- Tytuł:
-
Potentiality as a Source of Becoming in Aristotelian Philosophy
Potencjalność jako źródło stawania się w filozofii Arystotelesa - Autorzy:
- Vysniauskas, Gintautas
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/2015904.pdf
- Data publikacji:
- 2002
- Wydawca:
- Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
- Tematy:
-
potencjalność
Arystoteles
stawanie się
metafizyka
filozofia
natura
potentiality
Aristotle
becoming
metaphysics
philosophy
nature - Opis:
-
Z nicości nie pochodzi nic, ponieważ nicość jest niczym. A nic nie pochodzi od bytu, ponieważ byt już jest. Stąd jak możliwe jest stawanie się oraz ginięcie? Problem ten powinni rozwiązać ci, którzy pragną zrozumieć i wyjaśnić widzialny świat, gdyż jest on pełen rzeczy, które zaczynają istnieć. Nie może istnieć nauka dotycząca zmieniających się jednostek, zatem świat genezy, natury należy pozostawić doksie. Taki też był wybór Sokratesa i Platona. Arystoteles zadecydował inaczej i stworzył pierwszą teorię naukową natury, teorię dominującą przez ponad 1500 lat.
Mój artykuł opiera się na refleksjach dotyczących Arystotelesowkiej fizyki i metafizyki. Najpierw wskazuję, w jaki sposób Arystoteles rozwiązał ontologiczne, logiczne i epistemologiczne trudności, zajmując się problemem genezy. Naczelnym zagadnieniem jest tu Arystotelesowskie pojęcie dynamiki jako naczelnego terminu dla rozwiązania problemu. Sam ten termin jest problemowy. Rozbija się na wiele innych kwestii, kiedy przetłumaczymy go na łacinę oraz inne języki, a ostatecznie staje się możliwością czynną w przeciwieństwie do biernej. To, jak się wydaje, stwarza wiele filozoficznych i teologicznych pytań. Niektóre z nich starałem się sformułować na końcu artykułu.
Nothing comes from nothing because nothingness is nothing. And nothing comes from being because being is already there. Hence, how is becoming and perishing possible? This problem should be resolved by those who wish to understand and explain the visible world, because it is full of things that begin to exist. There can be no science about changing individuals, so the world of genesis and nature should be left to "doxa". Such was also the choice of Socrates and Platon. Aristotle decided otherwise and created the first scientific theory of nature, a theory that dominated for over 1,500 years. My article is based on reflections on Aristotle's physics and metaphysics. First, I show how Aristotle solved ontological, logical and epistemological difficulties by dealing with the problem of genesis. The central issue here is Aristotle's concept of dynamics as the chief term for solving the problem. This term itself is problematic. It breaks down into many other issues when translated into Latin and other languages, and ultimately becomes an active as opposed to a passive possibility. This, it seems, raises many philosophical and theological questions. I tried to formulate some of them at the end of the article. - Źródło:
-
Roczniki Filozoficzne; 2002, 50, 3; 47-51
0035-7685 - Pojawia się w:
- Roczniki Filozoficzne
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł