verbis mainly by canon 1105 CCL. It states that for a valid matrimonium per procura it is required that a special power of attorney should be issued for a designated person and that the proxy should be designated by the principal and that they should perform the act by themselves. For the power of attorney to be valid, it has to be signed by the principal as well as by the parish priest or the bishop competent for the place where the power of attorney is issued, or by a priest delegated by either of them, or at least by two witnesses, or it should be drawn up as an authentic document, as required by the state law (canon 1105 § 2 CCL). If the principal cannot write, this must be stated in the document itself and there must be another witness who also signs the document. Otherwise, the power of attorney is invalid (canon 1105 § 3 CCL). If, before entering into marriage on their behalf, the principal revokes the power of attorney or develops a mental disease, the marriage is invalid, although the proxy or the other party may not have known about it (canon 1105 § 4 CCL). The situation in which the matrimonial consent is not expressed personally by the future spouses, but by a proxy (or proxies), makes one ponder on the issue of invalidity of such a marriage. Does the specificity of matrimonium per procura also spread to its invalidity? In other words, do all the factors which make a marriage invalid remain in force in marriage per procura, as such factors generally apply to marriages, or do the factors acquire certain specific features? Or perhaps there are certain elements of invalidity in matrimonium per procura which are typical only to this formula, and if there are, do they not raise any doubts? By analysing the solutions contained in the contemporary internal law of the Roman Catholic Church and the canonical doctrine, the article attempts to answer such questions. Such an attempt has never been made with respect to the 1983 Code of Canon Law. - Źródło:
-
Roczniki Nauk Prawnych; 2020, 29, 2; 139-162
1507-7896
2544-5227 - Pojawia się w:
- Roczniki Nauk Prawnych
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł