Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "artistic" wg kryterium: Temat


Tytuł:
Wanda Kaniorowa – pedagog, twórca i kierownik zespołu artystycznego (1912-1980)
Wanda Kaniorowa as Educator, Founder and Manager of an Artistic Ensemble (1912-1980)
Autorzy:
Drela, Luiza
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1857136.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Wanda Kanior
edukacja artystyczna
amatorski ruch artystyczny
zespół folklorystyczny
tancerze
choreograf
artistic education
amateur artistic movement
folk ensemble
dancers
choreography
Opis:
Wanda Kaniorowa (1912-1980), the founder of amateur artistic movement in the Lublin region, was born and spent her childhood in Kiev. Between the two World Wars she graduated from pedagogy, choreography and direction departments; she also gained her first experiences working as a teacher. She considered this job the most important one during all her life, and she thought educating the young generation well was the most important problem and the basis for all other achievements. In her work she was distinguished by initiative, efficiency, and willingness to act in difficult, dispiriting – it would seem – times, as well as by unselfish, welfare involvement. During World War II she took part in the resistance movement, as she belonged to the Home Army. In each place she lived in (first in Polesie and then in the Lublin region) Wanda Kaniorowa, working as a teacher, at the same time established an artistic ensemble, often made up of not only children and youths but adults as well, even of people who never went to school. She popularized in their circles theatrical forms, recitation, dance and singing. With the plays she herself wrote and then put up with amateurs she had local and national successes. The performances, at first with patriotic, religious and fairyland subjects, in the Communist Poland assumed forms and contents that supported the building of a new, secularized reality. In 1948, influenced by a group of children who wanted to have a closer contact with art, she established in Lublin the Theatre of the Young Spectator. At that time she was an employee of the Culture Department of the People's Provincial Council in Lublin and the work with amateurs was her welfare work. The rehearsals before the numerous performances of the Theatre were most often held in the hall of the Provincial Office. With a natural talent of a manager W. Kaniorowa won financial means for the work of the group that was deprived of any premises. The latter were given to the theatre in 1953, when after its artistic successes (the second place in the National Contest in the category of Song and Dance Ensembles) the members of the Presidium of the State and Welfare Employees Trade Union Headquarters changed the name of the ensemble to the Dance and Song Ensemble of the Lublin Region of the SWETU and affiliated it to the Presidium of the PPC in Lublin. W. Kaniorowa was given the job of the artistic manager of the formation and a real school of education by means of art and dance was established in this way. Professionals collaborated with it, but the members of the group were amateurs. The manageress had a high opinion of their freshness, strength and authenticity of experiencing the art and elicited these features on the stage (in folk and national dances). She formed her actors as human beings and influenced their artistic tastes, and she herself found her vocation in the activity. After the “Polish October” of 1956 the Lublin ensemble, like all the ensembles belonging to the trade unions, lost its subventions and it faced the threat of being liquidated. In 1957, owing to the aid, among others, of the then Lublin voivode, Paweł Dąbek, the group, as well as its output and belongings (costumes and the premises in I Armii Wojska Polskiego Street), managed to survive. The members of the Ensemble's idea was put into practice – a self-dependent Ensemble of Song and Dance of the Lublin Region Association was established; it was independent economically and only partially was it subsidized by the People's Provincial Council. The artistic development of the Ensemble was so rapid that in 1959 the group of Lubliners (chosen by the Ministry for Culture and Arts) represented Poland in the prestigious Folklore Dance Contest in Agrigento in Sicily. The representative of the authorities, when bidding them good-bye, said: “Do not return without the first prize”. Under the pressure of these words, starving during the journey, they struggled ambitiously and won the first prize, sharing it with another, professional group. In 1972 the Ensemble managed by W. Kaniorowa already represented Europe. At the Folklore Festival in Japan the representatives of the Emperor's family, organizers and sponsors of the event decided that it was the best one of all taking part. In sum, up to 1980 the Ensemble prepared and staged over 90 different performances, including 44 ones directed by W. Kaniorowa; also with her choreography. It gave 2987 concerts: 2560 in Poland and 418 during its abroad tours – there were 43 of them. It was seen by about 2 million spectators. W. Kaniorowa's contributions include: her care of young people's education, achieving a high artistic standards with a group of amateurs, establishing its high prestige, ensuring financial means for many years of the Ensemble's work, creating the atmosphere of “a great family” in it, mutual help among the members, educating people devoted to work, representing the Lublin region, Poland and Europe on the world's stages. In 1978 W. Kaniorowa was decorated with the Commander's Cross of the Order of Poland's Revival. Among the issues concerned with the Ensemble of Song and Dance of the Lublin Region that have not been studied yet the following ones should be mentioned: defining W. Kaniorowa's worldview, examining the facts in the light of source materials, gathering information about people aiding the Ensemble in crisis situations and about the employees who were significant for the Ensemble's work, examining the changes in the ideological conception of the Ensemble, ways of gathering and using the folk materials and of collecting the costumes. It will also be purposeful to make research into the question of what integrated the members of the Ensemble as well as what – in the field of work organization – made the work unusually effective, and how the artistic tours affected the young amateurs, or what they taught them about the world. People and facts connected with the Lublin Ensemble surely deserve to be presented in an academic monograph.
Źródło:
Roczniki Nauk Społecznych; 2003, 31, 2; 43-70
0137-4176
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Społecznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jakub Labinger – wstępne uwagi na temat jego œuvre
Jakub Labinger: Some Preliminary Remarks on His Œuvre
Autorzy:
Betlej, Andrzej
Fertsch, Anna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1787931.pdf
Data publikacji:
2021-05-10
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Lwów
środowisko artystyczne
XVIII wiek
produkcja graficzna
ikonografia
wzorce artystyczne
Jakub Labinger
rytownicy
Lviv
artistic milieu
18th century
graphic production
iconography
artistic patterns
engravers
Opis:
Artykuł prezentuje dorobek rytownika Jakuba Labingera, aktywnego w Krakowie, Warszawie i we Lwowie między około 1726 a 1767 r. Przedstawiony został między innymi na nowo zestawiony katalog prac artysty, znacznie rozbudowany w stosunku do dotychczas funkcjonującego w literaturze naukowej. Z sztycharzem można związać blisko 90 rycin, co czyni go główną, po Janie Józefie Filipowiczu, postacią lwowskiego środowiska artystycznego. W artykule zostały wskazane najważniejsze obszary aktywności Labingera z podkreśleniem faktu, że realizował on głównie zamówienia od zleceniodawców zakonnych. Osobno została potraktowania kwestia kopiowania wzorców zachodnioeuropejskich, głównie augsburskich.
This article presents the output of Jakub Labinger, an engraver who was active in Kraków, Warsaw and Lviv between 1726 and 1767. Among other things, the article presents a re-compiled catalogue of the artist’s works, now significantly expanded in comparison to that which was previously used in academic literature. Nearly 90 engravings can now be attributed to Labinger, which makes him the main figure, after Jan Józef Filipowicz, of the Lviv artistic community. This article discusses the main areas of Labinger’s activity, emphasising the fact that he mainly received commissions from religious orders. The issue of his copying of patterns used in Western Europe (mainly in Augsburg) is addressed separately.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 4; 199-228
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ignacio Domeyko y las bellas artes
Ignacy Domeyko and the Fine Arts
Autorzy:
Drien, Marcela
Guzmán, Fernando
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1787932.pdf
Data publikacji:
2021-05-10
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Ignacy Domeyko
sztuka
edukacja artystyczna
rysunki
Chile
art
artistic education
drawings
Opis:
Ignacy Domeyko i sztuki piękne Polski uczony Ignacy Domeyko zapisał się w historiografii przede wszystkim jako założyciel mineralogii w Chile, reformator Instytutu Narodowego i następca Andresa Bello na stanowisku rektora Universidad de Chile. Celem niniejszej pracy jest analiza, słabo jak dotąd zbadanych, związków Domeyki ze sztuką. Ten wymiar aktywności polskiego uczonego, związanego na stałe z Chile od 1838 r., znalazł odbicie przede wszystkim w jego rysunkach, zainteresowaniu sztuką i kolekcjonowaniu dzieł, a także w pracy na rzecz promowania edukacji artystycznej w Chile i w jego poglądach na temat funkcji sztuki w życiu społecznym.   La historiografía ha prestado atención a la actividad del científico polaco Ignacio Domeyko como de fundador de la mineralogía en Chile, reformador del Instituto Nacional y sucesor de Andrés Bello en la rectoría de la Universidad de Chile. El propósito del presente texto es analizar la poco conocida vinculación de Domeyko con las Bellas Artes. Esta dimensión del científico polaco, radicado en Chile desde 1838, se puede observar en su actividad como dibujante, su condición de amante de las artes y propietario de obras, su labor como promotor de la educación artística en Chile y sus ideas en torno a la función de las artes en la vida social.
La historiografía ha prestado atención a la actividad del científico polaco Ignacio Domeyko como de fundador de la mineralogía en Chile, reformador del Instituto Nacional y sucesor de Andrés Bello en la rectoría de la Universidad de Chile. El propósito del presente texto es analizar la poco conocida vinculación de Domeyko con las Bellas Artes. Esta dimensión del científico polaco, radicado en Chile desde 1838, se puede observar en su actividad como dibujante, su condición de amante de las artes y propietario de obras, su labor como promotor de la educación artística en Chile y sus ideas en torno a la función de las artes en la vida social.
The Polish scientist Ignacy Domeyko made his name in historiography primarily as the founder of mineralogy in Chile, as one of the reformers of the Chilean National Institute, and as the successor to Andres Bello as rector of the Universidad de Chile. The aim of this study is to analyse Domeyko’s connections with art, which have been hitherto poorly researched. This area of his activity, which was permanently linked to Chile since 1838, was reflected primarily in his drawings, interest in art and collection of works of art, as well as in his efforts to promote artistic education in Chile and his views on the function of art in social life.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2021, 69, 4; 229-240
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Subiektywne historie w obrazach. W. G. Sebald - Tacita Dean - Cy Twombly
Subjective Stories in Paintings. W. G. Sebald - Tacita Dean - Cy Twombly
Autorzy:
Postawa, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1934173.pdf
Data publikacji:
2010
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
powinowactwa artystyczne
W.G. Sebald
Tacita Dean
Cy Twombly
artistic bonds
Opis:
This paper presents the work of three artists who stay in an astonishing kind of relationship: they are interconnected through a dialogue based on unbelievable coincidences. As marked in the title, the paper first touches upon the outstanding collection by W. G. Sebald, consisting of four books − exceptional narratives with photographs used to give credibility to his fictional stories. The series comprises the following titles: Vertigo (1990), The Emigrants (1992), The Rings of Saturn (1995) and Austerlitz (2001). Tacita Dean, who makes reference to the experiences and the artistic workshop of Sebald, Beyeus and Aby Warburg, sets up a continuum – an analogous form of continuity between the “German emigrant” and Cy Twombly – an artist whose presence in his own work is more than obvious. These artistic bonds and the deep relationship obtaining between the three figures help the reader discern their incessant search for an answer to the crucial question: Who am I?
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2010, 58, 4; 291-309
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
O problemie cenzury społecznej na przykładzie recepcji twórczości Józefa Mackiewicza
On the Problem of Social Censorship on the Example of the Reception of the Work of Józef Mackiewicz
Autorzy:
Hylewski, Marcin
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1832985.pdf
Data publikacji:
2020-04-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
twórczość artystyczna
cenzura
cenzura społeczna
Józef Mackiewicz
artistic work
censorship
social censorship
Opis:
Twórczość artystyczna podlega szeregowi zewnętrznych presji, które konstytuują i strukturyzują pole artystycznej licentia poetica. Obok wszechstronnie rozpoznanego i typowego dla niektórych formacji ustrojowych zjawiska cenzury urzędowej (oficjalnej) należy wyróżnić funkcjonujący powszechnie fenomen cenzury społecznej (nieoficjalnej). Cenzura w sensie oficjalnym jest definiowana jako, prewencyjna bądź ofensywna, kontrola treści aktów komunikacji dokonywana przez wyspecjalizowane instytucje państwa w ramach prowadzonej przez rząd polityki informacyjnej. Cenzura społeczna również stanowi fragment aparatu kontroli społecznej i koncentruje się na reglamentacji procesu komunikacji, jej dysponentem nie jest jednak rząd, a określone kręgi społeczne. Z tej przyczyny jej działania, jakkolwiek mogą stanowić dopełnienie realizacji celów cenzury urzędowej, nie są przez nią delegowane na zasadzie przymusu instytucjonalnego. Funkcjonowanie cenzury społecznej autor przybliża na przykładach zaczerpniętych z życia literackiego, zwłaszcza zawirowań wokół osoby i twórczości Józefa Mackiewicza.
Artistic work is subject to a series of external pressures that constitute and structure the field of artistic licentia poetica. Apart from the phenomenon of official censorship, which is widely recognized and typical for some political groups, the phenomenon of social (unofficial) censorship should be distinguished. Censorship in the official sense is defined as, preventive or offensive, control of the content of acts of communication made by specialized state institutions within the framework of the government’s information policy. Social censorship also constitutes a fragment of the social control apparatus and focuses on the regulation of the communication process, but its disponent is not the government but the specific social circles. For this reason, its actions, although they may be the fulfillment of the official censorship goals, are not delegated by it on the basis of institutional coercion. The author deals with the functioning of social censorship on examples drawn from literary life, especially the turmoil around the person and the work of Józef Mackiewicz.
Źródło:
Roczniki Nauk Społecznych; 2014, 45, 4; 231-247
0137-4176
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Społecznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Rysunki osób niewidomych od urodzenia i ociemniałych. Studium porównawcze
Drawings Of The Blind From Birth And Late Blind People. A Comparative Study
Autorzy:
Niestorowicz, Ewa
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1811000.pdf
Data publikacji:
2019
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
osoby niewidome
osoby ociemniałe
rysunek
etapy rozwoju plastycznego
model wytworu plastycznego
blind people
late blind people
drawing
stages of artistic development
model of the structure of an artistic piece
Opis:
Badania zaprezentowane w niniejszym artykule dotyczą wizerunków zjawisk rzeczywistości w rysunkach osób całkowicie niewidomych (od urodzenia) i osób ociemniałych. Przedmiotem analizy jest sprawność rysunkowa i jej rozwój. Badania dotyczyły wypukłych rysunków na folii dla niewidomych. Poddałam je analizie jakościowej, a narzędziem analizy stał się model wytworu plastycznego, który uwzględnia jego treść, formę oraz kreatywność. Wszystkie komponenty tworzenia zostały przeanalizowane w odniesieniu do etapów rozwoju rysunkowego według klasyfikacji rozwoju plastycznego dziecka w normie zaproponowanych przez S. Szumana, V. Lowenfelda, W. Brittaina, oraz G.H. Luqueta. Cel badań zawiera się w pytaniu, czy odmienne doświadczenia sensoryczne niewidomych od urodzenia i osób ociemniałych ujawnią różnice w obrazowaniu obiektów rzeczywistości?
The results of the research presented in the article concern the visions of reality and its various phenomena in drawings of completely blind people (congenitally) and late blind people. The focus of my analysis was drawing skills and their development. The research concerned convex drawings on foil for blind people. I conducted a qualitative analysis of the drawings. The main tool for my analysis was the model of the structure of an artistic piece taking into account the work’s content, form and creativity. All components of the creative process were analysed with reference to the subsequent stages of drawing development in accordance with the classification of the child’s artistic development within intellectual norm, as indicated by S. Szuman, V. Lowenfeld, W. Brittain and G.H. Luquet.
Źródło:
Roczniki Pedagogiczne; 2019, 11(47), 3; 111-126
2080-850X
Pojawia się w:
Roczniki Pedagogiczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dawne malarstwo wciąż odkrywane - wielkie wystawy mistrzów niderlandzkich w europejskich muzeach. Przegląd wybranych publikacji katalogowych ostatniego dziesięciolecia
Autorzy:
Żak, Małgorzata
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807421.pdf
Data publikacji:
2020-01-02
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
malarstwo niderlandzkie
sztuka
wystawy
wpływ artystyczny
Early Netherlandish painting
art
exhibitions
artistic impact
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2011, 2; 180-216
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Dzieła ojca Efrema z Kcyni (Stanisława Klawittera, 1894–1970) w zbiorach Muzeum Franciszkańskiego w Rzymie
Works of Friar Ephrem from Kcynia (Stanisław Klawitter, 1894–1970) in the Collection of the Franciscan Museum in Rome
Autorzy:
Moryc, Cyprian Janusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807123.pdf
Data publikacji:
2020-01-03
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
malarstwo klasztorne
ikonografia franciszkańska
muzeum
edukacja artystyczna
monastic paintings
Franciscan iconography
museum
artistic education
Opis:
Artykuł poświęcono twórczości zakonnika, o. Efrema Marii Klawittera, polskiego kapucyna, który zdobył wykształcenie w ważnych europejskich ośrodkach odnowy sztuki religijnej. Omówione zostały dzieła przechowywane w Muzeum Franciszkańskim w Rzymie, prezentujące jedynie niewielki wycinek dorobku artysty. Celem artykułu jest analiza stylistyczna i ikonograficzna dziel zakonnego malarza w kontekście ikonografii franciszkańskiej oraz gwałtownych przemian kulturowych na przełomie XIX i XX wieku, w których czynnie uczestniczył. Autor posłużył się metodami stosowanymi w badaniach interdyscyplinarnych, przede wszystkim analizy stylistycznej i ikonograficznej rzymskich dzieł o. Klawittera, a następnie skonfrontował wyniki z rozległą panoramą legendy neofranciszkańskiej, która zawładnęła w interesującym go przedziale czasowym sercami i umysłami pisarzy, poetów, historyków sztuki, muzyków i samych artystów Refleksja nad obrazami i rzeźbami z zakonnego muzeum, którego historia i działalność także zostały przybliżone, pozwoliła dostrzec wysoki poziom formalny i ikonograficzny wszystkich prac. Artysta pozostaje wierny źródłom hagiograficznym i tradycji zakonu, którą zna doskonale. Jednocześnie jest otwarty na nowe prądy w sztuce, które poznał w benedyktyńskiej szkole w Beuron oraz w ośrodku neotomizmu w Lowanium. Wyniki analizy, ograniczone do grupy wybranych dzieł, można zastosować dla celów dydaktycznych oraz dalszych badań nad twórczością artystów zakonnych oraz franciszkańską kulturą religijną w Polsce i Europie.
The article is devoted to the work of the monastic artist Friar Ephrem Maria Klawitter, a Polish Capuchin, who acquired education in major European centres of the renewal of religious art. The works discussed here concern only the ones kept in the Franciscan Museum in Rome, which is merely a small part of the artist’s output. The aim of the article is the stylistic and iconographic analysis of the monastic painter’s works in the context of Franciscan iconography and the sudden cultural change at the turn of the 19th and 20th century, in which he actively took part. The author employed the methods used in interdisciplinary research, mainly stylistic and iconographic analysis of Roman works of Friar Klawitter, and afterwards confronted the results with a wide panorama of neo-Franciscan legend, which had captured, in the period concerned, the hearts and minds of writers, poets, art historians, musicians and artists themselves. In the analysed works of Friar Ephrem, there are no examples of impersonal attitude and the reflection on the pictures and sculptures from the monastic museum, whose history and activity had also been exemplified, allowed to notice a high formal and iconographic level of all works. The artist remains faithful to hagiographic sources and monastery tradition, which he knows perfectly well, and at the same time he is open to new trends in art, which he got to know while in the Benedictine school in Beuron and in the centre of neo-Thomism in Leuven. The results of the analysis, limited to a group of chosen works, can be used for educational purposes and for further research on the monastic artists’ output as well as Franciscan religious culture in Poland and Europe.
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2017, 8, 2; 81-121
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ignacy Wachowiak – tancerz, choreograf, pedagog (1936-1996)
Autorzy:
Drela, Luiza
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1853758.pdf
Data publikacji:
2005
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
edukacja artystyczna
zespół folklorystyczny
Wachowiak Ignacy
tancerze
choreograf
artistic education
folklore ensemble
dancers
choreographer
Opis:
Ignacy Wachowiak (1936-1996) was a prominent Lublin dancer and choreographer. In the period of 1980-1996 he was a director of the Song and Dance Company of the Lublin Region. His attitude, personality, and choice of the way of life were decisively affected by Wanda Kaniorowa. In 1948 she took Ignacy to her Theatre of the Young Spectators, five years later transformed into a folklore group. W. Kaniorowa developed the skills of her pupils, shared with them her pedagogical knowledge and abilities in dancing, choreography, directing, and managing. In effect, I. Wachowiak came to love folklore, learned it and popularised throughout his life. In the period of 1953-1964 I. Wachowiak performed in ZPiTZL as a soloist – dancer. While he was in the army (1956-1958), he danced in the Central Artistic Company of the Polish Army. Endowed with talents and temperament, he learned the technique and rendered the character of the most demanding dances. He was not spoilt as a member of the company. At the age of 24 he was threatened with a disability due to a contusion while dancing. His effective action at the right moment several times saved the ensemble from dissolution. He put high aspirations into practice by a well-directed daily work. Wachowiak put the Company first before material values. In 1964 he obtained a full-time job there as an instructor and choreographer. Having graduated from the Pedagogical Institute for Dance of the Central Amateur Counselling of the Artistic Movement, in the specialities of folk and ballroom dance, even obtaining the highest “S” category in choreography, he continued education without interruption. From 1965 onwards he became well-known as a choreographer of dance suites. In his work he carried out two goals: artistic and formative, and both of them he treated as equally important. He passed his skills on the members – amateurs - of the Ensemble. He was disciplined, conscientious, ambitious, and gathered people of the same kind around himself. All the positions of the repertoire prepared under his direction were characterised by a striving after perfection: clarity of the drawing, faithfulness to the climate and character, and the style of music. Their performers distinguished themselves in dancing. He was successful on the stages of Poland and the world, trying to get higher and higher – according to the will of W. Kaniorowa. Faithful to folklore, he would extend his interest onto the world heritage of folk culture. In 1985 he established one of the most joyful artistic events in Poland: International Folklore Encounters. Wachowiak was thought to be a choreographer with a charisma. He was especially predisposed to work at large outdoor performances and supervise thousands of participants. From 1984 onwards he was entrusted with the organisation of the harvest festival. In 1988 as the first one in post-war Poland he introduced some patriotic elements to commemorate the 70th Anniversary of Independence into the curriculum of the feast of harvest in Marszewo. Wachowiak believed it was his success to in the ensemble the values advocated by W. Kaniorowa: a family “sunny” atmosphere, the ties among the members of the Company, and the joy of dancing in all dancers. In his message he left for the followers I. Wachowiak expressed his wish to cultivate the transcendent values: beauty and goodness. He prepared choreographers for the Ensemble that would continue his work. One year and a half after his death the Representation of the Lublin Song and Dance Company conducted by Bożena Baranowska gained the highest score and Grand Prix at a tournament of continents in Brasil. The band was conducted by Włodzimierz Kukawski and the whole was directed by Alicja Lejcyk-Kamińska. A question arises: what was so strong to have bound the various generations of artists and dancers with the Lublin ensemble? The author puts forward a hypothesis that the solid emotional relationship with the work in the Company consisted of four elements mentioned by humanistic ergonomic. Successive directors and instructors distinguished themselves by thorough professionalism in their disciplines. One of the components of artistic activity is thinking – conceptual, creative work. The member of the Company acquired skills and travelled, thereby satisfying their aesthetic needs and participating in fun. In their work on behalf of the common good and in social work there was sacrifice as well. The large number of the levels of the Company's activity provides topics for research on its history and today.
Źródło:
Roczniki Nauk Społecznych; 2005, 33, 2; 149-167
0137-4176
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Społecznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Uwagi o języku esejów Andrzeja Gronczewskiego
Some Remarks on the Language of Andrzej Gronczewskis Essays
Autorzy:
Kupiszewski, Władysław
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/2127788.pdf
Data publikacji:
2002
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
esej
język dzieła literackiego
środki artystyczne
essay
the language of a literary work
artistic means
Opis:
The subject-matter of the paper is the language of Andrzej Gronczewski's essays, that is a description of their properties and functions of those artistic means which the author used in the collection Bardzo straszny dwór (A Very Haunted Mansion). On the basis of some selected texts the following stylistic means have been analyzed and their function described: repetitions, accumulation, ordering synonyms, epithets, metaphors, and the use of archaisms. This has allowed to point to the essence of the style of essays.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2002, 49-50, 6; 239-245
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Формы воплощения христианской аксиологии в русской литературе второй половины ХХ века – начала XXI века
Forms of Christian Axiology in the Russian Literature of the Second Half of the 20th and the Beginning of the 21st Century
Formy aksjologii chrześcijańskiej w literaturze rosyjskiej drugiej połowy XX wieku i początku XXI wieku
Autorzy:
Kazantseva, Irina
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/31342702.pdf
Data publikacji:
2022-09-14
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
gatunek
publicystyka
literatura rosyjska
styl
aksjologia chrześcijańska
metoda artystyczna
genre
journalism
Russian literature
style
Christian axiology
artistic method
Opis:
В статье показано, что судьба христианской традиции в официальной и неподцензурной  литературе России 60-80-х годов объясняет логику современного литературного процесса. Анализ эволюции жанра, метода и стиля прозы Леонида Бородина и Валентина Распутина – традиционалистов, в разных формах сохранявших христианскую направленность своих произведений на всех этапах творчества, – позволяет сделать выводы о преемственности православной традиции в русской литературе второй половины XX – начала XXI веков. Имманентные закономерности литературного процесса определили взаимосвязь между уровнями религиозной традиции и поэтикой произведений. Для неподцензурной литературы характерно преимущественное использование прямого публицистического слова; после 90-х годов публицистические жанры в соответствии со своей внутренней логикой становятся адекватной формой поддержания целостности общества, а художественные произведения продолжают имплицитно воплощать сакральные ценности. Для творчества Бородина характерно обращение к таким формам условности и жанрам, как фантастические элементы, мифы, притчи, сказки; проза Распутина отмечена усилением фольклорного элемента, психологизма, рефлексии. Оба писателя в разных формах развивают возможности реалистического художественного метода на общей аксиологической основе, иллюстрируя пути сохранения христианской традиции.
Autorka artykułu dowodzi, że los tradycji chrześcijańskiej w oficjalnej i niecenzurowanej literaturze Rosji lat 60-80. XX wieku wyjaśnia logikę nowoczesnego procesu literackiego. Analiza ewolucji gatunku, metody i stylu L. I. Borodina i W. G. Rasputina – tradycjonalistów, którzy w różnych formach zachowują chrześcijańską orientację swoich utworów na wszystkich etapach twórczości – pozwala na wyciągnięcie wniosków o ciągłości tradycji prawosławnej w literaturze rosyjskiej drugiej połowy XX i początku XXI wieku. Immanentne prawidłowości literatury określają relacje między poziomami tradycji religijnej a poetyką utworów. Literatura niecenzurowana charakteryzuje się dominującym użyciem bezpośredniego słowa publicystycznego; po latach 90. gatunki publicystyczne, zgodnie ze swoją wewnętrzną logiką, stają się adekwatną formą zachowania integralności społeczeństwa, a wartości sakralne są nadal implicite ucieleśniane w dziełach literatury pięknej. Twórczość L. I. Borodina charakteryzuje się wykorzystaniem takich form konwencji i gatunków, jak fantastyka, mit, przypowieść i bajka; prozę W. G. Rasputina cechuje psychologizm i refleksyjność. Obaj pisarze w różnych formach rozwijają możliwości metody sztuki realistycznej o wspólnych podstawach aksjologicznych, ilustrując sposoby zachowania tradycji chrześcijańskiej.
This article reveals that the destiny of the Christian tradition in censored and non-censored literature in Russia in the 1960-1980s explains the logic of the contemporary literary process. The analysis of the evolution of the prose genre, method, and style of Leonid Borodin and Valentin Rasputin – traditionalists of different types who preserved the Christian orientation of their works at all stages of their creativity – allows us to draw conclusions about the continuity of the Orthodox tradition in Russian literature in the 20th and 21st centuries. The immanent regularities of the literary process determined the relationship between the peculiarities of the religious tradition and the poetics of the literary works. The predominant use of the straightforward publicist word is characteristic of non-censored literature; after the 1990s, journalistic genres, in accordance with their internal logic, become an adequate form of maintaining the integrity of society, and works of fiction continue to implicitly embody sacred values. Borodin’s work is characterised by an appeal to such forms of conventionality and genres as fantastic elements, myths, parables, and fairy tales; Rasputin’s prose is marked by an enhanced folklore element, psychology, and reflection. Both writers develop, in different forms, the possibilities of a realistic artistic method with a common axiological basis, illustrating ways of preserving the Christian tradition. 
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2022, 70, 7; 143-156
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Art Creation and Human Reproduction
Twórczość artystyczna a reprodukcja człowieka
Autorzy:
Tryka, Barbara
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1727568.pdf
Data publikacji:
2021-03-30
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
autentyczność
reifikacja
granice ekspresji artystycznej
obraza
inseminacja nasieniem dawcy
authenticity
donor conception
reification
limits of artistic expression
offence
Opis:
Artykuł dotyczy performansu Niepokalana (2020), w którym australijska artystka Casey Jenkins podjęła tematykę queerowej reprodukcji i rodzicielstwa. Artystka zmierzała do samozapłodnienia przy użyciu nasienia od dawcy, transmitując performans na żywo. Proces miał być powtarzany co miesiąc w zależności od dnia owulacji aż do poczęcia. Autorka artykułu dokonuje krytycznej analizy i interpretacji Niepokalnej w kontekście udawania i autentyczności działań artystki. Następnie autorka omawia problem zacierania przez artystkę granic pomiędzy jej własnym życiem a sztuką, pomiędzy prokreacją a działaniem artystycznym oraz wyjaśnia związek pomiędzy procesem twórczym a jego wytworem. Finalnie autorka omawia możliwe zastrzeżenia w stosunku do Niepokalanej, w tym kwestię poczęcia dziecka jako dzieła sztuki. Sedno kontrowersji tkwi w utożsamieniu procesu tworzenia sztuki i prokreacji. Autorka stawia hipotezę, że rezygnacja z prawdziwej inseminacji nie musi jednak podważać autentyczności performansu, a nawet może wzmocnić jego autentyczność. Autorka artykułu dowartościowuje moralny aspekt decyzji artystycznej, zarówno w perspektywie autentyczności twórczości artystycznej, jak i w kontekście znaczenia działań artystycznych dla człowieka oraz relacji pomiędzy osobą artysty a publicznością.
The article is about performance IMMACULATE (2020) by Casey Jenkins focused on problems of queer reproduction. The artist intended to live stream an act of self-insemination every month during ovulation until conception. The author provides critical analysis and interpretation of the performance in the context of pretence and authenticity of the artist’s actions. Flowingly, the author discusses deliberate blurring of boundaries between artist’s life and art, between human reproduction and artistic creation, and explains the relationship between process of creation and its artwork. Finally, the author discusses possible objections to IMMACULATE including issue that a child may be conceived as an artwork. The core of this controversy starts from welding of art creation and procreation. However, resigning from real insemination does not have to undermine the authenticity of art performance or it can make it even more authentic. The author emphasizes the moral aspect of artistic decision-making either in the context of authenticity of art creation or the relational dimension of art where any artistic action taken towards other humans is significant.
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2021, 12, 1; 109-127
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Wolność badań naukowych. Standardy europejskie i rzeczywistość polska
Freedom of Academic Research
Autorzy:
Sobczak, Jacek
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1835197.pdf
Data publikacji:
2020-05-12
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
prawa człowieka
wolność twórczości artystycznej
wolność badań naukowych
human rights
freedom of artistic work
freedom of academic research
Opis:
In the article the issue of freedom of expressing one’s views, including freedom of artistic work and freedom of academic research is analyzed. A special place in the discussion is devoted to academic research. As a significant element of the progress of civilization it contributes to development of science. A lot of man’s inventions, like nuclear weapons or bacteriological weapons, indicate the need of reflection on their use. Limitation of research areas as well as the question of legitimacy and effectiveness of e.g. legal barriers in this respect have to be considered here. History of academic research shows that bans on conducting research in certain areas of science introduced by governments of particular countries may be inefficient. The author emphasizes here the European standards regulating the freedom of academic research and he compares them with the Polish reality.
Źródło:
Roczniki Nauk Społecznych; 2008, 36, 1; 19-43
0137-4176
Pojawia się w:
Roczniki Nauk Społecznych
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Jan Reisner w Akademii św. Łukasza. Artysta a polityka króla Jana III i papieża Innocentego XI
Jan Reisner in Accademia di San Luca: The Artist and the Politics of King Jan III and Pope Innocent XI
Autorzy:
Bernatowicz, Tadeusz
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1791415.pdf
Data publikacji:
2020-12-22
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Jan Reisner
Akademia św. Łukasza w Rzymie
edukacja artystyczna
kontakty artystyczne Polski z Włochami
późnobarokowy eklektyzm w architekturze
król Jan III Sobieski
Accademia di San Luca
artistic education
Polish artistic contacts with Italy
late Baroque eclecticism in architecture
King Jan III Sobieski
Opis:
Jan Reisner (ok. 1655-1713) – malarz i architekt został wysłany przez Jana III wraz z Jerzym Siemiginowskim na studia artystyczne w Akademii św. Łukasza w Rzymie. Podróż do Wiecznego Miasta, do którego dotarł 24 lutego 1678 r., odbył w orszaku księcia Michała Radziwiłła. Opiekunem i protektorem artysty podczas nauki w latach 1678-1682 był kardynał Carlo Barberini, późniejszy protektor Regni Poloniae. W konkursie architektonicznym Akademii św. Łukasza ogłoszonym w 1681 r. Reisner otrzymał pierwszą nagródę w pierwszej klasie, a nieco później został przyjęty na członka prestiżowej uczelni. Nadano mu Order Złotej Ostrogi (Aureatae Militiae Eques) oraz tytuł Aulae Lateranensis Comes, co było równoznaczne z uzyskaniem szlachectwa. Nagrodę architektoniczną przynało jury Concorso Academico w składzie: principe Akademii malarz Giuseppe Garzi, sekretarz Giuseppe Gezzi, architekci – Gregorio Tommassini i Giovanni B. Menicucci. W Archivio storico dell’Accademia di San Luca zachowały się trzy rysunki projektowe kościoła wykonane przez Jana Reisnera piórkiem i akwarelą, przedstawiające elewację frontową, przekrój podłużny oraz rzut. Mimo że wykonane zostały na konkurs w 1681 r. opisano je z datą 1682, gdy wręczano już nagrody. Projekt Reisnera odzwierciedlał skomplikowane tendencje w architekturze lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XVII w., zwłaszcza w edukacji architektonicznej Akademii św. Łukasza. Próbowano tam pogodzić klasycyzujące tendencje propagowane przez dwór francuski z nawiązywaniem do form dojrzałego baroku rzymskiego. W konsekwencji próby połączenia cech dwóch tradycji powstało dzieło eklektyczne, tak jak i inne projekty konkursowe tworzone przez studentów Akademii św. Łukasza. Architekt zaprojektował świątynię-mauzoleum Barberinich, na planie koła z otwierającymi się do środka ośmioma niższymi kaplicami i prostokątnym prezbiterium. W rotundowym wnętrzu wyodrębnić można trzy części: korpus z otwierającymi się kaplicami, tambur oraz czaszę z naszkicowaną kompozycją Strącenie aniołów. W środku oznaczony został ołtarz z filarowo-kolumnowych baldachimem. Genezę architektoniczną budowli określiły antyczne budowle: Panteon (125 r. po Ch.) oraz Muzoleum Konstancji (IV w. po Ch.). Nowożytną redakcję tego modelu otworzył Andrea Palladio, projektując Tempietto Barbaro w Maser z 1580 r. W bliższej perspektywie czasowej i terytorialnej inspiracji mogły dostarczyć Santa Maria della Assunzione w Ariccia (1662-1664) Berniniego i Notre-Dame-de-l’Assomption (1670-1676) w Paryżu projektu Charles’a Errarda. Zwłaszcza niezrealizowany projekt Carlo Fontany adaptacji Koloseum na miejsce kultu Świętych Męczenników podjął Klemens X w związku z obchodami Roku Świętego w 1675 r. W środku amfi Flawiusza projektował wzniesienie kościoła w formie antykizowanej rotundy, z kopułą na wysokim tamburze i wieńcem kaplic wokół. Równie istotny był projekt Fontany centralnego kościoła w baskijskiej Loyoli (Santuario di S. Ignazio a Loyola). W barokowych realizacjach ówczesnego Rzymu znajdujemy wzory dla dekoracji architektonicznej kościoła Reisnera. W układzie i plastyce elewacji widoczne jest oddziaływanie kolumnowych fasad baroku, tak powszechnych, w różnych wariantach w dziełach da Cortony, Borrominiego i Rainaldiego. Świeżo ukończone były monumentalne, kolumnowe fasady wzniesione według projektów Carlo Rainaldiego: S. Andrea della Valle (1656 / 1662-1665 / 1666) i S. Maria in Campitelli (projekt – 1658-1662; realizacja, 1663-1667) oraz Borrominiego San Carlo alle Quatro Fontane (1667-1677). Aniołki podtrzymujące girlandy na cokołach attyki tamburu są wzorowane na dekoracji z dwóch kościołów Berniniego: S. Maria della Assunzione w Ariccia (1662-1664) i S. Andrea al Quirinale (1658-1670). Do repertuaru dojrzałego baroku należą również oprawy okienne elewacji frontowej piętra w postaci przerwanego belkowania i z naczółkiem formie odcinków zakończonych wolutkami. Z projektu wynika, że prezbiterium miało być założone na lekko wydłużonym prostokącie o zaokrąglonych narożach i nakryte sufitem z fasetami, w przekroju zbliżonym do spłaszczonej mocno kopuły. Zbliża się ona do rozwiązań stosowanych przez Borrominiego w Collegio di Propaganda Fide i Oratorium Filipinów. Widoczne są trzy owalne okna dekorowane łuczkami o zarysie litery „C” i z żebrami wychodzącymi z wolut podstawy kopuły, które należały do charakterystycznych motywów da Cortony, przejętych od Michała Anioła. Wieńcząca latarnia otrzymała oryginalny kształt – w przekroju kontur gruszki z trzema oknami o takim samym kształcie, ujęty rozciągniętymi esowato wolutami, należącymi do kanonicznych motywów stosowanych za da Cortoną przez rzesze architektów późnobarokowego eklektyzmu. Wraz z nauką architektury, co było w Akademii typowe, Reisner uczył się malarstwa i geodezji, dzięki którym po powrocie do Polski zyskał prestiż i znaczenie na dworze Jana III, potem u wojewody płockiego Jana Krasińskiego. Znakomicie zapowiadający się talent architektoniczny nie zabłysnął jako architekt w Polsce, choć – jak niewielu studentów Akademii św. Łukasza – dostąpił wszystkich zaszczytów jako student i absolwent.
Jan Reisner (ca. 1655-1713) was a painter and architect. He was sent by King Jan III together with Jerzy Siemiginowski to study art at St. Luke Academy in Rome. He traveled to the Eternal City (where he arrived on February 24, 1678) with Prince Michał Radziwiłł’s retinue. Cardinal Carlo Barberini, who later became the protector of Regni Poloniae, was the guardian and protector of the artist during his studies in 1678-1682. In the architectural competition announced by the Academy in 1681 Reisner was awarded the fi prize in the fi class, and a little later he was accepted as a member of this prestigious university. He was awarded the Order of the Golden Spur (Aureatae Militiae Eques) and the title Aulae Lateranensis Comes, which was equivalent to becoming a nobleman. The architectural award was conferred by the jury of Concorso Academico, composed of the Academy’s principe painter Giuseppe Garzi, its secretary Giuseppe Gezzi, and the architects Gregorio Tommassini and Giovanni B. Menicucci. In the Archivio storico dell’Accademia di San Luca, preserved are three design drawings of a church made by Jan Reisner in pen and watercolor, showing the front elevation, longitudinal section, and a projection. Although they were made for the 1681 competition, they were labelled with the date 1682, when the prizes were already being awarded. Reisner’s design reflected the complicated trends in the architecture of the 1660s and 1670s, especially in the architectural education of St. Luke’s Academy. There, attempts were made to reconcile the classicistic tendencies promoted by the French court with the reference to the forms of mature Roman Baroque. As a result of this attempt to combine the features of the two traditions, an eclectic work was created, as well as other competition projects created by students of the St. Luke’s Academy. The architect designed the Barberini temple-mausoleum, on a circular plan with eight lower chapels opening inwards and a rectangular chancel. The inside of the rotund is divided into three parts: the main body with opening chapels, a tambour, and a dome with sketches of the Fall of Angels. Inside, there is an altar with a pillar-and-column canopy. The architectural origin of the building was determined by ancient buildings: the Pantheon (AD 125) and the Mausoleum of Constance (4th century AD). A modern school based of this model was opened by Andrea Palladio, who designed the Tempietto Barbaro in Maser from 1580. In the near future, the Santa Maria della Assunzione in Ariccia (1662-1664) by Bernini and Notre-Dame-de-l’Assomption (1670-1676) in Paris by Charles Errard could provide inspiration. In particular, the unrealized project of Carlo Fontana to adapt the Colosseum to the place of worship of the Holy Martyrs was undertaken by Clement X in connection with the celebration of the Holy Year in 1675. In the middle of the Flavius amphitheatre, he designed the elevation of a church in the form of an antique-styled rotunda, with a dome on a high tambour and a wreath of chapels encircling it. Equally important was the design of the fountain of the central church in Basque Loyola (Santuario di S. Ignazio a Loyola). In the Baroque realizations of the then Rome we find patterns for the architectural decoration of the Reisnerian church. In the layout and the artwork of the facades we notice the influence of the columnar Baroque facades, so common in different variants in the works of da Cortona, Borromini and Rainaldi. The monumental columnar facades built according to Carlo Rainaldi’s designs were newly completed: S. Andrea della Valle (1656 / 1662-1665 / 1666) and S. Maria in Campitelli (designed in 1658-1662 and executed in 1663-1667), and Borromini San Carlo alle Quatro Fontane (1667-1677). The angels supporting the garlands on the plinths of the tambour attic are modelled on the decoration of two churches of Bernini: S. Maria della Assunzione in Ariccia (1662-1664) and S. Andrea al Quirinale (1658-1670). The repertoire of mature Baroque also includes the window frames of the front facade of the floor in the form of interrupted beams and, with the header made in the form of sections capped with volutes. The design indicates that the chancel was to be laid out on a slightly elongated rectangle with rounded corners and covered with a ceiling with facets, with a cross-section similar to a heavily flattened dome. It is close to the solutions used by Borromini in the Collegio di Propaganda Fide and the Oratorio dei Filippini. The three oval windows decorated with C-shaped arches and with ribs coming out of the volute of the base of the dome, which were among the characteristic motifs of da Cortona, taken over from Michelangelo, are visible. The crowning lantern was given an original shape: a pear-shaped outline with three windows of the same shape, embraced by S-shaped elongated volutes, which belonged to the canonical motifs used behind da Cortona by the crowds of architects of late Baroque eclecticism. Along with learning architecture, which was typical at the Academy, Reisner learned painting and geodesy, thanks to which, after his return to Poland, he gained prestige and importance at the court of Jan III, then with the Płock Voivode Jan Krasiński. His promising architectural talent did gain prominence as an architect in Poland, although – like few students of St. Luke’s Academy – he received all the honors as a student and graduate.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2020, 68, 4 Special Issue; 159-191
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Ilustracja – kulturowa przestrzeń spotkania literatury i malarstwa. Kilka słów o twórczości ilustratorskiej Jana Lebensteina
Illustration – the Cultural Environment of Meeting between Literature and Painting. Comments on Illustrations by Jan Lebenstein
Autorzy:
Bielska-Krawczyk, Joanna
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1807446.pdf
Data publikacji:
2020-01-02
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
ilustracja
kultura spotkania
cykl artystyczny
korespondencja sztuk
illustration
the culture of meeting
the artistic cycle
the correspondence of art
Opis:
This article, dedicated to illustrations created by Jan Lebenstein, points out the cultural condition of illustration itself and the works of the painter in particular. It shows analyzed problems in the perspective of culture of meeting. On the example of drawings to biblical story of The Babel Tower it indicates the artistic strategies of the painter which enable him to surpass certain cultural messages by the mean of a picture. Finally, in the synthetic way the article presents typology of Jan Lebenstein’s illustrations.
Źródło:
Roczniki Kulturoznawcze; 2010, 1; 248-260
2082-8578
Pojawia się w:
Roczniki Kulturoznawcze
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł

Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies