Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "dance" wg kryterium: Temat


Wyświetlanie 1-6 z 6
Tytuł:
Dancing as Environmental Aesthetics from Indigenous America
Taniec jako estetyka środowiskowa z rdzennej Ameryki
Autorzy:
Chindoy Chindoy, Juan Alejandro
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1727682.pdf
Data publikacji:
2021-03-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
taniec rodzimy
estetyka środowiskowa
filozofia tańca
rdzenny taniec amerykański
native dancing
environmental aesthetics
philosophy of dance
indigenous American dance
Opis:
Współczesne badania estetyki środowiskowej podkreślają ciągłość między naturą a ludzkim działaniem. Większość z tych podejść sugeruje, że nacisk na ciągłość przyrody z ludzkością implikuje zmianę podejścia do środowiska naturalnego, co oznacza, że powinniśmy odejść od eksploatacji środowiska naturalnego i skupić się na jego ochronie i zachowaniu. W dwóch częściach tego artykułu argumentuje się, że idea ciągłości człowieka ze środowiskiem naturalnym była przez długi czas rodzimą wiarą filozoficzną rdzennej Ameryki, której najstarszą estetyczną manifestacją był taniec. Pierwsza część poświęcona jest idei ciągłości w rdzennej Ameryce, z położeniem nacisku na koncepcje Matki Natury i Ducha Człowieka. Druga część pokazuje, że rodzimy taniec uosabia estetycznie ideę ciągłości ludzkiego działania i środowiska naturalnego.
Contemporary studies on environmental aesthetics emphasize the relationship of continuity between nature and human action. Most of these critical approaches suggest that the emphasis on the continuity of nature with humanity implies a change of attitude to the natural environment, meaning that we should move away from the exploitation of the natural environment and focus on its preservation and conservation. In the two sections of this paper, it is argued that the idea for the continuity of humans with the natural environment has for a long time been a core philosophical belief in indigenous America, the oldest aesthetic manifestation of which has been expressed in the forms of dancing. The first section is dedicated to the idea of continuity in indigenous America, emphasizing on the concepts of Mother Nature and Human Spirit. The second part shows that native dancing embodies aesthetically the idea of continuity of human action and the natural environment.
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2021, 12, 1; 65-73
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Taniec Śmierci Mateusza Meriana Starszego ze Zbiorów Książęcych Waldburg-Wolfegg
Dance of Death by Mathew Merian the Elder from the Prince’s Collections of Waldburg-Wolfegg
Autorzy:
Kołton, Elżbieta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1901957.pdf
Data publikacji:
2012
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Mateusz Merian Starszy
zbiory Waldburg-Wolfegg
Taniec Śmierci z Waldburg-Wolfegg
Taniec Śmierci z Bazylei
Mathew Merian the Elder
Waldburg-Wolfegg collection
Dance of Death from Waldburg-Wolfegg
Dance of Death from Basel
Opis:
Dance of Death series was created in 1616 by Matthew Merian the Elder (1593-1650). His drawings were based on the fifteenth-century paintings on the cemetery wall situated next to the Dominicans' monastery in Basel, Germany. The work of the artist was very popular and was published in six different editions also numerous copies were made. Engravings discussed in this publication were from the prince's collection at the Waldburg-Wolfegg castle. The series consists of a introduction card, two initial graphics showing the preacher and orchestra of skeletons and thirty-nine engravings depicting people with different social status, occupation and age, each paired with death personification. Dance of Death by Merian is a unique presentation that combines the ideas of late medieval dances of death combined with modern equivalents. It concerns the equality of all people when faced with death and the traditional procession of people accompanied by personifications of death. However, lists of participants is enriched with respected people as well as critical comments which refer to specific human behavior. The main purpose behind those graphics was to educate and propagate knowledge. Over years it has not lost its importance and is still valid today. Numerous references done by artists to this series stipulates this fact. It was also an inspiration and illustration of human life impermanence and equality of all people faced with death.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2012, 60, 4; 229-251
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Aesthetic Historism and the Aesthetics of Tidibe: Ritual, Performance, and Contested Perceptions of “Skin” in the Papuan Highlands
Historyzm estetyczny i estetyka Tidibe: rytuał, performance i kontrolowane postrzeganie „skóry” w papuaskich górach
Autorzy:
Hirsch, Eric
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1727686.pdf
Data publikacji:
2021-03-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
estetyka
historyzm
kosmologia
taniec
Fuyuge, Papua Nowa Gwinea
aesthetics
historism
cosmology
dance
Fuyuge, Papua New Guinea
Opis:
Artykuł skupia się na serii tańców wykonywanych w rytuale Fuyuge (Papua Nowa Gwinea), z których jeden prowokuje dyskusję na temat jego rodowej stosowności. Korzystam z tych przykładów, aby zbadać odrębność estetyki Fuyuge i rozumienia historii w porównaniu z estetyką zachodnią i zachodnim rozumieniem historycznym. Podczas gdy te drugie są geograficznie obszerne i relatywistyczne, te pierwsze wyobrażają sobie całą estetykę i formy historyczne jako wywodzące się ze świata Fuyuge.
The article focuses on a series of dances performed in Fuyuge (Papua New Guinea) ritual, one of which provokes debate about its ancestral appropriateness. I use these examples to examine the distinctiveness of Fuyuge aesthetics and historical understanding as compared with Western aesthetics and historical understanding. Whereas the latter is geographically wide and relativistic the former imagines all aesthetics and historical forms as deriving from the Fuyuge world.
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2021, 12, 1; 31-49
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Contemporary Dance as Modernist Art
Taniec współczesny jako sztuka modernistyczna
Autorzy:
Kuzian, Edyta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1727684.pdf
Data publikacji:
2021-03-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
modernizm
sztuka
taniec; Clement Greenberg
George Balanchine
Vaclav Nijinsky
August Bournonville
Martha Graham
Trisha Brown
modernism
art
dance
Clement Greenberg
August Bournonville; Martha Graham
Opis:
Taniec ma bardzo szerokie spektrum stylów i zastosowań. W tym artykule traktuję taniec jako rodzaj performansu artystycznego, który wykorzystuje ciało jako charakterystyczne medium. Skupiam się na tym, które gatunki taneczne najlepiej realizują ambicję traktowania ciała jako jego centralnego medium. Moim głównym twierdzeniem jest, że taniec współczesny radykalnie odrywa się od innych form tańca i uwidacznia zwykłe ruchy. Pod tym względem twierdzę również, że tylko taniec współczesny jest w pełni modernistyczny, w pewnym sensie, w rozumieniu Clementa Greenberga, ukazuje specyficzną dla medium istotę tańca jako formy sztuki, robiąc to, co potrafi tylko taniec — odsłaniając ciało w ruchu. Oczywiście inne formy tańca, od klasycznego po współczesny, również wykorzystują ciało w swoich performansach; twierdzę jednak, że tylko taniec współczesny świadomie odwołuje się do ucieleśnionej natury tancerza w modernistycznym sensie. Jeśli medium artystyczne tańca — ciało w ruchu — ma nieodłączne walory estetyczne, to zadaniem estetyki tańca jest zapewnienie ram do wyjaśnienia elementów i ograniczeń tańca specyficznych dla medium. Mój ogólny wywód składa się z dwóch etapów. Najpierw wyjaśniam pojęcie modernizmu. Następnie stwierdzam, że aby taniec był sztuką modernistyczną, musi uważać poruszające się ciało za sztukę samą w sobie. Aby wesprzeć ten pomysł, proponuję przegląd historii tańca, która pokazuje, że jego rozwój i rewolucje sukcesywnie udoskonalają ocenę samego ruchu ciała jako przedmiotu jego praktyki. Pokazuję, że ów rozwój kończy się tańcem współczesnym.
Dance has a very broad spectrum of styles and uses. In this paper, I consider dance as a kind of art performance, which uses the body as its distinctive medium. My focus is on which dance genres best realize the ambition of treating the body as its central medium. My central claim is that contemporary dance radically breaks away from the other forms of dance and makes ordinary movements visible. In this respect, I also argue, only contemporary dance is fully modernist, in something like Clement Greenberg’s sense: it makes explicit the medium-specific essence of dance as an artform, doing what only dance can do—revealing the body in movement. To be sure, other forms of dance, from classical to modern, also use the body in their performances; however, I argue that only contemporary dance draws self-consciously on the embodied nature of the dancer in a modernist sense. If the artistic medium of dance – the body in movement—has inherent aesthetic qualities, then the job of dance aesthetics is to provide a framework for clarifying the medium-specific elements and limits of dance. My overall argument has two steps. I first clarify the notion of modernism. Second, I argue that for dance to be a modernist art, it must consider the moving body as an art in itself. To support this idea, I offer a reading of the history of dance, which shows that its developments and revolutions successively refine the appreciation of bodily movement alone as the focus of its practice. As I will show, this development culminates with contemporary dance.
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2021, 12, 1; 51-63
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uczta weselna − tradycja i współczesność w parafii Rudna Wielka (diecezja rzeszowska)
Wedding Reception − Tradition and Modernity in the Parish of Rudna Wielka (Diocese of Rzeszów)
Autorzy:
Szydełko, Sabina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2040806.pdf
Data publikacji:
2014
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
uczta weselna
wesele
panna młoda
pan młody
zabawy weselne
oczepiny
pierwszy taniec
tort
chleb i sól
wedding reception
wedding
bride
groom
wedding games
capping
first dance
bread and salt
Opis:
Przedmiotem niniejszego artykułu jest przedstawienie zwyczajów i obrzędów uczty weselnej. Celem zaś jest ich analiza oraz zwrócenie uwagi na zanik niektórych zwyczajów i pojawienie się nowych w parafii Rudna Wielka, koło Rzeszowa. Artykuł składa się z czterech punktów. Opisano w nich przygotowania młodych do wesela, jego rozpoczęcie, zabawy weselne oraz oczepiny. Źródło opracowania stanowią informacje uzyskane metodą etnograficznych badań terenowych nad obrzędowością weselną. Badania przeprowadzono w2011 roku w wioskach: Rudna Wielka, Rudna Mała i Pogwizdów Nowy. W XX wieku przygotowania do uczty weselnej rozpoczynały się tydzień wcześniej, zaś samo przyjęcie było u panny młodej obok domu. Obecnie młodzi planują wesele już nawet ok. roku wcześniej, odbywa się ono teraz w domu ludowym, w domu weselnym, restauracji albo hotelu. Para musi odpowiednio wcześniej zarezerwować salę, fotografa, zaprosić gości. Po ślubnej Mszy świętej, młodzi wraz z gośćmi udają się do lokalu, w którym ma odbyć się przyjęcie, witani są oni tam chlebem i solą, po czym pan młody przenosi swoją żonę przez próg. Następnie wznoszony jest toast, po czym wszyscy zasiadają do obiadu. Po skończonym posiłku nowożeńcy tańczą swój pierwszy taniec, następnie udają się na fotograficzną sesję ślubną. Przed północą organizowane są przez orkiestrę różnego rodzaju zabawy, w których uczestniczą zarówno zaproszeni goście, rodzice nowożeńców, jak również oni sami. O północy odbywają się oczepiny. Wierzono, że ci, którzy złapią krawat i welon, w niedługim czasie staną na ślubnym kobiercu. Młodzi wychodzącym gościom dziękują za przybycie, zapraszają ich na poprawiny oraz obdarowują ciastem.
The subject of this article is to present the customs and rituals of the wedding reception. The purpose of these is analysis and pay attention to the disappearance some customs and appears new in the parish of Rudna Wielka, near Rzeszow. This article consists of four points. They describe the preparation of young people for weddings, its beginning, wedding games and capping ceremony. Source of the study is based on information obtained by ethnographic field research on wedding rituals. The study was conducted in 2011 in the villages of Rudna Wielka, Rudna Mała and Pogwizdów Nowy. In the 20th century preparations for the wedding reception began a week earlier and the party was next to the house of the bride. Currently, the young are planning a wedding already a year before, now it takes place in the folk house, wedding house, restaurant or hotel. Couple must book the ballroom, photographer, invite guests in advance. After the mass, the young along with the guests go to the place where the reception is to take place, where they are welcomed with bread and salt, then the groom carries his wife over the threshold. Then is toast and everyone sit down to dinner. After the end of the meal, the newlyweds dance their first dance, then go to the wedding session. Before midnight, the orchestra organizes different types of games, which involve everyone invited guest, parents of honeymooners and themselves. At midnight the capping ceremony takes place. It was believed that those who catch a tie and veil will soon get married. Young thank the leaving guests for coming, invite them to after-party and give them a cake.
Źródło:
Roczniki Teologiczne; 2014, 61, 9; 197-210
2353-7272
Pojawia się w:
Roczniki Teologiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Metoda projektu w perspektywie międzykulturowej. Kultura taneczna Gdańska w nauczaniu języka polskiego i polskiej kultury studentów z Chin
The Project Method from an Intercultural Perspective. The Dance Culture of Gdańsk in the Teaching of Polish Language and Culture to Students from China
Autorzy:
Jędrzejczak, Beata
Reglińska-Jemioł, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31341792.pdf
Data publikacji:
2022
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
metoda projektu
lingwakultura
język polski jako obcy
kultura taneczna
literatura polska
studenci z chińskiego kręgu kulturowego
Gdańsk
project method
linguaculture
Polish as a foreign language
dance culture
Polish literature
students from the Chinese cultural field
Opis:
Tematyka tekstu odnosi się do wykorzystania metody projektu w nauczaniu polskiej kultury, literatury polskiej i języka polskiego jako obcego studentów z chińskiego kręgu kulturowego. Chińskie tradycje kulturowe i edukacyjne (oparte na konfucjanizmie) sprawiają, że nauczyciel języka polskiego i kultury polskiej może spotkać się z niechęcią uczniów (często o podłożu motywacyjnym) do włączenia do procesu edukacyjnego treści kulturowych. Artykuł przedstawia wyniki poszukiwania odpowiedniej dla danej grupy odbiorców metody przekazywania tych treści. Autorki na przykładzie interdyscyplinarnego i międzyprzedmiotowego projektu edukacyjnego (Kultura taneczna Gdańska) wdrożonego na Uniwersytecie Gdańskim dla studentów polonistyki z Harbinu, odwołując się do pojęcia lingwakultury (wprowadzonego do dydaktyki języka polskiego jako obcego przez Grażynę Zarzycką), wskazują, jak wzmocnić poprzez naukę języka zainteresowanie obcokrajowców także lokalną kulturą taneczną i wzbudzić chęć uczestnictwa w działania z nią związane. Proces ten nabiera szczególnego znaczenia w kontekście zaangażowania odbiorcy z odległego kręgu kulturowego.
The subject matter of this text refers to the use of the project method in teaching Polish culture, literature and language as a foreign language to students from the Chinese cultural area. Chinese cultural and educational traditions (based on Confucianism) mean that the teacher of Polish language and culture may encounter students’ aversion (often on a motivational basis) to including cultural content in the educational process. This article presents the results of research on an appropriate method of conveying the content for a given target group. The authors, using the example of an interdisciplinary and cross-curricular educational project (The dance culture of Gdańsk), implemented at the University of Gdańsk for students of Polish from Harbin, and referring to the notion of linguaculture (introduced into the methodology of teaching Polish as a foreign language by Grażyna Zarzycka), show how, through learning the language, it also increased the foreigners’ interest in the local dance culture and aroused a willingness to participate in related activities. This process is particularly important in the context of engaging recipients from a distant cultural circle.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 10; 173-187
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-6 z 6

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies