- Tytuł:
- Aural/Oral Sonnets of Ted Berrigan
- Autorzy:
- Wącior, Sławomir
- Powiązania:
- https://bibliotekanauki.pl/articles/1795851.pdf
- Data publikacji:
- 2019-11-05
- Wydawca:
- Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
- Tematy:
-
Ted Berrigan; sonet; poetyka; dźwięk w poezji; obraz w poezji; literatura amerykańska; język w literaturze
Ted Berrigan; the sonnet; poetics; sound in poetry; visual poetry; American literature; language in literature - Opis:
-
Dźwiękowe sonety Teda Berrigana
Artykuł poświęcony jest problematyce interakcji między wizualnymi i dźwiękowymi dominantami kompozycyjnymi w kanonicznym cyklu sonetów napisanych przez Teda Berrigana, amerykańskiego poetę drugiej generacji tzw. poetów nowojorskich. Studium to dotyczy sonetu, a więc formy poetyckiej, która z natury jest „formą zamkniętą”, tzn. taką, w której kształt i budowa utworu dominuje nad elementami dźwiękowej aranżacji językowej. Wkład Berrigana w gatunkowy rozwój sonetu polega na twórczym połączeniu obu tych dominant poprzez swoiste rozbicie blokowej budowy sonetu z układu składającego się z 3/4/6/8 wersowych zwrotek na pojedyncze jednolinijkowe „zwrotki”. W procesie dalszej obróbki kompozycyjnej te krótkie wersy podlegają dynamicznemu procesowi dowolnych permutacji na wzór współczesnych poecie teorii muzycznych (aleatoryzm) czy plastycznych (kolaż). Ponadto Berrigan uzupełnia ten dynamiczny układ wizualnej organizacji tekstu o elementy dźwiękowe zaczerpnięte z potocznego języka amerykańskiej ulicy czy prywatnej konwersacji zasłyszanych w ciągu dnia. Zarówno wypowiedzi teoretyczne Berrigana na temat budowy jego sonetów, jak i same wiersze w cyklu The Sonnets potwierdzają fundamentalne znaczenie dominanty dźwiękowej w strukturze kompozycyjnej jego wierszy.
The present paper attempts to investigate the problem of interaction of the visual and sound dominants in the composition of a canonical now cycle of The Sonnets created by Ted Berrigan—an American poet of the second generation of New York Poets. The topic is all the more interesting as the sonnet as a poetic form represents a closed form which by definition foregrounds shape and pattern rather than sound. Berrigan’s uniqueness of technique bridges the two extremes of representation by disintegrating the rigid structure of the sonnet and allows the poet to build the poems not out of the blocks of three/four/six/eight line stanzas but out of a single unit of a one line stanza. They undergo, in turn, a dynamic process of random permutations in keeping with theories of aleatory music and collage composition. Furthermore, Berrigan supplements the visual dominant with language substance of colloquial American speech which is “overheard,” appropriated and variously recycled in successive poems. Both theoretical comments of Berrigan and the poems he included in the sequence confirm the centrality of aural/oral dimension of his sonnets. - Źródło:
-
Roczniki Humanistyczne; 2019, 67, 11; 121-129
0035-7707 - Pojawia się w:
- Roczniki Humanistyczne
- Dostawca treści:
- Biblioteka Nauki
Artykuł