Informacja

Drogi użytkowniku, aplikacja do prawidłowego działania wymaga obsługi JavaScript. Proszę włącz obsługę JavaScript w Twojej przeglądarce.

Wyszukujesz frazę "quête" wg kryterium: Wszystkie pola


Wyświetlanie 1-2 z 2
Tytuł:
Le personnage en quête d’identité dans les romans de Patrick Modiano: à la recherche du passé, du temps, du Paris d’antan
Postać na tropie tożsamości w powieściach Patricka Modiano: w poszukiwaniu czasu, przeszłości, dawnego Paryża
Autorzy:
Uliasz, Edyta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954779.pdf
Data publikacji:
2001
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Modiano
poszukiwanie
tożsamość
searching
identity
Opis:
Tematem dominującym w twórczości Patricka Modiano jest niewątpliwie poszukiwanie straconego czasu. Jego powieści są swego rodzaju zaproszeniem do niebezpiecznej gry z przeszłością – gry, w której stawką jest odnalezienie tożsamości. Jego bohaterowie skazani są na jej poszukiwanie, pragną uwolnić się od obsesji bycia znikąd. Aby dowiedzie się, kim są naprawdę, próbują odnaleźć swą przeszłość (Guy Roland z Rue des Boutiques Obscures), młodość (Jean Dekker z Quartier perdu), dawny Paryż (detektyw z Fleurs de ruine). Dzięki nieustannym wędrówkom między teraźniejszością a przeszłością, światem realnym a światem wyobraźni, ich egzystencja zawieszona jest w międzyczasie. Magiczna moc pamięci, to zdradziecka, to wierna, odkrywa lub niszczy fragmenty łamigłówki, jaką jest ich życie. Detektywi rozpoczynają prywatne śledztwo, które prowadzi na trop tajemniczych wydarzeń: porwań, ucieczek, morderstw, w które byli niegdyś uwikłani. Każdy nowy ślad wiedzie w ciemne uliczki labiryntu przeszłości, pełne bolesnych wspomnień, od których nie sposób się uwolnić, lub magicznych chwil, do których warto powrócić. Dla bohaterów Modiano zagubiona tożsamość okazuje się jedynie pretekstem, by wyruszyć na poszukiwanie utraconego raju.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2001, 49, 5; 47-75
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
Tytuł:
Permanence du naturalisme dans la quête artistique de Joris-Karl Huysmans : À vau-l’eau, À Rebours, Là-Bas
Obsesyjna wierność naturalizmowi w twórczości Jorisa-Karla Huysmansa na przykładzie À vau-l’eau, À Rebours, Là-Bas
Autorzy:
Kociubińska, Edyta
Powiązania:
https://bibliotekanauki.pl/articles/1954320.pdf
Data publikacji:
2003
Wydawca:
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II. Towarzystwo Naukowe KUL
Tematy:
Huysmans
naturalizm
satanizm
mistycyzm
naturalism
satanism
mysticism
Opis:
[Krytyka podkreśla niejednokrotnie fakt wyraźnej ewolucji twórczości Jorisa-Karla Huysmansa, wyodrębniając w niej trzy etapy: naturalistyczny, dekadencki, katolicki. Ewolucji artystycznej towarzyszy nieustające poszukiwanie sensu życia. Z życiowego nieudacznika, ateisty i rozpustnika, artysty bacznie obserwującego najdrobniejsze szczegóły codziennego życia, a jednocześnie pałającego nienawiścią do otaczającej go rzeczywistości i ludzi, Huysmans przeistacza się w człowieka wierzącego. Czy jednak ta przemiana przynosi mu ukojenie? Jak sam twierdzi, jedynie literatura jest w stanie ocalić go od niesmaku egzystencji. Celem niniejszego artykułu jest prześledzenie obsesyjnej wierności pisarza metodzie naturalistycznej. Jako uczeń Emila Zoli, Huysmans początkowo akceptuje reguły gry narzucone przez swego mistrza. Pierwsze utwory (Marthe, Les Sœurs Vatard, À vau-l’eau) można usytuować w obrębie naturalizmu wywodzącego się z teorii Zoli, który przechodzi w naturalizm estetyczny (À Rebours), nawet sataniczny (Là-Bas), by w końcu stać się naturalizmem mistycznym (En route, La Cathédrale, L’Oblat). Skąd ta wierność metodzie naturalistycznej pisarza indywidualisty, który na każdym kroku stara się podkreślać swoją niechęć do wszelkich etykietek? Być może wynika ona z faktu, że tak naprawdę Huysmans wykorzystuje tę metodę, by stworzyć iście diabelską układankę: po dopasowaniu wszystkich elementów otrzymamy artysty portret własny. W ten sposób pisarz próbuje zemścić się na otaczającej rzeczywistości: teoretycznie, pod przykrywką wierności naturalizmowi, odtwarza świat pełen brzydoty i rozpaczy, obnażając bezsens i nijakość ludzkiej egzystencji. Świat ten jest zniekształcony – pełen lęków, manii i straconych złudzeń pisarza. Jest on wręcz naznaczony pesymizmem, jednak błędem byłoby sprowadzanie tej twórczości jedynie do przedsięwzięcia egotystycznego, gdyż tego rodzaju zabieg prowadziłby nieuchronnie do zatracenia oryginalności utworów nie mieszczących się w sztywnych schematach. Huysmans, niczym buntownik z wyboru wciąż szuka stylu, który nie tylko zaskoczy czytelnika, ale i zmusi go do patrzenia w inny sposób na otaczający świat. Zważywszy na liczbę poświęconych mu badań i nieustające zainteresowanie, wydaje się, że z tych poszukiwań pisarz wyszedł obronną ręką.
Źródło:
Roczniki Humanistyczne; 2003, 51, 5; 25-47
0035-7707
Pojawia się w:
Roczniki Humanistyczne
Dostawca treści:
Biblioteka Nauki
Artykuł
    Wyświetlanie 1-2 z 2

    Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim komputerze. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies